Η περίφημη ευρωκομμουνιστική κριτική στο "σταλινικό" μοντέλο (του οποίου τη συνέχεια με πολλα καντάρια αφαίρεσης και λιγοστή λογική έβλεπαν στον χρουστομπρεζνιφισμό, όπως κι εμείς άλλωστε) συνοψιζόταν στην περίφημη φράση (του καστοριάδη νομίζω, αλλά πιθανόν να θυμάμαι λάθος) "ο σοσιαλισμός είτε θα είναι δημοκρατικος είτε δεν θα υπάρξει".
Αγνοώντας καλή τη θελήση το αταξικό της όλης προσέγγισης-σούπας (δημοκρατία για ποιον;) μπορώ να καταλάβω ότι έχει μια βάση (και είναι λάθος μας να την υποτιμούμε και αν την προσπερνάμε ελαφρά την καρδία). Έλα όμως που η ουσία βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το ταξικό που παραλείπεται!
Η σωστή τοποθέτηση του ζητήματος (που όπως κάθε φορά που έχουμε να κάνουμε με δύο έννοιες, δεν μπορεί παρά να συνδέονται διαλεκτικά και για όποιον δεν μπορεί να καταλάβει σε τι ακριβώς συνίσταται αυτή η διαλεκτική σύνδεση, δεν θα του εξηγούμε εμείς τώρα τα υψηλά νοήματα) θα ήταν η εξής.
Η δημοκρατία είτε θα είναι σοσιαλιστική, είτε δεν θα υπάρξει...
Κι επειδή ως γνήσιοι μαρξιστές ψοφάτε για εξυπναδούλες και λογοπαίγνια (ο Μαρξ με τις φιλοσοφικές αλιότητες και τα κριτικά όπλα ήταν από τους πρώτους διδάξαντες) ας δούμε κάποια ακόμα.
Οι δύο κύριες εφημερίδες στην ΕΣΣΔ ήταν η Ιζβέστια (τα Νέα σα να λέμε) και η Πράβδα (η Αλήθεια). Ανέκδοτο της εποχής που βρήκα σε βιβλίο αναθεωρητή που έζησε στη Σοβ. Ένωση, έλεγε ότι εκεί είχαν πολλή ιζβέστια χωρίς πράβδα και πράβδα χωρίς ιζβέστια. Δηλ νέα χωρίς δόση αλήθειας και αλήθειες παλιές κι "αποστεωμένες".
Η δική μας απάντηση βεβαίως είναι ότι παρά τις χυδαίες αντισοβιετικές επιθέσεις το δίλημμα κομμουνισμός ή βαρβαρότητα είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Άσχετα αν πολλές από τις μεγαλύτερες μορφές του κομμουνιστικού κινήματος κάναν τα πάντα για να μετατρέψουν το διαζευκτικό "'η" σε συμπλεκτικό "και"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου