Σα να μην έγιναν

Το κακό με τις φοιτητικές εκλογές είναι πως καταφέρνουν να μην παρουσιάζουν κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον, ακόμα και όταν έχουν φαινομενικά (ή προμηνύουν) εντυπωσιακές ανακατατάξεις. Ας το πιάσουμε ανά χώρο, ξεχωριστά.

Η ΔΑΠ είχε τη διάσπαση του Μορμόλη (για όσους έχουν σχετικές παιδικές αναμνήσεις: τώρα έχουμε δύο Μορμόληδες, τρεις Μορμόληδες...) ή μάλλον της γλιτσερής αμοιβάδας. Όπου στο τέλος, το μόνο που μένει είναι απλώς μια γλιτσερή αμοιβάδα περισσότερο (σε αντίθεση με την ατάκα στο ανέκδοτο: ένας ρηγάς λιγότερο). Οι οποίες αμοιβάδες παραλίγο (που λέει ο λόγος) να πετύχουν μάλιστα το 1-3 ή και το 1-2, όπως στη Φόρμουλα 1. Γιατί είχαν μεταξύ τους ανταγωνισμό, που στη δική μας διάλεκτο το λέμε άμιλλα, αλλά στη δική τους πραγματικότητα είναι ο θάνατός σου η ζωή μου, τομάρια που σφάζονται μεταξύ τους για αξιώματα. Κι έτσι, κατέβασαν ό,τι είχαν και δεν είχαν, για να ξεπεράσουν το βασικό τους ανταγωνιστή, δηλ τον άλλο τους εαυτό, που λέει και η Αλέξια. Οπότε, ναι μεν τα ποσοστά της επίσημης ΔΑΠ εμφανίζονται ψαλιδισμένα, αλλά στην πράξη, η δικέφαλη ΔΑΠ αθροιστικά (μαζί με τους παπαμιμίκους και την Οννεδ εσωτερικού) σαρώνει, αυξάνοντας τα ποσοστά της. Κάτι που βγαίνει αντικειμενικά, χωρίς τα μάστερ-σεφ μαγειρέματα, που είναι δεύτερη φύση για το δαπιταριό.

Παρεμπιπτόντως, είναι να απορεί κανείς πώς κάποια ΜΜΕ και δημοσιογράφοι δίνουν βάση στα αποτελέσματα που δίνει η ΔΑΠ, ενώ γνωρίζουν πχ τι γίνεται (αλλά δε λέγεται, όπως τους έμαθε ο εθνάρχης Τριανταφυλλίδης) στις εσωτερικές εκλογικές τους διαδικασίες, όπου βγαίνουν μαχαίρια και ψηφίζουν ακόμα και τα δέντρα (όπως τους έμαθε πάλι ο εθνάρχης Τριανταφυλλίδης).
Και γιατί να εμπιστευτούμε δηλ τα αποτελέσματα που δίνει το ΜΑΣ; Για πάρα πολλούς λόγους, αλλά και για τον εξής απλό, εμπειρικό κανόνα που λέει ότι τα αποτελέσματα που δίνει μια παράταξη, είναι αξιόπιστα, όταν η ίδια δίνει στον εαυτό της μικρότερα ποσοστά απ' ό,τι της δίνουν οι υπόλοιποι με τις αλχημείες και τις μαγειρικές συνταγές (για να φουσκώσουν τα δικά τους). Νόμος.

Αν το καλοσκεφτείς πάντως, σφε αναγνώστη, αυτό με τη ΔΑΠ, που διασπά τις δυνάμεις της, για να τις αυξήσει, προσφέροντας δαπίτικη πολυφωνία για όλα τα γούστα (αστικό κύρος, αλλά και λούμπεν μπράβοι να προστατεύουν την εξουσία) είναι σε μικρογραφία το στρατηγικό τέχνασμα του αστικού πολυκομματισμού-κοινοβουλευτισμού, που μας παρουσιάζει την ίδια ακριβώς πολιτική (μνημόνια, ΕΕ, καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης) σε διάφορες συσκευασίες για να διαλέξουμε ποια θέλουμε. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι το παραμύθι της (αριστερής) ενότητας, που έχει και την παλιά Αρεν. Πρόκειται βασικά για την εκλογική ενοποίηση του αριστεροχωριού (που παραμένει όμως από δέκα χωριά χωριάτες) και την κορύφωση μιας διαδικασίας, που είχε ξεκινήσει από το Μαϊούνη με τα κοινά πλαίσια της εποχής.
Ναι αλλά δεν είναι τόσο απλό.

Υπάρχει ένα ολόκληρο διαλεκτικό δίπολο χαζοχαρούμενης ενότητας για την ενότητα - αγνού κι άδολου σεχταρισμού, που αποτυπώνεται σε μια σειρά αντιφατικές στιγμές του αριστερού χυλού στα πανεπιστήμια κι εκτός.
Η/τα Εαακ είναι ο κορμός που σφυρηλάτησε ουσιαστικά τη μετωπική συγκρότηση της Ανταρσυα -και τώρα πλέον το φλερτ με τη ΛαΕ του Λαφαζάνη, όπου κατέληξαν δύο ιδρυτικές συνιστώσες της (Αραν, Αρας). Την ίδια στιγμή βέβαια, κάθε χώρος κατεβαίνει κινηματικά κατά βούληση, σε όποια πορεία-συγκέντρωση θέλει, κρατώντας τις ενωτικές διαθέσεις του για την κάλπη. Ενώ πολλές φορές μπορεί να συναντήσει κανείς Ναρίτες να κράζει ανοιχτά τους Σεκίτες ή τους αλτουσεριανούς (ή και δικούς του ακόμα) κι αντίστροφα. Παρόλα αυτά, η συγκεκριμένη ενότητα ζυμώθηκε επί χρόνια, σε άπειρα κοινά πλαίσια, που την καθιστούσαν σχεδόν φυσική συνέχεια. Σε αντίθεση με την κεντρική, πολιτική σκηνή, όπου οι αντίστοιχες οργανώσεις καταφέρνουν διαλεκτικά να κάνουν μια πολιτική εκλογικής ενότητας χωρίς αρχές, παρά τις στρατηγικές συμφωνίες που έχουν και τις αναμεταξύ τους ζυμώσεις.
Επ' αυτού όμως, περισσότερα σε άλλο κείμενο.

Αυτή η ενότητα πάντως, όχι μόνο δε διαμορφώνει απαραίτητα κάποια δυναμική, αλλά πολύ συχνά καταλήγει να μη συγκεντρώνει ούτε καν το άθροισμα των επιμέρους συνιστωσών της. Αν προσθέσει κανείς την/τα αμιγή Εαακ με τις προσμίξεις της/τους (και το Μπλόκο ξεχωριστά), θα βγάλει κάτι αισθητά μικρότερο από το περυσινό άθροισμα Εαακ και Αρεν, ακόμα κι αν πάρει κανείς τα απίθανα στοιχεία της νΚα*. Έτσι, ο αντικειμενικός εκλογικός στόχος της ενότητας, να χτυπήσουν τη δεύτερη θέση και την ΠΚΣ, αναβάλλεται για του χρόνου.

*της νΚα, που: α) έχει αφήσει καμιά εξηνταριά σχολές απέξω, αλλά όσο πάει το διορθώνει στην ενσωμάτωση, β) συγκρίνει μήλα με πορτοκάλια, αφού επιμένει να βάζει στο συγκριτικό πίνακα το περυσινό τελικό ποσοστό κάθε παράταξης κι όχι το αποτέλεσμά της στις ίδιες σχολές, για να γίνει ουσιαστική σύγκριση, οπότε γ) αν επισκεπτόσουν χτες βράδυ τη σελίδα της, θα πίστευες ότι παίζουν για την πρωτιά με τη ΔΑΠ (κι εμάς αουτσάιντερ).

Κατά τα άλλα. Οι μαύροι βγήκαν παγανιά στην Αθήνα, τραμπούκιζαν αδιακρίτως, ματαίωσαν τις εκλογές στο Πάντειο, χτύπησαν έναν Εαακίτη στη ΝΟΠΕ (κι έβγαλε μια πολύ σωστή ανακοίνωση η νΚα, αλλά το ζήτημα είναι τι συμπεράσματα θα βγάλουν στην πράξη για τα παιδιά). Ξεχνάνε βέβαια πως αν το να σαμποτάρεις τις εκλογές μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν παράνομο. Κι αυτοί πιθανότατα, θα ψήφιζαν...

Η Πασπ είναι το νεκροζώντανο ζόμπι, που -όπως κι η μήτρα του ΠαΣοΚ- αρνείται να πεθάνει (ιδίως στα ΤΕΙ) και σε μερικές σχολές μάλιστα, νεκρανασταίνει το μηχανισμό της.
Ενώ το Μπλόκο του Σύριζα (που σταματάει, υποτίθεται, τι ακριβώς; Μήπως στις επόμενες εκλογές να το ξανασκεφτούν και να κατέβουν ως Κόφτης;) κατάφερε να σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ γελοιότητας κι ανυπαρξίας για τα δεδομένα κυβερνητικής παράταξης, κι έμεινε κάτω από τη μονάδα, στην πρώτη του εμφάνιση.

Η αύξηση της αποχής ήταν σε κάθε περίπτωση θεαματική. Σίγουρα υπήρχαν αρκετές αντικειμενικές παράμετροι που την ερμηνεύουν (η ημερομηνία διεξαγωγής μέσα Μαΐου, λίγο πριν την εξεταστική και το καλοκαίρι, η μετακόμιση των εκλογών του Πολυτεχνείου στου Ζωγράφου, η στάση εργασίας στον ηλεκτρικό που εξυπηρετεί κάποιες περιοχές, τα μπάχαλα στο κέντρο της Αθήνας κι ο φόβος των Ιουδαίων, του Λαϊκού Μετώπου τους, του Ιουδαϊκού Λαϊκού Μετώπου, κοκ). Αλλά τίποτα δε φτάνει για να αναιρέσει την ουσία και το σοβαρό προβληματισμό που γεννάει η έκτασή της -όπως σημείωσε και ο Αμπατιέλος στη δήλωσή του. Ένα γενικό συμπέρασμα πάντως είναι πως αντί με τον καιρό να αντιμετωπίζονται τα όποια εκφυλιστικά φαινόμενα, αυτά εδραιώνονται κι αυξάνονται, καθιστώντας άκρως προβληματική τη λειτουργία του φοιτητικού κινήματος συνολικά και παρεμπιπτόντως και τις αρχαιρεσίες του.

Τα παραπάνω δίνουν το μέτρο για την αποτίμηση του αποτελέσματος της Πανσπουδαστικής. Έχουμε μια σχετική σταθεροποίηση και μικρή ανοδική τάση στα ποσοστά, παρά την πτώση σε απόλυτο αριθμό ψήφων. Καταγράφεται αξιοσημείωτη αποχή στην ενωτική πίεση του αριστεροχωριού και μερικές σημαντικές πρωτιές, όπως το 5/6 στα φυσικά όλη της χώρας (και παραλίγο αυτοδυναμία στο ΕΚΠΑ), την Αρχιτεκτονική, τους Ηλεκτρολόγους στο ΑΠΘ κ.ά., καθώς και την αυτοδυναμία στα ηρωικά ΜΜΕ του ΑΠΘ (αυτό το ΕΜΜΕ είναι αθηναϊκή διάλεκτος, που μπορεί να καταγραφεί στις μεταξύ μας διαφορές) μετά από μια σύντομη "αριστερή" παρένθεση, όπου οι ζευγάδες έφυγαν, αλλά η σπορά έμεινε;)

Όλα αυτά όμως δεν έχουν την παραμικρή σημασία, εφόσον δεν αναπτύσσεται ένα ζωντανό και δραστήριο φοιτητικό κίνημα. Το οποίο προς το παρόν δεν πάει κατά διαόλου, διότι για να συμβαίνει αυτό, πρέπει κάτι να υφίσταται. Και προς το παρόν δεν...