Όλα είναι μπάσκετ

Δεν ξέρω αν φταίω εγώ, που δε μου λέει κάτι σαν είδος το θρίλερ (Eurogroup, διαπραγμάτευση, αντιλαϊκό σφαγείο και προβλέψιμο φινάλε) ή η εγχώρια επικαιρότητα (αφήνω έξω τη Γαλλία) που είναι φτωχή πολιτικά, αλλά αυτό που μου τραβάει την προσοχή τις τελευταίες μέρες έχει χρώμα βαθύ πορτοκαλί προς το κόκκινο και μερικά σπυράκια. Και δεν εννοώ με αυτό κάποια επανάσταση, δική μας (κόκκινη) ή δική τους (πορτοκαλί) και με εισαγωγικά, ούτε τις συνθήκες που ακόμα ωριμάζουν και βγάζουν σπυράκια πάνω στην ακμή τους. Αλλά το άθλημα, που ακούς το Γιαννάκη να το λέει και γεμίζει το στόμα σου μαζί με το δικό του, καθώς προφέρει: το-μπάσκετ.

Στους τελικούς της Α1 ή Basket League ΣΚΡΑΤΣ αν προτιμάτε (αλλά γιατί να είστε ανώμαλος και να το προτιμάτε;), έχουμε σπάνιο θέαμα και άγρια ομορφιά στην τελευταία μάχη Σπανούλη-Διαμαντίδη στα παρκέ.
Σε μια βδομάδα θα έχουν όλα τελειώσει (...) ας πεθαίνανε αγκαλιά πριν τελειώσει, ο τελευταίος χορός...
Οι οποίοι καταφέρνουν να γιγαντώσουν το μύθο τους, ακόμα και στον αγώνα όπου είχαν αθροιστικά 2/17 σουτ μέχρι το τελευταίο λεπτό, κάνοντας μάλιστα φανερές παραβάσεις (επιθετικό φάουλ και βήματα) στις δύο τελευταίες φάσεις, που έκριναν το παιχνίδι. Και που, τηρουμένων των αναλογιών, για όσους έχουν δει το How I met your Mother, ήταν σα να ξεκινάει ο Διαμαντίδης να λέει: Legen... -wait for it- και να πετιέται σε χρόνο μηδέν ο Σπανούλης:... dary!

Στη σειρά Άρης-ΑΕΚ γίνεται απίθανη μάχη μέχρι (μικρής) τελικής πτώσης για την τρίτη θέση (πού και να είχαν δηλ σοβαρό κίνητρο...), με το φινάλε του δεύτερου αγώνα να βρίσκει πέντε παίκτες -όχι για κάθε ομάδα, αλλά- συνολικά στο παρκέ, τρεις εναντίον δύο, και να θυμίζει το θρυλικό αγώνα του 95', Ολυμπιακός-ΤΣΣΚΑ, επί Ιωαννίδη, με τα ύποπτα νερά στο ΣΕΦ.

Ενώ στο ΝΒΑ, οι πρωταθλητές Warriors, με το τρομερό φετινό ρεκόρ (το 73-9 που εκθρόνισε τους Μπουλς του Τζόρνταν) είναι με την πλάτη στον τοίχο από την Οκλαχόμα του Κέβιν Ντουράντ, του Γουέστμπρουκ και του τίμιου μπαρμπα-Γιώργου Άνταμς (που θα γινόταν πολύ καλός Εαακίτης στα ξύλα, αν ερχόταν στην Ελλάδα). Κι έτσι πρέπει να γίνουν μόλις η τέταρτη ομάδα στην ιστορία, που επιστρέφει από το 3-1 εις βάρος της, για να μην παραδώσουν το στέμμα.

Λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν όμως με τη ρετρό αίσθηση και τα κύματα νοσταλγίας που μπορεί να προσφέρει μια βουτιά στο παρελθόν και στα παλιά Τρίποντα (στην κορυφαία τριάδα των περιοδικών που έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα μαζί με την Επιθεώρηση Τέχνης και την παλιά ΚΟΜΕΠ ή την Επιστημονική Σκέψη) που μπορεί να βρει κανείς στο Μοναστηράκι και σε διάφορα, επιλεγμένα παλαιοπωλεία.

Δε θα αναλωθώ (γιατί είναι εύκολο να παρασυρθώ) σε νοσταλγικές ονομασίες (Κύπελλο Ρονκέτι, Φονόλα Καζέρτα, ΠΟΠ 84') και λεπτομέρειες, όπως το BERRY BERRY GOOD, που ήταν λέει το σύνθημα που συνόδευε τον Ουόλτερ Μπέρι, προφανώς πριν έρθει στην Ελλάδα και του βγάλουν ένα άλλο, που έκανε ρίμα με το πιπέρι. Παρά μόνο σε όσες έχουν πολιτικό ενδιαφέρον και προκύπτουν από ένα απλό ξεφύλλισμα δύο τυχαίων τευχών από το αθλητικό 89'. Και να φανταστείς δεν είναι καν αυτό όπου ο Σαμπόνις λέει ότι ο κομμουνισμός του κατέστρεψε την καριέρα. Θαύμα της φύσης και να 'χαμε να λέγαμε, ψηλέ μου...

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Ο Βολκόφ ήταν ανέκαθεν η συμπάθεια του Μάικ Φρατέλο κι είχε γίνει ντραφτ των Χωκς το 1986. Υπέγραψε τελικά την Τρίτη με συμβόλαιο 350.000 δολαρίων και τον όρο ότι θα ενισχύσει την εθνική της Σ. Ένωσης στις μεγάλες διοργανώσεις. "Είμαι ένας νευρικός επαγγελματίας", είπε ο Γεωργιανός.

Δεν ξέρω αν ήταν όντως Γεωργιανός ο Βολκόφ, εγώ μια φορά τον θυμάμαι Ουκρανό και μάλιστα από αυτούς που δυσκολεύτηκαν να αποφασίσουν ποια εθνικότητα θα κρατήσουν μετά απ' τη διάλυση της ΕΣΣΔ (το έπαιξε για λίγο δίπορτο με τη Ρωσία, προτού αποφασίσει). Θα είχε ίσως ενδιαφέρον να δούμε πώς τοποθετείται σήμερα για τα γεγονότα στην Ουκρανία, αν και δε χωράνε πολλές αυταπάτες για εκατομμυριούχους αθλητές. Ο Μπλαχίν ήταν ίσως η εξαίρεση στον κανόνα.

Το 89' δεν ήταν μόνο ο Βολκόφ που άνοιγε τα σύνορα. Τον ακολούθησαν την ίδια χρονιά, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, ο Μαρτσουλιόνις κι από Γιουγκοσλάβους (που ήταν πάντα πιο χαλαροί σε όλα αυτά) ο Πέτροβιτς, ο Ντίβατς ως αντικαταστάτης του Τζαμπάρ που το πήρε απόφαση και αποχώρησε στα 42 του, ακόμα και ο Πάσπαλιε (που δε λέγεται ακριβώς έτσι, αλλά δεν έχει καμία σημασία, όπως δεν είχε ούτε για τον "Ίνγκραμ" και τον "Βαζέχα"). Αλλά οι μετακινήσεις δεν ήταν υπερατλαντικές μόνο, ούτε μόνο ανδρική υπόθεση, όπως μαθαίνουμε από το κομμάτι με τον τίτλο.

Η ΠΕΡΕΣΤΡΟΪΚΑ ΣΤΑ ΠΑΤΗΣΙΑ 

Ο άνεμος της Περεστρόικα φύσηξε και στο ελληνικό μπάσετ. Οι πολιτικές αλλαγές που συντελούνται τα τελευταία χρόνια στη Σοβιετική Ένωση άνοιξαν τις πύλες και έτσι "ήτανε γραφτό" οι πρώτες ξένες παίκτριες, που ήρθαν στη χώρα μας για να ενισχύσουν ελληνική γυναικεία ομάδα στις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις, να φέρουν τη σφραγίδα της "σοβιετικής σχολής". 

Οι δύο Σοβιετικές μπασκετμπολίστριες, η Ναταλία Πρόνινα και η Ιρίνα Λεφτσένκο έφθασαν στην Ελλάδα για τον Σπόρτιγκ και το κύριο λόγο στην... άφιξη αυτή έπαιξαν οι πρόσφατες διοικητικές εξελίξεις στον σύλλογο των Πατησίων. Η "Νέα Κίνηση", η παράταξη που κέρδισε τις αρχαιρεσίες έχει σαν έναν απ' τους κινητήριους μοχλούς της το φαρμακοποιό Βασίλη Σακκόπουλο ("Ζούγκλα" τον... πειράζουν φίλοι και... εχθροί), άνθρωπο με αρκετές διασυνδέσεις στον Τύπο (εκδότης μηνιαίου περιοδικού ο ίδιος), αλλά και στη Σοβιετική Ένωση, που σήμερα κατέχει το πόστο του γενικού αρχηγού και του συλλόγου. 

Ο Βασίλης Σακκόπουλος χρησιμοποιώντας σαν... γέφυρα "δικούς του" ανθρώπους στη Σοβιετική Ένωση και συγκεκριμένα τους Κώστα Μιχαηλίδη και Βασίλη Ποντίκη, που έχουν την ευθύνη της μετάφρασης στα ελληνικά του περιοδικού "Νέοι Καιροί" κατάφερε να "αδελφοποιήσει" τον Σπόρτιγκ με την Ντιναμό Κιέβου. Το γεγονός ότι η Ντιναμό Κιέβου τερμάτισε χαμηλά φέτος στο βαθμολογικό πίνακα του πρωταθλήματος ήρθε "γάντι" (sic) στους Σπορτιγκίτες. Η σοβιετική ομάδα δε βγήκε στην Ευρώπη και έτσι άναψε το πράσινο φως προκειμένου δύο παίκτριές της να έλθουν στο "αδελφό" ελληνικό σωματείο. Μόλις τελειώσουν οι υποχρεώσεις τους στην Ελλάδα θα επιστρέψουν για να αγωνισθούν στη Ντιναμό...

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς εδώ; Τη γλώσσα του κειμένου (έφθασαν, αγωνισθούν), τη σχέση του με τα εισαγωγικά και το sic στο άσχετο, το οποίο κάθε σφος που σέβεται τον εαυτό του και δεν έκανε Λατινικά, το έμαθε πιθανότατα, διαβάζοντας Λένιν; Το ότι η γυναικεία ομάδα του Σπόρτιγκ έσπασε τον πάγο στις εισαγωγές από τη Σοβιετία, σε αντίθεση με τη γενική εντύπωση ότι πρωτοπόρος στον τομέα αυτό ήταν ο Ολυμπιακός με τη γνωστή τριάδα των Μινγκ (Προτάσοφ-Λιτόφτσενκο-Σαβίτσεφ) που θα είναι μία από τις ερωτήσεις στο Κομμουντρίβιαλ των ονείρων μας, στην κατηγορία αθλητικά;
Ότι γινόντουσαν αρχαιρεσίες για την ανάδειξη διοίκησης κι εμείς είχαμε δική μας παράταξη και το Σακκόπουλο, που πέθανε στις αρχές του χρόνου και είχε αναφερθεί σε μια πρόσφατη ανάρτηση, που είχε ως βάση ένα κείμενο του Φιλέρη (παλιού δημοσιογράφου της Πρώτης);

Στη συνέχεια μαθαίνουμε ότι ενώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις, οι παράγοντες δεν αποκάλυπταν το ακριβές ποσό της μεταγραφής (που ήταν υπέρογκο), εδώ επικράτησε η διαφάνεια (γκλάσνοστ) και η επιχείρηση κόστισε ελάχιστα, δημιουργώντας συμπλέγματα ενοχής στους ανθρώπους του Σπόρτιγκ, που ψάχνουν τρόπους να αυξήσουν το χαρτζιλίκι των παικτριών και θα τις χρυσώσουν σε περίπτωση πρόκρισης στην 6άδα της Ευρώπης.

Μαθαίνουμε επίσης ότι μια γυναικεία ιταλική ομάδα λεγόταν Ντέμπορα (καμία σχέση με αυτήν από τους Απαράδεκτους, που γεννήθηκε στη διώρυγα του Παναμά και ήταν ευάλωτη) που είχε παίξει κι έναν τελικό του Ρονκέτι στο ΣΕΦ, με τη Ντιναμό. Και ότι τα βασικά προβλήματα των σοβιετικών παικτριών ήταν η γλώσσα και η ζέστη. Και ότι έβρισκαν αργό το σοβιετικό μπάσκετ, γιατί ο στόχος είναι να περάσει η μπάλα στις ψηλές, κοντά στο καλάθι. Εντάξει, σε λίγο θα μας πουν δηλαδή ότι ήταν δεινόσαυρος ο Τκατσένκο. Για να συνέλθουμε λίγο...

Ένας άλλος τρόπος για το άνοιγμα των συνόρων ήταν οι περιβόητες ελληνοποιήσεις. Βρίσκουμε λοιπόν μια συνέντευξη του Πρέντραγκ Μπένατσεκ, που έπιανε θέση ξένου στον Πανιώνιο, εις βάρος του μεγάλου ριμπάουντερ Λαντσμπέργκερ (που είχε περάσει κι από τους Λέικερς), αλλά απορούσε γιατί τα δικά του χαρτιά ήταν καλύτερα από αυτά του Πρέλεβιτς, που έπαιζε κανονικά ως Έλληνας στον ΠΑΟΚ (με θεωρητική καταγωγή από ένα χωριό της Κοζάνης, κάτι σα Σλαβομακεδόνας, δηλ). Κι όταν ρωτήθηκε γιατί μεταναστεύουν οι Γιουγκοσλάβοι τα τελευταία χρόνια, είπε.

Ο κύριος λόγος είναι τα χρήματα. Το γιουγκοσλαβικό πρωτάθλημα είναι το καλύτερο της Ευρώπης, αλλά κάποια στιγμή, όλοι χορταίνουν από δόξα και θέλουν να δοκιμάσουν σε άλλες χώρες την τύχη τους.

Δεν είναι η δόξα, (δεν) είναι τα λεφτά...
Όταν λέμε ότι το γιουγκοσλαβικό πρωτάθλημα τότε ήταν το καλύτερο στην Ευρώπη, νομίζω ότι δύσκολα μπορεί να καταλάβει κανείς την πραγματική διάσταση αυτής της φράσης (που αποδόθηκε ως τίτλος και στο ελληνικό, λίγα χρόνια αργότερα). Αλλά θα ξεφεύγαμε πολύ από το αρχικό θέμα, αν αρχίζαμε να εξηγούμε πώς και γιατί.

Συνέχεια στο άνοιγμα των συνόρων.

Στη δυτικογερμανική Σαρλότενμπουργκ, με ετήσιες αποδοχές 8.700.00 δραχμές, συνεχίζει την καριέρα του ο Ανατολικογερμανός διεθνής Φρανκ Λέοπολντ (1.99). Ο Λέοπολντ είχε προσπαθήσει να "δραπετεύσει" το 1988, αλλά συνελήφθη και φυλακίστηκε. Στις αρχές Μαΐου του δόθηκε η άδεια κι έφυγε με την οικογένειά του.

Αλήθεια τώρα; Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Σαρλότενμπουργκ; Ούτε καν για τους Σάρλοτ Χόρνετς (που θα γινόταν τότε η νέα ομάδα στο ΝΒΑ); Και μιλάμε για αρκετούς μήνες πριν από το μαύρο Νοέμβρη που ακολούθησε...

Άλλη μια ρωγμή στο τείχος.

Ύστερα αολι 30 ολόκληρα χρόνια οι θρυλικοί Χάρλεμ Γκλομπτρότερς και οι παρτενέρ τους Ουάσιγτον Τζένεραλς βρίσκονται πάλι στη Μόσχα, απ' όπου ξεκίνησαν μια περιοδεία 25 αγώνων στη Σ. Ένωση.

Το εντυπωσιακό δεν είναι η περιοδεία αυτή καθαυτή. Αλλά ότι είχε γίνει και μία αντίστοιχη 30 χρόνια πριν, δηλ το 59', επί Χρουτσόφ. Είδες, σφε αναγνώστη, πόσα χρόνια χάσαμε χωρίς το Νικήτα;

Ας δούμε και δύο ωραίες φωτογραφίες, πριν φτάσουμε στο κερασάκι, για το πώς αξιοποιούσαν τη δύναμη του αθλήματος οι πολιτικοί, δηλ οι υποψήφιοι ή οι εκλεγμένοι πρόεδροι των ΗΠΑ. Καταρχάς το "δικό μας" παιδί (όπου τα εισαγωγικά είναι όντως τέτοια, όχι διακοσμητικά όπως στο κομμάτι για το Σακκόπουλο παραπάνω), το Μάικ Δουκάκις, που είχε ως έδρα τη Βοστώνη και δε θα μπορούσε να βρει καλύτερη διαφήμιση από τους Σέλτικς, που ήταν (ακόμα) στα πάνω τους, και τη θρυλική τριάδα Μπερντ-Πάρις-Μακ Χέιλ...

Και το κάρφωμα της Νάνσι Ρίγκαν, σε έναν αγώνα επίλεκτων του ΝΒΑ κατά των ναρκωτικών, σε μια από τις πιο μαύρες (όχι με τη φυλετική έννοια) στιγμές στην καριέρα του Σερ Τσαρλς Μπάρκλεϊ.

Εκτός κι αν το έκανε, σαν τους πολιτικούς κρατούμενους στη Μακρόνησο, που είχαν πάρει μια φορά στα χέρια τους την Φρίκη, τάχα για να την υποδεχτούν θερμά, αλλά στην ουσία για να τη χουφτώσουν, να την ταπεινώσουν και να της δώσουν ένα συμβολικό μάθημα...

Και τώρα το κερασάκι. Δεν ξέρω πώς να το προλογίσω, οπότε ας το δούμε κατευθείαν, χωρίς άλλες περιγραφές.

Ο Έρβιν "Μάτζικ" Τζόνσον μιλάει για όλα, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξή του. (...) Η συνέντευξη δόθηκε στην καθημερινή σοβιετική εφημερίδα "ΣΟΒΙΕΤΣΚΙ ΣΠΟΡ" και αναδημοσιεύτηκε την Κυριακή, 30 Ιουλίου από τον "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ". Το "ΤΡΙΠΟΝΤΟ" εκτιμώντας ότι παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, την αναδημοσιεύει αυτούσια.

Ναι ρε, Ρίζο της καρδιάς μας. Συνέντευξη με τον Μάτζικ γατάκια...

Στην οποία δε μας λέει κάτι τρομερά πρωτότυπο. Λέει για τη σχέση του με το Μάικλ Τζάκσον (λίγα χρόνια αργότερα, έπαιξε μάλιστα και σε ένα βιντεοκλίπ του), για τον χαμένο τελικό των ΗΠΑ έναντι της ΕΣΣΔ στη Σεούλ (σιγά μη δεν το ρωτούσαν για αυτό), για την επικείμενη Ολυμπιάδα του 92' (με τη Ντριμ Τιμ) και την πρώτη συμμετοχή επαγγελματιών παικτών, που τον βρίσκει σύμφωνο (σιγά μη δεν τον έβρισκε). Για τους Σοβιετικούς που μπορούν να κάνουν καριέρα στο ΝΒΑ (ήξερε το όνομα του Σαμπόνις, αλλά χρειαζόταν βοήθεια για το Μαρτσουλιόνις και το Βολκόφ). Για το ρατσισμό, που δεν το συνάντησε ποτέ στη ζωή του (άμα είσαι Μάτζικ, καταφέρνεις να μην το βλέπεις πουθενά γύρω σου, I can't breathe και μαλακίες τώρα...).

Ενώ το πιο σπαρταριστό κομμάτι είναι όταν απαντάει για τη σχέση του με τα χρήματα και τις ανάγκες του κάθε μήνα.

Δεν κάνω τίποτα υπερβολικά έξοδα. Η μόνη αδυναμία μου είναι τα ρούχα. Αγοράζω πάρα πολλά, κι όμως έχω την αίσθηση ότι είναι ελάχιστα.
-Τι φίρμα είναι το αυτοκίνητό σου;
Έχω μια Ρολς Ρόις, μια BMW, μια Μερσεντές και δύο μικρότερα.

Εντάξει, μιλάμε για τα απολύτως απαραίτητα, όχι κάτι υπερβολικό. Ούτε καν ένα Λάντα δεν έχει ο φουκαράς, για να απολαύσει την απόλυτη οδηγική εμπειρία... Αλλά έχει πλούσιο φιλανθρωπικό έργο όπως μας πληροφορεί στην επόμενη ερώτηση. Μπράβο λοιπόν. Το ΠαΣοΚ θα νικήσει...

Όσο για το Ρίζο των 80'ς και τη σχέση του με τα γήπεδα, μπορείτε να δείτε το παρακάτω βίντεο.



Κι αν βαριέστε να το δείτε όλο, να πάτε κατευθείαν σε αυτό το σημείο, για να δείτε τον Γκάλη να πανηγυρίζει ένα μεγάλο καλάθι και φάουλ (σπάσιμο μέσης, κλασικά, πρώτα η δική του και μετά των αντιπάλων, στην κυριολεξία), με φόντο την πινακίδα του Ριζοσπάστη στο παρκέ. Αξίζει να το κάνει κανείς screen shot και να το βάλει στην επιφάνεια εργασίας του...

Δεν περιγράφω άλλο...