No pasarán

«Θα πας αράν το  βράδυ;» ήταν η πιο συχνή ερώτηση που άκουγες να απευθύνουν ο ένας στον άλλον. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως κανείς τους δεν είχε ιδιαίτερα καλή άποψη (από πολιτική άποψη) για τη συμμαχική οργάνωση, και θα πήγαιναν αργά το βράδυ για τη συναυλία των social waste, που για μένα θα ήταν (social waste) of time, και θα με έκαναν να νιώθω σαν γριά εξήντα χρονών στο ιβανώφειο, μουσικό παιδί της μεταπολίτευσης γαρ. Και αν ακόμα ξεπερνούσα την προκατάληψη απέναντι στο είδος συνολικά, γιατί θεωρητικά δεν πρέπει να είμαστε αρνητικοί στις νέες μορφές που πιάνουν το σφυγμό της νεολαίας και στέλνουν το δικό σου κοντά στο μηδέν, θα σκόνταφτα σε εκείνη την αθλιότητα που έχουν γράψει για το βελουχιώτη και το κόμμα που έχει μάθει να χάνει και να προδίδει –ρώτησε και τον πλουμπίδη. Έλα ρε φίλε, σοβαρά; Μωρέ αφάζα και πάλι αφάζα, αν είναι έτσι.

Αλλά τι πλάκα θα ‘χει εφόσον δεν πας στις πολιτικές συζητήσεις από νωρίς, να ακούσεις και τον πι-πι, που στην ουσία αραν είναι ο άνθρωπος, με την πρότασή του για αριστερό μέτωπο –και γιατί να μη συμμετέχει και η δημάρ δηλ, είναι και αυτή μια αριστερή γωνιά, και δη του εξωκοινοβουλίου. Άσε τη σημειολογία με το ιβανώφειο, όπου είχε κάνει την πρώτη, νομίζω, αρχηγική εμφάνιση κι ομιλία του ο τσίπρας, τότε που νόμιζαν πως είχε έρθει η ώρα τους, αλλά έμειναν τελικά στο 4,5%. Είχαν καβαλήσει ήδη όμως το καλάμι κι είχαν βγάλει προσωποκεντρική και όχι πολιτική αφίσα, φάτσα-κάρτα η μουτσούνα του ηγέτη, που πουλούσε τρελά σαν καινούριο προϊόν (αν κι όχι ιδιαίτερα επαναστατικό). Αυτά τότε βέβαια, γιατί σήμερα που είναι κόμμα εξουσίας γεμίζουν ίσα και με το μισό αλεξάνδρειο, όπως στην προεκλογική τους. Σα να λέμε δηλ, ένα ιβανώφειο. Δηλ όσο περίπου η αράν, που δε γέμισε μεν το ιβανώφειο, αλλά δεν ξέρεις από τι θέσεις μπορεί να μιλάει σε επτά χρόνια από σήμερα κι αν θα γεμίζει κι αυτή το μισό αλεξάνδρειο.

Το ίδιο πρωί είχε γίνει και το συλλαλητήριο για τις σκουριές στην χαλκιδική, που είχε αρκετό κόσμο κι ανάμεσά τους ένα μπλοκ του παμε. Αλλά θα μπορούσε να είναι και περισσότερος, αν δεν ήταν τόσο αποθαρρυντικός ο καιρός, με βροχή και λίγο αέρα. Κι ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που τον κουράκη, με το μη αεροδυναμικό του κότσο, τον έπαιρνε προς τα πίσω ο άνεμος της αλλαγής και προσέγγιζε το μπλοκ της ανταρσυα που ακολουθούσε.

Παραφράζοντας λοιπόν ένα τσιτάτο του ραφαηλίδη για το κόμμα, θα λέγαμε πως το ρεύμα είναι ένας απίθανος, πολυσυλλεκτικός χώρος, όπου μπορείς να βρεις τα πάντα, ακόμα και σταλινικούς! Οπαδούς του ααδμ (που δεν εφαρμόστηκε λέει ποτέ στην πράξη ή εγκαταλείφτηκε γρήγορα) και ενός ενδιάμεσου σταδίου, που μπορείς να το πεις και μεταβατικό, αλλά όχι με την τροτσκιστική έννοια, όσο με τον τρόπο που το περιέγραφε το παλιό πρόγραμμα: ένα σύντομο διάστημα, όπου θα γείρει σύντομα η (γιουγκο)πλάστιγγα προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Τίμια, μπερδεμένα κουκουνάρια, που συζητάς ευχάριστα μαζί τους, αντιμετωπίζοντας τα ίδια γνωστά ερωτήματα.

Αν το κουκουέ επιδίωκε την ενότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς (ή μήπως της αντιιμπεριαλιστικής; εδώ σε θέλω μάστορα) δε θα έπαιρνε μαζί του και το εξωκοινοβούλιο, για να το αφομοιώσει και να μην υπάρχει καν σε μερικά χρόνια, ή να είναι καταδικασμένο στην αφάνεια, εφόσον έμενε έξω από αυτό το μετωπικό σχήμα;

Κάτι σαν αυτό που έκανε κι ο σύριζα δηλ, πριν από δέκα χρόνια, με κοε, δεα, κτλ, για να επιβιώνει εκλογικά, ξεπερνώντας οριακά το 3%; Ή αυτό που έκανε εκλογικά η ανταρσυα με τον αλαβάνο; Πόσο τίμιο όμως είναι να επιδιώκεις μια τέτοια συμμαχία για να καταπιείς έναν χώρο –κι όχι απλά για να ηγεμονεύσεις- ή με βασικό στόχο τα εκλογικά κουκιά;

Θα δεχόταν ποτέ το παμε ναρίτες στις συγκεντρώσεις του;

Γιατί (νο1), κατεβαίνει το κουκουέ ως κόμμα στο παμε και τις απεργίες;

Και γιατί νο2: θα ερχόταν δηλ ποτέ το ναρ; Και γιατί δεν το έκανε την 1^η νοέμβρη με τα σωματεία που ελέγχει-επηρεάζει; Αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα ή θέμα καπελώματος κάποιο σωματείο από όσα έκαναν τελικά τότε το βήμα και συμμετείχαν στην κινητοποίηση;

Γιατί το ρεύμα έκανε το συντονισμό πρωτοβάθμιων, ενώ υπήρχε ήδη το παμε; Και από την άλλη, γιατί να προχωρήσει σε μια τέτοια συνεργασία, εφόσον φοβάται μην το καταπιούν και να μη μείνει πρώτο στο χωριό, να καταπίνει αυτό μικρότερους συγχωριανούς;

Εξάλλου, αν το ααδμ περιελάμβανε και πολιτικές συμμαχίες, αυτές εκφράζονταν όμως πρωτίστως σε κινηματική βάση, πχ στο παμε. Τι νόημα έχει μια μετωπική συμμαχία με εκλογικό χαρακτήρα, που δεν εκφράζεται ενιαία σε κανένα άλλο ζήτημα –καλή ώρα σαν αυτές του εξωκοινοβουλίου;

Πώς να μην υπάρχει λοιπόν δικαιολογημένη καχυποψία; Εδώ δεν καταφέραμε να σπάσει σε ένα απλό μπλοκ, πόσο μάλλον για πιο σοβαρά διακυβεύματα (σόρι, επίδικα ήθελα να πω).

Αν γινόταν ένα τέτοιο μετωπικό σχήμα, θα αναπτυσσόταν μια διαφορετική δυναμική, που θα έπειθε και θα κινητοποιούσε πολύ περισσότερο κόσμο, που σήμερα μένει μακριά από το προσκήνιο, αμήχανος κι απογοητευμένος.

Δεν είμαι πολύ σίγουρος αν θα αντιστρεφόταν η βασική φορά των εξελίξεων. Άσε που αργά ή γρήγορα θα έμπαινε το κομβικό ζήτημα της κυβέρνησης, της συμμετοχής ή της (δια)κριτικής στήριξης σε μια αριστερή κυβέρνηση, κτλ. Πέρα από αυτό όμως, το ζήτημα δεν είναι να ενωθούμε εγώ κι εσύ, ακόμα κι αν συμφωνούσαμε στη γενική κατεύθυνση. Αλλά να πείσουμε τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, που παραμένει ανοργάνωτη, έξω από τα σωματεία, το ζωντανό κίνημα (που πάσχει εσχάτως από νεκροφάνεια), κτλ.

Κι αν εξαιρέσεις, το λαϊκό στρώμα, που λέει μεταξύ ασόβαρου κι αστείου ότι είναι μεταξύ 15^ου και 19^ου συνεδρίου, δηλ με το 17^ο, δηλ μεταξύ αριστερού ααδμ και δεξιάς λαϊκής συμμαχίας, το ζητούμενο προς κατάκτηση παραμένει να γίνουμε πρωτοπόρα και μαζικά στοιχεία στον χώρο δράσης μας. Δηλ ξέρεις εσύ κάποιον που πριν έπειθε αβέρτα και συσπείρωνε κόσμο, αλλά σήμερα δεν το κάνει, γιατί στένεψε η γραμμή ή γιατί έπαψε να πείθει τους άλλους με αυτά που λέει;

Και γιατί έχει αλλάξει τόσο θεαματικά το κοινό κι η θεματολογία του μπλοκ και δεν ασχολείται πια τόσο με το εξωκοινοβούλιο αλλά στοχοπροσηλώνεται σε αμιγώς κουκουέ θέματα;

Α, σας ευχαριστώ πολύ που μου κάνετε αυτή την ερώτηση. Γιατί δεν υπάρχουν πια οι ίδιοι ψυχικοί δεσμοί κι οι ίδιες παρέες –όχι στην ίδια ποσότητα τουλάχιστον. Και γιατί δεν υπήρχε λόγος να ασχολούμαι συστηματικά με έναν χώρο που δε νιώθω τόσο κοντά μου πολιτικά (για να μου απαντάνε: κράζεις; θαυμάζεις). Και η απόσταση αυτή μεγάλωσε τα τελευταία χρόνια, που οι μεταβατικές γέφυρες στο κενό ήρθαν να προστεθούν στις αντισοβιετικές αναλύσεις του ναρ που γνωρίσαμε για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Και γιατί το ναρ που γνωρίσαμε δεν είναι πια το ίδιο, ούτε κι ακριβώς ενιαίο, αλλά τέτοιο δεν ήταν ποτέ, και δεν το έκρυβε.

Ο χρόνος μπορεί να λειάνει γωνίες, διατυπώσεις, αλλά όχι τη σκέψη μας. Εγώ βλέποντας τη δική μου από μέσα, την καταλαβαίνω καλύτερα και τη θεωρώ ενιαία κι αδιαίρετη, και ας καταλαβαίνω πως κανείς δεν μένει ακίνητος στον χρόνο χωρίς να εξελίσσεται. Αλλά αν τα προηγούμενα χρόνια έφεραν ένα γερό ταρακούνημα, αφυπνίζοντας πολλές συνειδήσεις και έναν κόσμο που ήθελε να μυρίσει τα πάντα και χωνόταν παντού με ζήλο κουταβιού, σήμερα το τοπίο ξεκαθαρίζει, καθώς καταλαγιάζει η μνημονιακή άμμος, και δεν υπάρχουν περιθώρια για χαρούμενες ουρές (του σύριζα και της ένωσης κέντρου), ανέξοδα κινηματίστικα γαβγίσματα, χωρίς στρατηγική στόχευση και αυταπάτες για μεσοβέζικες λύσεις με χορτάτους σκύλους και ολάκερες πίτες κερδών που μεγαλώνουν, αφήνοντας για εμάς τα ψίχουλα. Μπορείς να ξεκινήσεις τουλάχιστον από μια καλύτερη περιφρούρηση από τους μαύρους, τους ταμ-ταμ-ταμ, να μην είναι μπάτε σκύλοι αλέστε το μπλοκ σου, ως ένα πρώτο βήμα καλής θέλησης. Και για τα υπόλοιπα βλέπουμε.

Και τελικά το ιβανώφειο; Θα πας αράν;

Χωρίς παρέα, δε νομίζω. Νο παρέα, νο πας αράν. Και ούτω πως προέκυψε κι ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης.

Ψυχραιμία Ι

Σκόρπιες σκέψεις για τη δεκαετία με τις βάτες, το λουκάνικο 89 και τη σοβαρή πλατφόρμα της σοβαρής συνιστώσας.
Αντί κατεβατού σχολίου στο προηγούμενο κείμενο κι αντί εισήγησης στο τωρινό.

Κι όμως, κάτι σάπιο υπήρχε στο βασίλειο της ελευθερίας. Δεν ήταν όλα ρόδινα, μπρεζνιεφικά πλασμένα. Πιο πολύ προς το ροζ έφερναν. Μέχρι να σπάσει το ρόδι της αστικής εξουσίας, κι η παρθενιά τους που επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα. Κι απέ κι έγινε η αρχή, μπήκαμε και σε δεύτερη στη σειρά, γιατί ο βρεγμένος τις φτυσιές δεν φοβάται και τις περνάει για βροχή.
Το θέμα είναι να βρούμε το γιατί.

Πράγματι, η κνε του γράψα είχε παθογένειες (ο σκεπτόμενος κάποιος πιάνει μερικά πράγματα σε όσα γράφει). Δεν ήταν απλώς οι καλοί του 89, δεν είναι τόσο απλό. Αλλά μόνο αυτό δε φτάνει, δεν εξηγεί τίποτα.

Η άλλη εξήγηση είναι τα δύο συμπληρωματικά κέντρα (αριστερό και δεξιό) που αλληλοτροφοδοτούνταν και πήγαν να διαλύσουν το κόμμα, το οποίο θυμίζει δεκαετία του είκοσι με τρότσκι, στάλιν και μπουχάριν (κι όποιος θέλει συνεχίζει τους συνειρμούς με κεντριστές κι ενωμένη αντιπολίτευση, κρίμα μόνο που τη γλίτωσε ο ανδρουλάκης απ’ τις δίκες της μόσχας).
Ναι, αλλά δεν είναι το ίδιο. Ίσα κι όμοια είναι ο γράψας με μίμη και τομαράκι;

Ας το πάρουμε γενικά. Ο λένιν λέει ότι ο αριστερισμός είναι η τιμωρία για τη δεξιά πολιτική του κόμματος, σχήμα που βρήκε σχεδόν τέλεια εφαρμογή στα τέλη του ογδόντα. Με αυτή την έννοια είναι μάλλον υγιές αντίσωμα σε μια άρρωστη κατάσταση παρά γενεσιουργό της αίτιό, ανεξάρτητα τι ρόλο παίζει στη συνέχεια.
Σε αντίθεση με τον δεξιό οπορτουνισμό, ο αριστερισμός κατά κανόνα ξεκινά από τη βάση και τις καλές της προθέσεις. Θα μου πεις κι ο δρόμος για την κόλαση στρωμένος με τέτοιες είναι, αλλά χωρίς αυτές δεν πας ούτε στον παράδεισο, το πολύ-πολύ στο πασοκ.

Κι όλα αυτά στην περίπτωση που μιλήσουμε για (αριστερό) οπορτουνισμό.
Γιατί για ανθρώπους σαν τον κάππο, δε μου κολλάει ο χαρακτηρισμός. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς έντιμους συντρόφους που (τους) έφυγαν τότε. Τι ήταν όλοι αυτοί; Τίμιοι οπορτουνιστές; Στα ελληνικά οπορτουνιστής είναι ο καιροσκόπος. Καιροσκόπος και τίμιος πού ακούστηκε;

Αν ο αριστερισμός είναι παιδική αρρώστια, η νεολαία είναι ομάδα υψηλής επικινδυνότητας. Δε μπορεί όμως όλη η βάση της κνε που έφυγε να ήταν οπορτουνιστές που θέλαν να διαλύσουν το κόμμα. Η νεολαία κάνει βασικά τίμια λάθη καλής προαίρεσης, όχι λικβινταρισμό.

Πού έγκειται λοιπόν ο αριστερισμός;
Στο ότι τράβηξαν το στραβωμένο ξύλο από την ανάποδη και πέταξαν το παιδί μαζί με τα γραφειοκρατικά απόνερα. Μαζί με τις νομοτέλειες που κατέρρευσαν πέταξαν κεκτημένα του μαρξισμού. Άφησαν την κομματική γραφειοκρατία για αυτήν της αμεσοδημοκρατίας. Αρνήθηκαν το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό του λένιν κι έφτιαξαν αναρχία νέου τύπου. Πέταξαν το κόμμα κι έφτιαξαν ρεύμα, νεο-αριστερό και μεταμοντέρνο, συγγενή εξ αγχιστείας των κκ και της φυσιογνωμίας τους. Φτερά και πούπουλα στον άνεμο της αλλαγής.
Τους παρέσυρε το ρεύμα, μάνα (πατρίδα) μου δεν είναι ψέμα.

Δεν είναι οπορτουνιστές τύπου κοτζιά όσοι πήγαν σπίτια τους απογοητευμένοι. Φταίνε κι αυτοί που ζούμε χώρια αλλά η βασική ευθύνη δεν είναι δική τους.
Τα βιώματα είναι ισχυρά. Το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει απ’ το κόμμα και να είναι έμπρακτο. Στη δράση, όχι πριν τις εκλογές. Με αυτοκριτική, όχι περασμένα-ξεχασμένα. Με απόφαση συνεδρίου, όχι προφορικό κάλεσμα.

Η τελευταία λέξη του κόμματος για τα χρόνια της αλεζία ήταν στο επαμφοτερίζον 14ο συνέδριο. Το κόμμα το θεωρεί συνέδριο της ανασυγκρότησης, αλλά ήμασταν ακόμα ζαλισμένοι από την ανασυγκρότηση του γκόρμπι και το γρουσούζικο 13ο, όπου ωστόσο μπήκαν οι βάσεις χάρη στη νίκη με σκορ λιμόζ (57-53) επί της ντριμ τιμ των αναθεωρητών του δραγασάκη.
Εκεί η κίνηση με τον τζανή αποτιμήθηκε ως γενικά σωστή. Ας μην περιμένουμε τον τρίτο τόμο του δοκίμιου ιστορίας για να την αλλάξουμε.

Τι θα εξυπηρετούσε όμως μια δήλωση μετανοίας σήμερα; Κανείς ναρίτης δεν πιστεύει σοβαρά ότι το κόμμα θα μπει σε αστική κυβέρνηση. Κι εν πάση περιπτώσει αν ήταν να το κάνει δε θα το σταματούσε μια δήλωση.

Το κόμμα όμως είναι σαν τη γυναίκα του καίσαρα. Δε φτάνει να είναι πρέπει και να φαίνεται τίμιο. Και –το κυριότερο- γενναίο στην αυτοκριτική του, πρόθυμο να πιάσει το παρελθόν του για να εξηγήσει τα λάθη του και πάνω σε αυτή τη βάση να ξαναβρεί τον κόσμο που έφυγε.

Αυτοκριτική που δεν πρέπει να μείνει στο 89, αλλά να πιάσει συνολικά τη δεκαετία με τις βάτες, την ελληνική εκδοχή της αυταπάτης για ειρηνικό πέρασμα και την τακτική στήριξης σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων απ’ τους σοβιετικούς. Κι από αυτή την άποψη είναι άκρως δηλωτικά κι ενδιαφέροντα όσα έλεγαν πχ ο κοτζιάς κι ο μπατίκας (μια συζήτηση που δεν έγινε) για το πνεύμα της περεστρόικα, ενάντια στις νεοσταλινικές πρακτικές, ως προς το βάθος της κριτικής και της ρήξης τους με αυτή την πορεία. Και δεν ήταν οι μόνοι…

Ο ριζοσπαστισμός της μεταπολίτευσης ήταν η πιο ευνοϊκή μεταπολεμική συγκυρία, ετεροχρονισμένη ρεβάνς του εμφυλίου για το προοδευτικό εαμογενές μπλοκ. Το κόμμα όμως έδειξε –όπως και τότε- στρατηγικό έλλειμμα κι εκεί πάτησε το πασοκ για να τον ενσωματώσει και να τον εκφυλίσει.

Ο –σεβαστός και τιμημένος- καπετάνιος γιώτης έσωσε την υστεροφημία του, αλλά δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Το γλίστρημα στις σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες είναι λάθος που το κάναμε μαζί με τους ανδρουλάκηδες. Σε κάθε περίπτωση παραμένει το ερώτημα ποιος τους προώθησε ως το πολιτμπιρό.

Το συμπέρασμα του κόμματος σήμερα είναι περισσότερη επαγρύπνηση για να μην ξανάχουμε μίμηδες. Θέλει όμως επεξήγηση. Επαγρύπνηση δεν είναι να θεωρούμε παρέκκλιση την άλλη άποψη. Επαγρύπνηση σημαίνει έλεγχος από τη βάση, ειδικά στα επαγγελματικά στελέχη, τακτική λογοδοσία, να επιλέγονται όσοι έχουν περάσει από χώρους δουλειάς, να μειωθούν οι κοοπτάτσιες, ώστε κανείς μίμης να μην έχει περιθώρια δράσης.

Αν υπάρχει κάτι που αξίζει σε όσα λέει ο κοτζιάς είναι η καταγγελία των παραβιάσεων της εσωκομματικής δημοκρατίας. Μέσες άκρες το ίδιο είπε κι η αλέκα στον παπαχελά για τα μέλη της κε που το 89 μάθαιναν τα νέα από τις εφημερίδες. Η περιφρούρηση κι η ανάπτυξή της είναι το μεγαλύτερο στοίχημα και κερδίζεται καθημερινά. Αυτή είναι κι η αγωνία του κάππου στο βιβλίο του για το σοβιετικό σχηματισμό και στα σημεία που βάζει για τη δομή του κόμματος.

Αυτά απ’ τη δική μας μπάντα. Αφού την ξεκαθαρίσουμε, μπορούμε να δούμε και το δισάκι των άλλων. Πού ήταν συνοδοιπόροι σε όλη τη διαδρομή, αλλά τους χάλασε ο τελικός προορισμός. Αντέδρασαν στην τελική εκδήλωση, στις συνέπειες, αλλά είχαν ψηφίσει τα αίτια. Συμφώνησαν στη γραμμή του 12ου για αριστερό, προοδευτικό κυβερνητισμό, αλλά διαφώνησαν όταν τον είδαν στην πράξη. Κι εκ των υστέρων τα βάζουν όλα στο τσουβάλι της άρνησης και λεν πως ήταν σκάρτα απ’ το τριάντα και μετά.

Μιλάν για ξεπούλημα και τρία υπουργεία, ενώ το κόμμα δεν πήρε κανένα. Αναπαράγουν πασοκικά στερεότυπα για το βρώμικο 89 και τη συγκυβέρνηση με την επάρατο δεξιά. Μόνο που το 89 το ξεβρωμίσαμε, δεν το βρωμίσαμε. Και γίναμε η κολυμβήθρα του σιλωάμ για τους αστούς πολιτικούς και τα σκάνδαλά τους.

Κι ενώ πάσχουν από φετιχισμό της ορολογίας και τα ξαναβαφτίζουν όλα (απ’ τον ιμπεριαλισμό μέχρι τη δικτατορία του προλεταριάτου) αυτά τα αφήνουν ως έχουν να απευθύνονται στο θυμικό και τα εξαρτημένα αντανακλαστικά του κάθε περίεργου.

Αν σήμερα θέλουμε να επιβεβαιώσουμε τις διαφορές μας είναι το μόνο εύκολο. Ειδικά αν δούμε το παρελθόν από το πρίσμα δικαίωσης του εαυτού μας, χωρίς (μπρεχτική) αποστασιοποίηση.

Το θέμα όμως είναι το εξής. Αυτή τη στιγμή το ναρ είναι ό,τι πιο κοντινό στο κόμμα μαζί με τα μ-λ. Άκρως αντιφατικό, χωρίς ξεκάθαρη κομμουνιστική φυσιογνωμία, αλλά με πολλούς κομμουνιστές στις γραμμές του. Μεταλλαγμένη κνε, αλλά όχι πλήρως κι οπωσδήποτε όχι σοσιαλδημοκρατικά μεταλλαγμένη όπως τόσοι άλλοι. Sui generis οργάνωση, ανάδελφη από συμμάχους στο εξωτερικό, μεταλλαγμένη συνέχεια της δικής μας μοναδικότητας, που είναι η βάση της ελληνικής ιδιαιτερότητας.

Κι υπάρχουν γύρω μας ένα σωρό κουκουνάρια. Σύντροφοι που βλέπουν το ναρ, παρά τις αντιφάσεις του, ως το μόνο αξιόλογο χώρο εκτός των τειχών κι αρκετοί ναρίτες, για τους οποίους το δίλημμα είναι υπαρκτό κι αν ποτέ απογοητευτούν απ’ το ρεύμα τους, βλέπουν στο κόμμα τη μόνη εναλλακτική.

Οι σφοι εκατέρωθεν θεωρούν τους απέναντι οπορτούνες. Κι έτσι να είναι, τις συμμαχίες τις κάνουμε και με οπορτουνιστές ακόμα, σε συγκεκριμένη βάση, με συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.
Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε στην αντίληψη για το σοσιαλισμό, το μέτωπο και τον καπιταλισμό της εποχής μας, για να κάνουμε κοινά πλαίσια εν μέσω κινήματος και το συντονιστικό γενικών συνελεύσεων πχ.
Η ευελιξία στην τακτική δεν είναι οπορτουνίστικη οσφυοκαμψία. Η στρατηγική δεν ταυτίζεται με την τακτική παρά μόνο για όσους έχουν τακτικό ή στρατηγικό έλλειμμα.

Προς το παρόν βέβαια επικρατούν η αμοιβαία καχυποψία κι η φοιτητικού τύπου αντιπαράθεση. Κι ο σπασμένος δίαυλος του μαϊούνη δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για το άμεσο μέλλον.

-Ο (δ)ελαστίκ δεν είναι μόνο οι αστικές αναλύσεις στο έθνος. Έχει τη λιγότερο αντι-κκε στάση απ’ τους συντάκτες του πριν, την καλύτερη αντίληψη περί ιμπεριαλισμού μες στο ναρ κι οπωσδήποτε δεν πετάει στα σύννεφα με υπερφίαλες αναλύσεις που βλέπουν αφ’ υψηλού την πραγματικότητα.

Βιβλίο στο λιβάνη είχαν βγάλει κι ο μπογιό με το μήλακα, με πρόλογο ρούση και χορηγό χελάκη. Σιχαμερές εκδόσεις, αλλά δεν κρίνουν αυτές το περιεχόμενο. Ειδικά όταν ο δελαστίκ έχει στο ενεργητικό του βιβλίο στα 80’ς για το αφγανιστάν –το οποίο η κε του μπλοκ ψάχνει ακόμα σαν δισκοπότηρο.

-Ο κάππος έλεγε ως το τέλος ότι απ’ το κόμμα δεν έφυγε ποτέ. Γιατί όμως το κόμμα δεν τον δέχτηκε πίσω στις γραμμές του; Αλλά και πώς να γινόταν αυτό χωρίς αυτοκριτική; Γιατί δεν τιμάμε τη μνήμη του και τον χαρίζουμε στους άλλους να τον κάνουν σημαία; Επειδή ο γιος του είναι στο ναρ;
Και κάτι άσχετο. Πού είναι σήμερα οι επτά αποχωρήσαντες του ναρ;

-Το επιμύθιο του κειμένου είναι ο τίτλος του. Να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά, κι άλλα τέτοια παρωχημένα. Τι να μας πει ο ρίτσος…
Ελπίζω να μην χρειαστεί σίκουελ με το νούμερο δύο.