Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ

Οι Παναθηναϊκοί έχουν ένα σύνθημα με τον τίτλο της ανάρτησης, υπονοώντας τις μεγάλες πορείες της ομάδας τους στην Ευρώπη και τα ταξίδια που τους έχει "χαρίσει" (σε εισαγωγικά το ρήμα, εκτός κι αν είστε από τους μετακινούμενους υπαλλήλους-οπαδούς του εκάστοτε αφεντικού). Ούτε στο πιο τρελό τους όνειρο δε θα μπορούσαν να σκεφτούν ωστόσο το χουνέρι του Τράκη στους παίκτες του μπασκετικού ΠΑΟ και την οδική επιστροφή με ΚΤΕΛ από την πόλη, μετά την ήττα από τη Φενέρ.

Πάλι καλά που δεν έχασαν από τη Μακάμπι στο Τελ Αβίβ -στην τελευταία αγωνιστική της κανονικής διάρκειας- για να περάσει το πούλμαν μέσα από όλες τις εμπόλεμες περιοχές (Συρία, Κουρδιστάν και Λίβανος). Ή να χρειαστεί να γυρίσουν κολυμπώντας, όπως είχε πει πριν από ένα μεγάλο διπλό στην Πόρτο, το 95', ο Ρότσα.

Ο Γιαννακόπουλος φλέρταρε για κάποιο διάστημα με χαρακτηριστικά της... "εθνικής αστικής τάξης", στηρίζοντας κατά σειρά Τσίπρα, Τραμπ, Λεπέν και βασικά μέτρα προστατευτισμού για την ελληνική οικονομία και τους φαρμακοβιομήχανους. Αλλά στην πράξη δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από αυτό που η 17Ν έλεγε στις προκηρύξεις της "λούμπεν αστική τάξη".

Τέσσερις παίκτες του ΠΑΟ αρνήθηκαν να πειθαρχήσουν στο καψόνι και γύρισαν μόνοι τους με αεροπλάνο στην Αθήνα. Είναι βαρύς ο τίτλος του "αντάρτη" για να τους βαφτίσουμε τέτοιους -πχ όπως κάτι τοπικούς υποψήφιους του δικομματισμού, που κατέβαιναν χωρίς το επίσημο χρίσμα- αλλά στις μέρες μας χρειάζεται να επιβραβεύουμε και τα αυτονόητα. Σε άλλες εποχές βέβαια είναι ζήτημα αν θα τολμούσε κάτι τέτοιο ο Τράκης, απέναντι σε προσωπικότητες όπως ο Ράτζα, ο Ομπράντοβιτς (που τον απέκλεισε) κι ο Γιασικεβίτσιους (που φημολογείται ότι μπορεί να έρθει).

Στην τετράδα της ανταρσίας είναι τρεις Αμερικάνοι -που έχουν συμβόλαιο ως το καλοκαίρι και μπορούν να βρουν εύκολα ένα άλλο στο εξωτερικό- κι ένας μόνο Έλληνας, ο Φώτσης, που πάτησε τα 36 και τους γράφει όλους στα τρία κύπελλα Ευρωλίγκας που έχει πάρει, ενώ μπορεί να έχει κάτι από την τρέλα του κολλητού του, του Λάζαρου.

Κάποιοι μπορεί να περίμεναν περισσότερα από τον Παππά και να είχαν μεγαλύτερες απαιτήσεις. Αλλά αφενός του έχει βγει το όνομα και προσέχει, αφετέρου αν τελειώσει από τους πράσινους, του μένει μόνο το εξωτερικό. Και τέλος πάντων ποτέ κανείς δεν είπε ότι ο Παππάς έχει ολοκληρωμένη συνείδηση επαναστάτη ή ότι είναι κάτι παραπάνω από απλός οπαδός-συνεργαζόμενος με το κόμμα.

Το οποίο είναι το μόνο που έχει μεγάλες πορείες και πραγματικούς αντάρτες. Και θα κολλούσε και σε αυτό ο τίτλος της ανάρτησης, αν σκεφτεί κανείς τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Πχ τις πρόσφατες εκδηλώσεις για τα 70χρονα του ΔΣΕ, το "γεωγραφικό-ταξιδιωτικό" βιβλιαράκι στα χνάρια του ΔΣΕ, τα προσκυνήματα στη Μακρόνησο, τις εκδρομές (μεταξύ άλλων και στη Γαύδο), τις περιηγήσεις στο βουνό, τα διήμερα της οργάνωσης, τις διαδηλώσεις στα σύνορα το 99', με τους βομβαρδισμούς, κοκ..

Χτες, βγήκε και το ζευγάρι για τον τελικό του κυπέλλου στο ποδόσφαιρο. Μάχη δικεφάλων για πρώτη φορά από το 1983 (στα πρώτα χρόνια της αλλαγής). Και μάχη Σαββίδη-Μελισσανίδη, για πρώτη φορά στη "νέα εποχή", όπου φαίνεται να αλλάζουν τα κόζια -γι' αυτό ίσως πήραν και κάποια διαιτητικά σπόρια- κι οι δυο τους μονομαχούν για τον έλεγχο της διάδοχης κατάστασης στην ΕΠΟ. Κι αν κάποιος οπαδός δυσκολεύεται να καταλάβει τον όρο "λυκοσυμμαχία" και του πέφτουν πολλές οι συλλαβές, μπορεί να το καταλάβει από την μπάλα και την πρόσκαιρη "φιλία" των δύο προέδρων-καπιταλιστών.

Σήμερα στη Βουλή, η κυβέρνηση της ΔΦΑ κατέθεσε φωτογραφική ρύθμιση που χαρίζει χρέη στο Σαββίδη και κριτικάρει την αντιπολίτευση γιατί κατηγορεί όσους δεν έχουν προσκυνήσει τη δική της διαπλοκή. Νέα τζάκια, παλιά τζάκια, υγιής επιχειρηματικότητα, και δικομματικός καβγάς, ποιος από τους δύο υπηρετεί καλύτερα την αστική τάξη. Αλλά η μεγάλη διαφορά και το ηθικό πλεονέκτημα της ΔΦΑ είναι ότι δεν παίρνει μίζες. Απλώς χαρίζει χρέη, ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία και μοιράζει δουλειές και κρατικό χρήμα, χωρίς διακρίσεις κι ιδεοληψίες. Αυτό είναι αριστερό σήμερα...

Χτες επίσης, κάποιοι μπράβοι του Μελισσανίδη, μεταμφιεσμένοι σε οπαδούς (αν και αυτά τα δύο τα χωρίζει, πολλές φορές, τυπική απόσταση) επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένταση, σκηνικά και κλίμα τρομοκρατίας στα πέριξ (και μπορεί να είχαν περάσει και στα ενδότερα, αν δεν είχαν βρει αντίσταση) μιας εκδήλωσης του εξωκοινοβουλίου και των αυτοδιοικητικών κινήσεων της Ανταρσυα. Ξεκάθαρη

Όσοι δεν καταλαβαίνουν πόσο καταστροφικό είναι να μπλέκουν την αγάπη τους για την ομάδα με τα συμφέροντα και την τσέπη του προέδρου της, γίνονται ουσιαστικά συνυπεύθυνοι στις τραμπούκικες επιθέσεις των κολαούζων τους.
Από την άλλη, όσοι δυσκολεύονται να καταλάβουν τι σημαίνει οπορτουνισμός, πατάω σε δυο βάρκες κτλ, μπορούν να δουν πχ τη μεσοβέζικη στάση του Βασιλόπουλου, που θέλει να τους κρατήσει όλους ευχαριστημένους -αν και μόνο με αυτό το σκεπτικό δεν εκλέχτηκε.

-Εν τω μεταξύ, στη γειτονική ΠΓΔΜ το φιτίλι ανάβει και τα σύννεφα συσσωρεύονται πλέον σε απόσταση βολής. Αλλά -εντάξει μωρέ τώρα- δε συντρέχει ακόμα σοβαρός λόγος ανησυχίας. Μακριά από εμάς, κι ας είναι και δίπλα μας.
Άσε που φαντάζομαι το δικό μας αριστεροχώρι σε αντίστοιχη περίπτωση εφόδου στο κοινοβούλιο, να ενθουσιάζεται με το "νέο και ελπιδοφόρο" που δεν πρέπει να το σνομπάρουμε, να προσπαθεί να μπολιάσει το αυθόρμητο, κοκ.

-Σε αυτόν το σύνδεσμο, μπορείτε να δείτε την ανακοίνωση της ΚΕ του Κόμματος των Λαών της Ισπανίας, που ενημερώνει για την ύπαρξη φράξιας στο κόμμα και τη διαγραφή μιας σειράς στελεχών του, που αποτελούσαν σχεδόν το 1/3 της παλιάς Κεντρικής Επιτροπής. Ανάμεσα στα τρία ονόματα των νεολαίων πρέπει να είναι και μια (πρώην) σφισσα, που βρέθηκε πολύ πρόσφατα στην Ελλάδα, στα πλαίσια διάφορων εκδηλώσεων.

Το ενημερωτικό σημείωμα δεν αναφέρει διευκρινιστικές λεπτομέρειες για τη φύση και την πολιτική βάση της φράξιας. Όπως και να έχει, δεν είναι ευχάριστη εξέλιξη σε ένα σχετικά μικρό και αδύναμο κόμμα να υπάρχουν τέτοιες περιπέτειες και πισωγυρίσματα. Αν και σε αυτές τις περιπτώσεις, ισχύει το "κάθε εμπόδιο για καλό".

-Την προσεχή Κυριακή, στις 22.15 η ΕΡΤ-2 προβάλλει το ντοκιμαντέρ "Ludlow - Οι Έλληνες στους πολέμους του Άνθρακα" για την εργατική κινητοποίηση στα κολαστήρια των ορυχείων Ροκφέλερ στο Κολοράντο, την αιματηρή καταστολή της και τη θυσία του Λούη Τίκα (Ηλία Σπαντιδάκη) που συνέδεσε το όνομά του με αυτόν τον αγώνα. Συγκεκριμένα η ταινία...

...αφηγείται την ιστορία Ελλήνων μεταναστών, οι οποίοι στις αρχές του περασμένου αιώνα βρέθηκαν στο Κολοράντο να δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στα ορυχεία του Ροκφέλερ και που μαζί με χιλιάδες άλλους μετανάστες ξεσηκώθηκαν, μετά τη Σφαγή του Λάντλοου, καταφεύγοντας στα όπλα για να υπερασπιστούν τη ζωή τους και το δίκιο τους.

Ο Πόλεμος του Άνθρακα στο Κολοράντο είναι μια ιστορία ξεχασμένη, φυλαγμένη ωστόσο στη μνήμη των παιδιών και των εγγονών τους που μας τη μεταφέρουν με συγκίνηση και υπερηφάνεια για τους παππούδες τους και με θυμό για τις αδικίες που αντιμετωπίσανε.

Η ιστορία συμπληρώνεται από συνεντεύξεις με ιστορικούς και συγγραφείς, τεκμηριώνεται με σπάνιο αρχειακό υλικό και ξαναζωντανεύει με βίντεο και φωτογραφίες της απεργίας και τις εξαιρετικές επιλογές τραγουδιών και μουσικής.

Η παραγωγή είναι της μη κερδοσκοπικής εταιρίας Απόστολος Μπερδεμπές, που είχε αναλάβει και το πολύ αξιόλογο -παρά κάποιες επιμέρους πολιτικές ενστάσεις που μπορεί να έχει κανείς- ντοκιμαντέρ "Ταξισυνειδησία". Σε κάθε περίπτωση, αξίζει να το παρακολουθήσετε, αν δεν το έχετε δει ήδη.

Υγ: αξίζει να διαβάσετε επίσης αυτήν την επιστολή εργαζόμενου, με αφορμή την πρόσφατη διαφημιστική καμπάνια της αλυσίδας Σούπερ-Μάρκετ Βασιλόπουλος.

Υγ2: όλα τα λεφτά σε σκληρό συνάλλαγμα το σημερινό πρωτοσέλιδο του Γκολ

Περεστρόικα...

Δεν είμαστε καλά

αθλητική επισκόπηση της εβδομάδας

Γι' αυτό είναι ο βασιλιάς των σπορ το ποδόσφαιρο, ακούς να λένε συχνά-πυκνά. Αν και ο στίβος είναι ο βασιλιάς των ολυμπιακών αγώνων -και ο υγρός στίβος αντιβασιλέας (sic). Κι εμείς; Δεν είμαστε από θέση αρχής κατά των βασιλιάδων;

Μπορεί όλα αυτά να μην έχουν την παραμικρή σημασία, αλλά είναι απείρως πιο ενδιαφέροντα από την πολιτική επικαιρότητα (βάλε μερικές ντουζίνες εισαγωγικά στο καθένα) των ημερών, τα ντιμπέι (που λέει μια ερυθρόλευκη ψυχή), τα δέματα με τις βόμβες και τη συσσωρευμένη βλακεία που μας βομβαρδίζει από οθόνης και μας δένει χειροπόδαρα το μυαλό (φτηνούτσικο λογοπαίγνιο).

Το κοινωνικό προτσές στην Ελλάδα είναι ένα παιχνίδι, όπου παίζει 11 εκατομμύρια κόσμος (και παραπάνω άμα συνυπολογίσεις τους αναπληρωματικούς και τους μετανάστες) και στο τέλος νικάν (σχεδόν) πάντα οι αστοί.
Η Ελλάδα είναι μια όμορφη χώρα με ένα λαό που προτιμά να βλέπει survivor, χαβαλεδιάζοντας με έναν πρώην ποδοσφαιριστή (που ήταν πρώην προτού τελειώσει τυπικά την καριέρα του) παρά τσου-λου και το ιστορικό Μπάρτσα-Παρί.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα σύντομο ανέκδοτο, όπου η κλήρωση των ημιτελικών του Κυπέλλου με την εμπορική τετράδα (ΠΟΚ και ΠΑΟΚ, ένα γράμμα αλλάζει μόνο) αναβλήθηκε λόγω τηλεφωνήματος για τοποθέτηση βόμβας (χωρίς να αναλάβει την πολιτική ευθύνη κάποιο στέλεχος της ΝΔ, αυτή τη φορά), και βασικά για να μην επισκιάσει την κλήρωση των προημιτελικών του Τσου-Λου, την ίδια μέρα. Όπου η Ρεάλ είχε δύσκολο ζευγάρωμα για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια (οι φούρνοι που γκρεμίστηκαν στο ενδιάμεσο είναι σαφώς περισσότεροι).

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση από την περιβόητη συνέντευξη του Αλεξανδρή -που τον μάθαμε Αλέκο, θυμίζοντας λίγο τον Αλεξανδράκη, αλλά τον φωνάζουν Αλέξη, που ταιριάζει περισσότερο και στο συμβολισμό του πράγματος) για τον πρωταθλητισμό και τις πάση θυσία νίκες, για τις οποίες θα μπορούσε να πει ψέματα και στο παιδί του. Ή το αμίμητο "εντάξει, εγώ πέφτω, εσύ πρέπει να το δώσεις;" προς τους διαιτητές και τα πέναλτι που κέρδιζε.
Η νίκη με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, που βάζει πάνω από όλα (θέαμα, αξίες, ευ αγωνίζεσθαι) το αποτέλεσμα, είναι ο κανόνας στο σύγχρονο, εμπορευματοποιημένο αθλητισμό, και αυτό φυσικά δεν περιορίζεται στα ελληνικά σύνορα.



Ο Αλεξανδρής καταφέρνει όμως να συμπυκνώσει σε μια συνέντευξη το φαινόμενο ΠαΣοΚ και τη λογική του νεοέλληνα (που είναι κάτι ευρύτερο από τη λογική του γάβρου ή του μέσου οπαδού). Το "εγώ πέφτω, εσύ γιατί το δίνεις;" κυκλοφορεί στην κοινωνία σε διάφορες παραλλαγές και μπορεί να σημαίνει τα πάντα και τα αντίθετά τους. Πχ, εντάξει εγώ παρανομώ, αλλά εσύ γιατί το σφυρίζεις και δεν κάνεις τα στραβά μάτια;

Ο Αλεξανδρής λέει πολλά, ενδιαφέροντα και μη. Καταφέρνει πάντως να είναι τίμιος και ειλικρινής Πασόκος, σε αντίθεση με πολλούς επικριτές του, που πέφτουν από τα σύννεφα με όσα λέει και περιμένουν να πάρουν πέναλτι.
Αλλά και η (αστική) υποκρισία ΠαΣοΚ είναι. Όπως και η ντεμέκ αντιπολίτευση του ΠαΣοΚ, που είναι κι αυτή αθάνατη πασοκιά, όπως η κριτική των σοκαρισμένων στον Αλεξανδρή.

Εν τω μεταξύ, ένας άλλος Αλέξης ετοιμάζεται να συνδέσει το όνομά του με το γήπεδο της ΑΕΚ και του ΠΑΟ, (αν και το πιο σωστό θα ήταν να τις αναφέρουμε ως ΠΑΕ και να μιλάμε για τα γήπεδα του Αλαφούζου και του Μελισσανίδη). Έχει έτσι την ευκαιρία να αποτινάξει τις... αντιπολιτευτικές εξαλλοσύνες του πρόσφατου παρελθόντος και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τους κορμοράνους του Βοτανικού -αν δεν κάνω λάθος, αυτοί που ανέδειξαν την ιστορία τότε δεν έχουν απομακρυνθεί πολιτικά από το Σύριζα.

Στη μία περίπτωση, είναι ενδιαφέρον πως τα σχέδια της κυβέρνησης για το Γουδί και τη Λεωφόρο "διέρρευσαν" και δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδας του Μπόμπολα, Έθνος και Goal News, (με ένα πρωτοσέλιδο που παρέπεμπε ευθέως στο "λεφτά υπάρχουν").

Κάπως αλλιώς ήθελαν να το πουν, αλλά...

Ας μην ξεχνάμε βέβαια το σανό πως ο Σύριζα χτυπάνε τα συμφέροντα, για αυτό τον χτυπάνε κανάλια, μεγαλοεκδότες, μονοπώλια, κοκ.

Στην άλλη περίπτωση, η κυβέρνηση θεωρεί πιο βολικό να φορτώσει τις ευθύνες στον "αδιάλλακτο δήμαρχο" που πήγε με τη ΛαΕ και θέτει απλώς κάποιες προϋποθέσεις, χωρίς να αντιτίθεται από θέση αρχής στην κατασκευή του γηπέδου. Αλλά το παιχνίδι χοντραίνει με το στρατό του Μελισσανίδη να στοχοποιεί με τραμπούκικες μεθόδους μια κατάληψη και γενικώς οποιονδήποτε δεν ευθυγραμμίζεται με το αφεντικό (του ΟΠΑΠ μεταξύ άλλων, που ο Σύριζα θα τον επανακρατικ... όχι, δεν μπορώ να το γράψω χωρίς να με πιάσουν τα γέλια) και δεν προσκυνά τον "τίγρη" και το όραμα για την Αγιασοφιά.

Οι περισσότεροι ΑΕΚτζήδες τσιμπάνε το τυράκι και συμμετείχαν μαζικά στο συλλαλητήριο, για να περάσει το σχέδιο του Μελισσανίδη για την κατασκευή του γηπέδου. Η αστυνομία έκλεισε το δρόμο στους αναρχικούς, που οργάνωσαν δική τους συγκέντρωση από το κέντρο, αλλά τους εμπόδισαν να φτάσουν στη Φιλαδέλφεια. Και η Κόντρα κλιμακώνεται, με ορισμένα παράπλευρα φαιδρά επεισόδια, όπως την ντεμέκ ιδεολογική ανακοίνωση της Ορίτζιναλ -που πρέπει να ανέβηκε και στο Ιντιμίντια για λίγη ώρα- για τους αντιεξουσιαστές που δεν πρέπει να γίνονται κολαούζοι της εξουσίας και του δημάρχου -ενώ προφανώς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να είναι τσιράκια ενός μεγαλοκαπιταλιστή. Και με την "Ώρα για Σπορ" να κάνει το άσπρο-μαύρο, επιχειρώντας να στήσει ένα ψεύτικο σκηνικό τρομοκράτησης των αθώων πολιτών που θέλουν το γήπεδο από τους κακούς κουκουλοφόρους.

Η προσφυγιά διώκεται παντού

Σε κάθε περίπτωση, είναι εντυπωσιακό πόσο βαθιά έχει εμποτιστεί η λεγόμενη κοινή γνώμη (μια κοινή, μια πόρνη) από τα κυρίαρχα ιδεολογήματα, που εκφράζονται ανάγλυφα στο γηπεδικό ζήτημα κάθε ΠΑΕ.

Πώς έχουν τα πράγματα;
Οι μεγαλοκαπιταλιστές περιμένουν ζεστό κρατικό παραδάκι και καταπάτηση κάθε περιβαλλοντικού κανόνα, για να κατασκευαστούν τα γήπεδα κι οι παράπλευρες επιχειρηματικές δραστηριότητες, που θα εκτοξεύσουν τα κέρδη τους, ενώ χρησιμοποιούν τους οπαδούς ως μοχλό πίεσης για τα ιδιωτικά τους συμφέροντα.

Πώς παρουσιάζονται στην πράξη;
Οι καπιταλιστές έχουν τολμηρά σχέδια για επενδύσεις, που θα φέρουν θέσεις εργασίας κι ανάπτυξη, αλλά βρίσκουν μια σειρά γραφειοκρατικά εμπόδια από τον αρτηριοσκληρωτικό κρατικό μηχανισμό (που δε βγάζει τσακ-μπαμ τις άδειες) από αντίπαλα συμφέροντα (δηλ καπιταλιστές ανταγωνιστές) και τους πληρωμένους υπαλλήλους τους, που εξυπηρετούν κάποιες συντεχνίες.
Ακόμα κι η ευθυγράμμιση του Σύριζα με τα σχέδια των ΠΑΕ ερμηνεύεται ως προεκλογικό τρικ (που δεν αποκλείεται όντως να είναι) κι όχι ως πλήρες ξεπούλημα και ξεμασκάρεμα.

Και τα μυαλά στα κάγκελα...

Υγ: σήμερα πέθανε κι ο ιστορικός εκδότης της εφημερίδας "Φως των Σπορ", Θ. Νικολαΐδης. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ουσιαστικά Αθλητική Ηχώ, πρόκειται για την παλιότερη ελληνική αθλητική εφημερίδα, που αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί στο ταμπλόιντ σχήμα, τα αισθητικά δεδομένα και τις αλλαγές στο σύγχρονο Τύπο (κάτι που γίνεται αντιληπτό με μια απλή ματιά στο πρωτοσέλιδο, που χρειάζεσαι πέντε λεπτά για να το διαβάσεις ολόκληρο) και πολύ καλά κάνει.

Το Φως είναι ίσως η μοναδική εφημερίδα που αντιστέκεται με αξιοπρέπεια στη δημοσιογραφία του διαδικτύου και του copy-paste (που είναι καταδικαστική για τον Τύπο που αργοπεθαίνει ούτως ή άλλως). Και προπαντός είναι εφημερίδα που ποτέ δεν έκρυψε την ταυτότητά της και δεν πούλησε "αντικειμενικότητα" και "ουδετερότητα", αλλά απέχει έτη φωτός (των σπορ) από τη νοοτροπία του νεο-γάβρου (κατά το νεοέλληνας) και δεν προσβάλλει τον αναγνώστη της, ανεξάρτητα από οπαδικές προτιμήσεις (ακόμα κι όταν είχε Νικολακόπουλο και Γαβαθιώτη στις τάξεις της).