Ιδιωτικοποιήστε τους sugar daddies και την π... τη μάνα που σας γέννησε

Διακόπτουμε την κανονική ροή της άτυπης τριλογίας του αριστεροχωρίου, για μια απαραίτητη παρένθεση λόγω της ημέρας -όχι αυτή της Γυναίκας, αν και δεν υστερεί καθόλου σε σημασία, σε αντίθεση με τις περισσότερες παγκόσμιες ημέρες. Ή μάλλον λόγω της συγκυρίας, με την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ακολουθούν μερικές πρόχειρες σημειώσεις.

-Όπου ακούμε περιφράσεις του τύπου «μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά ιδρύματα», υπάρχει σχεδόν πάντα παγίδα και κρυφτό πίσω από τις λέξεις. Είναι σαν τις ΜΚΟ (τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις), που στην πράξη είναι το ακριβώς αντίθετο από ό,τι δηλώνουν: βαθιά συστημικές και εξ ολοκλήρου κρατικοδίαιτες. Αντιστοίχως τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα είναι κατεξοχήν κερδοσκοπικά, με γνώμονα την κονόμα και όχι την ψυχή της μανούλας του ιδιοκτήτη τους. Και μπορεί να δηλώνουν μη κρατικά, αλλά περιμένουν μπόλικο ζεστό κρατικό χρήμα και επιδοτήσεις, για να... κινηθεί η αγορά.
Στον αντίποδα τα δημόσια πανεπιστήμια αρχίζουν να λειτουργούν (ακόμα περισσότερο) ως ιδιωτικά, με όρους αγοράς, για να γίνουν «ανταγωνιστικά», ενώ οι δομές τους απειλούνται με ιδιωτικοποίηση, σε ένα μικρό βάθος χρόνου. Η υποτιθέμενη ενίσχυσή τους είναι σύντομο ανέκδοτο, σαν τη στήριξη και την αναβάθμιση των δημόσιων νοσοκομείων, μες στην πανδημία.

-Ένα βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης είναι ότι πρέπει να ισχύει για τα Πανεπιστήμια ό,τι και στις υπόλοιπες βαθμίδες, χωρίς εμπόδια και απαγορεύσεις. Αφού δηλαδή οργιάζει η ιδιωτική πρωτοβουλία στη βασική και τη μέση εκπαίδευση, γιατί όχι και στην Ανώτατη; Ή ακόμα πιο χυδαία: αφού η δημόσια δωρεάν παιδεία έχει γίνει ανέκδοτο για τους μαθητές, γιατί να μην είναι και για τους φοιτητές; Το χάλι της παραπαιδείας, της μπίζνας με τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (σκοιλ ελικικου), η φάμπρικα με τα φτηνά ξενόγλωσσα πτυχία κτλ, αξιοποιούνται ως «κανονικότητα» που επικράτησε και πρέπει να επεκταθεί.

-Αυτό που καίει την κυβέρνηση -και φέρνει το νομοσχέδιο- δεν είναι να έρθει το Χάρβαρντ να ανοίξει παράρτημα στη χώρα μας. Αλλά να ανοίξει ο ασκός του αιόλου για αρπακτικά και αετονύχηδες, που περιμένουν στη γωνία. Παράλληλα νομιμοποιούνται αναδρομικά ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα -δίδακτρα στα περισσότερα μεταπτυχιακά κ.ά.- καθιστώντας την παιδεία κατ’ όνομα δημόσιο αγαθό. Οτιδήποτε άλλο είναι μακριά από την ουσία και αφηγήματα του αέρα.

-Για τη σημειολογία του πράγματος, η κυβέρνηση διάλεξε να ψηφίσει ως νόμο τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια στις 8 Μάρτη, στην επέτειο ενός συγκλονιστικού πανελλαδικού (φοιτητικού και όχι μόνο) συλλαλητηρίου το ’07, για την υπεράσπιση του άρθρου 16. Τότε που οι δυνάμεις καταστολής, με μια άλλη κυβέρνηση της ΝΔ, χτύπησαν στο ψαχνό, κακοποίησαν φοιτητές και από καθαρή τύχη δε θρηνήσαμε θύματα. Ποιος είπε πως το κράτος δεν έχει συνέχεια -μνησικακία και εκδικητικότητα;

-Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία, παραμονή της ημέρας της Γυναίκας, οργανωμένα τρολ άρχισαν να πουλάνε πληγωμένες ευαισθησίες για μια αποστροφή του Κουτσούμπα για τους sugar daddies -που χρηματοδοτούν σπουδές φοιτητριών έναντι ερωτικού ανταλλάγματος- και τη σαπίλα του συστήματος. Πάλι καλά που δεν τον κατηγόρησαν για ταμπού (της μεταπολίτευσης και γενικώς).
Γιατί σε ένα οργουελικό σύμπαν -για να πιάσουμε έναν κλασικό ήρωα των ευαίσθητων τρολ- σεξισμός είναι να καταγγέλλεις ανοιχτά το πρόβλημα, όχι να το ανέχεσαι και να καλλιεργείς συστηματικά ένα νοσηρό φαινόμενο. Όταν το μισό αριστεροχώρι έχει πειστεί ότι ο ΓΓ είπε μια τραβηγμένη ατάκα, για να γίνει viral στο Luben, γίνεται φανερό πόση δύναμη (επικοινωνιακή και γενικώς) έχει ο αντίπαλος.

-Πώς γίνεται να κοπούν τα παπαγαλάκια του συστήματος στο δικό τους μάθημα (αστικής) δημοκρατίας, που κηρύσσουν καθημερινά από τον τηλεοπτικό τους άμβωνα; Εύκολα. Αρκεί να υπερασπίζονται με έμμισθο πάθος μια κυβέρνηση μειοψηφίας που παρακάμπτει το Σύνταγμα, γιατί δεν της βγαίνουν τα κουκιά για την αναθεώρηση -αλλά στη δημοκρατία τους δεν υπάρχουν αδιέξοδα για τα μονοπώλια που δεν μπορούν να περιμένουν. Την ίδια στιγμή βάζουν στο στόχαστρο τους φοιτητές, τις μαζικότατες συνελεύσεις τους -όπου χάνει κατά κράτος η ΔΑΠ- και δημοκρατικές αποφάσεις εκατοντάδων συλλόγων από όλη τη χώρα. Δεν είναι λάθος, απλώς (αλάνθαστο) ταξικό κριτήριο...

-Το Σύνταγμα είναι ο καταστατικός χάρτης της αστικής δημοκρατίας, βασικό εργαλείο επιβολής της κυρίαρχης τάξης, που όμως μπορεί κάλλιστα να γίνει λάστιχο όταν δεν την βολεύει, όπως άλλωστε και οποιοσδήποτε νόμος. Ας το έχουν αυτό στο νου τους όσοι ενθουσιάζονταν στις προγραμματικές δηλώσεις του ’15 με τη φράση «είμαστε κάθε λέξη αυτού του Συντάγματος» -ακόμα και του άρθρου περί ευθύνης υπουργών που αρνήθηκε σθεναρά η ΠΦΑ να το συμπεριλάβει στην αναθεώρηση. Κι ας δουν ποιος είναι σήμερα η πραγματική αντιπολίτευση σήμερα στον οδοστρωτήρα της ΝΔ.

-Το αυτί της κυβέρνησης δεν ιδρώνει, επειδή η επιχειρηματολογία της είναι σαθρή και το σύνολο των φοιτητών απέναντι. Το βασικό της χαρτί απέναντι στα πραγματικά αφεντικά του τόπου, είναι ότι κάνει τη βρώμικη δουλειά, φέρνει αποτελέσματα, ανοίγει μέτωπα, κλείνει εκκρεμότητες, διαλύει «ταμπού της μεταπολίτευσης» -όπως τους sugar daddies. Νιώθει αρκετά ισχυρή να ψηφίσει αντισυνταγματικούς νόμους, να συγκαλύψει στεγνά το έγκλημα στα Τέμπη, να φέρει εργολάβους παντού -στα νοσοκομεία, στα αρχαία μνημεία, στα Πανεπιστήμια. Και δε φοβάται το πολιτικό κόστος, γιατί με το 41% νιώθει άτρωτη. Με δυο λόγια, κάνει επίδειξη δύναμης, πιστεύοντας πως δεν έχει αντίπαλο.

-Σε αυτή την αυταπάτη, συμβάλλει το γεγονός ότι απολαμβάνει εδώ και χρόνια μια νεοφιλελεύθερη ιδεολογική ηγεμονία -και ας σκούζει σκόπιμα ο Άδωνης για το αντίθετο- που την απέκτησε με κόπο, προπαγάνδα, πληρωμένα ΜΜΕ και όνειρα που διαψεύστηκαν. Είναι η παντοδυναμία του «αήττητου» (=βλακώδους) αφηγήματος για το σπάταλο και ανίκανο δημόσιο, και τον ιδιωτικό τομέα που τα κάνει όλα -και δε συμφέρει- υπεύθυνα, καλύτερα και αποτελεσματικά.

Το στερεότυπο αυτό έχει κυριαρχήσει -δια της επανάληψης σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου- τόσο βαθιά, που πολλοί το επαναλαμβάνουν με κεκτημένη φόρα, σε κάθε περίσταση για πάσα νόσο (και μαλακία), ακόμα και όταν λούζονται τα δεινά της ιδιωτικοποίησης. Έχουμε τόσα κραυγαλέα παραδείγματα για την υπεροχή της υπέροχης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, άλλωστε... Από το έγκλημα στα Τέμπη, μέχρι την ανείπωτη ταλαιπωρία ενός καρκινοπαθή, που του αφαίρεσαν το λάθος νεφρό -για να περιοριστούμε στα πιο πρόσφατα, και ο κατάλογος είναι μακρύς! Τι μπορεί να πάει στραβά λοιπόν;

Αλλά το βασικό ατού στο οποίο ποντάρει η (εκάστοτε) κυβέρνηση είναι άλλο. Η δύναμη της αδράνειας, η απάθεια, η μοιρολατρία ότι τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν μπορούμε να αλλάξουμε ή έστω να το σταματήσουμε (και όμως, ακόμα και αν θέλαμε να μείνουν όλα ίδια, θα έπρεπε να τα αλλάξουμε όλα). Σε πλήρη αντίθεση με τον Γκράμσι και τη γνωστή του φράση, το σύστημα λατρεύει τους αδιάφορους, βασίζεται στο πλήθος τους και τους πλασάρει ως πρότυπο που προοδεύει γιατί κοιτά τη δουλειά του...

Όμως, τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια (όπως και το ξεπούλημα του ΟΣΕ, των αεροδρομίων, της Υγείας, της Πολιτιστικής Κληρονομιάς κτλ) δεν αφορούν στενά έναν κλάδο (τους φοιτητές και την εκπαιδευτική κοινότητα εν προκειμένω) ή "κάποιες συντεχνίες". Όλη η κοινωνία -τρόπος του λέγειν, γιατί προφανώς είναι ταξικά διαχωρισμένη- θίγεται και πρέπει να είναι στον δρόμο. Κατά κανόνα, όμως, κοιμάται τον ύπνο (του δικαίου της σφαχτού, όπως λέει ο Τριπολίτης). Σημειωτέον -αν και αυτονόητο- ότι η αδιαφορία δεν είναι παρά το απαραίτητο πρώτο βήμα για το επόμενο στάδιο του κοινωνικού αυτοματισμού -πχ ενάντια στην "ανομία" των απεργιών και των φοιτητικών καταλήψεων.

Εδώ όμως αρχίζουν τα πρώτα προβλήματα-ρήγματα στο κυρίαρχο αφήγημα. Ακόμα και στις δικές τους μαγειρεμένες δημοσκοπήσεις, με τα βολικά διατυπωμένα ερωτήματα, δεν τους βγαίνει το αποτέλεσμα και οι πλειοψηφίες που ήθελαν. (Παρόλα αυτά, ας σημειωθεί παρενθετικά η διακριτή τάση των πιο συντηρητικών αντανακλαστικών στις μεγαλύτερες γενιές, που μπορεί θεωρητικά να μεγάλωσαν με κοινωνικό κράτος και "σοσιαλμανία" στον απόηχο της μεταπολίτευσης, αλλά φαίνεται να πασχίζουν να δικαιώσουν το σχήμα του Τσόρτσιλ για τη μεταστροφή του "σώφρονος" κυρ-Παντελή στα γεράματα. Το ζήτημα όμως κάθε άλλο παρά ηλικιακό είναι. Και η συζήτηση περί γενεών είναι εντελώς προβληματική, ακόμα και αν μιλάμε για τη "γενιά του άρθρου 16").

Τα προβλήματα του κυρίαρχου μπλοκ συνεχίζονται στον δρόμο, που είναι πάντα η καλύτερη σφυγμομέτρηση και δείχνει στην πράξη ότι η κυβέρνηση δεν παίζει χωρίς αντίπαλο και πόνταρε στο κουτσό άλογο της αδιαφορίας του αποχαυνωμένου τηλεοπτικού όχλου, αλλά δεν υπολόγισε καλά τα δεδομένα. Δεν υπολόγιζε τη μαζικότητα, τη διάρκεια και την επιμονή του φοιτητικού αγώνα, όπως δεν περίμενε να ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής για τα Τέμπη (και τη συγκάλυψη του εγκλήματος) στην απεργία της περασμένης βδομάδας.

Οι φοιτητές αρνούνται πεισματικά να δεχτούν μια ήττα άνευ αγώνα και κατά μια έννοια έχουν ήδη νικήσει. Δεν είναι κλισέ, ούτε λόγια παρηγοριά. Είναι ότι πέτυχαν να οργανώσουν ένα μαζικότατο, ισχυρό φοιτητικό κίνημα, να απομονώσουν την κυβερνητική παράταξη, να απονομιμοποιήσουν στη συνείδηση των φοιτητών (και όχι μόνο) τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια.

Εκτός απροόπτου, από σήμερα οι φοιτητές θα έχουν να κάνουν με έναν ψηφισμένο αντιδραστικό νόμο, όπως ακριβώς και με τον ν. 815, επί Καραμανλή. Τότε συνέχισαν τον αγώνα και κατάφεραν τελικά να τον ακυρώσουν στην πράξη. Ίσως κάποιοι τονίσουν πως τότε ήταν μια άλλη εποχή, με διαφορετική πολιτική ατμόσφαιρα, εν αναμονή μιας κυβερνητικής (εν)Αλλαγής. Μια συνθήκη δηλαδή που σήμερα δεν υφίσταται, σε κοντινό ορίζοντα. Αλλά η αναμονή ενός κυβερνητικού σωτήρα είναι η μεγαλύτερη παγίδα, για κάθε αγώνα που θέλει να σπάσει τον αρνητικό συσχετισμό. Το μαζικό κίνημα έχει γευτεί πολλές φορές τη διάψευση τέτοιων φρούδων ελπίδων. Και η πείρα είναι πολύτιμο εργαλείο, για να την αφήνουμε αναξιοποίητη.

Αν οι φοιτητές θέλουν να νικήσουν, η μόνη εγγύηση που έχουν είναι ο αγώνας τους. Και (υπερ)ατού είναι η ισχύς εν τη ενώσει με το εργατικό, ταξικό κίνημα -που θα είναι και σήμερα στον δρόμο, παρά και ενάντια στο κατάπτυστο πτώμα της ΓΣΕΕ. 

Μόνο εκεί πετυχαίνουμε νίκες και ανατρέπουμε τις ήττες μας. Στον δρόμο του αγώνα δεν υπάρχουν αδιέξοδα...

Σα να μην έγιναν

Το κακό με τις φοιτητικές εκλογές είναι πως καταφέρνουν να μην παρουσιάζουν κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον, ακόμα και όταν έχουν φαινομενικά (ή προμηνύουν) εντυπωσιακές ανακατατάξεις. Ας το πιάσουμε ανά χώρο, ξεχωριστά.

Η ΔΑΠ είχε τη διάσπαση του Μορμόλη (για όσους έχουν σχετικές παιδικές αναμνήσεις: τώρα έχουμε δύο Μορμόληδες, τρεις Μορμόληδες...) ή μάλλον της γλιτσερής αμοιβάδας. Όπου στο τέλος, το μόνο που μένει είναι απλώς μια γλιτσερή αμοιβάδα περισσότερο (σε αντίθεση με την ατάκα στο ανέκδοτο: ένας ρηγάς λιγότερο). Οι οποίες αμοιβάδες παραλίγο (που λέει ο λόγος) να πετύχουν μάλιστα το 1-3 ή και το 1-2, όπως στη Φόρμουλα 1. Γιατί είχαν μεταξύ τους ανταγωνισμό, που στη δική μας διάλεκτο το λέμε άμιλλα, αλλά στη δική τους πραγματικότητα είναι ο θάνατός σου η ζωή μου, τομάρια που σφάζονται μεταξύ τους για αξιώματα. Κι έτσι, κατέβασαν ό,τι είχαν και δεν είχαν, για να ξεπεράσουν το βασικό τους ανταγωνιστή, δηλ τον άλλο τους εαυτό, που λέει και η Αλέξια. Οπότε, ναι μεν τα ποσοστά της επίσημης ΔΑΠ εμφανίζονται ψαλιδισμένα, αλλά στην πράξη, η δικέφαλη ΔΑΠ αθροιστικά (μαζί με τους παπαμιμίκους και την Οννεδ εσωτερικού) σαρώνει, αυξάνοντας τα ποσοστά της. Κάτι που βγαίνει αντικειμενικά, χωρίς τα μάστερ-σεφ μαγειρέματα, που είναι δεύτερη φύση για το δαπιταριό.

Παρεμπιπτόντως, είναι να απορεί κανείς πώς κάποια ΜΜΕ και δημοσιογράφοι δίνουν βάση στα αποτελέσματα που δίνει η ΔΑΠ, ενώ γνωρίζουν πχ τι γίνεται (αλλά δε λέγεται, όπως τους έμαθε ο εθνάρχης Τριανταφυλλίδης) στις εσωτερικές εκλογικές τους διαδικασίες, όπου βγαίνουν μαχαίρια και ψηφίζουν ακόμα και τα δέντρα (όπως τους έμαθε πάλι ο εθνάρχης Τριανταφυλλίδης).
Και γιατί να εμπιστευτούμε δηλ τα αποτελέσματα που δίνει το ΜΑΣ; Για πάρα πολλούς λόγους, αλλά και για τον εξής απλό, εμπειρικό κανόνα που λέει ότι τα αποτελέσματα που δίνει μια παράταξη, είναι αξιόπιστα, όταν η ίδια δίνει στον εαυτό της μικρότερα ποσοστά απ' ό,τι της δίνουν οι υπόλοιποι με τις αλχημείες και τις μαγειρικές συνταγές (για να φουσκώσουν τα δικά τους). Νόμος.

Αν το καλοσκεφτείς πάντως, σφε αναγνώστη, αυτό με τη ΔΑΠ, που διασπά τις δυνάμεις της, για να τις αυξήσει, προσφέροντας δαπίτικη πολυφωνία για όλα τα γούστα (αστικό κύρος, αλλά και λούμπεν μπράβοι να προστατεύουν την εξουσία) είναι σε μικρογραφία το στρατηγικό τέχνασμα του αστικού πολυκομματισμού-κοινοβουλευτισμού, που μας παρουσιάζει την ίδια ακριβώς πολιτική (μνημόνια, ΕΕ, καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης) σε διάφορες συσκευασίες για να διαλέξουμε ποια θέλουμε. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι το παραμύθι της (αριστερής) ενότητας, που έχει και την παλιά Αρεν. Πρόκειται βασικά για την εκλογική ενοποίηση του αριστεροχωριού (που παραμένει όμως από δέκα χωριά χωριάτες) και την κορύφωση μιας διαδικασίας, που είχε ξεκινήσει από το Μαϊούνη με τα κοινά πλαίσια της εποχής.
Ναι αλλά δεν είναι τόσο απλό.

Υπάρχει ένα ολόκληρο διαλεκτικό δίπολο χαζοχαρούμενης ενότητας για την ενότητα - αγνού κι άδολου σεχταρισμού, που αποτυπώνεται σε μια σειρά αντιφατικές στιγμές του αριστερού χυλού στα πανεπιστήμια κι εκτός.
Η/τα Εαακ είναι ο κορμός που σφυρηλάτησε ουσιαστικά τη μετωπική συγκρότηση της Ανταρσυα -και τώρα πλέον το φλερτ με τη ΛαΕ του Λαφαζάνη, όπου κατέληξαν δύο ιδρυτικές συνιστώσες της (Αραν, Αρας). Την ίδια στιγμή βέβαια, κάθε χώρος κατεβαίνει κινηματικά κατά βούληση, σε όποια πορεία-συγκέντρωση θέλει, κρατώντας τις ενωτικές διαθέσεις του για την κάλπη. Ενώ πολλές φορές μπορεί να συναντήσει κανείς Ναρίτες να κράζει ανοιχτά τους Σεκίτες ή τους αλτουσεριανούς (ή και δικούς του ακόμα) κι αντίστροφα. Παρόλα αυτά, η συγκεκριμένη ενότητα ζυμώθηκε επί χρόνια, σε άπειρα κοινά πλαίσια, που την καθιστούσαν σχεδόν φυσική συνέχεια. Σε αντίθεση με την κεντρική, πολιτική σκηνή, όπου οι αντίστοιχες οργανώσεις καταφέρνουν διαλεκτικά να κάνουν μια πολιτική εκλογικής ενότητας χωρίς αρχές, παρά τις στρατηγικές συμφωνίες που έχουν και τις αναμεταξύ τους ζυμώσεις.
Επ' αυτού όμως, περισσότερα σε άλλο κείμενο.

Αυτή η ενότητα πάντως, όχι μόνο δε διαμορφώνει απαραίτητα κάποια δυναμική, αλλά πολύ συχνά καταλήγει να μη συγκεντρώνει ούτε καν το άθροισμα των επιμέρους συνιστωσών της. Αν προσθέσει κανείς την/τα αμιγή Εαακ με τις προσμίξεις της/τους (και το Μπλόκο ξεχωριστά), θα βγάλει κάτι αισθητά μικρότερο από το περυσινό άθροισμα Εαακ και Αρεν, ακόμα κι αν πάρει κανείς τα απίθανα στοιχεία της νΚα*. Έτσι, ο αντικειμενικός εκλογικός στόχος της ενότητας, να χτυπήσουν τη δεύτερη θέση και την ΠΚΣ, αναβάλλεται για του χρόνου.

*της νΚα, που: α) έχει αφήσει καμιά εξηνταριά σχολές απέξω, αλλά όσο πάει το διορθώνει στην ενσωμάτωση, β) συγκρίνει μήλα με πορτοκάλια, αφού επιμένει να βάζει στο συγκριτικό πίνακα το περυσινό τελικό ποσοστό κάθε παράταξης κι όχι το αποτέλεσμά της στις ίδιες σχολές, για να γίνει ουσιαστική σύγκριση, οπότε γ) αν επισκεπτόσουν χτες βράδυ τη σελίδα της, θα πίστευες ότι παίζουν για την πρωτιά με τη ΔΑΠ (κι εμάς αουτσάιντερ).

Κατά τα άλλα. Οι μαύροι βγήκαν παγανιά στην Αθήνα, τραμπούκιζαν αδιακρίτως, ματαίωσαν τις εκλογές στο Πάντειο, χτύπησαν έναν Εαακίτη στη ΝΟΠΕ (κι έβγαλε μια πολύ σωστή ανακοίνωση η νΚα, αλλά το ζήτημα είναι τι συμπεράσματα θα βγάλουν στην πράξη για τα παιδιά). Ξεχνάνε βέβαια πως αν το να σαμποτάρεις τις εκλογές μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν παράνομο. Κι αυτοί πιθανότατα, θα ψήφιζαν...

Η Πασπ είναι το νεκροζώντανο ζόμπι, που -όπως κι η μήτρα του ΠαΣοΚ- αρνείται να πεθάνει (ιδίως στα ΤΕΙ) και σε μερικές σχολές μάλιστα, νεκρανασταίνει το μηχανισμό της.
Ενώ το Μπλόκο του Σύριζα (που σταματάει, υποτίθεται, τι ακριβώς; Μήπως στις επόμενες εκλογές να το ξανασκεφτούν και να κατέβουν ως Κόφτης;) κατάφερε να σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ γελοιότητας κι ανυπαρξίας για τα δεδομένα κυβερνητικής παράταξης, κι έμεινε κάτω από τη μονάδα, στην πρώτη του εμφάνιση.

Η αύξηση της αποχής ήταν σε κάθε περίπτωση θεαματική. Σίγουρα υπήρχαν αρκετές αντικειμενικές παράμετροι που την ερμηνεύουν (η ημερομηνία διεξαγωγής μέσα Μαΐου, λίγο πριν την εξεταστική και το καλοκαίρι, η μετακόμιση των εκλογών του Πολυτεχνείου στου Ζωγράφου, η στάση εργασίας στον ηλεκτρικό που εξυπηρετεί κάποιες περιοχές, τα μπάχαλα στο κέντρο της Αθήνας κι ο φόβος των Ιουδαίων, του Λαϊκού Μετώπου τους, του Ιουδαϊκού Λαϊκού Μετώπου, κοκ). Αλλά τίποτα δε φτάνει για να αναιρέσει την ουσία και το σοβαρό προβληματισμό που γεννάει η έκτασή της -όπως σημείωσε και ο Αμπατιέλος στη δήλωσή του. Ένα γενικό συμπέρασμα πάντως είναι πως αντί με τον καιρό να αντιμετωπίζονται τα όποια εκφυλιστικά φαινόμενα, αυτά εδραιώνονται κι αυξάνονται, καθιστώντας άκρως προβληματική τη λειτουργία του φοιτητικού κινήματος συνολικά και παρεμπιπτόντως και τις αρχαιρεσίες του.

Τα παραπάνω δίνουν το μέτρο για την αποτίμηση του αποτελέσματος της Πανσπουδαστικής. Έχουμε μια σχετική σταθεροποίηση και μικρή ανοδική τάση στα ποσοστά, παρά την πτώση σε απόλυτο αριθμό ψήφων. Καταγράφεται αξιοσημείωτη αποχή στην ενωτική πίεση του αριστεροχωριού και μερικές σημαντικές πρωτιές, όπως το 5/6 στα φυσικά όλη της χώρας (και παραλίγο αυτοδυναμία στο ΕΚΠΑ), την Αρχιτεκτονική, τους Ηλεκτρολόγους στο ΑΠΘ κ.ά., καθώς και την αυτοδυναμία στα ηρωικά ΜΜΕ του ΑΠΘ (αυτό το ΕΜΜΕ είναι αθηναϊκή διάλεκτος, που μπορεί να καταγραφεί στις μεταξύ μας διαφορές) μετά από μια σύντομη "αριστερή" παρένθεση, όπου οι ζευγάδες έφυγαν, αλλά η σπορά έμεινε;)

Όλα αυτά όμως δεν έχουν την παραμικρή σημασία, εφόσον δεν αναπτύσσεται ένα ζωντανό και δραστήριο φοιτητικό κίνημα. Το οποίο προς το παρόν δεν πάει κατά διαόλου, διότι για να συμβαίνει αυτό, πρέπει κάτι να υφίσταται. Και προς το παρόν δεν...

Συνομιλίες με την κρούπσκαγια

(Από το ομώνυμο ανέκδοτο βιβλίο του μίλοβαν τζίλας
στο κεφάλαιο το σωστό τηλεφώνημα μιας τηλε-φόνισσας)

Όσοι έχουν δώσει την παιδιατρική μπορούν να καταλάβουν τι έχω περάσει (ως μάθημα κι ως κατάσταση).
Από χτες άρχισα να αποκτώ ξανά επαφή με τα πράγματα και να γίνομαι πολιτικό ζωάκι κι όχι σκέτο ζώο.

Πριν πάμε στην εκδήλωση του κμε για την κρίση, συντροφοπλακωνόμασταν με έναν σφο απ' το κόμμα για την τακτική μας στην ιατρική.
Απ' αυτό εμπνεύστηκε κι ο βλαντιμίρ ιλίτς το βιβλίο του δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας στην ιατρική, όπου αναπτύσσει την περίφημη θέση του για δημοκρατική δικτατορία του πρεκαριάτου και της φοιτητιάς, που αντικειμενικά είναι η μόνη λύση.
Κι ας ψαχνόμαστε ακόμα να βρούμε τι εννοούσε με αυτό. Ως γυναίκα του έχω πιστεύω ένα λόγο παραπάνω στην ερμηνεία του.

Η ιατρική είναι ταξική σχολή (με την κακή έννοια). Οι μισοί είναι γόνοι μεγαλογιατρών και δεν έχουν ταξικό συμφέρον να μας ακούσουν.
Ο τυπικός δαπίτης έρχεται στη σχολή του με τη μερσεντές. Οι εαακίτες είναι εναλλακτικοί κι έρχονται με τσερόκι.
Εγώ με το ποδήλατό μου νιώθω σαν μαοϊκό απολίθωμα της πολιτιστικής επανάστασης.

Έχοντας το πρόβλημα επιβίωσης βασικά λυμένο, η σχολή έχει αναπτύξει έναν σούι γκένερις γκεβαρισμό σε στιλ ημερολόγια μοτοσικλέτας. Αλτρουισμός, γιατροί χωρίς σύνορα, να βοηθήσουμε τους φτωχούς. Το τσερόκι παίρνει τη θέση της ποδερόσα και οι γκεβαρίστας τη θέση των μκο και της γιούνισεφ.

Άντε να αναπτύξεις ταξική συνείδηση σε τέτοια σχολή. Απ' τους συντρόφους τα 'χουν καταφέρει οι μισοί περίπου. Κι απ' τους εαακίτες της ιατρικής είναι ζήτημα αν χωράνε οι πέντε απ' τους πενήντα στο μέτωπο που θέλουμε.

(Σ.σ. μπ.απ.: σε αυτό το σημείο της επισήμανα την εκπληκτική ομοιότητα με τις νόρμες τύπου ένας στους δέκα που έβγαζε από τα κεντρικά ο σύντροφος με το μουστάκι για τις εκκαθαρίσεις. Κι οι επιτροπές περιοχής ξεχύνονταν μετά με σταχανοβίτικο ζήλο να υπερκαλύψουν το πλάνο.

Η ίδια σκέψη μου ήρθε κι αργότερα που μου έλεγε για έναν πουλημένο συνδικαλιστή πόσο ξύλο ήθελε (είχε συμφωνήσει για απλήρωτες κυριακάτικες υπερωρίες για το καλό της επιχείρησης). Ονόματα δε λέμε, παρατάξεις δε θίγουμε, αλλά συνασπισμένος ήτανε.
-Μα αν είναι έτσι, που διαφωνείς με τα γκούλαγκ για τους κουλάκους; τη ρώτησα.
Αλλά η ναντιέζντα ήταν υπέρμαχος της απογκουλαγκοποίησης.
-Όχι αυτό θα ήταν υπερβολή, μου είπε. Και μου θύμισε συνειρμικά τη σφοδρή κριτική του κόμματος για τα λάθη, τις υπερβολές και τις παραλείψεις επί στάλιν.
Μπορεί να τρώνε τα μουστάκια τους με το σύντροφο με το μουστάκι, αλλά κατά βάθος η ναντιέζντα είναι ό,τι ο μπρέζνιεφ για το ραφαηλίδη: στάλιν χωρίς αίμα. Τυπικό απολίθωμα δηλ κι αυτή. Όπως όλοι μας άλλωστε).

Στην ιατρική λοιπόν, πρέπει να ανοίγουμε μέτωπο ενάντια και στα εαακ, όχι μόνο στη δαπ. Όπως κάνουμε δηλ και στο πολυτεχνείο, όπου η αντιπαράθεση με τους αριστεριστές είναι επιπέδου και γι' αυτό βγάζουμε τα καλύτερα στελέχη.
Οι εαακίτες της ιατρικής δεν είναι σύντροφοί μας. Δεν τρέμουν από οργή για την αδικία, αλλά στη σκέψη του κρύου της σιβηρίας που τους περιμένει.

Η αίθουσα της εκδήλωσης ήταν φίσκα (σ.σ μπ.απ: από απολυμένα γκόλντεν μπόις και μη μονοπωλιακή αστική τάξη όπου κι απευθυνόμαστε πλατιά με την πρότασή μας για έξοδο απ' την κρίση).

Ο τρίτος ομιλητής από το κόμμα ήταν πολύ καλός, ο λόγος του χοροπηδούσε!
Αλλά ο πρώτος το έριξε στη βαριά κουλτούρα με αποσπάσματα από το κεφάλαιο και τον έχασα. Ούτε σημειώσεις δεν κράτησα, ήταν μάταιο. Ευτυχώς θα βγουν οι εισηγήσεις στην κομεπ, να τις δω ήσυχα κι απλά.

Έπιασα μόνο το σημείο που έλεγε για τη βασική αντίφαση του καπιταλισμού (κοινωνικός χαρακτήρας παραγωγής, αλλά ατομική ιδιοποίηση των καρπών της) και χάρηκα.
Ο κόσμος γενικά χαίρεται όταν του λένε κάτι που καταλαβαίνει. Σχεδόν κολακεύεται. Ίσως γι' αυτό να μη μας συμπαθεί τόσο. Σε αντίθεση με τους λαϊκιστές κάθε απόχρωσης.

Γιατί όμως τέτοια εμμονή με την οικονομία; Καμιά φορά καταντάει μονόπλευρο. Όπως στις θέσεις μας για τη σοβιετία.
Γιατί καθορίζει τόσο πολλά ο νόμος της αξίας; Μόνο τα οικονομικά μετρούσαν; Τι ήταν η σοβιετία μας, μια απέραντη εταιρεία;
(Τον ειρμό της σκέψης της έκοψαν άγρια κάτι βάρβαρες, γεωργιανές φωνές, που σκέπαζαν τη δική της.
-Πρέπει να κλείσω. Φωνάζει πάλι ότι κουράζω τον βλαντιμίρ ιλίτς περισσότερο απ' όσο επιτρέπουν οι γιατροί. Θα σε πάρω εγώ αργότερα.
Το αργότερα δεν ήρθε ποτέ...)

(της ανταποκρίτριας του σφυροδρέπανου στην αθήνα, ναντιέζντας κονσταντίνοβα
για την αντιγραφή και μεταφορά των σκέψεών της, μπρεσνιεφικό απολίθωμα)

Υγ: μια φαρμακόγλωσσα, αλλά έμπιστη πηγή μου είπε πως διασταυρωμένα ο λένιν είχε γκόμενα, αλλά δεν το πολυλέμε παραέξω για να μην χαλάσει το προφίλ του. Του το είπε ο πατέρας του που ήταν παλιά μουλάς.
Δίστασα, σκέφτηκα να της το πω. Αλλά όχι, δεν θα παίξουμε το παιχνίδι των σταλινικών, να αναπαράγουμε τα ψέματά τους. Είναι γνωστό πόσο μισούν τη ναντιέζντα κι ότι λεν διάφορα για να την πληγώσουν.

Επιμύθιο

Αυτό που γίνεται με την ανάλυση της κρίσης είναι σκέτος παραλογισμός.
Οι ναρίτες έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι δεν είναι μια τυπική κυκλική κρίση, αλλά κρίση με ένα σωρό καινούρια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Πιστεύοντας έτσι ότι αποδεικνύουν την θεωρία τους για το νέο, ολοκληρωτικό στάδιο του καπιταλισμού. Απόδειξη δηλ του νέου σταδίου δια της κρίσης. Την οποία υποθέτω πως μπορούμε να ονομάσουμε ολοκληρωτική. Πριν μας έρθει στο καπάκι η νευρική.

Τι μπορεί να είναι όμως μια καπιταλιστική κρίση εάν δεν είναι κυκλική;
Μήπως η τελική κρίση του καπιταλισμού; Επιθανάτιος ρόγχος; Μόρταλ κόμπακτ; Φάιναλ κάουντ-ντάουν; Θανάσιμη αγωνία; Κατάρρευση;
Το δικό μου φτωχό, δογματικό μυαλό δε φτάνει να σκεφτεί κάτι άλλο.

Απ' την άλλη το κόμμα έχει τη λογική του λίνεκερ για το ποδόσφαιρο.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι με 6 δισεκατομμύρια παίκτες, όπου παίζουν διάφορες αντίπαλες τάξεις και στο τέλος δικαιώνεται ο μαρξισμός κι οι εκτιμήσεις του κόμματος.
Ύφεση ο καπιταλισμός; Δικαίωση εμείς.
Κρίση του συστήματος; Το καλύτερό μας.
Άνοδος της οικονομίας; Δεν αλλάζει κάτι. Δικαίωση είναι κι αυτό.
Ό,τι γίνεται, συμβαίνει κατά τας γραφάς και βασικά το είχαμε προβλέψει.

Δε λέω, βασικά έτσι είναι και το δίκιο είναι με το μέρος μας.
Όμως πρέπει να βλέπουμε το καινούριο, πέρα από τη συνεχή δικαίωση του ότι ένα κι ένα κάνουν δύο. Που ακόμα κι αυτό αμφισβητείται στις μέρες μας (ειδικά αν σε έχει βαρέσει ο μεταμοντερνισμός κατακούτελα).
Το βασικό είναι να δούμε πώς θ' αφήσουμε τις θέσεις άμυνας για να κάνουμε την οικονομική κρίση συνολική κρίση του συστήματος. Σε αυτό χωλαίνουμε ακόμα.