Μια τρύπα στο νερό - Δέκα χρόνια μετά...

Φοβερό, ψηφίζουμε και κάνουμε
Μια τρύπα στο νερό, μωρό μου τι μας κάνουνε.
(Ναι, η Πωλίνα είχε πει και γι’ αυτό).

Φοβερό! Τρομερό! Και κάθε άλλο παρά πάρα πολύ ωραίο -που είναι μικρή λογοτεχνική άσκηση για να παρατεθούν στη σειρά δυο «παρα» που τονίζονται διαφορετικά.

Το δημοψήφισμα του ’15 ήταν κάπως σαν τραγούδι της Πωλίνας. Κι όσοι χλευάζουν την καλτ αναφορά, ίσως αγνοούν τον όψιμο ριζοσπαστισμό της ύστερης κ. Μισαηλίδου (ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ το κατάφερε και αυτό), που μελαγχολούσε με την ντεκαντάνς -ακόμα και του ΚΚΕ- και έγραφε στον τοίχο της πως η ιστορία γράφεται με ανυπακοή -γιατί το είδε γραμμένο κάπου στα Εξάρχεια. Τρομερό!

Ή κάπως σαν την ατάκα-παρηγοριά του Μπονάτσου (Φοβερό - Τρομερό) στις «Κόντρες» προς την ηττημένη ομάδα.
Χάσατε, δεν έχει καμία σημασία! Όπως ακριβώς στο δημοψήφισμα.

Όχι, δεν έχει σημασία. Εκτός και αν είσαι ο χαμένος που τα παίρνει όλα -γιατί άμα χάνεις εκλογές, κερδίζεις στην απάτη. Ή εκτός αν νομίζεις πως κέρδισες και στήνεις χορό (του Ζαλόγγου) στην πλατεία Συντάγματος -είμαστε κάθε λέξη του. Και αν φοβάσαι μήπως βγούμε από την Ευρρώπη, χαλάρωσε, τραγούδα «Μιντιβίλι» και άκου τον Βλάσση.
-Γιατί; Σιγά την ήπειρο...

Μετά το εισαγωγικό, ακολουθούν μερικά ακόμα σημεία για τη σημερινή επέτειο.

Ο χαμένος χρόνος του Προυστ

Δέκα χρόνια μετά, το δημοψήφισμα φαίνεται σαν χθες, μα τόσο μακρινό. Ο ιστορικός χρόνος που περνά και χάνεται. Κι έπαψε να είναι πυκνός, γεμάτος κινηματικά γεγονότα, και ξαναρχίσαμε να τον μετράμε με εκλογικές θητείες. Δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη -και ίσως τριτώσει το κακό. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ το κατάφερε και αυτό. Να ξαναβγάλει στον αφρό τη ΝΔ με κραταιά ποσοστά, μα πρωτίστως να αραιώσει τον ιστορικό χρόνο, κλείνοντας κάθε πιθανό ρήγμα...

Σας παρακαλώ, δε θα ’θελα...

Ακτοπλοϊκά κλείσαμε, δωμάτια τσεκ, όλα έτοιμα, μια βδομάδα διακοπές και ηρεμία. (Έκτακτο δελτίο, πρωθυπουργικό διάγγελμα, αναγγελία δημοψηφίσματος, capital controls). Ή και όχι...

Το νησί ήταν έρημο (και πανέμορφο), η σύνδεση στο διαδίκτυο δύσκολη και περιστασιακή. Αλλά το χειρότερο ήταν να βγαίνεις σαν τον κλέφτη, να στήνεσαι στην ουρά του ΑΤΜ, να κρύβεσαι πίσω απ’ την κολόνα και να παρακαλάς να μην εμφανιστούν από το πουθενά οι κάμερες και γίνεις ρεζίλι ή ντεκόρ σε ρεπορτάζ τρομολαγνίας.

Αυτή ήταν και η τελευταία χρονιά που είδαμε τα ΜΜΕ να επηρεάζουν αντίστροφα τις κάλπες και να βγαίνει το αντίθετο από αυτό που (μας) υπαγόρευαν. Το βασικό επίτευγμα της ΠΦΑ δεν ήταν ότι έστησε ένα διήμερο ριάλιτι με καναλάρχες για τις δημόσιες τηλεοπτικές συχνότητες. Αλλά ότι ανέκτησαν τα κανάλια τη χαμένη τους αξιοπιστία. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ το κατάφερε και αυτό...

-Το εξωκοινοβούλιο στον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου

Χειροκροτητής της κυβέρνησης και του Καμμένου (τσεκ). Χορευτικό συγκρότημα το βράδυ της Κυριακής (τσεκ). Μπράβος έξω από τα εκλογικά τμήματα (τσεκ). Θεατής της κωλοτούμπας, με κομμένη την ανάσα (αξιοπρέπειας) -τσεκ. Περνώντας όλα τα στάδια του πένθους -τσεκ. Με έμφαση στην άρνηση -να δει την πραγματικότητα. Χαρτομάντιλο για τα ετήσια δάκρυα της Περιστέρας -τσεκ. Αλλά πάντα σε ρόλο αθώας περιστεράς, που απαλλάσσεται λόγω βλακείας. Και με εμμονική προσκόλληση στον ρόλο του ΚΚΕ -πρώτη αντεστραμμένη αγάπη και παντοτινή. Και το καλύτερο; Τότε δεν είχε κανείς τους πρόβλημα με τις μαζικές συναυλίες. Πώς αλλάζουν οι καιροί...

Εν κατακλείδι, το μεγάλο πρόβλημα για το εξωκοινοβούλιο και τη στάση του δεν ήταν αυτό το... αγγελοπουλικό «μέχρι τέλους», μετά τη θρυλική κωλοτούμπα. Αλλά ότι κάπου εκεί τελείωσε η ουσιαστική παρουσία του στον δρόμο και πέρασε αρκετά χρόνια, γλείφοντας τις πληγές του από την απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα.

-Σόλων, Σόλων, πόσο δίκαιο είχες...

Όπου Σόλων, το ΚΚΕ. Δεν ξέρω πώς λειτουργείς εσύ, σφε αναγνώστη, και τι φαίνεται για μένα από όσα γράφω -τα οποία βγαίνουν με φίλτρα, σαν εικόνα στο Ίνσταγκραμ, αν και καμιά φορά τα προσθέτει μόνος του ο αναγνώστης. Σε κάθε περίπτωση, νιώθω συχνά αντιδραστικό άτομο -χωρίς να ανήκω στην αντίδραση. Δε δέχομαι εύκολα τις εύκολες εξηγήσεις, ψάχνω πάντα τα αδύναμα σημεία τους, ακόμα και με τον διάβολο θα συμμαχήσουμε για την αλήθεια -κάνοντας πχ τον δικηγόρο του. Ναι αλλά μήπως έτσι... Κάπως αλλιώς...; Και ας συμφωνούμε στα βασικά.

Δέκα χρόνια πριν, εν όψει του δημοψηφίσματος, έβλεπα το είδος μου να αντιδρά, να προβληματίζεται και να σκέφτεται να παίξει διπλή παραλλαγή, Χ2 -είτε όχι, είτε άκυρο, το καθένα με το δικό τους σκεπτικό. Κάποιοι σφοι αναρωτιούνταν μήπως κάνουμε τακτικά λάθος -και εγώ ήμουν ανοιχτός να το συζητήσουμε και ας μη συμφωνούσα απαραίτητα. Εκ των υστέρων, δεν είμαι απλώς πεισμένος για τη σωστή θέση του ΚΚΕ, αλλά είναι από τις σπάνιες φορές που το παραδέχομαι με θαυμασμό: για την πείρα του, το οξυμένο κριτήριο, τη συλλογική του αντίδραση, σε μια δύσκολη, πιεστική και αρκετά πρωτότυπη συγκυρία. Γιατί δεν παρασύρθηκε και δεν έπεσε οικειοθελώς στον γκρεμό.

-Το σύνδρομο του ξυπνητηριού

Ναι αλλά δεν τιμωρήθηκε για τη στάση του το ΚΚΕ; Ασφαλώς και το πλήρωσε, όπως συμβαίνει με κάθε δύσκολη θέση-επεξεργασία. Φάνηκε στις δεύτερες εκλογές, τον Σεπτέμβρη του ’15, στο στάσιμο ποσοστό και την αδυναμία να εισπράξει τη φθορά του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι κάμποσοι επέστρεψαν στα πάτρια ιδεολογικά εδάφη -και δεν πρέπει να υπήρχε σύντροφος (μέλος ή μη) που να μη γνώριζε προσωπικά άσωτους ψηφοφόρους που διακατέχονταν από εκλογικό νόστο και άλγος -λόγω του τραυματικού τρίτου μνημονίου.

Για τη μεγάλη πλειοψηφία, όμως, το ΚΚΕ ήταν κάτι σαν ξυπνητήρι. Χρήσιμο, απαραίτητο, καλούσε σε αφύπνιση, αλλά συνάμα ενοχλητικό και σίγουρα όχι η πρώτη επιλογή τους στην κάλπη. Σε κανέναν δεν αρέσει να του θυμίζουν τα λάθη του και το ΚΚΕ έκανε ακριβώς αυτό, απλά επειδή υπήρχε, και ας ήταν ελάχιστοι οι σφοι που υπέκυψαν στον ανθρώπινο πειρασμό να ξεσπάσουν από τη συσσωρευμένη πίεση των ημερών και να φωνάξουν κατάμουτρα: ΣΑΣ ΤΑ ’ΛΕΓΑ...

Πολλοί πάτησαν «αναβολή» στην αφύπνιση και συμπορεύτηκαν με μια μικρή καθυστέρηση. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν τον μακάριο ύπνο τους, περιμένοντας την επόμενη γλυκιά αυταπάτη, που θα εξελιχθεί σε Εφιάλτη -και προδοσία. Ενώ κάποιοι σφοι αναρωτιούνται ρητορικά στο διηνεκές τι άλλο/διαφορετικό έπρεπε να κάνουμε, για να αποφύγουμε αυτή την κατάληξη.

Πλην Λακεδαιμονίων

Κι όμως. Το ΚΚΕ ήταν το μόνο (κοινοβουλευτικό) κόμμα που υπερασπίστηκε στην πράξη την ετυμηγορία και το «ΟΧΙ» του «κυρίαρχου» λαού, την αμέσως επόμενη μέρα, στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, που φρόντισαν να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του ΝΑΙ και το μετέφρασαν ως διαπραγματευτικό χαρτί σε ένα στημένο παζάρι, όπου το ξεπούλησαν πριν προλάβεις να πεις «έρπης».

Κάποιοι δυσκολεύονται ίσως να το πιστέψουν, αλλά θα το διαπιστώσουν όταν δημοσιευτούν τα πρακτικά εκείνης της σύσκεψης, από την οποία αποχώρησε ο ΓΓ, για να ομοφωνήσουν οι υπόλοιποι -πλην Λακεδαιμονίων. Και ίσως τώρα, που θυμήθηκε και ο (αναβαπτισμένος in USA) Τσίπρας να θέσει το ζήτημα (που θέτει εξ αρχής το ΚΚΕ), να έχουν ωριμάσει επιτέλους οι συνθήκες για να βγουν στη δημοσιότητα όσα ειπώθηκαν εκείνη τη μέρα. Και πάσα μονομερής ενέργεια επ’ αυτού, καλοδεχούμενη...

Το πραγματικό διακύβευμα

Τα γεγονότα είναι νωπά -από τη σκοπιά της ιστορίας-, οι γραπτές μαρτυρίες των πρωταγωνιστών λιγοστές, αλλά ο αστικός τύπος φιλοξενεί μια σειρά επετειακά αφιερώματα, με ενδιαφέρουσες πτυχές, διάφορα -γνωστά και μη- αφηγήματα και διαφορετικά επίπεδα «εξομολόγησης» και απεικόνισης της αλήθειας. Διαβάουμε πχ μεταξύ άλλων.

-Ότι ζήσαμε δραματικές στιγμές και φτάσαμε μια ανάσα από το GRexit.

-Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κρυφή ατζέντα, με την έξοδο στο τραπέζι -ως «ατύχημα» ή πιθανό ενδεχόμενο- υπηρετώντας τα σχέδια του Σόιμπλε.

-Ότι το σχέδιο Β ήταν ανύπαρκτο έως ανεφάρμοστο και ότι ο Πούτιν μας ήθελε εντός της στρούγκας της ΕΕ.

-Ότι η ύπαρξη της ευρωζώνης κρεμόταν από μια κλωστή. Και ότι μια πιθανή έξοδος της Ελλάδας, θα είχε ως επόμενα επεισόδια και άλλα γουρουνάκια (από τα PIGS και τους σφους του Οδυσσέα).

-Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε μαχόμενος, μετά από 17 ηρωικές ώρες, φέρνοντας ένα πιο ήπιο μνημόνιο και την προοπτική μιας οριστικής εξόδου από αυτό.

-Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπολόγιζε να βγει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, για να έχει λυμένα χέρια -αλλά όχι καθαρά από μνηνόνια.

-Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύτηκε -και έχασε- για την πλευρά των εφοπλιστών, των φαρμακοβιομήχανων και λοιπών «ευεργετικών ομάδων».

-Ότι η ρίζα της κρίσης ήταν η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και γι’ αυτό βίωσε πιο έντονους τριγμούς, πχ συγκριτικά με τη Γερμανία.

Και τέλος, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε σε πέρας τη βρώμικη δουλειά, που δεν μπορούσαν να κάνουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, τη δεδομένη στιγμή. Ότι επιχείρησε να διαπραγματευτεί για τα επιμέρους -δηλαδή για συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα- χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ότι η χούντα δεν τελείωσε το ’73 (αλλά ένα χρόνο μετά) και πάντως τα μνημόνια δεν τελείωσαν το ’18. Η ΕΕ και το Σύμφωνο Σταθερότητγας είναι ένα μνημόνιο διαρκείας και μαρτύριο χωρίς τέλος για τους λαούς.

Πέραν αυτού, η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε οποιοδήποτε ερμηνευτικό σχήμα για τις λεπτομέρειες και το ουσιαστικό διακύβευμα της διαπραγμάτευσης ή την κατανομή των ρόλων. Αρκεί να μην ξεχνάμε την ουσία και αυτά που ξέρουμε για τις ενδοαστικές αντιθέσεις -σαν τους «μαρξιστές αναλυτές» που έβρισκαν συμμάχους πότε στη Λαγκάρντ, πότε στη Μέρκελ και πότε στον Μοσκοβισί.

-Και εσύ λαέ βασανισμένε...

Μην ξεχνάς τον Ωρωπό, τον φασισμό και τα διδάγματα της κρίσης για την ΕΕ και το σύστημα. Είναι ζήτημα πόσοι ήταν θύματα (αδέρφια εσείς) της κωλοτούμπας του ΣΥΡΙΖΑ, πόσοι γνώριζαν εξ αρχής ότι έδιναν εντολή για διαπραγμάτευση εντός του γνωστού ασφυκτικού πλαισίου -όπου δεν υπάρχουν περιθώρια για αποκλίσεις- και πόσοι ήταν έτοιμοι για κάτι παραπάνω, αν έβγαινε μπροστά το ΚΚΕ -ή όποιος άλλος στη θέση του.

Αλλά αυτή είναι μια συζήτηση που έχει ξαναγίνει...

Δέκα χρόνια μετά

Ένα πράγμα ποτέ δε θα αλλάξει, δέκα χρόνια μετά
Η δική μου καρδιά στον δικό σου ρυθμό θα χτυπά
(Ναι, η Πωλίνα έχει πει και για αυτό)

Δέκα (και άλλα τόσα και άλλα τόσα) χρόνια μετά, ένα πράγμα ποτέ δε θα αλλάξει. Ο καπιταλισμός. Και οι Πασοκιές (που θέλουν να τον κάνουν ανθρώπινο). Και ο δικός μας αγώνας για να τον ανατρέψουμε. Και οι αυταπάτες για τα δημοψηφίσματα. Που αν μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομα. Και όχι, η αστική τάξη δε θα μας δώσει το σχοινί και τα εργαλεία για να την κρεμάσουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Θα φροντίσουμε εμείς για αυτό...

Και τέλος πάντων, τίποτα δεν πάει χαμένο (αρκεί να το αξιοποιούμε ως πείρα).
Ούτε καν τα δημοψηφίσματα και οι τρύπες που ανοίγουμε -στο νερό ή όπου αλλού.

Όμως εγώ δεν πανηγύρισα την ήττα

Είχαμε μείνει στο σημείο όπου ο Μητσοτάκης ζητά με πάθος την αλήθεια, I want the truth, αλλά λείπει ο Τζακ Νίκολσον απέναντι να του πει You can’t handle the truth και να πάρουν μαζί ένα βατόμουρο. Αλλά θα ήταν κρίμα να μην αξιοποιήσουμε αναδρομικά την επέτειο των δέκα χρόνων από την Πρώτη Φορά Αριστερά, που δεν ήταν ούτε πρώτη φορά ούτε Αριστερά -το πρώτο εξαιτίας του δεύτερου. Ας θυμηθούμε δέκα (+1 γιατί είναι μόδα) ενδεικτικά σημεία, που ξεχώρισε η κε του μπλοκ.

1. Γκολ από τα αποδυτήρια.

Το ΚΚΕ δε θέλησε ποτέ να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση, ούτε καν να ανοίξει διάλογο. Αντιθέτως, έδωσε μια πραγματική μάχη ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Φανταστείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν αυτό το λαϊκό κόμμα είχε μια στάση παρόμοια με αυτή των κομμουνιστών της Γαλλίας, της Ισπανίας ή της Πορτογαλίας που συμμετείχαν σε προοδευτικές κυβερνήσεις...

Θα μπορούσε να είναι σύντομο κουίζ, βρείτε ποιος το είπε. Αλλά ας το πάρει το Ποτάμι -που έμεινε με την όρεξη, χωρίς πόστο στην κυβέρνηση. Είναι ο Αλέξης Τσίπρας, συνέντευξη στη Λιμπερασιόν, στην πρώτη κιόλας ερώτηση για το ότι ένωσε την Αριστερά. Διακρίνεται ένας ελαφρύς τόνος πικρίας, σαν του Ιούλιου -αλλά χωρίς δημοψήφισμα και γ’ ενικό για τον εαυτό του- που άλωσε όλο το αριστεροχώρι και όλη σχεδόν τη Γαλατία. Όλη όμως, Ιούλιε; Πλην Λακεδαιμονίων βεβαίως-βεβαίως. 

Και το αστείο είναι ότι αν εξαιρέσεις το ύφος ή κάποιες διατυπώσεις (προοδευτικές κυβερνήσεις, εντός εισαγωγικών κτλ), μάλλον δε διαφωνούμε σε τίποτα. Ιδίως στην κατακλείδα. Φαντάσου να ’χε το ΚΚΕ ίδια στάση με τους κομμουνιστές της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Θα ήταν τώρα στα αζήτητα της ιστορίας, όπως και αυτοί...

2. Δέκα χρόνια πριν -παρά κάτι ψιλά. Ένας σφος έλεγε για μια γνωστή του, συνάδελφο, που τις πρώτες μέρες δεν μπορούσε να κάτσει στο γραφείο απ’ τη χαρά της και σηκωνόταν όρθια κάθε τρεις και λίγο να πανηγυρίσει. Όμως αυτός δεν πανηγύρισε την ήττα και ήταν το μαύρο κόκκινο πρόβατο του γραφείου, γιατί διατηρούσε την κριτική του ικανότητα.

Θυμάμαι την αγνή και άδολη -σαν απλή αναλογική- χαρά ενός κόσμου που ’χε πιστέψει ότι η ελπίδα έρχεται -και δε μας καταδέχεται- με κόκκινο χρώμα και ένα σάκο γεμάτο δώρα. Κι αν αυτή η εικόνα ήταν κάπως απλοϊκή, παραμύθι για μικρά παιδιά, δεν πειράζει. Και τα μισά να κάνει απ' όσα λέει... Ή ακόμα χειρότερα: Έστω κι ένα να κάνει...

Τελικά έκανε τόσα και άλλα τόσα, αλλά για την άλλη πλευρά της ιστορίας κοινωνίας: μνημόνια, ιδιωτικοποιήσεις, ασφαλιστικό Κατρούγκαλου, συνδικαλιστικός νόμος Αχτσιόγλου, γη και ύδωρ στο ΝΑΤΟ. Και τίποτα απολύτως για να δικαιώσει τις μεγάλες προσδοκίες του λαού του -ή έστω τις πιο συγκρατημένες, έστω ένα... Γιατί ο λαός αυτός έπρεπε να το ξέρει ή αλλιώς να το μάθει με τον δύσκολο τρόπο. Ποτέ δεν πανηγυρίζουμε μαζί με τα αφεντικά μας. Και αν το κάνουμε, κάποιος από τους δυο κάνει λάθος. Και δεν είναι το αφεντικό μας...

3. Το στεφάνι του Αλέξη στην Καισαριανή, να τρίζουν τα κόκαλα των 200. Ο Γιάνης με το δόρυ του να καμακώνει το θεριό και να σκοτώνει την τρόικα -ουάου! Οι προγραμματικές δηλώσεις, όπου είναι κάθε λέξη του (αστικού) Συντάγματος! Τσουτσούρωμα και ανατριχίλα...

Να σου σηκώνεται η τρίχα από τις φτηνές, κακόγουστες παραστάσεις. Αλλά και από τις αντιδράσεις του κοινού που στερούνταν κοινής λογικής. Σα να σε βάζουν με το ζόρι να δεις στο σινεμά έργο του Παπακαλιάτη, να ψάχνεις επιρροές και ποιους αντιγράφει (τον Ανδρέα), να βγαίνεις από την αίθουσα σκασμένος στα γέλια, να θες να το μοιραστείς για να ξαλαφρώσεις, και να βλέπεις γύρω σου κόκκινα, δακρυσμένα μάτια.

Είναι να μη μουδιάζεις; Όχι από το θέαμα ή τη λοβοτομή στο κριτήριο. Αλλά γιατί δεν ωφελεί να πας στον τυφλωμένο που εθελοτυφλεί και να τον βρίσεις ή να του χτυπήσεις το λάθος του. Πρέπει να το βρει μόνος του και να το διορθώσει...

4. Ανάσες αξιοπρέπειας, για να στηρίξουμε τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους θεσμούς (τότε ήταν ακόμα Τρόικα). Κι εσύ να κρατάς την ανάσα σου από τη σήψη, την αναξιοπρέπεια και το ρεζιλίκι -πχ για το αριστεροχώρι. Αλλά είχε και άλλο φαρμάκι ως τον πάτο του βαρελιού, τον Ιούλιο...

Δεν ξέρω αν ήταν τόσο δραματικές οι εξελίξεις και το διακύβευμα, αν φτάσαμε μια ανάσα από το GRexit και ποιος το ήθελε -έχω μερικά κενά σε αυτό το αφήγημα και περιμένω ακόμα το Κόμμα να πάρει πρωτοβουλία να βγουν τα πρακτικά από τη σύσκεψη των αρχηγών, μετά το δημοψήφισμα. Θυμάμαι όμως ότι δε γινόταν απολύτως τίποτα. Την αφόρητη ανία, τις συγκλονιστικά βαρετές στιγμές.

Είναι σαν αυτό που έλεγε ένας φίλος, όταν βγήκε η ταινία του Γαβρά του Βαρουφάκη, για το σενάριο-μπαρούφα. Πάει ένας τύπος στο Eurogroup να διαπραγματευτεί, του λένε «σάλτα και απαυτώσου», ξαναπάει να πει τα ίδια, του λένε «πάρε τον μπούλο», αλλά αυτός ξαναπάει να πει το ποίημα και αυτοί απαντάνε «ρε άντε από δω πήγαινε», οπότε αυτός ξαναπάει και...

Σαν ανέκδοτο με μέτριο χιούμορ. Αλλά σημασία έχει πώς τα λες...

5. Μετά τη διπλή εκλογική λαίλαπα του ’12, η ΚΟΜΕΠ κυκλοφόρησε με ένα διπλό χορταστικό τεύχος, όπου μεταξύ άλλων έβρισκε το ιστορικό αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ στη μεταπολεμική εξέλιξη του SPD (το κόμμα του Μαρξ και του Ένγκελς) στη Γερμανία σε αστικό πυλώνα της αντεπανάστασης. Αλλά η αναλογία έχει και συνέχεια...

Η αστική τάξη όφειλε ευγνωμοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ για τις πολύτιμες υπηρεσίες του σε μια κρίσιμη καμπή, αλλά θεωρητικά στον δημόσιο λόγο των δημοσιολόγων της, δεν τον έκανε ποτέ ισότιμα αποδεκτό, ως σάρκα από τη σάρκα της, όπως έκανε τελικά με το ΠΑΣΟΚ στο πέρασμα των χρόνων. Καλωσόρισε τη μετεξέλιξή του αλλά χτυπούσε πάντα τα νεανικά του αμαρτήματα κι έδειχνε να μην τον περιβάλλει με εμπιστοσύνη -πιθανότατα για να φτιάξει ένα πιο πειστικό δίπολο, σε μια εποχή με αμβλυμένες έως ανύπαρκτες ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των αστικών κομμάτων.

Κι αν ψάχνει κάποιος επ' αυτού ιστορική αναλογία, θα την βρει πχ στο λυσσαλέο μίσος των ναζί για τον «σύντροφο» Έμπερτ -τον σοσιαλδημοκράτη πρόεδρο του Ράιχ, μετά την καθαίρεση του Κάιζερ, που συνεργάστηκε και με τα Freikorps για να επικρατήσει η τάξη στο Βερολίνο... Ή ακόμα και στον πορωμένο αντικομμουνιστή Παπανδρέου, που χρειάστηκε να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας-συνοδοιπόρος και να υπερασπιστεί τον εαυτό του, θυμίζοντας πως ο Δεκέμβρης ήταν μονόδρομος και θείο δώρο για τη Σκομπία και την τάξη που υπηρετούσε.

6. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αστικοποιήθηκε όσο μπορούσε, βάσει σχεδίου και η βασική αυτοκριτική του ήταν ότι δεν το πέτυχε αρκετά ή ότι κουβαλούσε ακόμα βαρίδια. Δεν έγινε όμως ποτέ οργανικό συστατικό του βαθέος συστήματος, όχι γιατί δεν ήθελε αλλά γιατί δεν πρόλαβε ή δεν είχε τη σχετική τεχνογνωσία. Είχε πολλά δανεικά στελέχη και εκλογική βάση, με μοναδική συγκολλητική ουσία στις γραμμές του την εξουσία. Αλλά δεν απέκτησε ποτέ κοινωνικές ρίζες και μηχανισμό, σε κανένα επίπεδο -τοπική διοίκηση, φοιτητές, συνδικαλιστικό κίνημα- όπως κάποτε το ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό είναι το βασικό στοιχείο που τον καταδικάζει στην αφάνεια, χωρίς πολλές ελπίδες άμεσης ανάκαμψης.

7. Οι ίδιοι οι Συριζαίοι, πάντως, δεν έβλεπαν τον εαυτό τους ως Έμπερτ και SPD, αλλά τουλάχιστον σαν Ρόζα Λούξεμπουργκ, αν όχι ως μπολσεβίκους: ευρωπαϊκή πρωτοπορία που τραβούσε μπροστά, σαν φωτεινός φάρος, και  την οποία η εργατική τάξη της Ευρώπης έπρεπε να στηρίξει πάση θυσία, σπάζοντας την πτωματική της αδράνεια -όπως έγραφε στην εποχή της η Ρόζα για την επανάσταση στη Ρωσία. Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε -και ήταν προς τα πίσω ολοταχώς...

Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ περιόρισε τις φιλοδοξίες του στο να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ, φλέρταρε ακόμα και με το ενδεχόμενο να γίνει η νέα ΝΔ, γνήσιος υπερασπιστής του φιλελευθερισμού που πρόδιδε ο Σαμαράς, ο Μητσοτάκης και τα ακροδεξιά δεκανίκια τους, αλλά στο τέλος δεν έγινε ούτε καν το νέο SPD. Έμεινε μια απλή συμπληρωματική τσόντα στο ΠΑΣΟΚ, όπως οι Podemos στην Ισπανία.

8. Η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης;
Το ακούσαμε για τον ΓΑΠ, για τους Σαμαροβενιζέλους, για τους ΑΝΕΛ, για τον Μητσοτάκη -για να μην σκαλίσουμε ακόμα πιο πίσω. Κι όλοι είχαν δίκιο, κατά μία έννοια.

Ποια είναι όμως η χειρότερη όλων; Η αμέσως επόμενη. Που θα συνεχίσει από εκεί που σταμάτησαν οι άλλες, κάνοντας όσα δεν μπόρεσαν ή δεν πρόλαβαν οι προηγούμενες. Κανείς άλλος, πλην του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούσε να περάσει σχετικά ανώδυνα τη δεδομένη στιγμή το Γ’ Μνημόνιο. Κανείς άλλος δεν μπορούσε να περάσει τόσο επιθετικά την αστική, νεοφιλελεύθερη στρατηγική, όσο η ΝΔ του Μητσοτάκη, τα τελευταία χρόνια. Και το αστικό κράτος έχει συνέχεια. Να δεις τι σου ’χω για μετά...

9. Ποια είναι η μεγαλύτερη «επιτυχία» της ροζ διακυβέρνησης; Έλα ντε.

Ότι έφτασε τόσο γρήγορα στα πρόθυρα της διάλυσης και της ανυπαρξίας; -Αγάπη μου, συρρίκνωσα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ότι επέτρεψε στη ΝΔ να επιστρέψει καβάλα στο άλογο, να φαντάζει αξιόπιστη εναλλακτική και να κερδίσει μεγάλα ποσοστά που είχε χρόνια να δει; -Αγάπη μου γιγάντωσα τη ΝΔ.
Ή ότι έδωσε το φιλί της ζωής στον πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ που όδευε ολοταχώς στη Δύση του; -Αγάπη μου, νεκρανάστησα το ΠΑΣΟΚ.
Ή μήπως (συγκεντρωθείτε, ή-ήήήή μήήήήπωωςςςς) ότι εμπέδωσε το ΤΙΝΑ σε πολύ κόσμο και τον έστειλε απογοητευμένο σπίτι του;
Ας επιλέξουμε στην τύχη το τελευταίο.

Αλλά μια μέρα μετά τα 10 χρόνια της ΠΦΑ, ο κόσμος γέμισε δρόμους και πλατείες, δείχνοντας πως το πένθος τελείωσε. Όχι πια δάκρυα, που έλεγε και ένα διαφημιστικό σλόγκαν -που θα ταίριαζε και για προεκλογικό σύνθημα.

10. Χωρίς (;) αυταπάτες, αφού όλες τις έκαψες και αυτοί αλήθεια τόσο τις ήθελαν, αλλά τις βλέπουν να αναγεννιούνται από την τέφρα τους, πριν από κάθε κάλπη. Το αριστεροχώρι είναι αθάνατο, σαν τις αυταπάτες του.
Να πεις για τις ανάσες αξιοπρέπειας; Για τη συνάντηση του ’12, στο πλαίσιο διερευνητικής εντολής, χωρίς να έχουν καν έδρες; Ή για τον μαζικό λαϊκό εκβιασμό που θα ασκούσε σε μια αστική κυβέρνηση το λαϊκό κίνημα, πχ κρατώντας την αναπνοή του -αλλά πώς θα έπαιρνε, τότε, ανάσες αξιοπρέπειας; Ή για τα 200 άτομα, που μάζεψαν μετά βίας, όταν ψηφιζόταν το τρίτο μνημόνιο στη Βουλή;

Όλα τυπικά και προβλέψιμα, βγαλμένα από το εγχειρίδιο, εκτελεσμένα χωρίς εκπλήξεις και φαντασία, σχεδόν ανιαρά. Αλλά πλήρως πετυχημένα, αναπόφευκτα σαν πεπρωμένο. Και πάλι από την αρχή, σαν τον βράχο του Σίσσυφου, που είναι η τιμωρία για το προπατορικό αμάρτημα του οπορτουνισμού: να ξαναζεί με πάθος τις αυταπάτες του, σαν τη μέρα της μαρμότας.

Και τώρα; Τώρα τι λες; Τι γίνεται μετά από μια δεκαετία;
Δέκα χρόνια μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει (σχεδόν) δέκα κομμάτια, με ισάριθμες διασπάσεις: ΛαΕ, ΜέΡΑ25, Ζωή, ΝεΑΡ, Κασσελάκης, χώρια η νεολαία, η ξενερωμένη ΔΕΑ, η ξενερωμένη ΚΟΕ, ο Αλαβάνος -καλά εσύ αποχώρησες νωρίς-, οι ατομικές αποχωρήσεις κι η διάσπαση του ατόμου -όταν δεν έχει μείνει κάποιος άλλος να φύγει για να κλείσει την πόρτα. Το χειρότερο 10year τσάλεντζ στην ιστορία των Τσάλεντζ(ερ).

Ποιος θα φανταζόταν τον Γενάρη του ’15 μια προφητεία αλά Μητσοτάκ (του πρεσβύτερου): σε δέκα χρόνια κανείς δε θα ασχολείται με αυτό το ζήτημα; Άραγε τότε θα υφίσταται τυπικά; Και ποιος θα είναι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του; Τι θα γίνει σε δέκα χρόνια, στα μέσα της επόμενης δεκαετίας;

Ένα πράγμα ποτέ δε θα αλλάξει δέκα χρόνια μετά
Η δική μου καρδιά στον δικό σου ρυθμό θα χτυπά

Στο ΚΚΕ έχω εμπιστευτεί την καρδιά μου, που λέει και ο Θύμιος, και δεν πάσχει από αρρυθμίες.
Γιατί αυτό ποτέ δεν πανηγύρισε την ήττα, που ήρθε ντυμένη σα νίκη. Και τώρα μπορεί να μας κοιτά στα μάτια για αυτό.

Μια τρύπα στο νερό

Σκεφτόμουν τι παραπάνω, τι καινούριο και πρωτότυπο θα μπορούσε να γραφεί για τη σημερινή επέτειο του περσινού δημοψηφίσματος. Και κατέληξα σε ένα συνειρμό και ένα μικρό ποτ-πουρί. Ο συνειρμός συνδυάζει τη σημερινή με τη χτεσινή επέτειο, από την κατάκτηση του Γιούρο, τη γλυκιά φωνή του Βερνίκου να τρυπάει τα αυτιά μας και τη νοσταλγία για το (μεγάλο) χαμένο καλοκαίρι της (μεγάλης) Ελλάδας, που νικούσε και θριάμβευε, σε όλα τα μήκη και πλάτη.

Είναι αλήθεια, είναι αλήθεια! Στο τρίτο μνημόνιο όλοι αδέλφια!

Ακολουθεί η αναδημοσίευση του κειμένου που ανέβηκε χτες στο Ατέχνως, λόγω της ημέρας, κάτι σαν ετήσιο μνημόσυνο για την προδομένη ελπίδα και τα στάδια του πένθους που την ακολούθησαν.

Ένα χρόνο μετά από το δημοψήφισμα, κάποια πράγματα μοιάζουν ήδη πολύ μακρινά. Όχι τόσο γιατί μεσολάβησε συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος, αλλά γιατί τα πράγματα (βασικά η επιφάνειά τους) έχει αλλάξει δραματικά και δε θυμίζει σχεδόν σε τίποτα το κλίμα που δημιουργούνταν εκείνη την περίοδο και όσα έλεγαν οι πρωταγωνιστές της (οι περισσότεροι τουλάχιστον).

Η (τότε) ΠΦΑ έστησε μια θεαματική, επικοινωνιακή παράσταση, με σκοπό να εγκλωβίσει το λαό και τους πολιτικούς της αντιπάλους, κι εξεπλάγη ίσως κι η ίδια από το αποτέλεσμα, ξεκαθαρίζοντας βέβαια από την πρώτη αρχή (για όσους διάβαζαν προσεκτικά τις δηλώσεις στελεχών ή πίσω από τις γραμμές) ότι ήθελε την απόφαση ως ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί, το οποίο πετάχτηκε πολύ γρήγορα (ή έστω μετά από 17 ολόκληρες ώρες) στο καλάθι των αχρήστων. Κι έτσι, παρά τον έρπη και τη στενοχώρια του, ο Τσίπρας αποδείχτηκε “πρωθυπουργός παντός καιρού”, που μπορεί να ψηφίσει και να εφαρμόσει ένα μνημονιακό πρόγραμμα, κι ας μην το πιστεύει (στα λόγια).

Η κυρίαρχη τάξη χρησιμοποίησε κάθε δυνατό μέσο, για να τρομοκρατήσει την κοινή γνώμη από τα κανάλια και τις δημοσκοπήσεις μέχρι τον έλεγχο κεφαλαίων (capital control) στις τράπεζες και τον καλλιεργούμενο πανικό. Ωστόσο, απέδειξε ότι διαθέτει χρυσές πολιτικές εφεδρείες και μπορεί να διαχειριστεί υπέρ της κάθε πιθανό αποτέλεσμα. Ένα μήνα αργότερα ψηφιζόταν (με συντριπτική πλειοψηφία ρεκόρ) το τρίτο μνημόνιο, που δρομολόγησε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και όσων λιγοστών εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει όρθια.

Η “συμμαχία των προθύμων” της κυβέρνησης (που όμως πρόδωσε τον κοινό αγώνα) παρουσίασε τραγική εικόνα. Έκανε τον κομπάρσο στην καμπάνια του ΟΧΙ, χειροκροτώντας Τσίπρα και Καμμένο, σε αυτό που αποδείχτηκε πως ήταν απλώς μια άτυπη προεκλογική συγκέντρωση του Σύριζα. Έδιωχνε τους κομμουνιστές από τα εκλογικά κέντρα, καλώντας σε κάποιες περιπτώσεις και τα όργανα της τάξης, για να συνδράμουν. Έσπειρε αυταπάτες, για να θερίσει θύελλες (αυτή που μέχρι τότε δεν έβλεπε να ερχόταν). Και αυτές τις μέρες ετοιμάζεται να γιορτάσει τον ένα χρόνο κινηματικής κατάθλιψης κι εκκωφαντικής απουσίας από μια σειρά αγωνιστικά μέτωπα, στα οποία δεν καταφέρνει να κινητοποιήσει ούτε καν την οργανωτική της, δηλ τα μέλη της.

Ο λαός είδε πώς αποκοιμήθηκε το ΟΧΙ του στην αγκαλιά του ΝΑΙ, αλλά εμπιστεύτηκε τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που τον πρόδωσαν, εγκλωβισμένος στις αυταπάτες του (περί εύκολης λύσης) και στην απογοήτευσή του: “αφού δε βγήκε κάτι ούτε με αριστερή κυβέρνηση, ούτε καν με δημοψήφισμα (ή παλιότερα με τους αγανακτισμένους), ε τότε δε γίνεται τίποτα” φαίνεται να είναι το βασικό σκεπτικό ενός κόσμου. Αλλά μετά από το πρώτο μούδιασμα, και την απάθεια ως στάδιο του πένθους, ξαναρχίζει δειλά-δειλά να κινείται κάτι, να υπάρχουν αντιδράσεις και οργή, που εκφράζεται μαζικά στο δρόμο.

Το ΚΚΕ τέλος, κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή τη συμπαιγνία, ήταν το μόνο κόμμα που υπερασπίστηκε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και δικαιώθηκε από την επόμενη κιόλας μέρα για όσα τον προειδοποιούσε. Πλήρωσε όμως εν μέρει αυτή τη στάση του στις επόμενες εκλογές, γιατί ελάχιστοι συμπαθούν αυτόν που τους δείχνει μια δυσάρεστη αλήθεια και (αφού διαλυθεί το σύννεφο) φαίνεται πως είχε δίκιο.

Ξεκαθάρισε πάντως πως ανεξάρτητα από το τι ψήφισε ο καθένας και σε ποιον εκβιασμό υπέκυψε, κριτήριο είναι τι θα κάνει στην πράξη, την επόμενη μέρα, οργανώνοντας τον αγώνα και την αντίσταση του λαϊκού κινήματος, ενάντια στην αντιλαϊκή θύελλα που ερχόταν. Από αυτήν την άποψη, δεν είναι θέμα του γνωστού “σας-τα-λεγα-κισμού”, με το δάχτυλο υψωμένο δασκαλίστικα, αλλά ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί καλόπιστα και να απαντήσει στον εαυτό του.

Τελικά, είχε δίκιο το ΚΚΕ στην εκτίμησή του και στις προειδοποιήσεις του; ΟΧΙ ή ΝΑΙ; (για να θυμηθούμε και το φαιδρό του πράγματος, με τη διατύπωση του δημοψηφισματικού ερωτήματος).

-.-.-

Ακολουθεί ένα εύστοχο και καίριο σχόλιο ενός σφου από τους θρυλικούς επτά (οσονούπω αφιέρωμα) από το προσωπικό του προφίλ στο ΦουΒου.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει κάνει πολλά και κρίσιμα λάθη στην 100χρονη ιστορία του. Παρόλα αυτά, αργά ή γρήγορα, είχε πάντα την λενινιστική αρετή να κάνει την αυτοκριτική του, να τα αναγνωρίζει, και να διδάσκεται από αυτά, και μάλιστα σε βαθμό παρεξηγήσεως που έκανε πολλούς να μιλούν για “λαθολογία”. Σε πλήρη αντίθεση, άλλοι χώροι στην αριστερά, με το φανατισμό του νεοπροσηλυτισμένου και το ναρκισισμό της νεανικής αρρώστιας, δεν παραδέχτηκαν ποτέ ούτε ένα λάθος τους. Έφταιγαν πάντα οι συνθήκες, ο λαός που είναι ηλίθιος, οι εχθροί που τους την έφεραν κλπ κλπ, αλλά ποτέ η πολιτική, η στρατηγική και η τακτική τους.

Ένα χρόνο μετά το Δημοψήφισμα, του καλύτερου ελιγμού της ελληνικής αστικής τάξης εδώ και δεκαετίες, που στόχευσε και κατέληξε σε μια δραματική ενίσχυση των δυνάμεων του κεφαλαίου σε βάρος αυτών της εργασίας, κάποιοι εξακολουθούν με ξεροκεφαλιά δεκάχρονου να υπερασπίζονται το ότι καλώς έφαγαν την μπανανόφλουδα και έδωσαν άλοθι στους αστούς να παίξουν την μπάλα τους αναίμακτα... Όπως έλεγε και ο Αλβέρτος “δύο πράγματα είναι άπειρα, το Σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα.. και για το πρώτο δεν είμαι σίγουρος”...

-.-.-

Και για φινάλε το προφητικό "πολιτικό σχόλιο" της Πωλίνας

Εδώ είναι παράδεισος
και χώρα της Ευρώπης,
καλά δεν πάει τίποτα
και γίνεται της Πόπης.
Και με το «έχει ο Θεός!»
θα πάμε παραπέρα.
Εμένα να με φτύσετε
αν δούμε άσπρη μέρα.

Φοβερό!
Ψηφίζουμε και κάνουμε
μια τρύπα στο νερό.
Μωρό μου, τι μας κάνουνε;

(Ντάξει, μετά λέει ότι γεμίσαμε απεργίες και αργίες, αλλά δεν μπορεί να συμφωνεί κανείς σε όλα. Τα έχει αυτά το πολιτικό τραγούδι...)

Έλα Ηπείρου κι Αχαρνών

Εναλλακτικός τίτλος: ο πολιτικός Κώστας Μπίγαλης

Κάθε σφος το ξέρει και το έχει κάνει θεωρητικά κτήμα του: κάθε (κ)οβα πρέπει να γίνει ζωντανό κύτταρο δράσης του κόμματος. Που δένει διαλεκτικά και με κάτι άλλο: ότι κάθε κόβα πρέπει να πάει, συλλογικά και βάσει προγράμματος (και του 19^ου μη σου πω) στο Κύτταρο, ηπείρου κι αχαρνών, όπου κάνει αποκριάτικες εμφανίσεις η (αγία) τριάς: μπίγαλης-πωλίνα και χαριτοδιπλωμένος. Επιστροφή στην αγαπημένη δεκαετία με τις βάτες και την αλλαγή, όπου άλλαζαν απλώς τα ονόματα κι υπέφεραν οι λέξεις, μένοντας κενές, χωρίς περιεχόμενο. Κι αφού τώρα ζούμε το δικό μας 81’ και ψάχνουμε άλλο όνομα για την τρόικα, μπορούμε να τη βαφτίσουμε «μπιγαλης-πωλίνα-χαριτοδιπλωμένος», για να ‘χει μια διονυσιακή, καρναβαλίστικη νότα και να το απολαύσει ο ελληνικός λαός, που δεν του έχει μείνει σάλιο και υποφέρει να το τρώει ασάλιωτο, αλλά όταν τον φτύνουν νομίζει ότι βρέχει και από την αναβροχιά καλή είναι κι η ροχάλα.

Επιβάλλεται λοιπόν να πάνε οι σφοι για κοινωνική παρατήρηση και επαφή με το... πολιτικό τραγούδι της εποχής και τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης που αποκτά αναδρομικά. Ως τέτοια ευκαιρία το είδαμε και στην ομήγυρη, που πορεύτηκε θαρρετά προς τις μάζες των καρναβαλιστών με τη λιλιπούτεια πολιτική συνείδηση. Κι είναι ζήτημα αν υπήρχε εκεί άλλος ψηφοφόρος που να στοιβάχτηκε στον κεντρικό πυρήνα και κάθε μιτοχόνδριο του κύτταρου γεμίζοντά το ασφυκτικά. Κι ευτυχώς δηλ που έκλεισαν οι πόρτες σε κάποια φάση και δε στριμώχτηκαν κι άλλα  ζωντανά στο μαντρί, γιατί είναι αμφίβολο πόσα θα έβγαιναν όντως ζωντανά από εκεί μέσα στο τέλος και τι ακριβώς τέλος θα είχαν-με. Και έμπαιναν κρίσιμα θέματα στην ημερήσια διάταξη: τι μέτρα ασφαλείας (σιγά μην) είχε το μαγαζί, αν θα την πατούσαμε και εμείς όπως σε εκείνο το γαμήλιο πάρτι στο ισραήλ όπου κατέρρευσε ένας όροφος, αν θα ήταν καλύτερο να είμαστε με τους πάνω ή με τους από κάτω τη στιγμή της κατάρρευσης (ή μήπως ανατροπής;) και αν είναι επαναστατική κατάσταση να καταρρέουν οι πάνω και οι από κάτω να πλακώνονται από τις αυταπάτες τους και να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι και να προκαλέσουν το παραμικρό ρήγμα στο ετοιμόρροπο οικοδόμημα.

Καήκαμε στο ζέσταμα με κονσέρβες από τα ηχεία, με το ρακιντζή να τραγουδάει τον πουφ και να ζητάει «μες στης ύδρας τα στενά» την αγάπη του, αλλά να έχει γυρίσει τις σκηνές του βιντεοκλίπ στο παλιό λιμάνι των χανίων και να είναι φως φανάρι πως εκεί δε θα την έβρισκε ποτέ. Και με το «πατρινό καρναβάλι για πάντα», που φέτος δε θα προλάβει μάλλον να έχει εντυπωσιακές αλλαγές, αλλά από του χρόνου θα λένε όλοι «κάν’ το όπως ο ΠΕΛΕ».

Κι ύστερα ξεκίνησε το πρόγραμμα με τον μπίγαλη, που του ‘βγαιναν κάτι κουνήματα χεριών σαν του λε-πα και πήγαινε σπιντάτος πάνω-κάτω χωρίς λόγο, ίσως από την κόκα (ούτε γουλιά), που την τραγούδησε μετά από κλάπτον ο χαριτοδιπλωμένος (αντικειμενικά το μεγαλύτερο όνομα της βραδιάς, με επτά συλλαβές)- αλλά αν τα ρουθούνια τους μείνουν μισά, ε δεν πειράζει αυτοί θα βάλουν χρυσά κι ας μη γίνανε ποτέ σταρ του mtv, μονάχα για μία ακόμα αρπαχτή, στα καλλιτεχνικά γεράματα. Don’t worry be happy.

Υπάρχουν και χειρότερα, μα θα στα πω αργότερα.

Κι αρχίζουν τότε που λες βροχή οι σημειολογίες και τα πολιτικά μηνύματα, εκεί που δεν το περιμένεις, κεραυνός εν αιθρία και εν κύκλω, σαν το σήμα της κατάληψης. Πιάνει λοιπόν τα κομμάτια όπου πειραματίστηκε με ροκ ήχους και την ελληνική παράδοση (βαλάντωσα μωρέ) κι εκεί που σκεφτόμουν ότι θα το ‘χω σα βασικό αντεπιχείρημα για τους οπαδούς του θανάση (τι φταίει όμως κι ο ρα, να πάθει δύο εγκεφαλικά σαν το λένιν, καθώς διαβάζει το κέιμενο), μας εξηγεί ο σύντροφος κώστας τους ρυθμούς: 7/8 καλαματιανό, 9/8 από τα επτάνησα, κι έρχεται και το ηθικό δίδαγμα: αυτά δεν μπορούν να τα χορέψουνε οι γερμανοί κι η νυφίτσα ο ντάισελμπλουμ (νυφίτσα ο σωσίας του συντρόφου αρβανίτη;). Και δεύτερη φορά στο καπάκι, για να το εμπεδώσουμε, γιατί ήταν πετυχημένο.

Άτσα ο μπίγαλης, αντιμνημόνιο κι έτσι, λες μέσα σου. Να δεις τι σου ‘χω για μετά. Μας είπε ότι μέχρι να γράψει τη «ρίνα-κατερίνα» (που με κόβει δυο κομμάτια κι εκεί κάνουμε το σήμα της νίκης και της ΕνΠΙΔΑΣ που νίκησε) τα μεγάλα κανάλια τον έγραφαν στα αρχίδια τους και δεν τον καλούσαν. Οπότε κάναμε τον απαραίτητο συνειρμό με ένα ξεκάρφωτο λάβαρο της ερτ, που ήταν πάνω από τη σκηνή και πίσω απ’ τις ντισκομπάλες: δεν πειράζει κώστα, από φέτος στην αυτοδιαχειριζόμενη ετ3 και με συναυλία αλληλεγγύης!

Και πριν συνέλθουμε από το σοκ και χωνέψουμε σε βάθος όλα τα πολιτικά μηνύματα, ήρθε και το (όχι ένα απλό κερασάκι, αλλά αυτό που ο sniper συνηθίζει να λέει) καρπούζι στην τούρτα (σοκολάτα του χαριτοδιπλωμένου) με το ανοιχτό κάλεσμα: όλοι αύριο (δηλ σήμερα) στο σύνταγμα!

-Δηλ ο μπίγαλης είναι με τους αγανακτισμένους;

-Αυτό λες εσύ; Εδώ μπορεί να καλεί με την ανταρσυα.

-Λες να θέλει και διαγραφή του χρέους;

Μετά όμως, είπαν ντουέτο με την πωλίνα τον αλέξη των «ολίμπιανς»

Όπως το ξανθό καλοκαιράκι

Ψήφισε το γιάνη βαρουφάκη

Κι ο σφος κώστας σημείωσε το πολιτικό μήνυμα και τον πολιτικό ηγέτη που έρχεται πίσω από τις λέξεις (του μνημονίου).

Αλλά αυτό δεν αποκλείει απαραίτητα να είναι ανταρσυα, αφού κι αυτοί κριτική στήριξη του κάνουν.

Πρόσφατα βέβαια ο μπίγαλης ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στη νέα φιλαδέλφεια με έναν πασοκανεξάρτητο, αν δεν κάνω λάθος –ούτε καν δηλ με το συριζαίο που εκλέχτηκε. Είδες όμως πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί ως έθνος αυτή η κυβέρνηση και πως η ελπίδα ριζοσπαστικοποιεί τις λαϊκές συνειδήσεις; Αν δεν το βλέπεις σφε αναγνώστη, όλη αυτή την κοσμογονική αλλαγή γύρω μας, είναι γιατί είσαι μίζερος σεχταριστής ή γιατί δεν έχεις πάει ακόμα στο κύτταρο. Αχ, η συντηρητική σου φύση, που δε λέει να κυβερνήσει...

Μετά απ’ αυτά, τα βλέπαμε όλα με άλλο μάτι. Η φαντασία στην εξουσία έσβηνε τα σύνορα με την πραγματικότητα και διαπλεκόταν διαλεκτικά σε ένα αξεχώριστο σύνολο με διάχυτα πολιτικά μηνύματα. Ευχηθήκαμε «καλή επιτυχία, καλή επιτυχία» μαζί με την πωλίνα στην κυβερνώσα αριστερά (σε αυτούς που κάνουν διαπραγμάτευση, σε αυτούς που σκίζουν τα μνημόνια) με ένα σούπερτοσοδούλι μίνι διάφανο και ροζ μπικίνι, ασορτί με την κυβερνώσα ελπίδα και το φύλλο συκής της. Είπαμε το «κυκλοφόρησε-κυκλοφόρησε, η φήμη σου αγόρι μου προχώρησε» για το βαρουφάκερ, που θα μπορούσε να τραγουδάει αυτός στη θέση του δάκη και του μπέζου για το λιτό βίο: «θωρακισμένη μερσεντές, εγώ δεν ονειρεύτηκα ποτέ, μην κάνεις όνειρα τρελά, μαζί μου θα ‘χεις λίγα και καλά». Μα έτσι «όλοι θα πέσουμε στη λούμπα-τη λούμπα-τη λούμπα, αψηφώντας τον κουτσούμπα-κουτσούμπα-κουτσούμπα». Κι απέ θα πούμε το πους-απς σε στιλ αντικαπιταλίστα, σεκίτικο «πους-πους-πους-πους, σαρόν, φονιάδες των λαών» και θα κλείσουμε δυναμικά χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες: «φοβερό, ψηφίζουμε και κάνουμε μια τρύπα στο νερό» {που παρακάτω βέβαια λέει κάτι για απεργίες και αργίες, αλλά μην αφήνεις ποτέ μια επουσιώδη λεπτομέρεια να σου χαλάσει έναν ωραίο συνειρμό· χρυσός κανόνας της δημοσιογραφίας}.

Αλλά όταν είσαι ερωτευμένος, όλα περιστρέφονται γύρω από την αγάπη σου για τον αλέξη και το βαλεντίνο σύριζα. Και νομίζεις πως όλα τα τραγούδια του κόσμου έχουν γραφτεί για αυτήν και μόνο γι’ αυτήν.

«Τι ήτανε να πεις πως μοιάζω με κομμούνι, μπήκανε στα μάτια μου δυο κιλά σαπούνι!»

Υπόψην, πως κι ο γκουσκούνης μαζί μας είναι σύντροφοι, σύριζα στηρίζει κι αυτός.

Ο χαριτοδιπλωμένος τραγουδάει για τη μαρτυρική κύπρο κάτι από αλέξια: ορκίσου να μην πτωχεύσουμε ποτέ-ποτέ ξανά, ορκίσου να μη γυρίσει πια ποτέ-ποτέ-ποτέ, αυτή η δεξιά.

Ο μπίγαλης να φωνάζει: «ανεβαίνουμε κι άλλο».

-Ναι σφε κώστα, 45% μας δείχνουν τώρα οι δημοσκοπήσεις. Που ‘σαι ανδρέα για να δεις...

Και ναι, η ελπίδα έρχεται. Στη ντισκοτέκ στην παλιά ντισκοτέκ. Αλλά δε βρήκε κανέναν στο ακατοίκητο κεφάλι μας και έφυγε σούμπιτη.

Κλείνουμε το πρόγραμμα με σφιγμένη αριστερή γροθιά και.. τη διεθνή; Όχι.

Ωω...Ωω (Κι απ’ τα τόσα ψέματά σου έχω χάσει το μυαλό).

Και ποιο είναι το πολιτικό επιμύθιο σφοι;

Ότι αν αυτό είναι αλλαγή, τότε κεμάλ ο κόσμος αυτός ποτέ δε θα αλλάξει. Και κάθε εποχή έχει την αλλαγή που της αξίζει. Οπότε το μέτρο της δικής μας (εποχής και αλλαγής) είναι ο πολιτικός κώστας μπίγαλης.