Ωριμάζοντας

Ξέχασα να γράψω στο χτεσινό σημείωμα για τα "αυγά μαύρα" (που είναι σχεδόν αδύνατο να μην μπερδευτείς τουλάχιστον μια φορά και να μην το πεις "αυγά μάτια" πχ, αν δεν έχεις δει την παράσταση) ότι πηγαίνοντας στην αίθουσα εκδηλώσεων, πετύχαμε στον τοίχο του δημαρχείου ένα σύνθημα με το εξής εύστοχο μήνυμα
ΩΡΙΜΑΣΑΜΕ - (υπογραφή) ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Είναι ζήτημα βέβαια πόσο ώριμος είναι αντίστοιχα ο υποκειμενικός παράγοντας όταν γράφει σε τοίχους τέτοια ανώριμα συνθήματα, που έχουν όμως πλάκα και μια δόση αλήθειας-αυτοσαρκασμού.

Αυτή που κατακτά με τον καιρό όμως άλλα επίπεδα ωριμότητας, είναι η (συγ)κυβέρνηση της ΔΦΑ, που διαπρέπει πχ στη δημιουργική λογιστική και την επεκτείνει και σε άλλους τομείς, όπως στη δέσμευση ότι δε θα περικοπούν (κύριες) συντάξεις ή στον υπολογισμό των μπλόκων που εκπροσωπεί η συμμαχία των προθύμων (δες σχετικά και το χτεσινό σχόλιο του Ριζοσπάστη).
10-5-5, 6/2+8, 20 φορές το 15,
Έντεκα κι επτά 18, Σύνολο δεκάξι

Πέρα από τη δημιουργική αριθμητική όμως και τα μπλόκα-σφραγίδες (βγαλμένα απευθείας από τις χειρότερες παραδόσεις του εργατοπατερικού συνδικαλισμού), υπάρχει η αμείλικτη πραγματικότητα των αριθμών, που λέει πχ πως στο μπλόκο της Νίκαιας είναι συγκεντρωμένα όσα τρακτέρ έχει όλη η Πελοπόννησος.

Το μόνο βέβαιο είναι πως τα μπλόκα αυξήθηκαν αμέσως μετά το (τόσο ενθαρρυντικό κι ελπιδοφόρο) αποτέλεσμα της συνάντησης με τους γνωστούς Τεμπωρύχους. Κι αν ο Τσίπρας δεν κατάφερε να τα βρει ούτε καν με αυτούς, καταλαβαίνει κανείς τι περιθώρια συμφωνίας υπάρχουν στη σημερινή συνάντηση με το συντονιστικό της Νίκαιας (το κείμενο γράφτηκε πριν από την ολοκλήρωσή της), όπου καλό είναι να θυμόμαστε ότι δεν παίζουμε μπάλα μόνοι μας κι ότι η συσπείρωση σε αγωνιστική κατεύθυνση δεν εξαλείφει αυτομάτως τις όποιες αυταπάτες και τις αντίστροφες τάσεις συμβιβασμού.

Αυτό δείχνει παράλληλα και τα όρια της κυβερνητικής τακτικής του ώριμου φρούτου, την οποία σπούδασε ο Σύριζα ως αξιωματική αντιπολίτευση από το 12' κι εφαρμόζει τώρα κατά γράμμα, ποντάροντας στην κούραση των αγροτών και την έναρξη των γεωργικών εργασιών στα χωράφια, όσο μπαίνει η άνοιξη.
Αν τους τσακίσω νωρίς,
τότε θα πέσω νωρίς
κι όταν θα μπω στο ράφι (χρονοντούλαπο)
θα 'ναι πάλι νωρίς

Κι η εισαγγελική κίνηση να ζητήσει την επέμβαση της αστυνομίας, όταν κλείνουν τους δρόμους οι αγρότες; Εντάξει, άλλο τι κάνουν οι ανεξάρτητες αρχές, για να επιβάλουν το νόμο. Εξάλλου, όπως είπε και ο Παπαδημούλης, θα μας ταράξουν στη νομιμότητα...

Αλλά το χαρακτηριστικό που ωριμάζει πιο γρήγορα από τα άλλα, είναι ο "αριστερός" αυριανισμός, με το Κόκκινο και την ιστοσελίδα του να παραδίδουν σε καθημερινή βάση απλά μαθήματα αντικομμουνισμού. Τελευταίο χτύπημα η προσπάθεια απαξίωσης των αιτημάτων για τους άνεργους και του Κ. Πελετίδη, μετά την εντυπωσιακή μαραθώνια κινητοποίηση που προανήγγειλε ο δήμος Πατρέων. Ένα χυδαίο δημοσίευμα, όπου ακόμα κι ο τίτλος απευθύνεται στα πιο ταπεινά ένστικτα του μέσου νοικοκυραίου. Το ΚΚΕ προκαλεί τους Έλληνες... Θιασάρχης ο Πελετίδης...

Η ροζ μονταζιέρα ζει και βασιλεύει, και τα social media κυριεύει. Τόσο στην περίπτωση της Λιάνας Κανέλλη, που εφόσον διέβη το Ρουβίκωνα και συστρατεύτηκε με το κόμμα, έχει γίνει κόκκινο πανί, ακόμα κι όταν δεν κάνει τίποτα επιλήψιμο, ενεργοποιώντας απλώς εξαρτημένα αντανακλαστικά σε διάφορα παβλο(φ)-σκυλάκια, που λυσσάνε κι αφρίζουν γαβγίζοντας, μόλις ακούσουν το όνομά της.
Όσο και στη χτεσινή ομιλία του Παφίλη στη Βουλή, όπου απομόνωσαν μισή φράση για να βγάλουν το αήττητο συμπέρασμα πως το ΚΚΕ δε θέλει να τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και τους κουνάει το δάχτυλο αφ' υψηλού, γιατί δεν έμειναν στην πατρίδα τους να οργανώσουν την Αντίσταση.

Αν μπεις εν τω μεταξύ να ξύσεις λιγάκι την επιφάνεια και να δεις την ουσία πίσω από τον κουρνιαχτό, τρομάζεις σχεδόν από τη μυθοπλασία και την απόστασή της με την πραγματικότητα, αφού πολλές φορές το σενάριο δε βασίζεται καν σε πραγματικά γεγονότα, αλλά σε έτοιμα φανταστικά σχήματα και σπερμολογίες. Αλλά δε βαριέσαι, πόσοι θα κάνουν τη διαδικασία της εξακρίβωσης, για να βρουν την αλήθεια; Ο επικοινωνιακός ντόρος είναι το παν, η πραγματικότητα δεν είναι τίποτα.

Τη μονταζιέρα μη χτυπάς, αυτή σου δίνει για να φας.
Επειδή ψωμί (άρτος) δεν υπάρχει, χρειάζονται θεάματα. Και δεν τη βγάζεις καθαρή ως κυβέρνηση, αν δεν έχεις να επιδείξεις χάντρες, καθρεφτάκια και λίγο έργο κατά της διαφθοράς, για να δέσει το έργο που θα σερβίρουν στους ιθαγενείς. Υπόθεση: ο αιμοσταγής επαναστάτης Σύριζα στρέφεται κατά των μπουρζουάδων, κόβει τα κεφάλαιά τους για να τα μοιράσει στους φτωχούς και τα εναποθέτει σε δημόσια θέα, πάνω σε φανοστάτες κεντρικών πλατειών, αποθαρρύνοντας τα λαμόγια.

Μετά από τη λίστα Λαγκάρντ, ο Σύριζα προσπαθεί να αντλήσει πολιτική υπεραξία από τη λίστα Μπόριανς -λες και εξαντλήσαμε την προηγούμενη, πιάσαμε όλους τους κακούς, γεμίσαμε τα ταμεία του δημοσίου, οπότε τώρα οδεύουμε σε νέες επιτυχίες.

Στο αριστερό σαξές στόρι, περιλαμβάνεται ασφαλώς κι η αστυνομική επιτυχία με τη σύλληψη των εκβιαστών, ενός εκδότη και δύο δημοσιογράφων. Όπως λέει κι ένας σφος για το Μαυρίκο, κανονικά όταν προσλαμβάνεις για συνήγορό σου τον Κούγια, πρέπει αυτομάτως να σου επιβάλουν ισόβια, χωρίς άλλες διατυπώσεις. Αλλά επειδή κανείς δεν είναι τόσο αφελής, για να πιστέψει πως όλοι αυτοί δρούσαν μόνοι τους, χωρίς πλάτες και διασυνδέσεις (πχ του Μούσια), με επικεφαλής τον εκδότη της Ακρόπολης, έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσο ψηλά (δε) θα φτάσει η υπόθεση και πώς θα ξανατυλιχτεί το κουβάρι της, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα μεγάλα ψάρια.

Κι αν οι συνθήκες ωριμάζουν μαζί με την πασοκιά της ΔΦΑ, το ζητούμενο είναι να μην περιμένουμε να πέσει σαν ώριμο φρούτο, και να μην σαπίσουμε κι εμείς μαζί τους (ενώ παίζουμε με τις τάπες των βαρελιών μας), ενώ μας παίρνει αμπάριζα η σαπίλα του σάπιου κόσμου της εκμετάλλευσης.

Έκθεση δράσης για τη φετινή ΔΕΘ

Οι πορείες για τη διεθνή έκθεση κάθε σεπτέμβρη, μοιάζουν κάπως με το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς, το συναπάντημα των παλιών συμμαθητών και τις υποσχέσεις που κάνουμε στον εαυτό μας πως φέτος θα είμαστε καλύτεροι, μελετηροί, δραστήριοι, με πρόγραμμα και συνέπεια, όχι μονάχα ιδεολογική, που κι αυτό είναι ζητούμενο δηλαδή, αλλά και στο καθημερινό τρέξιμο, που δε σταματά ποτέ, ούτε στις σχολικές αργίες –που κι αυτό σχετικό είναι δηλ, γιατί εσύ μπορεί να τρως τις σόλες σου στο περπάτημα, αλλά να αναβληθεί επ’ αόριστον η.. εξέγερση λόγω χριστουγέννων και η κάτω βουλή να αποσυρθεί στην καλοκαιρινή της ραστώνη, για να κάνει όνειρα θερινής νυκτός, χωρίς να έχει προβλέψει εφεδρείες, αναπληρωτές, θερινά κλιμάκια, ηλιοστάσια, κλιμακοστάσια, κοκ. Έτσι όμως ξεφεύγουμε, βγαίνουμε εκτός θέματος και μένουμε μετεξεταστέοι κάθε χρόνο, κάτω από τη βάση και τον πήχη των περιστάσεων, ενώ οι εκθέσεις μας γίνονται φλύαρα ευχολόγια, πλούσιες σε ιδέες, αλλά φτωχές σε δράση.

Σε μια έκθεση λοιπόν μπορείς να αρχίσεις να μιλάς για το περιβάλλον και για τον καιρό, όπως οι εγγλέζοι (μα ο λαός τους χέζει, όπως λέει ένα παλιό εαμικό στιχάκι). Ο οποίος για μια και μοναδική φορά μας λυπήθηκε και δεν έπεσε ο ουρανός στα κεφάλια μας, όλως παραδόξως –τόσο παράδοξο και σπάνιο σα να αφήνουν οι γαλάτες τον κακοφωνίξ στο τσιμπούσι χωρίς φίμωτρο, ή να τον αφήνουν να τραγουδήσει και να μην προκληθούν σεισμοί και καταιγίδες, περίπου όπως γίνεται με τις πορείες μας. Κι ενώ όσοι σφοι ήρθαν με λεωφορεία από τις γύρω πόλεις, πέτυχαν στο δρόμο το ξέσπασμα της οργής του ουρανού και τραγουδούσαν αντάρτικα (νομίζω) για να την ξορκίσουν, εδώ οι ουρανοί άνοιξαν για δέκα ώρες σερί, αργά το βράδυ, μόνο αφού είχαν τελειώσει οι πορείες.

Εν τω μεταξύ η ατμόσφαιρα στην αριστοτέλους είχε κάτι από ημέρα του βαλεντίνου και εορταστικό κλίμα με κόκκινα μπαλόνια παντού, σαν αυτά της κόκα κόλα, μόνο που αυτά συμπλήρωναν μπροστά: ούτε γουλιά (κόκα-κόλα), μέχρι να ξανανοίξει το εργοστάσιο. Και εσύ θυμόσουν συνειρμικά εκείνο το υποτιθέμενο ρεπορτάζ στο goodbye lenin, με τους λδ-γερμανούς που ανακάλυψαν αυτοί ντεμέκ το αναψυκτικό με την κοκαΐνη. Και συλλογιζόσουν πόσα ακόμα ούτε έχουμε να πούμε: ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών. Ούτε πλαστήρας, ούτε παπάγος. Ούτε ώρα χαμένη για την οργάνωση του αγώνα. Ούτε μία ψήφο στους ουτιδανούς κυβερνώντες, ούτε μια μέρα ανοχής στο νέο πασοκ και την κυβέρνηση που έρχεται. Ούτε ένας εργάτης κάτω από ξένες σημαίες..

Και όλα αυτά μηδέ σε γάμο γίνονταν, μηδέ σε πανηγύρι. Αλλά στη συγκέντρωσή μας, όπου καλούσε και η ομοσπονδία τροφίμων-ποτών, που έκανε θραύση στον παιδικό πληθυσμό με τα μπαλόνια της.

Ο κόσμος ήτανε πολύς, μια ζωογόνος ένεση αισιοδοξίας, κι ας μην ξέρεις πόσοι ήταν οι σύντροφοι που ήρθαν από άλλες πόλεις και τι μέτρο σύγκρισης υπήρχε από την περσινή πορεία, αν κινηθήκαμε στα ίδια πάνω-κάτω ή το ξεπεράσαμε. Αλλά δεν μπαίνει κανένα θέμα σύγκρισης με την παραδοσιακή λειψανδρία στο άγαλμα, στη συγκέντρωση της γσεε και του ορφανού κυβερνητικού συνδικαλισμού, που περιμένει την επόμενη κάλπη για να ξαναβρεί στέγη, και έχει χάσει κάθε ικανότητα να οργανώνει οτιδήποτε μαζικό πέρα από προεκλογικές φιέστες. Πόσα κενά να βουλώσει εξάλλου το σεκ κι η μισή ανταρσύα;

Μα αν η μισή καρδιά τους βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, η άλλη μισή καμάρα βρίσκεται. Τη συναντάς στο δρόμο σου προς την αριστοτέλους και σου λένε για την πόλη τους με τη λίμνη και τα λιμνάζοντα κινηματικά νερά, που ταράζονται πότε-πότε, για το σύντροφό τους που είχε πάει στη σοβιετία κι είχε σπουδάσει, λέει, συνδικαλισμό (;!) ή κάτι παρόμοιο –και να πώς ανάγεται η συνδικαλιά σε επιστήμη- και για το ωραίο συντροφικό κλίμα που έχουν (και φαίνεται) μεταξύ τους, στη γαλαρία πχ, γιατί στο άλλο μισό πούλμαν είναι και κάτι μπούρμπουλοι πού πάνε με τη γσεε. Κι έδωσαν ραντεβού μετά τις πορείες, όπως στις πενταήμερες, να ξαναβρεθούν και να επιστρέψουν όλοι μαζί ενωτικά. Πώς το είχε πει να δεις ο βλαδίμηρος; Μαζί να ταξιδεύουμε, χωριστά να πορευόμαστε…;

Να ξαναβρεθούμε, να ξαναβρεθούμε

εδώ ο κόσμος χάνεται εμείς να μην χαθούμε.

Η αντάρτικη ενότητα είναι μια απάτη, όπως λέει και μια σφισσα που επιθυμεί να διατηρήσει την ψευδωνυμία της.

Το ίδιο πρωινό, οι κούφιες εξαγγελίες του σαμαρά επιβεβαίωσαν ότι η ελπίδα αυτού του τόπου για ανάκαμψη βρίσκεται στα θέρετρα και τα φέρετρα: δηλ στη βαριά βιομηχανία (sic) και τα ρεκόρ του τουρισμού και στην ανακάλυψη αρχαίων σημαντικών τάφων. Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς που λεν κι η ζωή εν τάφω (ασχολείται) με τους νεκρούς και μένει με σκυφτό κεφάλι, για να χωρέσει καλύτερα στο φέρετρο, αντί να οργανώσει την πάλη της για να γίνει ο νεκροθάφτης των εκμεταλλευτών. Το πιο τρομακτικό πάντως –πιο πολύ και από τη μακά(β)ρια νιρβάνα μας σε τέτοια προκλητικά λογύδρια- μου το ‘πε μια φίλη που ταξίδευε μεσοπέλαγα. Και όταν ήρθε η ώρα του διαγγέλματος, το πλήρωμα έβαλε, λέει, τη φωνή στη διαπασών, για να μην το χάσει κανείς.

Χτες πάντως, το περιβόητο ελληνικό σαξές στόρι και η εθνική υπερηφάνεια τραυματίστηκαν στους αθλητικούς στίβους (άλλωστε μόνο εκεί βρίσκουν συνήθως δικαίωση) με τις ήττες των εθνικών μας συγκροτημάτων σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Ευτυχώς όμως το ΝΕΡΙΤ SPORTS δείχνει όλη μέρα σε επανάληψη παλιότερες αθλητικές επιτυχίες των εθνικών ομάδων, για να τονώσει το ηθικό και να μην αποπροσανατολιστούμε από κάποιες πρόσκαιρες ήττες. Εάν γινόταν βέβαια κάτι αντίστοιχο στη λδ της κορέας και την κρατική της τηλεόραση, θα είχαμε θέμα συζήτησης τουλάχιστον για τον επόμενο μήνα.

Το ηθικό πάντως εξανεμίζεται και ξεθυμαίνει, σαν ανοιχτή κόκα-κόλα, από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος και δε βλέπει καμία προοπτική. Αλλά μαθαίνει να αισιοδοξεί αόριστα πως τα χειρότερα είναι πίσω μας κι ότι από τον πάτο του βαρελιού, μόνο ανοδική μπορεί να είναι η πορεία στη συνέχεια. Που είναι η χειρότερη αυταπάτη, γιατί πάντα υπάρχουν χειρότερα και παρακάτω, και είναι μεγάλα τα αγγούρια που μας ετοιμάζουν για το άμεσο μέλλον.

Του Πάνου Ζάχαρη από το Ποντίκι

Οπότε οι κινητοποιήσεις αυτές –με ορίζοντα το πανελλαδικό συλλαλητήριο του παμε την 1^η νοέμβρη- είναι τα πιο αποτελεσματικά αντικαταθλιπτικά των καιρών μας, για πάσα νόσο κι ασθένεια...

Σαπίλα

"Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς ότι οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικο-οικονομικής εξέλιξης. Όχι η ανθρώπινη δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο βολικά για τα πωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατικών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της. Τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες".
Έτσι τοποθετούσε το ζήτημα ο Λένιν.

Ο καπιταλισμός έιναι σύστημα που σαπίζει και η σαπίλα του μας πιάνει όλους. Περιμένοντας τις συνθήκες για επανάσταση να ωριμάσουν, ενώ παίζαμε με τις τάπες των γνωστών εδράνων, αυτές παραγίνηκαν και πλέον σάπισαν. Μαζί τους σαπίζουμε κι εμείς.

Η ωριμότητα είναι υπερεκτιμημένη αρετή. Κι αυτό ισχύει και για τις αντικειμενικές συνθήκες.
Ο ορισμός της επαναστατικής περιόδου περιέχει το στοιχείο της κρισης, όταν το σύστημα δεν μπορεί να αναπαράγει τις δομές του και τη λειτουργία του. Και συνοψίζεται στον περίφημο ορισμό του Λένιν "οι από πάνω να μη μπορούν και οι από κάτω να μη θέλουν να κυβερνηθούν όπως πριν".
Ναι, αλλά οι από πάνω, πάντα θα μπορούν όσο δεν μπορούν οι από κάτω. Που δε θέλουν στα λόγια, αλλά το ζήτημα είναι πώς το μεταφράζουν αυτό στην πράξη.

Την κρίση άραγε την περιμένουμε να εμφανιστεί ως δια μαγείας από μόνη της;
Η κρίση θα δημιουργηθεί ακριβώς επειδή και οι από κάτω θα αντιδράσουν. Αλλιώς το κεφάλαιο περνά την κρισιακή κατάσταση ανώδυνα και την κρίση την πληρώνει ο "φάε σκατά λαέ".

Χωρίς καμιά αριστερίστικη βιασύνη και υποτίμηση της γενικής κατάστασης: Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι υπερώριμες σε βαθμό να αρχίσουν να σαπίζουν. Αυτό που υστερεί τραγικά είναι ο υποκειμενικός παράγοντας, το επαναστατικό υποκείμενο. Όσο πιο γρήγορα το χωνέψουμε τόσο το καλύτερο για μας.