Τα ορφανά του ΣΥΡΙΖΑ

Η επέτειος του δημοψηφίσματος ήταν μια καλή ευκαιρία για "αριστερή μελαγχολία" (αν δεν πετάξεις ένα τσιτάτο του Μπένζαμιν, μην περιμένεις να κερδίσεις το ευρύτερο αριστεροχώρι), αναμνήσεις για την... προδομένη επαναστατική κατάσταση, προτεινόμενη βιβλιογραφία, αρθρογραφία, θυμωμένες ανακοινώσεις, κτλ. Κι αν δεν ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα και δεν επηρέαζαν άμεσα τη ζωή μας, θα συνέθεταν ένα διασκεδαστικό και διδακτικό ποτ-πουρί (κάτι σαν το μάθε παίζοντας. Άλλο τώρα αν κάποιοι δε μαθαίνουν ποτέ από τα λάθη τους και συνεχίζουν να παιδιαρίζουν, χωρίς όμως αριστερισμούς και τις παιδικές αρρώστιες του παρελθόντος, απλά και ξεδιάντροπα δεξιά).

Ξεκινάμε από την Κόκκινη Ορχήστρα, που προσωπικά τη "γνώρισα" το 09', από ένα κείμενό της με τον πομπώδη τίτλο "το ΚΚΕ βρήκε τα λεφτά", που αναφερόταν στο χρέος και κατέληγε στην ανάγκη να προβληθεί το αίτημα της παύσης πληρωμών. Όταν βέβαια στη συνέχεια, διαμορφώθηκε και διατυπώθηκε ο στόχος της διαγραφής του χρέους, ο αρθρογράφος επέμενε πως η παύση πληρωμών είναι τακτικά προτιμότερη, με ένα σκεπτικό που ομολογώ πως δε θυμάμαι, γιατί δε μου φάνηκε πολύ λογικό, για να το απομνημονεύσω.

Η συγκεκριμένη ομάδα (και βασικά ο αρθρογράφος της) λοιπόν έβγαλε ένα επετειακό κείμενο, που αποδομούσε πολύ εύστοχα τόσο το Σύριζα, όσο και την επιλογή του όψιμου διαχωρισμού της ΛΑΕ. Κι είχε τόσο εύστοχα επιχειρήματα, που σχεδόν σε παρέσερνε, κι αν δεν ήξερε κανείς την πολιτική της διαδρομή, θα αδυνατούσε να πιστέψει ότι η παρέα αυτή στήριξε (χωρίς αυταπάτες που θα έλεγε και το τρομερό ΣΕΚ) το Σύριζα στις εκλογές του Γενάρη του 15'. Όλοι βέβαια έχουν δικαίωμα στην αυτοκριτική. Αρκεί να την κάνει εμπράκτως και να μη λέει ό,τι ακριβώς με πριν, όπως η συριζόφιλη ορχήστρα.

Η οποία έχει μερικές ενδιαφέρουσες και διασκεδαστικές αναλύσεις, με ακριβείς υπολογισμούς πλήθους, πολύ πιο μετριοπαθείς από εκείνα τα φουσκωμένα ποτάμια που φαντασιώνονται κάποιοι, θεωρώντας παρόλα αυτά πως αποτελούν την κρίσιμη μάζα, για να γίνει το επαναστατικό άλμα (πόσοι παραπάνω περιμένουμε να κατέβουν πια στο δρόμο;), αρκεί να υπάρχει το κατάλληλο σχέδιο της πρωτοπορίας. Κι ενώ υποψιάζεται την άμεση σχέση αυτού του σχεδίου με τον μπλανκισμό, ξεπετώντας στα βιαστικά την κατηγορία αυτή, θα περίμενε κανείς πως στη συνέχεια θα μας ανέλυε αυτό το μεγαλοφυές επιτελικό σχέδιο, που θα μας έδινε την εξουσία. Αλλά αυτό δε γίνεται τελικά ποτέ κι έτσι ο αναγνώστης μένει με την απορία για την εναλλακτική στην ανεπάρκεια όλων των άλλων.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ενορχηστρώνεται κι η λεγόμενη κομμουνιστική τάση (στο αριστεροχώρι ό,τι δηλώσεις είσαι, όπως ο Σύριζα βαφτίστηκε ελπίδα), που της πήρε μόλις ένα Σύριζα, μια ΠΦΑ και μια συνδιάσκεψη της ΛαΕ -ή έστω το μοίρασμα των θέσεων- για να καταλάβει πως η δεύτερη (η ΛΑΕ) είναι μια παραλλαγή του πρώτου (του Σύριζα) και να αποχωρήσει, καταγγέλλοντας το αυτονόητο. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως το έκανε με μια ανακοίνωση, όπου εκθείαζε τη θετική, προγραμματική στροφή του ΚΚΕ, που απάλειψε τη λογική των σταδίων από τις επεξεργασίες του. Και να σου το λέει αυτό μια.. τάση, που είχε γαντζωθεί από την αυταπάτη του κυβερνητικού κρίκου, βασικά όμως για να βγάλει φλας προς την ("πιο συνεπή και μαχόμενη από τη ΛαΕ") Ανταρσυα, με την οποία πιθανότατα θα συνεργαστεί.

Τελευταίος σταθμός (του καπιταλισμού, όπως έλεγε μια... αρχαία μετάφραση της μπροσούρας του Λένιν) το ρεύμα που γνωρίσαμε (νέο, αριστερό) και η ανακοίνωσή του για τον ταξικό πόλεμο των δέκα ημερών, που παραπέμπει ταπεινά στις δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο (ας ηρεμήσουμε), τον εμφύλιο πόλεμο και τη Βάρκιζα που υπογράφτηκε στο τέλος (ποιος το περίμενε). Και την 11η μέρα τι έγινε και στράβωσε τελικά το πράγμα; Ε μα αυτό πια ήταν γνωστό ήδη από την πρώτη μέρα. Φταίει το ΚΚΕ...

Πέρα από το συνήθη χαρτοπόλεμο, είναι της μόδας αυτόν τον καιρό και τα βιβλία (μέχρι πρότινος) στελεχών του Σύριζα, που εξηγούν όχι μόνο τι πήγε στραβά, αλλά και από πόσο νωρίς είχαν καταλάβει πού πάει το πράγμα. Τι είχαν καταλάβει; Είχαν διαβλέψει να λες καλύτερα; Δηλ τι διαβλέψει, που είχαν προβλέψει προφητικά, ήδη πριν από τις εκλογές του 15' και το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Μόνο που όλα αυτά θα είχαν μεγαλύτερη αξία αν τα έλεγαν εκγαίρως, τότε δηλ που υποτίθεται πως τα είχαν καταλάβει και τους ήταν ήδη γνωστά, αλλά έβγαιναν προεκλογικά στα τηλεοπτικά πάνελ και υπερασπίζονταν με πάθος το Σύριζα, χυδαιολογώντας κατά κανόνα εναντίον των εκπροσώπων του ΚΚΕ.

Το βασικό πρόβλημα πάντως σε όλα αυτά δεν είναι η υποκρισία και η μνήμη χρυσόψαρου στην οποία ποντάρουν οι διάφοροι εναλλακτικοί Συριζαίοι (Πασόκοι με πολιτικά, όπως έλεγε μια ψυχή), αλλά η παντελής έλλειψη ουσιαστικής αυτοκριτικής. Η οποία εγγυάται (αντί για αυτούς) πως την επόμενη φορά που θα έρθει το νέο ΠαΣοΚ, ο επόμενος Σύριζα, ο διάδοχος της ΛαΕ, αυτοί θα είναι εκεί να μιλάνε για τη χρυσή ευκαιρία που προβάλλει στο προσκήνιο, το ιστορικό λάθος του ΚΚΕ που την αγνοεί σεχταριστικά, και θα είναι έτοιμοι να ξανακυλήσουν το βράχο του Σίσυφου.

Και φτου κι από την αρχή...

Ποιος φοβάται την απλή αναλογική;

Η σημερινή επικαιρότητα θα σήκωνε ίσως μια αθλητικοπολιτική ανάλυση για το EURO, την κωμική εθνική Αγγλίας (Mr Bean και μ-λ-κίες), την ισπανική υποχώρηση, το BRexit και την ακυβερνησία, εν αναμονή της ελπίδας, στην Ιβηρική. Ελλείψει χρόνου όμως, αναβάλλεται για αύριο. Σήμερα το θέμα είναι η απλή αναλογική, που είναι άδολη σαν παραμυθάκι (η πραγματικότητα μπορεί να περιμένει τη σειρά της).

Δίνουμε τόσο βάρος στο πόσο νεοφιλελεύθερη έχει γίνει η (Ν)δφα ή στον Αλέξη που δε φτάνει ούτε στο δαχτυλάκι του Ανδρέα (αυτό με το οποίο έγνεψε στη Δημητρα) κι είναι ένα απλό κακέκτυπο, που τείνουμε να ξεχνάμε πόσο ΠαΣοΚ είναι, πόσο γνήσιοι και βρωμεροί Πασόκοι είναι οι Συριζαίοι. Και το αποδεικνύουν περίτρανα στην περίπτωση της ψήφισης της απλής και άδολης αναλογικής. Η οποία απέκτησε αυτό το παρανόμι στα χρόνια της Αλλαγής, για να καταλήξει κάτι σαν σύντομο ανέκδοτο, σε διάκριση με τη σύνθετη και δόλια πραγματικότητα (που απέχει από τον κόσμο του παραμυθιού).

Η οποία πραγματικότητα λέει πως το ΠαΣοΚ, απ' όπου κι αν προέρχεται, σε οποιαδήποτε εποχή και οποιαδήποτε εκδοχή του, ενδιαφέρεται για τον εκλογικό νόμο μόνο όταν θέλει να κόψει το δρόμο της επάρατης δεξιάς προς την αυτοδυναμία. Και τον μετατρέπει επί... το αναλογικότερον, που εκτός από βιασμός της κοινής λογικής είναι και βιασμός της γλώσσας, κατά το "ολίγον έγκυος" ή μάλλον κατά το "εγκυότερος" (και όχι εγγύτερος, προσοχή μην τα μπερδέψετε).

Εδώ η Πασοκιά προχωράει ένα σκαλί πιο πάνω γιατί το νέο σύστημα βαφτίζεται απλή αναλογική (κι όχι αναλογικότερη), χωρίς συγκριτικό βαθμό και κριτική ικανότητα, για όσους χάφτουν το παραμύθι κι αγνοούν (;) αυτό το περίφημο όριο του 3%. Που είναι κάπως τραγική ειρωνεία να έχεις περάσει ως ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τραυματικά παιδικά χρόνια γύρω από αυτόν τον πήχη, με το βραχνά αν θα μπορέσεις να τον περάσεις ή θα τον ρίξεις, να μένεις ξάγρυπνος τις εκλογικές βραδιές από την αγωνία, να είσαι το θρίλερ κάθε αναμέτρησης, να φοβάσαι ότι δε θα βρεις ούτε την ψήφο σου, ούτε τα τρία σου (τοις εκατό) με το συμπάθιο, κι ότι θα την πατήσεις όπως το 93' ή σαν τη ΛαΕ το Σεπτέμβρη... και παρόλα αυτά να μην καταργείς το όριο. Εκτός και αν το κρατάς, θεωρώντας το κομμάτι της ιστορίας σου και δεν μπορείς να το αποχωριστείς για συναισθηματικούς λόγους.

(Ιστορική παρένθεση. Ποια ήταν η τελευταία φορά που ξύπνησε (αλλά ευτυχώς για αυτόν δεν ξενύχτησε) με αυτήν την αγωνία ο Σύριζα; Το -όχι πολύ μακρινό- 2009, στο θρίαμβο του ΓΑΠ, όταν πήρε μερικές ψήφους συμπάθειας και της τελευταίας στιγμής, για να μη μείνει εκτός Βουλής. Κι ενώ ενδιάμεσα, είχε φτάσει δημοσκοπικά στο 18%, στην πρόβα τζενεράλε του συστήματος για τον αντικαταστάτη του ΠαΣοΚ -που τέθηκε σε εφαρμογή μια τριετία αργότερα- για να ξεφουσκώσει απότομα μετά από το Δεκέμβρη του 08'. Ο καιρός γαρ εγγύς, αλλά δεν ήταν ακόμα η ώρα του...)

Τα ίδια ακριβώς θα μπορούσε να πει κανείς για τον Καμμένο και τους ψεκασμένους Έλληνες, που φοβούνται για τους μουσουλμάνους βουλευτές, και όχι για τον εαυτό τους, που έχει γίνει κάτι σαν το νέο Σύριζα και το θρίλερ των πρόσφατων εκλογών.

Πέρα από αυτό, βαριέται να μετράει κανείς ψέματα.

Πρώτη φορά αριστερά (καλά εδώ ούτε καν το "πρώτη" δεν είναι αληθές, πόσο μάλλον το "αριστερά" για τη δφα). Πρώτη φορά απλή αναλογική. Το ότι έχει λειτουργήσει στο παρελθόν (δε λέω "και", και στο παρελθόν, γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχο παρόν, για να μπει το "και) αναλογικό εκλογικό σύστημα -πχ το 35' πριν το σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, ή το 50' στις πρώτες μετεμφυλιακές εκλογές- μικρή σημασία έχει. Ώχου, ντάξει μωρέ, σχολαστικέ, ο Νικολακόπουλος είσαι;

Το 3% δεν το καταργούν λέει, για να μπει όριο στις βλέψεις των μουσουλμάνων που θα εξέλεγαν έτσι δικό τους ανεξάρτητο βουλευτή, με γραμμή από το προξενείο. Ενώ τώρα μπορεί να συνεχίσει να παίρνει ο Σύριζα 50% σε Ροδόπη και Ξάνθη, με τις κατάλληλες αριστερές κολεγιές.

Πού είναι άραγε εκείνη η εποχή που ο ενιαίος ΣΥΝ, εξέλεγε -αν θυμάμαι καλά- δικό του μουσουλμάνο βουλευτή (με πολιτικά κριτήρια, χωρίς κολεγιά) και αυτός λέει διαμαρτυρόταν για το θρησκευτικό προσδιορισμό της μειονότητας: αφού εγώ είμαι άθεος, γιατί να θεωρούμαι μουσουλμάνος;

Ποιος φοβάται λοιπόν την απλή αναλογική; Προφανώς τα κόμματα εξουσίας, που ποντάρουν στη λογική της χαμένης ψήφου και την πριμοδοτούν-καλλιεργούν με τα αντίστοιχα εκλογικά συστήματα. Κι όχι μόνο για όσους είναι κάτω από το 3%, χωρίς ρεαλιστικές ελπίδες να το πιάσουν ποτέ (εκτός κι αν είσαι Λεβέντης, και σε αγαπάει ο λαός, περισσότερο κι από το Θάνο Τζήμερο), αλλά και για τους υπόλοιπους, που δεν πρόκειται να κυβερνήσουν ποτέ, άρα γιατί να τους ψηφίσεις;

Κι όχι, προσωπικά δε θα είχα κανένα πρόβλημα να μπει η Ανταρσυα στη Βουλή (μέχρι και τα μ-λ θα είχαν ρεαλιστικές ελπίδες, με απλή αναλογική). Έτσι κι αλλιώς, το πιο πιθανό είναι να μπει ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα, μόλις κολλήσει η μαγιά με τη ΛαΕ του Λαφαζάνη.

Το κόλπο του Πάκη και του Καραμανλή, που είχαν κάνει τον ισχύοντα νόμο με το bonus εδρών για τον πρώτο, ήταν ότι τσιμπούσαν έδρες από τον δεύτερο, θίγοντας κυρίως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να εξασφαλίσουν ευκολότερα τη συναίνεση των μικρότερων (και ανάμεσά τους και του ΚΚΕ). Εμείς πχ αντί για 15 έδρες που έχουμε τώρα, θα εξασφαλίζαμε 17, αν δεν κάνω λάθος, που δεν είναι δραματική διαφορά, ιδίως σε σχέση με παλιότερες εκλογικές αναμετρήσεις.

Το εκλογικό σύστημα όμως πριμοδοτούσε την εκλογή κυβέρνησης, στρεφόταν εξ ολοκλήρου γύρω από αυτό κι έστελνε όλες τις "χαμένες ψήφους" που αντιστοιχούσαν σε προτιμήσεις και κόμματα που δεν ξεπερνούσαν το 3%, στο πουγγί του πρώτου. Χώρια ο δικομματισμός, η αφόρητη επικοινωνιακή πίεση στα όρια της υστερίας για την αποφυγή της ακυβερνησίας, κοκ.

Αυτός ακριβώς ο φόβος όμως είναι που θα τους εκθέσει ανεπανόρθωτα, αναγκάζοντάς τους να προχωρήσουν σε (ευρύτερες) κυβερνητικές συνεργασίες, ακόμα κι ενός μεγάλου Συνασπισμού (όπως τώρα στην Ισπανια, που δύσκολα βγαίνει κυβέρνηση χωρίς τη συναίνεση των δύο πρώτων) κι έτσι να ρίξουν τις μάσκες του μια ώρα αρχύτερα.

Μπορεί λοιπόν η κουβέντα για το πώς θα εκλέγεται ο διαχειριστής της αστικής εξουσίας, να είναι ένα απλό επικοινωνιακό τέχνασμα της κυβέρνησης, με εντελώς δευτερεύουσα σημασία. Αλλά μπορεί να έχει παράπλευρα οφέλη, σε βάθος χρόνου. Κι από αυτήν την άποψη, οφείλουμε να επαναφέρουμε το ερώτημα και να επιμείνουμε, μέχρι να πάρουμε απάντηση:

Ποιος φοβάται λοιπόν την απλή και άδολη αναλογική;

Χαιρετίσματα στην εξουσία

Όχι πως το χτεσινό καρναβάλι μες στον Ιούνιο, ανήμερα της αυτοκτονίας του Άρη Βελουχιώτη για τη σημειολογία του πράγματος, δεν προσέφερε γέλιο. Μια απλή, σύντομη βόλτα στο διαδίκτυο αρκεί να το πιστοποιήσει.

Είχαμε πχ τους αδελφούς Ντιμπόν (σκαστούς από κάποια περιπέτεια του φασίστα Τεν-Τεν) ντυμένους στα λευκά.

Τους διαδηλωτές να ζητάνε ακριβώς τα ίδια πράγματα με την κυβέρνηση, που θέλουν να παραιτηθεί.

Το φιλελεύθερο σκοταδισμό σε όλο του το μεγαλείο

Με τα αστεράκια να συμπληρώνουν κατάλληλα το σταυρό

...και τις απαραίτητες (που δεν παραιτούνται) παραιτηθείτσες (χαρακτηρισμός που δεν πάει με το φύλο ή με την ηλικία, αλλά με τη νοοτροπία) (εδώ από την παλιότερη συγκέντρωση του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα)

Σεσημασμένους νεοφιλελέδες να διασαλεύουν την τάξη, να παραλύουν το κέντρο, να νεκρώνουν την αγορά, κοκ

Τις αγανακτισμένες μούντζες που (δεν) αγαπήσαμε, κι ευτυχώς που δεν τις είδε ο Μανδραβέλης, που έλεγε ότι αυτές εξέθρεψαν τη Χρυσή Αυγή.

Τους φασίστες της ελεύθερης ώρας να ασχολείται με κάτι δικά τους

Τους χτεσινούς πατριώτες να αποκτούν φιλοευρωπαϊκή συνείδηση

Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό...

Και να εμποδίζουν δημοκρατικά κάποιον που ήθελε να κάψει τη σημαία της Ε.Ε...



Ψεκασμένους που περνάνε τους Συριζαίους για κομμουνιστές, κι αποδεικνύουν με την παρουσία τους την αδήριτη αναγκαιότητα μιας χούντας του προλεταριάτου, όπως λέει και το Λαϊκό Στρώμα

Ελάχιστα πετυχημένα τρολαρίσματα, πχ για το περυσινό δημοψήφισμα και τον τρόπο που τέθηκε το ερώτημα

Το περιβόητο go back, που σχεδόν κανείς απ' όσους το χρησιμοποιούν δεν ξέρει/θυμάται σε τι και σε ποια ιστορική περίοδο αναφέρεται

Και το εξίσου περιβόητο ελικόπτερο, μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή, να δούμε με κωλόχαρτο ποιος θα σκουπιστεί...

Ή την εμφάνιση μερικών "πρώην Συριζαίων". Επιτέλους ρε φίλε, δεν μπορεί να τρολάρουν μόνο εμάς, με ικεα, νέα σπορά, και τρία πουλάκια κάθονται.

Είδαμε επίσης σχετικά λιγοστό κόσμο, (δεδομένης της διαφήμισης και της πολυήμερης προβολής της πρωτοβουλίας -τόσο από τους 'ακομμάτιστους' διοργανωτές, όσο και από την κυβέρνηση που βρήκε την πιο βολική αντιπολίτευση, για να συσπειρωθεί.). Που όπως έγραψε κι ένας τουιτεράς, το ΠΑΜΕ θα μπορούσε να τον μαζέψει με μια αναπάντητη.

Τα γνωστά σκηνοθετικά κόλπα (αλά Μπιρσίμ), που ελλείψει πλήθους (δεν ήταν καν ο Αλσέστ, που σε ένα θεατρικό στην τάξη του μικρού Νικόλα, ήθελε να κάνει το πλήθος μόνος του), περιορίζονταν βασικά στην "πιασμένη κάμερα", που δεν μπορούσε να γυρίσει δεξιά-αριστερά, ούτε να ζουμάρει...

Τα μεγάφωνα να παίζουν ό,τι να 'ναι, και πλάι σε όλα τα άλλα, Ξυλούρη και Βασίλη Παπακωνσταντίνου, "Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία"! Εξάλλου αυτοί είναι ακομμάτιστοι, δε θέλουν στη ζωή να κυβερνήσουν...

Το Σύριζα να ανακαλύπτει (και να ξεσκεπάζει) τους κομματικούς υποκινητές, που αρνούνταν να δει στις αυθόρμητες και ακομμάτιστες πλατείες των αγανακτισμένων. Και κάποιες δηλώσεις στελεχών του να προδίδουν πανικό ανάμικτο με γελοιότητα.

Όλα αυτά όμως ήταν προσωρινά. Και δεν ήταν καν τόσο αστεία κι "αυθεντικά" όσο την πρώτη φορά (αριστερά). Οπότε άφησαν πίσω τους αφορμές για προβληματισμό και μελαγχολία για το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης και τη δυνατότητα των αστικών επιτελείων να σέρνουν από τη μύτη (του Πινόκιο) μεγάλα τμήματα λαϊκών μαζών, σα μαριονέτες.

Προβληματισμό γιατί πάντα θα βρίσκονται μερικοί "χρήσιμοι ηλίθιοι". Και πάντα θα βρίσκονται καθεστωτικά ΜΜΕ να γιγαντώνουν την αμελητέα παρουσία τους. Κι αν αντιδρούν υστερικά τώρα, φαντάσου τι θα γίνει, όταν κληθούν ν αντιμετωπίσουν πραγματικούς κομμουνιστές κι όχι αποστάτες σαν τον Κατρούγκαλο, (του οποίου η συνείδηση ακολουθεί με συνέπεια την κοινωνική του θέση, παρά τα λεγόμενά του).

Φαντάσου τη λοβοτομή όσων καταλαβαίνουν τι σημαίνει ότι οι μεγαλοκαναλάρχες γίνονται χορηγοί επικοινωνίας κάποιων "διαδηλώσεων", αλλά εθελοτυφλούν για την τηλεοπτική αβάντα των πλατειών προ πενταετίας.

Σκέψου πόσος κόσμος θα κατέβαινε στους δρόμους, αν είχαν οι δικές μας συγκεντρώσεις τόση διαφήμιση. Μάλλον, γράψε άκυρο. Γιατί το ζήτημα είναι να σφυρηλατείς δεσμούς κι όχι να βρίσκεις εφήμερο, τηλεοπτικό κοινό, που θα σε ξεχάσει στο πρώτο ζάπινγκ.

Και πόσοι νομίζουν ότι κρατάνε/επιλέγουν αγωνιστική στάση, συμμετέχοντας σε τέτοιου είδους πανηγυράκια, για να ποτιστούν αντικειμενικά με το γνωστό δηλητήριο "τίποτα δε γίνεται": και που κατεβήκαμε, είδαμε τι πετύχαμε...
Κι αυτή, παρεμπιπτόντως, είναι η χειρότερη συνέπεια διάφορων "κινηματικών" πυροτεχνημάτων...

Το μόνο πιο γελοίο από τους "αριστερούς" υπέρμαχους της κυβέρνησης (που βρήκαν σανίδα σωτηρίας κι εκλογικής συσπείρωσης στη χτεσινή συγκέντρωση) είναι οι δεξιοί πολέμιοί της. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που κάποιοι παραμένουν ακόμα εγκλωβισμένοι στο Σύριζα.
Άλλο αν μπορεί να τους την κάνει ακόμα κι ο Λαζόπουλος, που επιχείρησε προχτές να διαφοροποιηθεί και να το παίξει αντιπολίτευση στη ΔΦΑ. Κι ύστερα λες, πως δε βγάζει γέλιο πια και ότι έχει χάσει το χιούμορ του...

Διαβάστε επίσης κι αυτό από το Σπασμένο Παράθυρο

Gangsta's paradise

Με τους γκάνγκστερ να έχουν την τιμητική τους και τα γεγονότα της εβδομάδας να μας προσπερνούν χωρίς οίκτο, σαν τροχοφόρα -ου μην και πυραυλοκίνητα- χρειάζεται μάλλον να τα βάλουμε κάτω και να τα καταγράψουμε, για να τα χωνέψουμε και να τα αποτιμήσουμε.

Τζάμπολ με μπάσκετ. Τις προάλλες ο Τσίπρας συνάντησε στο Μαξίμου το μεγαλύτερο σεσημασμένο γκάνγκστερ των ευρωπαϊκών γηπέδων, εν όψει της μετονομασίας του κλειστού του ΟΑΚΑ σε στάδιο Νίκος Γκάλης (που δε νομίζω να τη βλέπουν με θετικό μάτι κάποιοι από τους έμμεσα εμπλεκόμενους αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία). Ο Αλέξης έκανε τη λεζάντα του κι έδωσε τροφή σε αυτές των memes, υψώνοντας μεσαίο δάχτυλο στην μπάλα και τη νοημοσύνη μας με τα επικοινωνιακά κόλπα του, που όμως δεν είναι τόσο φτηνά, όσο τα πολιτικά τεχνάσματα της ΔΦΑ.

Εσύ Αλέξη πάρ' τους τα λεφτά
Κι εσύ Γκάλη, πάρ' τους το κεφάλι

Κι ύστερα, κάνει σε κάποια φάση στον Γκάλη (τον παίκτη του 21ου αιώνα) την ηλίθια ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: "πώς το κάνατε αυτό;", "πώς στεκόσασταν στον αέρα;" ή κάτι τέτοιο.
Κάτι του απάντησε ο Γκάνγκστερ για να ξεμπερδεύει, αλλά ξέχασε να του πει για το σπάσιμο της μέσης, την κίνηση σήμα-κατατεθέν του, που τον καθιέρωσε. Θα καταλάβαινε άλλωστε κι ο Αλέξης, γιατί γνωρίζει πολύ καλά από επικύψεις, πάσχοντας από κλασική περίπτωση οσφυοκαμψίας.

Μια άλλη ελπιδοφόρος συνάντηση ήταν αυτή μεταξύ της ΛαΕ και της Χριστιανικής Δημοκρατίας, που κατέληξαν σε συμφωνία για κοινή δράση. Υπό άλλες συνθήκες, αυτή θα ήταν η σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι της υπομονής για τα Εαακ (και το κομμάτι της Εαακ που φλερτάρει πολιτικά με το Λαφαζάνη). Αλλά αυτοί προφανώς είναι αποφασισμένοι να υποστούν το μαρτύριο της σταγόνας και να πιουν το πικρό φαρμάκι ως τον πάτο, σφυρίζοντας αδιάφορα για την πραγματικότητα.

Περνάμε τώρα σε άλλου είδους γκάνγκστερ, καθώς η ελληνική αστική τάξη κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, για να δικαιώσει τον ισχυρισμό λούμπεν (αστική τάξη) που χρησιμοποιούσε και η 17Ν στις ανακοινώσεις της. Επειδή όμως δεν υπάρχουν στοιχεία κι αποδείξεις για να συνδέσει κανείς το πλήρωμα του NOOR1 που αποδεκατίζεται μυστηριωδώς σαν τους δέκα μικρούς νέγρους της Αγκάθα Κρίστι, με την τυχαία αυτοανάφλεξη ενός προβληματικού μοντέλου Πόρσε, τον κομιστή το αφεντικό του, και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών τύπου Μπογκοτά, κι επειδή όπως έλεγε σε μια παράστασή του ο Ζαραλίκος: "έκανα το νούμερο αυτό, με τσιμεντένια παπούτσια και δε μου πάνε καθόλου, πιστέψτε με", δεν μπορούμε να είμαστε κατηγορηματικοί και να καταλήξουμε σε βιαστικά συμπεράσματα για το τι ακριβώς έγινε. Είναι τέτοια, εξάλλου, η κατασκοπευτική ατμόσφαιρα των ημερών, που κάποιοι υποψιάζονται πως μπορεί ο Μαυρίκος να σκηνοθέτησε το θάνατό του, για να εξαφανιστεί αθόρυβα από το προσκήνιο.

Υπάρχουν όμως μερικά εύλογα ερωτήματα, όπως: ποιος ήταν τέλος πάντων αυτός ο Μαυρίκος και πώς βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα ο εκδότης μιας τόσο ανυπόληπτης εφημερίδας. Καθώς επίσης, το κλασικό ερώτημα "cui bono?", ποιος ωφελείται δηλ από τις εξελίξεις.

Σε άλλα μαφιόζικα νέα, στα ανυπότακτα Εξάρχεια φαίνεται να υπάρχει μια άλλου είδους κόντρα για τον έλεγχο της πλατείας, εξίσου σκοτεινή και μπερδεμένη. Και δεν εννοούμε πχ εργατικό έλεγχο στα μέσα παραγωγής. Κι αν είναι δεδομένη η ύπαρξη μιας πρωτοβουλίας κατοίκων που προσπαθούν να κρατήσουν την περιοχή καθαρή από πρέζα και μαφία (που πάνε μαζί), υπάρχει και μια άλλη πλευρά, με την προ μηνών ένοπλη συγκέντρωση στην πλατεία ή με το προχτεσινό μαφιόζικο χτύπημα, μέρα μεσημέρι, σε πολυσύχναστο δρόμο κατοικημένης περιοχής, που παραπέμπει ευθέως σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Κι αυτό που βασικά αποδεικνύεται είναι ότι καθίστανται πια εντελώς δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ πολιτικού και ποινικού τομέα, ή μάλλον του δεύτερου που χρησιμοποιεί ως μανδύα τον πρώτο και διάφορες "κινηματικές αναφορές".

Τουλάχιστον έχουμε ελευθερία έκφρασης κι έτσι το κάθε αφεντικό μπορεί να παρεμβαίνει ζωντανά στο κανάλι του, να επαναφέρει με κομψό τρόπο στην τάξη τους υπαλλήλους του, όταν παρεκκλίνουν της γραμμής του μέσου κι όταν καταφέρονται ενάντια στην ιδιωτική πρωτοβουλία ή στο κράτος που αφήνει τρύπες στις κοινωνικές δομές του.

Του Πάνου Ζάχαρη

Και να φανταστείς ότι αυτός λογίζεται ως η καλή και τίμια περίπτωση αστού καναλάρχη (αντίθετα με το διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο Μεγκα) που έχει στο τσεπάκι μία τηλεοπτικά άδεια.
Και να φανταστείς ότι αυτά τα κανάλια για μερικούς συνιστούν τεκμήριο δημοκρατικής πολυφωνίας. Όχι σαν τη σοβιετία, όπου τα έλεγχε όλα το κράτος...
Και να σκεφτείς πως αυτό το ερπετό που γίνεται σκυλάκι για να γλείφει τα πόδια του αφεντικού του και να γρυλίζει σε όσους καταφέρονται εναντίον του, ο Δήμος Βερύκιος, πριν από 25 χρόνια έγραφε στο Ριζοσπάστη!

Εκεί όπου αρθρογραφούσε δηλ κατά διαστήματα κι ο Κοτζιάς, ως υπεύθυνος ιδεολογικής επιτροπής, που μαθημένος πια στην αστική πολυφωνία, δυσφορούσε φανερά σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη με τις ερωτήσεις που του έκανε ο Μπογιό, και το έδειξε χωρίς πολλές διπλωματικές ευγένειες (όπως θα επέτασσε το αξίωμα και το υπουργείο του). Την επόμενη φορά μπορεί να υπαγορεύσει απευθείας και τις ερωτήσεις που θέλει να του κάνουν, γιατί έχει παραγίνει το κακό. Α, ρε Κοντομηνά που θέλετε...

Το πιο απρόσμενο χαμπέρι της βδομάδας ωστόσο και βασικά η μοναδική είδηση που βγήκε από τη νιοστή εμφάνιση του Λεβέντη στο Χατζηνίκο, είναι αυτή.

Ω ναι, την άλλη Δευτέρα, θα είναι κοντά μας, θα είναι μαζί μας!
Ποιος να το 'λεγε...

Παραιτηθείτε

Δεν ξέρω αν φταίνε κάτι σκηνές από την τηλεόραση που μας έχουν εντυπωθεί σαν προσωπικές μας απόψεις κι αιώνιες αλήθειες, αλλά γενικά θεωρείται από μαγκιά ως ζήτημα τιμής να μη σε απολύουν, αλλά να προλαβαίνεις εσύ να παραιτηθείς πρώτος, σα να είναι δική σου επιλογή. Όπως ακριβώς με τα ζευγάρια και το ποιος χωρίζει ποιον, γιατί άλλο να λες εσύ αντίο σε κάτι που έχει τελειώσει για σένα κι άλλο να σε σχολάει ο άλλος-η και να σου θίγεται ο εγωισμός. Σαν εκείνο το τιτίβισμα που λέει:
-Νομίζω πως πρέπει να χω...
-Χωρίσουμε! Χωρίζουμε! Σε πρόλαβα! Χα! Παλιο-μπι-μπιπ

Μεταξύ μας βέβαια -και με το "μας" εννοώ του συντρόφους, η παραίτηση δεν παίζει σαν επιλογή και δυνατότητα. Ακόμα κι αν είσαι σε μια απαίσια δουλειά, με κάκιστες συνθήκες και απάλευτο περιβάλλον, δεν υπάρχει κανένας λόγος να χαρίσεις στο αφεντικό σου (κι όσο πιο αντιπαθές είναι, τόσο περισσότερο) τα λεφτά μιας πιθανής αποζημίωσης, λόγω απόλυσης. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να την "εκβιάσεις" από το να συμμετέχεις σε μερικές απεργίες, που πάντα φοβόσουνα, για να φύγεις με ψηλά το κεφάλι.

Αν και έτσι που έχει πέσει το ύψος των αποζημιώσεων που δικαιούσαι, σε λίγο δε θα έχει διαφορά με την παραίτηση κι έτσι η παραίτηση θα είναι πάλι ζήτημα τιμής, δηλαδή φιλότιμου, αφού η τιμή της εργατικής δύναμης έχει ευτελιστεί. Επειδή όμως δε βρίσκεις εύκολα δουλειά στις μέρες μας, ενώ αντιθέτως είναι πολύ εύκολο να τη χάσεις, πολύς κόσμος ανέχεται αδιαμαρτύρητα τα σκατά που τρώει καθημερινά και μένει στη δουλειά του από ανασφάλεια, όπως ακριβώς κάνει πχ και σε ένα χρεοκοπημένο γάμο. Η διαφορά είναι πως στο γάμο υπολογίζεις να έχεις κάποιον στα γεράματα, για να τα απαλύνεις, ενώ από τη δουλειά ούτε καν αυτό δεν μπορείς να περιμένεις, με τις συντάξεις πείνας που θέσπισε η ΔΦΑ.

Για τους συντρόφους πάντως δε νοείται καμιά παραίτηση γενικώς, καμία απογοήτευση κι ιδιώτευση, μακριά από τον αγώνα. Ο οποίος, σε αντίθεση με το ασφαλιστικό σύστημα, δεν έχει κάποιον (άμεσα) ανταποδοτικό χαρακτήρα, όχι γιατί δεν έχει πρακτικό αντίκρισμα, αλλά γιατί μπορεί να καρπίσει σε βάθος χρόνου, να φέρει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, και κυρίως γιατί στον αγώνα μπαίνουμε για να προσφέρουμε ανιδιοτελώς κι όχι για να αποκομίσουμε προσωπικό όφελος. Υπάρχει ωστόσο, κατά μία έννοια ένα είδος "κεφαλαιοποίησης", με την παρακαταθήκη που αφήνει στις επόμενες γενιές.

Μετά από αυτά τα εισαγωγικά στοιχεία, ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση μερικών γεγονότων που απασχόλησαν την επικαιρότητα.

Προχτές απεβίωσε ο Παναγιωτακόπουλος, η αιώνια φωνή της νεκρής (αν υπήρξε ποτέ) αριστερής συνείδησης του ΠαΣοΚ, που παρόλα όσα, δεν παραιτούνταν ποτέ, κι όταν τελικά το έκανε, πριν από μερικά χρόνια, ήταν κάπως σαν την ιστορία με το βοσκό, το λύκο και την πλάκα που έκανε στους συγχωριανούς του, για να την πληρώσει ακριβά στο τέλος.
Ο Πιλάφης, ως άξιος διάδοχός του, κατάφερε τελικά να απεγκλωβιστεί πέρυσι από το δικό του ΠαΣοΚ (ένεκα ο συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος των καιρών μας), όταν του πήραν τις υπουργικές θέσεις και θα έμενε εκτός ψηφοδελτίων. Η ομάδα των 53 που έμεινε στο Σύριζα και υποτίθεται πως διαφοροποιείται σε διάφορα μέτωπα, είναι απλώς ένα θλιβερό υποκατάστατο του αστείου Πιλάφη, και δε φτάνει ούτε μια τρίχα από το φυσικό μαύρο μαλλί του.

Ο Κοκός, αν τον θέλει ο λαός, θα μας έκανε τη χάρη να ξαναγυρίσει, για να αποδείξει μεταξύ άλλων τα δημοκρατικά του φρονήματα, τόσο στο παρόν (όπου είναι υπέρμαχος της απλής αναλογικής), όσο και στο παρελθόν, όπου πολέμησε εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών -όταν τον πρόλαβαν με το πραξικόπημά τους, προτού εκδηλώσει αυτός το δικό του με τους στρατηγούς. Μολονότι είναι τέως όμως, αρνείται να παραιτηθεί από την ιδιότητα του βασιλέα Κων/νου.

Ο Τσίπρας δε θα ήταν -λέει- πρωθυπουργός παντός καιρού, για να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που δεν πιστεύει (κι έχει απόλυτο δίκιο σε αυτό, προσωπικά δεν πιστεύω ότι εφαρμόζει σήμερα κάτι που είναι έξω από την πολιτική του λογική). Κι αποδεικνύει τον τελευταίο χρόνο πως δεν υπάρχει τίποτα πιο κολλητικό από το μέλι της εξουσίας και τις κυβερνητικές καρέκλες, που σε κρατάνε βιδωμένο. Όλη η ρητορική του Σύριζα, εξάλλου, τους τελευταίους μήνες είναι πως αυτός -τουλάχιστον- φέρνει μνημόνια με πόνο ψυχής, χωρίς να τα έχει ως ιδεολογία του, και με πολύ περισσότερη βαζελίνη, για πιο ήπια προσαρμογή. Και επίσης τα βάζει με τον Κοκό και τις πριγκίπισσες...

Η ΝΔ τέλος διοργανώνει ένα ακομμάτιστο συλλαλητήριο, τύπου "μένουμε Ευρώπη", με τον τίτλο "παραιτηθείτε". Μιλάμε βασικά για το ίδιο κόμμα, που -αν και ετοιμόρροπο- είχε γαντζωθεί από τα κυβερνητικά οφίτσια και δε θα ξεκουνούσε, αν δε μεσολαβούσε η εκλογή ΠτΔ. Και συνολικά για τον αστικό πολιτικό κόσμο, που εξαναγκάζεται σε παραίτηση, μόνο εάν χρειάζεται ένας αποδιοπομπαίος τράγος, που πετιέται σα βαρίδιο από το αερόστατο, για να σωθούν οι υπόλοιποι. Ούτε καν για λόγους φιλότιμου, όπως ο Μαυρογιαλούρος. Εξάλλου ό,τι είναι νόμιμο (όπως οι οφ-σορ) είναι και ηθικό.

Όσο για το λαό, που παρακολουθεί σχετικά αμήχανος τις εξελίξεις, είναι προφανές πως τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από κάποια παραίτηση. Κανείς αστός πολιτικός δεν αφήνει οικειοθελώς τη θέση του για να παραιτηθεί. Κι αν το κάνει, θα έρθει στη θέση του κάποιος άλλος πανομοιότυπος. Ο μόνος τρόπος να πετύχει ο λαός τις παραιτήσεις που θέλει, είναι να γίνει ο ίδιος πολιτικό αφεντικό, και να απολύσει όσους του έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο κι είναι το πολιτικό, υπηρετικό προσωπικό των παράσιτων που λυμαίνονται τον κόπο του, για να πλουτίζουν. Κι αυτό δε θα το καταφέρει ποτέ, όσο μένει παραιτημένος στο περιθώριο, μακριά από τον αγώνα, αν δεν παλέψει να βρει το δίκιο του, και παραιτείται από κάθε δράση και διεκδίκηση (κι ενίοτε, ακόμα κι από τη σκέψη).

Περπατάμε παράλληλα

Είναι φορές που συνειδητοποιεί κανείς πως ο κόσμος γύρω μας, όπου συναντιόμαστε, αλληλεπιδρούμε (;) για λίγο και μετά συνεχίζουμε τις πορείες μας, δεν είναι παρά μια διαγαλαξιακή πύλη - σύνδεσμος, όπου συμβαίνει αυτό ακριβώς: ερχόμαστε στιγμιαία σε επαφή, μπλέκουμε σε παράλληλους μονολόγους και συνεχίζει ο καθένας μας (το κάθε άτομο, ο κάθε χώρος) στον (μικρο)κοσμο του, διατηρώντας τη γνώμη του, τις συνήθειές του και το δικό του τρόπο πρόσληψης της πραγματικότητας.

Που για εμάς είναι μία, αντικειμενική, γνώσιμη και μπορούμε να την αλλάξουμε. Αλλά πώς να αλλάξεις και το παράλληλο σύμπαν του άλλου, το συννεφάκι πάνω στο οποίο ζει και θολώνει την εικόνα του για τον πραγματικό κόσμο (αλλά δε φεύγει ούτε με κατοστάρικο, όπως στην ταινία με τη Βλαχοπούλου);

Ένα παράλληλο σύμπαν όπου έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση, γεμάτη μπολσεβίκους, που απαγγέλλουν Μπρεχτ, μνημονεύουν το Λένιν, το ΕΑΜ, τον (αληθινό) Παλαμά και σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο, σαν την υψωμένη σημαία στο Ράιχσταγκ. Μέχρι να τους ακούσεις να αναφέρουν την 9η Μάη (της Αντιφασισικής Νίκης των Λαών) ως ημέρα της Ενωμένης Ευρώπης, και να έρθει η τρίχα στα ίσια της.

Ένα σύμπαν όπου οι συντάξεις προστατεύονται, μαζί με τους αδύνατους, οι εισφορές μειώνονται, το αφορολόγητο πέφτει αλλά δε χτυπά κανέναν, ο κόφτης μας βάζει στην αφρόκρεμα των χωρών που τον έχουν και το κατεστημένο είναι όλη μέρα στους δρόμους και αντιδρά ενάντια στην ταξική πολιτική που το εξοντώνει.

Όπου οι εταίροι είναι φίλοι μας κι εμείς εταίρες τους, κι οι Συριζαίοι πανηγυρίζουν την επικείμενη συμφωνία για το διακανονισμό-απομείωση-επιμήκυνση (ή άλλα συνώνυμα) του χρέους. Φεύγει το χρέος που μένει που φεύγει, που διογκώνεται, θεριεύει και τον κόσμο κυριεύει.

Σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, ο εξωκοινοβουλευτικός χυλός δεν πιάστηκε στον ύπνο από τον αιφνιδιασμό της ΔΦΑ, οι Σεκίτες πετάνε από νίκη σε νίκη, τα μπλοκ του αριστεροχωρίου ήταν τόσο μαζικά, που έδωσαν τον τόνο στο απεργιακό τριήμερο (και τις τρεις μέρες), οι πλατείες ήταν κάτι σαν επαναστατική κατάσταση με σοβιέτ ανώνυμων-ακομμάτιστων, κι άλλα τέτοια εμψυχωτικά, που τα έχει για ψωμοτύρι-ον ο χώρος. Υπάρχουν βέβαια και αντιφάσεις, που κινούν την πραγματικότητα και μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάντα (γι' αυτό υπάρχει η διαλεκτική άλλωστε), αλλά προφανώς δεν είναι ικανές να σταθούν εμπόδιο στις επαναστατικές ιδεοληψίες. Και δεν υπάρχει κάστρο άπαρτο για τους κατά φαντασίαν μπολσεβίκους.

Προκύπτει εύλογα, βέβαια, το ερώτημα: αφού έχουμε τόσο καλή κυβέρνηση, τόσο δυνατό κίνημα και σχεδόν επαναστατική κατάσταση, όπου κι οι πάνω θέλουν κι οι κάτω μπορούν τα πάντα (χωρίς να κατέβουν καν μαζικά στο δρόμο), τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Γιατί μετράμε απλώς τα απανωτά χαστούκια που τρώμε, γκολ αυτοί-σέντρα εμείς (άντε γεια που λέει κι ο πασοκοχούλιγκαν Λοβέρδος);

Μα... οι αντιφάσεις σύντροφε. Δεν υπάρχει πρόβλημα άλυτο για τις αντιφάσεις...

Σε ένα παράλληλο σύμπαν επίσης, το σκορποαριστεροχώρι είχε σοβαρή κι υπεύθυνη περιφρούρηση που δεν άφησε τους μπάχαλους να παίξουν το γνωστό κλεφτοπόλεμο με τα ματ, για να διαλύσουν τη διαδήλωση. Και η αποκάλυψη του κουκουλοφόρου στο παρακάτω βίντεο, δεν είναι μια συνεννόηση μεταξύ συναδέλφων, αλλά η τυχαία κίνηση ενός τυχαίου αναρχικού. Μπορεί πχ να ήθελε να ξύσει το αυτί του, βρε αδερφέ.

Όσο για εμάς, μοιάζει η αλήθεια μας πελώριο ψέμα, σαν παράλληλη πραγματικότητα δίπλα σε όσους ζουν στον κόσμο τους και βρίσκουν ένα λόγο να μην κατέβουν στις διαδηλώσεις, για να πιάσουν το Μάη εναλλακτικά σε μπαράκια, συναυλίες, τον Μπαντιού, το Burger Festival, σπίτι τους ή και κάπου αλλού. Η ζωή και η ταξική πάλη συνεχίζεται χωρίς να κοιτάζει τη δική τους μελαγχολία που ντύνεται εναλλακτικά, για να ξεγελάσει πρωτίστως τον εαυτό της και να βρει κάποιον τρόπο να αποδράσει απ' την πραγματικότητα. Βασικά η δική τους μελαγχολία προχωρά, χωρίς να κοιτά την πραγματική ζωή. Κι άντε να βρεις τρόπους, μεταφυσικούς, ψυχοθεραπευτικούς, οτιδήποτε, για να τη σπάσεις.

Το πρόβλημα δεν είναι αν θα μπορούσε να γίνει κάτι παραπάνω (αυτό θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε). Ούτε αν πιάστηκε στον ύπνο κι αιφνιδιάστηκε το αριστεροχώρι (το οποίο περπατάει παράλληλα κι όλα είναι ακατάλληλα για να σμίξουν οι δρόμοι μας, όσο κι αν συναντιόμαστε τυχαία και συνυπάρχουμε καμιά φορά, καλή ώρα όπως το Σαββατοκύριακο, στο Σύνταγμα) από τον αιφνιδιασμό της κυβέρνησης που έδρασε στη ζούλα σαν κλέφτης, για να συνεχίσουν απρόσκοπτα οι νοικοκυραίοι τον ύπνο τους ή το νουί ντεμπού τους. Το αριστεροχώρι όμως, ακριβώς λόγω της ξακουστής μηδαμινής οργάνωσής του, άγεται και φέρεται σαν φύλλο στον αέρα από το "αυθόρμητο", αντανακλώντας εν μέρει τις διαθέσεις του. Κι αυτό ακριβώς δείχνει η αναιμική του παρουσία μες στο τριήμερο.

Το πρόβλημα αυτή τη φορά (περισσότερο από κάθε άλλη) δεν ήμασταν εμείς, αλλά ο κόσμος που αναζητά πάντα το παραμύθι, είτε στην πραγματικότητα (αριστερή κυβέρνηση, σκίσιμο μνημονίων), είτε για να αποδράσει από αυτήν. Επειδή όμως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο (λαό) και να πάρουμε άλλον στη θέση του, το ζητούμενο είναι πώς να αλλάξουμε τον κόσμο (δηλ το λαό) και τις διαθέσεις του, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον (πραγματικό) κόσμο γύρω μας. Για να κάνουμε την έφοδο στον ουρανό και το πέρασμα στο γαλαξία της πραγματικής ιστορίας του ανθρώπου.

Το μαρτύριο της σταγόνας

Τα πάντα ρει κι εξελίσσονται σε αυτή τη ζωή. Το βασανιστήριο της σταγόνας πχ έχει αλλάξει μορφή και χρησιμοποιεί ειδήσεις και αποκαλύψεις, που σκάνε μία-μία στο μυαλό του μέσου τηλεθεατή, και το σφυροκοπάνε, για να μην τον αφήσουν να σκεφτεί. Η βασική διαφορά είναι πως οι σταγόνες μιας βρύσης που στάζει, πέφτουν σταθερά και σαδιστικά στην επιφάνεια του νεροχύτη, και δε σε αφήνουν να αποκοιμηθείς με το θόρυβό τους, μέχρι να πειστείς να φωνάξεις έναν υδραυλικό για να τη φτιάξει. Ενώ οι ειδήσεις σε νανουρίζουν γλυκά και εμποδίζουν τη συνείδηση να αφυπνιστεί, για να καταλάβει τι γίνεται.

Οι διαρροές των wikileaks επισκιάζουν τις προσφυγικές ροές και τις πολλές επιρροές στη χτεσινή έναρξη της μαραθώνιας πορείας ενάντια στην ανεργία, όπου οι πατρινοί σφοι έβλεπαν πολλές νέες και άγνωστες (σε αυτούς) φάτσες. Κάποιοι από τις απορροές του κομμουνιστικού κινήματος λένε τις επιρροές "περιφέρεια". Αλλά αυτοί είναι με το Σαμίρ Αμίν κατά βάθος και το δίπολο μητρόπολης-περιφέρειας, εκτιμώντας ότι υπάρχει νέο εθνικό ζήτημα -αφού το ταξικό πάλιωσε προφανώς.

Εν τω μεταξύ οι προσφυγικές ροές αρχίζουν σταδιακά να έχουν διπλή κατεύθυνση, καθώς η κατάσταση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν υποφέρεται. Αλλά η μέση συνείδηση αδυνατεί να ξεφύγει (αν υποθέσουμε πως παλεύει να το καταφέρει) από τα απλοϊκά σχήματα που στοχοποιούν μόνο τους τζιχαντιστές του Αλλάχ Ακμπάρ και όχι τις πηγές ενίσχυσής τους. Βλέπει ως εχθρό τους μουσουλμάνους που πιστεύουν σε έναν παράδεισο όπου θα ρέουν μέλι και γάλα σε αφθονία (και το αίμα από την πηγάδα του Μελιγαλά), αλλά κρατάει για τον εαυτό της το πολιτισμένο δικαίωμα να πιστεύει σε έναν ευρωπαϊκό παράδεισο, όπου θα ρέουν η ευμάρεια κι η δημοκρατία. Και παραμένει επιρρεπής στον ωμό αντικομμουνισμό των κονσερβοκουτιών, κτλ.

Στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο, πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν house of cards και χαίρονται με τις μακιαβελικές, πολιτικές δολοπλοκίες και την ικανότητά τους να τις καταλαβαίνουν. Αλλά αδυνατούν να ξεχωρίσουν δυο λογιών άχυρα, να σκεφτούν τη σκοπιμότητα πίσω απ' τις αποκαλύψεις, να θέσουν το απλό νομικό ερώτημα: ποιος ωφελείται (qui bono?), ποιος κρύβεται πίσω από αυτές τις διαρροές. Πολλοί πνίγονται σε μια κουταλιά νερό και χάφτουν αμάσητο ό,τι σανό τους σερβίρει ο Βαξεβάνης κι άλλες "μαχόμενες, αποκαλυπτικές" ιστοσελίδες, από τη μία ή την άλλη πλευρά.

Τι από όλα αυτά δε γνωρίζαμε εξάλλου στην πραγματικότητα; Ότι υπάρχουν αντιλαϊκά μέτρα και μνημόνιο; Ότι η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση ευθυγραμμίζεται με αυτή τη στρατηγική, άσχετα από το σανό που ρίχνει στο ποίμνιό της για τους φίλους της Ελλάδας, που είναι πότε ο Γιούνκερ, πότε το ΔΝΤ και πότε ο Μοσκοβισί (δεν είναι σταθερά, οι λυκοφιλίες αλλάζουν κάθε μέρα); Ότι ο Μέσι και άλλοι αστέρες του ποδοσφαίρου φοροδιαφεύγουν; Ότι οι πολιτικοί ηγέτες της διεθνούς σκηνής κι οι άμεσοι συνεργάτες τους είναι χωμένοι στο βούρκο της διαπλοκής ως το λαιμό; Ότι στον καπιταλισμό υπάρχουν οφ-σορ και φορολογικοί παράδεισοι;
Πραγματικό σοκ! Να δεις που χέζουν κι οι αρκούδες στο δάσος... Θα μου πεις, άλλο να το ξέρεις, ή να το υποψιάζεσαι έστω, άλλο να σου το λένε κατάμουτρα.

Η ΔΦΑ πάντως επιχειρεί να αξιοποιήσει τα πάντα. Να δείξει ότι παίζει στα δάχτυλα κι αξιοποιεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ως γνήσιοι λενινιστές που 'ναι, και να εντοπίσει τη βασική αντίθεση στη συγκυρία. Πχ ΕΕ εναντίον ΔΝΤ. Με ποιον είμαστε σύντροφοι; Με το ΔΝΤ που θέλει ελάφρυνση του χρέους ή με τη Μέρκελ που φαίνεται να υποστηρίζει ελάφρυνση του προγράμματος;

Κι ούτω πως ενσωματώνεται ομαλά και αρμονικά στο παιχνίδι του ανούσιου, ψευτοκομματικού καβγά, σαν να το έπαιζε από χρόνια. Υψώνει τους τόνους για να δείξει τις μεγάλες διαφορές της με τους προηγούμενος, ενώ στην πραγματικότητα τους ενώνουν όσα έχουν ψηφίσει μαζί, από το Μάαστριχτ ως το τρίτο μνημόνιο, ένα τσιγάρο δρόμος.

Και τίποτα δεν αποκλείει να πάνε το ασφαλιστικό για ψήφιση μες στο Πάσχα. Όχι γιατί δεν έχουν ιερό κι όσιο. Αλλά γιατί το μοναδικό ιερό κι όσιο που έχουν είναι η στήριξη της κυρίαρχης τάξης και της καπιταλιστικής κερδοφορίας, όπως απέδειξαν και μες στο 15αύγουστο.

Η επάρατος Δεξιά του Κυρίου

Πρόσφατα έτυχε να διαβάσω το βιβλίο του Γιάννη Κάτρη "η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα". Γράφτηκε το 1970 στο εξωτερικό κι εξιστορεί τα γεγονότα της δεκαετίας που προηγήθηκε κι οδήγησε στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, ενώ στη μεταπολίτευση προστέθηκε ένα μικρό παράρτημα με όσα ακολούθησαν ως τη διχοτόμηση της Κύπρου και την πτώση της χούντας. Η σκοπιά του συγγραφέα είναι αυτή ενός καλού και τίμιου κεντρώου, που έκανε και Μακρόνησο -αν δεν κάνω λάθος- στέκεται κριτικά απέναντι σε κάποιες παλινωδίες της Ένωσης Κέντρου, αλλά παραμένει πιστός στο γέρο Παπανδρέου (σκέτο, όχι της δημοκρατίας) και το νεότερο Ανδρέα. Μια εκδοχή καλού Πασόκου πριν εμφανιστεί το ΠαΣοΚ στο ιστορικό προσκήνιο, αυτό που εκείνα τα χρόνια θα λέγαμε "δημοκράτης", αν με τον όρο εννοούμε τις αστικές δημοκρατίες της δυτικής Ευρώπης -που απέβαλαν τη χούντα από το Συμβούλιο της Ευρώπης, σε αντίθεση με τη στάση των ΗΠΑ- και την άρνηση του αντικομμουνισμού.

Ακόμα κι έτσι βέβαια, έχει πολύ πιο προωθημένες θέσεις από τη σημερινή κεντροαριστερά του Σύριζα, υπογραμμίζοντας πχ τις ευθύνες του Καραμανλή και τον καθοδηγητικό ρόλο των ΗΠΑ στο πραξικόπημα. Παράλληλα, τα γραπτά του έχουν μια επιπρόσθετη αξία λόγω της δημοσιογραφικής του ιδιότητας, ως πολιτικός συντάκτης των Νέων (χωρίς πάντως να θίγει τη στάση του συγκροτήματος κατά τα Ιουλιανά). Σε κάθε περίπτωση, το υλικό που συγκέντρωσε, παρουσιάζει ιστορικό ενδιαφέρον κι ανασκευάζει μια σειρά δημοφιλείς μύθους για την επταετία, παρά τους όποιους περιορισμούς και το απαραίτητο φιλτράρισμα του περιεχομένου. Κι ας απογοητεύτηκε λίγο ο Poe Χανιά, που ξεκίνησε να το διαβάζει, περιμένοντας αναφορές στο σύγχρονο νεοφασισμό και τη γέννησή του στην εποχή μας (αν υποθέσουμε ότι είχε πεθάνει ποτέ).

Αφορμή για το σημερινό σημείωμα στάθηκε ένα συγκεκριμένο απόσπασμα του βιβλίου, που αναφέρεται στην ελληνική πολιτική γεωγραφία και συμπυκνώνει το αντιδεξιό σχήμα που επικράτησε σταδιακά στα χρόνια της μεταπολίτευσης, για να δείξει παράλληλα τα όριά του κατά τη δεκαετία της Αλλαγής.

Αντιγράφω:

Στα 1933, η Δεξιά με τη βρετανική υποστήριξη ανέκτησε την εξουσία και τη διατηρεί ως σήμερα... Επανέφερε τη μοναρχία (1935) και εγκαθίδρυσε δικτατορία (1936-40). O Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η γερμανική Κατοχή προκάλεσαν μεγάλες πολιτικές ανακατάξεις και με την Εθνική Αντίσταση έφεραν στην επιφάνεια την Αριστερά σαν πρώτη πολιτική δύναμη. Αλλά μετά την Απελευθέρωση (1944) η Δεξιά και η Μοναρχία, με τη δυναμική υποστήριξη των Άγγλων, στερεώθηκαν στην Αρχή. Το 1963 φάνηκε να είναι το λυκόφως της κυριαρχίας της Δεξιάς. Η διακυβέρνηση της χώρας πέρασε στην Ένωση Κέντρου. Αλλά τον Ιούλιο του 1965 ο βασιλιάς Κωνσταντίνος έδιωξε -με συνταγματικό πραξικόπημα- τη νόμιμη κυβέρνηση Παπανδρέου. Έκτοτε, η Δεξιά έμεινε αγκιστρωμένη στην εξουσία. Τελευταίος σταθμός το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967...

Ιδεολογικά η Δεξιά εξέφραζε την άρνηση, ποτέ τη θέση. Επί Τρικούπη ήταν αντιτρικουπική, επί Βενιζέλου αντιβενιζελική. Και από τα χρόνια του πολέμου αντικομμουνιστική. Στην πραγματικότητα ήταν και παραμένει βαθύτατα αντιδημοκρατική και αντιπροοδευτική.

Μερικές σύντομες παρατηρήσεις, για να μην ξεφύγει σε έκταση πολύ το κείμενο.

-Το κέντρο δεν είναι καθόλου αμέτοχο στην περίοδο της δεξιάς κυριαρχίας. Μπορεί οι δύο Βενιζέλοι (Ελευθέριος και Κλι-κλής) να έφυγαν νωρίς, ίσα-ίσα για να μη λερώσουν την υστεροφημία τους με την ανοιχτή συναίνεση στη δικτατορία, αλλά η δική τους παράταξη ήταν που έστρωσε, χέρι-χέρι με τη Δεξιά, το δρόμο στους δύο δικτάτορες, το Μεταξά και τον Παπαδόπουλο. Ο Γ. Παπανδρέου ήταν ο πρωθυπουργός των Δεκεμβριανών κι ο εκλεκτός του Τσώρτσιλ, προτού αναβαπτιστεί σε "γέρο της Δημοκρατίας". Ο Σοφούλης ηγήθηκε του ενιαίου αστικού μπλοκ σε μία από τις τελικές φάσεις του Εμφυλίου. Κι ο Πλαστήρας αυτός που έβαψε τα χέρια του στο αίμα του Μπελογιάννη και των σφων του. (Κάποια από τα παραπάνω εξάλλου, αναγκάζεται να τα παραδεχτεί αυτοκριτικά και ο ίδιος ο Γ. Κάτρης, στη σχετική υποενότητα για το Κέντρο). Μπορεί επίσης να διαβάσει κανείς το βιβλίο του Μαΐλη για το αστικό πολιτικό σύστημα στη μεταπολεμική περίοδο για τις... αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ κέντρου και δεξιάς, και να θυμηθεί τον καημό του Καραμανλή για την απήχηση των μέτρων επιείκειας της Ένωσης Κέντρου, τη στιγμή που επί δικής του διακυβέρνησης είχαν απελευθερωθεί περισσότεροι πολιτικοί κρατούμενοι.

-Αν δεχτούμε πάντως, έστω κάπως καταχρηστικά, τον ισχυρισμό και το σχήμα της δεξιάς κυριαρχίας ως το 74', οι όροι αντιστρέφονται εντυπωσιακά κατά τη μεταπολίτευση, που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία της Κεντροαριστεράς. Μια περίοδο, όπου -όπως έχει σχολιάσει εύστοχα κι ο Σεχτάρ- λίγο-πολύ όλα τα κόμματα είχαν μια (μικρή ή μεγαλύτερη) δόση ΠαΣοΚ μέσα τους. Ακόμα και η δεξιά διακυβέρνηση της ΝΔ του Καραμανλή, την επταετία που διαδέχτηκε τη χουντική επταετία, και κατηγορήθηκε για σοσιαλμανία. Ή η πενταετία του νεότερου Καραμανλή κι οι αγαστές σχέσεις του τελευταίου με το σημερινό Σύριζα. Χώρια η σύνδεση του υπουργού Εργασία Λάσκαρη κι η αμίμητη δήλωση για την κατάργηση της ταξικής πάλης, με τα πορίσματα του αριστερού Βαρουφάκη για την αναστολή της, σε περιόδους κρίσης. Κι αυτός να φανταστείς πλασάρεται ως η συνεπής αντιμνημονιακή φωνή που διαχωρίστηκε από την κυβερνητική πολιτική.

-Η τρέχουσα κρίση μπορεί να σηματοδοτεί ένα νέο πολιτικό κύκλο, που καθιστά το Σύριζα απλώς τη νέα ΝΔ, όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο Στρατολάτης. Κι αυτό που μένει ως ηθικό δίδαγμα από τον προηγούμενο κύκλο είναι πόσο ρηχή ήταν/είναι η αντιδεξιά-αντιμνημονιακή ρητορική, που έμεινε σκόπιμα θολή, χωρίς να προσδιορίσει θετικά το στίγμα της, πόσο εύκολα μετατράπηκε στο αντίθετό της και πώς εξασφάλισε την ιδεολογική ηγεμονία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) της καθαρής και πιο επιθετικής Δεξιάς, με τη δική της χρεοκοπία.

Εθνική ομοψυχία

Αυτό το αβάσταχτο κλισέ "να καθίσουν όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και να τα βρούνε", ως φάρμακο για πάσα νόσο, συναγωνίζεται επάξια το άλλο με τη σύσταση μιας τριμελούς επιτροπής από πέντε-έξι άτομα, που έλεγε κι ο Βαμβακούλας. Κι αν απορείς, σφε αναγνώστη, γιατί κάθονται σε τραπέζι κι όχι σε καρέκλες, όπως εμείς, ίσως να είναι πιασμένες και να χρειάζονται μασάζ, όπως έχει πει -και πάλι- ο Βαμβακούλας. Κι αν αγανακτείς που το λογοπαίγνια του κειμένου θυμίζουν επιθεώρηση Σεφερλή, αυτό έχει να κάνει με τη σοβαρότητα και το επίπεδο της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών και το Λεβέντη να δίνει τον τόνο, για να ακολουθήσουν από κοντά κι άλλοι λεβέντες, σαν το Σταύρο. Ποιο πολιτικό συμβούλιο και ποια Άμστελ; Δεν είναι δα κι η τριμερής συνάντηση κορυφής Μελισσανίδη-Σαββίδη-Αλαφούζου, που θα αλλάξει ριζικά το ποδόσφαιρο. Στάνταρ... (Άσος) (από διπλό ημίχρονο)

Δεν ξέρω βέβαια πώς προκύπτει η βεβαιότητα πως αφού κάθισαν στο τραπέζι για να τα βρούνε, θα βγει ωφελημένος ο λαός. Αλλά προχτές πρέπει να εκπληρώθηκε ο εθνικός πόθος για εθνική ενότητα και συνεννόηση, με το κοινό ανακοινωθέν. Το οποίο ανησυχεί έντονα για την εθνική καθαρότητα και τον... προσφυγικό κίνδυνο, γιατί ως γνωστόν, οι καθημερινές ροές -sic- εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχέδιο αλλοίωσης του πληθυσμού και του καθαρού φυλετικού μας αίματος. Αλλά ομνύει με εθνική υπερηφάνεια στη μεγάλη ιδέα της ΕΕ με τις περιβόητες αξίες της και το ΝΑΤΟ ως τοποτηρητή, που ήρθε στο Αιγαίο να φυλάει τα Αιγ(αι)οπρόβατα και να διασφαλίσει την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική μας ακεραιότητα από τις ορδές των προσφύγων.
Γιατί αν έχεις εθνική ομοψυχία, όλα βαίνουν εθνικά καλώς για το έθνος των εκμεταλλευτών.

Εκτός από τους γνωστούς εθνικούς μειοδότες Λακεδαιμόνιους, που όρισαν στη ζωή τους να φυλάνε Θερμοπύλες, λείπει από το κοινό ανακοινωθέν κι η υπογραφή του Λεβέντη, που δεν ήθελε απλά εθνική, αλλά οικουμενική ομοψυχία και πάσης Ελλάδος. Και ο οποίος πρέπει να έχει μάθε να λέει τη λέξη "οικουμενική" σε όλες τις γλώσσες, συμπεριλαμβανομένης της νοηματικής, και να τη γράφει σε κώδικα μορς και με σύννεφα καπνού, ως γιατρικό για κάθε πρόβλημα, από την τριχόπτωση μέχρι την ανεργία. Που σημαίνει πως πρέπει να συμπληρώσουμε τα παραπάνω σοφά αποφθέγματα, καθώς το θέμα είναι να φτιάξουμε μια τριμελή επιτροπή από 5-6 άτομα, για να καθίσουν επιτέλους όλοι μαζί σε ένα τραπέζι να τα βρούνε και να σχηματίσουν μια οικουμενική κυβέρνηση, που να ορκιστεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, κοκ.

Εκεί βέβαια θα μπορούσε να του πει ο ΓΓ για τον πατριάρχη της αντεπανάστασης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, που έκλεισε πρόσφατα 85 χρόνια ζωής και του ευχήθηκε -λέει- από μια ιστοσελίδα με πορνογραφικό περιεχόμενο! Λογικό από μια άποψη, αφού... γαμήθηκε το σύμπαν, στα χρόνια του. Και να συζητήσουν για το δίπολο ταξικά-οικουμενικά προβλήματα (με το οποίο μας είχε ζαλίσει τον έρωτα και τη μαρξιστική κατάρτιση η Περεστρόικα) και τη διαλεκτική τους σύνδεση. Αλλά αντί για αυτό, ο Κούτσι έχασε την ψυχραιμία του με το Λεβέντη και φέρεται να του είπε: "Κόφ' το. Δεν τα αφήνεις αυτά ρε Λεβέντη";

Παρόλα αυτά ο Λεβέντης δεν το έκοψε, και θα πει τα ίδια ακριβώς για πολλοστή φορά αύριο στον Χατζηνικολάου, που τον έχει καλεσμένο για τρίτη φορά φέτος, όπου έχει πάρει με τη σειρά σχεδόν όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, ακόμα και τους υποψήφιους αρχηγούς της ΝΔ, εκτός από... (δε θα το μαντέψετε)... το Δημήτρη Κουτσούμπα!

Όσο για το πολιτικό συμβούλιο, το μενού περιείχε πολύ σκληρή διαπραγμάτευση, όχι σαν τις 17 ώρες του Τσίπρα με τους εταίρους, αλλά σχεδόν στη μισή διάρκεια, για να τελειώσει ακριβώς πάνω στα δελτία ειδήσεων. Και αποτύπωσε τις δημοκρατικές, ανθρωπιστικές ευαισθησίες του αστικού, πολιτικού κόσμου με τη θέση για τα κλειστά κέντρα κράτησης, ή όποιο άλλο ψευδώνυμο διάλεξαν, για να τα βαφτίσουν, ή την (καθιερωμένη πια) φράση "παράτυποι μετανάστες". Γιατί δεν είμαστε τίποτα ρατσιστές να κάνουμε λόγο για "λαθρομετανάστες". Τόσο καλά κι αριστερά.

Αλλά τι ανάγκη έχει ο Σύριζα; Σάμπως τον ψηφίζουν τίποτα αριστεροί και νιώθει την ανάγκη να τους ξεγελάσει; Μόνο στα κεντρικά τους όργανα, καλή ώρα όπως σήμερα, συνεχίζουν σαν έθιμο να πετάνε κάτι αριστερό, για να περάσει η ώρα. Και μόνο ο Κατρούγκαλος συνεχίζει να γελοιοποιείται  και να δηλώνει κομμουνιστής (σαν την κυβέρνηση αντιεξουσιαστών του ΓΑΠ) γιατί κι αυτός θέλει ένα άλλο κοινωνικό σύστημα. Για τον κομμουνισμό παλεύουμε όλοι σύντροφοι, όπως θα έλεγε κι ο σύντροφος Γιάννος. Κρίμα μόνο που δε ζει πια εκείνος ο Ιταλός κωμικός, για να συμπληρώσει το περίφημο σκετσάκι του. Κάποιος ήταν κομμουνιστής γιατί ψήφισε το τρίτο μνημόνιο...

Κι η πλάκα είναι πως το υποστηρίζει αυτό, ότι είναι δηλαδή κομμουνιστής και δεν έχει προδώσει τη νιότη του, σε μια παρέμβαση που εντοπίζει τη βασική αντίθεση όχι προφανώς στο δίπολο κεφάλαιο-εργασία και άλλα τέτοια ξεπερασμένα, αλλά ανάμεσα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην Ευρώπη και τις σοσιαλδημοκρατικές. Για τέτοιο κομμουνιστή μιλάμε! Που ακόμα κι έτσι να ήταν δηλ, τι τον κάνει να πιστεύει πως ο Σύριζα εφαρμόζει σοσιαλδημοκρατική πολιτική;



Το σημερινό κείμενο κλείνει με το συμβούλιο των... ποδοσφαιρικών αρχηγών, που μπορεί να ήταν και πιο ουσιαστικό από το πολιτικό συμβούλιο, και ας μην αλλάζει τίποτα, ούτε καν τα κόζια στην ΕΠΟ. Η οποία έχει το δικό της καημό για τη ματαίωση του Κυπέλλου, με μια αντιφατική απόφαση της κυβέρνησης, που εφαρμόζει τη λογική "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι", αλλά καταφέρνει συνάμα να είναι σαν ασπιρίνη, για να γιατρέψουμε μια περίπτωση καρκίνου.

Στην πλευρά που θίγεται από την απόφαση είναι κι ο πρωταθλητής Ολυμπιακός. Που -για να συνεχίσουμε και μια προηγούμενη ποδοσφαιρική συζήτηση- αν η κυριαρχία του οφείλεται στο λιμάνι του Πειραιά και την πρωτοκαθεδρία του εφοπλιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, παράλληλα είναι εξίσου εύλογη κι η διείσδυση στις γραμμές των οργανωμένων οπαδών του, χρυσαυγιτών, που είναι τα έμμισθα μαντρόσκυλα των εφοπλιστών. (Εξ ου και το δόγμα no politica αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που ήταν Ολυμπιακός, σε αντίθεση με τη μεταστροφή των βάζελων προς την μπαχαλαναρχία, μετά από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου).
Φαντάσου λοιπόν, σφε αναγνώστη, την εσωτερική αντίφαση και το δράμα αυτών των φασισταριών, που βλέπουν το αφεντικό τους να προσέχει την καλή έξωθεν εικόνα του, με την ΠΑΕ να μοιράζει τρόφιμα στους πρόσφυγες στο λιμάνι του Πειραιά. Να μη σου τύχει...

Δείτε κι αυτό το δημοσίευμα για τον ανταγωνισμό Κόσκο-Μαρινάκη με φόντο το λιμάνι, που μπορεί να εξελιχτεί σε συνεργασία.

Σε κάθε περίπτωση, ο θεός να μας φυλάει (που θα έλεγε κι ο θρησκόληπτος Άγγελος Αναστασιάδης) από την ένταση του επιχειρηματικού μπρα ντε φερ και του πολέμου συμφερόντων στο ελληνικό πρωτάθλημα. Και για να μην παρεξηγηθεί ο ρα, που είναι γνωστό... αγγελόσκυλο, το θρησκόληπτος πάει πιο πολύ σε εκείνη τη φράση από τις γραφές που λέει: μην επικαλείσαι το όνομά μου επί ματαίω. 

Νούμερα

Αυτός ο μαύρος Δεκέμβρης λες να έχει καμία σχέση με το «μαύρο Νοέμβρη» της Μπάρτσα στη μετα-Κρόιφ εποχή και το σερί άσχημων αποτελεσμάτων που έφερναν παραδοσιακά οι μπλαουγκράνα το μήνα των γενεθλίων τους; Προχτές πάντως η Μπαρτσελόνα έμεινε στο 1-1 απέναντι στη Βαλένθια, με σκόρερ τον Σουάρες, που δεν τον θυμόταν καλά στη Βουλή ο Τσακαλώτος, κι είδε τη διαφορά από τους διώκτες της (της Μαδρίτης) να ψαλιδίζεται, όπως η κυβέρνηση είδε το δείκτη της ανεργίας να μειώνεται, από το 27% στο 25%, αλλά φυσικά δεν πανηγυρίζει γι’ αυτό, όπως η ΝΔ με το σαξές στόρι της, απλώς το ανέφερε τυχαία στην ομιλία του ο Τσίπρας, για να μην το ξεχάσουμε.

Όσο για τα νούμερα του προϋπολογισμού, είναι τόσο σίγουρο πως δεν πρόκειται να βγουν και θα χρειαστούν νέα, πρόσθετα μέτρα, που θα τα πληρώσει ο λαός από το υστέρημά του, όσο βέβαιο είναι ότι ο ΠΑΟΚ (που υποστηρίζει κι ο Τσακαλώτος) είναι σχεδόν κάθε χρονιά εκτός στόχων από το χειμώνα, κι όσο νομοτελειακό είναι το τζακ-ποτ στο Τζόκερ, λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Για το οποίο έδωσε μερικά νούμερα προχτές ο Τσακαλώτος, {τέσσερα αντί για (5+1=6) έξι, και ένα εξ αυτών ήταν το 50, ενώ το Τζόκερ σταματάει στο 45. Αλλά αν θέλετε, μπορείτε να σημειώσετε για τυχερό αριθμό το τρία –όσα κι αυτά που θα πάρουμε δηλαδή}.
Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις...

Ένας υπουργός, που βασικά γίνεται από μόνος του νούμερο, κάθε φορά που επιχειρεί να μιλήσει στα ελληνικά –που ολοφάνερα δεν είναι η μητρική του γλώσσα- και να πει μάλιστα κι αστειάκια, εκτός κειμένου, με τους βαρβαρισμούς του να δίνουν άφθονο υλικό για ολόκληρα νούμερα επιθεωρήσεων (πέθανε όμως κι ο Λάκης Μπέλλος, που θα μπορούσε να τα αξιοποιήσει).

Το καλύτερο όμως το κράτησε για την αθλητική ανάλυση, όπου το έχει περίπου όσο και τα ελληνικά (Παοκτζής γαρ), αλλά επιμένει.

Real.gr Τσακαλώτος Τζόκερ από realmedialive

Έχουμε και λέμε. Η φράση δεν είναι του Πανούτσου αλλά του Καρπετόπουλου. Θα μου πεις, Αντώνης ο ένας, Αντώνης και ο άλλος, χαρισματικοί πλην σφόδρα αντιδραστικοί και οι δύο, άσε που κάνουν μαζί εκπομπή. Οπότε, όπως λένε και οι Αντώνηδες, μην αφήνεις μια μικρή λεπτομέρεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία –κι ένα μικρό μνημόνιο (τόσο δα να) να σου χαλάσει έναν τόσο ωραίο, αριστερό προϋπολογισμό.

Δεύτερο: η κλιμάκωση της φράσης είναι λίγο διαφορετική και σατιρίζει το κόλλημα των Ιταλών με το κατενάτσιο και τα μικρά σκορ. Το 1-0 είναι η τέλεια νίκη, το 2-0 μεγάλη και καθαρή επικράτηση, το 3-0 ένας ανεπανάληπτος θρίαμβος, ενώ στο 4-0 υπάρχει γκρίνια για τον προπονητή των νικητών, γιατί άφησε την ομάδα να κουραστεί παραπάνω, χωρίς λόγο.

Και τρίτο: το επιμύθιο της ιστορίας είναι σαφές. Το ηθικό δίδαγμα του Τσακαλώτου (είμαι της αγγλικής σχολής, ενώ εσείς της ιταλικής) είναι ζήτημα αν το κατάλαβε κι ο ίδιος. Εκτός κι αν εννοεί το αγγλικό δίκαιο που ορίζει τη μνημονιακή συμφωνία. Ναι, αλλά η συμμαχία του Νότου κύριε;

Κατά τα άλλα, κι εφόσον παραμένουμε στην ίδια κατηγορία, τα νούμερα:

Η νεολαία Σύριζα δε συμμετείχε, αν κατάλαβα καλά, στη χτεσινή πορεία, για να μη φάει ξύλο (κι όχι επειδή θα τους περνούσαν για Κνίτες), αλλά έβγαλε ανακοίνωση ενάντια στην καταστολή, της οποίας ηγείται πολιτικά η κυβέρνηση Σύριζα. Σαν το κόλπο του καλού και του κακού μπάτσου, με τον πρώτο να διαμαρτύρεται για την καταστολή κι ουσιαστικά για την ίδια του την ύπαρξη.

Εν τω μεταξύ τα ΜΑΤ περικύκλωσαν χτες ακόμα και το κτίριο του ΤΕΕ, όπου γίνονται αυτές τις μέρες οι εκλογές του ΣΜΤ. Ενώ ο Καραϊβάζ του ΑΝΤ-1 ανακάλυπτε (μαζί με την αστυνομία) κι ανακοίνωνε (πριν την αστυνομία και για την αστυνομία) εκατό μολότοφ σε διαμερίσματα-καβάτζες(!), εισάγοντας έναν καινούριο όρο στο λεξιλόγιο των αστυνομικών ευτραφών παπαγαλακιών.

Ο Κούγιας βγήκε στην τηλεόραση να μιλήσει για τα αριστερά παιδικά του χρόνια, και τη γενιά του 1-1-4 (θα πήγαινε και στο Πολυτεχνείο, αλλά ήταν λίγο ψηλή η πύλη, για να την πηδήξει), το 15χρονο αγγελούδι που δολοφονήθηκε και το θαυμασμό του για το Ρωμανό! Κι αν ισχύει η παροιμία του Παφίλη, για αυτούς που κατουράνε στη θάλασσα και το βρίσκουνε στο αλάτι, αυτός θα έπρεπε να βρίσκει τον εμετό του στο νερό που πίνει…

Ενώ στην ίδια εκπομπή, ο συνήγορος του Ρωμανού, ο Ραγκούσης, έβγαλε τα τελευταία κείμενα του «πελάτη» του σχεδόν λογοτεχνικά, και αποφάνθηκε πως το υποκείμενο που κάνει ιστορικά τις επαναστάσεις είναι η αστική τάξη (Α.Τ. και πάσης Ελλάδας). Μια ανάλυση πίσω από τον ήλιο, στην εποχή του βασιλιά ήλιου-Λουδοβίκου και του αιώνα του.

Στη Γαλλία τρομάζουν με την άνοδο της Λεπέν και του φασισμού (λες και πρώτη φορά επωάζεται το αυγό του σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας). Στη Βενεζουέλα βλέπουμε τα σπαράγματα του μπολιβαριανού εγχειρήματος και την εξάντληση της δυναμικής του, δυο χρόνια μετά το θάνατο του Τσάβες. Ενώ στην Ελλάδα το περιβόητο Grexit έγινε επιτέλους πραγματικότητα, όχι στην ευρωζώνη ή στη συνθήκη Σένγκεν, αλλά στα καλλιστεία για την ανάδειξη της Μις Κόσμος.

Αλλά όπως λέει κι ο πρωθυπουργός, τα σκυλιά γαβγίζουν αλλά το καραβάνι προχωράει. Κι αν μετά από τόσο καιρό περιπλάνησης στην έρημο, έχει οφθαλμαπάτες και βλέπει νερό εκεί που δεν υπάρχει τίποτα άλλο από ξερή κοροϊδία, τόσο το καλύτερο για τους κρατούντες…

Γιατί όχι;

Αυτές τις μέρες μπορεί να διαβάσει κανείς πολλά κείμενα στην μπλογκόσφαιρα εν όψει των εκλογών, που καλούν σε ψήφο στο Κουκουέ κι εξηγούν «γιατί ΚΚΕ», (που είναι και η σωστή κατάληξη σε κάθε συζήτηση). Η κε του μπλοκ θα τηρήσει με τη σειρά της την παράδοση στο αυριανό σημείωμα, αλλά σήμερα θα ασχοληθεί με κάτι διαφορετικό, που θα μπορούσε να έχει και τη θέση μιας εις άτοπον επαγωγής: γιατί όχι όλους τους υπόλοιπους.

Ας ξεκινήσουμε με τα εύκολα.

Όχι τους Ανελ, γιατί ήταν ένα μικρό καράβι που πήγε αταξίδευτο, κι αυτό είναι το βαθύτερο νόημα ενός από τα σποτάκια τους. Και γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι κίνητρο να ψηφίσεις ένα κόμμα, για να βοηθήσει κάποιο άλλο να κυβερνήσει. Πας κατευθείαν στο άλλο και τέλος.

Όχι Λεβέντη, γιατί όπως λέει και ο 2310, επιστράτευσε όλο του το σόι στα ψηφοδέλτια, για να χτυπήσει τα σόγια των πολιτικών. Και έχουμε ήδη αρκετούς γραφικούς, για να προσθέσουμε άλλον ένα, που να καταγγέλλει το δικομματισμό, γιατί δεν κατάφερε να γίνει κομμάτι του, με κοινοβουλευτικό πόστο, το 74’ και το 89’.

Όχι το Ποτάμι γιατί είναι χειρότεροι από τους φασίστες και γιατί ο εγωπαθής Θεοδωράκης δεν άντεξε να μη βγάλει ένα σποτάκι με τη μουτσούνα του και γιατί όταν σου λένε «δώσε μας δέκα», εννούν βασικά δύο φάσκελα.

Όχι το Πασόκ, γιατί όπως γράφει κι ο Θοδωρής, θα είναι πάλι εδώ να μας (συγ)κυβερνάει και να μας θυμίζει πόσο Πασόκος λαός είμαστε κατά βάθος. Αυτά βλέπει ο Μπένι και βγαίνει από την τρύπα του, με σύνθημα: τώρα που τα ψέματα τελείωσαν, ήρθε η ώρα να ξανασυναντηθούμε. Σα να σου λέει δηλ, γύρνα σε εμένα, στον επαγγελματία του είδους, που ξέρεις κι εμπιστεύεσαι.

Όχι τη Νδ, γιατί δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και της κάμερας, ενώ η κεντρική της συγκέντρωση είχε μέσο όρο ηλικίας τα 9ήμερα (όπως λέει κάπου ο Αρκάς), και την εξέδρα σχεδόν πάνω στο δρόμο, για να κρύβει τα κενά. Τα ύστερα του κόσμου (ηλικιακά μιλώντας) απέναντι στη νιότη του...

Όχι τη ΛαΕ, γιατί... Βασικά τα πολλά λόγια είναι φτώχια και μια εικόνα χίλιες λέξεις. Κι επειδή πέφτουμε πολλές φορές στη λούμπα της υπερανάλυσης των διαφορών μας, ας κρατήσουμε αυτό και μόνο ως λόγο...

Λένε μάλιστα πως χόρεψε έτσι και το Μπέλα Τσάο, που πρέπει να της φάνηκε ωραίο σουξέ.

Τις προάλλες πάλι οδηγούσε σε μια εκπομπή για το αυτοκίνητο και μιλούσε στην κάμερα για το 89’, τη συγκυβέρνηση και τα δεκανίκια του συστήματος. Και δε μου το βγάζεις από το μυαλό πως αυτά κάποιος Ναρίτης της τα σφύριξε (μαζί με το «Βάρκιζα τέλος»). Ξέχασε όμως να της πει και για το Λαφαζάνη.

Όχι την Ανταρσυα, γιατί ο διεθνολόγος-σεισμολόγος Δελαστίκ, που για κάποιο περίεργο λόγο δεν ακολούθησε τον Πι-Πι στη ΛαΕ, εκθείαζε σε άρθρα του την κυβέρνηση της Ουγγαρίας για κάποια δευτερεύουσα διαφοροποίησή της (αν δεν κάνω λάθος, την ίδια που φέρεται απάνθρωπα σήμερα στους πρόσφυγες και τους κατηγορεί πως χρησιμοποιούν μικρά παιδιά ως ασπίδα). Αν και η καταγγελία κάποιων φεμινιστριών, πως το σποτάκι της προωθεί-διαφημίζει τη μαστροπία, είναι τόσο γραφική, που έχει σχεδόν πλάκα, καθιστώντας σχεδόν συμπαθή τον καταγγελλόμενο χώρο.

Την Ανταρσυα μπορείς να την ψηφίσεις και συναισθηματικά, αν φοβάσαι πως αυτή είναι ίσως η τελευταία της φορά, σαν το Ευρωμπάσκετ του Σπανούλη. Και θα ‘χε ενδιαφέρον να ‘μεναν ξανά στα ρηχά, να βγει ο Χάγιος να αναλάβει την πολιτική ευθύνη (που ‘ναι και της μόδας ως φράση) και στο καπάκι ο Μάρκου να πει «θέτω τον εαυτό μου στην υπηρεσία της παράταξης» ή κάποιο συλλογικό κείμενο, που να λέει πάνω-κάτω το ίδιο, με βαριά, παλικαρίσια αναπνοή και ωραίες, βαρύγδουπες φράσεις για το αντικαπιταλιστικό αφήγημα και την ανάβαση από το μεταβατικό στο στρατηγικό στόχο.

Η πολιτική ευθύνη ήταν στην επικαιρότητα και το 89’ που αγαπήσαμε, με το σκάνδαλο Κοσκωτά και τον Ανδρέα να αποποιείται την ποινική ευθύνη, για να αναλάβει την πολιτική. Το αντίστροφο από τη λογική των σημερινών στελεχών της ΛαΕ, όταν ερχόταν το τρίτο μνημόνιο: «καταδικάζουμε τη δολοφονία, στηρίζουμε το δολοφόνο». Και κάτι σαν την προχτεσινή δήλωση του Μιχαλολιάκου στον Χατζηνικολάου (που αποδεικνύει πόσο προοδευτικός είναι, ξεπλένοντας τους φασίστες δυο χρόνια μετά τη δολοφονία του Φύσσα): «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη». Σα να λέμε: εκτρέφουμε πολιτικά τους δολοφόνους, αλλά δεν έχουμε τυπικά ποινική ευθύνη για τα δικά τους εγκλήματα.

Τους φασίστες είναι αυτονόητο πως δεν πρέπει να τους ψηφίσει κανείς. Κι αν χρειάζεται κάποιο επιπρόσθετο επιχείρημα, μπορεί να δει κανείς αυτή τη μικρήειδησούλα από ένα φιλικό, κόκκινο ιστολόγιο, που ξεσκεπάζει το πραγματικό «αντισυστημικό κι αντιμνημονιακό» της πρόσωπο. Το ζήτημα όμως είναι τι ακριβώς προσπαθεί να πετύχει αυτή η δήλωση, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Κι εδώ υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση, πως η παραδοχή αυτή δεν είναι κάποιο είδος επικοινωνιακής γκάφας, που θα ψαλιδίσει τα ποσοστά των ναζί, αλλά συνειδητή επιλογή, για να μετρήσει και να συσπειρώσει τους εκμαυλισμένους κι αποθρασυμένους οπαδούς της, που έγιναν χρυσαυγίτες, ακριβώς γιατί καμαρώνουν με το θρασύδειλο κι ατιμώρητο νταηλίκι, με τη λογική και τις πράξεις των παρακρατικών τραμπούκων.

Και φτάνουμε στην κυβερνητική Αριστερά, που εκφράζει το νέο (μνημόνιο) ενάντια στο παλιό. Τόσο νέο και επαναστατικό, που ο κόσμος νιώθει την ανάγκη να σκύψει ευλαβικά μπροστά του και να το χειροφιλήσει, προσκυνώντας το.

Αλλά το πιο εκπληκτικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είναι ο τρόπος με τον οποίο διάλεξε το επιτελείο του Τσίπρα να τρολάρει για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, σε βαθμό που να λες μήπως χάκαρε το λογαριασμό του Αλέξη κάποιος από τη ΛαΕ.

Κι έρχονται τόσο πολλά πράγματα στο νου σου, που δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς και μένεις απλά σιωπηλός, να μετράς συνειρμούς.

Η σκηνή που η Παναγοπούλου φαντάζεται το Γαρδέλη σαν Άγιο Παντελεήμονα, στο Όταν οι Ρόδες χορεύουν. Και το επόμενο σποτάκι του Σύριζα μπορεί να βασιστεί πάνω στο προλεκάλτ «έλα στο Φως και φύγε από το Σκοτάδι». Ή ίσως «δούλεψε, δούλεψε, μόνο από τον κόπο σου φέρνει η ζωή» (με μικρό για να μην έχουμε και παρεξηγήσεις).

Προχτές στο μπαρ το «ταξικό ναυάγιο» βρέθηκα να τα πίνω με έναν Χάγιο. Αυτή τη φορά λες να πάνε στις διερευνητικές εντολές (έστω και χωρίς έδρες, απλά για τη φάση και την ανταλλαγή απόψεων);

Και μένοντας στην ίδια περίοδο (κοντά στο εθνοσωτήριο 89’), τους στίχους από τον «Άγιο» του Ρακιντζή, που προσπαθεί να πείσει τη δικιά του πως είναι έντιμος και καλό παιδί (άντε το πολύ-πολύ να κάνω και εγώ καμία αρπαχτή).

Για κοίτα με καλά πιο πάνω απ’ το κεφάλι

Φοράω φωτοστέφανο, σαναγγελούδι, σαν τον Άγιο Στέφανο

Αν και θα ταίριαζε ίσως κι ο άι-Γιώργης, με τη μορφή του Τρότσκι να σκοτώνει το τέρας του φασισμού. Μα πώς δεν το σκέφτηκαν στην Κουμουνδούρου... Θα μου πεις βέβαια πως είναι κόμμα αρχών, όχι αρχηγών..

Μαύρο λοιπόν σε όλους αυτούς, γιατί καθένας με τον τρόπο του, λίγο-πολύ, στηρίζουν τη μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα. Ενώ όπως λέει κι ο Παφίλης: τι άλλο πρέπει να γίνει δηλ για να δούμε πως η ΕΕ είναι αντιλαϊκή; Να μας ρίξουν πυρηνικά;

Άσε που κι αυτό δεν είναι εγγύηση, όπως μας δείχνει η περίπτωση της Ιαπωνίας και η σχέση της με τις ΗΠΑ.

Και το Κουκουέ κύριε; Τι λόγους έχει να μην το ψηφίσεις;

Πχ γιατί έχει πάντα δίκιο και σου τη σπάει. Ή γιατί ο Κούτσι φοράει μια ρέπλικα ρόλεξ, η Αλέκα έχει άι-παντ, κι η Κανέλλη, που δεν είναι καν μέλος του, δε γίνεται αρχηγός να βγάλει 30%. Ή επίσης γιατί δε θέλει να κυβερνήσει (αλλά να κυβερνήσεις εσύ).

Αλλά αυτά θα τα δούμε κι αύριο.

Οι λίστες του Σίντλερ

Οι φετινές εκλογές (ώπα... άκυρη εκκίνηση – αφού ξανάχαμε εκλογές φέτος)... Οι επικείμενες εκλογές, λοιπόν, έχουν την ιδιαιτερότητα πως διεξάγονται με λίστες, χωρίς τη γνωστή μάχη του σταυρού (κάτι που ομολογώ πως ταιριάζει περισσότερο και με τις δικές μου προτιμήσεις, με εξαίρεση τις τελευταίες ευρωεκλογές και το σταυρό στον Αγγουράκη, τιμής ένεκεν). Αυτό είναι μάλλον ευπρόσδεκτο νέο για εμάς, αφενός γιατί το κόμμα θα κάνει καλύτερο προγραμματισμό και καταμερισμό εργασίας για τα στελέχη που θα αξιοποιηθούν στην κοινοβουλευτική δουλειά, αφετέρου γιατί μάλλον υποχωρεί εν μέρει η λογική να ψηφίζει κανείς πρόσωπα (πριμοδοτώντας τους «άξιους κι ικανούς» ή βασικά τους γνωστούς κι ημέτερους, που μπορεί να του δώσουν ανταλλάγματα) αντί για κόμματα, με την πολιτική και το πρόγραμμά τους. Μια παράδοση που επιβιώνει από την εποχή των προεστών και των κοτζαμπάσηδων, αλλά ενσωματώθηκε αρμονικά στο σύγχρονο ελληνικό, καπιταλισμό. Αναφέρω ενδεικτικά το παράδειγμα των εκλογών της τοπικής διοίκησης το 14’, όπου το Κόμμα συγκέντρωνε στις ίδιες ακριβώς περιοχές καλύτερα ποσοστά στις περιφέρειες παρά στους δήμους, όπου υπήρχε ένα πολύ πιο πυκνό πλέγμα τοπικών συμβούλων και κατά συνέπεια προσωπικών ψήφων.

Αυτή η ιδιαιτερότητα επηρεάζει εν μέρει τον προεκλογικό αγώνα των αστικών κομμάτων και τις ισορροπίες στο εσωτερικό των συνδυασμών τους, καθώς κάποιοι έχουν εξασφαλισμένη την επαν-εκλογή τους, άλλοι είναι μάλλον ξενερωμένοι από τις «τιμητικές», μη εκλόγιμες θέσεις που τους δόθηκαν, ενώ αυτοί που βρίσκονται στο όριο, τρέχουν και δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να μπουν στη βουλή. Θυμάμαι πχ στις ευρωεκλογές του 09’, που ο Σύριζα –στην τούρλα του 18% που του έδιναν οι δημοσκοπήσεις- μεγαλοπιάνονταν για το ενδεχόμενο να βγάλει τρεις δικούς του ευρωβουλευτές και έβαλε στην τρίτη θέση τον Παπαδημούλη, πίσω από τη Σωτηρίου της Κοε, για να υποχρεώσει τους μετέπειτα Δημαρικούς του Κουβέλη να τρέξουν προεκλογικά για να βγάλουν το δικό τους άνθρωπο. Αυτοί όμως, ξενερωμένοι από την εσωτερική μοιρασιά, τα παράτησαν τελείως και τελικά ο Σύριζα, που ξεφούσκωνε ραγδαία, δεν έβγαλε καν ούτε δεύτερη έδρα, με την Κοε να μοιάζει καταραμένη, χάνοντας μια σπουδαία ευκαιρία. Αλλά τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμα. Κι ο μόνος που έμελλε να μείνει τελικά μέχρι τέλους στο Σύριζα είναι ο Παπαδημούλης, που δεν είχε εκλεγεί τότε, αλλά είναι Πασόκος παντός καιρού κι επιβίωσε.

Κοε, Δημάρ και Σύριζα δίνουν μια καλή αφορμή για συζήτηση σχετικά με την Αριστερά και την περιβόητη ενότητά της. Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση εργασίας πως είμαστε αναφανδόν υπέρ της τελευταίας και θέλουμε να την προωθήσουμε. Για ποια Αριστερά μιλάμε όμως; Γιατί να μη συμπεριλάβουμε σε αυτήν πχ τη Δημοκρατική Αριστερά, εφόσον ό,τι δηλώσεις είσαι, ή τη μνημονιακή Αριστερά του Σύριζα; Γιατί να εξαιρέσουμε τον κεντρισμό της Κοε και τη ΛαΕ, όπου παραλίγο να βρει πολιτικό καταφύγιο; Μήπως τελικά την ξαναπατήσουμε με μια νεότερη εκδοχή του Πασοκ, που λεηλάτησε τις ψήφους, τα συνθήματα και τα ιδανικά της Αριστεράς;

Ακόμα κι αν κάποιος από εσάς έχει πάντως ως σημείο αναφοράς την Αριστερά κι αντίστοιχες γεωγραφικές έννοιες, μπορεί σχετικά εύκολα να ξεχωρίσει τι είναι και τι δεν είναι Αριστερά, με ένα πολύ απλό κριτήριο. Γιατί η Αριστερά έχει συνδεθεί ιστορικά με την ανιδιοτέλεια και την αυταπάρνηση, τη θυσία του προσωπικού συμφέροντος στο συλλογικό, κτλ. Τι σχέση όμως έχει με τα παραπάνω η αγωνία των πρωτοκλασάτων στελεχών της ΛαΕ να αλλάξουν περιφέρεια, για να εξασφαλίσουν την εκλογή τους; Πόσο αριστερή είναι πχ η στάση του Καλύβη να αποσυρθεί από τους συνδυασμούς της ΛαΕ, επειδή τον έριξαν στην μοιρασιά και έβαλαν μπροστά του τη Ραχήλ Μακρή (που μετακινήθηκε από την Κοζάνη); Και πόσο σοβαρό είναι ένα κόμμα-μέτωπο που ήδη από τον πρώτο μήνα ύπαρξής του, ως μετεξέλιξη της Αριστερής Πλατφόρμας, βλέπει να σχηματίζεται στο εσωτερικό του νέα Αριστερή Πλατφόρμα κι άλλες ομάδες-φράξιες; Πόσο αριστερό είναι να συμπληρώνεις τα ψηφοδέλτια με αστέρια από το καλλιτεχνικό στερέωμα, που ελάχιστη σχέση έχουν με την πολιτική (κι όχι γενικά με πολιτικοποιημένους καλλιτέχνες), όπως έκανε πχ ο Σύριζα με παλιά πρωταγωνίστρια του Φέιμ Στόρι;

Τελικά οι μόνοι ιδεολόγοι που πήγαν από ειλικρινή και τίμιο οπορτουνισμό στη ΛαΕ και δεν έχει προσωπικές βλέψεις (προς το παρόν) ήταν το κομμάτι της Ανταρσυα που αποσπάστηκε απ’ το υπόλοιπο εξωκοινοβούλιο, χωρίς να εξασφαλίσει/ζητήσει ούτε καν μια έδρα στο κοινοβούλιο (αλλιώς μπορεί να είχαν έρθει και άλλοι). Ακόμα και ο Πι-πι (που δεν έκανε καλή προετοιμασία στο Λάφα για το ντιμπέι, αλλά του έδωσε μάλλον την ιδέα να το ρίξει στην πλάκα όταν ερωτηθεί για το σποτάκι) περιορίστηκε στην τελευταία, τιμητική θέση στη Β' Αθηνών. Εγώ για σένα, εγώ για σένα, θα έπεφτα πιο κάτω απ’ τον καθένα, όπως (με ενημερώνει η Ρένα Δουρου-τι) ότι τραγουδά η Ραλλία Χρηστίδου του Σύριζα. Και μόνο τώρα το Πριν ένιωσε την ανάγκη να γράψει και αυτό κάτι διευκρινιστικό για την περίπτωση του Πι-Πι: ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου δεν είναι πλέον μέλος του Ναρ – το Ναρ δε συμμετέχει στη ΛαΕ.

Έχουν κι αυτοί όμως βεβαρημένο παρελθόν, από τη συμμετοχή τους σε διάφορα ψηφοδέλτια του εξωκοινοβουλίου και το κυνήγι του σταυρού στα στελέχη της δικής μας οργάνωσης, που δεν εξασφάλιζε καμία απολύτως έδρα, αλλά το πρεστίζ και τους συσχετισμούς έναντι των συμμάχων. Φαντάσου να είχαν μοιράσουν δηλ και τίποτα υπουργικά πόστα τι θα γινόταν... Χώρια η αγωνία τους να δείξουν πως τα ψηφοδέλτιά τους έχουν ιδιαίτερες προσωπικότητες και οι ανακοινώσεις των ονομάτων στους συνδυασμούς τους συνδυάζονται με κάποιες ιδιότητες του τύπου: αγωνιστής της Αριστεράς στην τάδε περιοχή. Για άλλη γειτονιά, βάλτε μπροστά τον υπεραστικό κωδικό.

Όσο για το Γλέζο, που επιχειρεί κατά διαστήματα να ενσαρκώσει την Παναριστερά με τις δηλώσεις του, καταφέρνει να πέφτει στις πιο κραυγαλέες αντιφάσεις της τυπικής λογικής: η πιο τίμια ψήφος είναι στο Κκε (ή μήπως το είπε ο Μητρόπουλος αυτό;), γι’ αυτό μπαίνω επικεφαλής στο Επικρατείας της ΛαΕ και καλώ σε ψήφο και στο ΚΚΕ (αλλά γιατί όχι και στην Ανταρσυα;). Το μόνο σίγουρο είναι πως έχει το απόλυτο (τρία στα τρία) συμμετοχής στα διάφορα ΠΑΣΟΚ, όπως η Τζάκρη πχ έχει κάνει το τρία στα τρία (χλατσωτά) στα μνημόνια.

Και γιατί αφιερώνεις τόσο πολύ χρόνο σε αυτούς και τους βλέπετε σαν εχθρούς σας; Μα γιατί οι οι άλλοι δε δήλωσαν ποτέ αριστεροί ή πως είναι το ίδιο πράγμα με εμάς. Και επίσης γιατί είναι αυταπόδεικτα γελοίοι και ίσως χρήζουν ειδικής ανάρτησης.

Ανατομία ενός χυλού

Που τον έχουμε φάει με το κουτάλι τα τελευταία χρόνια κι απλώς τον βλέπουμε να αλλάζει σχήματα, ανάλογα με το δοχείο της εποχής, και χρώματα, καθώς ξινίζει.

Κι ένα απ’ τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του, ως προς το σοσιαλιστικό όραμα και τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται σε συνάρτηση με την πείρα των επαναστάσεων του 20ού αιώνα, το συμπυκνώνει η λαϊκή θυμοσοφία στη φράση «ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι». Το σοβιετικό εγχείρημα, ως το κορυφαίο και το πιο ανιπροσωπευτικό του είδους του, δε θεωρείται σοσιαλιστικό, ως προς την κοινωνική του φύση, γιατί, παρά την εξουσία του ΚΚ ως πολιτικής πρωτοπορίας της εργατική τάξης, τον κεντρικό σχεδιασμό στην παραγωγή και την εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, δεν κατάργησε τη γραφειοκρατία, τις τάξεις, δεν προχώρησε στην απονέκρωση του κράτους και την υπέρβαση μιας σειράς αντιθέσεων (πόλης-υπαίθρου, πνευματικής-χειρωνακτικής εργασίας, κτλ). Με άλλα λόγια, ο υπαρκτός σοσιαλισμός θεωρείται ανύπαρκτος και μπαίνει συνήθως εντός εισαγωγικών στις «αναλύσεις» τους (κρατάμε κι εμείς το δικαίωμα για τη χρήση τους εκεί που θεωρούμε ότι ταιριάζουν), γιατί στην πραγματικότητα δεν ήταν (και δε θα μπορούσε να είναι) ένας μικρός κομμουνισμός, που είναι ζήτημα, παρεμπιπτόντως, σε τι θα διέφερε από την ώριμη κομμουνιστική κοινωνία.

Την ίδια στιγμή, οι ίδιες δυνάμεις είναι πρόθυμες να χαιρετίσουν ως δυνάμει επαναστατικές και προωθητικές της σοσιαλιστικής υπόθεσης (αν όχι ήδη σοσιαλιστικές αυτές καθαυτές), αστικές κυβερνήσεις με ριζοσπαστικό προσανατολισμό (εντός ή εκτός εισαγωγικών, αλλά συνήθως εντός), αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα στο έδαφος του καπιταλισμού, κεϊνσιανές μεταρρυθμίσεις όπως οι εθνικοποιήσεις, κοκ.

Κατά συνέπεια, ο σοσιαλισμός οφείλει να είναι ένας μικρός κομμουνισμός, χωρίς κράτος, τάξεις, ανταγωνιστικές αντιθέσεις και όλα τα σημάδια της παλιάς κοινωνίας, αλλά συνάμα είναι καραμπινάτος καπιταλισμός, ένα άθροισμα αστικοδημοκρατικών στόχων πάλης και αιτημάτων, μια διευρυμένη εκδοχή των ελευθεριών της αστικής δημοκρατίας, το βάθεμα και η εξάπλωσή τους· μπορούμε να τον βρούμε εδώ και τώρα σε κάτι μικρό και επιμέρους, που δεν αλλάζει στο παραμικρό το γενικό σύνολο.

Με άλλα λόγια, τα ενδιάμεσα, μεταβατικά διαστήματα στον καπιταλισμό παρουσιάζονται σαν ορεκτικά (και κάτι παραπάνω) του σοσιαλισμού, που με τη σειρά του είναι ένα πλήρες γεύμα, το κυρίως μενού στο τραπέζι του κομμουνισμού, αφήνοντας μόνο το επιδόρπιο της απονέκρωσης, σαν κερασάκι στην τούρτα. Έλα όμως που την ίδια στιγμή, παρουσιάζεται ο σύγχρονος ελληνικός καπιταλισμός πχ συνήθως σαν εξαρτημένος, καθυστερημένος, σαν κάποια ιδιαιτερότητα ή στρέβλωση του γενικού, καπιταλιστικού κανόνα και βασικά ως μια μικρή φεουδαρχία, με πολλά μεσαιωνικά κατάλοιπα. Και κάπου εκεί εγκαταλείπεις κάθε προσπάθεια να βρεις κάποιο συνεκτικό νήμα στη σκέψη τους και να προσπαθείς σοβαρά να την παρακολουθήσεις.

Αλλά ας δούμε κάτι λιγότερο βαρύ και θεωρητικό.

Μετά από τη «χρήσιμη Αριστερά» (ως σύνθημα και πράξη) της Κοε, την «Αριστερά της ευθύνης» του κυρ-Φώτη που ενώθηκε με την Πασοκική (κεντρο)Αριστερά (μα είναι να γελάει κανείς, που θα έλεγε κι ο τελευταίος καλός Πασόκος, Συρίγος), την (πρώτη φορά) μνημονιακή Αριστερά του Σύριζα, την αθώα Αριστερά του Λαφαζάνη και την Αριστερά της Αριστεράς, που πήγε να κλείσει το χάσμα με τη Δεξιά Αριστερά και να συγκροτήσουν την Παναριστερά, μπλέξαν οι γραμμές τους με τα μπούτια τους, δεξιά κι αριστερά, και έχουνε χάσει τον μπούσουλα, με τόσες άχρηστες γεωγραφικές έννοιες.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως μόλις δυο μήνες πριν, κάποιοι φοβούνταν την οξυμένη πόλωση εν όψει δημοψηφίσματος και μιλούσαν για τον κίνδυνο εμφυλίου πολέμου! Προς το παρόν βέβαια, τα στρατόπεδα που θα συγκρούονταν, ντεμέκ, στον εμφύλιο, ψηφίζουν από κοινού το μνημόνιο, τις προϋποθέσεις του και τα εφαρμοστικά του μέτρα, κυνηγώντας με το ψαροντούφεκο να βρουν καμιά δευτερεύουσα διαφορά μεταξύ τους, να την κάνουν παντιέρα εν όψει των εκλογών, για να δικαιολογήσουν κάπως την αυτόνομή τους κάθοδο.

Κι άντε, σου λέω εγώ, κατεβαίναμε σε εμφύλιο, ανεβαίνοντας στα βουνά. Και πετυχαίνεις μπροστά σου τη Ραχήλ στα γουναράδικα, να διαλέγει γούνα, για να αντιμετωπίσει το κρύο, αλλά κοντομάνικη, για να φαίνεται και το τατουάζ στο χέρι, πως είναι ελληνίδα αριστερή με περικεφαλαία. Τη σταματάς, τη ρωτάς «αλτ, τις ει;» και τι σου απαντάει; Με εμάς ή με τους άλλους; Δεξιά ή αριστερή; Ή μήπως θα απαντήσει με κάποιο τσιτάτο των κλασικών; Και τι ακριβώς την κάνεις; Την εμπιστεύεσαι; Εγώ πάντως μπορεί να της έριχνα προληπτικά και καμία, για να είμαι σίγουρος. Αλλά μη βιαστείς να με πεις ‘μοβόρο, σταλινικό. Εντάξει, αν ήμουνα Λούκι Λουκ ή έστω πασιφιστής μοναχικός καβαλάρης σαν τον Λουκίδη (που ήταν ψευδώνυμο του Κύρκου), θα έριχνα στο πιστόλι της, για να το αχρηστέψω και έτσι θα την αφόπλιζα. Βάρκιζα τέλος, θα μου απαντούσε. Και τότε θα της έριχνα μια στο πόδι, για να μην μπορεί να ξεφύγει, και να περπατά στηριζόμενη σε δεκανίκια (του συστήματος).

Όταν ακούς λοιπόν τον Τσίπρα να αναρωτιέται «πόσο αριστερό θα ήταν να μην παίρναμε το δάνειο και να αφήναμε χωρίς χρήματα μισθωτούς και συνταξιούχους;», υπονοώντας ότι αριστερά είναι να ψηφίζεις μνημόνια, είναι φανερό πως οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και χρειάζονται επαναπροσδιορισμό. Ας το πούμε λοιπόν άλλη μια φορά.

Αριστερά ήταν οι κομμουνιστές στην παρανομία, που δεν μπορούσαν να συστηθούν και να δράσουν με το όνομά τους. Αριστερά στη μεταπολίτευση ήταν ο απόηχος και η κοινή συνισταμένη του Πολυτεχνείου. Ψωμί-παιδεία-ελευθερία και όλοι ενωμένοι.

Τώρα η μεταπολίτευση έχει κλείσει προ πολλού και η κυβερνώσα πρώτη φορά αριστερά δεν έχει κρατήσει ούτε καν τον όρο της ενότητας, που τον είχε αναγάγει σε φετίχ. Κι όσο για τις κατακτήσεις και το ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης (πόσο μάλλον το «έξω οι Ηπα, έξω το Νατο, στις πύλες του Πολυτεχνείου), ούτε κουβέντα.

Η Αριστερά ή θα υποδηλώνει τους κομμουνιστές κι όσους θέλουν να γκρεμίσουν και όχι να φτιασιδώσουν το σάπιο κόσμο της εκμετάλλευσης και της οργανωμένης αδικίας, ή χάνει το νόημά της ως όρος. Με άλλα λόγια, ή θα είναι κομμουνιστική ή δε θα υπάρξει...