Δεν έχω πρόβλημα, αρκεί να μην προκαλούν

Η αρχή της κατηφόρας ήταν όταν κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο μια σκηνή με τις ερωτικές περιπτύξεις δύο αρσενικών λιονταριών. Κι από κάτω ένα τρομερό σχόλιο, καυστικό σε βαθμό που να λιώνει σίδερα: δεν έχω πρόβλημα με τα γκέι λιοντάρια, έχω και φίλους γκέι λιοντάρια, αρκεί να μην προκαλούν τον κόσμο με τη συμπεριφορά τους.

Και μετά ήρθε το Πάσχα. Και το κάλεσμα για κρεατοφαγία άθεων και μη. (Και ένας συνειρμός-παράφραση με το σύντροφο Οβελίξ: δεν το ‘ξερα πως μπορεί να φάει κανείς κι άλλα πράγματα). Κι η συγκαλυμμένη κατακραυγή: δεν έχω πρόβλημα με τους άθεους που τρώνε κρέας τη μεγάλη βδομάδα, έχω και φίλους άθεους που τρώνε κρέας τη μεγάλη βδομάδα. Αρκεί να μην προκαλούν με ανοιχτές εκδηλώσεις, αυτάρεσκες καφρίλες και δε συμμαζεύεται.

Το οποίο όμως μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Εύκολα.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους πιστεύουν, νηστεύουν (και μετά κανονικά έρχεται το ληστεύουν, αλλά δεν το βάζω). Έχω και φίλους πιστούς που νηστεύουν (αν και το βασικό πρόβλημα είναι οι νηστικοί που περιμένουν το μάννα εξ ουρανού). Αρκεί να μην είναι προκλητικοί με ανοιχτές εκδηλώσεις, μεσαιωνικές δοξασίες, λατρευτικά έθιμα, κτλ.

Και μετά το συζητήσαμε με το Sniper. Και το λαϊκό στρώμα. Κι ήρθε η κατρακύλα.

Δεν έχω πρόβλημα με τους Κομμουνιστάς. Έχω και φίλους κουκουέδες άπλυτους που θα γίνουν σαπούνια (τι ωραία αντίφαση, όλα διαλεκτικά δεμένα). Αρκεί να συνεργαστούν, να εκσυγχρονιστούν, να αλλάξουν, να μπουν στο συνταγματικό τόξο, το λάκκο με τα γκέι λιοντάρια, σκύψε να πιάσεις το κομμούνι, και να μην προκαλούν με επαναστάσεις, απεργίες, ανατροπές πολιτεύματος και δικτατορία του προλεταριάτου.

Σωστό. Κι εγώ από την πλευρά μου δεν έχω πρόβλημα με όσους δεν ψηφίζουν ΚΚΕ. Έχω και φίλους που δεν ψηφίζουν ΚΚΕ (κι άλλους που λένε ότι ψηφίζουν, αλλά ο Μαρξ και η ψυχή τους τι ρίχνουν τελικά στην κάλπη). Αρκεί να μην προκαλούν ανοιχτά και να το κάνουν κρυφά στο παραβάν. Και να κατεβαίνουν στο δρόμο ό,τι σκατά κι αν ψήφισαν.

Επίσης, δεν έχω πρόβλημα με το εξωκοινοβούλιο. Έχω και φίλους από το εξωκοινοβούλιο, που ενοχλούνται άμα τους πεις αριστεριστές, κι έχουν δίκιο, γιατί μόνο αυτό δεν είναι οι άνθρωποι –τέρμα δεξιά το έχουν στρίψει το τιμόνι, όπου είναι πάντα η στρατηγική, εκτός κι αν κάθεται η τακτική. Αρκεί μόνο να μην είναι προκλητικοί, με χυδαία αντι-ΚΚΕ αντανακλαστικά.

Δεν έχω πρόβλημα με (βασικά έχω, αλλά έχω συνηθίσει) τον αντικομμουνισμό. Ξέρω και μερικούς παλιούς (πρώην) συντρόφους που έχουν καταντήσει αντικομμουνιστές. Βασικά όμως δεν ξέρω πώς μπορείς να μη γίνεις προκλητικός, αν είσαι αντικομμουνιστής. Αρκεί να γίνεσαι προκλητικός σε βαθμό γραφικότητας, για να έχουμε τουλάχιστον κάτι για να γελάμε από την όλη υπόθεση. Όπως στο Rocky IV.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους βάζουν ερωτήματα για το σύντροφο με το μουστάκι ως ιστορική προσωπικότητα. Έχω και φίλους που είχαν αντίστοιχους προβληματισμούς (και ζούνε ακόμα). Αρκεί στο τέλος, ουρανομήκεις επιδοκιμασίες, ουράααα, και θυελλώδικα χειροκροτήματα.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους είναι αντι-Μπαρτσελόνα. Έχω κι ένα φίλο που είναι αντι-Μπαρτσελόνα και με πρήζει με το(ν) Κ(λ)οπ και τη Λίβερπουλ. Αρκεί να μην προκαλούν και να μη βλέπουμε μαζί παιχνίδια της Μπάρτσα, και μου σπάνε τα νεύρα με την εμπάθειά τους να υποστηρίζουν πάντα τον αντίπαλο, τάχα γιατί συμπαθούν τον αδύνατο και τάσσονται με τα αουτσάιντερ, από θέση αρχής.

Δεν έχω πρόβλημα με τους κάγκουρες που στηρίζουν τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ευτυχώς δεν έχω φίλους που να συμπαθούν τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Αρκεί να τους περιορίσουμε σε συγκεκριμένες προστατευόμενες περιοχές (Μπουρνάζι) και υδροβιότοπους (πχ μια λιμνοθάλασσα με τζελ).

Παρεμπιπτόντως, δεν έχω πρόβλημα με το Μπουρνάζι. Έχω ζήσει και μερικούς μήνες στο Μπουρνάζι. Πέρα απ’ την Πλάκα (και το Βλαδιβοστόκ, είναι κι εκεί πατρίδα με σοσιαλισμό).

Δεν έχω πρόβλημα με όσους δεν τρώνε πολύ και θεωρούν το φαΐ υπερτιμημένη αξία. Έχω και φίλους που δεν τρώνε πολύ και προσέχουν τη διατροφή τους ή φουσκώνουν με ένα πιτόγυρο. Αρκεί να βγαίνουμε έξω για φαγητό και στο τέλος να πληρώνουμε όλοι, δια του τόσο, το ίδιο. Όλοι μαζί τα φάγαμε, εξάλλου…

Αρκεί βέβαια να μην είναι ψαροταβέρνα. Δεν έχω πρόβλημα με όσους προτιμούν το ψάρι. Έχω και φίλους που τρώνε ψάρια συχνά και δε σκέφτονται πόσα πιτόγυρα πχ θα μπορούσαν να φάνε με τα ίδια χρήματα. Αρκεί τα ψάρια τους να είναι πιο φρέσκα από του Αλφαβητίξ, να μη γίνονται αφορμή για καβγάδες και να μη σκεπάζουν την τσίκνα από το αγριογούρουνό μου, που είναι κλασική αφορμή για καβγά.

Δεν έχω πρόβλημα με τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. Αρκεί να μην τους προκαλούμε.

-Δεν έχω πρόβλημα με τα κότερα. Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;

-Ναι, αρκεί να μην προκαλούμε το λαουτζίκο και τους απλούς λουόμενους, που δεν έχουν κότερα.

Δεν έχω πρόβλημα να φάω χυλόπιτα. Έχω και φίλες που τους την έχω πέσει και μου έριξαν χυλόπιτα. Αρκεί να μην προκαλούν, γυρίζοντας μπροστά μου με τον καινούριο γκόμενο που βρήκαν στο καπάκι.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους σχολιαστές έχουν αντίθετη άποψη με κάποιο κείμενο της κε του μπλοκ. Έχω και φίλους που διαφωνούν πότε-πότε (αλλά όχι πολύ συχνά) με κάποια κείμενα, σημεία, διατύπωση. Αρκεί να μην είναι προκλητικοί και χυδαίοι. Να προσθέτουν κάτι στην πολιτική συζήτηση. Και βασικά να θέλουν να κάνουν τέτοια.

Το αυτό ισχύει στο ακέραιο και για τους συντρόφους που συμφωνούν.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους σφους αναγνώστες δε βρίσκουν ιδιαίτερο νόημα σε αυτό το κείμενο. Φαντάζομαι πως θα υπάρξουν σφοι αναγνώστες που δε θα το βρουν ιδιαίτερα έξυπνο-εύστοχο. Αρκεί να το πουν στα σχόλια.

Απειλητικό υστερόγραφο: συνεχίζεται… (με  δικές σας ιδέες στα σχόλια. Αρκεί να μην είναι προκλητικές...)

Η ΚΟΜΕΠ για το σύμφωνο συμβίωσης

Η κε του μπλοκ αντιγράφει και παραθέτει εκτεταμένα αποσπάσματα από το κείμενο του Τμήματος για την Ισοτιμία των Γυναικών της ΚΕ του ΚΚΕ, ο για το Σύμφωνο Συμβίωσης», που δημοσιεύεται στο τεύχος της Κομεπ, που  κυκλοφορεί. Ο σκοπός της αντιγραφής και της ανάρτησης γενικώς είναι να προτρέψει το σφο αναγνώστη να πάρει και να μελετήσει συνολικά το κείμενο, χωρίς να αρκεστεί στα αποσπάσματα που παρατίθενται από το υποκεφάλαιο «η θέση του ΚΚΕ για την τροποποίηση του νόμου για το Σύμφωνο Συμβίωσης» (και πιστεύω ότι είναι αντιπροσωπευτικά για τη βασική θέση του κειμένου). Καλή ανάγνωση και προπαντός νηφάλιο σχολιασμό (αν θελήσετε να αφήσετε κάποιο σχόλιο).

Το ΚΚΕ από το 2008 είχε εκφράσει τις επιφυλάξεις και την ανησυχία του για το γεγονός ότι η θεσμοθέτηση του ΣΣ για τα ετερόφυλα ζευγάρια αποτελούσε στην ουσία «προθάλαμο» της θεσμοθέτησης –μέσω της επέκτασής του- αντίστοιχου συμβολαίου και για τα ομόφυλα ζευγάρια. Για αυτό και είχε ψηφίσει «παρών». Εξάλλου, αν δεν είχε θεσμοθετηθεί το ΣΣ για τα ετερόφυλα ζευγάρια δε θα είχε καταδικαστεί η Ελλάδα για διάκριση. Υπάρχει πιθανότητα η Ελλάδα να καταδικαστεί με την ίδια λογική επειδή δεν προβλέπει νομικά τη σύναψη γάμου ομόφυλων ζευγαριών με τα αντίστοιχα δικαιώματα και υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν (υιοθεσία, κ.ά.).

Παίρνοντας υπόψη τη μεθόδευση και την κλιμάκωση που ακολούθησε, το ΚΚΕ επεξεργάστηκε παραπέρα τη θέση του. Μεθοδολογικό κριτήριο της προσέγγισής του αποτελεί η ανάλυση και η ερμηνεία του θεσμού της οικογένειας ως ιστορικού – κοινωνικού φαινομένου.

Η οικογένεια, όπως όλα τα κοινωνικά φαινόμενα, μεταβάλλεται στο πλαίσιο της εξελικτικής πορείας της ανθρωπότητας. Ως κοινωνικό φαινόμενο, η οικογένεια δεν είχε τις ίδιες οικονομικές και κοινωνικές λειτουργίες σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτές ποικίλλαν ανάλογα με το ιστορικό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που καθόριζε και τον εκάστοτε κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό. (…)

Δηλ τα εθιμοτυπικά ή νομικά δικαιώματα στο γάμο δεν καθορίζονταν με βάση τις σεξουαλικές σχέσεις, το σεξουαλικό προσανατολισμό, αλλά στη βάση κοινωνικών δικαιωμάτων, που σχετίζονταν με την αναπαραγωγή του είδους, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των γονιών προς τα παιδιά, το μελλοντικό εργατικό δυναμικό ή τα μέλη της αστικής τάξης.

Ο σύγχρονος γάμος αποτελεί τη νομική έκφραση αυτής της κοινωνικής σχέσης, της οικογένειας, κυρίως όπως διαμορφώθηκε στην καπιταλιστική κοινωνία. Περιλαμβάνει ως κεντρικό της στοιχείο τη γονική μέριμνα, δηλαδή τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των γονιών απέναντι στα παιδιά. Από αυτή τη βάση παράγονται και οι υποχρεώσεις μεταξύ των συζύγων και τα κληρονομικά δικαιώματα. Με άλλα λόγια, αυτό που ρυθμίζεται νομικά δεν είναι γενικά η συγκεκριμένη επιλογή συμβίωσης του κάθε ατόμου, αλλά η συμβίωση η οποία μπορεί δυνάμει να οδηγήσει στην τεκνοποίηση, συμβάλλοντας στην αναπαραγωγή του είδους. Με αυτήν την έννοια, τα κοινωνικά δικαιώματα απορρέουν από την προοπτική της τεκνοποίησης και όχι ως απόρροια μιας ατομικής επιλογής συμβίωσης στη βάση οποιωνδήποτε άλλων επιλογών, φιλικών, σεξουαλικών, οικονομικών, εργασιακών ή οτιδήποτε άλλο. Εννοείται ότι το γεγονός αυτό δεν αναιρείται όταν κάτι τέτοιο τελικά δεν προκύπτει, όταν δηλαδή δύο σύζυγοι δεν αποκτούν –για οποιοδήποτε λόγο- παιδί.

Με βάση τα παραπάνω, το ΚΚΕ θεωρεί ότι η μοναδική έκφραση της σύγχρονης οικογένειας πρέπει να είναι ο υποχρεωτικός –πλήρως διαχωρισμένος από τη θρησκεία- γάμος. Δεν υπάρχει καμία αναγκαιότητα για δύο ειδών νομοθετικές ρυθμίσεις του γάμου.

Στη βάση των παραπάνω, εκτιμάμε ότι ο θεσμός του πολιτικού γάμου απαιτεί εκσυγχρονισμό στην κατεύθυνση απλούστευσης, πχ της διαδικασίας λύσης του (με μεμονωμένες τροποποιήσεις στον Αστικό Κώδικα για τον πολιτικό γάμο και όχι με τη θεσμοθέτηση νέων μορφών γάμου.

Το ΚΚΕ παλεύει για μια σειρά κοινωνικά δικαιώματα που αφορούν την εργατική τάξη και το λαό (εργασιακά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) χωρίς να βάζει διαχωρισμούς ανάλογα με το φύλο, το σεξουαλικό προσανατολισμό, τη φυλή, τη θρησκεία. Θεωρούμε ότι τα αιτήματα του εργατικού λαϊκού κινήματος καλύπτουν ορισμένα από αυτά τα προβλήματα που επικαλούνται ομόφυλα ζευγάρια, πχ για τα φορολογικά, κοινωνικό επίδομα για τα παιδιά ανεξάρτητα οικογενειακής κατάστασης, σύνταξη σε όλους τους άνω των 60 ετών.

Άλλα ζητήματα πχ κληρονομικά μπορούν να διευθετηθούν μέσω ιδιωτικών συμφωνητικών, συμβολαιογραφικών πράξεων. Όπως, αντίστοιχα, το να λαμβάνει γνώση κάποιος για τα θέματα που αφορούν την υγεία κάποιου άλλου μπορεί να αντιμετωπιστεί με ιδιωτικό τρόπο, στο πλαίσιο ιδιωτικών συμφωνητικών, αλλά και τις αναγκαίες τροποποιήσεις στον Αστικό Κώδικα, ώστε να μπορεί ο οποιοσδήποτε –εφόσον δεν επιθυμεί οι συγγενείς του να έχουν λόγο για αυτά τα ζητήματα- με ιδιωτικό πληρεξούσιο να ορίζει κάποιον οικείο του για να ρυθμίζει τέτοια ζητήματα.

Με την εξέλιξη της καπιταλιστικής κοινωνίας και κυρίως με τη μελλοντική κατάργησή της και τη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, οπωσδήποτε θα διαμορφωθούν νέες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων που επιθυμούν να προχωρήσουν σε τεκνοποίηση. Η κοινωνική επανάσταση άλλωστε –η οποία ξεκινά με τη νίκη της σοσιαλιστικής πολιτικής επανάστασης, την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας- περιλαμβάνει τη ριζική τροποποίηση σε μια πορεία του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων, συμπεριλαμβανομένων των σχέσεων των δύο φύλων και των γονέων με τα παιδιά. Η κοινωνία θα ρυθμίζει αυτές τις σχέσεις στη νέα οικονομική και κοινωνική βάση, ενώ ειδικά στην ανώριμη κομμουνιστική, στη σοσιαλιστική κοινωνία, το εργατικό κράτος θα προσδώσει και την αντίστοιχη νομική έκφραση σε αυτές τις σχέσεις.

Οι νέες αξίες και αντιλήψεις αποκρυσταλλώνονται σταδιακά στο βαθμό που εδραιώνονται οι κομμουνιστικές σχέσεις. Σε αυτήν τη βάση επαναστατικοποιούνται οι απόψεις για τις σχέσεις των δύο φύλων, για τις σχέσεις ανθρώπου προς άνθρωπο, όπως και όλα τα συναισθήματα και οι ιδέες των ανθρώπων. Παρεμβάλλονται νέοι κανόνες ανάμεσα στις υποχρεώσεις του ατόμου απέναντι στην κοινωνία, που οδηγούν στην πάλη του νέου πάνω στο παλιό είναι μια αργή και βασανιστική πορεία, καθώς η εμβάθυνση στις νέες σχέσεις παραγωγής και κατανομής επιδρά με ορισμένη καθυστέρηση στη συνείδηση και τις εδραιωμένες για αιώνες αντιλήψεις και πρακτικές.

Η διαδικασία αυτή δημιουργεί τη βάση για μια συνολική αναμόρφωση της οικογένειας και των οικογενειακών δεσμών, της σχέσης ατόμου και κοινωνίας, κοινωνίας και ατόμου, για την πραγματική αναγέννηση των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων, των συναισθηματικών και οικογενειακών δεσμών που αναπτύσσουν. Από τη στιγμή που έχουν φύγει από τη μέση όλοι οι οικονομικοί παράγοντες που παίζουν στον καπιταλισμό τον καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία οικογένειας, μένει το έδαφος για την ελεύθερη ανάπτυξη αμοιβαίων σχέσεων μεταξύ άντρα και γυναίκας. Το ζήτημα της επιλογής συμβίωσης ενός ζευγαριού γίνεται αποκλειστικά ιδιωτική υπόθεση, στη βάση της σωματικής, πνευματικής, ψυχικής και οποιασδήποτε άλλης έλξης. Η συμβίωση αυτή δεν επηρεάζεται από άλλους παράγοντες και για αυτό διαρκεί για όσο καιρό διαρκεί αυτή η έλξη. Το μοναδικό ελατήριο είναι η αμοιβαία αγάπη.

Η διαφωνία του ΚΚΕ στην τροποποίηση του ΣΣ και ιδιαίτερα στην επέκτασή του στα ομόφυλα ζευγάρια απορρέει από το χαρακτήρα και την εξέλιξη του θεσμού της οικογένειας, από το ρόλο της στην αναπαραγωγή του είδους. Αφετηρία της θέσης μας είναι η άποψη για την ολόπλευρη κοινωνική προστασία των παιδιών και την εξασφάλιση όσο το δυνατόν –για την καπιταλιστική κοινωνία- πιο ) ευνοϊκών προϋποθέσεων σωματικής, πνευματικής και ψυχικής ανάπτυξής τους. Στη διαμόρφωση της θέσης μας λαμβάνουμε υπόψη και όλο το σχεδιασμό που ξεκίνησε το 2008 με τη θεσμοθέτηση του ΣΣ για τα ετερόφυλα ζευγάρια και ο οποίος είναι φανερό ότι θα έχει άμεσα και συνέχεια (πέρα από την ψήφιση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου στην κατεύθυνση υιοθέτησης παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Με αυτά τα κριτήρια επαναλαμβάνουμε ότι δε συμφωνούμε με την επέκταση του θεσμού της οικογένειας στα ζευγάρια του ίδιου φύλου, πολύ περισσότερο με τη θεσμοθέτηση της δυνατότητας υιοθεσίας ή αξιοποίησης της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής.

Η βιολογική προέλευση του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα της σεξουαλικής σχέσης άντρα-γυναίκας, η οποία ως τέτοια ενδιαφέρει και ρυθμίζεται από την κοινωνία. Στη συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών αντικειμενικά το παιδί –από τα πρώτα καθοριστικά χρόνια της ζωής του- αποκτά παραποιημένη αντίληψη αυτής της βιολογικής σχέσης των δύο φύλων, η οποία είναι απαραίτητο συστατικό για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξή του.

Και αυτό το συμπέρασμα δεν ανατρέπεται από το γεγονός ότι στον ετερόφυλο γάμο μπορεί να υπάρχουν αντιδραστικά στοιχεία, ενδοοικογενειακή βία κι άλλα υποπροϊόντα της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, που ενδέχεται να δημιουργήσουν αρνητικές συνθήκες ανατροφής του παιδιού. Σε αυτήν τη βάση, εξάλλου, παρήχθησαν και οι ανισοτιμίες των δύο φύλων και οι καταπιεστικές συμπεριφορές του άντρα προς τη γυναίκα και πολλά άλλα.

Δεδομένου ότι χρόνια κοινωνικά προβλήματα και συμπεριφορές έχουν κοινωνική ρίζα στην ταξική διαίρεση της κοινωνίας (και όλα όσα αυτή συνεπάγεται σε επίπεδο κοινωνικών σχέσεων και αντιλήψεων), ο κίνδυνος αυτός δεν αποτρέπεται ούτε στην περίπτωση ανατροφής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Αντίθετα, σε αυτήν την περίπτωση οι κίνδυνοι αυτοί ενισχύονται από την παραποιημένη αντίληψη της βιολογικής σχέσης, χωρίς να σημαίνει ότι το παιδί ενός ομόφυλου θα αναπτύξει οπωσδήποτε και ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό. Η ανάπτυξη των ψυχικών λειτουργιών του παιδιού κατά τη διάρκεια της διαδικασίας έμμεσης αφομοίωσης των αξιών, που επικρατούν σε μια ιστορική περίοδο, γίνεται μέσα από τις άμεσες κοινωνικές επαφές του παιδιού με τους ενήλικες. Στη συνέχεια αφομοιώνονται στη συνείδησή του. Συνεπώς επιδρά συνολική η οικογένεια, το ευρύτερο οικογενειακό, φιλικό, σχολικό, κοινωνικό περιβάλλον.

Άλλωστε και η ίδια η σύγχυση για τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων συνδέεται άμεσα –χωρίς να επικαθορίζεται συνολικά από αυτά- με τα προβλήματα στις σχέσεις των ετερόφυλων ζευγαριών και τη μεταβατικότητα που υπάρχει σήμερα στο ζήτημα αυτό σε σχέση με παλιότερα. Κάθε επιλογή άλλωστε που παρουσιάζεται ως ατομική, συμπεριλαμβανομένου του λεγόμενου σεξουαλικού προσανατολισμού, δεν μπορεί να αποκοπεί από τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες υιοθετείται. Η οποιαδήποτε επιλογή δεν μπορεί, για παράδειγμα, να μην επηρεάζεται από κοινωνικά προσδιορισμένα φαινόμενα όπως οι αντιδραστικές αντιλήψεις για τη γυναίκα, η ενδοαστική βία, τα αρνητικά βιώματα των παιδιών από την ανατροφή τους από ετερόφυλα ζευγάρια, κλπ. Αυτά τα προβλήματα δε δημιουργούν μόνο σύγχυση όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων του ίδιου φύλου, αλλά αρνητικές καταστάσεις και συμπεριφορές και στις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών φύλων.

Από τα παραπάνω απορρέει ότι το ίδιο φαινόμενο έχει πολύ διαφορετικό χαρακτήρα στις διαφορετικές βαθμίδες της κοινωνικής εξέλιξης. Σε καμία περίπτωση, για παράδειγμα, δεν μπορεί να συγκριθεί η ομοφυλοφιλία στις σημερινές συνθήκες κυριαρχίας του καπιταλισμού με το αντίστοιχο φαινόμενο στην Αρχαία Ελλάδα ή σε άλλες περιοχές και περιόδους (που δεν μπορούν να παρουσιαστούν στο πλαίσιο αυτού του άρθρου, αν και είναι αρκετά γνωστές). Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν επιμέρους κοινές πλευρές μεταξύ τους, αλλά ότι αυτές οι κοινές πλευρές δεν είναι οι καθοριστικές για την έκταση και τα χαρακτηριστικά του φαινομένου στις διάφορες περιόδους.

Ο αντιεπιστημονικός τρόπος προσέγγισης αυτού του κοινωνικού φαινομένου δεν περιορίζονται μόνο στην ανιστόρητη σύγκριση των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων διαφορετικού ή του ίδιου φύλου σε διαφορετικές περιόδους της εξέλιξης της ανθρωπότητας, αλλά επεκτείνεται και στην ταύτιση της συμπεριφοράς των ζώων με αυτή των ανθρώπων, η οποία επιχειρείται μέσω της ανάδειξης «ομοφυλοφιλικών» φαινομένων στις σεξουαλικές σχέσεις στο ζωικό βασίλειο.

Συνοψίζοντας, το ΚΚΕ θεωρεί ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ιδιωτική υπόθεση, όπως και η συμβίωση. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η σεξουαλική σχέση ή η ικανοποίηση της σεξουαλικότητας δεν παράγει κοινωνικά δικαιώματα. Η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια είναι επί της ουσίας επέκταση του θεσμού της οικογένειας και σε αυτά τα ζευγάρια. Η εμπειρία από άλλες χώρες αποδεικνύει ότι, όπου θεσμοθετήθηκε το σύμφωνο συμβίωσης ή ο γάμος ομοφυλόφιλων, άνοιξε ο δρόμος και για την υιοθεσία παιδιών.

Παρόλα αυτά το ΚΚΕ καταδικάζει και είναι κάθετα αντίθετο σε οποιαδήποτε συμπεριφορά ή πρακτική γίνεται σε βάρος ανθρώπων με κριτήριο τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους. Θεωρεί απαράδεκτες όχι μόνο τις επιθέσεις, αλλά και οποιαδήποτε σχετική προσβλητική συμπεριφορά. Γι’ αυτόν το λόγο άλλωστε συμφώνησε στη Βουλή με τη ρύθμιση που προβλέπει την αυστηρή τιμωρία αυτών των συμπεριφορών.

Ο λόγος ύπαρξης του ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία είναι η συσπείρωση των καταπιεσμένων –πέρα και πάνω από τις υπαρκτές διαφορές μεταξύ τους σε όλα τα πεδία της ιδιωτικής και κοινωνικής ζωής- σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, με στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής και την οικοδόμηση της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και κάποια αποσπάσματα από προηγούμενο υποκεφάλαιο με την παρουσίαση και το σχολιασμό της θέσης των άλλων πολιτικών (και όχι μόνο) δυνάμεων. Σημειώνω ενδεικτικά τα εξής:

Οι ΑΝΕΛ καταψήφισαν επί της αρχής το νομοσχέδιο, με εξαίρεση 3 βουλευτές, αναπαράγοντας τις αντιδραστικές εθνικιστικές θέσεις για «τη σημασία της οικογένειας στη συντήρηση και προαγωγή του έθνους». Ιδιαίτερη συζήτηση έγινε στη Βουλή για τις απαράδεκτες τοποθετήσεις του Π. Καμμένου περί ταύτισης της ομοφυλοφιλίας με την κτηνοβασία.

Η ΧΑ από την πλευρά της, όχι μόνο καταψήφισε το νόμο, αλλά εντείνει, απ’ ό,τι φαίνεται, τις απαράδεκτες φραστικές και σωματικές επιθέσεις της σε ομοφυλόφιλους, φέροντας σημαντική ευθύνη για τη στοχοποίησή τους. Από την άλλη, η αντίδρασή της στο νομοσχέδιο απορρέει από αντιδραστικές θέσεις εκθειασμού της οικογένειας ως πυρήνα αναπαραγωγής της κοινωνίας, κινούμενη στη γνωστή ιδεολογική γραμμή «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».

Η αντιδραστική οπτική της Εκκλησίας αποτυπώνεται στην προσέγγιση του γάμου και της οικογένειας «ως κατεξοχήν εκκλησιαστικού και κοινωνικού θεσμού» που είναι –με βάση την απόφαση της ΔΙΣ- «το ασφαλέστερο κοινωνικό πλαίσιο για την ορθή διαπαιδαγώγηση και την αγωγή των νέων μελών της κοινωνίας».

Η Εκκλησία θεωρεί την οικογένεια και το γάμο (εννοείται πως αναγνωρίζει μόνο το θρησκευτικό γάμο) ως απαραίτητους θεσμούς για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών με επίκεντρο τη διδασκαλία του ορθόδοξου χριστιανισμού. Θεωρεί δηλαδή την οικογένεια ως απαραίτητο συμπλήρωμα της Εκκλησίας στο στόχο της υιοθέτησης από τα παιδιά της μεταφυσικής θρησκευτικής κοσμοθεωρίας. Η Εκκλησία αντιτάσσεται λοιπόν στο σχέδιο νόμου από την οπτική της υπεράσπισης της ανατροφής «καλών χριστιανών». Άμεσα ή έμμεσα αναγνωρίζει ως σκοπό της σεξουαλικής σχέσης την τεκνοποίηση.

Πώς θα σβήσουμε το ΚΚΕ

Αν και το συγκεκριμένο θέμα έχει πιθανότατα εξαντληθεί (όχι με την έννοια πως λύθηκε), τόσο εισηγητικά, όσο και στα σχόλια, η κε του μπλοκ καταγράφει κωδικοποιημένα κάποια σημεία που μας έκαναν "σοφότερους" χτες.

-Οι χρυσαυγίτες βουλευτές τσίταραν χτες Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν (διάλογος με Τσέτκιν) και γενικά όλους τους κλασικούς του μαρξισμού. Που με βάση τους τρομερούς συσχετισμούς και τα άλματα λογικής τύπου μπάτσος=όργανο=μπάτσος (ενώ το σωστό θα ήταν =μπαγλαμάς) που παρακολουθεί κανείς στο διαδίκτυο, είναι πιθανότατα από ομοφοβικοί μέχρι φασίστες.

-Αν το απόλυτο κριτήριο είναι ποιος ψηφίζει τι και μαζί με ποιον, δείξε μου τι ψήφισες να σου πω τι είσαι κι η θεωρία των δύο άκρων από το παράθυρο, όπως λέει η Αλέκα, τότε πρέπει να επισημάνουμε (και να προβληματιστούμε επ' αυτού) πως υπέρ του συμφώνου (ΣΣ) ψήφισε σχεδόν όλο το μαύρο μνημονιακό μέτωπο, που ψάχνει να βρει αλλού τεκμήρια προοδευτικότητας.

Κι αν αυτό είναι το απόλυτο κριτήριο για το ποιος είναι-θεωρείται δημοκρατικός (και ποιος ομοφοβικός φασίστας), τότε ας καλωσορίσουμε στο μεγάλο δημοκρατικό μέτωπο τον Κυριάκο Μητσοτάκη (που μπορεί να αναδειχτεί και πρόεδρος της ΝΔ) και το μεγάλο δημοκρατικό πνεύμα του Θόδωρου Φορτσάκη -που είναι μάλιστα και υπέρ της κατοχύρωσης της υιοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια.

-Ο κυβερνητικός λόχος ξαφνικά αναθάρρησε και βγήκε επιθετικά από τη ντουλάπα του, για να δείξει πόσο προοδευτικός είναι. Τόσο προοδευτικός που θεωρεί πχ ότι στη Σοβιετική Ένωση καταπιέζονταν οι ομοφυλόφιλοι και οι γυναίκες (Φίλης) ή πως το ΣΣ είναι πιο σημαντικό από το μνημόνιο (τάδε έφη Τσακαλώτος). Αλλά αυτοί δυστυχώς δε διαθέτουν το πολύ καλό μάρκετινγκ που έχει το ΚΚΕ, για να γίνουν κι οι δικές τους δηλώσεις ανάρπαστες και να τους περιλάβουν οι επαγγελματίες τουιτεράδες.

Μάθαμε επίσης (Καραγιαννίδης) ότι τα σήμαντρα του ΚΚΕ χτυπάνε πένθιμα, σαν αυτά του Αμβρόσιου στο Αίγιο και τα Καλάβρυτα (γιατί χωρίς λίγη θεωρία των άκρων, η ζωή μας θα ήταν άχαρη, τσίχλα δίχως ζάχαρη). Και δε μου λες μεγάλε, πότε ακριβώς θα ψηφίσετε το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους; Πότε; Σόρι, δε σε ακούω πολύ καλά, γιατί χτυπάνε από το πρωί κάτι σήμαντρα πένθιμα και μας έχουν τρελάνει.
Σώπα, όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες...

-Παρεμπιπτόντως, αν έχω καταλάβει καλά, τα φορολογικά ζητήματα αποσυνδέθηκαν και βγήκαν από το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε χτες. Με άλλα λόγια, ένα απ' τα βασικά θέματα που άνοιξε τη συζήτηση και υπαγόρευε θεωρητικά την ανάγκη να ψηφιστεί το ΣΣ, παραμένει ανικανοποίητο. Τότε γιατί ακριβώς φιλιέται και χαμογελά ο κόσμος πατέρα; Και δεν ήταν κάτι που έπρεπε να το αναδείξουμε επιθετικά, για να φανεί η υποκρισία και οι πραγματικές στοχεύσεις της πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά;

-Από χτες βγήκαν παγανιά από το σεντούκι (αν είχαν μπει δηλ ποτέ), σαν έτοιμα και ώριμα από καιρό, σα θαρραλέα, διάφορα σχόλια του στιλ "ΝΤΡΟΠΗ!!!", "ξεράστε ελεύθερα", με κεφαλαία, θαυμαστικά και υστερικές κραυγές, που δε διαφέρουν πάρα πολύ ως λογική και ύφος από διάφορους φαιούς σχολιαστές του διαδικτύου.

Είναι θεμιτό να διαφωνεί κανείς και να θεωρεί λάθος πχ αυτό το απόσπασμα από την πρώτη ομιλία του Γκιόκα
Ούτε προκύπτει από επιστημονικά τεκμηριωμένες σύγχρονες έρευνες πώς προκύπτει ο σεξουαλικός προσανατολισμός προς το ίδιο φύλο. Σε μεγάλο βαθμό, έχει τις ρίζες του σε χρόνια κοινωνικά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, στα βιώματα των παιδιών μέσα στην οικογένεια, στο ευρύτερο οικογενειακό, φιλικό, σχολικό περιβάλλον, στην ενδοοικογενειακή βία. Συνεπώς, δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως αποκλειστικά ατομική απόφαση, ανεξάρτητα από τον κοινωνικό περίγυρο
ή αυτό
Με τη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, οπωσδήποτε θα διαμορφωθεί νέος τύπος συμβίωσης, ως σχετικά σταθερής ετεροφυλικής σχέσης και αναπαραγωγής. Βασικό στοιχείο θα είναι η ισοτιμία της γυναίκας, η απελευθέρωσή της από τη σκλαβιά του ατομικού νοικοκυριού, η απαλλαγή της από την αποκλειστική ευθύνη στην ανατροφή των παιδιών, η εξασφάλιση ελεύθερου χρόνου για την ισότιμη συμμετοχή της στην οργάνωση και διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής, με μέτρα προστασίας της υγείας της, παίρνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες που προκύπτουν από τη μητρότητα.

Αλλά αυτό απέχει αρκετά από το "ντροπή", το "ξεράστε ελεύθερα" κι άλλα τινά παρόμοια και μάλιστα σε ένα λεπτό θέμα, όπου ελάχιστοι έχουν μια κατασταλαγμένη θέση ή μια επεξεργασία σε στέρεα, επιστημονική βάση.
Θα μπορούσα πχ κι εγώ να πω ότι ξερνάω (ελεύθερα) με όσους θεωρούν το φύλο κοινωνική κατασκευή κι ατομική επιλογή του καθενός, αλλά τι ακριβώς θα ερχόταν να προσθέσει αυτό και πώς θα ωφελούσε το διάλογο;

-Στον αντίποδα, είναι κρίσιμο να σημειωθεί και να υπογραμμιστεί πως το ΚΚΕ έχει δικούς του εκπροσώπους και κρίνεται από αυτούς. Κι όχι από τα άστοχα σχόλια και τις χοντράδες που μπορεί να γράφει ο κάθε αυτόκλητος υπερασπιστής του στο δίκτυο (κι αυτό συμπεριλαμβάνει προφανώς κι εμένα). Από την άλλη, αν πολλοί οπαδοί του κόμματος έχουν κι εκφράζουν ανοιχτά τέτοιες (ας τις πούμε έτσι χάριν συνεννόησης) ομοφοβικές απόψεις, αυτό είναι κάτι που ξεφεύγει από τα όρια της σύμπτωσης και πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά.

-Εν πάση περιπτώσει, αν κάποιοι μισούν τόσο πολύ το (δογματικό, σεχταριστικό, ομοφοβικό, σταλινικό και δε συμμαζεύεται) ΚΚΕ από το χάρτη, ας παλέψουν όλοι μαζί για να φέρουμε μια ώρα αρχύτερα τον κομμουνισμό, όπου δε θα υπάρχουν τάξεις, κόμματα και πολιτική (με τη σημερινή έννοια τουλάχιστον) και συνεπώς το ΚΚΕ θα καταργηθεί-απονεκρωθεί εκ των πραγμάτων.

Κατά τα άλλα, είδαμε-μάθαμε-ακούσαμε.
Μια πολύ καλή ομιλία της Αλέκας, που (είναι καλό να τη δείτε ολόκληρη από το βίντεο του 902 και όχι μόνο από τα αποσπάσματα του σημερινού Ρίζου, που δεν είναι τόσο αντιπροσωπευτικά, και) δείχνει (κατά τη γνωμη μου) τις βαθιές γνώσεις της πάνω στο ζήτημα των έμφυλων σχέσεων και κάθε άλλο παρά αμηχανία (την οποία διέκριναν κάποιοι αναλυτές στο δημόσιο λόγο του κόμματος).



-Την κατάθεση στα πρακτικά της Βουλής, της Αγίας Γραφής από το Νικολόπουλο. Είναι ζήτημα όμως αν το κείμενό της επιδέχεται τροπολογιών και συμπληρώσεων -όπως διαμορφώθηκαν εξάλλου, στο πέρασμα των χρόνων, και τα περισσότερα ιερά κείμενα.

-Το Ζουράρι να διαφοροποιείται από τους Ανελ και να υπερψηφίζει το ΣΣ στη μνήμη του κομμουνιστή πατέρα του και της πρωτοπόρας μελέτης του για τη σεξολογία -που κατατέθηκε κι αυτή στα πρακτικά.

-Τον Πειραιώς Σεραφείμ να αποφαίνεται ότι με το στοματικό έρωτα αυξάνονται τα κρούσματα καρκίνου του στόματος (να τι συμβαίνει όταν δε χρησιμοποιούμε σωστά τον οργανισμό μας). Υποθέτω πως με το ίδιο σκεπτικό, για τα αυξημένα κροιύσματα του καρκίνου του μαστού μπορεί να ευθύνονται πχ τα λεγόμενα ισπανικά (που στα ισπανικά πάντως λέγονται κουβάνο, νομίζω). Άλαλα τα χείλη των ασεβών (και στην κυριολεξία...)

Ενώ δεν είδαμε την ψήφο της Λιάνας Κανέλλη, που ήταν απούσα, καθώς στο τέλος της συνεδρίασης είχε μείνει μόνο ο Γκιόκας από την ΚΟ του ΚΚΕ.

Πίσω από τον ήλιο

Το σημερινό κείμενο δεν απευθύνεται μάλλον σε όσους έχουν στερεωμένες βεβαιότητες και δεν έρχεται να προσθέσει τη δική του βεβαιότητα, πάνω στις άλλες. Αντιλαμβάνομαι πως μια μη κατασταλαγμένη θέση μπορεί να εκληφθεί ως δειλός κεντρισμός ανάμεσα στο συγκροτημένο λόγο των δύο αντικρουόμενων πλευρών, που μπορεί ωστόσο να μετατραπούν σε Συμπληγάδες, που καταπλακώνουν κάθε αμφιβολία ή διαφοροποίηση κι εμποδίζουν, σε τελική ανάλυση, την κριτική σκέψη και την αναζήτηση σχετικά με το επίμαχο ζήτημα.

Θεωρώντας λοιπόν πως έχει πολλές πτυχές, όπως φάνηκε και στα σχόλια της προηγούμενης σχετικής ανάρτησης και πως δεν είναι τόσο εύκολο, όσο φαίνεται, να διακρίνει κανείς την κύρια, ανακεφαλαιώνω κάποια δικά μου συμπεράσματα, ανάκατα με προβληματισμούς και ζητήματα προς διερεύνηση (σχετικά κωδικοποιημένα, για να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερα).

Το βασικό σημείο που μπαίνει από τη μία πλευρά είναι ότι δεν πρέπει να υπάρχει καμία διάκριση-καταπίεση εις βάρος των ομοφυλόφιλων κα οποιασδήποτε άλλης κοινωνικής ομάδας βάση της σεξουαλικής της προτίμησης, του χρώματος, κτλ. Και δεν υπάρχει κομμουνιστής ή φίλος του κόμματος (με κάποιες θλιβερές εξαιρέσεις, που δεν ειναι αμελητέες -αν όχι ως ποσότητα- ως φαινόμενο), που να διαφωνεί με την κατάργηση αυτών των διακρίσεων και τη διασφάλιση (νομική και ουσιαστική) των δικαιωμάτων αυτών.

Κριτήριο της θεωρίας (και των φραστικών διακηρύξεων) όμως είναι η πράξη. Κι όπως πολύ σωστά σημειώνει σε ένα σχόλιό της η Amor Omnia Vincit, το Κόμμα (όπως και η γυναίκα του Καίσαρα) πρέπει να φαίνεται και τίμιο, να παίρνει πρωτοβουλίες, μέσα κι έξω απ' τη Βουλή, για την κατοχύρωση αυτών των δικαιωμάτων, το σπάσιμο της ομοφοβίας -και παραπλεύρως της καυποψίας και της ρετσινιάς για το ομοφοβικό ΚΚΕ, που καλλιεργείται μεθοδευμένα.
Κι αυτό ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνει για το Σύμφωνο Συμβίωσης (ΣΣ) ή μάλλον ως απαραίτητο συμπλήρωμά της. Εφόσον δηλ δε συμφωνεί το Κόμμα με το ΣΣ, πρέπει να προβλέπει στην πρότασή του, με ποιον τρόπο θα ξεπεραστούν τα πρακτικά προβλήματα, όπως αυτό που αντιμετώπισε ο σύντροφος του Χατζησάββα στην εντατική, κ.ά. (κληρονομικά, συνταξιοδοτικά, κτλ).

{Υπάρχει παράλληλα ένα ζήτημα, που θίγει και μια παρένθεση παραπάνω, και το οποίο αφορά αποκλειστικά το Κόμμα και τα όργανά του, και δεν μπορεί να συζητηθεί (πόσο μάλλον να λυθεί) σε ένα ιστολόγιο. Περιορίζομαι λοιπόν να γράψω το αυτονόητο, ότι δηλ αυτοί που περισσεύουν στην οργανωμένη πάλη και τη συνειδητή της πρωτοπορία, δεν είναι οι συνειδητποιημένοι ομοφυλόφιλοι, αλλά οι ομοφοβικές αντιλήψεις κι όσοι τις εκφράζουν, ακόμα και σαν καλαμπούρι της κακιάς ώρας.}

Μπαίνει το ερώτημα αν αυτά τα πρακτικά ζητήματα μπορούν να διευθετηθούν με διαφορετικό τρόπο ή περνάνε υποχρεωτικά από το ΣΣ. Όπως επίσης αν το ΣΣ είναι ένα είδος υποκατάστατου του γάμου και συνδέεται με το δικαίωμα της υιοθεσίας. Ομολογώ (σα Μανόλης Καψής) πως δεν έχω τις γνώσεις για να εκφράσω κάποια έγκυρη γνώμη, υποψιάζομαι όμως πως το θέμα δεν μπαίνει γενικά και αόριστα προς συζήτηση, αλλά συγκεκριμένα, με βάση και τις γενικότερες νομοθετικές επιδιώξεις (πχ της ΕΕ).

Θεωρώ επίσης αναγκαίο να έχουν επιστημονική βάση οι επεξεργασίες μας. Συνεπώς είναι απαραίτητο να παρουσιαστεί μια σοβαρή, συλλογική δουλειά και επιμέρους μελέτες στον τομέα των έμφυλων σχέσεων συνολικά και πιο ειδικά στο ζήτημα της ανάπτυξης-δαμόρφωσης της προσωπικότητας του παιδού και του ρόλου που παίζουν (ή παύουν σταδιακά να παίζουν) τα γονεϊκά πρότυπα, η σχέση με τη βιολογική μητέρα, τον πατέρα, κτλ. Κι επειδή η επιστημονική έρευνα και ο διάλογος της επιστημονικής κοινότητας δεν είναι ακριβώς κάτι ουδέτερο, για να περιμένουμε να αποφανθεί, καταδεικνύεται, κατά τη γνώμη μου, το κενό που έχει αφήσει το ΚΜΕ -ή τέλος πάντων την ανάγκη να υπάρχει κάτι αντίστοιχο.

Νομίζω πως χρειάζεται επίσης και μια πιο συστηματική και έγκυρη ενασχόληση για το πώς αντιμετώπιζαν αντίστοιχα ζητήματα α. Οι κλασικοί και β. Οι σοβιετικοί (ή άλλες ΛΔ), για να διαλυθούν κάποιοι αστικοί μύθοι ή εύκολα, απλοϊκά σχήματα (η Σοβιετική Ένωση κυνηγούσε τους ομοφυλόφιλους). Αλλά και για να μας δώσει μια βάση για την επικαιροποίηση και το προχώρημα του κεκτημένου τους.

-Από μια πρόχειρη σφυγμομέτρηση στον κύκλο μου, που δεν είναι απαραίτητα αντπροσωπευτική μιας γενικότερης τάσης, καταλαβαίνω ότι οι νεότερες γενιές είναι πιο δεκτικές στο ΣΣ κι ενδεχομένως κάπως πιο ευαισθητοποιημένες ενάντια στην ομοφοβία -κάτι που μεταξύ άλλων έχει να κάνει με βιώματα, παραστάσεις, και τη γενικότερη παιδεία που προκύπτει από αυτά. Δεν καταλαβαίνω ωστόσο, γιατί πρέπει να θεωρούνται αντιδραστικοί, "πίσω από τον ήλιο", κτλ όσοι τάσσονται με επιχειρήματα ενάντια στο ΣΣ, ενώ είναι προοδευτικοί, μπροστά από τον ήλιο (και την εποχή τους μη σου πω), όσοι θεωρούν το φύλο κατεξοχήν κοινωνική κατασκευή και βασικά προσωπική επιλογή του καθενός.

Θεωρώ παρεμπιπτόντως κάθε συμψηφισμό και εξομοίωση του τύπου "το ΚΚΕ λέει τα ίδια με την εκκλησία, το Φαήλλο, τους Χρυσαυγίτες, κτλ, φαιδρή κι αδιάφορη. Και βασικά ούτε καν πρωτότυπη, αν θυμηθεί κανείς την αντίστοιχη καραμέλα για το σχέδιο Ανάν, τα ναρκωτικά κι άλλα τέτοια θέματα που παρείχαν πιστοποιητικά προοδευτικότητας για αστικά κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής.

-Θυμάμαι τις αντιδράσεις που είχε ξεσηκώσει παλιότερα μια ομιλία του Αλυσανδράκη στη βουλή, όπου συνέδεσε αν θυμάμαι καλά την αντίθεσή του στο ΣΣ με το ζήτημα της νομιμοποίησης ενός τρίου, σεξτέτου, οκτέτου, κτλ.
Εάν παρόλα αυτά η ουσία για το ΣΣ έγκειται στην αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου, προσωπικά δεν έχω τις γνώσεις και κανένα μεθοδολογικό εργαλείο, για να διαχωρίσω την περίπτωσή τους από την πολυγαμία και να θέσω κάποιο (αριθμητικό ή άλλου είδους) όριο. Ούτε θεωρώ σωστή, εν προκειμένω, την ιστορική προσέγγιση και τη λογική να εξεταστεί μόνο το επιμέρους ζήτημα που φαίνεται ώριμο -ή τέλος πάντων πιο ώριμο από τα άλλα.

-Επιπλέον. Αν οι έμφυλες σχέσεις και η μορφή τους καθορίζονται από κοινωνικούς, ιστορικούς παράγοντες, και δεν είναι μια για πάντα δοσμένες, αν δηλ με άλλα λόγια "γκέι δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι" (με κάποιες βιολογικές, ορμονικές εξαιρέσεις) αναρωτιέμαι αν μπορεί να σταθεί ο ισχυρισμός (ή τέλος πάντων να τον εξετάσουμε) ότι η κοινωνία μελλοντικά θα διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο που θα οδηγήσει στην εξάλειψη ή την ελάττωση της συχνότητας του φαινομένου (και παράλληλα πολλών άλλων σεξουαλικών συμπεριφορών, που θα εξελίσσονται παράλληλα). Κάτι όμως που ξεφεύγει πολύ από το ζήτημα που είναι στην επικαιρότητα.

-Η ταξική σκοπιά είναι πανταχού παρούσα. Νομίζω ότι οι πλούσιοι ομοφυλόφιλοι θα έχουν πάντα τη δυνατότητα να ξεπερνάνε κάθε νομικό εμπόδιο, ακόμα και για την υιοθεσία και μάλιστα όχι ορφανών παιδιών, αλλά με αγοραπωλησία από ένα φτωχό ζευγάρι που δε θα μπορεί να σηκώσει το οικονομικό βάρος της ανατροφής του παιδιού.
Από την άλλη, η ταξική αντιλαϊκή πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων δεν αφήνει κανένα δικαίωμα όρθιο, για κανένα παιδί, ζευγάρι, οικογένεια, κτλ.

-Τελευταίο και λιγότερο σημαντικό ίσως, αλλά θα είχε νομίζω ειδικό ενδιαφέρον να πει τη δική της γνώμη της για το ζήτημα κι η Λιάνα Κανέλλη -με την ίδια έννοια, που περίμενα να δω και την τοποθέτηση του Νεόφοιτου, για το πώς βλέπει τα πράγματα, ανεξάρτητα με το αν συμφωνώ μαζί του ή όχι.

-Με τα παραπάνω κωδικοποιημένα ζητήματα δεν εξαντλώ προφανώς ούτε κατά προσέγγιση το ζήτημα, ούτε επιδιώκω να ανακυκλώσω την προηγούμενη συζήτηση (αν και μπορεί να εκληφθεί ως διευκόλυνση για όσους θέλουν να τη συνεχίσουν ή δυσκολεύονται να την παρακολουθήσουν μετά τα 200 σχόλια). Θα ήθελα όμως (χωρίς να μπορώ φυσικά να προκαταβάλω εισηγητικά την καμπή της συζήτησης στα σχόλια) να επιστήσω την προσοχή των σφων αναγνωστών/σχολιαστών στο ζήτημα του φύλου και των χαρακτηριστικών του, όπου βρίσκεται κατά τη γνώμη μου κι η ουσία του πράγματος.

Χατζησάββας και Πατελικά

Το περασμένο χρονικό διάστημα, η επικαιρότητα έδωσε δύο σημαντικές αφορμές, για να (ξαν)ανοίξει το θέμα των έμφυλων σχέσεων.

Η κηδεία του ηθοποιού Χατζησάββα, που ήταν ομοφυλόφιλος, το παράπονο του συντρόφου του και η γεμάτη ανδρικό ήθος ανάρτηση του Φαήλου Κρανιδιώτη περί αξύριστης χήρας –χώρια το παράπλευρο ζήτημα που προέκυψε με την αποτέφρωση, που δεν επιτρέπεται ακόμα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα και της δεύτερης φοράς Αριστερά (που προχωρά με γοργά βήματα στο διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους.

Τα «Πατελικά», με ένα από τα «απλά μαθήματα σύγχρονης επαναστατικής θεωρίας» του ομίλου της Αθήνας και το απόσπασμα που ανέβασε η «Ομάδα Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην Εκπαίδευση», για να γνωρίσει απρόσμενη διάδοση (πιθανότατα μεγαλύτερη από κάθε άλλη δραστηριότητα του Ομίλου και του Πατέλη προσωπικά), και να θίξει το ζήτημα της ομοφοβίας ή τρανσφοβίας του Πατέλη συγκεκριμένα ή γενικότερα μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας ή της Αριστεράς (ό,τι περιεχόμενο κι αν δίνει κανείς στον τελευταίο όρο).

Ως προς το πρώτο ζήτημα, μπορούμε να προσπεράσουμε την προκλητική τοποθέτηση Κρανιδιώτη, (που είναι πιασάρικο θέμα, αλλά δεν προκαλεί καμία έκπληξη ή ενδιαφέρον), για να κρατήσουμε αυτό που λέει ο Φαλελάκης, που διατηρούσε σχέση τα τελευταία είκοσι χρόνια με το Χατζησάββα, αλλά δεν είχε δικαίωμα να βρίσκεται δίπλα του, στην εντατική, στις τελευταίες του στιγμές, γιατί δεν είχε κάποια αναγνωρισμένη συγγένεια, α’ βαθμού, με το σύντροφό του (με άλλα λόγια δεν είχαν παντρευτεί). Κάτι που θα μπορούσε να επιλυθεί πχ αν είχε περάσει το Σύμφωνο Συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους, που θεωρητικά είναι και θέση του Σύριζα, αλλά διστάζει να το φέρει προς ψήφιση στη Βουλή, πιθανότατα για να μη χαλάσει τις καλές του σχέσεις με τη θρησκευτική ηγεσία. Κι αυτό, ανεξάρτητα με το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τη θέσπιση του συμφώνου, και πέρα από την υποκρισία ενός αστικού κόμματος, όπως ο Σύριζα, αναδεικνύει (μία πτυχή μόνο από) τα υπαρκτά, σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά τα ομόφυλα ζευγάρια, εν είδει «τιμωρίας» για τη σεξουαλική τους επιλογή.

Η δεύτερη περίπτωση είναι λίγο πιο σύνθετη κι ιντριγκαδόρικη, γιατί εμπεριέχει «ενδοαριστερές αντιθέσεις» και την προσπάθεια να χρεωθεί ή να μη χρεωθεί κάπου ο Πατέλης κι οι απόψεις του. Ενώ είναι γνωστό δηλ ότι κινείται στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο (με την ευρεία έννοια, για να συμπεριλάβει το πέρασμά του από το εθνικιστικό μόρφωμα του Καζάκη), στις παρυφές του (διαλυμένου πια) ΜΑΡΣ και της Ανταρσυα, πολλοί σύντροφοι και συναγωνιστές του ξεσπάθωσαν εναντίον του (μπορεί και να του το κρατούσαν ή να είχαν προηγούμενο), για να αποδώσουν τις θέσεις του στη σοβιετική του παιδεία και το σταλινισμό του. Πάλι καλά, που δεν το χρέωσαν δηλαδή και στην ιδεολογία του ρωσόδουλου μπλοκ ή κατευθείαν στο ΚΚΕ, ξέρω ‘γω. Κάποιος μάλιστα ξέθαψε και ένα προπολεμικό κείμενο της κε του μπλοκ, πιθανότατα για να μας δείξει τις ικανότητές του στο γκουγκλάρισμα, και να μας πει κάτι χωρίς καμία απολύτως σημασία.

Παρεμπτιπτόντως, βγήκε ένα κείμενο υπεράσπισης του Πατέλη από την οργανωτική ομάδα των δέκα απλών μαθημάτων, δηλ από τους νότιους Ομίλους (Γ’ Εθνική γίναμε, Αρειανάρα ολέ), που είναι ζήτημα αν μετάπεισε κανένα ή βασικά αν τον έπεισε να το διαβάσει μέχρι το τέλος, χάρη στο κλασικό περιεκτικό, σοβαρό της ύφος. Όπως είναι ζήτημα αν θα βρει άλλο μάρτυρα υπεράσπισης ο Πατέλης για τις άστοχες χοντροκομμένες φράσεις του (που μάλλον εκφράζουν κάτι παραπάνω από μια απλή διατύπωση). Αλλά αυτό αφορά πρωτίστως τους συμμάχους του στο εξωκοινοβούλιο, που δε φρόντισαν εγκαίρως να πάρουν αποστάσεις από τη ρητορεία του περί πατριωτικών μετώπων και τα συναφή.

Η ουσία του ζητήματος πάντως ξεφεύγει κατά πολύ από τον (όποιο) Πατέλη και στο βαθμό που μπορώ να τη συλλάβω και να τη μεταφέρω, δεν αφορά την ομοφοβία, την τρανσφοβία και άλλα ομοιοκατάληκτά ουσιαστικά, αλλά τον προσδιορισμό της ανθρώπινης φύσης εν γένει και την παγίδα του κοινωνικού αναγωγισμού. Με άλλα λόγια, αφορά το ζήτημα εάν το φύλο αποτελεί εξ ολοκλήρου μια κοινωνική κατασκευή και δικαίωμα επιλογής του καθενός, όπως υποστηρίζει η μεταμοντέρνα (αναρχική) αντίληψη ή αν έχουμε διαλεκτική σύνδεση – αλληλεπίδραση του βιολογικού και του κοινωνικού παράγοντα (η οποία είναι κι ένα από τα βασικά στοιχεία που εξετάζει η Λογική της Ιστορίας, του σοβιετικού φιλοσόφου Βαζιούλιν).

Γράφω παραπάνω «παγίδα» (του κοινωνικού αναγωγισμού) γιατί είναι πολύ εύκολο να απλώσεις μια βασικά σωστή θέση πέρα από τα όριά της. Κι ενώ αναδεικνύουμε τα κοινωνικά αίτια που προκαλούν πχ την εγκληματικότητα (για να αποκρούσουμε τις απλοϊκές, αστικές αντιλήψεις περί εγκληματικής φύσης, κακού-προβληματικού DNA, κτλ), να αγνοήσουμε το ρόλο του βιολογικού παράγοντα σε άλλες πτυχές της κοινωνικής μας συμπεριφοράς.

Και για να κλείσω τη δική μου σύντομη αναφορά στο ζήτημα, πιστεύω ότι χρήζει περεταίρω διερεύνησης τα εξής ζητήματα:

α. πώς το σύστημα κι η μαζική αλλοτρίωση κάθε μορφής που το συνοδεύει, κάνει πολλούς ανθρώπους να μην αισθάνονται άνετα-ωραία με αυτό που είναι και να αναζητούν κάτι άλλο, την άρνηση του εαυτού τους (κάτι που αφορά εξίσου ομοφυλόφιλους και ετεροφυλόφιλους και βασικά δεν περιορίζεται στο σεξουαλικό τομέα).

β. η σοβιετική πρακτική πείρα στο συγκεκριμένο ζήτημα και το επιστημονικό κεκτημένο της σε αυτόν τον τομέα. Που είναι πολύ δύσκολο, στις μέρες μας, να προσεγγιστεί χωρίς φόβο, πάθος και υστερικές προκαταλήψεις (περί σταλινισμού, σοβιετικής μούχλας, κτλ).

Περί ομοφοβίας

Η τηλεοπτική εμφάνιση του κουτσούμπα την περασμένη εβδομάδα πρέπει να είχε αποκλειστικά ένα και μόνο θέμα, αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις –τι γράφτηκε και τι σχολιάστηκε- στο δίκτυο τις τελευταίες μέρες: τους ομοφυλόφιλους, το σύμφωνο συμβίωσης, το δικαίωμά τους στην υιοθεσία. Και ήρθε και έδεσε για κάποιους το γλυκό και το έτοιμο συμπέρασμα για το ομοφοβικό κουκουέ –που είναι και γενικά τέτοιο, από πολιτική άποψη και φοβάται να συνεργαστεί με τους όμορους πολιτικούς χώρους του.

Αυτή η κολόνια κρατάει χρόνια, βέβαια. Θυμάμαι το μίσσιο πχ να γράφει σε κάποια βιβλία του πως (ούτε λίγο ούτε πολύ) το κόμμα και το εαμ έχασαν, λέει, τη στήριξη του κόσμου και τον πόλεμο, γιατί πρόδωσαν την υπόθεση της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Και το καλύτερο ίσως που μπορείς να σκεφτείς για να τον δικαιολογήσεις, είναι ότι πέρασε τα καλύτερα (και πιο ενεργά σεξουαλικά) χρόνια του στη φυλακή, γεμάτα στερήσεις (κι από μια επιπλέον άποψη), συνεπώς γράφει γι’ αυτό που του ‘χε λείψει περισσότερο.

Το οποίο φαντάζομαι πως μπόρεσε να βρει μεταδικτατορικά σε άφθονες ποσότητες. Γιατί ο καπιταλισμός είναι θεωρητικά η κοινωνία της αφθονίας, ακόμα και στο σεξ –άσχετα που στην πράξη μένουν πολλοί στην απέξω, μαλάκες (στην κυριολεξία) και είναι ζήτημα αν και τι ποιότητας έρωτα απολαμβάνουμε, όπως ακριβώς και με τα υλικά αγαθά δηλ. Αυτή εξάλλου είναι κι η μεγάλη δύναμη του συστήματος. Όχι μόνο το ότι μας προσφέρει μια ψευδαίσθηση ευημερίας, αλλά ότι ενσωματώνει μεταμοντέρνα και στοιχεία που θεωρητικά τον αμφισβήτησαν και επιχείρησαν να συγκρουστούν μαζί του, ακόμα και με πολιτικούς όρους. Ο καλός μύλος της αντίδρασης όλα τα αλέθει.

Η σεξουαλική απελευθέρωση ως αίτημα έμπλεξε στα γρανάζια του φιλελεύθερου καπιταλισμού, που εν μέρει το πραγματοποίησε και κατ’ ουσίαν το εκφύλισε. Ενώ οι διάφορες κινηματικές θεωρίες για την κατασκευή του βιολογικού φύλου ή για την αυτοδιάθεση του σώματος (που δικαιολογεί μεταξύ άλλων και την χρήση ναρκωτικών ουσιών) φλερτάρουν ανοιχτά (και απελευθερωμένα) με τις θεωρίες και τις αξίες του αστικού κόσμου. Που δε νιώθει την παραμικρή αμφισβήτηση από μια διαδικασία που «απελευθερώνει» το σώμα, για να το κάνει εμπόρευμα –αλλά συντηρεί και τον πουριτανισμό ως βασική ιδεολογία στα πλαίσια της αστικής υποκρισίας. Η ελευθερία όμως δεν μπορεί να νοείται μόνο με αρνητικό τρόπο, ως ελευθερία από κάτι που μας κρατά δέσμιους, αλλά με θετικό περιεχόμενο, ως ελευθερία για να κάνουμε και να πετύχουμε κάτι –όπως λέει ο φροϋδομαρξιστής έριχ φρομ στο βιβλίο του για το «φόβο μπροστά στην ελευθερία».

Θέλω να πω δηλ πως η σεξουαλική απελευθέρωση έχει βαθύτερο περιεχόμενο από την «ελευθερία» επιλογής που απολαμβάνουμε φαινομενικά στον καπιταλισμό, με τα χιλιάδες αόρατα δεσμά του. Και τα ζητήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι πολύ σοβαρά και σύνθετα για να στοιχηθούν και να χωρέσουν στον καβγά μεταξύ των πολέμιων και των υποστηρικτών του gay pride, της παρέλασης περηφάνιας των ομοφυλόφιλων, ή στην αντίθεση ανάμεσα στον νταβραντισμένο ελληνάρα που «μισεί τις αδερφές» και τις τηλεοπτικές φιγούρες - καρικατούρες που προβάλλονται ως ο μέσος σύγχρονος ομοφυλόφιλος.

Ανώμαλο είναι το σύστημα, όχι οι άνθρωποι, λέει πολύ σωστά ένα σύνθημα. Με τη διαφορά πως εφόσον ζούμε σε αυτό το σύστημα, που φυλακίζει και στρεβλώνει τις ανάγκες μας, είμαστε και εμείς, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, κομμάτι της σαπίλας και της ανωμαλίας του, που επηρεάζει οπωσδήποτε και τις ερωτικές μας σχέσεις. Η κτητικότητα, οι ανασφάλειες, ο παλιμπαιδισμός και οι ανώριμες συμπεριφορές, η αποξένωση, η συναισθηματική φτώχια, η έλλειψη ρομαντισμού, η αντιμετώπιση των ερωτικών συντρόφων ως εμπορεύματα με συγκεκριμένη χρηστική αξία και ημερομηνία λήξης, αλλά κι η πορνογραφία ή το αγοραίο σεξ, είναι μερικά μόνο από τα συμπτώματα που θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει.

Σε μια κοινωνία που τρελαίνει τους ανθρώπους, όλοι μας είμαστε το κατά δύναμη ψυχασθενείς, λέει ένας στίχος. Κάτι που ισχύει προφανώς και για την ερωτική μας ζωή και πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τα κλασικά δίπολα «μονογαμία-πολυγαμία», «ομοφυλοφιλία-ετεροφυλοφιλία», κτλ. Τίποτα ανθρώπινο δε μας είναι ξένο, ως αντίδραση και συμπεριφορά, τα πάθη κι οι αδυναμίες είναι βαθύτατα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, για να τα απαρνηθούμε και να τα απαξιώσουμε. Δεν είναι οι άνθρωποι που μπαίνουν στο στόχαστρο και εξετάζονται ως άρρωστοι αλλά η εγγενής παθογένεια μιας αρρωστημένης αστικής κοινωνίας, που επιδρά αναπόφευκτα στον καθένα μας.

Πώς δένουν αυτά με το θέμα της οικογένειας και της μορφής της; Δεν είναι αυτονόητα ένας ταξικός θεσμός που πρέπει να καταργήσουμε, γιατί μυεί «αυθόρμητα» τα παιδιά στο συλλογικό εγωισμό και την έννοια της ιδιοκτησίας; Όχι, κατά τη δική μου αντίληψη τουλάχιστον. Αφενός γιατί η οικογένεια είναι ένας βασικός, αναντικατάστατος πυλώνας για την καλύτερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού –που δεν περιορίζεται μονοσήμαντα στην αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας, ούτε έχει μια δοσμένη κι αναλλοίωτη λειτουργία ανεξάρτητα από το εκάστοτε κοινωνικό πλαίσιο. Κι αφετέρου γιατί το ζητούμενο δεν είναι η απλή κατάργησή της (με κάποιο διάταγμα άραγε;) αλλά η υπέρβαση της σημερινής μορφής της, έτσι που ο καθένας να βλέπει την οικογένειά του στο κοινωνικό σύνολο, να τους νιώθει όλους δικούς του, να βλέπει τη δική τους ανάπτυξη ως προϋπόθεση για τη δική του.

Σε αυτό το γενικό πλαίσιο είναι που καταλαβαίνω προσωπικά (και το τονίζω αυτό, γιατί προφανώς δεν κάνω κάποια επίσημη, ούτε και σωστή απαραίτητα, ερμηνεία) τις θέσεις του κόμματος για την οικογένεια συνολικά, το πρότυπο το οποίο θα καλλιεργείται (χωρίς να επιβάλλεται) στην κοινωνία του μέλλοντος και στο οποίο θα στοχεύουμε, και παρεμπιπτόντως τη διαφωνία του με την υιοθεσία παιδιών και τη δημιουργία οικογένειας από τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Όποιος επιδιώκει συνεπώς μια ουσιαστική αντιπαράθεση (κι όχι φτηνούς εντυπωσιασμούς με ειρωνικές ατάκες για όσους ζούνε πίσω από τον ήλιο, κτλ), οφείλουν να πάρουν υπόψη το παραπάνω σκεπτικό και να αναμετρηθούν μαζί του συνολικά.

Παράλληλα βέβαια υπάρχουν διάφορες παράπλευρες πτυχές, για τις οποίες οφείλω να ομολογήσω πως δεν έχω κατασταλαγμένη άποψη –συνεπώς αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη για τυχόν αστοχίες, συγχύσεις, μπερδεμένες διατυπώσεις, κτλ. Οι κομμουνιστές θα μπορούσαν ίσως να ταχθούν υπέρ της θέσπισης κάποιων δικαιωμάτων για τους ομοφυλόφιλους, χωρίς να συμφωνούν απαραίτητα και με τη συγκεκριμένη άσκησή τους, σε κάθε περίπτωση. Με την ίδια έννοια δηλ που η θέση για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση (και τον εδαφικό αποχωρισμό) δε σημαίνει πως το υποστηρίζουμε αυτομάτως για όλες τις περιπτώσεις (πχ για τους λαούς της ισπανίας). Και με την ίδια έννοια που η υπεράσπιση κι η κατάκτηση του δικαιώματος της γυναίκας στο διαζύγιο, δε σημαίνει πως είμαστε από θέση αρχής με τη διάλυση κάθε γάμου. Αν και μπορεί να αντιτείνει κανείς ότι στο σημερινό αντιδραστικό πλαίσιο μια τέτοια κατάκτηση, θα μείνει στα χαρτιά και μπορεί να δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που θα λύσει.

Είναι επίσης σημαντικό να υπάρχει ιδιαίτερη ευαισθησία κι αυξημένη επαγρύπνηση, από τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί συλλογικά, για να εξαλειφτούν τυχόν κατάλοιπα που επιβιώνουν μέσα μας και κάθε πιθανό κρούσμα υποσυνείδητης, «αυθόρμητης» ομοφοβίας στις γραμμές μας.

Μια τελευταία πτυχή είναι αν χρειάζεται ιδιαίτερη δουλειά κι οργάνωση στο λεγόμενο μέτωπο των λοατ (δες κι εδώ). Όπως η γυναίκα υφίσταται εξαιτίας της ιδιαίτερης θέσης της διπλή εκμετάλλευση στην καπιταλιστική κοινωνία, το ίδιο συμβαίνει με τους ομοφυλόφιλους και τα άλλα άτομα που έχουν σεξουαλικές «ιδιαιτερότητες». Το ερώτημα ωστόσο είναι αν αυτά τα άτομα προσδιορίζουν την ταυτότητά τους και τις κοινωνικές τους διεκδικήσεις με βάση τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις ή με την ταξική τους θέση στην κοινωνία. Κι αν υπάρχει συνεπώς λόγος να οργανώνουν σε διακριτές συλλογικότητες την πάλη τους ή αν έτσι απομονώνονται μόνοι τους από τα εργατικά, λαϊκά στρώματα και από τους φυσικούς τους συμμάχους.

Και το γυναικείο κίνημα όμως δεν έχει δικούς του διακριτούς συλλογικούς φορείς, σε συνεργασία με το ταξικό κίνημα; Γιατί συνεπώς να μη γίνεται το ίδιο και με τους ομοφυλόφιλους, τους λοατ εν γένει;

Δε θα αποτολμήσω μια συνολική απάντηση. Θα σημειώσω όμως τη βασική, ειδοποιό διαφορά του γυναικείου κινήματος που συμμαχεί όντως με το ταξικό κίνημα, σε αντιδιαστολή με τον εκφυλισμό του «καθαρού φεμινισμού», που στοχοποιούσε τους άνδρες ως φύλο και άφηνε στο απυρόβλητο την κυρίαρχη αστική τάξη. Κι αυτή είναι μια πολύτιμη πυξίδα και για το θέμα που εξετάζουμε.