"Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς ότι οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικο-οικονομικής εξέλιξης. Όχι η ανθρώπινη δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο βολικά για τα πωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατικών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της. Τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες".
Έτσι τοποθετούσε το ζήτημα ο Λένιν.
Ο καπιταλισμός έιναι σύστημα που σαπίζει και η σαπίλα του μας πιάνει όλους. Περιμένοντας τις συνθήκες για επανάσταση να ωριμάσουν, ενώ παίζαμε με τις τάπες των γνωστών εδράνων, αυτές παραγίνηκαν και πλέον σάπισαν. Μαζί τους σαπίζουμε κι εμείς.
Η ωριμότητα είναι υπερεκτιμημένη αρετή. Κι αυτό ισχύει και για τις αντικειμενικές συνθήκες.
Ο ορισμός της επαναστατικής περιόδου περιέχει το στοιχείο της κρισης, όταν το σύστημα δεν μπορεί να αναπαράγει τις δομές του και τη λειτουργία του. Και συνοψίζεται στον περίφημο ορισμό του Λένιν "οι από πάνω να μη μπορούν και οι από κάτω να μη θέλουν να κυβερνηθούν όπως πριν".
Ναι, αλλά οι από πάνω, πάντα θα μπορούν όσο δεν μπορούν οι από κάτω. Που δε θέλουν στα λόγια, αλλά το ζήτημα είναι πώς το μεταφράζουν αυτό στην πράξη.
Την κρίση άραγε την περιμένουμε να εμφανιστεί ως δια μαγείας από μόνη της;
Η κρίση θα δημιουργηθεί ακριβώς επειδή και οι από κάτω θα αντιδράσουν. Αλλιώς το κεφάλαιο περνά την κρισιακή κατάσταση ανώδυνα και την κρίση την πληρώνει ο "φάε σκατά λαέ".
Χωρίς καμιά αριστερίστικη βιασύνη και υποτίμηση της γενικής κατάστασης: Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι υπερώριμες σε βαθμό να αρχίσουν να σαπίζουν. Αυτό που υστερεί τραγικά είναι ο υποκειμενικός παράγοντας, το επαναστατικό υποκείμενο. Όσο πιο γρήγορα το χωνέψουμε τόσο το καλύτερο για μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου