Ο κουρέας της Κορέας

Μες στη βδομάδα, στα ελεύθερα μέσα του δυτικού κόσμου έπαιξε η είδηση για την υποχρεωτική επιβολή ενός συγκεκριμένου τύπου κουρέματος στους άρρενες λ-δ κορεάτες, που οφείλουν λέει να αντιγράψουν το καπελάκι-στιλ του ηγέτη τους, κιμ γιονγκ ουν. Από την ίδια πηγή πληροφορούμαστε πως τα μακριά μαλλιά έχουν απαγορευτεί στην κορέα, γιατί δε συνάδουν με το σοσιαλιστικό τρόπο ζωής. Και πως μέχρι πρότινος οι άνδρες είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε δέκα στιλ κουρέματος αυτό της αρεσκείας τους, ενώ οι γυναίκες έχουν μια ευρύτερη γκάμα επιλογών ανάμεσα σε 18 διαφορετικά στιλ και δεν χρειάζεται –προς το παρόν τουλάχιστον- να κουρευτούν κι αυτές καπελάκι.

Στα δυτικά μέσα βέβαια η λδ κορέας παρουσιάζεται κάπως σαν τον τσακ νόρις από την ανάποδη, όπου κάθε τι αρνητικό και εξωφρενικό δυνητικά ισχύει ή μάλλον εννοείται πως ισχύει, εφόσον δε θα βρεθεί εύκολα κάποιος να το διαψεύσει. Στην κορέα πχ δεν είναι είδηση αν ένας άνθρωπος δαγκώσει ένα σκύλο, αλλά το αντίστροφο, γιατί θα είναι κάποιος θείος του κιμ, που τον έριξαν στα σκυλιά που περιποιούνται τους αντιφρονούντες. Μπορείτε επίσης πατώντας αυτό το σύνδεσμο, να επισκεφτείτε μια ιστοσελίδα που μου υπέδειξε φίλος και σχολιαστής του μπλοκ, που έχει ως αποκλειστικό θέμα της τον κιμ γιονγκ ουν να… κοιτάει πράγματα!

Έτσι λοιπόν η συλλογή σχετικών ειδήσεων θυμίζει περισσότερο συλλογή με ανέκδοτα, όπου μπορεί να σου πέσουν τα μαλλιά από τα εύκολα ψέματα και τις χονδροειδείς ανακρίβειες που μπορείς να ακούσεις και να διαβάσεις. Και δεν ξέρω τι μπορεί να κάνεις σε αυτή την περίπτωση, για να μιμηθείς το κούρεμα του αρχηγού κι αν το περουκίνι συνάδει ή όχι με το σοσιαλιστικό τρόπο ζωής. {Αν και από την άλλη, η βαφή των άσπρων μαλλιών για να κρύψει το γήρας –που δεν έρχεται γαρ μόνο- θα μπορούσε ίσως να αντιστοιχεί ως ένα βαθμό με «αξίες» όπως η αστική υποκρισία και η υπερβολική σημασία που δίνεται στην εξωτερική εμφάνιση και σε κάθε τι επιφαινόμενο –κατά κανόνα εις βάρος της ουσίας. Και να συνδυαστεί με το γέρικο αστικό κόσμο που όσο κι αν καλλωπιστεί, δεν μπορεί να ξεγελάει πια με τον ίδιο τρόπο τις μάζες και να φαίνεται ελκυστικός, όμορφος, αγγελικά πλασμένος}.

Είναι ζήτημα πάντως αν η λδ κορέας έχει πέρα από τη φιλοσοφία juche (δηλ της αυτάρκειας και της αυτοδύναμης ανάπτυξης) κάποιες ευθείες αναφορές στο σοσιαλισμό και τα ιδανικά του. Αυτά όμως είναι ψιλά (σαν τρίχες) γράμματα για τη δυτική προπαγάνδα.

Προσωπικά θυμάμαι αμυδρά το σοβιετικό ροζεντάλ (όχι το φιλόσοφο που καταπιάστηκε με τη μέθοδο το κεφαλαίου, αλλά το γιο του αν δεν κάνω λάθος) να ασκεί κριτική σε ένα βιβλίο του (στους λαβύρινθους της συνείδησης νομίζω· ή μήπως στο άλλο;) στους χίπηδες με το αξύριστο πρόσωπο και την αγριωπή όψη. Αλλά αυτό στα πλαίσια μιας θεώρησης που αφορούσε συνολικά μάλλον την ουσία και το περιεχόμενο του «κινήματός» τους, παρά τα εμφανισιακά τους πρότυπα.

Στην χώρα μας πάντως η αριστερά έχει δεθεί ιστορικά με το κλασικό μουστάκι της μεταπολίτευσης και τα μακριά γένια –να παραπέμπουν φαντασιακά στο αντάρτικο και ας μη μας εξασφαλίζουν και τα χτένια, όπως αντιστοίχως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Άλλο αν κάποιοι μας συγχέουν καμιά φορά μαζί τους –επίτηδες ως ένα βαθμό- και μιλάνε για δογματικούς, αιρέσεις και το (κομματικό) ιερατείο που επαγγέλλεται τη δευτέρα παρουσία. Κι αυτό γιατί αρνούμαστε να φάμε τον παπά της φιλολαϊκής διαχείρισης του συστήματος και να ταΐσουμε στο λαό μούσια για έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό και μια ευρωπαϊκή ένωση των λαών.

Έχει δεθεί ιστορικά επίσης με τη μακριά ατημέλητη κόμη και τα μαύρα σγουρά μαλλιά του πανδή –που «και αν ασπρίσαν, δεν μας τρομάζει η βαρυχειμωνιά». Αλλά τώρα το κύμα της αντεπανάστασης, μαζί με τη φιλότριχη μεταπολίτευση, στοχοποιεί τις ίδιες τις τρίχες –που τις φυλάει για το δημόσιο πολιτικό λόγο- προωθώντας την χρυσαυγίτικη καράφλα και τους διαφόρων αποχρώσεων skinheads. Θεωρητικά, σου αφήνει βέβαια ανοιχτές όλες τις (στιλιστικές και μη) επιλογές. Στην πράξη ωστόσο επικρατεί μια καταθλιπτική ομοιομορφία, σε διάφορες πανομοιότυπες εκδοχές, με βάση τις επιταγές της μόδας. Και σε πιο γενικό επίπεδο, απ’ την εικονική πληθώρα των επιλογών (ταξίδια, αγορές, κτλ) ελάχιστες είναι αυτές που μπορείς να προχωρήσεις στην πράξη.

Για να πας μπροστά επαγγελματικά πχ, πρέπει να πας σε συνεντεύξεις ντυμένος στην τρίχα και χωρίς πολλές τρίχες (γένια, μακριά μαλλιά), με αυστηρό ενδυματολογικό-εμφανισιακό κώδικα. Και να ‘χεις μαλλιά στη γλώσσα, για να μη βρεις τον μπελά σου και να μη στενοχωρήσεις με την ειλικρίνειά σου τους άλλους.

Και όλα αυτά σε μια χώρα, που μπήκε για μαλλί στην εοκ και βγήκε κουρεμένη. Και από επίδοξο αφεντικό των βαλκανίων, πήρε το ρόλο του τζαννετάκου κι έγινε παιδί της φάπας για τις... αγορές και τις τράπεζες, που της εύχονται «με γεια το κούρεμα» του δημόσιου χρέους.

Στα καθ’ ημάς ο πολιτικός λόγος είναι ένα μάτσο τρίχες κατά το κοινώς λεγόμενο. Με την κυβέρνηση να ελπίζει να πετύχει το θαύμα της κανά με το πλεόνασμα (φάτε μάτια-ψάρια και ψωμιά που λένε) και να λέει τρίχες για τη βιωσιμότητα του χρέους (καλέ ναι, μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται). Και να κινδυνολογεί ασύστολα πως όλα κρέμονται σε μια τρίχα, που αν χάσει τις επόμενες εκλογές, θα σπάσει και θα καταστραφούμε. Ενώ ο σύριζα εμπορεύεται φρούδες ελπίδες φάρμακα και συνταγές για την πολιτική καταγγελία της τριχόπτωσης και την προοπτική ζωηρής τριχοφυίας εντός της ευρωπαϊκής ένωσης και του αστικού πλαισίου.

Κι ο κοσμάκης; Πέντε τρίχες όλες κι όλες στην τσέπη, μα μυαλό μικρού παιδιού. Συνεχίζουμε να τους πιστεύουμε (ή να τους φοβόμαστε) κι αρχίζουμε να μαλλιοτραβιόμαστε μεταξύ μας (δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, μόνιμοι και συμβασιούχοι), για να βρούμε το φταίχτη, λες κι είναι ανάμεσά μας. Κι αυτοί βρίσκουν και κάνουν, διαιωνίζοντας την κυριαρχία τους.

Αλλά οι αντιθέσεις του συστήματος οξύνονται και γίνονται κουβάρι αξεδιάλυτο, σαν τα μαλλιά της μουρλής, που έλεγαν κι οι παλιότεροι. Κι αυτό το έχει καταλάβει από πρώτο χέρι ο τρελο-ντένις ο ρόντμαν, ο βετεράνος ΝΒΑer που έμεινε στην ιστορία για τα ριμπάουντ, τον οξύθυμο χαρακτήρα του και τα χρώματα που άλλαζε στα μαλλιά του, σαν τα πουκάμισα. Και δεν έμεινε σε μονοχρωμία, νέτη-σκέτη, και σε απλούς συνδυασμούς, αλλά προσπαθούσε να προκαλέσει με τα διάφορα σχέδια στο κεφάλι του. Όπως και τώρα δηλ, με τα σχέδια στο εσωτερικό του κεφαλιού του, καθώς είναι ο καλύτερος αμερικανός φίλος του λδ-κορεατικού λαού και ένα είδος πρέσβη της χώρας στο δυτικό κόσμο.

Δεν ξέρω αν τώρα θα βγει καινούριο φιρμάνι να ακολουθήσουν οι λδκορεάτες το εκάστοτε στιλ του ρόντμαν, άνδρες-γυναίκες, αδιακρίτως. Αν είχε χιούμορ δηλ ο κιμ, αυτό θα έπρεπε να κάνει για να μπει ακόμα περισσότερο στο μάτι των δυτικών. Κι αν ο ρόντμαν είχε χιούμορ (που είναι το βασικό προϊόν που παράγει δηλ, με τόση τρέλα που κουβαλάει), θα έπρεπε να κουρευτεί κι αυτός καπελάκι, στο στιλ του ηγέτη κιμ και να λανσάρει το νέο λουκ στη δύση, για να το κάνει μόδα.

Αυτό να δω και τι στον κόσμο…

Λες να τα κάνω έτσι;

Υγ1: ο τίτλος και η κεντρική ιδέα του κειμένου βασίστηκε σε μια ιδέα του poe xania – φραγκίσκου λαγωνικάκη.
Υγ2: αυτά φυσικά συμβαίνουν σε τριτοκοσμικές, απολίτιστες χώρες με "στυγνές, κομμουνιστικές δικτατορίες". Καμία σχέση με τα δικά μας χρηστά ήθη και την ίση μεταχείριση που απολαμβάνουν οι βαρυποινίτες στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο με τα πολλά στιλ κουρέματος

Η Αγία Οικογένεια των Κιμ

(Αναδημοσίευση)

Η κε του μπλοκ αναδημοσιεύει σήμερα ένα παλιότερο κείμενο συνεργάτη της, που είχε γραφτεί πριν από δύο χρόνια περίπου, μετά το θάνατο του λδκορεάτη ηγέτη κιμ γιονγκ ιλ. Μολονότι εστιάζει στο ζήτημα της λεγόμενης ‘προσωπολατρίας’ και την αντιμετώπισή του φαινομένου απ’ τον ‘πολιτισμένο’ δυτικό κόσμο, έχει αρκετά σημεία που καθίστανται εξαιρετικά επίκαιρα μετά τα τελευταία ‘γεγονότα’ στην κορέα και γι’ αυτό κρίνεται σκόπιμη η αναδημοσίευσή του. Καλή ανάγνωση.

@) Το παρόν κείμενο δεν ασχολείται με το πένθος για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ως τρόπο εξωτερίκευσης συναισθηματικών διεργασιών που συμβαίνουν κατά τον αποχαιρετισμό. Κυρίως επειδή απευθύνεται σε ανθρώπους, θεωρώντας ότι τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους έχασαν κάποιον αγαπημένο και υπέφεραν. Έχω σχηματοποιήσει το πένθος ως κάτι κυρίως προσωπικό, ατομικό, εν αντιθέσει με το θρήνο στον οποίο η συλλογική, κοινωνική συνιστώσα βαραίνει περισσότερο.

@) Οι σχολιασμοί που δέχθηκε η εικόνα του θρήνου των κορεατών για τον ηγέτη τους εμφανίζουν οπωσδήποτε μια ποικιλία, μόνο που όλο το φάσμα της βρίσκεται στο πεδίο του αρνητισμού και της απόρριψης: από χλευασμό μέχρι οίκτο, από οργή μέχρι καχυποψία.

@) Η κυρίαρχη ηθική θα χαρακτήριζε στην καλύτερη περίπτωση τρελό οποιονδήποτε τολμούσε να παρατηρήσει τις αντιδράσεις αυτές με δέος, περιέργεια, πνεύμα φιλέρευνο, ίσως και λίγο θαυμασμό κάπου στην άκρη του μυαλού, μια και στη δικιά μας γωνιά του κόσμου δεν ευτυχήσαμε τα τελευταία 50 χρόνια να γνωρίσουμε κάποιον πολιτικό ηγέτη, μαζικής αποδοχής, που να μας εμπνεύσει και να μας συντρίψει η απώλειά του.

@) Οι δικές μας αλήθειες πατούν γερά πάνω στα μεταφυσικά θεμέλια της τεχνοκρατίας και των αριθμών, και είναι δεδομένο ότι δεν χωρούν άλλους τρόπους σκέψης και άλλους τύπους αισθημάτων, ατομικών ή μαζικών. Μάλιστα οι πιο ισχυροί εξ "ημών", πέρα-δώθε του Ατλαντικού, φροντίζουν συχνά να εκδημοκρατίσουν με τις μπόμπες τους τις όποιες παραφωνίες και να εκπολιτίσουν τους βάρβαρους.

@) Στις αντιδράσεις αυτές, λοιπόν, αναγιγνώσκω δύο συνιστώσες με κοινή ρίζα.

@) Η πρώτη είναι ο ρατσισμός. Αυτοί οι άλλοι, οι διαφορετικοί, μακριά από εμάς, μα πώς κάνουν έτσι τελοσπάντων, τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί. Κι όμως στο μυαλό κανενός δεν έρχονται οι εικόνες πλήθους βρετανών να κλαίνε γοερά στην κηδεία της πριγκίπισσας Νταϊάνα, ευρωπαίων να θρηνούν το χαμό του Πάπα Ιωάννη-Παύλου, ακόμα και ... ελλήνων να σπαράζουν στην κηδεία του Ανδρέα Παπανδρέου (πού να 'ταν δηλαδή και κανένας σοβαρός λαϊκός ηγέτης!). Όχι, τα δικά μας κλάματα είναι διαφορετικά, είναι πολιτισμένα, και το κυριότερο απ' όλα είναι "ελεύθερα".

@) "Μα εκεί αν δεν κλάψεις το καθεστώς θα σε διώξει".

Δεν βρήκα κάποιο επίσημο κείμενο που να το βεβαιώνει. Προφανώς οι τηλεοπτικές εικόνες δείχνουν αυτούς που θρηνούν. Αφενός γιατί αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία. Αφετέρου γιατί, επίσημα μέσα προπαγάνδας είναι, τι περιμένατε να δείξουν, αυτούς που κάνουν πάρτυ; Και στα δικά μέρη μας ακόμα, όταν πέθανε ο Χαρίλαος που δεν ήταν καν δικός τους, είδατε κανένα αστικό ΜΜΕ να προβάλει χουντογλέντια και πανηγύρια;

@) Ναι αγαπητέ/ή μου, το ξέρω, δεν είσαι ρατσιστής. Αυτό έλειπε να το δεχόσουν κιόλας. Ρατσιστές είναι οι άλλοι, εσύ ποτέ. Εδώ που τα λέμε, λογικό είναι, αν είχαμε φτάσει στο σημείο να παραδεχόμαστε ανοιχτά και υπερήφανα ότι είμαστε ρατσιστές, οι θάλαμοι αερίων θα είχαν ήδη αρχίσει τη μαζική παραγωγή.

@) "Μα δεν τους βλέπεις όμως και αυτούς, επίσημο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων και γράφει ότι η φύση πενθεί το χαμό του ηγέτη, χιονοθύελλες και φωτεινά σημάδια τον αποχαιρετούν, είναι τώρα σοβαρά πράγματα αυτά για ανθρώπους του 21ου αιώνα;"

@) Θα έλεγα, σε πρώτη προσέγγιση, όχι δεν είναι. Όπως δεν είναι και η υποδοχή του "Αγίου Φωτός" κάθε χρόνο με.. τιμές αρχηγού κράτους. Όπως δεν είναι και η έκθεση για προσκύνημα σάπιων κουφαριών ντεμέκ "αγίων" (Βησσαρίων!) με κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Οι τίμιες ζώνες, τα θαυματουργά παπούτσια, το άγιο ξύλο, τα διαβασμένα νερά. Όπως δεν είναι και η ανάγκη που ένιωσε ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας μας (κι αυτός με μπαμπά και παππού πρωθυπουργό, όπως ο Κιμ Γιονγκ Ουν!) να απαγγείλει το "Σύμβολον της Πίστεως" σε προεκλογικό του εκκλησιασμό, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις περί της φημολογούμενης αθεΐας του και να κερδίσει ταλαντευόμενες, θρησκευτικά ανήσυχες ψήφους.

@) Σε δεύτερη προσέγγιση, σε κανένα από τα επίσημα κείμενα της ΛΔΚ δεν είδα να αποδίδονται θεϊκές ιδιότητες στον Κιμ Γιονγκ Ιλ - ούτε καν στον πατέρα του, τον Κιμ Ιλ Σουνγκ, που ελάχιστα αν ασχοληθεί κάποιος με αυτό το λαό θα καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έπαιξε ως προσωπικότητα λαϊκού και εθνικού ηγέτη. Αυτό που διαβάζω είναι την κυριαρχία μιας φυσιοκρατικής αντίληψης για τον κόσμο, με έντονο το στοιχείο της αρμονίας στη συνύπαρξη των φυσικών φαινομένων και των ανθρώπινων πράξεων.

Αναχρονισμός; Ναι, σίγουρα για τα δικά μας δεδομένα-κεκτημένα. Ωστόσο, ούτε κεραυνούς απεικονίστηκε να κρατάει ποτέ ο Μεγάλος Στρατηγός, ούτε και προσπάθησαν ποτέ τα πλήθη να του φιλήσουν το χέρι για να πάρουν την ευλογία του και να θεραπευτούν απ' τον καρκίνο, όπως εμείς τους παπάδες και τους "φωτισμένους" γέροντες - οι οποίοι κάνουν και προφητείες! Υπάρχουν άραγε πουθενά λαοί του κόσμου χωρίς ανορθόλογα στοιχεία στις παραδόσεις τους; Έστω κι αν αυτές, οι παραδόσεις, αναφέρονται αποκλειστικά και μόνο στις αγορές, τη "μαγική" τους ικανότητα να αυτορρυθμίζονται και άλλα τέτοια.. σύγχρονα.

@) Η δεύτερη συνιστώσα των αντιδράσεων είναι ο αντικομμουνισμός. Οτιδήποτε κι αν συμβαίνει σ' ένα καθεστώς μαρξιστικών αναφορών, είτε σοσιαλιστικό, είτε λαϊκοδημοκρατικό, είτε ακόμα και απλώς αντι-ιμπεριαλιστικής γραμμής, είναι απορριπτέο και άξιο χλευασμού.

@) Ναι, χαρακτήρισα επίτηδες "μαρξιστικών αναφορών", το καθεστώς της ΛΔΚ. Η Juche, όπως ονομάζουν την κεντρική κρατική τους πολιτικο-ϊδεολογική γραμμή, έχει εντονότατα στοιχεία ιδεαλισμού και βουλησιαρχίας (προϊόντα μαοϊκών επιδράσεων) κι επιπλέον αυτή η επικεφαλής οικογενειοκρατία δεν είναι συμβατή με τη μαρξιστική κοσμοθεωρία. Ήδη από την εποχή της παντοκρατορίας του Κιμ Ιλ Σουνγκ, τότε που η Βόρεια Κορέα έστελνε επισιτιστική βοήθεια στη λιμοκτονούσα, δικτατορική Νότια, τότε που μπήκε κρατικό πλάνο δημιουργίας στρατιάς διανοουμένων, μέσω της ανάδειξης της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε υποχρεωτική για όλο τον πληθυσμό -δυστυχώς τους πρόλαβαν οι ανατροπές και οι φυσικές καταστροφές- ήδη από τότε λοιπόν ο "Μεγάλος Ηγέτης και Αιώνιος Πρόεδρος" Κιμ Ιλ Σουνγκ αναφέρονταν σε "ανεπάρκειες" του μαρξισμού-λενινισμού, αντικαθιστώντας στοιχεία του με ιδεολογήματα περί "παντοδυναμίας των μαζών", εξυψώνοντας δηλαδή τον υποκειμενικό παράγοντα σε βαθμό που να υποσκελίζει τον αντικειμενικό (παραγωγικές δυνάμεις).

@) Η προπαγάνδα μιλάει για "συγκυβέρνηση" του "Μεγάλου Διαδόχου" με το στρατό. Οι αμόρφωτοι γραφιάδες όμως λησμονούν ότι η πολιτική Songun, εξειδίκευση της Juche και προσαρμογή της στις έκτακτες συνθήκες απώλειας των συμμάχων μετά τις ανατροπές, πολιτική "military first" δηλαδή προηγεσίας του στρατού, έχει τεθεί σε πλήρη εφαρμογή από τις αρχές της δεκαετίας του '90, πριν πεθάνει ο Κιμ Ιλ Σουνγκ. Και οι λίγοι που το ξέρουν, το παραβλέπουν επίτηδες. Για να δείξουν ότι τάχα υπάρχει κοινωνικός αναβρασμός και ο διάδοχος θα χρειαστεί στρατιωτική επιβολή για να κυβερνήσει.

@) Ας δούμε τα πράγματα αντικειμενικά. Η Βόρεια Κορέα είναι πλέον μια τρύπα στο χάρτη. Μία αυτή και μία η Κούβα. Είναι όμως τόσο έντονο το φως που αναδύεται απ' αυτή τη μικρή τρυπίτσα, που τυφλώνει με μίσος τους απολογητές των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων και θέλουν να τη δουν να σβήνει.

@) Τέλος, θα κλείσω με μια προκλητικότατη σύγκριση (αν τα παραπάνω σάς φάνηκαν προκλητικά και σας ενόχλησαν, καλύτερα να σταματήστε να διαβάζετε). Βρήκα σε πολλές φιλο-κορεάτικες ιστοσελίδες μια δήλωση του Κιμ Γιονγκ Ιλ, σχετικά με το πρόγραμμα ανάπτυξης πυρηνικών όπλων τους. Δεν μπόρεσα να εντοπίσω κάποια πρωτογενή αναφορά, επομένως ίσως να μην είναι έγκυρη. Σε ερώτηση λοιπόν, δημοσιογράφου, για το αν τα πυρηνικά της ΛΔΚ αποτελούν κίνδυνο για την ανθρωπότητα, ο αείμνηστος Κιμ Γιονγκ Ιλ φέρεται να απάντησε "Αυτός ο πλανήτης δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας." Το σκέφτομαι, το κλωθογυρίζω, δύσκολη δήλωση και μυστηριώδης, το μυαλό πάει αμέσως σε ψυχασθενείς κακούς των ταινιών του James Bond. Αλλά μετά θυμάμαι έναν δικό μας, υπερπατριώτη ..φύρερ, να δηλώνει πριν λίγες μέρες "Ας διαλυθεί η Ελλάδα για να σωθεί η Ευρώπη". Και δεν εννοούσε την ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά την Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΣτΠ

Σε αυτό το σύνδεσμο, μπορείτε να θυμηθείτε και τη συζήτηση, με τις απαντήσεις του ΣτΠ, που είχαν ακολουθήσει στα σχόλια εκείνης της ανάρτησης.

Υγ: το εναλλακτικό σενάριο θα ήταν κάποιο απόσπασμα από τη βιογραφία του ντένις (του τρομερού) ρόντμαν, αλλά παραμένει στην κάβα μαζί με άλλες ιδέες της κε για μελλοντική αξιοποίηση.