Περπατάμε παράλληλα

Είναι φορές που συνειδητοποιεί κανείς πως ο κόσμος γύρω μας, όπου συναντιόμαστε, αλληλεπιδρούμε (;) για λίγο και μετά συνεχίζουμε τις πορείες μας, δεν είναι παρά μια διαγαλαξιακή πύλη - σύνδεσμος, όπου συμβαίνει αυτό ακριβώς: ερχόμαστε στιγμιαία σε επαφή, μπλέκουμε σε παράλληλους μονολόγους και συνεχίζει ο καθένας μας (το κάθε άτομο, ο κάθε χώρος) στον (μικρο)κοσμο του, διατηρώντας τη γνώμη του, τις συνήθειές του και το δικό του τρόπο πρόσληψης της πραγματικότητας.

Που για εμάς είναι μία, αντικειμενική, γνώσιμη και μπορούμε να την αλλάξουμε. Αλλά πώς να αλλάξεις και το παράλληλο σύμπαν του άλλου, το συννεφάκι πάνω στο οποίο ζει και θολώνει την εικόνα του για τον πραγματικό κόσμο (αλλά δε φεύγει ούτε με κατοστάρικο, όπως στην ταινία με τη Βλαχοπούλου);

Ένα παράλληλο σύμπαν όπου έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση, γεμάτη μπολσεβίκους, που απαγγέλλουν Μπρεχτ, μνημονεύουν το Λένιν, το ΕΑΜ, τον (αληθινό) Παλαμά και σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο, σαν την υψωμένη σημαία στο Ράιχσταγκ. Μέχρι να τους ακούσεις να αναφέρουν την 9η Μάη (της Αντιφασισικής Νίκης των Λαών) ως ημέρα της Ενωμένης Ευρώπης, και να έρθει η τρίχα στα ίσια της.

Ένα σύμπαν όπου οι συντάξεις προστατεύονται, μαζί με τους αδύνατους, οι εισφορές μειώνονται, το αφορολόγητο πέφτει αλλά δε χτυπά κανέναν, ο κόφτης μας βάζει στην αφρόκρεμα των χωρών που τον έχουν και το κατεστημένο είναι όλη μέρα στους δρόμους και αντιδρά ενάντια στην ταξική πολιτική που το εξοντώνει.

Όπου οι εταίροι είναι φίλοι μας κι εμείς εταίρες τους, κι οι Συριζαίοι πανηγυρίζουν την επικείμενη συμφωνία για το διακανονισμό-απομείωση-επιμήκυνση (ή άλλα συνώνυμα) του χρέους. Φεύγει το χρέος που μένει που φεύγει, που διογκώνεται, θεριεύει και τον κόσμο κυριεύει.

Σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, ο εξωκοινοβουλευτικός χυλός δεν πιάστηκε στον ύπνο από τον αιφνιδιασμό της ΔΦΑ, οι Σεκίτες πετάνε από νίκη σε νίκη, τα μπλοκ του αριστεροχωρίου ήταν τόσο μαζικά, που έδωσαν τον τόνο στο απεργιακό τριήμερο (και τις τρεις μέρες), οι πλατείες ήταν κάτι σαν επαναστατική κατάσταση με σοβιέτ ανώνυμων-ακομμάτιστων, κι άλλα τέτοια εμψυχωτικά, που τα έχει για ψωμοτύρι-ον ο χώρος. Υπάρχουν βέβαια και αντιφάσεις, που κινούν την πραγματικότητα και μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάντα (γι' αυτό υπάρχει η διαλεκτική άλλωστε), αλλά προφανώς δεν είναι ικανές να σταθούν εμπόδιο στις επαναστατικές ιδεοληψίες. Και δεν υπάρχει κάστρο άπαρτο για τους κατά φαντασίαν μπολσεβίκους.

Προκύπτει εύλογα, βέβαια, το ερώτημα: αφού έχουμε τόσο καλή κυβέρνηση, τόσο δυνατό κίνημα και σχεδόν επαναστατική κατάσταση, όπου κι οι πάνω θέλουν κι οι κάτω μπορούν τα πάντα (χωρίς να κατέβουν καν μαζικά στο δρόμο), τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Γιατί μετράμε απλώς τα απανωτά χαστούκια που τρώμε, γκολ αυτοί-σέντρα εμείς (άντε γεια που λέει κι ο πασοκοχούλιγκαν Λοβέρδος);

Μα... οι αντιφάσεις σύντροφε. Δεν υπάρχει πρόβλημα άλυτο για τις αντιφάσεις...

Σε ένα παράλληλο σύμπαν επίσης, το σκορποαριστεροχώρι είχε σοβαρή κι υπεύθυνη περιφρούρηση που δεν άφησε τους μπάχαλους να παίξουν το γνωστό κλεφτοπόλεμο με τα ματ, για να διαλύσουν τη διαδήλωση. Και η αποκάλυψη του κουκουλοφόρου στο παρακάτω βίντεο, δεν είναι μια συνεννόηση μεταξύ συναδέλφων, αλλά η τυχαία κίνηση ενός τυχαίου αναρχικού. Μπορεί πχ να ήθελε να ξύσει το αυτί του, βρε αδερφέ.

Όσο για εμάς, μοιάζει η αλήθεια μας πελώριο ψέμα, σαν παράλληλη πραγματικότητα δίπλα σε όσους ζουν στον κόσμο τους και βρίσκουν ένα λόγο να μην κατέβουν στις διαδηλώσεις, για να πιάσουν το Μάη εναλλακτικά σε μπαράκια, συναυλίες, τον Μπαντιού, το Burger Festival, σπίτι τους ή και κάπου αλλού. Η ζωή και η ταξική πάλη συνεχίζεται χωρίς να κοιτάζει τη δική τους μελαγχολία που ντύνεται εναλλακτικά, για να ξεγελάσει πρωτίστως τον εαυτό της και να βρει κάποιον τρόπο να αποδράσει απ' την πραγματικότητα. Βασικά η δική τους μελαγχολία προχωρά, χωρίς να κοιτά την πραγματική ζωή. Κι άντε να βρεις τρόπους, μεταφυσικούς, ψυχοθεραπευτικούς, οτιδήποτε, για να τη σπάσεις.

Το πρόβλημα δεν είναι αν θα μπορούσε να γίνει κάτι παραπάνω (αυτό θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε). Ούτε αν πιάστηκε στον ύπνο κι αιφνιδιάστηκε το αριστεροχώρι (το οποίο περπατάει παράλληλα κι όλα είναι ακατάλληλα για να σμίξουν οι δρόμοι μας, όσο κι αν συναντιόμαστε τυχαία και συνυπάρχουμε καμιά φορά, καλή ώρα όπως το Σαββατοκύριακο, στο Σύνταγμα) από τον αιφνιδιασμό της κυβέρνησης που έδρασε στη ζούλα σαν κλέφτης, για να συνεχίσουν απρόσκοπτα οι νοικοκυραίοι τον ύπνο τους ή το νουί ντεμπού τους. Το αριστεροχώρι όμως, ακριβώς λόγω της ξακουστής μηδαμινής οργάνωσής του, άγεται και φέρεται σαν φύλλο στον αέρα από το "αυθόρμητο", αντανακλώντας εν μέρει τις διαθέσεις του. Κι αυτό ακριβώς δείχνει η αναιμική του παρουσία μες στο τριήμερο.

Το πρόβλημα αυτή τη φορά (περισσότερο από κάθε άλλη) δεν ήμασταν εμείς, αλλά ο κόσμος που αναζητά πάντα το παραμύθι, είτε στην πραγματικότητα (αριστερή κυβέρνηση, σκίσιμο μνημονίων), είτε για να αποδράσει από αυτήν. Επειδή όμως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο (λαό) και να πάρουμε άλλον στη θέση του, το ζητούμενο είναι πώς να αλλάξουμε τον κόσμο (δηλ το λαό) και τις διαθέσεις του, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον (πραγματικό) κόσμο γύρω μας. Για να κάνουμε την έφοδο στον ουρανό και το πέρασμα στο γαλαξία της πραγματικής ιστορίας του ανθρώπου.