Έλα Ηπείρου κι Αχαρνών

Εναλλακτικός τίτλος: ο πολιτικός Κώστας Μπίγαλης

Κάθε σφος το ξέρει και το έχει κάνει θεωρητικά κτήμα του: κάθε (κ)οβα πρέπει να γίνει ζωντανό κύτταρο δράσης του κόμματος. Που δένει διαλεκτικά και με κάτι άλλο: ότι κάθε κόβα πρέπει να πάει, συλλογικά και βάσει προγράμματος (και του 19^ου μη σου πω) στο Κύτταρο, ηπείρου κι αχαρνών, όπου κάνει αποκριάτικες εμφανίσεις η (αγία) τριάς: μπίγαλης-πωλίνα και χαριτοδιπλωμένος. Επιστροφή στην αγαπημένη δεκαετία με τις βάτες και την αλλαγή, όπου άλλαζαν απλώς τα ονόματα κι υπέφεραν οι λέξεις, μένοντας κενές, χωρίς περιεχόμενο. Κι αφού τώρα ζούμε το δικό μας 81’ και ψάχνουμε άλλο όνομα για την τρόικα, μπορούμε να τη βαφτίσουμε «μπιγαλης-πωλίνα-χαριτοδιπλωμένος», για να ‘χει μια διονυσιακή, καρναβαλίστικη νότα και να το απολαύσει ο ελληνικός λαός, που δεν του έχει μείνει σάλιο και υποφέρει να το τρώει ασάλιωτο, αλλά όταν τον φτύνουν νομίζει ότι βρέχει και από την αναβροχιά καλή είναι κι η ροχάλα.

Επιβάλλεται λοιπόν να πάνε οι σφοι για κοινωνική παρατήρηση και επαφή με το... πολιτικό τραγούδι της εποχής και τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης που αποκτά αναδρομικά. Ως τέτοια ευκαιρία το είδαμε και στην ομήγυρη, που πορεύτηκε θαρρετά προς τις μάζες των καρναβαλιστών με τη λιλιπούτεια πολιτική συνείδηση. Κι είναι ζήτημα αν υπήρχε εκεί άλλος ψηφοφόρος που να στοιβάχτηκε στον κεντρικό πυρήνα και κάθε μιτοχόνδριο του κύτταρου γεμίζοντά το ασφυκτικά. Κι ευτυχώς δηλ που έκλεισαν οι πόρτες σε κάποια φάση και δε στριμώχτηκαν κι άλλα  ζωντανά στο μαντρί, γιατί είναι αμφίβολο πόσα θα έβγαιναν όντως ζωντανά από εκεί μέσα στο τέλος και τι ακριβώς τέλος θα είχαν-με. Και έμπαιναν κρίσιμα θέματα στην ημερήσια διάταξη: τι μέτρα ασφαλείας (σιγά μην) είχε το μαγαζί, αν θα την πατούσαμε και εμείς όπως σε εκείνο το γαμήλιο πάρτι στο ισραήλ όπου κατέρρευσε ένας όροφος, αν θα ήταν καλύτερο να είμαστε με τους πάνω ή με τους από κάτω τη στιγμή της κατάρρευσης (ή μήπως ανατροπής;) και αν είναι επαναστατική κατάσταση να καταρρέουν οι πάνω και οι από κάτω να πλακώνονται από τις αυταπάτες τους και να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι και να προκαλέσουν το παραμικρό ρήγμα στο ετοιμόρροπο οικοδόμημα.

Καήκαμε στο ζέσταμα με κονσέρβες από τα ηχεία, με το ρακιντζή να τραγουδάει τον πουφ και να ζητάει «μες στης ύδρας τα στενά» την αγάπη του, αλλά να έχει γυρίσει τις σκηνές του βιντεοκλίπ στο παλιό λιμάνι των χανίων και να είναι φως φανάρι πως εκεί δε θα την έβρισκε ποτέ. Και με το «πατρινό καρναβάλι για πάντα», που φέτος δε θα προλάβει μάλλον να έχει εντυπωσιακές αλλαγές, αλλά από του χρόνου θα λένε όλοι «κάν’ το όπως ο ΠΕΛΕ».

Κι ύστερα ξεκίνησε το πρόγραμμα με τον μπίγαλη, που του ‘βγαιναν κάτι κουνήματα χεριών σαν του λε-πα και πήγαινε σπιντάτος πάνω-κάτω χωρίς λόγο, ίσως από την κόκα (ούτε γουλιά), που την τραγούδησε μετά από κλάπτον ο χαριτοδιπλωμένος (αντικειμενικά το μεγαλύτερο όνομα της βραδιάς, με επτά συλλαβές)- αλλά αν τα ρουθούνια τους μείνουν μισά, ε δεν πειράζει αυτοί θα βάλουν χρυσά κι ας μη γίνανε ποτέ σταρ του mtv, μονάχα για μία ακόμα αρπαχτή, στα καλλιτεχνικά γεράματα. Don’t worry be happy.

Υπάρχουν και χειρότερα, μα θα στα πω αργότερα.

Κι αρχίζουν τότε που λες βροχή οι σημειολογίες και τα πολιτικά μηνύματα, εκεί που δεν το περιμένεις, κεραυνός εν αιθρία και εν κύκλω, σαν το σήμα της κατάληψης. Πιάνει λοιπόν τα κομμάτια όπου πειραματίστηκε με ροκ ήχους και την ελληνική παράδοση (βαλάντωσα μωρέ) κι εκεί που σκεφτόμουν ότι θα το ‘χω σα βασικό αντεπιχείρημα για τους οπαδούς του θανάση (τι φταίει όμως κι ο ρα, να πάθει δύο εγκεφαλικά σαν το λένιν, καθώς διαβάζει το κέιμενο), μας εξηγεί ο σύντροφος κώστας τους ρυθμούς: 7/8 καλαματιανό, 9/8 από τα επτάνησα, κι έρχεται και το ηθικό δίδαγμα: αυτά δεν μπορούν να τα χορέψουνε οι γερμανοί κι η νυφίτσα ο ντάισελμπλουμ (νυφίτσα ο σωσίας του συντρόφου αρβανίτη;). Και δεύτερη φορά στο καπάκι, για να το εμπεδώσουμε, γιατί ήταν πετυχημένο.

Άτσα ο μπίγαλης, αντιμνημόνιο κι έτσι, λες μέσα σου. Να δεις τι σου ‘χω για μετά. Μας είπε ότι μέχρι να γράψει τη «ρίνα-κατερίνα» (που με κόβει δυο κομμάτια κι εκεί κάνουμε το σήμα της νίκης και της ΕνΠΙΔΑΣ που νίκησε) τα μεγάλα κανάλια τον έγραφαν στα αρχίδια τους και δεν τον καλούσαν. Οπότε κάναμε τον απαραίτητο συνειρμό με ένα ξεκάρφωτο λάβαρο της ερτ, που ήταν πάνω από τη σκηνή και πίσω απ’ τις ντισκομπάλες: δεν πειράζει κώστα, από φέτος στην αυτοδιαχειριζόμενη ετ3 και με συναυλία αλληλεγγύης!

Και πριν συνέλθουμε από το σοκ και χωνέψουμε σε βάθος όλα τα πολιτικά μηνύματα, ήρθε και το (όχι ένα απλό κερασάκι, αλλά αυτό που ο sniper συνηθίζει να λέει) καρπούζι στην τούρτα (σοκολάτα του χαριτοδιπλωμένου) με το ανοιχτό κάλεσμα: όλοι αύριο (δηλ σήμερα) στο σύνταγμα!

-Δηλ ο μπίγαλης είναι με τους αγανακτισμένους;

-Αυτό λες εσύ; Εδώ μπορεί να καλεί με την ανταρσυα.

-Λες να θέλει και διαγραφή του χρέους;

Μετά όμως, είπαν ντουέτο με την πωλίνα τον αλέξη των «ολίμπιανς»

Όπως το ξανθό καλοκαιράκι

Ψήφισε το γιάνη βαρουφάκη

Κι ο σφος κώστας σημείωσε το πολιτικό μήνυμα και τον πολιτικό ηγέτη που έρχεται πίσω από τις λέξεις (του μνημονίου).

Αλλά αυτό δεν αποκλείει απαραίτητα να είναι ανταρσυα, αφού κι αυτοί κριτική στήριξη του κάνουν.

Πρόσφατα βέβαια ο μπίγαλης ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στη νέα φιλαδέλφεια με έναν πασοκανεξάρτητο, αν δεν κάνω λάθος –ούτε καν δηλ με το συριζαίο που εκλέχτηκε. Είδες όμως πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί ως έθνος αυτή η κυβέρνηση και πως η ελπίδα ριζοσπαστικοποιεί τις λαϊκές συνειδήσεις; Αν δεν το βλέπεις σφε αναγνώστη, όλη αυτή την κοσμογονική αλλαγή γύρω μας, είναι γιατί είσαι μίζερος σεχταριστής ή γιατί δεν έχεις πάει ακόμα στο κύτταρο. Αχ, η συντηρητική σου φύση, που δε λέει να κυβερνήσει...

Μετά απ’ αυτά, τα βλέπαμε όλα με άλλο μάτι. Η φαντασία στην εξουσία έσβηνε τα σύνορα με την πραγματικότητα και διαπλεκόταν διαλεκτικά σε ένα αξεχώριστο σύνολο με διάχυτα πολιτικά μηνύματα. Ευχηθήκαμε «καλή επιτυχία, καλή επιτυχία» μαζί με την πωλίνα στην κυβερνώσα αριστερά (σε αυτούς που κάνουν διαπραγμάτευση, σε αυτούς που σκίζουν τα μνημόνια) με ένα σούπερτοσοδούλι μίνι διάφανο και ροζ μπικίνι, ασορτί με την κυβερνώσα ελπίδα και το φύλλο συκής της. Είπαμε το «κυκλοφόρησε-κυκλοφόρησε, η φήμη σου αγόρι μου προχώρησε» για το βαρουφάκερ, που θα μπορούσε να τραγουδάει αυτός στη θέση του δάκη και του μπέζου για το λιτό βίο: «θωρακισμένη μερσεντές, εγώ δεν ονειρεύτηκα ποτέ, μην κάνεις όνειρα τρελά, μαζί μου θα ‘χεις λίγα και καλά». Μα έτσι «όλοι θα πέσουμε στη λούμπα-τη λούμπα-τη λούμπα, αψηφώντας τον κουτσούμπα-κουτσούμπα-κουτσούμπα». Κι απέ θα πούμε το πους-απς σε στιλ αντικαπιταλίστα, σεκίτικο «πους-πους-πους-πους, σαρόν, φονιάδες των λαών» και θα κλείσουμε δυναμικά χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες: «φοβερό, ψηφίζουμε και κάνουμε μια τρύπα στο νερό» {που παρακάτω βέβαια λέει κάτι για απεργίες και αργίες, αλλά μην αφήνεις ποτέ μια επουσιώδη λεπτομέρεια να σου χαλάσει έναν ωραίο συνειρμό· χρυσός κανόνας της δημοσιογραφίας}.

Αλλά όταν είσαι ερωτευμένος, όλα περιστρέφονται γύρω από την αγάπη σου για τον αλέξη και το βαλεντίνο σύριζα. Και νομίζεις πως όλα τα τραγούδια του κόσμου έχουν γραφτεί για αυτήν και μόνο γι’ αυτήν.

«Τι ήτανε να πεις πως μοιάζω με κομμούνι, μπήκανε στα μάτια μου δυο κιλά σαπούνι!»

Υπόψην, πως κι ο γκουσκούνης μαζί μας είναι σύντροφοι, σύριζα στηρίζει κι αυτός.

Ο χαριτοδιπλωμένος τραγουδάει για τη μαρτυρική κύπρο κάτι από αλέξια: ορκίσου να μην πτωχεύσουμε ποτέ-ποτέ ξανά, ορκίσου να μη γυρίσει πια ποτέ-ποτέ-ποτέ, αυτή η δεξιά.

Ο μπίγαλης να φωνάζει: «ανεβαίνουμε κι άλλο».

-Ναι σφε κώστα, 45% μας δείχνουν τώρα οι δημοσκοπήσεις. Που ‘σαι ανδρέα για να δεις...

Και ναι, η ελπίδα έρχεται. Στη ντισκοτέκ στην παλιά ντισκοτέκ. Αλλά δε βρήκε κανέναν στο ακατοίκητο κεφάλι μας και έφυγε σούμπιτη.

Κλείνουμε το πρόγραμμα με σφιγμένη αριστερή γροθιά και.. τη διεθνή; Όχι.

Ωω...Ωω (Κι απ’ τα τόσα ψέματά σου έχω χάσει το μυαλό).

Και ποιο είναι το πολιτικό επιμύθιο σφοι;

Ότι αν αυτό είναι αλλαγή, τότε κεμάλ ο κόσμος αυτός ποτέ δε θα αλλάξει. Και κάθε εποχή έχει την αλλαγή που της αξίζει. Οπότε το μέτρο της δικής μας (εποχής και αλλαγής) είναι ο πολιτικός κώστας μπίγαλης.