Ξεκινάμε από την πρόταση των αριστερών οικονομολόγων, που είναι η άρτα και τα γιάννινα κατά το κοινώς λεγόμενο και θα φτάσουμε στο προκείμενο μέσω λαμίας. Μια πρόταση που ήρθε να (απο)καλύψει το μεγάλο θεωρητικό κενό της αριστεράς που σύμπασα σχεδόν συμπαρασύρθηκε πίσω τους και την υιοθέτησε.
Πλην λακεδαιμονίων φυσικά. Όχι τόσο γιατί είναι δογματικοί, αλλά γιατί έχουν δική τους πρόταση κι αν δεν τη στηρίξουν θα πέσει να τους πλακώσει, σαν σοβιετία. Η οποία πρόταση δεν είναι καρπός ετεροπροσδιορισμού, ούτε χρειάζεται να ενδυθεί με το κύρος μιας αυθεντίας. Είναι επιστημονικά επεξεργασμένη και πατάει σε πραγματικά δεδομένα.
Τα λέει καλά; Ίσως όχι. Τα έχει όλα λυμένα; Σίγουρα όχι.
Αυτό είναι όμως άλλης τάξης ζήτημα. Οπωσδήποτε σοβαρό, κι υπαρκτό σα σοσιαλισμός, όμως άλλης τάξης. Και σε κάθε περίπτωση της εργατικής, όχι της χώρας γενικά κι αόριστα.
Η πρόταση αυτή ξέρει να θέτει τα σωστά ερωτήματα. Ανάπτυξη για ποιον; Κι έξοδος απ’ την κρίση με ποιον τρόπο κι από τι σκοπιά;
Ωστόσο η πρόταση των οικονομολόγων δίνει στο εξωκοινοβούλιο τη γείωση που ποτέ δεν είχε. Και μαζί ένα ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στο (απεχθές) κουκουέ που δεν έχει θέση στο σήμερα για το (επαχθές) χρέος. Μέχρι τώρα εξέταζαν από θέσεις στρατηγικής καθαρότητας την πρόταση για τη λαϊκή εξουσία-οικονομία. Και ξαφνικά ανακάλυψαν την ήπειρο της τακτικής και του μεταβατικού προγράμματος. (Και σε θεωρητικό επίπεδο τον ζίζεκ και τον μπαντιού. Που αυτοί κι αν είναι άλλης τάξης ζήτημα).
Σε αυτό βοηθάει κι η εκλογική επιτυχία της ανταρσύα. Αλλά οι έδρες σε ένα δημοτικό συμβούλιο, ίσως και στη βουλή αργότερα (οπότε θα πρέπει να βρούμε άλλον όρο για να τους προσδιορίζουμε) είναι αυτό που ο πρόεδρος ντέμης θα έλεγε εφήμερη χαρά. Αν δεν το καταλαβαίνετε, ρωτήστε και τον χαρίδημο που είναι αεκτζής, να σας το εξηγήσει. Το ζήτημα όπως θα έλεγε κι ο κύριος βανδής (όχι ο τίτος, ο ντέμης μισούσε τον τίτο και τον πρίγκηπα του μοράβα που τους φίλησε σαν ιούδας κι έγινε βάτραχος) είναι να μεγαλώσουμε τη λίμνη. Αρκεί να μην την αποξηράνουμε από το ζωτικό της περιεχόμενο και καταλήξει σαν τη βαϊκάλη.
Το θέμα λοιπόν για τους λιμνάνθρωπους κι όλους όσους ζουν κολλημένοι στο βάλτο και ψάχνουν να βρουν τα μυστικά του για να ξεκολλήσουν, είναι να πετύχουν την σύνδεση μεταξύ τακτικής και στρατηγικής. Και πριν τα συνδέσεις στην πραγματικότητα το βασικό είναι τα παντρέψεις μέσα σου και να τα πιστέψεις. Αν δεν πειστείς εσύ ο ίδιος, πώς θα πείσεις τους άλλους; Τέτοια μαγικά, ούτε ο μάτζικ στους λέικερς δεν έκανε. Πώς βγάζει δηλ ασίστ η πρώτη στη δεύτερη;
Πριν αναμετρηθούν ως πολιτικά σχέδια με τις πρακτικές τους συνέπειες στην πραγματική ζωή, (όπου έχουν πολύ μικρή επιρροή και γι’ αυτό και το ακαταλόγιστο) πρέπει να πείσουν τον δύσκολο κόσμο του χώρου που είναι γεννημένος αμφισβητίας. Σε αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο το αίτημα της διαγραφής χρέους που αρχικά λειτούργησε ως άλλοθι διαχωρισμού από το ρεφορμισμό, μέχρι που ήρθε η επιτροπή λογιστικού ελέγχου και τα γεφύρωσε όλα δια της ισοπέδωσης. Σε τέτοιου είδους συμβιβασμούς οι εκπτώσεις προς τα κάτω και δεξιά είναι ο κανόνας. Κι ακόμα δεν πιάσαμε πάτο.
Και τώρα κυρίες και κύριοι σε απευθείας σύνδεση με τη στρατηγική, το στέιπλς σέντερ των λέικερς και το (ενδιάμεσο) εθνικό στάδιο κώστας λαπαβίτσας, θα παρακολουθήσετε σε ζωντανή μετάδοση των κομμουνιστικών ιδεών στις μάζες, τη μετάβαση στα πρόθυρα του σοσιαλισμού, μέσω στάσης πληρωμών και της στάσης του νίκα. Διαγραφή χρέους. Εν τούτω νίκα. Κάτω οι δολοφόνοι ναρσής και βελησάριος. Να πέσει η χούντα του ιουστινιανού. Επόμενη στάση νέος κόσμος. Σοσιαλιστικός. Σύνδεση με τραμ και στρατηγική.
-Ρε συ, αυτός με τη φαλάκρα ο τζαμπάρ είναι;
-Όχι, ο καζάκης.
Εντάξει ρε απολίθωμα την εμπεδώσαμε αυτή την κριτική. Για το κόμμα έχεις να μας πεις τίποτα; Προς το παρόν όχι. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι η λαϊκή εξουσία. Που αν πας να την περιγράψεις στον υποψήφιο σύμμαχο, νιώθεις σαν τον κωνσταντίνου στη σκηνή με το προφιτερόλ.
Από πάνω σαντιγί (για τους εβε)... μες σε ένα γυάλινο μπολ (πάντα σε γυάλα ζούσαμε)... Και μένεις στο τέλος με τη γλύκα. Φέρε ένα γλυκύ (νερο)βραστό, ασορτί με τους μικροαστούς συμμάχους.
Το προφιτερόλ της λαϊκής εξουσίας μπορεί να είναι οτιδήποτε. Για εμάς μπορεί να είναι πιτόγυρο, αλλά για το σύμμαχό μας πουρουφάν.
Το πουρουφάν χρησιμεύει για την κατάποση υγρών κι είναι ο συνδετικός κρίκος με το κυρίως θέμα της ανάρτησης και το στρατηγικό της στόχο.
Λένε ότι ο χέγκελ –αν θυμάμαι καλά- ήταν υπέρμαχος της γαλλικής επανάστασης κι ότι κατά τη διάρκειά της έπινε κάθε μέρα ένα ποτήρι κρασί στην «υγειά» της και την τελική της νίκη. Κατά τα άλλα όμως ήταν αντιδραστικός και έβλεπε την ενσάρκωση του απόλυτου λόγου (πνεύματος) στο πρωσικό κράτος της εποχής του –πριν καν έρθει ο βίσμαρκ κι ενώσει όλα τα τσιφλίκια-κρατίδια σε ένα. Αφού τέτοιος ήταν πολιτικά, τι να τον κάνουμε; Αρκεί να μην επεκτείνουμε το συμπέρασμα και στο φιλοσοφικό του έργο. Δεν είναι τυχαίο που ο λένιν είπε ότι κανείς δε μπορεί να καταλάβει το κεφάλαιο αν δεν έχει διαβάσει πρώτα τη λογική του χέγκελ.
Αν ο μαρξ είχε ακολουθήσει το παράδειγμα του χέγκελ στην παρισινή κομμούνα, θα είχε πιει 72 ποτήρια κρασί, ένα για κάθε μέρα που έζησε η εξουσία των προλετάριων. Μα η επανάσταση είναι ένα ποτήρι κρασί κι αλίμονο σε αυτόν που δε μέθυσε. Τι να μας κάνει ένα ποτήρι τη μέρα; Ούτε το απολίθωμα που είναι άμαθο δε θα μεθύσει. Φέρ’ τα μαζεμένα και τα 72 να τα πιούμε μονορούφι.
Η ιστορία προχωράει διαλεκτικά με ζιγκ-ζαγκ κι οχταράκια, σα μεθυσμένη. Έχει ξεχάσει ποια ακριβώς είναι, πού αρχίζει (στο τέλος της ανθρώπινης προϊστορίας) και πού τελειώνει (στο 89’ του φουκουγιάμα). Ο κμκ είναι το τελευταίο εκείνο σκαλοπατάκι που την χώριζε από τον σοσιαλισμό, αλλά δεν το πρόσεξε καλά και κατρακύλησε. Ο σωστός όρος είναι ανατράπηκε. Αλλά όπως και να το πεις, το πισωγύρισμα της ιστορίας μετά τις ανατροπές ήταν εντυπωσιακό.
Όλη η ιστορία της σοβιετίας είναι η ιστορία της ταξικής πάλης ενός μεθυσμένου.
Μια ευχάριστη ζάλη στην αρχή κι όλα ήταν ρόδινα σαν τα μάγουλα μετά το πρώτο ποτηράκι. Ο σύντροφος με το μουστάκι έγραψε ένα άρθρο-προειδοποίηση για τον ίλιγγο και τη γλυκιά μέθη της επιτυχίας. Αλλά αυτός πέρασε στο επόμενο στάδιο, όπου γίνεσαι οξύθυμος και φωνάζεις σε όλους, ακόμα και στην κρούπσκαγια, πριν πεθάνει καλά-καλά ο λένιν. Κι όποιον ομόλογό σου της παλιάς φρουράς δεις και σου μπαίνει στο μάτι, τον περνάς από δίκη εξπρές όπου ομολογεί τα πάντα και τον ξαποστέλνεις στον άλλο κόσμο. Όχι των τροτσκιστών, που είναι εφικτός, αλλά αυτόν που πήγε ο τρότσκι μετά το χτύπημα με την αξίνα, κι είναι αναπόφευκτος για όλους μας. Ακόμα και για τη μαμά πατρίδα μας.
Στο βιβλίο συνομιλίες με το στάλιν ο τζίλας –νούμερο δύο στους γιούγκους μετά τον τίτο που στο τέλος τον έβαλε στη φυλακή- λέει πως στις συναντήσεις με τους σοβιετικούς αξιωματούχους πίναν από το πρωί ως το βράδυ, χωρίς σταματημό. Έκανε πρόποση ο ένας στους ακατάλυτους δεσμούς φιλίας που ενώνουν τους δυο λαούς (που μόνο δύο δεν ήταν, αλλά δεν πειράζει). Ε να μην πιεις στην υγειά των ακατάλυτων δεσμών; Τι είσαι, κάνας αντιδραστικός; Άσπρο πάτο λοιπόν. Μετά από πέντε λεπτά δώσ’ του ξανά πρόποση για το σύντροφο στάλιν. Εκεί κι αν δε γινόταν να το αποφύγεις. Και μετά τον πατερούλη, ένα ποτήρι για τη μαμά πατρίδα, ένα για τον παππού (ντιμιτρόφ) και πάει πίνοντας.
Στο τέλος κατέληγαν κουρούμπελα. Κι επειδή αυτό γινόταν σχεδόν κάθε μέρα, διάλεγαν λέει μία μέρα της εβδομάδας για να κάνουν αποτοξίνωση και να καταναλώνουν μόνο χυμούς και φρούτα. Φοβερό. Σκέφτομαι να κάνω το ίδιο με το κρέας και τα αγριογούρουνα του μάκης-γκριλ.
Οι αιτίες της ήττας λοιπόν είχαν τις ρίζες τους σε αυτή την περίοδο. Μετά ήρθε ο νικήτας που στο τσακίρ κέφι έβγαλε το παπούτσι του στον οηε κι άρχισε να το χτυπάει στα έδρανα για να του φέρουν ίσως κι άλλο κρασί. Και στη συνέχεια η χρυσή μπρεζνιεφική εποχή του ειρηνικού περάσματος στον σοσιαλισμό από κοινού με τους πασόκους και τις δυνάμεις της αλλαγής.
Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι.
Επί περεστρόικα άρχισαν να παραλύουν τα κάτω αριστερά άκρα (σοβιέτ) που είχαν ατροφήσει από καιρό κι η σοβιετική εξουσία τρέκλιζε. Αλλά εμείς, παρά τις δυσκολίες, ήμασταν σίγουροι για τις ατσαλένιες νομοτέλειες και τη νίκη μας. Η σοβιετία θα έπεφτε μόνο όταν άρχιζε να ανατέλλει ο ήλιος από τη δύση.
Κι έτσι περίπου έγινε. Οι ρεβιζιονιστές πρόβαλλαν την καπιταλιστική δύση και το νόμο της αξίας σαν πρότυπο κι έφεραν το σοσιαλισμό της αγοράς και τα πάνω-κάτω. Ο ήλιος της σοβιετίας έδυσε κι άντε τώρα να καούμε ξανά εσύ κι εγώ, για να γενούνε τα σκοτάδια φως. Όποιος καεί στον πολιτικό χυλό της περεστρόικα φυσάει και το γιαούρτι της λαϊκής εξουσίας, να δει αν έχει λιπαρά ή αν είναι ρεφορμιστικό και λάιτ.
Ο γκόρμπι διέκοψε την εκστρατεία του λιγκατσόφ ενάντια στον αλκοολισμό, γιατί η βότκα του έφερνε χρήματα κι έστρωσε το δρόμο στον μπεκρούλιακα το γέλτσιν, που ήταν η φυσική κατάληξη της σοβιετικής παρακμής. Η σοβιετία τρόπον τινά αυτοκτόνησε, δια χειρός του εμετικού ηγέτη της, καταπίνοντας στον μακάριο ύπνο της το ξερατό του για τη νέα σκέψη. Όσοι αναρωτιούνται γιατί δεν αντέδρασαν οι μάζες το 91', είναι σα να απορούν που πνίγηκε ο μεθυσμένος ενώ κοιμόταν και δεν έκανε κάτι να το αποτρέψει.
Έκτοτε έχουμε ρεσάκα διαρκείας (hung over επί το ελληνικότερον). Πάμε καρφί μετά τις πορείες στα συντροφικά ουζερί και ψάχνουμε στον πάτο του ποτηριού τα κατακάθια του σοσιαλισμού να βρούμε τι έφταιξε. Εμείς λέμε ότι ο σοσιαλισμός έβαλε πολύ νερό στο κρασί του και το ανακάτεψε με ουίσκι κι άλλα καπιταλιστικά ποτά που το αλλοίωσαν κι έβαλαν μπόμπα στα θεμέλιά του. Οι άλλοι πουλάνε φτηνό οινό-πνευμα περί ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Κι όλοι μαζί καθόμαστε σαν τους μοιραίους του βάρναλη, δειλοί και άβουλοι αντάμα.
Φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο θεός που μας μισεί
Φταίει το κεφάλι το ζαβό μας, φταίει πρώτα απ’ όλα το κρασί.
Πίνουμε το κρασί μας ξεροσφύρι, χωρίς ενδιάμεσα ορεκτικά και μεταβατικά μεζεδάκια. Κι έχουμε συντροφιά μας τις αναμνήσεις που είναι σαν το παλιό κρασί κι όσο περνάει ο χρόνος φαντάζουν αξεπέραστες.
Ένα ντομ περινιόν του 1917, παρακαλώ. Το αγαπημένο μου.
Λυπάμαι, μας τελείωσε. Έχω ρετσίνα τασκένδης, παραγωγής νικήτα.
Πίνεις για να ξεχάσεις το παρόν, που όσο πάει και μαυρίζει. Το μυαλό θολώνει σαν την τελική προοπτική. Το τυλίγει γλυκά το αλκοόλ κι αρχίζει να του ψιθυρίζει ένα παλιό σκοπό από τραγούδια αντάρτικα.
Επτά θεωρίες θα σου πω, για να διαλέξεις τον σκοπό κι ένα μέλλον που είναι κομμουνιστικό...
Σκέτη ιεροτελεστία. Θρησκευτική κρασοκατάνυξη.
Βενσερέμος σύντροφοι. Σωποδήποτε. Εβίβα!
Να πάνε τα φαρμάκια κάτω...
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αλκοόλ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αλκοόλ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Παρασκευή 8 Απριλίου 2011
Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010
Στο Καφενοδικείο
Και γιατί σε είπες μπρεζνιεφικό απολίθωμα;
Μοιάζει με την ερώτηση γιατί κουκουέ στην οποία πρέπει να καταλήγουν όλες οι συζητήσεις, μαζί με πρόταση για βιογραφικό. Κι η απάντηση επί της ουσίας είναι και στα δύο παρεμφερής.
Αλλά ας πούμε πρώτα κάτι άλλο.
Οι άνθρωποι στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν ανάγκη να πουν πράγματα. Όχι να ακούσουν. Οπότε κάνεις την ανάγκη των άλλων φιλοτιμία και κάθεσαι να τους ακούσεις, να βγάλεις συμπεράσματα και να έχεις υλικό για το μπλοκ, γιατί κι εσύ τελικά, κάπου πρέπει να τα πεις.
Το αλκοόλ βοηθάει να λυθεί η γλώσσα τους. Αλίμονο όμως αν χρειαζόμαστε μια ουσία για να βγάλουμε αυτά που έχουμε μέσα μας (δεν εννοώ το φαγητό). Αυτή είναι η πραγματική κατάντια στη σούρα και το αλκοόλ.
Η δική μου ουσία για να βγάλω τα σώψυχά μου είναι το μπλοκ. Αλλά αυτό είναι κατάντια άλλης ποιότητας.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την χαρά και τη συντροφικότητα που πολλοί τα έχουν συνδέσει με το αλκοόλ. Υπάρχουν άτομα ρηχά, κοινωνικά και φλύαρα, χαζοχαρούμενα εκ πεποιθήσεως που είναι έτσι από φυσικού τους και δεν χρειάζονται να πάρουν κάτι για να τους αλλάξει την ψυχική διάθεση. Σαν το γουρούνι στον κόκορα του αρκά καλή ώρα.
Βασικά όμως μιλάμε για άτομα που δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και πίνουν (γράφουν) για να τον ξεχάσουν, να ξεφύγουν και να απελευθερωθούν στιγμιαία. Κι εκεί στο υπερπέραν που ταξιδεύουν συναντιούνται με άλλες ασώματες ψυχές που έχουν ξεφύγει και σου προσφέρουν μια ψευδαίσθηση συλλογικότητας.
Αλλά ποιον πάμε να ξεγελάσουμε; Το αρχικό κίνητρο είναι η ατομική απόδραση. Όχι η συνεύρεση με τους άλλους.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν τα ‘χουν καλά με τον εαυτό τους, αλλά τον υπεραγαπάνε κι ανακαλύπτουν συνέχεια προβλήματα για να ασχολούνται μαζί του. Παντρεύτηκαν έναν εαυτό που δεν τους αρέσει και τον φορτώθηκαν για μια ζωή, μέχρι τον τάφο. Αν και το ένα δεν αποκλείει απαραίτητα το άλλο (ζωή εν τάφω). Άσε που στο δρόμο μπορεί να πεθάνεις κιόλας.
Ανακαλύπτουν νόημα μόνο σε συλλογικές διαδικασίες, κρυμμένοι πίσω από πλήθη. Κι όταν μένουν μόνοι με τον εαυτό τους βρίσκουν την ύπαρξή τους ανόητη κι ανυπόφορη. Σαν τους ήρωες του στρατή τσίρκα.
Αλλά δε μπορεί να γίνει έτσι, με άτομα που δεν την παλεύουν και παλεύουν γενικά κι αόριστα για να λύσουν τα προσωπικά τους σύνδρομα. Ή μάλλον καλύτερα περιμένουν να τους τα λύσει η επανάσταση. Έτσι μεταφέρεις τα προβλήματά σου στον αγώνα και την οργάνωση.
Την επανάσταση θα την κάνουν άνθρωποι με ανθρώπινα πάθη κι αδυναμίες που δε θα τις μεταθέτουν στη δευτέρα παρουσία, αλλά θα τις αντιμετωπίσουν θαρραλέα και η πορεία της αντιμετώπισής τους θα τους φέρει στον ίσιο δρόμο του συλλογικού. Που κατά βάθος είναι ανηφόρα με ζιγκ ζαγκ, αντίθετα με την ατομική κατρακύλα.
Η διαλεκτική του αλκοόλ λοιπόν είναι πως όσο σταματάει η σκέψη λύνεται η γλώσσα. Ξεμπλέκεται από τα αξεδιάλυτα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις στις οποίες βουτάει κάθε φορά πριν μιλήσει. Στην αρχή σχεδόν το ζηλεύεις σαν προτσές, αλλά πριν προλάβει να σε γοητεύσει προχωρά κι εξελίσσεται σε ακατάσχετη ανοησία.
-Κι εσύ γιατί δεν πίνεις;
Γιατί δεν πίνω; Τώρα τι να σου πω; Ότι μου το απαγορεύει η θρησκεία μου;
Βασικά αν έπινα, σε μένα θα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα. Θα ζαβλάκωνα και θα μ’ έπαιρνε ο ύπνος πάνω στο τραπέζι με το χέρι για μαξιλάρι. Αλλά πρέπει να βρω κι ένα ιδεολογικό άλλοθι.
Να σου πω ότι είναι σοβιετικό ήθος; Αφού εκεί σχεδόν όλοι έπιναν.
Να σου πω ότι είναι βαζιουλινικό; Αφού ούτε που τον ήξερα τον βαζιούλιν όταν άρχισα να μην πίνω.
Ήταν σαν το γκεβάρα και το μαρξ. Και να μην είσαι μαρξιστής –λέει ο τσε- φτάνεις στα λόγια του από άλλο δρόμο και κάπου συναντιέστε. Μέχρι που καταλαβαίνεις πως δε δουλεύει το μοντέλο και ψάχνεις για ανταλλακτικά στους τρίτους δρόμους.
Ένα τυπικά μπρεζνιεφικό χαρακτηριστικό είναι η αυταρέσκεια*. Τα αυτάρεσκα άτομα δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και χρειάζονται διαρκώς επιβεβαίωση. Η μη ανάπτυξη –πες το αν θες στασιμότητα- της προσωπικότητας των άλλων είναι προϋπόθεση για την επιβεβαίωση της υπανάπτυκτης δικής τους. Το ακριβώς αντίθετο με τον κομμουνισμό δηλ.
Ένα απολίθωμα μπορεί να πάρει ξανά σάρκα –τα οστά τα έχει έτοιμα- και να αναστήσει μια πραγματικότητα, όπως έγινε στο τζουράσικ παρκ (καλά κάνουν και μας λένε δεινόσαυρους). Και γιατί να την αναστήσουμε αυτή την πραγματικότητα; Για να στεγάσουμε εκείνους ακριβώς τους φόβους μας και τα κόμπλεξ που πρέπει να υπερβούμε για να την πραγματοποιήσουμε.
Αλλά η βασική αντίφαση της κοινωνίας του μέλλοντος είναι άλλη. Ο καπιταλισμός πετάει σα λεμονόκουπες στον καιάδα της ανεργίας όσους περισσεύουν εις βάρος του μέγιστου κέρδους του. Κι ο σοσιαλισμός κρατάει τον καιάδα για μια χούφτα εκμεταλλευτές κι αποδεδειγμένα αντεπαναστάτες. Αλλά αντί για την αρεία φυλή του προλεταριάτου που θα μας φτάσει στον κομμουνισμό, μας προέκυψαν μια μάζα σύντροφοι απ’ τη λδ μογγολίας ανίκανοι να ασκήσουν κριτική κι εργατικό έλεγχο στους γραφειοκράτες.
Όπως θα ‘λεγε όμως κι ο σφος αλχημιστής, όταν θέλεις να γράψεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να πέσουν όλα εκείνη τη στιγμή που περνά και χάνεται μαζί με την έμπνευση. Ο ειρμός σου χώνεται (το ω με άλφα) σε κάποιο συρτάρι του μυαλού κι άντε τώρα να τον ξαναβρείς με τόση ακαταστασία εκεί μέσα. Μετά πλάκωσαν κάτι φωνές και τηλέφωνα, κόντρα φωνές και κόντρα τηλέφωνα κι η εσωτερική φωνή έπαθε αφωνία.
Χάθηκα τελείως. Και δεν πετούσα και πετραδάκια πίσω μου. Μόνο μαύρη πέτρα και κοτρόνες στις βιτρίνες. Κι η βιτρίνα του μυαλού μου έσπασε σε χίλια κομμάτια κι άντε να τα ξαναενώσω και να καταλάβω τι δείχνει το παζλ.
Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι μια ακομβίωτη ξανθιά που δεν έχει την υπομονή να ακούσει τους άλλους, ή να τα βρει με τον εαυτό της και τα μάτια της μελαγχολούν για έναν μακρυμάλλη. Καθώς επίσης και για το γραμματισμό των μεταναστών και των παιδιών στο γυμνάσιο που περιμένουν να τους φέρει σι-ντι για να πειστούν πως οι φάλαινες όντως τραγουδάνε. Εδώ παιδί μου τραγουδάει η καλομοίρα, στη φάλαινα θα κολλήσουμε;
Παιδιά της πόλης με φυσικό αναλφαβητισμό που δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τις πρασινάδες στο μανάβη. Τα τελευταία κατάλοιπα της κοινότητας που διαλύεται. Αντ’ αυτής μας φόρεσαν καπέλο την ευρωπαϊκή κι εμείς βρισκόμαστε σε αναζήτηση καινούριας και συλλογικοτήτων νέου τύπου που να εκφράζουν το πνεύμα της εποχής. Προς το παρόν εκφράζουν κυρίως την παρακμή και την κρίση της.
Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός
Είναι ο μεσαίωνας ο εργασιακός
Υποσημειώσεις
-Το καφενοδικείο είναι ένα καφενείο με παππούδες πάνω απ’ την εγνατία που τα βράδια γίνεται εαακίτικο στέκι. Με τον σωσία του ζαχαριάδη σε μια παλιά φωτογραφία στον τοίχο και τιμές που αφήνουν τους αθηναίους με ανοιχτό το στόμα για να φάνε όσο γίνεται περισσότερο.
*Με την εισήγηση του σ. Μπρέζνιεφ ξεδιπλώθηκε μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμο το πανόραμα της προόδου που σημειώνει η χώρα μας στους τομείς τα οικονομίας, της επιστήμης και του πολιτισμού. Ήταν η ενσάρκωση όλης της δύναμης του Κόμματος, της ενότητάς του, της συσπείρωσής του. Με την εισήγηση αυτή εκφράστηκε η σιγουριά για τη θριαμβευτική πορεία της μεγάλης μας πατρίδας στο μέλλον, προς τις φωτεινές κορυφές του κομμουνισμού…
Η κάθε θέση και το κάθε συμπέρασμα της εισήγησης του Λεονίντ Ιλίτς, η κάθε λέξη της εκπέμπει λενινιστική ενεργητικότητα, λενινιστική προσήλωση στο στόχο, λενινιστική αντικειμενικότητα, πνεύμα αυτοκριτικής, αυθεντικά λενινιστική, βαθιά επιστημονική προσέγγιση στην ανάλυση της σύγχρονης εποχής.
Στο βήμα στεκόταν ο Λεονίντ Ιλίτς Μπρέζνιεφ, ο τόσο οικείος κι αγαπητός σε όλους μας. Και ο καθένας μας έβλεπε, ένιωθε με όλη τη δύναμη της καρδιάς του ό,τι εκείνος σκεφτόταν και έπραττε στο Συνέδριο.
Αποσπάσματα από ομιλία του έντβαρντ σεβαρντνάτζε το μάρτη του 81’ σε σύσκεψη κομματικών στελεχών της δημοκρατίας της γεωργίας για τα αποτελέσματα του 26ου συνεδρίου του κκσε. Αργότερα ο σεβαρντνάτζε έγινε γκεσέμι του γκόρμπι και της περεστρόικα και φανατικός πολέμιος της εποχής της στασιμότητας.
Πού μπορούμε να τα βρούμε όλα αυτά; Στο εξαντλημένο διαμάντι του γεγκόρ λιγκατσόφ με τίτλο το αίνιγμα γκορμπατσόφ. Μην ανησυχείς τζόνι κιου. Παίζει να σου εξασφάλισα το τελευταίο κομμάτι που κυκλοφορούσε στο εμπόριο.
Μοιάζει με την ερώτηση γιατί κουκουέ στην οποία πρέπει να καταλήγουν όλες οι συζητήσεις, μαζί με πρόταση για βιογραφικό. Κι η απάντηση επί της ουσίας είναι και στα δύο παρεμφερής.
Αλλά ας πούμε πρώτα κάτι άλλο.
Οι άνθρωποι στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν ανάγκη να πουν πράγματα. Όχι να ακούσουν. Οπότε κάνεις την ανάγκη των άλλων φιλοτιμία και κάθεσαι να τους ακούσεις, να βγάλεις συμπεράσματα και να έχεις υλικό για το μπλοκ, γιατί κι εσύ τελικά, κάπου πρέπει να τα πεις.
Το αλκοόλ βοηθάει να λυθεί η γλώσσα τους. Αλίμονο όμως αν χρειαζόμαστε μια ουσία για να βγάλουμε αυτά που έχουμε μέσα μας (δεν εννοώ το φαγητό). Αυτή είναι η πραγματική κατάντια στη σούρα και το αλκοόλ.
Η δική μου ουσία για να βγάλω τα σώψυχά μου είναι το μπλοκ. Αλλά αυτό είναι κατάντια άλλης ποιότητας.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την χαρά και τη συντροφικότητα που πολλοί τα έχουν συνδέσει με το αλκοόλ. Υπάρχουν άτομα ρηχά, κοινωνικά και φλύαρα, χαζοχαρούμενα εκ πεποιθήσεως που είναι έτσι από φυσικού τους και δεν χρειάζονται να πάρουν κάτι για να τους αλλάξει την ψυχική διάθεση. Σαν το γουρούνι στον κόκορα του αρκά καλή ώρα.
Βασικά όμως μιλάμε για άτομα που δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και πίνουν (γράφουν) για να τον ξεχάσουν, να ξεφύγουν και να απελευθερωθούν στιγμιαία. Κι εκεί στο υπερπέραν που ταξιδεύουν συναντιούνται με άλλες ασώματες ψυχές που έχουν ξεφύγει και σου προσφέρουν μια ψευδαίσθηση συλλογικότητας.
Αλλά ποιον πάμε να ξεγελάσουμε; Το αρχικό κίνητρο είναι η ατομική απόδραση. Όχι η συνεύρεση με τους άλλους.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν τα ‘χουν καλά με τον εαυτό τους, αλλά τον υπεραγαπάνε κι ανακαλύπτουν συνέχεια προβλήματα για να ασχολούνται μαζί του. Παντρεύτηκαν έναν εαυτό που δεν τους αρέσει και τον φορτώθηκαν για μια ζωή, μέχρι τον τάφο. Αν και το ένα δεν αποκλείει απαραίτητα το άλλο (ζωή εν τάφω). Άσε που στο δρόμο μπορεί να πεθάνεις κιόλας.
Ανακαλύπτουν νόημα μόνο σε συλλογικές διαδικασίες, κρυμμένοι πίσω από πλήθη. Κι όταν μένουν μόνοι με τον εαυτό τους βρίσκουν την ύπαρξή τους ανόητη κι ανυπόφορη. Σαν τους ήρωες του στρατή τσίρκα.
Αλλά δε μπορεί να γίνει έτσι, με άτομα που δεν την παλεύουν και παλεύουν γενικά κι αόριστα για να λύσουν τα προσωπικά τους σύνδρομα. Ή μάλλον καλύτερα περιμένουν να τους τα λύσει η επανάσταση. Έτσι μεταφέρεις τα προβλήματά σου στον αγώνα και την οργάνωση.
Την επανάσταση θα την κάνουν άνθρωποι με ανθρώπινα πάθη κι αδυναμίες που δε θα τις μεταθέτουν στη δευτέρα παρουσία, αλλά θα τις αντιμετωπίσουν θαρραλέα και η πορεία της αντιμετώπισής τους θα τους φέρει στον ίσιο δρόμο του συλλογικού. Που κατά βάθος είναι ανηφόρα με ζιγκ ζαγκ, αντίθετα με την ατομική κατρακύλα.
Η διαλεκτική του αλκοόλ λοιπόν είναι πως όσο σταματάει η σκέψη λύνεται η γλώσσα. Ξεμπλέκεται από τα αξεδιάλυτα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις στις οποίες βουτάει κάθε φορά πριν μιλήσει. Στην αρχή σχεδόν το ζηλεύεις σαν προτσές, αλλά πριν προλάβει να σε γοητεύσει προχωρά κι εξελίσσεται σε ακατάσχετη ανοησία.
-Κι εσύ γιατί δεν πίνεις;
Γιατί δεν πίνω; Τώρα τι να σου πω; Ότι μου το απαγορεύει η θρησκεία μου;
Βασικά αν έπινα, σε μένα θα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα. Θα ζαβλάκωνα και θα μ’ έπαιρνε ο ύπνος πάνω στο τραπέζι με το χέρι για μαξιλάρι. Αλλά πρέπει να βρω κι ένα ιδεολογικό άλλοθι.
Να σου πω ότι είναι σοβιετικό ήθος; Αφού εκεί σχεδόν όλοι έπιναν.
Να σου πω ότι είναι βαζιουλινικό; Αφού ούτε που τον ήξερα τον βαζιούλιν όταν άρχισα να μην πίνω.
Ήταν σαν το γκεβάρα και το μαρξ. Και να μην είσαι μαρξιστής –λέει ο τσε- φτάνεις στα λόγια του από άλλο δρόμο και κάπου συναντιέστε. Μέχρι που καταλαβαίνεις πως δε δουλεύει το μοντέλο και ψάχνεις για ανταλλακτικά στους τρίτους δρόμους.
Ένα τυπικά μπρεζνιεφικό χαρακτηριστικό είναι η αυταρέσκεια*. Τα αυτάρεσκα άτομα δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και χρειάζονται διαρκώς επιβεβαίωση. Η μη ανάπτυξη –πες το αν θες στασιμότητα- της προσωπικότητας των άλλων είναι προϋπόθεση για την επιβεβαίωση της υπανάπτυκτης δικής τους. Το ακριβώς αντίθετο με τον κομμουνισμό δηλ.
Ένα απολίθωμα μπορεί να πάρει ξανά σάρκα –τα οστά τα έχει έτοιμα- και να αναστήσει μια πραγματικότητα, όπως έγινε στο τζουράσικ παρκ (καλά κάνουν και μας λένε δεινόσαυρους). Και γιατί να την αναστήσουμε αυτή την πραγματικότητα; Για να στεγάσουμε εκείνους ακριβώς τους φόβους μας και τα κόμπλεξ που πρέπει να υπερβούμε για να την πραγματοποιήσουμε.
Αλλά η βασική αντίφαση της κοινωνίας του μέλλοντος είναι άλλη. Ο καπιταλισμός πετάει σα λεμονόκουπες στον καιάδα της ανεργίας όσους περισσεύουν εις βάρος του μέγιστου κέρδους του. Κι ο σοσιαλισμός κρατάει τον καιάδα για μια χούφτα εκμεταλλευτές κι αποδεδειγμένα αντεπαναστάτες. Αλλά αντί για την αρεία φυλή του προλεταριάτου που θα μας φτάσει στον κομμουνισμό, μας προέκυψαν μια μάζα σύντροφοι απ’ τη λδ μογγολίας ανίκανοι να ασκήσουν κριτική κι εργατικό έλεγχο στους γραφειοκράτες.
Όπως θα ‘λεγε όμως κι ο σφος αλχημιστής, όταν θέλεις να γράψεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να πέσουν όλα εκείνη τη στιγμή που περνά και χάνεται μαζί με την έμπνευση. Ο ειρμός σου χώνεται (το ω με άλφα) σε κάποιο συρτάρι του μυαλού κι άντε τώρα να τον ξαναβρείς με τόση ακαταστασία εκεί μέσα. Μετά πλάκωσαν κάτι φωνές και τηλέφωνα, κόντρα φωνές και κόντρα τηλέφωνα κι η εσωτερική φωνή έπαθε αφωνία.
Χάθηκα τελείως. Και δεν πετούσα και πετραδάκια πίσω μου. Μόνο μαύρη πέτρα και κοτρόνες στις βιτρίνες. Κι η βιτρίνα του μυαλού μου έσπασε σε χίλια κομμάτια κι άντε να τα ξαναενώσω και να καταλάβω τι δείχνει το παζλ.
Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι μια ακομβίωτη ξανθιά που δεν έχει την υπομονή να ακούσει τους άλλους, ή να τα βρει με τον εαυτό της και τα μάτια της μελαγχολούν για έναν μακρυμάλλη. Καθώς επίσης και για το γραμματισμό των μεταναστών και των παιδιών στο γυμνάσιο που περιμένουν να τους φέρει σι-ντι για να πειστούν πως οι φάλαινες όντως τραγουδάνε. Εδώ παιδί μου τραγουδάει η καλομοίρα, στη φάλαινα θα κολλήσουμε;
Παιδιά της πόλης με φυσικό αναλφαβητισμό που δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τις πρασινάδες στο μανάβη. Τα τελευταία κατάλοιπα της κοινότητας που διαλύεται. Αντ’ αυτής μας φόρεσαν καπέλο την ευρωπαϊκή κι εμείς βρισκόμαστε σε αναζήτηση καινούριας και συλλογικοτήτων νέου τύπου που να εκφράζουν το πνεύμα της εποχής. Προς το παρόν εκφράζουν κυρίως την παρακμή και την κρίση της.
Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός
Είναι ο μεσαίωνας ο εργασιακός
Υποσημειώσεις
-Το καφενοδικείο είναι ένα καφενείο με παππούδες πάνω απ’ την εγνατία που τα βράδια γίνεται εαακίτικο στέκι. Με τον σωσία του ζαχαριάδη σε μια παλιά φωτογραφία στον τοίχο και τιμές που αφήνουν τους αθηναίους με ανοιχτό το στόμα για να φάνε όσο γίνεται περισσότερο.
*Με την εισήγηση του σ. Μπρέζνιεφ ξεδιπλώθηκε μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμο το πανόραμα της προόδου που σημειώνει η χώρα μας στους τομείς τα οικονομίας, της επιστήμης και του πολιτισμού. Ήταν η ενσάρκωση όλης της δύναμης του Κόμματος, της ενότητάς του, της συσπείρωσής του. Με την εισήγηση αυτή εκφράστηκε η σιγουριά για τη θριαμβευτική πορεία της μεγάλης μας πατρίδας στο μέλλον, προς τις φωτεινές κορυφές του κομμουνισμού…
Η κάθε θέση και το κάθε συμπέρασμα της εισήγησης του Λεονίντ Ιλίτς, η κάθε λέξη της εκπέμπει λενινιστική ενεργητικότητα, λενινιστική προσήλωση στο στόχο, λενινιστική αντικειμενικότητα, πνεύμα αυτοκριτικής, αυθεντικά λενινιστική, βαθιά επιστημονική προσέγγιση στην ανάλυση της σύγχρονης εποχής.
Στο βήμα στεκόταν ο Λεονίντ Ιλίτς Μπρέζνιεφ, ο τόσο οικείος κι αγαπητός σε όλους μας. Και ο καθένας μας έβλεπε, ένιωθε με όλη τη δύναμη της καρδιάς του ό,τι εκείνος σκεφτόταν και έπραττε στο Συνέδριο.
Αποσπάσματα από ομιλία του έντβαρντ σεβαρντνάτζε το μάρτη του 81’ σε σύσκεψη κομματικών στελεχών της δημοκρατίας της γεωργίας για τα αποτελέσματα του 26ου συνεδρίου του κκσε. Αργότερα ο σεβαρντνάτζε έγινε γκεσέμι του γκόρμπι και της περεστρόικα και φανατικός πολέμιος της εποχής της στασιμότητας.
Πού μπορούμε να τα βρούμε όλα αυτά; Στο εξαντλημένο διαμάντι του γεγκόρ λιγκατσόφ με τίτλο το αίνιγμα γκορμπατσόφ. Μην ανησυχείς τζόνι κιου. Παίζει να σου εξασφάλισα το τελευταίο κομμάτι που κυκλοφορούσε στο εμπόριο.
Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009
Πεθαίνοντας στα ιεροσόλυμα
Νύστα, τα μάτια βαραίνουν. Το 'χω; Μπα με έχει.
Καλά μια σελίδα ακόμα. Πάω στο επετειολόγιο της κόντρας.
4/3/1923: τελευταίο άρθρο του λένιν στην πράβδα (για τη γραφειοκρατία). Με αυτό τον καημό πήγε ο σύντροφος με το μουσάκι.
5/3/1972: ο μίκης θεοδωράκης αποχωρεί από το κκε εσωτερικού.
5/3/1953: θάνατος ιωσήφ στάλιν.
6/3/1978: έκρηξη βόμβας ακροδεξιών στα γραφεία του κκε εσ (νέα φιλαδέλφεια).
6/3/1967: η σβετλάνα αλληλούγιεβα ζητάει πολιτικό άσυλο από τις ηπα.
Τέλος. Κλείνω τα μάτια πριν την εφημερίδα...
-Τι είναι αυτό που θα δούμε;
-Παλιό καλτ αριστούργημα. Διαμάντι.
-Ποιοι παίζουν;
-Σάρον στόουν, ιωσήφ τζουγκασβίλι. Σκηνοθέτης ο λέων νταβίντοβιτς μπρονστάιν. Πρωτοπόρος του σουρεάλ.
-Πώς την είπαμε την ταινία;
-Asian instict! Το ένστικτο του ασιάτη.
Κατ! Αλλαγή πλευρού. Πάμε από την αρχή.
-Απ' το 39 ως το 52; Μα αυτό είναι 13 χρόνια!
-Ε, ναι αφού ήταν ο παγκόσμιος, πώς να κάνανε συνέδριο;
-Μα ο παγκόσμιος τελείωσε το 45.
-Ε, μετά είχαμε ανοικοδόμηση, το στιλέτο του τίτο πισώπλατα, είχαν κι οι άλλοι πυρηνικό πλεονέκτημα...
-Μα το σδεκρ όταν ήταν παράνομο πιο πολλά συνέδρια έκανε.
-Ναι, αλλά εκείνοι τα κάναν στο εξωτερικό.
-Να τα κάνουμε κι εμείς στο εξωτερικό; Μπας κι αρχίσουν να γίνονται κάθε χρόνο όπως παλιά;
-Κι οι άλλοι μέσα τι θα κάνουν; Το κκε εσωτερικού;
Ροχαλητό και κατ! Δεν είναι τίποτα, κάτι κρεατάκια στη μύτη.
Πάμε το επόμενο.
-Σόσο, άσ' το μπουκάλι, μας επιτέθηκαν.
-Ποιος; Πότε;
-Οι ναζίδες ιωσήφ. Σήμερα τα ξημερώματα.
-Αποκλείεται, αφού είναι φίλοι μας.
-Κι όμως σόσο, μας επιτέθηκαν. Σήκω, πρέπει να βγάλεις διάγγελμα στο λαό.
-Άσε με, ζαλίζομαι. Βλέπω τσάρους και σταυρούς να χορεύουν μπροστά μου.
-Ωραία, αυτό θα βγεις να πεις. Κι ότι από κάτω είχε μια σημαία που έγραφε εν τούτω νίκα.
Σκούπισα με το μανίκι μια στάλα ιδρώτα που μου γαργαλούσε το μάγουλο και συνέχισα.
Ο μητσικώστας; Τι δουλειά έχει εδώ; Κάτσε να δούμε πού το πάει.
-Λοιπόν ιωσήφ, έχεις βγάλει εκτός παιχνιδιού 98 από τους 139 παίκτες της κε και συνεχίζεις. Φάτους όλους!
Και πάμε στην επόμενη ερώτηση: κληρονομούνται οι επίκτητες ιδιότητες από γενιά σε γενιά;
α. ναι, φυσικά, ειδικά αν μας συμφέρει.
β. είστε τρελοί; από πού κι ως πού;
γ. δεν υπάρχουν αποδείξεις, το θέμα παραμένει ανοιχτό.
-Είμαι μεταξύ του άλφα και του να σας βγάλω εχθρούς του λαού αν έχω κάνει λάθος.
Αλλά θα πάρω τη βοήθεια του λυσένκο από το κοινό για σιγουριά.
-Εμ, ναι... Ο τροφίμ ντενίσοβιτς μας λέει το άλφα.
Και φυσικά είναι σωστό...
Ξύπνησα μούσκεμα. Συνήλθα κι έκανα μια τελευταία προσπάθεια.
Τον παίρνουν σε φορείο κάτι τύποι με άσπρες στολές.
-Πού τον πάτε; Αφήστε τον κάτω!
Κάνουν πως δεν ακούν. Συνεχίζουν.
-Ιωσήφ, πρόσεχε. Είναι γιατροί. Η υπόθεση των γιατρών, αυτό είναι, η υπόθεση των γιατρών.
Τον βάζουν στο φορείο. Τα βλέμματά μας συναντιούνται για μια στιγμή.
-Πρόσεχε ιωσήφ, είναι άτιμη φάρα. Αυτοί και μουστάκι θα σε βάλουν να ξυρίσεις.
-Το ξέρω σύντροφε. Την άλλη φορά μου ξύρισαν το μπούτι.
-Κι εσένα;
Ξύπνησα μες στα αίματα. Έτρεχε αίμα η μύτη μου.
Καταραμένο μπούκωμα. Κάθε φορά που έχω συνάχι, τα ίδια. Στο τέλος αλλάζουμε μαξιλαροθήκες.
Πήγα πλύθηκα και ξαναγύρισα στο κρεβάτι.
Μια κοπέλα με μουστάκι πλησίασε το γκισέ.
-Όνομα;
-Σβετλάνα.
-Κι επίθετο!
-Αλληλούγεβα.
Ίδια ο μπαμπάς της, σκέφτηκα.
-Για πες μου σβετλάνα, γιατί θέλεις να φύγεις στη δύση; Έπεσες θύμα της αποσταλινοποίησης, ε;
-Όχι βέβαια. Εγώ για τα λεφτά θέλω να φύγω...
Οκέι, φτάνει ο ύπνος. Αύριο πάλι.
Σε μια συνέντευξη είχαν ρωτήσει τον κάππο για το στάλιν κι αυτός είπε: δεν υπάρχει κίνδυνος να αναστηθεί. Δεν τον θάψανε στα ιεροσόλυμα.
Νομίζεις σύντροφε...
Ο στάλιν ζει και σπέρνει εφιάλτες. Σε εχθρούς και φίλους. Το φάντασμά του πλανάται ακόμα πάνω απ' την ευρώπη και τον κόσμο.
Το λένιν τον κλάψαμε, τον κάναμε μούμια και μας λείπει αφόρητα.
Ο σύντροφος με το μουστάκι δεν έφυγε ποτέ απ' την κουβέντα μας για να μας λείψει.
Ήταν ηγέτης στη σοβιετία των ονείρων μας. Άλλο αν κάποιοι στα όνειρά τους βλέπουν προδοσίες κι εφιάλτες.
Επίλογος με λίγο κάππο ακόμα. Απόσπασμα από άρθρο του στο ριζοσπάστη.
Η στάση μας απέναντι στο στάλιν είναι λυδία λίθος για να κρίνουμε αν ένας είναι κομμουνιστής ή όχι. Όποιος τάσσεται εχθρικά προς το στάλιν είναι δειλός αντικομμουνιστής. Θυμάμαι για αυτό το φίλο μου τον νίκο κοτζιά. Κριτική και αυτοκριτική για το στάλιν είναι δεκτή, αλλά όχι ξεθεμελίωμα των πάντων και ταύτιση με τον χίτλερ. Αν δεν υπήρχε ο σοβιετικός λαός με επικεφαλής το στάλιν, η γερμανική σημαία μπορεί να κυμάτιζε ακόμα στην ακρόπολη.
Αυτά και καλά κρασιά!
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008
Η δικτατορία των υγρών
Στην αρχαιότητα οι πρώτοι φιλόσοφοι προσπαθούσαν να βρουν ποιο είναι το στοιχείο το οποίο βρίσκεται στο κέντρο της ύπαρξης του κόσμου κι από το οποίο προήλθαν κι όλα τα υπόλοιπα. Κάποιοι έλεγαν το νερό, κάποιοι ο αέρας, άλλοι η φωτιά και πάει λέγοντας.
Στο μεσαίωνα τέτοιες ανησυχίες τις είχαν λυμένες -ου μην και ληγμένες. Ο θεός ήταν ο κύρης του σπιτιού, το κέντρο κι ο δημιουργός των πάντων κι αυτό δε σήκωνε πολλή κριτική κι αμφισβήτηση. Υπήρχε ιερά εξέταση κι αυστηρή κομματική πειθαρχία.
Αρκετά χρόνια αργότερα σε ένα παιδικό-αμερικανιά των παιδικών μου χρόνων, κάποιοι εμπνευσμένοι ίσως από τη σχετική συζήτηση, έχωσαν μέσα και την καρδιά κι έφτιαξαν τον κάπτεν πλάνετ.
Εδώ θα μας απασχολήσει η υδροκεντρική θεωρία.
Ο ιπποκράτης της αρχαιότητας (κομμουνιστές γιατροί που ξέρω μου λένε ότι ήταν όντως πρωτοπόρος για την εποχή του και περιμένω επιβεβαίωση από τη ναντέζντα κονσταντίνοβα) επηρεασμένος σαφώς από αυτήν [τη θεωρία] έκανε λόγο για τους τέσσερις χυμούς του ανθρώπινου οργανισμού που καθορίζουν τη ζωή του.
Σκεφτόμουν ποιοι ακριβώς μπορεί να είναι αυτοί οι χυμοί και κατέληξα στα εξής συμπεράσματα: αίμα, σπέρμα (που κάνουν και ωραιότατη ομοιοκαταληξία στο αχ ευρώπη του πανούση και στα δελτία ειδήσεων) κι ο αντίστοιχος χυμός των γυναικών, δάκρυα και ιδρώτας που είναι κι από τα πιο παρεξηγημένα.
Εγώ πάλι θεωρώ βαθιά ανθρώπινη τη μυρωδιά του και τον έχω συνδυάσει με παιχνίδι, καλοκαίρι και έρωτα, δηλ όλες τις στιγμές ευτυχίας στη ζωή μου.
Εντάξει κάποιοι μπορεί να τον συνδέουν πχ με μια ψυχοβγάλτρα ανηφόρα ή με στρίμωγμα στο αστικό. Αλλά ας μη γινόμαστε πεζοί.
Οι προσεκτικοί αναγνώστες θα παρατήρησαν ότι οι τέσσερις χυμοί θυμίζουν αρκετά ένα γνωστό σουξεδάκι του ρουβά με τη διαφορά ότι ο σάκις είναι πιο μέινστριμ (μόλις πρόσφατα κατάφερα να καταλάβω τι σημαίνει τελικά ο όρος) και για αυτό λογοκρίθηκε το σπέρμα για να μη σοκαριστούν οι ρουβίτσες.
Αν δεν είχε λογοκριθεί είχε όλα τα φόντα για εθνικός ύμνος. Τώρα απλώς έμεινε ανολοκλήρωτο όπως όλα τα μεγάλα έργα (εντάξει, λέμε και καμιά... για να περνάει η ώρα. Το ίδιο παιχνίδι παίζεται και με τσιτάτα).
Ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από 70% νερό κατ' εικόνα και ομοίωσι του πλανήτη μας. Έτσι εξηγείται και το ρευστό και ευμετάβλητο του χαρακτήρα μας και της συμπεριφοράς μας.
Υπάρχει κι η θεωρία ότι για τα άτομα μεγάλου κυβισμού -ο γράφων καλή ώρα- η αναλογία είναι αντίστροφη: 70% λίπος και 30% νερό.
Τα βασικά μας υγρά βρίσκονται στον εγκέφαλο που πρέπει να αιματώνεται ανελλιπώς για να λειτουργεί καλά. Με την ηλίθια ζωή που κάνουμε όμως τα υγρά συνήθως πήζουν και τα μυαλά μας καταλήγουν ζελές και μαρμελάδα.
Έτσι σταματάμε να σκεφτόμαστε και γλιτώνουμε κι από το άγχος.
Ο εγκέφαλος είναι και το σημείο στο οποίο βρίσκει εφαρμογή η θεωρία που αναπτύξαμε πιο πάνω περί πλαδαρότητας, με το λίπος να συγκεντρώνει σταλινικά ποσοστά (sic στο τετράγωνο και στον κύβο μαζί).
Πολύς κόσμος προσπαθεί να χάσει αυτό το λίπος με καύσεις μέσω διαδικτύου. Το μόνο που καταφέρνει όμως είναι να καίγεται μπροστά στον υπολογιστή με τις ώρες.
Στον οργανισμό μας λειτουργεί τέλεια και η αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων. Ό,τι υγρό χάνει ο εγκέφαλος συνήθως το κερδίζουν τα γεννητικά όργανα. Το κάτω κεφάλι που λένε κι αλλιώς για τους άνδρες.
Τη μπάλα τη χάσαμε μάλλον όταν το πράγμα άρχισε να μπαίνει αντιπαραθετικά. 'Η από τη στιγμή που τα κάτω όργανα άρχισαν να αναπληρώνουν το πάνω και τα υγρά του.
Αν και επ' αυτού δεν υπάρχει γενική συμφωνία. Ούτε για το αν αποτελεί όντως πρόβλημα, ούτε για το αν το σεξ είναι άλλο πράγμα από τον έρωτα. Που εγώ μια φορά λέω ότι είναι.
Όμως, η ιδεολογική ηγεμονία των υγρών (για να πιάσουμε και το ευρύτερο γκραμσιανό κοινό) δε σταματά εκεί.
Ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος παραδείγματα και η δικτατορία του αλκοόλ είναι ίσως το πλέον χαρακτηριστικό.
Το αλκοόλ χρειάζεται για να κάνεις περίπου τα πάντα.
Η παρέα πίνει για να ξεχάσει, να πάνε τα φαρμάκια κάτω, να ευθυμήσει, να έρθει πιο κοντά, να χορέψει, να διασκεδάσει. Όλα αυτά είναι πολύ ωραία, αλλά γιατί χρειάζεται το αλκοόλ για να τα πετύχεις;
Κι αν το ποτό είναι μέσο φυγής κι εκτόνωσης σε τι διαφέρει από τα ναρκωτικά; Μιλάω από άποψη κοινωνικής λειτουργίας, όχι ιατρικά.
Πέρα από τους εξ αίματος και εξ αγχιστείας δεσμούς (σ.σ και μέχρι πρότινος τους ακατάλυτους δεσμούς φιλίας μεταξύ των σοσιαλιστικών κρατών και των λαών τους) υπάρχουν κι οι δεσμοί εξ αλκοόλης που δημιουργούνται σε κατάσταση μέθης.
Πρόσφατα πήγα με ένα μπουκάλι ούζο σε ένα πάρτι όπου τους τελείωναν τα ποτά. Η αυθόρμητη προσφώνηση όσων με είδαν ήταν:
"Ωωω! Αδερφός...".
Οι δεσμοί εξ αλκοόλης βοηθούν καταλυτικά για να δημιουργηθούν και τα άλλα δύο είδη.
Πρέπει να κεράσεις ποτό για να κάνεις γνωριμία, να πιεις για να πάρεις θάρρος να την πέσεις στην κοπελιά, να πιει κι αυτή για να έχει λιγότερες αντιστάσεις και να ενδώσει. Με δυο λόγια να πιουν κι οι δυο για να απελευθερωθούν και να αποδώσουν στην τελική πράξη, που ίσως φέρει και τα άλλα δύο είδη δεσμών (αν έχουν πιει αρκετά για να ξεχάσουν την προφύλαξη).
Αν πάλι δεν κάτσει τίποτα από όλα αυτά, πάλι στο ποτό θα καταλήξουν. Είτε για να ξεχάσουν είτε για να πάρουν τον κύκλο από την αρχή.
Αντίστοιχο καθεστώς δικτατορίας έχει επιβάλει κι ο καφές στις διάφορες μορφές του. Βρες ένα άτομο που δεν έχει πιει καφέ μες στη μέρα κι έχεις μπροστά σου τον ορισμό της πρέζας και του σύνδρομου στέρησης.
Κομβικό ζήτημα είναι αν αυτά τα είδη είναι παρακλάδια της δικτατορίας της αστικής τάξης, ή απλώς συνυπάρχουν παράλληλα χωρίς να συνδέονται. Και σε ένα δεύτερο επίπεδο αν αποτελούν πραγματικές βασικές ανάγκες του ανθρώπου που θα παραμείνουν και στον κομμουνισμό, ή απλές εξαρτήσεις που θα εξαλειφθούν.
Πέραν αυτών όμως το νερό είναι το στοιχείο της διαλεκτικής.
Είναι αυτό που έμαθε στον ηράκλειτο ότι τα πάντα ρει. Κι ότι δε γίνεται να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι. Ο ηράκλειτος ήταν κάτι σαν πατέρας της διαλεκτικής (αν και τα πρώτα ψήγματά της έχουν σχέση απλής συνωνυμίας με αυτό που εννοούμε τώρα με τον όρο διαλεκτική) και τα "υγρά" παραδείγματά του μόνο τυχαία δεν είναι.
Το νερό τέλος είναι το στοιχείο του κομμουνισμού!
Μες στο νερό δεν υπάρχουν ελαττώματα.
Δεν υπάρχουν χοντροί και δυσκίνητοι. Οι φελλοί επιπλέουν. Και τα μωρά ξέρουν να κολυμπάν καλύτερα από τους μεγάλους. Γιατί δεν πρόλαβαν να ξεχάσουν τη φύση τους και να μαγαριστούν από τον έξω κόσμο.
Μες στο νερό όλοι είναι ίσοι. Όλοι γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Όπως στον κομμουνισμό.
Γραμμώνουν το σώμα τους, μαυρίζουν από τον ήλιο, γίνεται μπάσα η φωνή τους και κάνουν μπούκλες τα μαλλιά τους.
Το νερό είναι η φύση του ανθρώπου.
Μαριόλα θάλασσα που λέει κι ο ποιητής.
Κι ίσως να μην είναι τυχαία η ύπαρξη τόσων κόκκινων νησιών, ή νησιών της επανάστασης. Κούβα, ικαρία, λέσβος, κύπρος (λέμε και κανά... τσιτάτο να περνάει η ώρα). Κι ο μαρξ περίμενε από την αγγλία να ξεκινήσει η επανάσταση (για τελείως διαφορετικούς λόγους βέβαια).
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμα. Αλλά δεν θα άλλαζε σε τίποτα το αρχικό συμπέρασμα.
Τα υγρά κυβερνούν τον κόσμο (με επικεφαλής την κόκα κόλα επί του παρόντος κι όχι την στολίτσναγια όπως ελπίζαμε). Κι εμείς καλούμαστε να γευτούμε ολόπλευρα όλους τους χυμούς της ζωής μας, όπως έλεγε ο καλός μαρξιστής και καλύτερος άνθρωπος ραφαηλίδης.
Το μεγάλο ερώτημα είναι ως πότε -παληκάρια- θα τη βγάζουμε με συντηρητικά κι ανθρακικό. Ως πότε θα "βολευόμαστε" με ψεύτικα νέκταρ και προσομοιώσεις της ζωής και των χυμών της;
Γιατί τα (κατα)πίνουμε όλα αυτά;
Πότε θα πάψουμε να χαιρόμαστε που κάνουμε μπουρμπουλήθρες αντί να πιούμε από το ποτήρι της ζωής;
Γιατί η ζωή είναι ένα ποτήρι κρασί κι αλίμονο στον που δε μέθυσε...
Στο μεσαίωνα τέτοιες ανησυχίες τις είχαν λυμένες -ου μην και ληγμένες. Ο θεός ήταν ο κύρης του σπιτιού, το κέντρο κι ο δημιουργός των πάντων κι αυτό δε σήκωνε πολλή κριτική κι αμφισβήτηση. Υπήρχε ιερά εξέταση κι αυστηρή κομματική πειθαρχία.
Αρκετά χρόνια αργότερα σε ένα παιδικό-αμερικανιά των παιδικών μου χρόνων, κάποιοι εμπνευσμένοι ίσως από τη σχετική συζήτηση, έχωσαν μέσα και την καρδιά κι έφτιαξαν τον κάπτεν πλάνετ.
Εδώ θα μας απασχολήσει η υδροκεντρική θεωρία.
Ο ιπποκράτης της αρχαιότητας (κομμουνιστές γιατροί που ξέρω μου λένε ότι ήταν όντως πρωτοπόρος για την εποχή του και περιμένω επιβεβαίωση από τη ναντέζντα κονσταντίνοβα) επηρεασμένος σαφώς από αυτήν [τη θεωρία] έκανε λόγο για τους τέσσερις χυμούς του ανθρώπινου οργανισμού που καθορίζουν τη ζωή του.
Σκεφτόμουν ποιοι ακριβώς μπορεί να είναι αυτοί οι χυμοί και κατέληξα στα εξής συμπεράσματα: αίμα, σπέρμα (που κάνουν και ωραιότατη ομοιοκαταληξία στο αχ ευρώπη του πανούση και στα δελτία ειδήσεων) κι ο αντίστοιχος χυμός των γυναικών, δάκρυα και ιδρώτας που είναι κι από τα πιο παρεξηγημένα.
Εγώ πάλι θεωρώ βαθιά ανθρώπινη τη μυρωδιά του και τον έχω συνδυάσει με παιχνίδι, καλοκαίρι και έρωτα, δηλ όλες τις στιγμές ευτυχίας στη ζωή μου.
Εντάξει κάποιοι μπορεί να τον συνδέουν πχ με μια ψυχοβγάλτρα ανηφόρα ή με στρίμωγμα στο αστικό. Αλλά ας μη γινόμαστε πεζοί.
Οι προσεκτικοί αναγνώστες θα παρατήρησαν ότι οι τέσσερις χυμοί θυμίζουν αρκετά ένα γνωστό σουξεδάκι του ρουβά με τη διαφορά ότι ο σάκις είναι πιο μέινστριμ (μόλις πρόσφατα κατάφερα να καταλάβω τι σημαίνει τελικά ο όρος) και για αυτό λογοκρίθηκε το σπέρμα για να μη σοκαριστούν οι ρουβίτσες.
Αν δεν είχε λογοκριθεί είχε όλα τα φόντα για εθνικός ύμνος. Τώρα απλώς έμεινε ανολοκλήρωτο όπως όλα τα μεγάλα έργα (εντάξει, λέμε και καμιά... για να περνάει η ώρα. Το ίδιο παιχνίδι παίζεται και με τσιτάτα).
Ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από 70% νερό κατ' εικόνα και ομοίωσι του πλανήτη μας. Έτσι εξηγείται και το ρευστό και ευμετάβλητο του χαρακτήρα μας και της συμπεριφοράς μας.
Υπάρχει κι η θεωρία ότι για τα άτομα μεγάλου κυβισμού -ο γράφων καλή ώρα- η αναλογία είναι αντίστροφη: 70% λίπος και 30% νερό.
Τα βασικά μας υγρά βρίσκονται στον εγκέφαλο που πρέπει να αιματώνεται ανελλιπώς για να λειτουργεί καλά. Με την ηλίθια ζωή που κάνουμε όμως τα υγρά συνήθως πήζουν και τα μυαλά μας καταλήγουν ζελές και μαρμελάδα.
Έτσι σταματάμε να σκεφτόμαστε και γλιτώνουμε κι από το άγχος.
Ο εγκέφαλος είναι και το σημείο στο οποίο βρίσκει εφαρμογή η θεωρία που αναπτύξαμε πιο πάνω περί πλαδαρότητας, με το λίπος να συγκεντρώνει σταλινικά ποσοστά (sic στο τετράγωνο και στον κύβο μαζί).
Πολύς κόσμος προσπαθεί να χάσει αυτό το λίπος με καύσεις μέσω διαδικτύου. Το μόνο που καταφέρνει όμως είναι να καίγεται μπροστά στον υπολογιστή με τις ώρες.
Στον οργανισμό μας λειτουργεί τέλεια και η αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων. Ό,τι υγρό χάνει ο εγκέφαλος συνήθως το κερδίζουν τα γεννητικά όργανα. Το κάτω κεφάλι που λένε κι αλλιώς για τους άνδρες.
Τη μπάλα τη χάσαμε μάλλον όταν το πράγμα άρχισε να μπαίνει αντιπαραθετικά. 'Η από τη στιγμή που τα κάτω όργανα άρχισαν να αναπληρώνουν το πάνω και τα υγρά του.
Αν και επ' αυτού δεν υπάρχει γενική συμφωνία. Ούτε για το αν αποτελεί όντως πρόβλημα, ούτε για το αν το σεξ είναι άλλο πράγμα από τον έρωτα. Που εγώ μια φορά λέω ότι είναι.
Όμως, η ιδεολογική ηγεμονία των υγρών (για να πιάσουμε και το ευρύτερο γκραμσιανό κοινό) δε σταματά εκεί.
Ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος παραδείγματα και η δικτατορία του αλκοόλ είναι ίσως το πλέον χαρακτηριστικό.
Το αλκοόλ χρειάζεται για να κάνεις περίπου τα πάντα.
Η παρέα πίνει για να ξεχάσει, να πάνε τα φαρμάκια κάτω, να ευθυμήσει, να έρθει πιο κοντά, να χορέψει, να διασκεδάσει. Όλα αυτά είναι πολύ ωραία, αλλά γιατί χρειάζεται το αλκοόλ για να τα πετύχεις;
Κι αν το ποτό είναι μέσο φυγής κι εκτόνωσης σε τι διαφέρει από τα ναρκωτικά; Μιλάω από άποψη κοινωνικής λειτουργίας, όχι ιατρικά.
Πέρα από τους εξ αίματος και εξ αγχιστείας δεσμούς (σ.σ και μέχρι πρότινος τους ακατάλυτους δεσμούς φιλίας μεταξύ των σοσιαλιστικών κρατών και των λαών τους) υπάρχουν κι οι δεσμοί εξ αλκοόλης που δημιουργούνται σε κατάσταση μέθης.
Πρόσφατα πήγα με ένα μπουκάλι ούζο σε ένα πάρτι όπου τους τελείωναν τα ποτά. Η αυθόρμητη προσφώνηση όσων με είδαν ήταν:
"Ωωω! Αδερφός...".
Οι δεσμοί εξ αλκοόλης βοηθούν καταλυτικά για να δημιουργηθούν και τα άλλα δύο είδη.
Πρέπει να κεράσεις ποτό για να κάνεις γνωριμία, να πιεις για να πάρεις θάρρος να την πέσεις στην κοπελιά, να πιει κι αυτή για να έχει λιγότερες αντιστάσεις και να ενδώσει. Με δυο λόγια να πιουν κι οι δυο για να απελευθερωθούν και να αποδώσουν στην τελική πράξη, που ίσως φέρει και τα άλλα δύο είδη δεσμών (αν έχουν πιει αρκετά για να ξεχάσουν την προφύλαξη).
Αν πάλι δεν κάτσει τίποτα από όλα αυτά, πάλι στο ποτό θα καταλήξουν. Είτε για να ξεχάσουν είτε για να πάρουν τον κύκλο από την αρχή.
Αντίστοιχο καθεστώς δικτατορίας έχει επιβάλει κι ο καφές στις διάφορες μορφές του. Βρες ένα άτομο που δεν έχει πιει καφέ μες στη μέρα κι έχεις μπροστά σου τον ορισμό της πρέζας και του σύνδρομου στέρησης.
Κομβικό ζήτημα είναι αν αυτά τα είδη είναι παρακλάδια της δικτατορίας της αστικής τάξης, ή απλώς συνυπάρχουν παράλληλα χωρίς να συνδέονται. Και σε ένα δεύτερο επίπεδο αν αποτελούν πραγματικές βασικές ανάγκες του ανθρώπου που θα παραμείνουν και στον κομμουνισμό, ή απλές εξαρτήσεις που θα εξαλειφθούν.
Πέραν αυτών όμως το νερό είναι το στοιχείο της διαλεκτικής.
Είναι αυτό που έμαθε στον ηράκλειτο ότι τα πάντα ρει. Κι ότι δε γίνεται να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι. Ο ηράκλειτος ήταν κάτι σαν πατέρας της διαλεκτικής (αν και τα πρώτα ψήγματά της έχουν σχέση απλής συνωνυμίας με αυτό που εννοούμε τώρα με τον όρο διαλεκτική) και τα "υγρά" παραδείγματά του μόνο τυχαία δεν είναι.
Το νερό τέλος είναι το στοιχείο του κομμουνισμού!
Μες στο νερό δεν υπάρχουν ελαττώματα.
Δεν υπάρχουν χοντροί και δυσκίνητοι. Οι φελλοί επιπλέουν. Και τα μωρά ξέρουν να κολυμπάν καλύτερα από τους μεγάλους. Γιατί δεν πρόλαβαν να ξεχάσουν τη φύση τους και να μαγαριστούν από τον έξω κόσμο.
Μες στο νερό όλοι είναι ίσοι. Όλοι γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Όπως στον κομμουνισμό.
Γραμμώνουν το σώμα τους, μαυρίζουν από τον ήλιο, γίνεται μπάσα η φωνή τους και κάνουν μπούκλες τα μαλλιά τους.
Το νερό είναι η φύση του ανθρώπου.
Μαριόλα θάλασσα που λέει κι ο ποιητής.
Κι ίσως να μην είναι τυχαία η ύπαρξη τόσων κόκκινων νησιών, ή νησιών της επανάστασης. Κούβα, ικαρία, λέσβος, κύπρος (λέμε και κανά... τσιτάτο να περνάει η ώρα). Κι ο μαρξ περίμενε από την αγγλία να ξεκινήσει η επανάσταση (για τελείως διαφορετικούς λόγους βέβαια).
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμα. Αλλά δεν θα άλλαζε σε τίποτα το αρχικό συμπέρασμα.
Τα υγρά κυβερνούν τον κόσμο (με επικεφαλής την κόκα κόλα επί του παρόντος κι όχι την στολίτσναγια όπως ελπίζαμε). Κι εμείς καλούμαστε να γευτούμε ολόπλευρα όλους τους χυμούς της ζωής μας, όπως έλεγε ο καλός μαρξιστής και καλύτερος άνθρωπος ραφαηλίδης.
Το μεγάλο ερώτημα είναι ως πότε -παληκάρια- θα τη βγάζουμε με συντηρητικά κι ανθρακικό. Ως πότε θα "βολευόμαστε" με ψεύτικα νέκταρ και προσομοιώσεις της ζωής και των χυμών της;
Γιατί τα (κατα)πίνουμε όλα αυτά;
Πότε θα πάψουμε να χαιρόμαστε που κάνουμε μπουρμπουλήθρες αντί να πιούμε από το ποτήρι της ζωής;
Γιατί η ζωή είναι ένα ποτήρι κρασί κι αλίμονο στον που δε μέθυσε...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)