Ψήσου να κάνεις καμιά απεργία

 -Για πες, τι κόσμο είχε στην απεργία;
-Εντάξει, κάτι είχε. -Δηλαδή;
Κι αρχίζουμε διάλογο από «Τρεις Χάριτες», Ρέππας-Παπαθανασίου.

Μπροστά στον Φασούλα είναι κοντός. Μπροστά στον Θανασάκη Κανελλόπουλο, είναι ψηλός.
Και ποιος είναι τώρα αυτός, θα μου πεις, νεαρέ αναγνώστη -αν υπάρχεις. Τι να σου λέω. Ο Φασούλας τουλάχιστον σου λέει κάτι;
Μια μέρα θα το γράψει η ιστορία, ένας Πασόκος δύο μέτρα δεκατρία...

Εντάξει, λίγο παλαιακό χιούμορ, αλλά δεν πειράζει. Αρκεί να μην έχουμε παλαιακά πολιτικά σχήματα, για κυβερνήσεις, στάδια και φιλολαϊκές κρατικοποιήσεις.

Το γενικό νόημα είναι πως αν μιλούσαμε για οποιαδήποτε απεργιακή μέρα, η προσέλευση ήταν ικανοποιητική -δεδομένου ότι έγιναν ξεχωριστές συγκεντρώσεις σε Πειραιά και Λαύριο. Αν όμως πάρεις ως μέτρο σύγκρισης τις πρόσφατες διαδηλώσεις, δεν τις πλησίασε ποτέ, ούτε σε όγκο, ούτε σε δυναμική. Και όπως λέει ένας Κομαπίτης (μεταλλαγμένος Ναρίτης) έμοιαζε κάπως σαν επιστροφή στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Και ας μην είναι ακριβώς έτσι.

Γιατί δεν μπαίνεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, είτε είναι μεγάλο, φουσκωμένο, σαν την οργή του λαού, είτε μοιάζει καλοκαιρινό κι έτοιμο να στερέψει -μα πάντα είναι οι όχθες βίαιες, που το συγκρατούν στην κοίτη του. Και γιατί μπορεί να «ξανάρθει η ρουτίνα και να ξανάρθουνε βροχές, μα... κάτι άλλαξε από χτες», που λέει ο τροβαδούρος. Κι ας μην ξέρουμε πότε θα ξαναδώσει καρπούς.

Ανάμεσα στο υπεραισιόδοξο κλισέ «νέκρωσαν όλοι οι χώροι δουλειάς» και την αφ’ υψηλού, ξινή εκτίμηση για «ψόφια πράγματα» και μια συγκέντρωση «σαν μνημόσυνο», υπάρχουν μια σειρά διαβαθμίσεις και οι 50 αποχρώσεις της ζωής -χωρίς κεφαλαίο και χωρίς κεφάλαιο. Το βασικό ήταν που σπάσαμε την καταθλιπτική σιωπή των ημερών, τα γραφειοκρατικά μικροαστικά έθιμα που τιμούν τη «βουβή βδομάδα» που διανύουμε και μας θέλουν σιωπηλούς συνένοχους στο έγκλημα, εν αναμονή των παθών, μιας ακόμα σταύρωσης, μιας ακόμα κοιλάδας Τεμπών. Και μιας μακρινής δευτέρας παρουσίας που θα μας λυτρώσει κάποτε, αν είμαστε φρόνιμοι, χωρίς ταξικές αμαρτίες ανυπακοής και δυσπιστίας.

Το τείχος της σιωπής σπάει μόνο όταν μιλάμε με πράξεις. Αλλιώς εντείνεις απλώς τη φλυαρία, των ΜΜΕ και του πληκτρολογίου -κατά κανόνα η δεύτερη ακολουθεί πιστά την πρώτη- και την απάθεια. Κι ο νόμος της αδράνειας είναι το δίκιο του ισχυρού που δε θέλει να αλλάξει τίποτα και επιβάλλει τη σιωπή ή μια «πολυφωνική» βαβούρα, για να μην αρθρώσουμε ποτέ ταξικό λόγο και όραμα.

Κι αν η μόνη φορά που ανοίγεις το στόμα σου είναι για να χλευάσεις όσους απεργούν και κατεβαίνουν στον δρόμο -γιατί δεν τολμάς να μοιραστείς τον αγώνα τους και να κάνεις ό,τι σου αναλογεί-, κάπου κάτι κάνεις λάθος, γιατί λες χωρίς να κάνεις. Οπότε πάρ’ το απ’ την αρχή και ξεκίνα απ’ τα βασικά, από το Κύτταρο, όπου είχε live την Τρίτη ο Σφαλμάνης, το πήρε σερί και έδωσε νέα διάσταση στην έννοια της επαγρύπνησης. Ψήσου να κάνεις και καμιά απεργία.

Και πού ’σαι, Αντώνη. Αν καμιά φορά κοιτάω/ακούω μουδιασμένος το χιπ-χοπ, σαν την αμηχανία της γενιάς μου για τους κώδικες των σημερινών εφήβων, ή αν εμβαθύνω στους στίχους λιγότερο και από ό,τι η «Εφηβεία» στο πρόβλημα, δεν πειράζει. Το βασικό είναι να μη βλέπεις αμήχανος, από μακριά (και απατημένος), τα επεισόδια της ταξικής πάλης που κινούν τον τροχό της ιστορίας. Κι η ζωή κυλά, ακόμα και αν μένει στάσιμη, χωρίς να κοιτά τη δική μας ανυπομονησία να τσουλήσει γρήγορα.

Στα στιγμιότυπα της μέρας η κε του μπλοκ ξεχώρισε:

-Το πανό των εργατών από το Μπαγκλαντές, που έχουν σταθερή παρουσία σε όλες τις κινητοποιήσεις. Έρχονται οι «ξένοι» και σας παίρνουν την ταξική συνείδηση...

-Τη θλιβερή (κάτι σαν) παρουσία της ΓΣΕΕ και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων, να μετρούν της αγάπης την ουσία στην απουσία σε ρόλο κομπάρσου. Ντάξει, όμως, γίνεστε λίγο άδικοι. Σποτάκια στο ράδιο έπαιξαν, γυαλιστερά φυλλάδια είχε, τι άλλο να κάνουν οι εργατοπατέρες -όλα αυτοί πια;

-Τις πολλές καινούριες πληροφορίες για το δημιουργικό χάος σε κάποια Σωματεία του Δημοσίου, που δεν ακολουθούν απαραίτητα τις αναδιατάξεις των υπουργείων, με το μοίρασμα τομέων και αρμοδιοτήτων, και μπορεί να καλύπτουν πολλούς χώρους ή κτίρια, αλλά εν τω μεταξύ ξεφυτρώνουν άλλοι «σύλλογοι εργαζομένων», που βασικά ασχολούνται με εκδρομές και εκπτώσεις. Και ξέρεις το πρόβλημα δεν είναι οργανωτικό, αλλά ότι είναι τσάτσοι τελειωμένοι, χωρίς ίχνος τσίπας.

-Μια «προσωπική» διεθνιστική ερευνητική νότα από την Γκρενόμπλ, γιατί «εμείς θα την φτιάξουμε την οργάνωση», και αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα, και ας μην πιάναμε τίποτα παλιά στο ακουστικό, με μασημένες κασέτες και τραγουδιστές προφορές, όπου έπιανες λιγότερα και από ηχογράφηση βωβού κινηματογράφου, σε μια βουβή βδομάδα, πλήρους αφωνίας των ΜΜΕ. Μάθαμε όμως να ακούμε τον άλλον και ας μη βγάζουν πάντα νόημα αυτά που λέει -που είναι στοιχείο πολύτιμο για τις εξορμήσεις. (Κάτι δικά μου, δεν πειράζει αν δε βγαίνει νόημα).

-Τα πηγαδάκια (μικρά προς το παρόν) για τη Ζωή και τον έρωτά της με τον Λαμπρούλη, που φουντώνει κάθε φορά που θέλει να καλύψει τις συστημικές της κουτσουλιές, σαν τα Ωνάσεια ή την ψήφο για να αρθεί η ασυλία του Δελή, διότι δε συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις σε μια διαδήλωση στη ΛΔ του Βορρά.

-Την ομιλία του νέου προέδρου της ΕΙΝΑΠ, Γιώργου Σιδέρη. Που πρέπει να είναι και σιδερένιος και χαλκέντερος για να αντέξει τον ανελέητο παροξυσμό και τις αφόρητες εμμονές του ΠιΤζι, στο πληκτρολόγιο και στη ζωή -απ’ την ΕΙΝΑΠ, ως το Περιστέρι.

-Την ομιλία του Σταμούλη από την Ομοσπονδία Τροφίμων-Ποτών. Που αν δεν την πρόσεχες και έβλεπες μετά το ρεπορτάζ του 902, διάβαζες ότι «συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια σε ένα σάπιο κράτος που δεν μπορεί να προστατέψει ούτε τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά μας». Και καλά έκανε, που έδωσε βάρος στην ουσία και όχι στις «ηχηρές» λεπτομέρειες. Πχ για «κάτι τραγικούς τύπους», που όταν κατάλαβαν πως δε θα εκλεγούν στα όργανα, έκαναν «ακηδεμόνευτο» ψηφοδέλτιο με στέλεχος της ΝΔ, έμπλεξαν τα δικαστήρια για να ακυρώσουν συναδέλφους τους και είδαν «ιστορική ευκαιρία» σε μια πρόταση του ΣΕΒ που άφηνε έξω τους μισούς και παραπάνω εργαζόμενους. Αλλά βρήκαν θερμή υποδοχή από τζιμάνια της αστικής δημοσιογραφίας και αγωνιστές του πληκτρολογίου. Και για όλα αυτά, δύσκολα θα βρεις κάτι στα πρόθυμα ΜΜΕ.

-Και την... «απρόσμενη» μεταστροφή των ΜΜΕ, που ξέχασαν τις πολύωρες ζωντανές συνδέσεις με το Σύνταγμα και άλλες πόλεις και γύρισαν στις εργοστασιακές τους ρυθμίσεις, θάβοντας την απεργία -αφήνοντας μπουκάλα όσους πίστευαν πως θα συνεχίσουν να ανεμίζουν τα αγωνιστικά λάβαρα.

Κι αν μένει κάτι ως επιμύθιο, είναι ότι ακόμα και «απαξιωμένα», τα ΜΜΕ (κανάλια, μέσα και λοιπούς διαύλους επιρροής) έχουν ακόμα, δυστυχώς, τη δύναμη να κατευθύνουν - χειραγωγούν τις αυθόρμητες διαθέσεις του κόσμου. Τουλάχιστον πιο εύκολα- από ό,τι ο δικός μας πόλος, με την αναντικατάστατη δουλειά μυρμηγκιού που ονειρεύεται να βγάλει φτερά και να πετάξει.

Και έτσι στο τέλος της ημέρας, βλέπεις κάποιους δικούς μας -ή κοντινούς μας- να τα βάζουν με τον κόσμο, που θέλει ηχητικά με τα θύματα για να συγκινηθεί και να κατέβει ή πίστεψε πως μια φορά στον δρόμο ήταν αρκετή για να τα αλλάξει όλα, μια και έξω. Κάποιοι άλλοι τα βάζουν με την οργανωμένη πρωτοπορία, που δεν έπιασε το νήμα της οργής και την άφησε να ξεφουσκώσει -λες και περνά από το χέρι της να κινεί όλα τα νήματα, κατά παραγγελία. Και όλοι μαζί προβληματίζονται -καλόπιστα ή μη- γιατί οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης ξεφούσκωσαν, φουσκώνοντας τη φούσκα της Ζωής.

Αλλά η βασική διαπίστωση είναι πως το σύστημα, ακόμα και όταν κλονίζεται, μπορεί να παίξει μεγάλη μπάλα, να βάλει μπροστά τις εφεδρείες του, να ξεπεράσει σχετικά ανώδυνα τις κρίσεις του. Φούσκωσε τα πανιά της Πλεύσης, έβγαλε στην τελική ευθεία για την απεργία το θέμα με τις «ηχηρές αποχωρήσεις συνδικαλιστών» του ΠΑΜΕ (που ήταν γνωστό και λυμένο τουλάχιστον έναν μήνα πριν), κατάφερε να στείλει την μπάλα στην εξέδρα της πυρόσφαιρας και να διασπάσει ακόμα και το μέτωπο των συγγενών -που έμειναν μακριά από το προσκήνιο σε αυτόν τον γύρο. Και διψά να επιστρέψει στη δική του, καταθλιπτική «κανονικότητα», λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο.

Αλλά ο αγώνας δεν τελείωσε -και όχι μόνο γιατί ακολουθεί η Πρωτομαγιά- ούτε παίζουν μπάλα μόνοι τους. Και πέρα από όλα τα άλλα, η όποια τυχόν αυτοκριτική διάθεση οφείλει να λάβει υπόψη τα δεδομένα, να αποφύγει το αυτομαστίγωμα, τις παγίδες που στήνει ο αντίπαλος, να καταφέρνει να επικεντρώνει στην ουσία (την οποία αποφεύγει συστηματικά η πολεμική του αντίπαλου) και να γίνεται δημόσια. Που θα είναι δείγμα ωριμότητας και δύναμης -όχι δημόσια παραδοχή αδυναμίας. Και θα αγκαλιάζει όλο και πιο πολλούς εργαζόμενους, γιατί θα νιώθουν πως τους αφορά και θα είναι δική τους υπόθεση.

Αλλά αυτά έχουμε καιρό (και αναρτήσεις) μπροστά μας, για να τα δούμε.

Πιο μαζικά Λόλα - Να ένας γίγας λαός

28/2, Αγαπητό ημερολόγιο,

Πρωινό ξύπνημα. Σήμερα θα ζήσουμε κάτι μεγάλο. Για κάποιους θα είναι σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο: Λόλα, να ένα μήλο, να μια διαδήλωση, να ένας χαφιές και μια κρατική προβοκάτσια. Πιο χαμηλά Λόλα, πιο χαμηλά -κάνε θεμου να βρει ένα παγκάκι ο Μαραβέγιας για το κορίτσι του. Θα σπάσει ο υμένας, κάτι τζάμια, μερικές πέτρες από τούτα εδώ τα μάρμαρα -που κακιά σκουριά δεν πιάνουν-, ίσως έχουμε λίγο αίμα -θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Αλλά το βασικό είναι να ’μαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, να μην επανορθώσουμε (ξανά) την παρθενιά της σφιχτά με ράμματα.

Πρώτα χτυπήματα εκ των έσω.
-Να σταματήσουμε για καφέ; -Το απόγευμα έβαλα πιλάτες. -Έχω κλείσει τραπέζι για το βράδυ.
Όχι σήμερα γμτσμ. -Μη βρίζεις τα θεία. -Δεν τα βρίζω. Γαμώ τον σοσιαλισμό μου εννοούσα.
Είσαι ΠΑΣΟΚ και δε χωράς.

Από κοντά το κομμωτήριο με το συμβολικό ένα λεπτό σιγής και το φροντιστήριο με το επαναλαμβανόμενο λεπτό σιγής ανά δίωρο -κλιμακώνουμε με πεντάλεπτα αφωνίας. Οκ, ό,τι μπορεί ο καθένας, αλλά ας μην το ανακοινώνει περήφανος στα ΜΚΔ. Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες θα μας πείσουν να φοράμε περιβραχιόνια στη δουλειά αντί να απεργούμε -εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, δεν είναι Ιαπωνία. Ή να το δηλώνουμε με νέα φωτό προφίλ, πχ je suis απεργός. Α όχι, αυτό συμβαίνει ήδη με έναν τρόπο.

Σημασία έχει πως νέκρωσαν τα πάντα, μαγαζιά ή κύτταρα σκέψης, εγκεφαλικά νεκροζώντανων που επιβραβεύουν δολοφόνους με την ψήφο τους και την απραξία τους. Αλλά αυτοί είναι λίγοι και δε δίνουν τον τόνο.
Κλειστές βιτρίνες με αφισάκια «μέχρι τέλους» -έχει η πλάση κοκκινίσει. Ένα (επιχειρηματικό) δαιμόνιο καφέ μένει ανοιχτό και μαζεύει όλη την πελατεία. Περνάει από το μυαλό σου η προβοκάτσια της Μαρφίν και όλα τα «μακάρι». Αλλά θα κλείσει, λέει, από τις 11 ως τις 2.

Κινούνται μόνο μετρό και μερικά ταξί, για όσους ψάχνουν τρόπο να φτάσουν στο κέντρο -το δικό μας προσωπικό ασφαλείας. Παρεισφρέουν σε αυτό απρόσκλητοι γνωστοί-άγνωστοι μαρκουτσοφόροι (κάπου τους έχεις πετύχει αλλά ούτε ξέρεις πώς τους λένε) και τα κανάλια. Που κάποτε νέκρωναν στις απεργίες, αλλά το έσπασαν τη μέρα της Μαρφίν, τάχα να... «μας ενημερώσουν για τις εξελίξεις», και έκτοτε δεν κοίταξαν ποτέ πίσω -ούτε κάλυψαν ποτέ μια απεργία. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα που 'χαν ολοήμερες ζωντανές συνδέσεις, ανταποκρίσεις, σχεδιαγράμματα και μουσική υπόκρουση ΚΘ, αλλά ούτε ένα ολόγραμμα με κουκούλα και μπουκάλι για τον Νίκο Ευαγγελάτο -πόσο κρίμα.

Η ΕΛ.ΑΣ. απαγορεύει τα drone -για λόγους ασφαλείας- και οτιδήποτε ιπτάμενο παραπέμπει στην επουράνια έφοδο -για να μη φανεί το μέγεθος της συγκέντρωσης. Ευτυχώς επιτρέπονται τα μπαλόνια...

Κι αν δε θέλετε drone, υπάρχει και δορυφόρος. Και φαντάσου ότι εδώ δε φαίνεται καν όλο το μήκος της συγκέντρωσης...

Ο «Οδηγητής» γράφει την απαγόρευση στα παλιά του τεύχη (με το δαγκωμένο μήλο) κι ακολουθεί το ΜΕΓΚΑ γιατί breaking the law και υπεράνω νόμου. Μια γελοία, αδύναμη κυβέρνηση φαίνεται από τις γελοίες απαγορεύσεις και την αδυναμία της να τις επιβάλει.

Ναι αλλά νιώθει δικαιωμένη απ’ το πόρισμα στο ζήτημα της συγκάλυψης! Η πρώτη διάγνωση κάνει λόγο για πανικό, άρνηση και ελλιπή οξείδωση εγκεφαλικών κυττάρων (δεν έχω οξυγόνο). Κι αν το καλοσκεφτούμε, οι χτεσινές συγκεντρώσεις παίζει να ήταν υπέρ της κυβέρνησης που χτυπά θαρραλέα κι αλύπητα τη συγκάλυψη. Αλλά μαζικές διαδηλώσεις υπέρ του κράτους, μόνο η ΠΦΑ έχει καταφέρει ως τώρα -και μπράβο της.

Είχε βρέξει αποβραδίς, δε φυσούσε, δεν είχε κρύο: ιδανικές συνθήκες για διαδήλωση. Οι δύο πλευρές παρατάσσονται χωρίς απουσίες: από τη μια σωματεία, φορείς, οργανώσεις, χύμα κόσμος, παιδιά και οικογένειες. Από την άλλη Μπαλούρδοι, χαφιεδότσουρμο, παρακρατικοί και χρήσιμοι ηλίθιοι. Στη μέση ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος -μέσος, και ας μην είναι μεσαία τάξη όπως βαυκαλίζεται-, πότε μαζί μας πότε συνένοχος-αδιάφορος, πότε Βούδας πότε Κούδας, σύστημα Περσεφόνης και Ντι Στέφανο. Αλλά τι μπαλάρα παίζει, όταν κατεβαίνει αποφασισμένος...

Η σημερινή μέρα είναι άκρως διαφωτιστική… Εύχομαι να έρθει η μέρα που αυτά τα παρτάλια θα τρέμουν να κατεβαίνουν με κουκούλες ανάμεσα στον κόσμο! ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ! ΑΛΗΤΕΣ! pic.twitter.com/uLCGUTq1VN

— Stefanos Damianidis (@dstefanos) February 28, 2025

Αρχίζει το ματς, και η φάση είναι σαν το (άλλο) τραγούδι του Λουκιανού: αν κοιμηθώ νωρίς, ξυπνήσω νωρίς, πάω στο Σύνταγμα νωρίς, κανείς δε θα με περιμένει και θα πιάσω θέση στην πλατεία. Αλλιώς δε θα πλησιάσεις καν την Βουλή και είναι ζήτημα αν/πόσα θα ακούς από τα μεγάφωνα.

Οι δικοί μας είναι παντού, κυκλωτική κίνηση-Ματ (κι άσε να σκούζουν για ΚΝΑΤ). Σταδίου και Πανεπιστημίου, Αμαλίας και Σοφίας, Φιλελλήνων και στην Πλατεία, είμαστε παντού. Συναντάμε το πανό του νεοσύστατου Σωματείου στα Μακ Ντόναλντς. Μια μέρα (εκείνη δε θα αργήσει), να το δεις, σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτή την κοινωνία, ο κόσμος δε θα στριμώχνεται σε ουρές για πλαστικές τροφές που δεν τρώγονται, αλλά για να γραφτεί στο σωματείο του.

Πετυχαίνουμε λίγο εξωκοινοβούλιο και το ΣΕΚ, με τα πλακάτ για την κυβέρνηση των δολοφόνων.
-Mariori, πιστεύεις ότι αναδεικνύουν τις διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων για το έγκλημα; -Βεβαίως, όσο και οι Αρασίτες που φωνάζουν «κάτω η Νέα Δημοκρατία».
Φτιάχνουν αλυσίδα, φωνάζουμε δίπλα-δίπλα με (όχι και τόσο) ευγενή άμιλλα, ο καθένας τα δικά του. Ένας σφος συγκινήθηκε, είχε να το κάνει από τα νιάτα του στο Πολυτεχνείο. Μένουμε πάντα παιδιά - φοιτητές.

Το σήμα στα κινητά αρχίζει να χάνεται από τις 10 -αν είναι δυνατόν οι αλήτες, δεν εισάκουσαν την έκκληση του Λαζόπουλου. Δίνεις τηλεφωνικό ραντεβού, στείλε όταν φτάσεις, πού να φτάσει και πώς να στείλει... Υποψιάζεσαι πως γίνεται κάτι μεγάλο, πρωτοφανές, αλλά κανείς δεν ξέρει -ακόμα- πόσο ακριβώς. Ρουφάς άπληστα οξυγόνο μες στις ασφυκτικές γραμμές του πλήθους -ασφυκτικό, σαν σε βαγόνι του μετρό στην πανδημία. Ή σαν το 14 μετά από ματς στην Τούμπα. Αλλά πολλαπλάσιο και χωρίς χαζά συνθήματα.

Στα μεγάφωνα παίζουν Κοινοί Θνητοί και τα άπαντα των τραγουδιών που βγήκαν για τα Τέμπη. Μέχρι και ένα σε στίχους Βαξεβάνη -για να μη νιώθει μοναξιά το στιχουργικό ταλέντο του Βαγγέλα στον επιχειρηματικό κόσμο...

Αρχίζουν οι ομιλίες, άλλος δικός μας, άλλος λιγότερο, όλοι καλά τα λεν. Ένας γονιός εξηγεί πώς είναι πλημμέλημα η δολοφονία κατά συρροή εξ αμελείας (πχ μια κυβέρνηση) αλλά κακούργημα η παρακώλυση συγκοινωνιών (πχ μια διαδήλωση) και ζητά να αλλάξει ο τρόπος εκλογής των δικαστών. Έχετε πέντε λεπτά να σας μιλήσω για το Κόμμα και την πρόταση που έκανε;

Όλοι περιμένουν την Καρυστιανού, που ξεκίνησε λέγοντας «θεέ μου, πόση ομορφιά» για τον κόσμο. Αλλά η πιο συγκινητική στιγμή ήταν μακράν η μητέρα της Κυριακής που δολοφονήθηκε έξω ακριβώς από το τμήμα των Αγίων Αναργύρων, γιατί «το περιπολικό δεν είναι ταξί» -κανείς ταρίφας δε θα άφηνε αβοήθητη μια γυναίκα, όπως ένας μπάτσος. Μιλάει από καρδιάς, λαχανιασμένη, με αναφιλητά -δεν έχει οξυγόνο.

Ξέρω τι είναι να θες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Να πνίγεις τον πόνο σου σε ένα μαξιλάρι, για να μη σε ακούσουν τα άλλα μέλη της οικογένειας. Ξέρω πώς είναι να πονάς, να ακούς ένα ηχητικό με το παιδί σου να ζητάει βοήθεια και γύρω να σφυρίζουν αδιάφορα. Αυτό που δεν ξέρω είναι πόσο βάθος έχουν 57 ψυχές. Εγώ το δικό μου παιδί το νεκροφίλησα. Πώς είναι όμως να παίρνεις ένα δάχτυλο, ένα ρολόι ή ένα κάρβουνο να θάψεις; Πώς είναι να σου δίνουν το παιδί σου σε σακούλα;

Αρχίζουν να έρχονται οι πρώτες εικόνες από άλλες πόλεις, σε Ελλάδα και εξωτερικό. Όγκος που τρομάζει -ιδίως αν υπηρετείς το καθεστώς. Στη Σαλούγκα η αστυνομία δίνει εξαψήφιο νούμερο(!), στη Λάρισα κατέβηκε η μισή πόλη, στη Μυτιλήνη βούλιαξε η προκυμαία. 

Κόσμος παντού, σε πόλεις, κάμπους και βουνά, σε χωριά και κωμοπόλεις υπεράνω υποψίας, σε πόλεις που είχαν πρακτικά ολομέλεια και τον πληθυσμό τους στον δρόμο -αθροιστικά πάνω από εκατομμύριο σε όλη τη χώρα. Ιστορικές συγκεντρώσεις, μεγαλύτερες από τον Γενάρη, οι μεγαλύτερες στα χρονικά της μεταπολίτευσης, οι πιο ιστορικές από την απελευθέρωση -και από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης. Το ίδιο και στο εξωτερικό, κόσμος παντού, από τη λαζομάνα Μελβούρνη ως τη λαομάνα Ισλανδία και τα εργατονήσια Κέιμαν!
Τι έγινε, ρε παιδιά; Βρήκαμε υλικό για επανάσταση;

Τελειώνουν οι ομιλίες, το σχέδιο είναι να ΠΑΜΕ ως την Hellenic Train, αλλά είναι πρακτικά αδύνατο, επικρατεί το αδιαχώρητο. Φεύγει κόσμος από το Σύνταγμα, σημειωτόν ως την Ομόνοια για ένα μισάωρο -και όλες οι κάθετες γεμάτες κόσμο- ενώ πίσω μας ακούμε την κόλαση του Δάντη, μπαμ και μπουμ, και κουμπουριές για κάνα τρίλεπτο, γιατί είμαστε πολλοί και πρέπει να φτάσουν για όλους. Μας ψεκάζουν, μας ραντίζουν, μας ευλογούν, το δροσερό αεράκι της δημοκρατίας με τις αύρες. Μας κερνάνε μπόλικο οξυγόνο, μαζί με υδρογόνο 2.

Μια ομάδα καπουτσίνων φτάνει στη Βουλή και πετάει μολότοφ ανενόχλητη. Habemus προβοκάτσια και μαύρους καπνούς. Ξέφυγαν από χιλιάδες αστυνομικούς ή ξεπήδησαν από μέσα τους -διαλέγεις και παίρνεις. Η κυβέρνηση βρίσκει οξυγόνο μόνο στα χημικά και την καταστολή. Το πλήθος την πνίγει και την τρομάζει, μορφή οξείας αγοραφοβίας, εκτός και αν μιλάμε για την ελεύθερη.

Ποιο ήταν το επιτελικό σχέδιο της ΕΛ.ΑΣ.; Όποιος ρίχνει χημικά στο ψαχνό, πρακτικά ψάχνει νεκρό. Στο πλήθος, με παστωμένο κόσμο, χωρίς εύκολη διέξοδο διαφυγής και μάσκες. Μίνιμουμ στόχος να διαλυθεί το πλήθος και να το ξαναδιαλύσουν -πάλι και πάλι- μην αφήνοντας κανένα μπλοκ να ανασυνταχθεί και να επιστρέψει για πολλή ώρα. Και το εκτέλεσαν στην εντέλεια. Το σχέδιο πέτυχε, ο εντολέας του έχασε, σε κάθε επίπεδο: τις εντυπώσεις, τη μάχη, το μέτρο τα αυγά και τα πασχάλια. Ακόμα και όσους δικούς του βρέθηκαν σήμερα στον δρόμο.

Γυρνάς σπίτι, κάνεις ζάπινγκ και σε αιφνιδιάζει η τιβί, με κινηματικές ανταποκρίσεις. Κοίτα να δεις τελικά που τα κανάλια μπορούν να διακρίνουν πότε υπάρχει προβοκάτσια, απρόκλητη επίθεση, σχέδιο να διαλυθεί μια διαδήλωση και πως τα μπάχαλα δεν αξίζουν προβολή και να επισκιάσουν τις τεράστιες συγκεντρώσεις! Είτε έπιασαν το κλίμα, είτε χτίζουν πιο έξυπνη γραμμή άμυνας -πως όλοι αυτοί κατέβηκαν μακριά από κόμματα, δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάτζα καμιά. Είτε είναι απλώς υπάλληλοι και χορεύουν στον ίδιο ρυθμό με το ντέφι του αφεντικού.

Και τώρα; Τι γίνεται τώρα, σφοι;
Καταρχάς, Κεμάλ, δεν έχεις παράπονο. Αυτή τη φορά κόσμος μπορεί να αλλάξει, να ’ρθει ανάποδα μονομιάς, και το κατάλαβαν όλοι.

Τώρα είμαστε σε εκείνο το σημείο που η ποσότητα ζητά να γίνει ποιότητα, ένα νέο πολιτικό μέγεθος, να γεννήσει κάτι νέο. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρξει συνέχεια -οι γέννες αυτές δε βγαίνουν μια και έξω. Η άλλη βδομάδα -μετά το τριήμερο- θα είναι πυκνή σε εξελίξεις. Αρκεί να μην ξεχνάμε ότι αυτές τις γεννά - πυροδοτεί ο δρόμος.

Άρον τον καναπέ σου και διαδήλωσε

Η Παρασκευή πλησιάζει και τα ερωτήματα πληθαίνουν.

Ποιον συγκαλύπτουν με τόσο ζήλο;
Μάλλον κάποιον λαθρέμπορο -αν και αυτές οι δουλειές συνήθως γίνονται δια θαλάσσης. Την Hellenic Train, που δεν τήρησε τους όρους της σύμβασης -αλλά ίσως αναγκαστούν τελικά να την θυσιάσουν. Το σύστημα, το κράτος-δολοφόνο, το ότι όλη η χώρα είναι μια απέραντη κοιλάδα των Τεμπών. Μα πάνω από όλα τον κώλο τους, αν και είναι τελείως ξεβράκωτοι -όπως λέει κι ο Ζαραλίκος. Και αυτόν δεν τον καλύπτει τίποτα, ούτε καν το πόρισμα που παρήγγειλαν και βγάζει στη φόρα όλα τα άπλυτα: μπάζωμα, ύποπτο υλικό, υπουργικές ευθύνες...

Θα πέσουν; Θα πιεστούν;
Καμία κυβέρνηση δε μένει χαλαρή, όταν βλέπει τόσο κόσμο στον δρόμο. Κανένα σύστημα δε μένει ακλόνητο από μαζικές, γενικές απεργίες, όταν έχουν τέτοιο πλήθος και πληθυντικό αριθμό -πολλές συνεχόμενες απεργίες, με σχέδιο και κλιμάκωση. Η καλύτερη πρόταση μομφής γίνεται στον δρόμο, εκεί που γεννιούνται οι πολιτικές εξελίξεις.

Μα καλά, δεν ντρέπονται λίγο;
Όχι, δεν ντρέπονται. Πρώτα θα κοκκινίσει η πλάση και ύστερα τα δικά τους μάγουλα από ντροπή.

Αν είχαν ντροπή, μπορεί να είχαν παραιτηθεί. Μπορεί να μη γάβγιζαν από τα κανάλια στους συγγενείς των θυμάτων. Να είχαν φτιάξει λιγάκι το δίκτυο, που είναι σε χειρότερο χάλι από ό,τι πριν. Να μην έλεγαν προκλητικά ότι ο κόσμος δεν έχει πάντα δίκιο. Να μην κρύβονταν πίσω από το 41%. Σου λέει όμως, μισή ντροπή δική μας, μισή δική τους, όσων μας ψήφισαν...

(Αθλητική παρένθεση.

Ντροπή δεν είναι να τρώει έξι η ομάδα σου στο ντέρμπι. Ντροπή στον εργάτη, στον σκλάβο ντροπή, είναι να τρως το ένα γκολ μετά το άλλο στην πραγματική ζωή και να μη σηκώνεις κεφάλι να αντιδράσεις. Και να τραγουδάς το έχει η πλάση κοκκινίσει για άλλους σκοπούς και εκτός συμφραζόμενων.

Πραγματική χαρά δεν είναι όταν πατάς τον αντίπαλο στο γήπεδο -χαρά στο πράμα. Χαρά είναι μια πλατεία ασφυκτικά γεμάτη κόσμο και νόημα, ένα μοναδικό βίωμα, παλλαϊκό, τεράστιο, μεγαλύτερο από όλους μας, που δεν μπορείς να το χωρέσεις.

Ιστορία δε γράφουν οι αγώνες στο γήπεδο -με ό,τι σκορ κι αν λήξουν. Ιστορία γράφουν οι αγώνες που δίνεις έξω απ’ αυτό, όταν σταματάς να πετάς την μπάλα στην κερκίδα και η οργή σου δε ξεθυμαίνει σαν κουτάκι αναψυκτικό.

Επιστροφή στο ερωτηματολόγιο).

Θα έχουμε επεισόδια;
Ναι, ένα από τα κορυφαία επεισόδια στο «σίριαλ» της ταξικής πάλης, που ουδέποτε τελείωσε. Κι η διαφορά είναι πως τώρα δε θα είσαι θεατής, αλλά πρωταγωνιστής. Αρκεί να μη μείνεις μόνο σε ένα «γκεστ» και να δώσεις συνέχεια.

Θα έχουμε δηλαδή εμφύλιο;
Κοίτα, δεν το έμαθες από μένα, αλλά ποτέ δεν είχαμε ειρήνη, ούτε μπορούμε να έχουμε σε μια κοινωνία με τάξεις. Το ζήτημα δεν είναι να αποφύγεις τον πόλεμο, αλλά να βρεθείς στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Και να βρούμε τα όπλα για να τον κερδίσουμε.

Θα είναι εκεί φασίστες και απολίτικοι;
Πιθανότατα, αλλά το ζήτημα είναι ποιος δίνει τον τόνο. Όσοι έχουν στόχους, συνθήματα, παλμό, οργάνωση. Δηλαδή τα μπλοκ των συνδικάτων και των μαζικών φορέων -αυτών που λύσσαξαν κάποιοι να μην έρθουν, για να είμαστε μπουλούκι ευάλωτο, χύμα στο κύμα, και κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία. Απαγορεύεται να απαγορεύεις περιφρουρείς.

Μήπως κάποιοι μπερδεύουν τη διαδήλωση με το καρναβάλι;
Χρειάζεται και λίγη διονυσιακή διάθεση, τώρα που πέφτουν οι μάσκες. Ελάτε όπως είστε, με τις στολές σας, αρκεί να μην είστε ένστολα καθάρματα που δολοφονούν για 3.60, δηλαδή από ευχαρίστηση. Και θα βρούμε ποιος θα κάνει τον καρνάβαλο...

Είναι αυτή η μεγαλύτερη στιγμή που θα ζήσουμε;
Όχι. Μακάρι να μην είναι -μόνο μια στιγμή. Θα φροντίσουμε εμείς να μην είναι, να έχει συνέχεια, να γίνει χιονοστιβάδα οργής, να τους γκρεμίσει. Θα είναι όμως ιστορική, από τις σπάνιες φορές που κρίνονται τόσα στον δρόμο. Μπορείς άραγε να λείπεις; Πόσες τέτοιες στιγμές έχεις ζήσει, για να χάσεις αυτήν;

Μήπως είναι η ώρα της κρίσης;
Και ναι και όχι. Για το σύστημα που γεννά κέρδη και εγκλήματα, όχι ακόμα -χρειάζονται πολύ περισσότερα. Ίσως έχουμε πολιτική κρίση για την κυβέρνηση και όσους συγκαλύπτουν το έγκλημα. Βασικά όμως είναι η ώρα της κρίσης εμάς και στην πράξη θα κριθεί ο καθένας μας. Ποιος λέει πολλά αλλά δεν κάνει τίποτα. Ποιος νικά τους φόβους του. Ποιος είναι εκεί κι οργανώνει τον αγώνα. Ποιος κρύβει την αξιοπρέπειά του πίσω από δικαιολογίες και το ψαράκι της γυάλας. Ποιος έχει δική του κρίση-σκέψη και μπορεί να καταλάβει τι είναι το σύστημα, για να το ρίξει.

Είναι ώρα ευθύνης;
Ναι, και δε μας πειράζουν και μερικά «ου-ου», εφόσον ακούγονται και πιο στοχευμένα συνθήματα. Είναι ώρα ευθύνης σε κάθε επίπεδο. Ευθύνη του καθενός και της τάξης μας να βρούμε δικαίωση για τους νεκρούς μας και για τις απέραντες κοιλάδες των Τεμπών, στη ζωή μας.

Θυμάσαι στην πανδημία την καραμέλα της «ατομικής ευθύνης» -για να κρύψουν την κρατική; Είναι καιρός να τους το γυρίσεις μπούμερανγκ. Θυμάσαι που οι ναζί σκότωναν αμάχους, στη λογική της «συλλογικής ευθύνης»; Να το αντιστρέψουμε και αυτό. Ο καθένας από εμάς μπορούσε να είναι στη θέση των 57 ψυχών που χάθηκαν. Δε χρειάζονται σεμινάρια ενσυναίσθησης και life-coach για να το καταλάβεις αυτό και να αντιδράσεις.

Τι πρέπει να κάνω λοιπόν;
Άρον τον καναπέ σου και κατέβα στον δρόμο να διαδηλώσεις. Δε χρειάζονται ειδικές συμβουλές ή κάποιο εγχειρίδιο με οδηγίες χρήσης. Κι αν θες τα λόγια κάποιου σοφού, μπορείς να βρεις συμπυκνωμένες διαλέξεις μιας διαδρομής, πιάνοντας κουβέντα με κάποιον ταρίφα, στα ταξί που θα κατεβάζουν κόσμο δωρεάν στο κέντρο, δείχνοντας την ταξική τους αλληλεγγύη -και αυτό δεν είναι απλώς λογοπαίγνιο.
Και όποιος γυρίζει προς τα βόρεια, ας μαζέψει και τον Πρετεντέρη, που ανησυχεί πώς θα πάει Κηφισιά και φοβάται τα επεισόδια -εκτός και αν τα κάνει ο ίδιος, πετώντας μπουκάλια στο γήπεδο, σαν χουλιγκάνος.

Αν πάλι θέλεις οπωσδήποτε να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό, μπορείς να δεις εδώ την κυρία που στα εξηγεί όμορφα και ωραία -πχ πώς η παιδική πούδρα μπορεί να σε γλιτώσει από τα χημικά.

Καθόμαστε κ συζητάμε για τη συγκέντρωση, τη μαζικότητα, τα αιτήματα, την καταστολή κ δεν έχουμε σκεφτεί το pH του προσώπου μας αν δεχθούμε δακρυγόνα. (Μπράβο στην κύρια που θα κατέβει στη συγκέντρωση). Όλοι στην απεργία pic.twitter.com/SnfVm8vW48

— sfyrodrepano (@sfyrodrepano) February 27, 2025

Κι αν θες κάτι πιο βαθύ (που σε γλιτώνει), μόλις κυκλοφόρησε ο οδηγός του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της κετουκε, με οδηγίες για πώς να αντιμετωπίζουμε αστυνομικούς ελέγχους, συλλήψεις, αυθαιρεσίες κτλ. Πάνω στην ώρα -σαν το τραγούδι των ΚΘ.

 

Κι αν δεν έχω κατέβει ποτέ ξανά σε πορεία;
Δεν πειράζει, είναι κάπως σαν τον έρωτα. Την πρώτη σου φορά θα την θυμάσαι πάντα -και δεν πονάει απαραίτητα, αυτά τα λέει ο αστικός μύθος των καναλιών. Κι αν δεν ξέρεις τι ακριβώς να κάνεις, θα είναι δίπλα σου κάποιος σύντροφος, παλιός και έμπειρος, για να σου δείξει. Τα βασικά τα έχεις μέσα σου -σαν ένστικτο. Τα ειδικά θα τα μάθεις στην πορεία -να μην τρέχεις πανικόβλητος για να μη δίνεις στόχο, γιατί κάνουμε αλυσίδες κτλ. Όλες οι απαντήσεις που ψάχνεις είναι στον δρόμο.

Ξέρεις με τι κάνουν ρίμα τα Τέμπη;
Με το ρήμα «πέμπει», δηλαδή στέλνω, όπως το μήνυμα που θα περάσουμε αύριο, μαζικό και ξεκάθαρο: καμία συγκάλυψη, δε θα ξεχαστεί το έγκλημα.
Με το ρήμα «αποπέμπει», δηλαδή διώχνω-απομακρύνω, πχ μια κυβέρνηση δολοφόνων και τις προηγούμενες που έστρωσαν τις ράγες του εγκλήματος, αλλά αυτό είναι μόνο η πρώτη πράξη του έργου.
Και με το ρήμα «παραπέμπει» πχ τους ενόχους του εγκλήματος στη δικαιοσύνη, που δεν είναι τυφλή και ανεξάρτητη, από τη στιγμή που διορίζεται, αλλά και αυτή ζορίζεται, όταν βλέπει την οργή του κόσμου στους δρόμους να γίνεται υλική δύναμη και να αλλάζει τους συσχετισμούς.

Και τέλος πάντων, τα λόγια είναι περιττά, την ώρα που βαδίζουμε -μαζί στον ίδιο δρόμο. Και κανένα μαντρόσκυλο δεν μπορεί να σε τρομάξει, να σε αλυσοδέσει και να σε ’μποδίσει να βαδίσεις.
Σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσανε -που λέει και ο ΓΓ. Τώρα θα μιλήσει ο λαός...

Υστερόγραφο

Τι είναι το κράτος; Δολοφόνος -αυτό το ξέρουν πια όλοι.
Και από πότε εμπιστευόμαστε εμείς ένα τέτοιο κράτος-δολοφόνο να εγγυηθεί τις ζωές μας, ασφαλείς μεταφορές και έναν δημόσιο ΟΣΕ; Εκτός και αν το μπερδεύουμε με άλλο κράτος.

Αλλά αυτά έχουμε καιρό να τα δούμε, μετά την Παρασκευή...

Το χρυσοψαράκι της γυάλας

Λένε πως οι 24ωρες απεργίες είναι ντουφεκιές στον αέρα. Κι ειδικά αυτές για τον προϋπολογισμό κάποιο ετήσιο εθιμοτυπικό, κάτι σαν το σεμεδάκι της γιαγιάς στο κομοδίνο της τηλεόρασης, όπου βγαίνει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κι ο Γιάννης ο Παναγόπουλος, ο άρχοντας της εργατιάς.

Ναι αλλά δεν υπάρχει χειρότερο έθιμο από τις κλασικές δικαιολογίες του απεργοσπάστη, που είναι έτοιμος - ψημένος για απεργίες διαρκείας ή να ανέβει στο βουνό για αντάρτικο, αλλά δεν ευκαιρεί να χαλάσει τη ζαχαρένια του ή να χάσει τη δουλειά του για μια 24ωρη. Άσε που στο γραφείο είναι κι ένα ψαράκι στη γυάλα, που πρέπει οπωσδήποτε να το ταΐσει, για να μην πεθάνει της πείνας -όλοι οι άλλοι είναι ασυνείδητοι, ταξικώς και γενικώς. Μακάρι να έρθει μια κυβέρνηση να μας ταΐσει κι εμάς, ανταμείβοντας την υποταγή μας.

Το ξέρεις, θα ήμουν πρώτος σε μια απεργία διαρκείας, αλλά δεν περισσεύουν λεφτά για 24ωρες. Έβγαλα όμως διαρκείας για την ομαδάρα, που κάνει ένα μηνιάτικο -ή ένα νεφρό αν θες να πας δίπλα στην όποια Μαριγκόνα.

Και δεν υπάρχει χειρότερος αφοπλισμός από τον εκούσιο, από τον εργάτη που αγνοεί τη δύναμή του και αρνείται να χρησιμοποιήσει ένα τόσο βασικό όπλο σαν την απεργία -όχι στον αέρα, αλλά στο ψαχνό, ενάντια στην τάξη ή το κράτος που τον καταπιέζει, με τους οποίους βρίσκεται σε ανειρήνευτο ταξικό πόλεμο κάθε μέρα, είτε το έχει συνειδητοποιήσει είτε όχι.

Κι αν δεν το γνωρίζει αυτός, το ξέρει πολύ καλά ο αντίπαλος κι οι δυνάμεις καταστολής, που λειτουργούν συχνά σα λαγωνικά Ραντανπλάν, αλλά έχουν αλάνθαστο ταξικό ένστικτο -γνωρίζουν καλά τα αφεντικά τους και ποιος τα απειλεί. Μπορεί να συλλάβουν πχ έναν σύντροφο γιατί είχε μια σημαία που «παρέπεμπε σε επικίνδυνο όπλο» -sic. Δεν είναι η «αθάνατη ελληνική αστυνομία» που χαρίζει θάνατο μαζί με γέλιο και μακροζωία. Ο συμβολισμός εννοεί πως η απεργία και η διαδήλωση είναι το πιο επικίνδυνο όπλο. Αναγνωρίζουν δηλαδή αυτό που αγνοούν πολλοί εργάτες, που έχουν μάθει να κουνάνε χαρούμενα την ουρά τους στους ισχυρούς και τους γεμίζουν σάλια. Άραγε ο Παβλόφ να μελέτησε τέτοιου είδους εξαρτημένα αντανακλαστικά -ούτε καν ανισότιμη αλληλεξάρτηση, γιατί «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά...;

Το ρεύμα των αναθεωρητών ιστορικών ψάχνει σε κάθε πόλεμο μικρές προσωπικές αφηγήσεις για να ανατρέψει την ιστορική αλήθεια, ατομικά παραδείγματα και μικρές προσωπικές ιστορίες για να αναιρέσουν τα γεγονότα και να αλλάξουν την Ιστορία -με γιώτα κεφαλαίο- και τα γρανάζια που την κινούν -τα ταξικά συμφέροντα, την πάλη τους, τους μαζικούς αγώνες. Χωρίς αυτούς γρανάζι δε γυρνά και ο πυκνός ιστορικός χρόνος αρχίζει να γυρίζει προς τα πίσω, στον εργασιακό Μεσαίωνα.

Στον -ακήρυκτο, πλην προαιώνιο- κοινωνικό πόλεμο, όλες οι κυρίαρχες αφηγήσεις εστιάζουν στο «προσωπικό δράμα» του απεργοσπάστη, που ποθεί κολασμένα να δουλέψει αλλά δεν τον αφήνουν της γης οι κολασμένοι που απεργούν. Και το Σύνταγμα προστατεύει το δικαίωμα στην εργασία -εκτός και αν μιλάμε για απολύσεις, ανεργία και άλλα τέτοια φυσικά ταξικά φαινόμενα, όπου το κράτος δεν μπορεί να επέμβει και αφήνει το αόρατο χέρι της αγοράς να μας χουφτώνει κανονικά.

Για αυτόν γίνονται όλα! Ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, βιδωμένος στον καναπέ, να αυνανίζεται με οθόνες σαν τον Αλ Μπάντι, ζει μακάβριος στη νιρβάνα του -τηλεοπτική ή καταναλωτική. Έγκλειστα χρυσόψαρα, με συλλογική μνήμη μερικών δευτερολέπτων, που καταναλώνουν πλάνα ακόμα μικρότερης διάρκειας για την απεργία και τα αιτήματά της. Η αγανακτισμένη σιωπηλή μάζα, που αφήνει σε άλλους να ερμηνεύουν τη σιωπή της, κατά το δοκούν και συμφέρον τους, ή να της λένε πώς και πότε πρέπει να αγανακατεί, πχ για τη μεγάλη ταλαιπωρία της στους δρόμους -που είναι πάντα πιο άδειοι και εύκολοι, τις μέρες της απεργίας.

Βλέπει τα πάντα από τη γυάλα του, με τις 55 ίντσες, θολούρα και στερεότυπα υψηλής ευκρίνειας. Μαθαίνει ακόμα και πώς να εκτονώνεται, βλέποντας πχ πόσο καλά τα λέει ο Λάκης, που η μόνη του απεργιακή κουβέντα ήταν ότι τη Γερασιμίδου δεν την αφήνει το κόμμα της να εμφανιστεί ζωντανά, σε μέρα απεργίας, για αυτό βγήκε κονσέρβα το σκετς τους.

Είναι λογικό να (θες αλλά να) φοβάσαι να απεργήσεις, με τόση τρομοκρατία -που αφήνει παντού αποτυπώματα αλλά μένει ασύλληπτη και ατιμώρητη. Κι είναι άλλο να μη φοβάσαι το αφεντικό σου αλλά τους απεργούς. Να γίνεσαι ένα φοβισμένο ανθρωπάκι (όχι του Τσίρκα, αλλά του Λάκη) που αγαπά τους εκ-βιαστές του όσο κανείς ή ένα κανίς -το σύνδρομο της ταξικής υποταγής, που ονειρεύεται τη Στοκχόλμη και το σουηδικό μοντέλο. Κι ενίοτε σιχτιρίζει ψιθυριστά -άει χάσου, εξουσία- ή της βροντοφωνάζει στον τοίχο του πως γαμιέται -που είναι χειρότερο κι από ψίθυρος, συνέψεια της υποταγής με άλλα μέσα και άλλα ντεσιμπέλ. Μια ανέξοδη βαλβίδα εκτόνωσης σαν τον γελωτοποιό του Μαρινάκη, που σήκωσε το λάβαρο της αντιπολίτευσης -ου μην και της επανάστασης- κατά της κυβέρνησης, για τους δικούς του λόγους -δηλαδή συμφέροντα.

Όταν φοβάσαι την απεργία, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Είτε να είσαι επιχειρηματίας που σου κλείνουν το μαγαζί, τα γραφεία, το εργοστάσιο κοκ. Είτε να μην ξέρεις απολύτως τίποτα γι’ αυτήν, να νιώθεις φόβο μπρος στο άγνωστο, που είναι τέτοιο γιατί το έχεις «γνωρίσει» μόνο μέσα από φτηνά στερεότυπα και τα κανάλια που τα διαμορφώνουν.

Ο μέσος ανθρωπάκος - χρυσόψαρο φαντάζεται πως στην απεργία θα δει κομματικούς στρατούς, που ξερνάνε φλόγες και μπάχαλα, αργόσχολους και ανεπάγγελτους, αιώνιους φοιτητές που μασουλάνε τα λεφτά του πατέρα, εργατοπατερούληδες που δεν έχουν κολλήσει ποτέ ένσημα και ό,τι άλλο έχει μάθει από τα δελτία ειδήσεων. Και τα φαντάζεται όλα αυτά, γιατί έχει άποψη, για κάτι που δεν είδε ποτέ. Ας κατέβαινε, να έχει δική του άποψη, και ας ήταν προκατειλημμένη.

Ο πραγματικός κόσμος είναι πάντα διαφορετικός, πολύ πιο πλούσιος σε χρώματα, αντιφάσεις, συναισθήματα και ιστορίες. Κι η μόνη κομματική επαφή που θα έχει ένας άτυχος κυρ-Παντελής -για να μη βρει μπελά- είναι ίσως οι Κνίτες που έχουν οικονομική εξόρμηση και μια μεγάλη ποικιλία τετράδια κι ημερολόγια για να σε στραγγίξουν, από Τσε μέχρι Παλαιστίνη -το καλύτερο όμως είναι αυτό με το στιγμιότυπο από τα Δεκεμβριανά, τους αντάρτες και την υπογραφή ΚΚΕ στον τοίχο πίσω τους.

Επίσης περνάμε ξώφαλτσα τη Σανταρόζα και την έκθεση του ΚΚΕ για τα 80χρονα της απελευθέρωσης. Μια καλή ευκαιρία να μάθει κανείς ιστορία, να δει συγκλονιστικά ντοκουμέντα -όπως τη χειρόγραφη επιστολή του Άρη στο Κόμμα, που κλείνει συνωμοτικά με το «κάπου...» ή τις ανατριχιαστικές εικόνες από το βασανισμένο γυμνό σώμα της Ηλέκτρας. Ή να μάθει απλώς τι ενοχλεί τον Πρετεντέρη και τους ένοικους της Σκομπίας, που οχυρώνονται στον δικό τους κόσμο -όπως ο τηλεθεατής πίσω από τη γυάλα του.

Τι άλλο θα δει κανείς στην απεργία;

Ταξικά σωματεία που ξέρουν να οργανώνουν αγώνες και να πετυχαίνουν μικρές νίκες, να ξεχωρίζουν εχθρούς και φίλους ή ποια είναι η ενότητα που χρειαζόμαστε -με τους στόχους του αφεντικού για «ανάπτυξη» και κέρδη ή με το συμφέρον της τάξης μας. Κι αυτά τα δυο, σε έναν κοινωνικό ιστό που ξεσκίζεται από ανταγωνισμούς, δεν πάνε ποτέ μαζί, παρά μόνο στις καρτ-ποστάλ της κοινωνικής ειρήνης που δείχνουν τα δελτία, χωρίς αντιθέσεις -ούτε καν ασπρόμαυρες.

Θα δει πχ τους διανομείς της Wolt που έκαναν το δικό τους Σωματείο και έχουν πολύ δρόμο ακόμα αλλά έκαναν το πιο σημαντικό βήμα. Θα δει το μπλοκ του ΕΚ Λαυρίου με τη «φοιτητική» μαυροκόκκινη αισθητική, τον παλμό και τη δράση που ξεχωρίζει. Θα δει την επιτροπή αγώνα Λαϊκών Αγορών, με το κορυφαίο, εμπνευσμένο σύνθημα: αυτή η πολιτική, η αντιλαϊκή/βάζει λουκέτο στη λαϊκή...

Θα δει το μπλοκ της ΕΝΕΔΕΠ, που βιώνουν στο κορμί τους πώς δενότανε το ατσάλι. Τους εκπαιδευτικούς που έρχονται αντιμέτωποι με ωμούς εκβιασμούς, για όσους νομίζουν πως στο δημόσιο είναι χαλαρά και ειδυλλιακά κι έχεις δεμένο τον γάιδαρό σου στο μικρό σπίτι στο λιβάδι, όπου τρέχεις με ξέπλεκες κοτσίδες. Καληνύχτα (Τζον-μπόι) και καλή τύχη.

Θα δει τους εποχιακούς πυροσβέστες, τους ήρωες του καλοκαιριού, που τους πετάνε σα στυμμένες λεμονόκουπες τον χειμώνα -εν μέσω πυρκαγιών και πλημμύρων- να καταγγέλλουν με τρεμάμενη φωνή από το μικρόφωνο την άγρια καταστολή που αντιμετώπισαν από το επιτελικό κράτος.

Θα δει τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ, που εγγράφουν στο Σωματείο τους συμβασιούχους υπαλλήλους, δείχνοντας στην πράξη τι σημαίνει ενότητα (κι αγώνας), αλλά η Ομοσπονδία -που λατρεύει το δίκιο και τη νομιμότητα- τους αποκλείει για αυτό ακριβώς, επικαλούμενη το καταστατικό και τους κανόνες.

Θα δει τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, που συσπειρώνονται στο πιο μαζικό σωματείο, που -για αυτό ακριβώς- έχει και τις πιο μαζικές νοθείες, όπου μεταξύ πολλών και κραυγαλέων, ξεχωρίζουν οι εργατοπατέρες με τουρμπάνια (!), όχι από ταξική, διεθνιστική αλληλεγγύη στους μετανάστες συναδέλφους τους, αλλά ασορτί με τη νοθεία που ετοίμαζαν και τη δημοκρατία του φερετζέ -σε χώρους δουλειάς και γενικώς.

Αυτοί είναι, έτσι κάνουν εκλογές οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ

ΕΞΩ ΟΙ ΝΟΘΟΙ απο τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα

ΕΞΩ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ απο τα Σωματεία

ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΕΡΓΑΤΩΝ όχι των νόθων και των εργοδοτών! pic.twitter.com/ou6tHAt0Gi

— Π.Α.ΜΕ (@PAMEhellas) November 22, 2024

Θα δεις τους εργαζόμενους στο ΣΕΤΗΠ, που έχουν τις δικές τους εκλογές και έκαναν έναν έξυπνο χειρισμό για να μην κοπεί το Σωματείο για γραφειοκρατικούς λόγους, αποφεύγοντας την καταγραφή και το φακέλωμα του νόμου Χατζηδάκη. Η «Ταξική Πορεία» του πίσω μουλού βρήκε μια καλή ευκαιρία για σπέκουλα -πως το ΠΑΜΕ συναινεί τάχα στην εφαρμογή του νόμου- για να της απαντήσει η παράταξη που πρόσκειται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να τους θυμίσει πως η διοίκηση του Σωματείου διώκεται δικαστικά για αυτόν ακριβώς τον λόγο -από μήνυση της Teleperformance. Κι ας παίρνει τελικά το μέρος τους, στα γύρω-γύρω από την ουσία.

Με άλλα λόγια θα δεις πολλές μικρές ιστορίες ταξικής συνδικαλιστικής δράσης, το ειδικό που αναδεικνύει το γενικό, αλλά δε θα βρει ποτέ θέση στο μικροσκόπιο της ανάλυσης των αναθεωρητών ιστορικών. Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος -με την τάξη των αφεντικών- κι εσύ μιλάς για κάτι πράγματα μικρά, σαν τους εργάτες...

Και πλάι σε όλους αυτούς, τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, στην πλατεία Κλαυθμώνος, με φόντο το Μνημείο Εθνικής Συμφιλίωσης -σημειολογικά ταιριαστά και τα δύο, για την περίσταση. Εκεί που θριαμβεύει η ενότητα -με όσους θέλουν να πάμε στον βούρκο. Κι εκτός από τους χρήσιμους ανόητους -όπως το ΣΕΚ και το άλλο μουλού με τον «ΕΡΓΑΣ»- ή διάφορους Πασόκους όλων των αποχρώσεων, θα έβλεπες δύο ξεχωριστές εξέδρες, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που έχουν βαθιές διαφορές και χάσμα να τους χωρίζει -όση και η απόσταση που χώριζε τις δύο εξέδρες, στην ίδια πλατεία. Που δεν ήταν γεμάτη, αλλά για τα δικά τους δεδομένα, κάτι είχε -ακόμα κι εκεί. Κι αν είχαν χιούμορ, αντί να παίζει Αρβανιτάκη από τη μικροφωνική τους, έπρεπε να βάλουν Άσιμο.

Μια διαδήλωση, δέκα μικρόφωνα και τα μεγάφωνα στη διαπασών.
Ξεπουληθήκατε στο Γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ.

Την ίδια στιγμή, ο κόσμος ήταν πραγματικά πολύς στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, στην Πανεπιστημίου -σε κάποια φάση ακούστηκε από τα μεγάφωνα ότι τα μπλοκ έφταναν από το Σύνταγμα ως την Ομόνοια. Κι αν ήταν κάπως υπερβολική εκτίμηση, πάντως είχαν πυκνές γραμμές, δύσκολο πέρασμα από τα πλάγια και αρκετό κόσμο και στα Προπύλαια ή στην Κοραή -μακριά από το οδόστρωμα δηλαδή. Φαντάσου να μη γινόταν ξεχωριστή συγκέντρωση στον Πειραιά και στην Ελευσίνα δηλαδή...

Ποια θα είναι τώρα η επόμενη μέρα; Η επόμενη μέρα ξεκίνησε ήδη, περιφρουρώντας - προστατεύοντας όσους συμμετείχαν και βρέθηκαν στο στόχαστρο. Είναι σαν την καλή άμυνα στο μπάσκετ, που τελειώνει πάντα με το ριμπάουντ -και όχι απλά με ένα άστοχο σουτ. Κι η καλή (αντ)επίθεση, αρχίζει με μια γενική απεργία διαρκείας. Μια μέρα δε θα είναι εικονική πραγματικότητα, σαν αυτή που βιώνουν τα τηλεοπτικά ψαράκια, που ψαρώνουν να κατέβουν στον δρόμο, για να δουν τι παίζει.

Μπορεί αυτή η απεργία να μη νέκρωσε τα πάντα, ως θα όφειλε. Έδειξε όμως ότι δεν έχει νεκρώσει το κίνημα, δεν είμαστε όλοι ακίνητοι κι απαθείς, κλινικά νεκροί μπροστά σε μια οθόνη, με μια ευθεία γραμμή για σφυγμό και ταξική συνείδηση. Η ζωή τραβά την ανηφόρα, μαζί με τον Σίσσυφο, αλλά το σημαντικό είναι πως κινείται και μια μέρα θα νικήσει, γιατί δεν παραδέχτηκε τη νέκρα και τα σφαγεία του πολέμου, που ζητάνε εργατικό κρέας για τα κανόνια τους.

Η εργατική τάξη δεν πάει στον παράδεισο

One-two-three, raise the salary...
Και στο βάθος, ως υπόκρουση, η μελωδία του Bella Ciao.

Τι είναι αυτό; Ένα από τα βασικά συνθήματα της χτεσινής απεργιακής κινητοποίησης. Και γιατί διάλεξαν αγγλικό στίχο; Όχι για τη Γιουροβίζιον, αλλά για να εκφράσουν το σύνολο του κλάδου των εργαζόμενων στα τηλεφωνικά κέντρα, που έχει από όλες τις φυλές του περιούσιου εργαζόμενου λαού. Αλλά αντί για τη Γη της Επαγγελίας, βιώνει προς το παρόν συνθήκες που θυμίζουν -χωρίς υπερβολή- κόλαση. Και δε χρειάζεται να είσαι «κύπριος αδελφός» για να τους δώσεις το 12άρι και την αλληλεγγύη σου. Απλά ταξικό τους αδέρφι, με συνείδηση της θέσης σου.

Μπορεί να φαίνεται κάπως απλοϊκό, αλλά σε οποιαδήποτε γλώσσα ή συνθήκη, θα έπρεπε να ξεκινήσουμε συλλαβίζοντας από τα βασικά. Λό-λα, να, έ-να, μή-λο. Ένα, δύο, τρία. Α-περ-γί-α. Αυξήσεις μισθών. Όπου το «ξι» είναι διπλό σύμφωνο και η πάλη για αυξήσεις έχει διπλό στόχο. Να βελτιώσει τις συνθήκες και να οργανώσει συνειδήσεις -όχι να τις υπνωτίσει με ένα ξεροκόμματο -ή ένα κομμάτι πίτσα, που λογίζεται ως μια μορφή bonus σε κάποιες από αυτές τις εταιρίες.
Το βασικό μάθημα είναι ο αγώνας και η αξιοπρέπεια. Και όταν κάνεις τα πρώτα βήματα, μετά από λήθαργο διαρκείας, από τον ύπνο του δικαίου που δε σε βοηθά σε τίποτα να βρεις το δίκιο σου και να το κάνεις νόμο, είναι λογικό να σκοντάφτεις και να παραπατάς, να μπουσουλάς αργά και μουδιασμένα, σχεδόν βασανιστικά. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερο βασανιστήριο από την ακινησία και την αφωνία. Να υπομένεις αμίλητος κάθε σταγόνα του μαρτυρίου, χωρίς να έρχεται ποτέ αυτή που ξεχειλίζει το ποτήρι της υπομονής.

Μπορεί οι περισσότεροι να έμαθαν το Μπέλα Τσάο από το Casa de Papel και να ήταν η εύκολη λύση για να βρεθεί ένας κοινός κώδικας και να καλυφθεί το κενό στη συνεννόηση, αλλά η ταξική πάλη είναι γλώσσα διεθνής, για όσους έχουν φωνή και δεν έχουν μείνει ταξικά κωφάλαλοι -με το συμπάθιο και χωρίς ίχνος κριτικής για τα ΑμεΑ. Γιατί αυτές οι λειτουργίες συνδέονται άρρηκτα και διαλεκτικά, όπως ακριβώς στην πραγματική ζωή. Κι όποιος κωφεύει σε όσα συμβαίνουν γύρω του, καταλήγει σαν εκείνα τα πιθηκάκια που δεν είδαν, δεν άκουσαν και δεν είπαν τίποτα. Ούτε καν ανθρωπίδα...

Δεν πρόκειται να μας σώσει η νοηματική και η παντομίμα, με χειρονομίες καλής θέλησης προς τη διοίκηση. Πρέπει να μιλάνε οι πράξεις σου, για να ακουστεί η φωνή σου. Κι αν σπάσει το τείχος της αφωνίας, δε θα υπάρξει νέα Βαβέλ. Το σύγχρονο προλεταριάτο θα βρει το ν-ο-ημα, όσες γλώσσες και αν μιλάνε οι εργάτες. Η χειρότερη Βαβέλ έρχεται όταν δεν αρθρώνουμε πολιτικό, ταξικό λόγο, αλλά παπαγαλίζουμε τη γλώσσα των αφεντικών. Είναι η (αδιέξοδη) κατάληξη του ατομισμού και των μοναχικών, παράλληλων δρόμων, που δε συναντιούνται ποτέ, και ας στοιβάζονται ντουζίνες εργάτες σε τηλεφωνικά κέντρα και εργοστάσια.

Μέχρι να εδραιωθεί η τηλεργασία για να διασφαλίσει πως δε θα βρισκόμαστε καν στον ίδιο χώρο, πόσο μάλλον στην ίδια (ταξική) πλευρά, απέναντι στο αφεντικό. Ο νέος θεσμός πλασάρεται ως μια μορφή χειραφέτησης (φτου, τηλεργασία για όλους!), για να νιώθει ελεύθερο το αλυσοδεμένο κατοικίδιο, που δεν έχει να χάσει παρά μόνο το κοκαλάκι που του πετάνε. Η τηλεργασία κι η δουλεία απελευθερώνουν. Προσοχή στον τόνο -πάει καιρός που επιμέναμε να το γράφουμε με «γιώτα», ως εναλλαχτική ορθογραφία που χάνεται μαζί με τα «χτ» και όσους τα εχτιμούσαν.

Βέβαια το ζώο αντιδρά αυθόρμητα από ένστικτο στις αλλαγές του περιβάλλοντος και ας μην μπορεί να αποκτήσει συνείδηση (ταξική και όχι μόνο) και να αρθρώσει λόγο. Αλλά τα εθελόδουλα, υποταγμένα δίποδα δεν κάνουν ούτε αυτό και σε αφήνουν με την απορία γιατί δεν αντιδρούν ενστικτωδώς έστω, με απλό ταξικό ένστικτο. Ούτε καν τετράποδο...

{Δε μιλάμε καν για ταξική συνείδηση, που μπορεί να προκύψει και αυθόρμητα, μες στον οικονομικό αγώνα -για αυξήσεις κτλ. Η επαναστατική συνείδηση είναι που έρχεται απέξω, όχι με ντελίβερι από αγωνιζόμενους διανομείς (της Wolt και της Efood) αλλά έξω από τη μιζέρια της βιοπάλης και την αποβλάκωση που προσφέρει το καθημερινό, εντατικό οκτάωρο -όταν τηρείται κι αυτό.
Αν η ταξική συνείδηση ήταν εμβόλιο, η δημόσια σφαίρα θα κατακτούσε νέες κορυφές ψεκ υστερίας. Μακριά από σωματεία και μπόλια! Μακριά από κόμματα, μη βρεις μπελά...
Βασικά τα μεγάλα κεφάλια της αστικής τάξης της χώρας (μαφιόζοι, καπιταλιστές, λαθρέμποροι και λοιπές ευγενείς τάξεις) είναι ικανοί να ικανοποιήσουν ακόμα και επιμέρους αιτήματα ή να δώσουν αυξήσεις πάνω από τον μέσο όρο, υπό τον βασικό όρο να μη συγκροτηθεί σωματείο στον χώρο τους. Καμία σχέση με την παλιά σκανδιναβική συνταγή, όπου κάθε νέος εργάτης γραφόταν υποχρεωτικά στο σωματείο -ακόμα και αν αγνοούσε την ύπαρξή του- για να μπει εξ αρχής στο μαντρί του κίτρινου εργοδοτικού συνδικαλισμού.}

Αφεντικά έχουν μόνο τα ζώα. Και οι αποκτηνωμένοι εργάτες που τους εκμεταλλεύονται σαν υποζύγια και τραβάνε το κάρο από τη λάσπη, με μπόλικο μαστίγιο και ελάχιστο καρότο. Μας επιτρέπουν να μουγκανίζουμε -αρκεί να μη διαμαρτυρόμαστε έντονα, έξω από το πλαίσιο της δημοκρατίας μας και της οθόνης του κινητού. Μας ενθαρρύνουν να γίνουμε μαντρόσκυλα του αφεντικού, να του κουνάμε χαρούμενα την ουρά για κάθε ψίχουλο και να γρυλίζουμε σε όσους τον ενοχλούν. Μας επιβάλλουν να περπατάμε σκυφτοί, με τα τέσσερα και να μη σηκώνουμε κεφάλι.

Αν θες, λοιπόν, να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να σπάσεις τις αλυσίδες σου. Να πάψεις να είσαι σκλάβος, ένα ομιλούν εργαλείο, να μη δουλεύεις σαν το ζώο για να ζήσεις -αν και όπως λέει ο Δαλιανίδης, κανένα ζώο δε θα ήταν τόσο ζώο για να πληρώνει τόσες εισφορές στο ΙΚΑ. Πρέπει να πάψεις να είσαι κατοικίδιο του αφεντικού, μαντρόσκυλο του καναπέ -που δε ζει στην πούδρα αλλά έχει μάθε να μένει ήσυχο στον καναπέ και να γαβγίζει σε όσους «κάνουν φασαρίες», απειλώντας την επιχειρηματική γαλήνη.

Αυτή η απεργία λοιπόν είναι ιστορική κι έχει ήδη νικήσει -και δεν πρόκειται να σταματήσει. Γιατί πέρασαν εκατομμύρια χρόνια για να σταθεί ο άνθρωπος στα δυο του πόδια και να σηκώσουν ανάστημα οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κάτεργα. Και θα είναι έγκλημα να έχουμε τώρα πισωγύρισμα. Κι έχει ήδη νικήσει, ανεξάρτητα από τους ελιγμούς της διοίκησης, γιατί λειτούργησε σαν ξυπνητήρι συνειδήσεων και σαν μεγάλο σχολείο, όπου πολλοί συνάδελφοι βγάζουν μια ολόκληρη τάξη (εργατική) μέσα σε λίγες βδομάδες και ας είχαν μείνει εξεταστέοι τις άλλες φορές. Και δεν υπάρχει εργάτης που να μην παίρνει τα γράμματα, αν μιλάμε για την αλφαβήτα της ταξικής πάλης. Το συμφέρον μας δε θέλουμε; -που αναρωτιόταν και ο Τραμπάκουλας.

Μιλάμε για επιχειρήσεις - κάτεργα του 21ου αιώνα, με σύγχρονους είλωτες, που όμως έχουν... δυνατότητες ανέλιξης (sub και βάλε) αν δεν απεργούν και δε συνδικαλίζονται. Και μπορούν να επιστατούν και να εκπαιδεύουν τους συναδέλφους τους, σαν μια ιδιότυπη πυραμίδα με μισθωτούς σκλάβους που δε διάβασαν πολύ προσεκτικά τα ψιλά γράμματα της σύμβασής τους -όπως θα έλεγε και ο Γκοσινί. Ή τα διάβασαν και υπέγραψαν, μην έχοντας άλλη εναλλακτική στον ορίζοντα.

Μιλάμε για επιχειρήσεις που έκαναν χρυσές δουλειές μες στην καραντίνα, που δεν καταλαβαίνουν από κρίση -ούτε από εργατικά δικαιώματα. Που τάζουν πίτσες (μπλε) ως μπόνους στους (αγαπάτε) υπαλλήλους τους, βάζουν άπιαστους στόχους, ελέγχουν κάθε λεπτό του ωραρίου, ζητάνε τον λόγο από όσους έβηξαν ή αφαιρέθηκαν κι εντατικοποιούν την εργασία στο έπακρο. Που βλέπουν τους εργαζόμενους στα call center ως πλήρως αναλώσιμους (σαν call girls -and boys) και απελπιστικά διαθέσιμους κάθε στιγμή της ημέρας και της βδομάδας -σαν καβάτζα για booty call. Είσαι για μια υπερωρία;

Μιλάμε για εργαζόμενους που δε φοβούνται απλώς να μη χάσουν τη δουλειά τους, αλλά ενίοτε και την άδεια παραμονής τους στη χώρα και νιώθουν ευάλωτοι σαν τους εργάτες γης στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας και άλλες σύγχρονες κοιλάδες του κέρδους (σαν Silicon Valley της Ελλάδας).

Τα αφεντικά τούς απειλούν ότι θα σηκωθούν να φύγουν και θα βρουν αλλού φτηνότερους σκλάβους. Το προφανές που ξεχνάνε βολικά είναι ότι έχουν έρθει στη χώρα μας για αυτό ακριβώς, ότι βρίσκουν εξειδικευμένο προσωπικό στις πιο χαμηλές τιμές της (διεθνούς) αγοράς. Με την κυβέρνηση να κανονίζει, σαν σουπερ-μαρκετάς, σούπερ προσφορές για τους επενδυτές-πελάτες της, αλλά να πετάει επικοινωνιακές χάντρες και καθρεφτάκια σε ιθαγενείς και μετανάστες εργάτες, για τον μικτό κατώτατο μισθό που θα φτάσει τα 950 σε βάθος τετραετίας.
-Γέλα, υπηρέτη! (τι σου ζητάνε...).

Ο ξεσηκωμός των σύγχρονων σκλάβων στα τηλεφωνικά κέντρα έχει κάποιες αναλογίες με την εξέγερση του Σπαρτάκου και των συντρόφων του. Η διαφορά είναι πως η σύγχρονη «αυτοκρατορία» (όχι του Νέγκρι) έχει σαθρά θεμέλια και δεν περιμένει στίφη βαρβάρων να την αλώσουν -θα ήταν και αυτοί μια κάποια λύση από τα αδιέξοδά της- γιατί εκφράζει η ίδια τη βαρβαρότητα και τη σαπίλα. Και μόνο ο «νεκροθάφτης» που παράγει η ίδια μπορεί να την κλείσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, νικώντας τα κοράκια (με νύχια γαμψά) και τα παπαγαλάκια (με μικρόφωνο και κάμερα) που τον περικυκλώνουν -αλλά δεν έπαιξαν ούτε ένα πλάνο από τη χτεσινή απεργία. Αρκεί να έχουμε αφομοιώσει το μάθημα των σύγχρονων Σπαρτακιστών: ο βασικός εχθρός δεν είναι ο ανταγωνιστής της εταιρείας μας, αλλά το ίδιο το αφεντικό μας και η τάξη του.

Τα παπαγαλάκια (με νύχια γαμψά) μας λένε να μη γίνουμε κοπάδι. Ότι μόνο με ατομικές συμβάσεις με τον λύκο μπορούμε να καθίσουμε σε ένα τραπέζι και να αποφασίσουμε από κοινού ποιος θα φαγωθεί σε αυτό. Αλλά η ουσία είναι να μη δεχόμαστε πια να μας φέρονται σαν ζώα και να πηγαίνουμε σαν πρόβατα στη σφαγή, χωρίς οργάνωση και αγώνα. Αυτός είναι ο μόνος μαγικός ζωμός που έχουμε. Η αλληλεγγύη της τάξης μας. Δεν υπάρχει όμως μαγική συνταγή ή μυστικά συστατικά -άλλοι έχουν άλλωστε την κουτάλα, και μας αφήνουν κάτι ξεροκόμματα πίτσα, ως μπόνους.

Η εργατική τάξη μπορεί να πάει στον παράδεισο, μόνο αν πάει τους βασανιστές της στην κόλαση και ατσαλωθεί στη φωτιά της μάχης. Αυτό φοβούνται οι εκμεταλλευτές της και πέφτουν πάνω της, σαν παπαδαριό, να την πείσουν ότι ο αγώνας είναι μάταιος, παράνομος και η απεργία περίπου συνώνυμο της αμαρτίας. Και ας κινεί το προτσές της κοινωνικής εξέλιξης.

Ιστορία μου, απεργία μου... Λάθος μου μεγάλο που τόσα χρόνια σε απέφευγα...

Υγ: στο βήμα τώρα οι αγρότες και να ετοιμάζονται οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες (φοιτητές, εργάτες κτλ).

Απεργιακός απολογισμός

Η απεργιακή συγκέντρωση της Πέμπτης στην Ομόνοια ήταν μία από τις μαζικότερες κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, που όλα τα σκιάζει η ροζ Πασοκάρα και τα πλακώνει η σκλαβιά. Την ώρα που κάποιοι ψάχνουν να βρουν το χριστουγεννιάτικο μήνυμα της καταναλωτικής αγαλλίασης, η μαζική διαδήλωση έδινε ένα διαφορετικό μήνυμα προς δύο κατευθύνσεις: α) δε θα βάλετε στο γύψο την απεργία και β) κάτω τα χέρια από την Παλαιστίνη.

Για το τελευταίο σημειώνω ως πολύ θετικό το πύκνωμα των πορειών προς την πρεσβεία (μία είναι η πρεσβεία, άλλο αν κάποιες παρέες παίρνουν από αλλού γραμμή) και το αντι-ιμπεριαλιστικό αίσθημα που ξανατονώνεται. Να μυρίσει στον αέρα "Go home, killers" και ημέρες 99', όπωςγια παράδειγμα με τους μαθητές πχ και τα πολύ μαζικά μπλοκ τους.

Αν είχαμε σοβιέτ, μπορεί ο Δρίτσας να έβαζε και θέμα αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ -που δε γίνεται έτσι νέτο-σκέτο, επειδή το θέλει μια κυβέρνηση. Να δεις που οι Συριζαίοι είναι τελικά κομμουνιστές και τα παραπέμπουν όλα στη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού και τη σοβιετική-εργατική εξουσία. Αλλά αν είμαστε η τελευταία σοβιετική χώρα-γωνιά της Ευρώπης πώς γίνεται να μην έχουμε σοβιέτ; Λες να απονεκρώθηκαν, ως όργανα άσκησης της εξουσίας, και να περάσαμε στον κομμουνισμό;

Στα αξιοσημείωτα της ημέρας, ο λόγος ενός παλιού χαλυβουργού, από την εποχή που το κράτος επιχειρούσε να καταργήσει την πάλη των τάξεων. Όχι όπως τώρα που την προωθεί -για να μη μένει ιστορικά αδικαίωτη- και στέλνει παρακρατικούς, ταξικούς παλαιστές-μπράβους, για να την τιμήσουν από τη δική τους πλευρά. Εδώ αλήθεια παρεμβαίνει αυτεπάγγελτα καμιά αρχή ή όλα είναι σύννομα -σε αντίθεση με τις απεργίες πχ, που κρίνονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία παράνομες και καταχρηστικές;

Κι είχε ενδιαφέρον να βλέπεις το χαλυβουργό να βάζει το διαχρονικό ζήτημα της δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς και την ίδια ώρα, μια περιπτερού στην Αθηνάς να διαβάζει επιδεικτικά τη φυλλάδα με το ίδιο όνομα (Δημοκρατία) που εσχάτως δίνει ρεσιτάλ και ό,τι αντικομμουνιστικό βιβλίο-λίβελο κυκλοφορεί. Κι αυτοί να φανταστείς, είναι οι καλοί, οι μετριοπαθείς, οι καραμανλικοί, που έρχονται σε συνεννόηση με το Σύριζα...

Η εικόνα της ΓΣΕΕ ήταν κάτι ανάμεσα σε φαιδρή και καταθλιπτική, χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο. Η μόνη διαφορά με άλλες φορές ήταν το "λατρεμένο" ΣΕΚ, που δεν ήταν στημένο εξ αρχής στο Μουσείο, για να την κάνει με ελαφριά (μετατόπιση) προς το Πεδίο του Άρεως, και πιθανότατα άλλαξε προσυγκέντρωση, αφήνοντας το Μουσείο (και τη συγκέντρωσή του).

Οι δυνάμεις καταστολής ήταν πάνοπλες κι ετοιμασμένες, έχοντας στην πλάτη τους ένα καλό μάθημα από τις 5 Δεκέβρη και δείχνοντας έτοιμες για ρεβάνς. Αφορμής δοθείσης, γράφω ετεροχρονισμένα ορισμένες εντυπώσεις από τότε, σε συνδυασμό με τα τωρινά, και τον απόηχό τους.

Σε αρκετούς έκανε εντύπωση η δυναμική έφοδος του ΠΑΜΕ στο κτίριο της Σταδίου. Κάποιοι σοκαρίστηκαν με την εικόνα του τραυματισμένου Ματατζή κι άλλοι το χάρηκαν με την ψυχή τους, θεωρώντας πως ήταν καιρός να αρχίσουν τέτοιες ενέργειες, ενώ υπάρχουν κι αυτοί που το βλέπουν αφ' υψηλού ως μια επικοινωνιακή ενέργεια. Τα κριτήρια εδώ είναι λίγο ελαστικά και περίεργα: όταν οι μαύροι (βασικά το "τμήμα κρούσης" της Ζωής) κάνουν τηλεοπτική έφοδο με όρους κοινωνίας του θεάματος, ενθουσιάζονται με την ανάθεση στους σύγχρονους Ρομπέν των Δασών. Όταν το κάνουν οργανωμένα εργατικά σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, εκεί το πράγμα αλλάζει και λένε πως γίνεται προς άγραν εντυπώσεων. Εντυπωσιακή ευελιξία σε σταθμά και κριτήρια...

Αυτό που δυσκολεύονται ή μάλλον δε θέλουν να καταλάβουν είναι πως εκείνη τη μέρα υπήρχε αυθόρμητη κι ανυπόκριτη συσσωρευμένη οργή για την άθλια μεθόδευση της κυβέρνησης που πήγε να περάσει στα μουλωδτά το νέο συνδικαλιστικό νόμο. Με φαστ-τρακ διαδικασίες, σε ένα νόμο, με ένα άρθρο ή μάλλον με μια τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο. Η καλύτερη -και σίγουρα πιο χυδαία- κυβέρνηση που είχε στα χρόνια της μεταπολίτευσης, στην υπηρεσία της η αστική τάξη. Κι οι θεσμοί βεβαίως-βεβαίως, για να μην ξεχνάμε την εκπληκτική παραδοχή-ομολογία του Βούτση στη Βουλή.

Πόσο πιο απλά να το πει ο άνθρωπος; Η σοσιαλδημοκρατία κάνει τη βρώμικη δουλειά καλύτερα, γι' αυτό και την προτιμάνε. Επειδή μπορεί να βγάλει το Χατζηαβάτη που κρύβεις μέσα σου, να δεις την εξουσία σαν πολυχρονεμένο αγά, και να εύχεσαι να σου κόβει μισθούς, για να του δίνει κέρδη και να φέρει την ανάπτυξη. Καλύτερα χαμηλούς μισθούς, παρά καθόλου. Κάλλιο σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή, παρά περιπέτειες εκτός του κυρίαρχου πλαισίου. Σκέψη γνήσιου συριζοτρόλ -που και αυτά εξάλλου χαμηλή ταρίφα έχουν.

Η οργή ήταν γνήσια, ξεχείλιζε κι αυτό φάνηκε κι από τη μαζικότητα της συγκέντρωσης, μολονότι έγινε με ειδοποιήσεις της μιας βραδιάς, τελευταία στιγμή, και με το γενικό σύνθημα "όλοι κάτω" (πάνω κανείς, που λέει κι ένα άλλο σύνθημα). Και δεν ξεθύμανε ούτε με τον ελιγμό της κυβέρνησης (την προσωρινή υποχώρηση), που μες στην αθλιότητά της μπορεί να ξαναφέρει την τροπολογία μες στα Χριστούγεννα, όπως ο ψαλιδοχέρης Κατρούγκαλος.

Αυτό το τελευταίο είναι φράση αυτούσια παρμένη από το λόγο του Πέρρου, που είχε ωραίες μπηχτές για αυτούς που έκαναν μάρμπεκιου με αντάρτικα και φορτισμένες στιγμές, πχ με το "άι σιχτίρ" που πρέπει να πούμε στην κυβέρνηση, την ΕΕ, τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Και μας έδωσε στο τέλος το σύνθημα για να ξηλώσουμε την πινακίδα του υπουργείου, που "δεν είναι εργασίας, είναι της κυβέρνησης και της εργοδοσίας".

Ο for Οικοδόμοι

Αυτό που ακολούθησε είναι βγαλμένο από τις καλύτερες σκηνές του Γκοσινί, ό,τι πιο κοντινό έχω δει στις εφόδους του γαλατικού χωριού (στον ουρανό, αρκεί να μην τους πέσει στο κεφάλι, όπως λέει κι Μαζεστίξ, που ‘χει διαλεκτική σχέση και σύνδεση με τις μάζες). Οι αστυνομικοί που ‘ταν μπροστά έφυγαν με οριζόντια φορά από ένα ωστικό κύμα -σα λεγεωνάριοι μετά από γαλατική μπούφλα. Αλλά η λαμαρίνα της εισόδου αντιστάθηκε περισσότερο από ό,τι ένα συνηθισμένο γαλατικό οχυρό (Μπαμπαορούμ, Πετιμπονούμ κτλ) και άνοιξε στον αδύναμο κρίκο της, μετά από κάνα πεντάλεπτο και συντονισμένες ενέργειες κυματοειδούς πίεσης, που άσκησαν οι σύντροφοι στις πρώτες αλυσίδες.

Η είσοδος στο υπουργείο έγινε με αλαλαγμούς χαράς, αλλά δεν είχε τίποτα το επεισοδιακό, πέραν της κεκτημένης φόρας των διαδηλωτών. Ασφαλώς βρέθηκαν στο δρόμο κάτι άτυχα αγριογούρουνα, κάτι μηχανές που έπεσαν και τις ξανασηκώσαμε αμέσως, κι ένας ματατζής που μάτωσε βασικά μόνος του, σαν παράπλευρη απώλεια, αλλά χαμογελά μόνος του στο φακό, για να δείξει πως δεν τρέχει τίποτα. Εξάλλου, αν έπεφτε κάνα χημικό μες στη στοά, που είναι κλειστός χώρος, θα θρηνούσαμε θύματα, και δεν πήραμε αυτό το ρίσκο. Οι γαλατικοί συνειρμοί θα ολοκληρώνονταν αν έπεφτε κι η κλούβα στο Μαξίμου -όπως οι πύργοι στα γαλατικά οχυρά- αλλά αφήσαμε κάτι ακόμα για την άλλη φορά.

Κι αυτό το ματωμένο χαμόγελο ήταν η καλύτερη απάντηση στα συντονισμένα συριζοτρόλ που βγήκαν παγανιά να μιλήσουν για βία, πρωτοφανή σκηνικά και χρησιμοποιούσαν νηφάλια κίτρινα δημοσιεύματα του τύπου "το ΠΑΜΕ καίει το κέντρο της Αθήνας" από i-efimerida και λοιπό συρφετό.
Καθείς εφ ω ετάχθη. Αλλά αυτά τα λέτε γιατί θέλετε να έρθει ο Κούλης...

Σε κάθε περίπτωση, πήραν το μήνυμα πως δε θα περάσουν το σχεδιασμό τους αμαχητί, χωρίς να ανοίξει μύτη. Κι είναι ζήτημα τι άλλο θα γινόταν, αν δεν είχαν υποχωρήσει την τελευταία στιγμή και είχαμε περαιτέρω κλιμάκωση.

Ένα μήνυμα που φαίνεται πως το πήραν καλά υπόψη τους και βγήκαν στην αντεπίθεση, επιστρατεύοντας μπράβους, παρακρατικούς μηχανισμούς, αλλά και την καλή διευθύντρια που δεν άφηνε τα παιδιά να φύγουν τη μέρα της απεργίας και μοίραζε αποβολές προς γνώση, συμμόρφωση και διαμόρφωση υποταγμένων συνειδήσεων.
Γίνονται πράγματα γενικά, στην πόλη που έχει το κακέκτυπο του πύργου της Διεθνούς...

Ένας ολοκληρωμένος απολογισμος φυσικά χρειάζεται άλλα στοιχεία, σφαιρική εικόνα, ποσοστά συμμετοχής, κτλ. Αυτά αποτυπώνουν απλώς έναν απόηχο και δίνουν τον τόνο για τις επόμενες μέρες, αφού το μέτωπο παραμένει ανοιχτό και μπορεί να το φέρουν για κλείσιμο μες στις γιορτές, σαν τους κλέφτες ή μάλλον σαν τους καλικάντζαρους...

Αγώνας ταχύτητας

Οι φοιτητικές εκλογές κύλησαν σε κλίμα ημιθερινής ραστώνης κι αδιαφορίας. Υπήρχαν σαφώς εξαιρέσεις στον κανόνα και σημαντικές ανακατατάξεις, όπως η πρωτιά στη φιλοσοφική του ΕΚΠΑ, κι αρκετές άλλες διακρίσεις, αλλά μιλάμε για το γενικό κλίμα και τη μεγάλη αποχή που έδωσε τον τόνο. Αφού να φανταστείς, δεν έπεσε καν η σελίδα του ΜΑΣ, από τις πολλές επισκέψεις...
Κι αν κάποιοι πίστευαν πως η δική μας βάση είναι μπετόν-αρμέ κι έρχεται βρέξει-χιονίσει, οπότε η πεσμένη συμμετοχή μας ευνοεί κι αυξάνει τα ποσοστά μας, έπεσαν έξω. Αφενός η μεγάλη άνοδος εκφράζεται μάλλον με κλίμα ενθουσιασμού και σχετικά αυξημένη συμμετοχή. Αφετέρου, αυτά τα μπετόν-αρμέ είναι τελικά λίγο σχετικά, όπως απέδειξε κι η πείρα από τις εκλογές του 12'.

Αντιθέτως, η πεσμένη συμμετοχή φέρνει στην επιφάνεια άλλα φαινόμενα και τάσεις: το νεκραναστημένο ζόμπι της ΠΑΣΠ, σαν ακέφαλο σώμα κότας που επανασυσπειρώνεται και αποκτά αυτόνομη οντότητα ως οργανισμός, ξαναπαίρνοντας τη δεύτερη θέση στα ΤΕΙ (αν και εμείς δεν πρέπει να υπολογίζουμε τα αποτελέσματα της Σίνδου, που -μολονότι νοθευμένα κι αναξιόπιστα- θα μας ανέβαζαν αισθητά). Το 40% της ΔΑΠ που ανέκτησε κάποιες "αντάρτικες" απώλειες του πρόσφατου παρελθόντος. Τη δική μας πτώση σε απόλυτο αριθμό ψήφων και σε ποσοστά στα ΤΕΙ. Ακόμα και τη μικρή άνοδο του ανύπαρκτου Bloco, που φλέρταρε προς στιγμήν με την πτώση σε ποσοστά υπό του μηδενός, αλλά τελικά ξεπερνά τις Αγωνιστικές Κινήσεις και τη μονάδα, ενώ πήρε την πρωτιά και στα ΜΜΕ (όχι ΕΜΜΕ παιδιά, νισάφι) του ΑΠΘ, που έχει ξαναγίνει μεν, αλλά είναι η πρώτη φορά που το πετυχαίνει ως κυβερνητική δύναμη, και μάλιστα σε μια σχολή που πέρσι είχαμε αυτοδυναμία με 80%.
Πεθαίνει η μητέρα του ΓΓ, ο εγγονός του πατερούλη -που δεν του πολυέμοιαζε πάντως- κι ύστερα αυτό. Αποφράδα μέρα...

Κι ύστερα είναι το "έλα να δεις" του Κλίμοφ και των/της ΕΑΑΚ. Κι εντάξει να μη συμφωνείς για το άρθρο (η/τα) ή για το αν είναι πτέρυγα, σχήματα, παράταξη ή ό,τι άλλο. Όχι όμως και να μη βρίσκεις ποιος είναι και ποιος όχι ΕΑΑΚ. Υπήρχε ΕΑΑΚ σκέτο, ΕΑΑΚ με αστερίσκο*, με ΑΡΕΝ που είναι στη ΛαΕ, με ΑΡΕΝ που είναι μόνη της, με ΑΡΔΗΝ... Κι εσύ καταλαβαίνεις τελικά ότι έχεις γεράσει, όταν αδυνατείς να καταλάβεις ποιος είναι τι, σαν τη σκηνή με το ρωμαϊκό εμφύλιο από το "Αστερίξ Λεγεωνάριος", όπου ο Σκιπίωνας αηδιασμένος κηρύσσει υποχώρηση.
-Μα εδώ δεν καταγράφεστε ως ΕΑΑΚ;
-Μα όχι...
-Μα ναι...

*όπως στο site της νΚΑ, που έλεγε με αστερίσκο πως κατά τόπους η ΕΑΑΚ συνεργάζεται και με άλλες αριστερές δυνάμεις -sic. Και για να δείξει άνοδο των δυνάμεών της έδειχνε όπως πάντα μόνο μερικές σχολές (όχι συλλόγους, σχολές), που στα ΤΕΙ πχ μας έδιναν μέχρι χτες να έχουμε πάνω από 30% και να δίνουμε μάχη με τη ΔΑΠ για την πρώτη θέση... Και καταλαβαίνεις πότε/αν μια παράταξη δίνει αξιόπιστα αποτελέσματα, όταν οι άλλοι με τις αλχημείες τους της δίνουν παραπάνω από ό,τι η ίδια στον εαυτό της.

Όσο για την "εκλογική απεργία" και τα ντου των "παιδιών", τα οργανωμένα μπάχαλα στο κέντρο της Αθήνας, σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΑΤ (αυτούς τους γνωστούς άγνωστους) κτλ ήταν μπορώ να πω πιο προβλέψιμα κι από εκλογική νοθεία της ΔΑΠ, από την ανυπαρξία του Μπλόκου κι από Πασπίτικη εκδρομή στην Αράχωβα...

Β' μέρος με την απεργία των διανομέων-ντελιβεράδων, τη συγκέντρωσή τους στο πεδίο του Άρεως και τη μοτοπορεία που ακολούθησε. Είναι γνωστές σε όλους μας οι άθλιες συνθήκες του επαγγέλματος, που το καθιστούν γαλέρα χωρίς κουπιά (αν είχε κουπιά, τουλάχιστον, θα μπορούσαν να πιαστούν από κάπου και να γλιτώσουν κάποιες θανατηφόρες πτώσεις, όπως η πρόσφατη περίπτωση που ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε στην απόφαση για απεργία).

Στην κινητοποίηση συγκεντρώθηκαν μερικές εκατοντάδες δίκυκλα (ομολογώ πως δεν έχω ξανακάνει υπολογισμούς με μηχανάκια και δε μου ήταν πολύ εύκολο). Το μπλουζάκι του σωματείου έβαζε πολύ σωστά το σύνθημα "από τον αγώνα δρόμου στο δρόμο του αγώνα". Ενώ το πρώτο σύνθημα που ακούσαμε ήταν: "δεν είμαστε παιδιά, δεν είμαστε παπιά, είμαστε εργάτες, γαμώ τα  αφεντικά".

Δεν ξέρω αν αυτό το σύνθημα εκφράζει κάποια ώριμη ταξική συνείδηση ή ακριβώς το αντίθετο. Αν όλο το συγκεντρωμένο πλήθος ήταν ντελιβεράδες κι αν όντως απέργησαν όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί χτες. Αν η απόφαση για την απεργία πάρθηκε με μαζικές συλλογικές διαδικασίες. Αν έγινε κάποια ενημέρωση από το σωματείο στους χώρους δουλειάς -πέρα από την πετυχημένη διαδικτυακή διάδοση της κινητοποίησης και μιας αφίσας που τη "διαφήμιζε". Αν είναι λογικό και προτιμότερο οι διανομείς στον επισιτισμό πχ να οργανώνονται σε ξεχωριστό σωματείο βάσης, με βάση το εργαλείο της δουλειάς τους κι όχι στο κλαδικό σωματείο, μαζί με τους συναδέλφους τους.
Για πολλά από τα παραπάνω διατηρώ τις αμφιβολίες μου (ή την έμμεσα διατυπωμένη άποψή μου).
Αλλά...

Αλλά τα μέλη του σωματείου έκαναν έναν αγώνα, που τον οργάνωσαν μάλιστα με κάποιες απεργιακές φρουρές χτες το πρωί. Και σ ε κάθε περίπτωση, δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται, σηκώνει το ανάστημά του, κάνει ένα πρώτο βήμα -κι ας είναι μετέωρο...

Τα βέλη της κριτικής λοιπόν δεν πάνε σε αυτούς, αλλά σε κάποιους από τους διαδικτυακούς αλληλέγγυους, που λίγες μέρες πριν, θεωρούσαν τουφεκιά στον αέρα την 24ωρη πανεργατική απεργία, που δε βγάζει τίποτα, κοκ. Η αλληλεγγύη δεν εξαντλείται σε μια κοινοποίηση στο προφίλ μας ή στο να μην παραγγείλουμε φαγητό και καφέ για μια μέρα. Η αλληλεγγύη περνάει πρωτίστως μέσα από τη δική μας πράξη-δράση στο δικό μας χώρο. Κι ελέγχεται σοβαρά για την αξιοπιστία της, όταν αναλώνεται σε φραστική υποστήριξη για κάποια κινητοποίηση, αλλά γίνεται άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, για να δικαιολογήσει την απεργοσπασία, όταν φτάνει η δική μας σειρά.

Καλώς ήρθε το Μνημόνιο 4

Ο κόσμος στο χτεσινό πανεργατικό συλλαλητήριο ήταν πραγματικά πολύς, πιάνοντας όλο το μήκος της Σταδίου, από την Ομόνοια, μέχρι το Σύνταγμα. Από τα πιο μαζικά απογευματινά συλλαλητήρια, που μπορώ να θυμηθώ, το τελευταίο διάστημα.

Στη Φιλελλήνων, η πορεία "έσπασε" στα δύο, το μεγαλύτερο τμήμα της έκανε ένα μικρό κύκλο για να ανέβει στην Αμαλίας, ενώ το ΜΑΣ με πολύ μαζικά μπλοκ, έπιασε το κομμάτι της Όθωνος, και αργότερα ήρθε παραπλεύρως, από την Αμαλίας, πίσω από τη γραμμή του τραμ, σα δεύτερη λωρίδα κυκλοφορίας.

Οι λοιπές δημοκρατικές-αντιμνημονιακές δυνάμεις (αριστεροχώρι κι αναρχία) είχαν μάλλον αναιμική παρουσία, όπως κάθε φορά σχεδόν μετά το δημοψήφισμα του 15'. Πολύ λίγοι, αισθητά λιγότεροι από ό,τι στις απεργιακές συγκεντρώσεις της Τετάρτης, με μεγάλη πυκνότητα προς την πλευρά από την οποία ερχόταν το ΠΑΜΕ, ενώ από την άλλη μεριά (προς Πανεπιστημίου, Σοφίας, κτλ) δεν υπήρχε ψυχή.
Το πιο μαζικό μπλοκ ήταν αυτό των φοιτητικών συλλόγων, οι ΛΑΕτζήδες έπιασαν με τις λιγοστές τους σημαίες το κομμάτι μπροστά από την εξέδρα, για να φαίνονται καλύτερα.

Αλλά τα καλύτερα θεατρικά δρώμενα δεν τα είχαμε δει ακόμα. Ένα τσούρμο-θίασος με κορυφαία του χορού τη Ραχήλ Μακρή, επικεφαλής μιας τριαντάρας παρατρεχάμενών της, ντυμένων με ειδικά μπλουζάκια, με ένα ειρωνικό σύνθημα για τη φρουρά της βουλής, σκέφτηκε να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά της τελευταίας, με μια παρωδία εφόδου. Έδρασαν συνεπικουρικά κι οι μπάχαλοι με μια παρωδία σύγκρουσης που έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα: να πνίξουν τα ΜΑΤ με χημικά όλη την πορεία.

Ο καταμερισμός εργασίας ήταν τέλειος κι αποτελεσματικός. Η Ραχήλ το σόου εκτός βουλής, η ΛαΕ με τα τρικάκια και τη Λαεθάλασσά της εντός βουλής, και "τα παιδιά" το γκραν φινάλε με βαρελότα και τρακατρούκες στο τέλος. Η κοινωνία του θεάματος με πολιτικούς όρους (εξω)κοινοβουλευτικού κρετινισμού.

Το σύνθημα δόθηκε. Σαν έτοιμοι από καιρό, σαν Συριζαίοι, σαν που ταιριάζει σε όσους αξιώθηκαν να ψηφίσουν το τέταρτο μνημόνιο, έριξαν στο ψαχνό χημικά, για να διαλύσουν τη διαδήλωση. Αλλά δεν τους κάναμε τη χάρη. Τα μπλοκ ανασυγκροτήθηκαν γρήγορα, επέστρεψαν προς την πλατεία, οι πρώτες γραμμές ήταν εφοδιασμένες και με Riopan, αν είδα καλά -κι ομολογώ πως δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Παραμείναμε στην Αμαλίας αρκετή ώρα και διαλυθήκαμε συγκροτημένα, ακούγοντας (ή μήπως μυρίζοντας;) τα μεθεόρτια, καθώς φεύγαμε. Ναι αλλά μόνοι μας φύγαμε, δε μας διώξανε...

Την ίδια στιγμή στη Βουλή...
...ο Τσίπρας έλεγε πως αν μετρούσαμε κάθε μεσοπρόθεσμο ως μνημόνιο, τώρα θα είχαμε φτάσει στο 40ό μνημόνιο. Σύμφωνοι, αλλά αυτό πώς ακριβώς δικαιώνει τη δική του θέση-στάση; Αναιρεί άραγε την εκτίμηση του Κουτσούμπα πως αυτή η βουλή είναι η μόνη που "άντεξε" να ψηφίσει και δεύτερο μνημόνιο στη θητεία της -δείχνοντας την αξία χρήσης της ΔΦΑ για το σύστημα;

...ο Μητσοτάκης είχε έτοιμη δευτερολογία -χωρίς να ασχολείται με όσα έχουν ειπωθεί ενδιάμεσα για να απαντήσει- και διάβαζε χαμογελώντας τα μέτρα (που υπερκαλύπτουν τα όποια αντίμετρα) λες και χαιρόταν -κι όντως επιχαίρει- για όσα έρχονται. Τρομερή επικοινωνιακή τακτική...

Το επίπεδο του δικομματικού καβγά σπάει κάθε ιστορικό χαμηλό, φτάνοντας σε δυσθεώρητα βάθη-γκεστάλτ (ακόμα και σε σχέση με το φτηνό κουτσαβακισμό του Σαμαρά, στο πρόσφατο παρελθόν).

Κι όσο για το επόμενο Συριζαϊκό μνημόνιο -όπου θα επικαλεστούν το Στάλιν, όπως λέει ο Παφίλης- μπορούν να διασκευάσουν τους στίχους για την Τρίτη Διεθνή: μνημόνιο τέσσερα, του Λένιν-Στάλιν... ως μαύρα κοράκια που πέφτουν στην εργατιά.

Απεργιακό δελτίο

Τι κρατάμε από αυτό το διήμερο.

-Τον κακό τους τον καιρό, που μας τα έκανε μούσκεμα, κι είναι βέβαιο πως ακύρωσε πολλές συμμετοχές και κρατήσεις, κυρίως από χύμα κόσμο, που θα έκανε τη διαφορά χτες, αλλά ακόμα κι από το στενό πυρήνα -όσο "στενή" μπορεί να θεωρηθεί αυτή η βάση που κατεβαίνει σταθερά με το ΠΑΜΕ στις απεργιακές συγκεντρώσεις.
Εξάλλου το πιο δύσκολο είναι να σπάσεις το απεργιακό ρόδι, να νικήσεις το φόβο και τη μοιρολατρία κι όχι τις καιρικές συνθήκες. Αυτές δεν πτοούν τους αποφασισμένους, που έχουν γίνει σύντροφοι παντός καιρού. Από το μίνι καύσωνα της Κυριακής, στη μαραθώνια πορεία ειρήνης, στη χτεσινή απεργιακή μπόρα.

-Την αλλαγή παραστάσεων από την Ομόνοια (που ήταν κατειλημμένη από... υψηλή τέχνη) στην Κοτζιά, κατά κόσμον και για την απεργιακή περίσταση, Εθνικής Αντιστάσεως, ου μην και Ταξικής Αντιστάσεως.
Την ιδέα ενός σφου να βγάλει κάθε σωματείο τη δική του ομπρέλα -όπως με τις σημαίες- ου μην και παρασόλια για το καλοκαίρι.
Το αυτοσχέδιο σύνθημα: η νεροποντή δε θα τη σπάσει, του λαού η πάλη θα την σπάσει...
Και τη σημειολογία του καιρού, που άνοιξε σταδιακά, με την έφοδο σε καθαρό ουρανό (ανατροπές δε φοβάται) και το παλιό προεκλογικό σποτάκι του κόμματος "έρχεται θύελλα", που τη διαδέχεται μια ηλιόλουστη, νικηφόρα αλυσίδα.

Τους σφους-συναδέλφους που έσκαγαν μύτη σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, αργά αλλά ορμητικά, σαν τις συνθήκες που ωριμάζουν. Κι ας μην κοκκινίζουν όσο γρήγορα θα θέλαμε...
Το χαιρετισμό του αξιωματικού εν αποστρατεία της ΕΛΑΣ -από τα σώματα ασφαλείας- και όχι του ΕΛΑΣ, όπως σκεφτήκαμε σχεδόν όλοι, προς στιγμήν, συνειρμικά.
Τον ελιγμό Γράμμος-Βίτσι, Σταδίου-Πανεπιστημίου, για να αποφύγουμε τη... ΛΑΕθάλασσα και τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.
Και το σχόλιο ενός σφου πως αυτό το κόκκινο που έφραξε για λίγο το δρόμο στη συγκέντρωση του Μουσείου, δεν ήταν φανάρι, αλλά το ΠΑΜΕ.

Τα εθιμοτυπικά επεισόδια στην πορεία των άλλων, για να έχουν τα κανάλια υλικό να παίζουν.
Τις αστείες, προσωποκεντρικές αναρτήσεις της Ίσκρα για την πρόκληση να μην αφήσουν τον Παναγιώτη το Λαφαζάνη να μπει στη Βουλή -ως τι;- όχι για να εφοδεύσει στα κοινοβουλευτικά ανάκτορα, αλλά για... να παρκάρει το αυτοκίνητό του. Ε όχι, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Και μια εξίσου γραφική αγανακτισμένη-μεσήλικα, που τραγουδούσε μόνη της με μια ντουντούκα: όχι-όχι-όχι στα μνημόνια, θα το λέω για πάντα, αιώνια...
Σύνθεση κι εκτέλεση επιπέδου Κακοφωνίξ. Κι ό,τι πιο κοντινό έχω δει -στην πραγματική ζωή- σε εκείνο το σποτάκι με τον "Σάββας-καφέ", που είχε ξεχαστεί στην Πορτογαλία, και δεν έλεγε να γυρίσει πίσω.

Τις μουσμουλιές των Συριζαίων βουλευτών, που ανεβάζουν σε δυσθεώρητα ύψη το ρεκόρ πασοκιάς στην αίθουσα και τον πήχη της γραφικότητας.
Τα κενά αέρος στην... τριτοδιεθνιστική ανάλυση του Τσακαλώτου. Την ατάκα της Αλέκας για τις διάφορες στολές του Σύριζα, που ετοιμάζεται να βάλει κατά το φθινόπωρο αυτήν του υποστηρικτή της Οχτωβριανής Επανάστασης. Και την αγανάκτηση του Παφίλη: στο ένα μνημόνιο επικαλεστήκατε το Μαρξ, στο άλλο τον Λένιν, μην πάτε στο επόμενο, με το όνομα του Στάλιν πχ...

Την αγανάκτηση του Κασιμάτη της Καθημερινής για τα αντι-ΕΕ σκίτσα της έκθεσης Sweet Europe στο Σύνταγμα, που είναι παράσημο για τους ίδιους τους σκιτσογράφους. Και την ωμή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, όχι μόνο για την αξία των "περιθωριακών γελοιογράφων" όπως χαρακτηρίζει διεθνούς φήμης πενάκια, αλλά και για την ανόητη γενίκευση. Όποιος επισκεφτεί την έκθεση θα δει πως αρκετά σκίτσα έχουν από... βρετανικό χιούμορ -για να το θέσω κομψά- ως μάλλον αντιδραστική φιλο-ΕΕ οπτική.

(Την παρωδία που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, να βγάζει για πολλοστή φορά την μπόχα της στον αέρα).

-Τη δεύτερη μέρα της απεργίας σε πολλούς κλάδους, τη σύγκρουση των εργαζόμενων του ΟΤΑ με τις δυνάμεις καταστολής στο υπουργείο, τις κινητοποιήσεις των συνταξιούχων. Και προφανώς την κορύφωση με τα πανεργατικά συλλαλητήρια το απόγευμα. Τα λόγια είναι περιττά κι η μόνη ομπρέλα που χρειάζεσαι είναι το ΠΑΜΕ.

Κάτι πρέπει να αλλάξει

Δεν πάει άλλο έτσι, κάτι πρέπει να αλλάξει.

Ναι αλλά αυτό δε θα γίνει μεταφυσικά, χωρίς να κουνήσουμε και το δικό μας χεράκι μαζί με την Αθηνά, αν επικαλούμαστε απλώς το όνομά της επί ματαίω.

Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει αν δεν ανοίξουμε το στόμα μας, όχι για να καταπιούμε αμάσητα όσα μας σερβίρουν, αλλά για να μιλήσουμε, να αντιδράσουμε. Τίποτα δε θα γίνει αν δεν πάρει ο καθένας μας μια απόφαση να ξεσηκωθεί, να απεργήσει, να παρακινήσει τους άλλους γύρω του.

Τίποτα δε γίνεται αν μένεις θεατής, όλα ανατρέπονται αν ξεσηκωθείς...

-Και τι θα αλλάξει; ρωτάνε πολλοί. Τι βγαίνει με μία απεργία;

Καταρχάς δε θα αλλάξει τίποτα, αν απλώς αλλάξουμε πλευρό και συνεχίσουμε το μακάριο ύπνο μας, ως τάξη παραιτημένη, που δε διεκδικεί τα συμφέροντά της.

Αν αλλάξουν απλώς τα τζάκια και έρθουν νέοι παίκτες στα πράγματα.

Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, αν απλώς αλλάξει ο Μανολιός και βάλει τα ρούχα του αλλιώς, ροζ και μπλε, μαζί που πλύθηκαν κι έγιναν στενός κορσές. Ροζ και γαλάζια, σ' έναν ανούσιο δικομματικό καβγά, τύπου αγοράκια-κοριτσάκια, μαύρες κότες και ιππότες, όπως έλεγε κι ο Ζάχαρης, σε ένα πολύ εύστοχο φωτομοντάζ από τη βουλή.

Ο οποίος έγραψε επίσης στο προφίλ του και το εξής.

Πράγματι,οι απεργίες και οι συγκεντρώσεις είναι μπανάλ, πασέ και βίνταζ. Να τις σταματήσουμε και να κάνουμε εκείνο το άλλο, το τέτοιο το πως το λένε μωρέ, που και φρέσκο είναι και διαχρονικά έχει αποδειχτεί πιο αποτελεσματικό.

Εδώ υπάρχει κι ο βαρυ-ασήμαντος αντίλογος από μπαρουτοκαπνισμένους αγωνιστές της οθόνης και του πληκτρολογίου πως η απεργία είναι τουφεκιά στον αέρα και δε θα πετύχει τίποτα αν δε γίνει απεργία διαρκείας. Σε αυτό το σημείο να προσθέσω πως καμία απεργία διαρκείας δεν πρόκειται να πετύχει, αν δε συνοδευτεί από ένοπλη εξέγερση. Και μαζί με αυτό, τη σιγουριά μου πως αυτοί που τρέμουν να ρίξουν μια... "τουφεκιά στον αέρα", όπως τη λένε, θα είναι πανέτοιμοι, ψημένοι κι ώριμοι από καιρό να πάρουν το ντουφέκι τους για αυτήν την ένοπλη εξέγερση, βρε ποτέ θα φλε-ε-ε-βαρίσει.

Μα καλά εσείς δεν πρέπει να αλλάξετε τίποτα;

Ου-ου, ένα και δυο μόνο; Ολόκληρο τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε.

Πρέπει καταρχάς να εναλλάσσουμε ευέλικτα τα μέσα.

Αλλάζουμε το μέρος της συγκέντρωσης και έχουμε απεργιακό κάλεσμα για αύριο στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης, που της έχουν αλλάξει το όνομα και δεν τη λένε πια Πλατεία Κοτζιά (κι όταν πάρουμε την εξουσία, μπορούμε να τη λέμε κι εμείς "πλατεία Κοτζιά" αλλά στη μνήμη του μεγάλου κομμουνιστή συγγραφέα). Και δεν πάμε, ως συνήθως στην Ομόνοια, που είναι κατειλημμένη από αριστουργήματα και υψηλή τέχνη, που δεν είναι καταληπτή από τον κοινό λαουτζίκο...

Δοκιμάζουμε καινούρια πράγματα, όπως το φοβερό σποτάκι του ΠΑΜΕ για την απεργία, που είναι βασισμένο σε επεισόδιο του Mr Bean...

Ή όπως αυτή η καλαίσθητη αφίσα του Συνδικάτου Οικοδόμων στην Πάτρα -όπου τον απεργιακό τόνο τον δίνει η ίδια η δημοτική αρχή.

Και αν τέλος πάντων θες κάτι ξύλινο -γιατί τα παραπάνω δεν είναι τέτοια, ας σταματήσει επιτέλους αυτό το παραμύθι- και κλισέ: γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις... Τα λέει κι ο Μιχαλάκης...

Υγ: όσο για την ενδοφασιστική βία -Γκαζέτα, δε χαρακτηρίζω να περάσει- τα βάζει πολύ καλά αυτό το κείμενο, για τα μεταξικά βρακιά και τους ακροδεξιούς... πόλους, που τα λιμπίζονται, τα λιγουρεύονται...

Ζούμε για την Κυριακή

Ένα κείμενο που έπρεπε να έχει βγει από τη Δευτέρα, αλλά -κάλλιο αργά, παρά ποτέ- βρήκε το δρόμο του για το μπλοκ.

Το θέμα μας είναι η κυριακάτικη αργία, αλλά πρέπει να το πιάσεις σφαιρικά. Γιατί αν δεις στενά αυτό καθαυτό το πρόβλημα, ως συνέπεια, χάνεις την αιτία και τον υπεύθυνο κι αναρωτιέσαι τι έχουν τα έρμα τα ζωντανά (στο πειθήνιο, εκλογικό κοπάδι) και ψοφάνε. Αν δεις μόνο την Κυριακή, ως διάλειμμα στη μιζέρια της εργάσιμης εβδομάδας, η εξαίρεση θα προσαρμοστεί στον κανόνα της άχρωμης καθημερινότητας και θα τον επιβεβαιώνει.

Ζούμε για μια Κυριακή, βάλτε μας όλους φυλακή...
έλεγε ένα οπαδικό σύνθημα (αλληλεγγύης σε συλληφθέντες οπαδούς, όχι απαραίτητα "ομοϊδεάτες" τους). Αλλά αν η ζωή μας κυλάει γύρω από μια μπάλα, θα την κλοτσήσουν και θα την ψάχνουμε στην εξέδρα, πάντα από τη θέση του θεατή. Αν δε διεκδικήσουμε ολόκληρη τη ζωή μας -κι όχι απλά ένα κυριακάτικο διάλειμμα από αυτήν- θα έχουμε ζωή με δόσεις, στα όρια της επιβίωσης. Αν αφιερώνουμε την Κυριακή στο Δημιουργό κι εναποθέτουμε σε αυτόν την ελπίδα να αλλάξει κάτι, χωρίς να τα αλλάξουμε εμείς, θα κυριεύουν τον κόσμο αυτοί που έχουν για Κύριό τους το χρήμα κι εκμεταλλεύονται τους Δημιουργούς του πλούτου.
Απλώς τα μαγαζιά θα ανοίγουν στις 11, αφού τελειώσει η κυριακάτικη λειτουργία, σαν αυτή που πετύχαμε στην απεργιακή συγκέντρωση στο Μοναστηράκι, όπου έβγαιναν οι πιστοί από το εκκλησάκι και συμπλήρωναν το αντίδωρο στο χέρι με μια ανακοίνωση -ου μην και με κυριακάτικο Ρίζο, οι πιο τολμηροί.

Το δικό μας αντίδωρο

Αντίδωρο, όπως λέμε αντίμετρο. Σαν της κυβέρνησης, που ανακοίνωσε την ουσιαστική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ανήμερα Πρωτομαγιά -που τη θέσπισε ως αργία αντί απεργίας.
Μπορεί βέβαια να έχουμε κι εδώ κάποια αντισταθμιστικά αντίμετρα. Πχ, ναι μεν καταργούμε την Κυριακή, αλλά η Πέμπτη είναι το νέο Σάββατο. Αν και έτσι που έρχονται τα πράγματα μάλλον το Σάββατο θα γίνει η νέα Πέμπτη, αν έχεις πρωινό ξύπνημα την επομένη. Κι αν κάποιος πιστεύει πως όλα αυτά δεν τον αφορούν, πως θα σταματήσουν εδώ, στο εμπόριο, σε κάποιες Κυριακές και μερικές τουριστικές περιοχές, ας ετοιμάσει από τώρα τα ρούχα της δουλειάς του για την Κυριακή, αν έχει (στολή εργασίας, δουλειά γενικώς ή και Κυριακές, που παίζει να την καταργήσουν ως μέρα).

-Μα γιατί δαιμονοποιείτε το κέρδος;
Μα το ερώτημα πρέπει να αντιστραφεί: γιατί να το έχουμε ως ιερή αγελάδα; Τι καρπώθηκε στην πραγματικότητα ο εργαζόμενος λαός από την ανάπτυξη -στα χρόνια των "παχιών αγελάδων"- για να την περιμένει τώρα; Ή μιας και μιλάμε για τουριστικές περιοχές: τι μας πρόσφερε το τουριστικό αναπτυξιακό μοντέλο -σε έναν τομέα που έχει και κέρδη και ανάπτυξη; Ψίχουλα σε συνθήκες γαλέρας για τους υπαλλήλους και μηδενικές έως ελάχιστες διακοπές για την πλειοψηφία του κόσμου.
Κι άντε να αποδείξεις μετά -μες στην ομίχλη των στερεότυπων και της κυρίαρχης προπαγάνδας- πως δεν είσαι (ούτε ελέφαντας ούτε) τζίτζικας που καλοπερνά, αλλά μυρμήγκι που σκοτώνεται στη δουλειά χειμώνα-καλοκαίρι.

Η Κυριακή σε κάποιους βόρειους λαούς ονομάζεται μέρα του ήλιου (Sunday, Sontag) αν και τον βλέπουν ελάχιστες φορές το μήνα. Ενώ παραδόξως, στη Νότια Ευρώπη, που τον βλέπουμε αρκετά συχνά (μέσο όρο μέρα-παραμέρα στην χειρότερη), το όνομα της ημέρας είναι αφιερωμένο στον Κύριο (Κυριακή, Domenica, domingo).

Κι εμείς έχουμε και το τραγούδι του Τσιτσάνη "συννεφιασμένη Κυριακή", σαν τα συννεφάκια που μαζεύτηκαν τις προάλλες στον αττικό ουρανό και μας δρόσιζαν. Και σαν αυτά που συγκεντρώθηκαν κι έφεραν την αντιλαϊκή θύελλα των τελευταίων ετών, που δε χρειάζεται να είσαι μετεωρολόγος για να την προβλέψεις, απλά μαρξιστής.

Αλλά αυτά τα μηνύματα είναι πανανθρώπινα -πλην ταξικά- και κατανοητά σε όλες τις γλώσσες και τους τουρίστες κάθε εθνικότητας. We don't want to work on Sundays, no queremos trabajar los domingos, jamais en dimanche, wir wollen nicht arbeiten am Sontag. Ποτέ την Κυριακή. Κι επίσης, which side are you on boys (ε πιο απλό δε γίνεται) και Working Class Hero από τα μεγάφωνα (is something to be), για να σπάει ο Θεοδωράκης.

Και τι σας φταίνε όσοι μαζεύτηκαν φιλήσυχα να απολαύσουν κυριακάτικα τον πρωινό καφέ τους και τον ανοιξιάτικο ήλιο; Δε φταίνε, αλλά πρέπει να καταλάβουν πως τα πάντα είναι διαλεκτική και πως πρέπει να ξεβολευτούν, για να μη χάσουν τη βολή τους, να τρέξουν και να κατέβουν στο δρόμο, γιατί αλλιώς θα χάσουν και τον καναπέ τους.
Κι αν όλα αυτά τους φαίνονται κάπως ξύλινα, να ρωτήσουν τους εργαζόμενους στα Λιντλ και το σωματείο τους -που ήταν στη συγκέντρωση- τι να κάνουν για να μην καταλήξουν με ελεύθερο χρόνο και εργατικά δικαιώματα από τα Λιντλ.

Σαν τη μωρομάνα (αυτό πάει να γίνει σήμα-κατατεθέν που μας προδίδει) που ήρθε στη συγκέντρωση και τάιζε το βρέφος της μες στον κόσμο, αντί να το χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για να μην κατέβει. Ή σαν τα δυο κοριτσάκια, που μαθαίνουν από τώρα να σηκώνουν ανάστημα μαζί με τη γροθιά τους.
Πρώτο μάθημα ταξικής πάλης: Ποτέ την Κυριακή...

Κι η έντονη αντίθεση με τα φοβισμένα βλέμματα των υπαλλήλων μέσα από τα τζάμια, μες στα μαγαζιά της Ερμού που είχαν ανοίξει και κατέβαζαν τα ρολά, για να τους εμποδίσουν να έρθουν σε επαφή με τις συντρόφισσες που μοίραζαν ανακοινώσεις, μη τυχόν κολλήσουν ταξική συνείδηση. Κι όπως τους έβλεπες πίσω από τα κάγκελα και τα ρολά, σα φυλακισμένους, σκεφτόσουν αυθόρμητα το οπαδικό σύνθημα που λέγαμε.
Ζούμε για μια Κυριακή, βγάλτε μας όλους φυλακή.

Και το χειρότερο είναι πως στο κέντρο δεν πατούσε έτσι κι αλλιώς άνθρωπος, γιατί στο κέντρο είχε έναν ποδηλατικό γύρο, με αποκλεισμένους όλους τους βασικούς δρόμους (για να συμβολίζει τη ζωή-ποδήλατο). Συνεπώς, πολλά μαγαζιά άνοιξαν για να σπάσουν την έννοια της αργίας, και όχι γιατί είχαν κάποια ελπίδα να κάνουν τζίρο. Όπως κάποιες άλλες επιχειρήσεις παρέμειναν κλειστές, για τον ίδιο ακριβώς λόγο -υπολογίζουν δηλ πως δεν τους συμφέρει- κι όχι γιατί έχουν κάποιο πονόψυχο αφεντικό.

Η συνέχεια θα δοθεί στους δρόμους -πιθανότατα όχι τους ίδιους, αν εννοούμε την Ερμού, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.- με κορύφωση την απεργία στις 17 του μήνα.
Η φωτό κάτω, που δείχνει την προοπτική -η έφοδος στον ουρανό- είναι από τη σημερινή συμβολική κατάληψη του ΠΑΜΕ στο Υπουργείο Οικονομικών.