Οίνος ευφραίνει καρδίαν

Ξεκινάμε από την πρόταση των αριστερών οικονομολόγων, που είναι η άρτα και τα γιάννινα κατά το κοινώς λεγόμενο και θα φτάσουμε στο προκείμενο μέσω λαμίας. Μια πρόταση που ήρθε να (απο)καλύψει το μεγάλο θεωρητικό κενό της αριστεράς που σύμπασα σχεδόν συμπαρασύρθηκε πίσω τους και την υιοθέτησε.
Πλην λακεδαιμονίων φυσικά. Όχι τόσο γιατί είναι δογματικοί, αλλά γιατί έχουν δική τους πρόταση κι αν δεν τη στηρίξουν θα πέσει να τους πλακώσει, σαν σοβιετία. Η οποία πρόταση δεν είναι καρπός ετεροπροσδιορισμού, ούτε χρειάζεται να ενδυθεί με το κύρος μιας αυθεντίας. Είναι επιστημονικά επεξεργασμένη και πατάει σε πραγματικά δεδομένα.

Τα λέει καλά; Ίσως όχι. Τα έχει όλα λυμένα; Σίγουρα όχι.
Αυτό είναι όμως άλλης τάξης ζήτημα. Οπωσδήποτε σοβαρό, κι υπαρκτό σα σοσιαλισμός, όμως άλλης τάξης. Και σε κάθε περίπτωση της εργατικής, όχι της χώρας γενικά κι αόριστα.
Η πρόταση αυτή ξέρει να θέτει τα σωστά ερωτήματα. Ανάπτυξη για ποιον; Κι έξοδος απ’ την κρίση με ποιον τρόπο κι από τι σκοπιά;

Ωστόσο η πρόταση των οικονομολόγων δίνει στο εξωκοινοβούλιο τη γείωση που ποτέ δεν είχε. Και μαζί ένα ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στο (απεχθές) κουκουέ που δεν έχει θέση στο σήμερα για το (επαχθές) χρέος. Μέχρι τώρα εξέταζαν από θέσεις στρατηγικής καθαρότητας την πρόταση για τη λαϊκή εξουσία-οικονομία. Και ξαφνικά ανακάλυψαν την ήπειρο της τακτικής και του μεταβατικού προγράμματος. (Και σε θεωρητικό επίπεδο τον ζίζεκ και τον μπαντιού. Που αυτοί κι αν είναι άλλης τάξης ζήτημα).

Σε αυτό βοηθάει κι η εκλογική επιτυχία της ανταρσύα. Αλλά οι έδρες σε ένα δημοτικό συμβούλιο, ίσως και στη βουλή αργότερα (οπότε θα πρέπει να βρούμε άλλον όρο για να τους προσδιορίζουμε) είναι αυτό που ο πρόεδρος ντέμης θα έλεγε εφήμερη χαρά. Αν δεν το καταλαβαίνετε, ρωτήστε και τον χαρίδημο που είναι αεκτζής, να σας το εξηγήσει. Το ζήτημα όπως θα έλεγε κι ο κύριος βανδής (όχι ο τίτος, ο ντέμης μισούσε τον τίτο και τον πρίγκηπα του μοράβα που τους φίλησε σαν ιούδας κι έγινε βάτραχος) είναι να μεγαλώσουμε τη λίμνη. Αρκεί να μην την αποξηράνουμε από το ζωτικό της περιεχόμενο και καταλήξει σαν τη βαϊκάλη.

Το θέμα λοιπόν για τους λιμνάνθρωπους κι όλους όσους ζουν κολλημένοι στο βάλτο και ψάχνουν να βρουν τα μυστικά του για να ξεκολλήσουν, είναι να πετύχουν την σύνδεση μεταξύ τακτικής και στρατηγικής. Και πριν τα συνδέσεις στην πραγματικότητα το βασικό είναι τα παντρέψεις μέσα σου και να τα πιστέψεις. Αν δεν πειστείς εσύ ο ίδιος, πώς θα πείσεις τους άλλους; Τέτοια μαγικά, ούτε ο μάτζικ στους λέικερς δεν έκανε. Πώς βγάζει δηλ ασίστ η πρώτη στη δεύτερη;

Πριν αναμετρηθούν ως πολιτικά σχέδια με τις πρακτικές τους συνέπειες στην πραγματική ζωή, (όπου έχουν πολύ μικρή επιρροή και γι’ αυτό και το ακαταλόγιστο) πρέπει να πείσουν τον δύσκολο κόσμο του χώρου που είναι γεννημένος αμφισβητίας. Σε αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο το αίτημα της διαγραφής χρέους που αρχικά λειτούργησε ως άλλοθι διαχωρισμού από το ρεφορμισμό, μέχρι που ήρθε η επιτροπή λογιστικού ελέγχου και τα γεφύρωσε όλα δια της ισοπέδωσης. Σε τέτοιου είδους συμβιβασμούς οι εκπτώσεις προς τα κάτω και δεξιά είναι ο κανόνας. Κι ακόμα δεν πιάσαμε πάτο.

Και τώρα κυρίες και κύριοι σε απευθείας σύνδεση με τη στρατηγική, το στέιπλς σέντερ των λέικερς και το (ενδιάμεσο) εθνικό στάδιο κώστας λαπαβίτσας, θα παρακολουθήσετε σε ζωντανή μετάδοση των κομμουνιστικών ιδεών στις μάζες, τη μετάβαση στα πρόθυρα του σοσιαλισμού, μέσω στάσης πληρωμών και της στάσης του νίκα. Διαγραφή χρέους. Εν τούτω νίκα. Κάτω οι δολοφόνοι ναρσής και βελησάριος. Να πέσει η χούντα του ιουστινιανού. Επόμενη στάση νέος κόσμος. Σοσιαλιστικός. Σύνδεση με τραμ και στρατηγική.
-Ρε συ, αυτός με τη φαλάκρα ο τζαμπάρ είναι;
-Όχι, ο καζάκης.

Εντάξει ρε απολίθωμα την εμπεδώσαμε αυτή την κριτική. Για το κόμμα έχεις να μας πεις τίποτα; Προς το παρόν όχι. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι η λαϊκή εξουσία. Που αν πας να την περιγράψεις στον υποψήφιο σύμμαχο, νιώθεις σαν τον κωνσταντίνου στη σκηνή με το προφιτερόλ.
Από πάνω σαντιγί (για τους εβε)... μες σε ένα γυάλινο μπολ (πάντα σε γυάλα ζούσαμε)... Και μένεις στο τέλος με τη γλύκα. Φέρε ένα γλυκύ (νερο)βραστό, ασορτί με τους μικροαστούς συμμάχους.
Το προφιτερόλ της λαϊκής εξουσίας μπορεί να είναι οτιδήποτε. Για εμάς μπορεί να είναι πιτόγυρο, αλλά για το σύμμαχό μας πουρουφάν.

Το πουρουφάν χρησιμεύει για την κατάποση υγρών κι είναι ο συνδετικός κρίκος με το κυρίως θέμα της ανάρτησης και το στρατηγικό της στόχο.
Λένε ότι ο χέγκελ –αν θυμάμαι καλά- ήταν υπέρμαχος της γαλλικής επανάστασης κι ότι κατά τη διάρκειά της έπινε κάθε μέρα ένα ποτήρι κρασί στην «υγειά» της και την τελική της νίκη. Κατά τα άλλα όμως ήταν αντιδραστικός και έβλεπε την ενσάρκωση του απόλυτου λόγου (πνεύματος) στο πρωσικό κράτος της εποχής του –πριν καν έρθει ο βίσμαρκ κι ενώσει όλα τα τσιφλίκια-κρατίδια σε ένα. Αφού τέτοιος ήταν πολιτικά, τι να τον κάνουμε; Αρκεί να μην επεκτείνουμε το συμπέρασμα και στο φιλοσοφικό του έργο. Δεν είναι τυχαίο που ο λένιν είπε ότι κανείς δε μπορεί να καταλάβει το κεφάλαιο αν δεν έχει διαβάσει πρώτα τη λογική του χέγκελ.

Αν ο μαρξ είχε ακολουθήσει το παράδειγμα του χέγκελ στην παρισινή κομμούνα, θα είχε πιει 72 ποτήρια κρασί, ένα για κάθε μέρα που έζησε η εξουσία των προλετάριων. Μα η επανάσταση είναι ένα ποτήρι κρασί κι αλίμονο σε αυτόν που δε μέθυσε. Τι να μας κάνει ένα ποτήρι τη μέρα; Ούτε το απολίθωμα που είναι άμαθο δε θα μεθύσει. Φέρ’ τα μαζεμένα και τα 72 να τα πιούμε μονορούφι.

Η ιστορία προχωράει διαλεκτικά με ζιγκ-ζαγκ κι οχταράκια, σα μεθυσμένη. Έχει ξεχάσει ποια ακριβώς είναι, πού αρχίζει (στο τέλος της ανθρώπινης προϊστορίας) και πού τελειώνει (στο 89’ του φουκουγιάμα). Ο κμκ είναι το τελευταίο εκείνο σκαλοπατάκι που την χώριζε από τον σοσιαλισμό, αλλά δεν το πρόσεξε καλά και κατρακύλησε. Ο σωστός όρος είναι ανατράπηκε. Αλλά όπως και να το πεις, το πισωγύρισμα της ιστορίας μετά τις ανατροπές ήταν εντυπωσιακό.

Όλη η ιστορία της σοβιετίας είναι η ιστορία της ταξικής πάλης ενός μεθυσμένου.
Μια ευχάριστη ζάλη στην αρχή κι όλα ήταν ρόδινα σαν τα μάγουλα μετά το πρώτο ποτηράκι. Ο σύντροφος με το μουστάκι έγραψε ένα άρθρο-προειδοποίηση για τον ίλιγγο και τη γλυκιά μέθη της επιτυχίας. Αλλά αυτός πέρασε στο επόμενο στάδιο, όπου γίνεσαι οξύθυμος και φωνάζεις σε όλους, ακόμα και στην κρούπσκαγια, πριν πεθάνει καλά-καλά ο λένιν. Κι όποιον ομόλογό σου της παλιάς φρουράς δεις και σου μπαίνει στο μάτι, τον περνάς από δίκη εξπρές όπου ομολογεί τα πάντα και τον ξαποστέλνεις στον άλλο κόσμο. Όχι των τροτσκιστών, που είναι εφικτός, αλλά αυτόν που πήγε ο τρότσκι μετά το χτύπημα με την αξίνα, κι είναι αναπόφευκτος για όλους μας. Ακόμα και για τη μαμά πατρίδα μας.

Στο βιβλίο συνομιλίες με το στάλιν ο τζίλας –νούμερο δύο στους γιούγκους μετά τον τίτο που στο τέλος τον έβαλε στη φυλακή- λέει πως στις συναντήσεις με τους σοβιετικούς αξιωματούχους πίναν από το πρωί ως το βράδυ, χωρίς σταματημό. Έκανε πρόποση ο ένας στους ακατάλυτους δεσμούς φιλίας που ενώνουν τους δυο λαούς (που μόνο δύο δεν ήταν, αλλά δεν πειράζει). Ε να μην πιεις στην υγειά των ακατάλυτων δεσμών; Τι είσαι, κάνας αντιδραστικός; Άσπρο πάτο λοιπόν. Μετά από πέντε λεπτά δώσ’ του ξανά πρόποση για το σύντροφο στάλιν. Εκεί κι αν δε γινόταν να το αποφύγεις. Και μετά τον πατερούλη, ένα ποτήρι για τη μαμά πατρίδα, ένα για τον παππού (ντιμιτρόφ) και πάει πίνοντας.

Στο τέλος κατέληγαν κουρούμπελα. Κι επειδή αυτό γινόταν σχεδόν κάθε μέρα, διάλεγαν λέει μία μέρα της εβδομάδας για να κάνουν αποτοξίνωση και να καταναλώνουν μόνο χυμούς και φρούτα. Φοβερό. Σκέφτομαι να κάνω το ίδιο με το κρέας και τα αγριογούρουνα του μάκης-γκριλ.

Οι αιτίες της ήττας λοιπόν είχαν τις ρίζες τους σε αυτή την περίοδο. Μετά ήρθε ο νικήτας που στο τσακίρ κέφι έβγαλε το παπούτσι του στον οηε κι άρχισε να το χτυπάει στα έδρανα για να του φέρουν ίσως κι άλλο κρασί. Και στη συνέχεια η χρυσή μπρεζνιεφική εποχή του ειρηνικού περάσματος στον σοσιαλισμό από κοινού με τους πασόκους και τις δυνάμεις της αλλαγής.
Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι.

Επί περεστρόικα άρχισαν να παραλύουν τα κάτω αριστερά άκρα (σοβιέτ) που είχαν ατροφήσει από καιρό κι η σοβιετική εξουσία τρέκλιζε. Αλλά εμείς, παρά τις δυσκολίες, ήμασταν σίγουροι για τις ατσαλένιες νομοτέλειες και τη νίκη μας. Η σοβιετία θα έπεφτε μόνο όταν άρχιζε να ανατέλλει ο ήλιος από τη δύση.
Κι έτσι περίπου έγινε. Οι ρεβιζιονιστές πρόβαλλαν την καπιταλιστική δύση και το νόμο της αξίας σαν πρότυπο κι έφεραν το σοσιαλισμό της αγοράς και τα πάνω-κάτω. Ο ήλιος της σοβιετίας έδυσε κι άντε τώρα να καούμε ξανά εσύ κι εγώ, για να γενούνε τα σκοτάδια φως. Όποιος καεί στον πολιτικό χυλό της περεστρόικα φυσάει και το γιαούρτι της λαϊκής εξουσίας, να δει αν έχει λιπαρά ή αν είναι ρεφορμιστικό και λάιτ.

Ο γκόρμπι διέκοψε την εκστρατεία του λιγκατσόφ ενάντια στον αλκοολισμό, γιατί η βότκα του έφερνε χρήματα κι έστρωσε το δρόμο στον μπεκρούλιακα το γέλτσιν, που ήταν η φυσική κατάληξη της σοβιετικής παρακμής. Η σοβιετία τρόπον τινά αυτοκτόνησε, δια χειρός του εμετικού ηγέτη της, καταπίνοντας στον μακάριο ύπνο της το ξερατό του για τη νέα σκέψη. Όσοι αναρωτιούνται γιατί δεν αντέδρασαν οι μάζες το 91', είναι σα να απορούν που πνίγηκε ο μεθυσμένος ενώ κοιμόταν και δεν έκανε κάτι να το αποτρέψει.

Έκτοτε έχουμε ρεσάκα διαρκείας (hung over επί το ελληνικότερον). Πάμε καρφί μετά τις πορείες στα συντροφικά ουζερί και ψάχνουμε στον πάτο του ποτηριού τα κατακάθια του σοσιαλισμού να βρούμε τι έφταιξε. Εμείς λέμε ότι ο σοσιαλισμός έβαλε πολύ νερό στο κρασί του και το ανακάτεψε με ουίσκι κι άλλα καπιταλιστικά ποτά που το αλλοίωσαν κι έβαλαν μπόμπα στα θεμέλιά του. Οι άλλοι πουλάνε φτηνό οινό-πνευμα περί ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Κι όλοι μαζί καθόμαστε σαν τους μοιραίους του βάρναλη, δειλοί και άβουλοι αντάμα.

Φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο θεός που μας μισεί
Φταίει το κεφάλι το ζαβό μας, φταίει πρώτα απ’ όλα το κρασί.

Πίνουμε το κρασί μας ξεροσφύρι, χωρίς ενδιάμεσα ορεκτικά και μεταβατικά μεζεδάκια. Κι έχουμε συντροφιά μας τις αναμνήσεις που είναι σαν το παλιό κρασί κι όσο περνάει ο χρόνος φαντάζουν αξεπέραστες.
Ένα ντομ περινιόν του 1917, παρακαλώ. Το αγαπημένο μου.
Λυπάμαι, μας τελείωσε. Έχω ρετσίνα τασκένδης, παραγωγής νικήτα.

Πίνεις για να ξεχάσεις το παρόν, που όσο πάει και μαυρίζει. Το μυαλό θολώνει σαν την τελική προοπτική. Το τυλίγει γλυκά το αλκοόλ κι αρχίζει να του ψιθυρίζει ένα παλιό σκοπό από τραγούδια αντάρτικα.
Επτά θεωρίες θα σου πω, για να διαλέξεις τον σκοπό κι ένα μέλλον που είναι κομμουνιστικό...
Σκέτη ιεροτελεστία. Θρησκευτική κρασοκατάνυξη.
Βενσερέμος σύντροφοι. Σωποδήποτε. Εβίβα!
Να πάνε τα φαρμάκια κάτω...