εκκρεμότητες από την επικαιρότητα των περασμένων ημερών
-Στη χρυσή δεκαετία με τις βάτες, όταν έβγαιναν στα αμφιθέατρα ψηφίσματα διεθνιστικής αλληλεγγύης και συμπαράστασης πχ για τους Σαντινίστας στη Νικαράγουα, οι Δαπίτες -ανέκαθεν ανήσυχοι και πολιτικοποιημένοι νεολαίοι- φρίκαραν που έσπαγαν μαθήματα για τέτοια ζητήματα -ψύλλου άλματα κατά την κρίση τους- κι αναρωτιόντουσαν για-τι μας αφορούν εμάς τώρα τι γίνεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και του κόσμου.
Τώρα όμως ήταν η σειρά των τότε Δαπιτών να αγανακατήσουν με όσα γίνονται στη Βενεζουέλα και να ζητήσουν να έρθει το θέμα σε συζήτηση στη Βουλή. Οι Δαπίτες δε νομίζω να κατέβασαν κάποιο ψήφισμα για αποχή ή κατάληψη στα πανεπιστήμια. Αλλά θα μπορούσε να τους γαλουχεί διαχρονικά το σύνθημα: ένας είναι ο εχθρός, ο λαϊκισμός.
Χάνει λίγο το μέτρο βέβαια, ρυθμικά μιλώντας, γιατί πολιτικά το έχουν χάσει προ πολλού.
-Στη Βενεζουέλα, εν τω μεταξύ, το παιχνίδι χοντραίνει επικίνδυνα, ο ιμπεριαλιστικός δάχτυλος αναβαθμίζει την επέμβασή του στα πρότυπα διάφορων παρδαλών (αντ)επαναστάσεων των τελευταίων ετών, και το ΚΚΒ καλεί σε ταξική ενότητα και δράση, χωρίς αυταπάτες για τον μπολιβαριανό συνασπισμό και τις μικροαστικές δυνάμεις που ηγεμονεύουν. Κι αν κάποιοι σφοι βάζουν ως ζητούμενο μια αποτίμηση της πορείας αυτής της συμμαχίας και την αναγκαιότητα-σκοπιμότητα της κριτικής στήριξής του από το ΚΚΒ, ωστόσο, η στάση των κομμουνιστών της Βενεζουέλας δείχνει κάτι πολύ σημαντικό: ότι η ανοιχτή κριτική στις ανεπάρκειες και τις αντιφάσεις αυτής της κίνησης δεν έρχεται σε αντιπαράθεση με το δυνάμωμα της αγωνιστικής δράσης ενάντια στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης, ούτε γίνεται όπλο στα χέρια της τελευταίας, αλλά απεναντίας αποτελεί απαραίτητο όρο για την αποφασιστική ενίσχυσή της.
-Τα ιμπεριαλιστικά κοράκια απλώνουν απειλητικά τα νύχια τους και στην Κορέα, με την Κίνα να κρατά μια μεσοβέζικη στάση και να αποστασιοποιείται μάλλον από τη γειτονική χερσόνησο, αφήνοντας πιθανόν ελεύθερο πεδίο στις ΗΠΑ, για πιο ενεργό επέμβαση.
Την ίδια στιγμή, τα αναστημένα στελέχη των κορεατικών αρχών (θανάτω θάνατον πατήσαντες), που με βάση τα έγκυρα δυτικά ΜΜΕ είχαν πέσει θύματα των στυγερών εκκαθαρίσεων του ηγέτη Κιμ, αλλά εμφανίστηκαν κανονικά σε δημόσιες εκδηλώσεις, αποδεικνύουν το ηθικό πλεονέκτημα του "ελεύθερου, δημοκρατικού κόσμου" και της αντικειμενικής πολυφωνικής ενημέρωσης που παρέχει στα πλήθη. Το "ρεπορτάζ" στο δελτίο του Ευαγγελάτου με τις σκηνές μιας ταινίας-παρωδίας που παρουσιάστηκαν ως ανατριχιαστικό ντοκουμέντο, δεν είναι παρά η ακραία τελική συνέπεια αυτής της αξιοπιστίας. Όχι σαν τους Κορεάτες που δε χρησιμοποιούν ελεύθερα το διαδίκτυο, για να διαδώσουν τέτοιες βλακείες.
Εξάλλου, σε έναν κόσμο όπου "οι ζωές των άλλων", τα ντοκιμαντέρ για τους "πιθηκάνθρωπους του Στάλιν", κοκ, θεωρούνται σοβαρά επιχειρήματα και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, τίποτα δεν μπορεί να μας εκπλήσσει.
Ας σκεφτούμε μόνο τι θα γινόταν αν η κορεατική τηλεόραση πχ παρουσίαζε ένα αντίστοιχο "ρεπορτάζ" για τη Δύση, πόσους τόνους υστερίας θα ξεσήκωνε από τα αστικά ΜΜΕ. Μετά το πατάς το κουμπί ή δεν το πατάς;
-Άκρως συναφής με τα παραπάνω, ο σύνδεσμος που μου έστειλε ένας σφος αναγνώστης -με την ευκαιρία να τον ευχαριστήσω και δημόσια που μου τον υπέδειξε- με μια ταινία αντικομμουνιστικής φαντασίας για το λιμό στην Ουκρανία, τον τίμιο αγώνα των κουλάκων για την επιβίωση και το Στάλιν που εντείνει τις φιλοδοξίες των κομμουνιστών στο Κρεμλίνο (;!).
Σου παγώνει πραγματικά το αίμα από την αήττητη βλακεία που αποπνέει η περιγραφή, αλλά αν η ταινία έχει έστω τη μισή καλτιά της, τότε αξίζει να τη δει κανείς, θα γελάσει αβίαστα.
-Η ΔΦΑ απαντά στην αντιπολίτευση, ανεβάζοντας κατακόρυφα, σε δυσθεώρητα ύψη το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, με ένα πρωτοσέλιδο της Αυγής να καταγγέλλει το ξεπούλημα της ΔΕΗ από το Μητσοτάκη, και να αφήνει τους αναγνώστες της με την απορία: ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;
Όσο για τα εγκαίνια της Πατρών-Κορίνθου και τις φιέστες προεκλογικού χαρακτήρα, τη στοά "Νίκος Τεμπονέρας" κι άλλα αγωνιστικά βαφτίσια, αληθεύει ότι ξανάκλεισαν για περαιτέρω έργα, αμέσως αφού εγκαινιάστηκαν και... δόθηκαν στην κυκλοφορία;
-Πρόσφατα είχαμε και μνημονιακή επέτειο. Κλείσαμε επτά χρόνια φαγούρα και πάνω από όλα αυταπατών πως τα δύσκολα τελειώνουν (μικρό μου πόνι που κινείσαι με καρότο και μαστίγιο), κι έρχεται ξανά η ανάπτυξη με τις παχιές αγελάδες -και τις ιερές αγελάδες της επιχειρηματικότητας, του πλεονάσματος, κοκ.
Πέρυσι λέγαμε τα έξι χρόνια να μη γίνουνε επτά, όπως με τη χούντα, που τελικά έφτασε τα επτά και τυπικά έκλεισε εκεί. Αλλά η χούντα δεν τελείωσε φυσικά το 73', ούτε το 74', ούτε (εμείς θα την τελειώσουμε) σε τούτη την πλατεία.
Γενικά είναι κάπως προβληματικό να συνδέονται τα μνημόνια με τη χούντα.
Γιατί η μία τάση καταλαβαίνει ως χούντα τα μνημόνια κι όχι όσα προηγήθηκαν-μεσολάβησαν ή όσα θα ακολουθήσουν. Ενώ η άλλη καταλαβαίνει τα μνημόνια ως καρπό της μεταπολίτευσης και της φαυλοκρατίας, νοσταλγώντας τη χούντα και το ανύπαρκτο οικονομικό της θαύμα.
Υπάρχουν μερικά πολύ χρήσιμα και κατατοπιστικά άρθρα ή βιβλία -όπως το "λαμόγια στο χακί" του Ελευθεράτου- που ξεσκεπάζουν το μύθο της χρηστής κι ηθικής χουντικής διακυβέρνησης, που δεν άφησε πίσω της χρέος και καμένη γη.
Προφανώς κι έχει νόημα να αντικρούει κανείς τα διάφορα σταγονίδια και τους πολιτικούς απογόνους τους, αλλά μόνο αν δούμε ενιαία τα διάφορα αστικά καθεστώτα και τις διάφορες φάσεις ανάπτυξης ή κρίσης του καπιταλισμού, μπορούμε να ερμηνεύσουμε σωστά τις εξελίξεις. Η χούντα πχ αξιοποίησε και συνέχισε τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού της δεκαετίας του 60', αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να αποτρέψει την καπιταλιστική κρίσης της δεκαετίας του 70'. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι αν είχε καταρρεύσει νωρίτερα -πριν τη μεγάλη αύξηση του δημόσιου χρέους και την επιδείνωση άλλων οικονομικών δεικτών- θα είχε θετικό πρόσημο η δικτατορία των συνταγματαρχών... Συνεπώς, πρέπει να προσέχουμε τι επιχειρήματα χρησιμοποιούμε κάθε φορά και ποια είναι η γενική ή σχετική ισχύς τους.
-Στη Γαλλία, ο Ολάντ δεν κατέβηκε υποψήφιος γιατί δε θα έβρισκε ούτε την ψήφο του. Η εκλογική βάση των σοσιαλιστών μοιράστηκε μεταξύ του ποταμίσιου πρώην υπουργού του, που πέρασε στο β' γύρο και του Μελανσόν, ενώ ο επίσημος υποψήφιος του κόμματος έμεινε σε ρηχά, μονοψήφια νερά-ποσοστά, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις να μην κατέβει, για να μην κόψει τη φόρα του Μελανσόν. Ουσιαστικά συνέβη περίπου ό,τι έγινε και στην Ελλάδα, με την απορρόφηση του ΠαΣοΚ από το Σύριζα -μένει να δούμε όμως αν αυτό θα αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά- με την ενεργοποίηση του δίαυλου που είχε ανοίξει η κοινή στήριξη 'σοσιαλιστών' και ΓΚΚ στο Μιτεράν (που είχε γράψει μεταξύ άλλων μια "μπροσούρα" με τον καλτ πλην επίκαιρο τίτλο "εφικτός σοσιαλισμός").
Δεν ξέρω αν ασκήθηκε παρόμοια πίεση και στο ΝΑΚ, για να στηρίξει το Μελανσόν, αν υπήρχε γκρίνια για τη μονάδα που πήρε ο Ποτού αλλά θα μπορούσε ίσως να αλλάξει τους συσχετισμούς αν αθροιζόταν στο ποσοστό του πρώτου, κι αξεπέραστες διαφωνίες από θέση αρχής ή απλώς για την ανάδειξη της υποψηφιότητας με παραγοντίστικο τρόπο κι όχι μέσα από συλλογικές διαδικασίες...
Πάντως όλα αυτά, μοιάζουν τόσο οικεία και γνώριμα με το δικό μας αριστεροχώρι.
Κλείνω τη σχετική ενότητα, αντιγράφοντας αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μέρος στη χτεσινή τρικολόρ ανάρτηση (κι ευχαριστώ πολύ το σφο Γκεβεζέ που μου το έστειλε).
Ελλάς-Γαλλία, η φάση είναι μία
Μια χώρα τεμπέληδων που δε θέλουν να δουλεύουν, ένα κράτος δημοσίων υπαλλήλων-κηφήνων, μια οικονομία που βουλιάζει από τους φόρους και λοιπούς περιορισμούς που υφίστανται οι επιχειρήσεις...Περισσότερα νέα σε επόμενο κομινφορμιστικό δελτίο...
Όχι, δεν πρόκειται για προεκλογικό σποτ του Ποταμιού, ούτε για την κλασσική κασέτα των φερεφώνων του Κυριάκου στα κανάλια. Δεν είναι ούτε καν η μέση, φυτευτή από εκατό μεριές, "αυτοαντίληψη" του νεοέλληνα.
Η 23η Απριλίου έφερε στην κορυφή του εκλογικού βάθρου της Γαλλίας τον Εμανουέλ Μακρόν, έναν άνευρο νεαρό εκατομμυριούχο που εκφράζει στην πιο γυαλιστερή του μορφή το μίσος της τάξης του απέναντι στις κατακτήσεις που μπόρεσαν να έχουν στον ρου της ιστορίας οι Γάλλοι εργαζόμενοι. Τα βασικά προγραμματικά σημεία, όπως οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, ο περιορισμός των δημοσίων υπαλλήλων κατά 120.000 και η μείωση της φορολογίας στους επιχειρηματικούς ομίλους, σερβιρίστηκαν με ένα κοσμοπολίτικο άρωμα αλά "Μένουμε Ευρώπη" και μερικές ανώδυνες φιλελεύθερες πινελιές περί διαφορετικότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Κι αυτά τα τελευταία για να διαχωρίσει τη θέση του απέναντι στη δεύτερη φιναλίστ Μαρίν Λεπέν, που με τα εθνικιστικά, ξενοφοβικά της προτάγματα κι έναν ευρωσκεπτικισμό κομμένο και ραμμένο πάλι στις ανάγκες του γαλλικού κεφαλαίου -έστω ενός άλλου πιο "εθνικού" τμήματός του-, καταφέρνει τα τελευταία χρόνια να εγκλωβίζει σημαντικό μέρος των Γάλλων εργαζομένων που νιώθουν τις ζωές τους να συνθλίβονται σε μια χώρα με αυξανόμενη ανεργία και επισφάλεια.
Και οι υπόλοιποι; Ένας παραδοσιακός θατσερικός δεξιός, μια σοσιαλδημοκρατική καρικατούρα κι ένας "νεοαριστερός" από την ίδια στόφα με τη δική μας πρωτοδεύτερη φορά αριστερά που στην εμπροσθοφυλακή του προγράμματός του φιγουράρουν η οικολογία και οι νέες τεχνολογίες...
Τα διλήμματα που θα παρουσιάζονται στο γαλλικό λαό για τις επόμενες 15 μέρες μας είναι γνωστά: Λόμπι του φράγκου ή ευρώ über Alles; Ισχυρή πατρίδα ή όλοι μαζί στο κοινό μας σπίτι; Παλιό ή καινούργιο; Κι όσο ο Γάλλος εργάτης (κι ο Έλληνας, κι ο Ούγγρος και και) παλεύει να απαντήσει το ένα ή το άλλο, τόσο θα κοιμούνται ήσυχοι οι κεφαλαιοκράτες του ντουνιά.
Η λύση είναι πάντα και παντού η ίδια και βρίσκεται μακριά από πάνελ αναλύσεων και ηλεκτρονικά φόρουμ: Η χειραφέτηση των εργαζομένων και του κινήματός του από κάθε μορφή της αστικής ιδεολογίας, που στο σάπισμά της γίνεται όλο και πιο δηλητηριώδης. Εμπιστοσύνη στο συνάδελφο, το διπλανό, αγάπη για την τάξη μας και μίσος για ό,τι την εμποδίζει να ορθωθεί.
Καλό λευκό λοιπόν αδέρφια μας, καλό άκυρο, καλή αποχή, καλούς αγώνες.
(Αντί επιλόγου και για να συνεννοούμαστε με τα δικά μας δεδομένα
Μαρίν Λεπέν: 50% Καρατζαφέρης, 40% Καμμένος, 10% Λαφαζάνης Εμανουέλ Μακρόν: 60% Ποτάμι, 30% Μητσοτάκης, 10% Λεβέντης)
