Έλα Ηπείρου κι Αχαρνών

Εναλλακτικός τίτλος: ο πολιτικός Κώστας Μπίγαλης

Κάθε σφος το ξέρει και το έχει κάνει θεωρητικά κτήμα του: κάθε (κ)οβα πρέπει να γίνει ζωντανό κύτταρο δράσης του κόμματος. Που δένει διαλεκτικά και με κάτι άλλο: ότι κάθε κόβα πρέπει να πάει, συλλογικά και βάσει προγράμματος (και του 19^ου μη σου πω) στο Κύτταρο, ηπείρου κι αχαρνών, όπου κάνει αποκριάτικες εμφανίσεις η (αγία) τριάς: μπίγαλης-πωλίνα και χαριτοδιπλωμένος. Επιστροφή στην αγαπημένη δεκαετία με τις βάτες και την αλλαγή, όπου άλλαζαν απλώς τα ονόματα κι υπέφεραν οι λέξεις, μένοντας κενές, χωρίς περιεχόμενο. Κι αφού τώρα ζούμε το δικό μας 81’ και ψάχνουμε άλλο όνομα για την τρόικα, μπορούμε να τη βαφτίσουμε «μπιγαλης-πωλίνα-χαριτοδιπλωμένος», για να ‘χει μια διονυσιακή, καρναβαλίστικη νότα και να το απολαύσει ο ελληνικός λαός, που δεν του έχει μείνει σάλιο και υποφέρει να το τρώει ασάλιωτο, αλλά όταν τον φτύνουν νομίζει ότι βρέχει και από την αναβροχιά καλή είναι κι η ροχάλα.

Επιβάλλεται λοιπόν να πάνε οι σφοι για κοινωνική παρατήρηση και επαφή με το... πολιτικό τραγούδι της εποχής και τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης που αποκτά αναδρομικά. Ως τέτοια ευκαιρία το είδαμε και στην ομήγυρη, που πορεύτηκε θαρρετά προς τις μάζες των καρναβαλιστών με τη λιλιπούτεια πολιτική συνείδηση. Κι είναι ζήτημα αν υπήρχε εκεί άλλος ψηφοφόρος που να στοιβάχτηκε στον κεντρικό πυρήνα και κάθε μιτοχόνδριο του κύτταρου γεμίζοντά το ασφυκτικά. Κι ευτυχώς δηλ που έκλεισαν οι πόρτες σε κάποια φάση και δε στριμώχτηκαν κι άλλα  ζωντανά στο μαντρί, γιατί είναι αμφίβολο πόσα θα έβγαιναν όντως ζωντανά από εκεί μέσα στο τέλος και τι ακριβώς τέλος θα είχαν-με. Και έμπαιναν κρίσιμα θέματα στην ημερήσια διάταξη: τι μέτρα ασφαλείας (σιγά μην) είχε το μαγαζί, αν θα την πατούσαμε και εμείς όπως σε εκείνο το γαμήλιο πάρτι στο ισραήλ όπου κατέρρευσε ένας όροφος, αν θα ήταν καλύτερο να είμαστε με τους πάνω ή με τους από κάτω τη στιγμή της κατάρρευσης (ή μήπως ανατροπής;) και αν είναι επαναστατική κατάσταση να καταρρέουν οι πάνω και οι από κάτω να πλακώνονται από τις αυταπάτες τους και να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι και να προκαλέσουν το παραμικρό ρήγμα στο ετοιμόρροπο οικοδόμημα.

Καήκαμε στο ζέσταμα με κονσέρβες από τα ηχεία, με το ρακιντζή να τραγουδάει τον πουφ και να ζητάει «μες στης ύδρας τα στενά» την αγάπη του, αλλά να έχει γυρίσει τις σκηνές του βιντεοκλίπ στο παλιό λιμάνι των χανίων και να είναι φως φανάρι πως εκεί δε θα την έβρισκε ποτέ. Και με το «πατρινό καρναβάλι για πάντα», που φέτος δε θα προλάβει μάλλον να έχει εντυπωσιακές αλλαγές, αλλά από του χρόνου θα λένε όλοι «κάν’ το όπως ο ΠΕΛΕ».

Κι ύστερα ξεκίνησε το πρόγραμμα με τον μπίγαλη, που του ‘βγαιναν κάτι κουνήματα χεριών σαν του λε-πα και πήγαινε σπιντάτος πάνω-κάτω χωρίς λόγο, ίσως από την κόκα (ούτε γουλιά), που την τραγούδησε μετά από κλάπτον ο χαριτοδιπλωμένος (αντικειμενικά το μεγαλύτερο όνομα της βραδιάς, με επτά συλλαβές)- αλλά αν τα ρουθούνια τους μείνουν μισά, ε δεν πειράζει αυτοί θα βάλουν χρυσά κι ας μη γίνανε ποτέ σταρ του mtv, μονάχα για μία ακόμα αρπαχτή, στα καλλιτεχνικά γεράματα. Don’t worry be happy.

Υπάρχουν και χειρότερα, μα θα στα πω αργότερα.

Κι αρχίζουν τότε που λες βροχή οι σημειολογίες και τα πολιτικά μηνύματα, εκεί που δεν το περιμένεις, κεραυνός εν αιθρία και εν κύκλω, σαν το σήμα της κατάληψης. Πιάνει λοιπόν τα κομμάτια όπου πειραματίστηκε με ροκ ήχους και την ελληνική παράδοση (βαλάντωσα μωρέ) κι εκεί που σκεφτόμουν ότι θα το ‘χω σα βασικό αντεπιχείρημα για τους οπαδούς του θανάση (τι φταίει όμως κι ο ρα, να πάθει δύο εγκεφαλικά σαν το λένιν, καθώς διαβάζει το κέιμενο), μας εξηγεί ο σύντροφος κώστας τους ρυθμούς: 7/8 καλαματιανό, 9/8 από τα επτάνησα, κι έρχεται και το ηθικό δίδαγμα: αυτά δεν μπορούν να τα χορέψουνε οι γερμανοί κι η νυφίτσα ο ντάισελμπλουμ (νυφίτσα ο σωσίας του συντρόφου αρβανίτη;). Και δεύτερη φορά στο καπάκι, για να το εμπεδώσουμε, γιατί ήταν πετυχημένο.

Άτσα ο μπίγαλης, αντιμνημόνιο κι έτσι, λες μέσα σου. Να δεις τι σου ‘χω για μετά. Μας είπε ότι μέχρι να γράψει τη «ρίνα-κατερίνα» (που με κόβει δυο κομμάτια κι εκεί κάνουμε το σήμα της νίκης και της ΕνΠΙΔΑΣ που νίκησε) τα μεγάλα κανάλια τον έγραφαν στα αρχίδια τους και δεν τον καλούσαν. Οπότε κάναμε τον απαραίτητο συνειρμό με ένα ξεκάρφωτο λάβαρο της ερτ, που ήταν πάνω από τη σκηνή και πίσω απ’ τις ντισκομπάλες: δεν πειράζει κώστα, από φέτος στην αυτοδιαχειριζόμενη ετ3 και με συναυλία αλληλεγγύης!

Και πριν συνέλθουμε από το σοκ και χωνέψουμε σε βάθος όλα τα πολιτικά μηνύματα, ήρθε και το (όχι ένα απλό κερασάκι, αλλά αυτό που ο sniper συνηθίζει να λέει) καρπούζι στην τούρτα (σοκολάτα του χαριτοδιπλωμένου) με το ανοιχτό κάλεσμα: όλοι αύριο (δηλ σήμερα) στο σύνταγμα!

-Δηλ ο μπίγαλης είναι με τους αγανακτισμένους;

-Αυτό λες εσύ; Εδώ μπορεί να καλεί με την ανταρσυα.

-Λες να θέλει και διαγραφή του χρέους;

Μετά όμως, είπαν ντουέτο με την πωλίνα τον αλέξη των «ολίμπιανς»

Όπως το ξανθό καλοκαιράκι

Ψήφισε το γιάνη βαρουφάκη

Κι ο σφος κώστας σημείωσε το πολιτικό μήνυμα και τον πολιτικό ηγέτη που έρχεται πίσω από τις λέξεις (του μνημονίου).

Αλλά αυτό δεν αποκλείει απαραίτητα να είναι ανταρσυα, αφού κι αυτοί κριτική στήριξη του κάνουν.

Πρόσφατα βέβαια ο μπίγαλης ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στη νέα φιλαδέλφεια με έναν πασοκανεξάρτητο, αν δεν κάνω λάθος –ούτε καν δηλ με το συριζαίο που εκλέχτηκε. Είδες όμως πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί ως έθνος αυτή η κυβέρνηση και πως η ελπίδα ριζοσπαστικοποιεί τις λαϊκές συνειδήσεις; Αν δεν το βλέπεις σφε αναγνώστη, όλη αυτή την κοσμογονική αλλαγή γύρω μας, είναι γιατί είσαι μίζερος σεχταριστής ή γιατί δεν έχεις πάει ακόμα στο κύτταρο. Αχ, η συντηρητική σου φύση, που δε λέει να κυβερνήσει...

Μετά απ’ αυτά, τα βλέπαμε όλα με άλλο μάτι. Η φαντασία στην εξουσία έσβηνε τα σύνορα με την πραγματικότητα και διαπλεκόταν διαλεκτικά σε ένα αξεχώριστο σύνολο με διάχυτα πολιτικά μηνύματα. Ευχηθήκαμε «καλή επιτυχία, καλή επιτυχία» μαζί με την πωλίνα στην κυβερνώσα αριστερά (σε αυτούς που κάνουν διαπραγμάτευση, σε αυτούς που σκίζουν τα μνημόνια) με ένα σούπερτοσοδούλι μίνι διάφανο και ροζ μπικίνι, ασορτί με την κυβερνώσα ελπίδα και το φύλλο συκής της. Είπαμε το «κυκλοφόρησε-κυκλοφόρησε, η φήμη σου αγόρι μου προχώρησε» για το βαρουφάκερ, που θα μπορούσε να τραγουδάει αυτός στη θέση του δάκη και του μπέζου για το λιτό βίο: «θωρακισμένη μερσεντές, εγώ δεν ονειρεύτηκα ποτέ, μην κάνεις όνειρα τρελά, μαζί μου θα ‘χεις λίγα και καλά». Μα έτσι «όλοι θα πέσουμε στη λούμπα-τη λούμπα-τη λούμπα, αψηφώντας τον κουτσούμπα-κουτσούμπα-κουτσούμπα». Κι απέ θα πούμε το πους-απς σε στιλ αντικαπιταλίστα, σεκίτικο «πους-πους-πους-πους, σαρόν, φονιάδες των λαών» και θα κλείσουμε δυναμικά χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες: «φοβερό, ψηφίζουμε και κάνουμε μια τρύπα στο νερό» {που παρακάτω βέβαια λέει κάτι για απεργίες και αργίες, αλλά μην αφήνεις ποτέ μια επουσιώδη λεπτομέρεια να σου χαλάσει έναν ωραίο συνειρμό· χρυσός κανόνας της δημοσιογραφίας}.

Αλλά όταν είσαι ερωτευμένος, όλα περιστρέφονται γύρω από την αγάπη σου για τον αλέξη και το βαλεντίνο σύριζα. Και νομίζεις πως όλα τα τραγούδια του κόσμου έχουν γραφτεί για αυτήν και μόνο γι’ αυτήν.

«Τι ήτανε να πεις πως μοιάζω με κομμούνι, μπήκανε στα μάτια μου δυο κιλά σαπούνι!»

Υπόψην, πως κι ο γκουσκούνης μαζί μας είναι σύντροφοι, σύριζα στηρίζει κι αυτός.

Ο χαριτοδιπλωμένος τραγουδάει για τη μαρτυρική κύπρο κάτι από αλέξια: ορκίσου να μην πτωχεύσουμε ποτέ-ποτέ ξανά, ορκίσου να μη γυρίσει πια ποτέ-ποτέ-ποτέ, αυτή η δεξιά.

Ο μπίγαλης να φωνάζει: «ανεβαίνουμε κι άλλο».

-Ναι σφε κώστα, 45% μας δείχνουν τώρα οι δημοσκοπήσεις. Που ‘σαι ανδρέα για να δεις...

Και ναι, η ελπίδα έρχεται. Στη ντισκοτέκ στην παλιά ντισκοτέκ. Αλλά δε βρήκε κανέναν στο ακατοίκητο κεφάλι μας και έφυγε σούμπιτη.

Κλείνουμε το πρόγραμμα με σφιγμένη αριστερή γροθιά και.. τη διεθνή; Όχι.

Ωω...Ωω (Κι απ’ τα τόσα ψέματά σου έχω χάσει το μυαλό).

Και ποιο είναι το πολιτικό επιμύθιο σφοι;

Ότι αν αυτό είναι αλλαγή, τότε κεμάλ ο κόσμος αυτός ποτέ δε θα αλλάξει. Και κάθε εποχή έχει την αλλαγή που της αξίζει. Οπότε το μέτρο της δικής μας (εποχής και αλλαγής) είναι ο πολιτικός κώστας μπίγαλης.

Για τη μέρα της γυναίκας (ξανά)

Εναλλακτικό κείμενο, με αφορμή μια τοπική εκδήλωση.

Πήγαμε να μπούμε με αριστερισμό κατευθείαν από την κύρια είσοδο που ήταν κλειδωμένη. Τελικά επιλέξαμε το ζιγκ-ζαγκ που το προτιμά η ιστορία και την κερκόπορτα στα πλάγια, που τη φυλούσε ένας προδότης.


Μπήκαμε στην αίθουσα και μας τύλιξε η μυρωδιά της γιαγιάς. Ελπίδες μέσα στη φορμόλη. Σαν τις ιδέες ενός απολιθώματος. Smells like teen spirit, είπα στον κάσπερ. Και μου είπε για τη συνωμοσία των 27 ετών, ηλικία στην οποία πέθαναν ο κομπέιν, ο τζιμ μόρισιν, ο χέντριξ και η τζόπλιν, οι πιο πολλοί καταπίνοντας τον εμετό τους. Έτσι με κέφι το πήγαμε μέχρι τέλους.

Από νεολαία είχαμε μόνο ένα κοριτσάκι με τη γιαγιά του, ντυμένο στα μωβ (πρώτο σύμπτωμα της γνωστής παιδικής αρρώστιας). Βρήκε κάτι προκηρύξεις δίπλα της, έτοιμη να φωνάξει: "συνάδελφοι!" και να αρχίσει το μοίρασμα.
Τελικά όμως άρχισε να μασουλάει επιδεικτικά ποπ-κορν κι έφυγε στη μέση της εκδήλωσης, παίρνοντας μαζί τη σκληρή ανεμελιά της σημερινής νεολαίας.

Πήραμε από ένα λουλούδι (το δικό μου στραπατσαρισμένο, σαν το ηθικό μας) και καθίσαμε για να ακούσουμε τα κορίτσια της χορωδίας. Χιονισμένα κεφάλια, άλλα με στρώσεις βαφών, ομοιόμορφο ντύσιμο κατηχητικού, ψιλές φωνές και συνοδεία πιάνου.

Είπαν τη μαργαρίτα-μαργαρώ (κι όλοι μαζί, το η μάνα σου είναι τρελή), κι άλλα τραγούδια για την αννούλα, την ειρήνη και διάφορα γυναικεία ονόματα. Περίμενα να πούνε και τη ρίνα-κατερίνα του μπίγαλη, αλλά δεν έκατσε.

Πού είναι τα νιάτα; Πού είναι η ομορφιά; Πού είναι η τόλμη και γοητεία; Μα η ομορφιά των σίριαλ δεν έχει θέση εδώ. Εξαργυρώνει τα κάλλη της και λύνει αλλιώς το πρόβλημά της. Εξαρτά την ευτυχία της από το φαίνεσθαι. Θέλει να μείνει απ’ έξω για πάντα νέα, ενώ το μέσα της σαπίζει.

Η ομορφιά είναι εσωτερική ιδιότητα σύντροφε. Οδηγεί στο άλλο ρεύμα από το απ’ έξω του λένιν, πηγάζει από μέσα κι αντανακλά στο εποικοδόμημα. Σαν τις γυναίκες στις ταινίες της αλίντας δημητρίου. Τη λάμψη στα μάτια δε μπορεί να στη δώσει κανένα καλλυντικό. Ούτε στη λάμψη του φώσκολου μπορείς να τη βρεις.

Και γιατί δε λέμε πιο ντούρα, αγωνιστικά τραγούδια; Γιατί η εκδήλωση ήταν πιο πλατειά, σε συνεργασία με τη δημοτική κοινότητα τριανδρίας κι έγινε εν τέλει πλαδαρή μ’ ένα σωρό επίσημους και τιμώμενα πρόσωπα από το παρελθόν. Κι είχαν και κάτι πρωτιές που δεν τις ακούγαμε κι έτσι η φαντασία συμπλήρωνε τα κενά. Η πρώτη δημοτική σύμβουλος που πέταξε στο διάστημα, ο πρώτος δήμαρχος που τον πέταξαν στη θάλασσα κοκ.

Κι ήταν και μια δεξιά δημαρχίνα κι αγριεύτηκα.
-Τι δουλειά έχει αυτή εδώ; Είναι κι αυτή στην ογε;
-Όχι. Αλλά πρέπει να είναι στον τοπικό σύλλογο.
-Και τι είναι ο σύλλογος; Αυτόνομο σχήμα εαακ;
Μάλλον κάτι είχαμε καταλάβει λάθος. Αλλά τι;

Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε και τους χορηγούς μας...
-Καλά, έχουμε και χορηγούς;
-Σταμάτα, ρε. Τους χορωδούς είπε.
-Α, είπα κι εγώ. Με όσα γίνονται σήμερα, ποτέ δεν ξέρεις.

Ο μόνος που διασώθηκε από το διαταξικό ναυάγιο ήταν ο θηλυκός γονιός του κάσπερ που μας είπε κάποια πράγματα για την ιστορία της επετείου και τη θέση των γυναικών στην σύγχρονη κοινωνία. Καλά τα είπε αλλά θα μπορούσε να πει κι άλλα (αν δεν ήταν τόσο πλατειά η εκδήλωση).

Να πει για την ώρα της εκδήλωσης που ήταν προσεκτικά διαλεγμένη για να μη συμπέσει με κάνα σίριαλ και χαλάσει την καθημερινή εξάρτηση. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άντρες όταν έχει κάνα ποδοσφαιρικό αγώνα. Και με τους κομμουνιστές όταν έχει επιτροπή αγώνα, ή συλλαλητήριο.

Να πει για το σύστημα που δημιουργεί χαζογκόμενες παντός φύλου, αλλά στήνει περισσότερες παγίδες στο γυναικείο, που είναι πιο αδύνατο, όχι απ’ τη φύση του, αλλά εξαιτίας της θέσης του στην κοινωνία. Να πει και για την πορνογραφία που λειτουργεί σα σχολείο για τους άντρες, γιατί δεν υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να μάθεις λεπτομέρειες για τη σεξουαλική πράξη.
Κι εκεί γεννιούνται τα πρώτα σπέρματα του μισογυνισμού. Μαθαίνεις να βλέπεις τη γυναίκα ως σκεύος ηδονής, η οποία αυξάνει ευθέως ανάλογα με την ταπείνωση της συντρόφου σου.

Να πιάσει το σφυγμό όσων ήταν εκεί, να τους μιλήσει απλά, με παραδείγματα από τη ζωή τους και τη μιζέρια που όλοι λουζόμαστε.
Να τους πει... να σου πω την αλήθεια ούτε εγώ ξέρω τι παραπάνω θα μπορούσε να τους πει. Δώσε μου λίγο χρόνο να το σκεφτώ κι ίσως τα γράψω ολοκληρωμένα του χρόνου, στην επόμενη επέτειο. Ή και πιο νωρίς. Μια επέτειος είναι απλά η αφορμή, όχι ευκαιρία για καμπανιακή δράση.

Μετά από όλα αυτά ήμασταν έτοιμοι για την χτεσινή πορεία. Αυτή τη φορά συνδιοργανωτές ήταν το παμε και το μας. Δεν αναμένονταν εκπλήξεις (δυσάρεστες και γενικώς).

Φωνάξαμε ότι οι μόνες θυσίες που έχουνε αξία είναι στον αγώνα για την άλλη εξουσία (ναι, αλλά τι αξία; Ανταλλακτική ή αξία χρήσης); Προς το παρόν όμως, ο κόσμος ζει στον κομπέιν του, αντιστρέφει διαλεκτικά το σύνθημα και θυσιάζει σαν αβραάμ τις αξίες του για να επιβιώσει.

Φωνάξαμε, στον καπιταλισμό ποτέ συγχωροχάρτι (νόμος είναι το δίκιο του εργάτη). Και σκέφτηκα ότι έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε ιερά εξέταση για να δίνουμε συχωροχάρτια κι ίσως να ταίριαζε πιο πολύ αν φωνάζαμε το σύνθημα για τους οπορτούνες. Στον οπορτουνισμό ποτέ συχωροχάρτι!
Ακόμα κι αυτό όμως δεν είναι τελείως σωστό, γιατί τακτικά και με το διάβολο μπορεί να συμμαχήσεις. Κι η τακτική συμμαχία (όχι για το μέτωπο, αλλά για τα επιμέρους) δεν πάει να πει ότι δίνεις συχωροχάρτι σε κάποιον. Ούτε σε μας τους ίδιους δεν πρέπει να δίνουμε. Το φάρμακο για τα λάθη είναι η αυτοκριτική. Η συγχώρεση έρχεται στην πορεία.

Σταματήσαμε μπροστά στα public όπου η εργοδοσία απέλυσε μια συντρόφισσα (με αριστερίστικο παρελθόν) κι όταν μας είδε να πλησιάζουμε πήγε να κατεβάσει το στόρι για να μην ενοχλήσουμε την πελατεία της. Αλλά οι σύντροφοι πρόλαβαν, το σταμάτησαν κι αυτό δεν άντεξε στην πίεση του κινήματος και λύγισε κάνοντας μια καμπύλη που από μακριά έμοιαζε με αψίδα του ταξικού μας θριάμβου. Κάναμε ένα τέταρτο παρέμβαση και διαλυθήκαμε συντονισμένα λίγο αργότερα.

Εμείς εν τω μεταξύ ήμασταν τελευταίο μπλοκ, ουρά του κινήματος κι όπως κοιτούσαμε προς τα πάνω για να δούμε από πού βολεύει καλύτερα για την έφοδο στον ουρανό, στάμπαρε ένας δικός μας μια ταράτσα και μια πινακίδα που έγραφε: κέρδος. Τίποτα άλλο, απλά κέρδος. Θα μπορούσε να είναι η εφημερίδα, αλλά δεν είχε ούτε λογότυπο, ούτε κάτι άλλο.

Κι όπως στεκόμασταν οκτώ πατώματα πιο κάτω και το κοιτούσαμε με δέος, είπαμε πως είναι το ιδανικό σκηνικό για ένα σεκίτικο δρώμενο. Να ανέβει πάνω ένας ακτιβιστής με ξυλοπόδαρα, ή ένα κίνημα με ξύλινη γλώσσα και πήλινα πόδια και το κοινό από κάτω να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα: ο άνθρωπος πάνω από το κέρδος.

Περάσαμε από το μαγαζί ταμτάκος στην ερμού, καταλήξαμε στο βρετανικό προξενείο κι ανανεώσαμε το αγωνιστικό ραντεβού για μια άλλη φορά που ο καιρός πιο μενετός. Πολύ κρύο εφέτος...