Το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι

Μετά από το διαγωνισμό γραφικότητας στους δρόμους με τους χρήσιμους ηλίθιους και πανηλίθιους με τις μπέρτες, όπως τους αποκάλεσε ένας φίλος, το ανελέητο μπρα ντε φερ συνεχίστηκε επί οθόνης, με τα υψηλότερα κλιμάκια.

Όσο πλησιάζαμε προς τη λήξη του προγράμματος, μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα της τετάρτης, τα κανάλια κορύφωναν τις εκδηλώσεις τρομοκρατίας με ρεπορτάζ, αντίστροφη μέτρηση με ρολόγια, ζωντανές συνδέσεις και τον άδωνη σε ρόλο καραμούζας να τσιρίζει: χρεοκοπήσαμε, χρεοκοπήσαμε! Κάτι σαν παραμονή πρωτοχρονιάς με 3… 2… 1… Έμπλεξαν στο μυαλό μου κι οι εικόνες από το σύνταγμα, με το λαϊκό ηγέτη καμίνη να βγάζει φλογερά λογύδρια στα πλήθη, και αγχώθηκα μήπως ξεχαστεί και χάσουμε πάλι την αλλαγή χρόνου. Ευτυχώς όμως οι διαδηλωτές είχαν διαλυθεί πολύ πριν από την ώρα-μηδέν.

Ο σκάι εν τω μεταξύ έχει αναλάβει χορηγός επικοινωνίας του «μένουμε ευρώπη», με ζωντανή κάλυψη και μαραθώνιες εκπομπές, που θα ζήλευε κι ο 902 για τις πορείες-συγκεντρώσεις του παμε. Κι αυτοί που την πληρώνουν είναι όσοι περιμένουν να δουν τους αγώνες του κόπα αμέρικα, για να ξεσκάσουν, με τον τελικό να πέφτει πάνω στο δημοψήφισμα. Αλλά αν το είχαν σκεφτεί καλά στο κανάλι, θα αξιοποιούσαν τις μεταδόσεις για να περάσουν τα κατάλληλα πολιτικά μηνύματα.

Πχ «κι η μπάλα περνάει εκτός εστίας, όπως εκτός ευρωζώνης θα μείνει κι η ελλάδα μας, αν ψηφίσετε όχι την ερχόμενη κυριακή».

Ή «συνωστισμός στη μεγάλη περιοχή, σαν αυτόν που επικρατεί εδώ, στα ΑΤΜ».

«Δίνει λάθος πάσα, σαν τη λάθος πάσα που έδωσε ο τσίπρας στο λαό, με το δημοψήφισμα»

«Σουτάρει και γκολ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, την κυριακή ψηφίζουμε όλοι ΝΑΙ!»

«Πεσμένος στο έδαφος ο επιθετικός από το σκληρό μαρκάρισμα, σφαδάζει σαν το λαό μετά την χρεοκοπία».

Ευχαριστώ τους σφους τουιτεράδες, που συμπλήρωσαν κι απογείωσαν την αρχική ιδέα με τη συμβολή τους.

Σε άλλα μαυρομετωπικά νέα, ο εργατικός ογκόλιθος της γσεε έβαλε το δικό του εργατοπατερικό ογκολιθαράκι στην ευρωπαϊκή υπόθεση, ζητώντας την ακύρωση του δημοψηφίσματος. Αν και είναι ζήτημα ποιος την παίρνει σοβαρά πια, τώρα που δε χρησιμεύει καν για να υπογράφει κατάπτυστες συλλογικές συμβάσεις και ο κατώτατος μισθός ορίζεται χωρίς… διαπραγμάτευση των κοινωνικών εταίρων (για να μείνουμε στο κλίμα και τους όρους της συγκυρίας).

Την ίδια στιγμή είναι φανερό πως ο σταύρος θεοδωράκης προαλείφεται από τους δανειστές και τα εγχώρια media (ή μύδια, όπως τα λέει το λαϊκό στρώμα) για επόμενος πρωθυπουργός ή τουλάχιστον για επικεφαλής ενός ενιαίου νέου, ενιαίου πολιτικού χώρου «μένουμε ελλάδα» (έχει αλλάξει μονάχα ο πρώτος όρος από το «νέα ελλάδα» του σαμαρά), που καταφέρνει ήδη να γίνει πιο αντιπαθής και από τους αυθεντικούς φασίστες της χρυσής αυγής. Ο κατάλληλος τηλε-μαϊντανός που έλειπε από το ελληνικό μεϊντάν. Και αν δεν έχουμε αγάλματα του λένιν να γκρεμίσουμε, μας κάνουν και αυτά του βενιζέλου, που του φέρνει λίγο φυσιογνωμικά.

Κι ενώ η ελλάδα απειλείται με καταστροφή, χρεοκοπία, σύφιλη και καρκίνο στα παιδιά μας, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, ο πρωθυπουργός έπαιρνε τη σκυτάλη του πολιτικού εξευτελισμού, βάζοντας περήφανα την ουρά στα σκέλια και δίνοντας γη και ύδωρ, για το κλείσιμο μιας συμφωνίας. Μια συμφωνία που ουδέποτε έκρυψε πως ήθελε να κλείσει, γι’ αυτό εξάλλου χρησιμοποιεί το δημοψήφισμα ως διαπραγματευτικό χαρτί, όπως επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους και όχι ως βήμα ρήξης με τους δανειστές. Μια συμφωνία που όταν έρθει με το κακό, θα είναι ακόμα χειρότερη και με πιο επαχθείς όρους από τις προηγούμενες, γιατί στο λάκκο των λεόντων δεν έχουν κανένα λόγο να πάρουν στα σοβαρά ένα γατάκι που βρυχάται και ομνύει στη μεγάλη οικογένεια των αιλουροειδών και το αρχικό όραμα των μεγάλων ευρωπαϊστών, που προφανώς παραχαράχτηκε στην πορεία –και είναι κρίμα να μη ζει ο τρότσκι να γράψει σήμερα την «προδομένη ένωση». Ενώ όλοι ξέρουμε πως κάθε πραγματικός αριστερός μεγάλωσε με τις αφίσες των μεγάλων ευρωπαϊστών ηγετών (σούμαν, βίλι μπραντ και πόσοι άλλοι) πάνω από το κρεβάτι του.

Μια συμφωνία που κι η μία κι η άλλη της εκδοχή μοιάζουν σα δυο σταγόνες βρωμόνερο, δικαιώνοντας κατά τη δική μου προσωπική εκτίμηση, τη διορατική στάση του κόμματος να μη στοιχηθεί πίσω από τους πολιτικούς σαλτιμπάγκους της κυβέρνησης και το όχι τους που αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι (όπως λέει κι ένας καραμανλικός καλλιτέχνης), να μη δει μόνο το τυράκι, αλλά και τη φάκα που ετοιμάζουν στον ελληνικό λαό, καλώντας τον να τη νομιμοποιήσει κιόλας, με την υπερψήφισή της.

Φαντάσου δηλ να έκλεινε κι η συμφωνία στο χτεσινό γιούρογκρουπ, όπως φάνηκε προς στιγμήν, και να έβγαινε με νέο διάγγελμα ο τσίπρας να αναγγείλει την περήφανη και περιφανή νίκη και την πανηγυρική αλλαγή στάσης της κυβέρνησής του υπέρ του «ναι». Αλλά η ζωή δε γράφει συνήθως τόσο βολικά σενάρια. Ο σύριζα δεν είναι κουτός (κάθε άλλο) για να αυτοκτονήσει πολιτικά με αυτόν τον τρόπο και να καεί τόσο νωρίς ως εφεδρεία του συστήματος. Και οι δανειστές δεν έχουν κανένα απολύτως λόγο να συνδιαλεχθούν αυτή τη στιγμή με την ελληνική κυβέρνηση και να της δώσουν κάτι εν όψει του δημοψηφίσματος και του νέου γύρου διαπραγματεύσεων από «μηδενική βάση». Η οποία θα περιλαμβάνει, όπως και να ‘χει, πρόγραμμα και δόσεις, λες και έχουμε χρήστη σε απεξάρτηση, μόνο που πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο (ένταση της εξάρτησης ή της ανισότιμης αλληλεξάρτησης, δε θα τα χαλάσουμε στον όρο).

Κι ενώ το διάγγελμα ήταν μια φούσκα χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, με λιγότερη αξία κι από αυτά του σαρτζετάκη, από κάτω οι συριζαίοι ένιωθαν ρίγη εθνικής περηφάνιας να τους κατακλύζουν, σα να έβλεπαν τον ανδρέα παπανδρέου, που κι αυτός ακόμα, αν ζούσε, μπορεί να ένιωθε «πράγματι βαθύτατα συγκινημένος...» για το άξιο τέκνο του, που ξέρει να λέει πού και πού κανένα όχι, και ας νανουρίζει τον κόσμο, για να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του ναι.

Σε άλλα κυβερνητικά νέα, ο λαφαζάνης αποχώρησε από τηλεοπτικό πάνελ του σταρ. Ε αφού δεν μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά του και να φύγει από την ευρωζώνη, ας φύγει από κάπου και αυτός να ξεσκάσει…

Από Πέραμα σε Κερατσίνι, φασίστας δε θα μείνει

Αρχικός τίτλος: Εδώ μόνο ΚΚΕ

Στην προηγούμενη ανάρτηση για το φεστιβάλ, τους οπαδούς και το τσάκισμα του φασισμού είχαν μείνει μερικές ουρές (όπως λέγονται τα παραλειπόμενα στη δημοσιογραφική αργκό) που δυστυχώς καθίστανται τραγικά επίκαιρες μετά τα χτεσινοβραδινά στο κερατσίνι. Παραθέτω πρώτα την αρχική μορφή του μισοτελειωμένου κειμένου που ‘χα ξεκινήσει να γράφω –με κίνδυνο να φανώ στην αρχή εκτός θέματος- και εν συνεχεία, θα πιάσουμε το νήμα με την ουσία του πράγματος.

Φεύγοντας το σάββατο από τον χώρο του φεστιβάλ, είδαμε γραμμένο σε έναν τοίχο του αρχηγείου ένα σύνθημα γεμάτο σημειολογία: «εδώ μόνο ΚΚΕ!» Τι εννοούσε άραγε ο συνθηματογράφος ποιητής;  Μόνο κουκουέ, όπως στη σοβιετία και τον υπαρκτό που γνωρίσαμε (κι αγάπησαν κάποιοι παράφορα, μέχρι μίσους για την προδοσία της να πάψει να υπάρχει και να τους αφήσει ορφανούς). Μόνο κουκουέ εδώ στο φεστιβάλ, που λειτουργεί για ένα τριήμερο σα σοσιαλιστική νησίδα δίπλα στο κέντρο της πόλης. Ή γενικά στη δυτική θεσσαλονίκη, που κάποτε είχε όλους τους δήμους της κόκκινους και κρατάει ακόμα κάποιες παραδόσεις;

Ναι αλλά το 'παύλου μελά' ανήκει σ’ όλο το λαό της θεσσαλονίκης κι αυτό το νόημα είχε κι η επιλογή για την αξιοποίηση του χώρου –παράδειγμα που ακολούθησαν κι άλλοι τελευταία, όπως η νκα με τις φετινές αναιρέσεις. Και ακόμα κι αν πάρεις τη μικρή πολιτεία του φεστιβάλ ως δείγμα, συρρέει τόσος κόσμος, που αποκλείεται να ψηφίζει στο σύνολό του μόνο το κόμμα. Συνεπώς;

Συνεπώς η εξήγηση ήταν πολύ πιο απλή. Βρέθηκε προφανώς κάποιος χούλιγκαν με σπρέι και άφησε μια κραυγή αγωνίας για επιβεβαίωση του εαυτού του και της ομάδας του: εδώ μόνο παοκ, πχ. Και οι σύντροφοι που ανέλαβαν να ρετουσάρουν τον χώρο σκέφτηκαν σοφά κι οικονομικά κι έτσι αντί να σβήσουν όλο το σύνθημα, απλώς το διόρθωσαν με τις απαραίτητες παρεμβάσεις –όπως είχαμε κάνει παλιά σ’ ένα κτίριο με συνθήματα των μουλάδων για την εε, όπου σβήσαμε μόνο το αστεράκι με την παρένθεση στην υπογραφή.

Μακάρι βέβαια να ήταν τόσο εύκολο και στην πραγματική ζωή να μετατραπεί η οπαδική καψούρα –που γίνεται ενίοτε αφιόνι- σε πολιτική συνείδηση. Και να μπορούσαμε να σβήσουμε με ασβέστη τις αυταπάτες και τις ανορθογραφίες στη μαζική συνείδηση, όπως αυτή διαπλάθεται από την κυρίαρχη κουλτούρα και ιδεολογία.

----------------------------------------------------------------

Είχα ήδη αρχίσει να γράφω τις παραπάνω γραμμές, όταν έσκασε σα βόμβα η είδηση για την πολιτική δολοφονία του παύλου φύσσα από τα χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου. Και να σκεφτείς πως συνέβη σε μια περιοχή σαν το κερατσίνι, που κάποτε ήταν κατακόκκινη και θα της πήγαινε ταμάμ το σύνθημα από τον τοίχο του αρχηγείου: εδώ μόνο κκε. Όπως είχε πει κάποτε ο σπύρος παπαδόπουλος για τα παιδικά του χρόνια στη γειτονική κοκκινιά, είχαμε στη γειτονιά έναν δεξιό κι έναν αεκτζή, αλλά δεν τους μιλούσε κανείς.

Αλλά το θέμα φυσικά δεν είναι ο ολυμπιακός. Μιλάμε για μια καθαρά πολιτική δολοφονία κι όχι για ποδοσφαιρικό καβγά, όπως προσπάθησαν να το παρουσιάσουν τα κανάλια και διάφορες ιστοσελίδες, πάνω στη σύγχυση και την αναμπουμπούλα των πρώτων στιγμών -ή μάλλον των όχι και τόσο πρώτων στιγμών…

Η καλή προπαγάνδα από το πρωί φαίνεται...

Μιλάμε για τη δολοφονία ενός ενεργού και πολιτικοποιημένου μέλους του συνδικάτου μετάλλου, που έχει μπει στο μάτι των εφοπλιστών και των ναζί υπαλλήλων τους και όχι για μια 'σύγκρουση των άκρων, που έχουν ανοίξει επικίνδυνη βεντέτα με απρόβλεπτες συνέπειες'. Και αν ισχύει πως έχουν κανονίσει οι χρυσαυγίτες συγκέντρωση για αύριο κοντά στον τόπο του εγκλήματος –όπου επιστρέφει πάντα ο δολοφόνος- φαίνεται πως επενδύουν σοβαρά στον αποπροσανατολισμό και την καλλιέργεια κλίματος τρομοκρατίας, για να φοβίσουν τον 'φιλήσυχο κόσμο' με τα 'άκρα' που τον πιέζουνε σαν συμπληγάδες.

Πιο συγκεκριμένα μιλάμε για οργανωμένο σχέδιο, καρτέρι συμμορίας, αναγνώριση στόχων, και όχι για κάποια φιλονικία, όπου άναψαν τα αίματα και φτάσαμε στο… μοιραίο. Κι έχουμε να κάνουμε με συλλογική εκτέλεση του σχεδίου και του παιδιού, πιθανότατα με την ανοχή –αν όχι συνεργασία- της αστυνομίας κι όχι με έναν μεμονωμένο φυσικό αυτουργό, που «τον συλλάβαμε και αποκαταστήσαμε την τάξη».

Ποια τάξη αλήθεια; Αυτή που είναι ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος; Με τους δημοσιολόγους της να μένουν άσπιλοι και αμόλυντοι από αίμα, να ασκούν από οθόνης το ακριβοπληρωμένο τους «λειτούργημα» και να καταδικάζουν γενικά τη βία (απ’ όπου κι αν προέρχεται), (επι)ζητώντας μια πιο σοβαρή χρυσή αυγή, που να μην εκτίθεται με τόσο ακραίες πράξεις για να μην καεί ως εφεδρεία του συστήματος.
Υπάρχει καλύτερη χρυσή αυγή και τη θέλουνε.

Στην πραγματικότητα όμως αυτή ακριβώς την χρυσή αυγή χρειάζονται. Μια λούμπεν συμμορία που να κάνει θριαμβικές εφόδους στις κόκκινες γειτονιές και να ανακόπτει δυναμικά τους ταξικούς αγώνες και την οργάνωσή τους. Το ξεγύμνωμα της αστικής εξουσίας συνεχίζεται παράλληλα με το στριπτήζ του χρυσαυγίτη, που λέγαμε στην τελευταία ανάρτηση. Οι φορείς και οι μηχανισμοί της κυρίαρχης προπαγάνδας (πολιτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι) αποτελούν την πολιτική πλατφόρμα και τον ιδεολογικό βραχίονα της χρυσής αυγής και του καλπάζοντα φασισμού. Ενώ τα σύγχρονα τάγματα εφόδου γίνονται ο εκτελεστικός βραχίονας, η σιδερένια γροθιά –ή μήπως φτέρνα;- της αστικής τάξης που βρυχάται για να συντρίψει τον εργαζόμενο λαό, πριν τη συντρίψουν τα αδιέξοδά της. Η επίθεσή τους πατάει προφανώς στη δική μας αδυναμία στην οργάνωση και τη μαζικότητα του αγώνα, αλλά είναι σημάδι πρωτίστως του δικού τους πανικού και της δικής τους αδυναμίας.

Διαβάζω ξανά όσα έχω γράψει και μου φαίνονται κούφιες φράσεις χωρίς νόημα. Γιατί η ουσία είναι τι θα κάνουμε στην πράξη για να αλλάξουμε τα πράγματα. Δε θα περιμένουμε φυσικά το συνταγματικό τόξο να ενώσει τις δυνάμεις του για να σώσει την (αστική) δημοκρατία του και να κηρύξει παράνομο το χαϊδεμένο παιδί του συστήματος. Τα βέλη του περίφημου τόξου που στρέφονται προς την χρυσή αυγή είναι τα βέλη του πολιτικού έρωτά τους και τίποτα περισσότερο. Εδώ εξάλλου δε μιλάμε απλώς για την εγκληματική δράση μιας συμμορίας-οργάνωσης, αλλά για το διαρκές έγκλημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, το συλλογικό οργανωμένο έγκλημα μιας τάξης και του πολιτικού της προσωπικού ή των μπράβων της που την προστατεύουν.

Κι η ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως ο μόνος που μίλησε αυτή την εβδομάδα για το ενδεχόμενο να χαρακτηριστεί εγκληματική οργάνωση η χρυσή αυγή ήταν ο βορίδης, πιθανότατα γιατί διαθέτει τεχνογνωσία και αυτογνωσία από το παρελθόν του στην επεν.

Χρυσαυγίτη, πες αλεύρι...

Δεν μπορούμε επίσης να περιμένουμε τους φασίστες να κάνουν το μοιραίο λάθος για να αποκαλυφτεί ο χαρακτήρας τους στην ‘κοινή γνώμη’ και να αρχίσουν να ξεφουσκώνουν. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως λάθος, παρά μόνο οργανωμένο σχέδιο που εκτελείται στην εντέλεια. Το μόνο λάθος που μπορεί να προκύψει στην εξίσωση είναι ο παράγοντας χι που δεν μπορούν να προβλέψουν, δηλαδή ο λαϊκός παράγοντας και η δική μας δράση, που τα έχουν προϋπολογίσει να ισούνται με μηδέν, προκειμένου να αλωνίζουν ελεύθεροι.

Είπαμε και χτες πως η δράση αυτή πρέπει να είναι στοχευμένη σε αυτά ακριβώς που μπαίνουν χωρίς προσχήματα πλέον στο στόχαστρο του φασισμού: το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Τη δράση αυτή πρέπει να τη διακρίνει οργάνωση και συνέχεια. Δεν μπορεί να αναλώνεται σε συναισθηματικές εξάρσεις και δυναμικές συλλογικές εκτονώσεις, ούτε να περιορίζεται οπαδικά σε ορισμένες περιοχές-σύμβολα {‘εδώ μόνο εμείς’} και να κλείνεται σε ‘κινηματικά γκέτο’ κλείνοντας ταυτόχρονα τα μάτια και τη μύτη της στις βρωμιές που γίνονται έξω από τη νησίδα της. Οφείλει αντιθέτως να στοχεύει στο σύνολο, να αλλάξει όλη την εικόνα, να σαρώσει καθολικά το φασισμό και το σύστημα που τον γεννάει.

Για να κάνουμε επανασύνδεση με την εισαγωγή, ο μαχητικός αντιφασισμός δεν μπορεί να γίνει με φάπες κι οπαδικούς όρους –που γεννάνε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε και μια φράση της επικαιρότητας, πρέπει να λιντσάρουμε πολιτικά το φασισμό, εφαρμόζοντας όχι το νόμο του λιντς, αλλά το δίκιο του εργάτη ως νόμο. Να αφαιρέσουμε από τους φασίστες κάθε πάτημα κι απήχηση στον εργατόκοσμο και τη νεολαία, να κάνουμε τους επικεφαλής τους να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο –όπως δεν μπορούσαν να το κάνουν κι οι ταγματσφαλίτες πρόγονοί τους χωρίς τη συνοδεία όπλου και την υψηλή προστασία των γερμανών ή των άγγλων κατά περίσταση.

Να κάνουμε την οργή μας δύναμη αγώνα κι ανατροπής του φασισμού και της τάξης που τον γεννάει, ανατροπής του κόσμου της εκμετάλλευσης που βασίζεται στο ναζιστικό υπόκοσμο.