Σοβαρότης μηδέν

Ψάχναμε λοιπόν τις προάλλες σε μια παρέα δυνητικούς συμμάχους για το μέτωπο της... χμ.. δεν ξέρω δηλ αν θα το πούμε μέτωπο (ή συμμαχία) της (κοινής;) λογικής ή σοβαρότητας, πάντως θα χωρούσε όλους όσους δεν ξεμωράθηκαν, συμμετέχοντας στη βαρουφακιάδα των ημερών και τις υπόλοιπες μορφές φιλοκυβερνητικής υστερίας. Κι έφτασε διερευνητικά η κουβέντα στο βαρόμετρο του εξωκοινοβουλίου, τον πάλαι ποτέ αριστερισμό, την πάλαι ποτέ σοβαρή συνιστώσα και τα ασόβαρα προβεβλημένα στελέχη της, που άφησαν στους τροτσκιστές το ρόλο του συγκριτικά πιο συνεπούς τμήματος (αν κι όλοι έδωσαν τελικά το «παρών» στη φιλοκυβερνητική αναφορά στο σύνταγμα την περασμένη βδομάδα) και της σοβαρής ανταρσυα.

-Πώς το είπες αυτό; -Σοβαρή ανταρσυα, γιατί;

Και έξαφνα κάτι έλαμψε μέσα μας, φωτίζοντας συνειρμικά τη μορφή του μπάμπη παπαδημητρίου να κάνει λόγο για (και να ρίχνει τη σπορά, για να συγκροτηθεί μια) σοβαρή χρυσή αυγή, γιατί προφανώς ο φασισμός είναι πρόβλημα στελεχών και της ασόβαρης ηγεσίας και όχι των ασόβαρων συνταγματικών τόξων, που προτάσσει για την αντιμετώπισή του η αστική τάξη.

Υπάρχουν καλύτεροι φασίστες και τους θέλουμε..

Και να ‘τανε μόνο αυτοί; Υπάρχει καταρχάς ο σοβαρός σύριζα με τις υπεύθυνες, συστημικές θέσεις, μακριά από μονομερείς ενέργειες και λοιπές εξαλλοσύνες, που τον πριμοδοτούν συστηματικά τα αστικά μέσα.

Υπάρχει ο σβοαρός κι υπέυθυνος δικομματισμός, που τηρεί ευλαβικά τους κανόνες του αστικού παιχνιδιού, δε βάζει προσκόμματα σε δευτερεύοντα, λειτουργικά ζητήματα όπως η εκλογή του πτδ κι ακολουθεί την τακτική του ώριμου φρούτου, περιμένοντας υπομονετικά την κυβερνητική εναλλαγή, που είναι και η πεμπτουσία της αστικής μας δημοκρατίας.

Υπάρχει η γραβατωμένη σοβαροφάνεια των βρυξελλών και τα ασόβαρα κριτήρια που μετράνε για επαναστάτη, όσους σπάνε αυτόν τον ενδυματολογικό κώδικα. Καλή ώρα σαν το γιλεκάτο ψαριανό, που τώρα στο ποτάμι βρήκε κι άλλα άτομα του δικού του διαμετρήματος, για να συνθέσουν από κοινού το πιο σύντομο ανέκδοτο: το σοβαρό ποτάμι.

Κι υπάρχει το κκε, που λίγοι το παίρνουν στα σοβαρά ή μάλλον οι πιο πολλοί το αποφεύγουν, ακριβώς γιατί καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται και συνεχίζουν να ψάχνουν κάτι πιο ανάλαφρο, με λιγότερες δεσμεύσεις κι υποχρεώσεις.

Κάποιος στην παρέα έλεγε ότι ο κόσμος έχει κάνει νοερά ένα δικό του καταμερισμό εργασίας και εμπιστεύεται τους κομμουνιστές για το δρόμο και το κίνημα, και την... ελπίδα που ήρθε για τις κάλπες και την κυβέρνηση. Και όπως το έθεσε για τη δική του εξωκοινοβουλευτική οργάνωση: οι άλλοι είναι πιο σοβαροί από εμάς και τους εμπιστεύεται, για να τους ανεθέσεις τις ελπίδες του. ενώ εμείς που είμαστε τελείως ασόβαροι, τον απομακρύνουμε γιατί καταλαβαίνει πως πρέπει να αναλάβει μερικά πράγματα να τα κάνει μόνος του.

Μήπως όμως μπερδεύουμε τα είδη της σοβαρότητας και το ταξικό τους πρόσημο; Πόση σοβαρότητα κρύβει κατά βάθος το οργανωτικό μπαχαλο του σύριζα, όπου μπορείς να μάθεις όλα τα μυστικά τους, όχι απλά γιατί είναι διάτρητος ο μηχανισμός τους, αλλά γιατί έρχονται και σου τα λένε από μόνοι τους; Ποια σοβαρότητα μπορεί να εμπνέουν τα στελέχη του... βαθέως σύριζα, του 4,5% και οι μεταγραφές από το βαθύ και όλον πασόκ; Εκτός κι αν ταυτίζουμε τη σοβαρότητα με την ικανότητα του επικοινωνιακού μοντέλου και της ομάδας μουρούτη της κουμουνδούρου στο τουίτερ και αλλού. Ή τη μετράμε με τα κριτήρια του μπάμπη, που είναι –λέει- μαζί με αυτήν την αριστερά (που προστατεύει την αγορά).

Η ανάθεση δεν προϋποθέτει καμία σοβαρότητα. Δεν παραπέμπει στην ευχέρεια του εργοδότη να επιλέξει τον καλύτερο και τον πιο άξιο, για να του φέρει σε πέρας τη δουλειά, αλλά σε έναν φοβισμένο (ή βολεμένο σε παλιότερες εποχές) λαό, που δε θέλει να αναλάβει την ευθύνη, για να κάνει μόνο του τη δουλειά. Η ανάθεση υφίσταται αφ’ εαυτής και όσο εύκολα δίνεται, τόσο πιο εύκολα παίρνεται πίσω και μετατίθεται σε κάποιον άλλο εκπρόσωπο του αστικού πολιτικού φάσματος, που θα φαντάζει λιγότερο φθαρμένος στη δοσμένη συγκυρία. Αυτό που απαιτεί τη μέγιστη σοβαρότητα στην πραγματικότητα είναι το σπάσιμο αυτού του αποστήματος, που αποτελεί συνειδητή απόφαση και προϋποθέτει απόλυτη εμπιστοσύνη στο οργανωμένο κίνημα, τηδύναμή του και την ικανότητά του να στηρίξει όσους αγωνιστές-εργαζόμενους σηκώνουν το βάρος κι εκτίθενται, μπαίνοντας στο στόχαστρο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Η σχέση με το οργανωμένο ταξικό κίνμα κι ειδικότερα με το κομμουνιστικό κίνημα δεν είναι μια απλή περιπετειούλα-συναλλαγή, χωρίς ιδιαίτερες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, όπου μπορείς να φύγεις και να ξανάρθεις ανά πάσα στιγμή, όπως πχ σε άλλους χώρους-γενόσημα· αλλά η πιο σοβαρή κι απαιτητική σχέση (μαζί με τις οικογενειακές κι ερωτικές) που μπορεί να έχει κανείς στη ζωή του και στην οποία θα δοθεί ολόψυχα και σε βάθος χρόνου. Πρώτη αγάπη και παντοτινή, όπως λέει κι ένα διαφημιστικό σύνθημα.

Κι είναι ζήτημα προς κατάκτηση απ’ όλους μας ότι αυτό το δόσιμο δεν αποτελεί ξόδεμα του εαυτού μας και των ζωών μας, γιατί σε αυτή τη σχέση –όπως βασικά και σε κάθε άλλη σχέση ίσως- παίρνεις όσα (κι ακριβώς επειδή) δίνεις.

Υγ: κι επειδή όπως σημειώσαμε και σε ένα πρόσφατο κείμενο, το χιούμορ πηγαίνει πακέτο διαλεκτικό με τη σοβαρότητα:

Ευχαριστώ το σφο τάκη υδράργυρο που το έστειλε, σε εμένα και σε άλλους red bloggers.