Έφτασε η στιγμή να αλλάξουμε τον κόσμο

Όσοι έχουν τη συνήθεια να περνάνε κάθε τόσο από την Πολιτεία (που πουλάει πχ ακόμα και την Κομεπ πιο φτηνά από τη Σύγχρονη Εποχή και κοντεύει να διαλύσει κάθε ανταγωνισμό) και να χαζεύουν τα ράφια της, με παλιές και νέες κυκλοφορίες, θα έχουν πετύχει, υποθέτω, ένα βιβλίο του Ιγκλέσιας, με τον τίτλο της ανάρτησης, και πρόλογο του πρωθυπουργού της Αλλαγής #2, του μεγάλου σοσιαλιστή ηγέτη, Αλέξη Τσίπρα. Κι αν κάνει κανείς τον κόπο να το διαβάσει (εξάλλου μικρός είναι, και σαν παραμυθάκι) δεν ξέρει από πού να αρχίσει να το σχολιάζει.

Να πει για τα κλισέ, και για τις φράσεις που μοιάζουν να έχουν βγει από γεννήτρια, με τυχαία σειρά, κατόπιν κλήρωσης; Για τα αποσπάσματα του άλλου μεγάλου σοσιαλιστή, του Ιγκλέσιας, που κάνει λόγο για «δικτατορία του λαού» στις χώρες του υπαρκτού, που –όπως λέει- «μετατράπηκε σε κυβέρνηση ενός κόμματος και τελικά σε κυβέρνηση των ελίτ του κόμματος, διατεθειμένες να παραδοθούν στον καλύτερο αγοραστή»; Για τα μαργαριτάρια και τη «σύγχρονη μαρξιστική ανάλυση» που μπορεί να βρει κανείς σε κάθε παράγραφο; Ή για την τραγική ειρωνεία που ξεχειλίζει στο κείμενο και στρέφεται σε κάθε σημείο ενάντια στη σημερινή «αριστερή κυβέρνηση»; Σε βαθμό, που μου θυμίζει πολύ ένα σκετς του Χάρρυ Κλυνν, τον καιρό που είχε βγει στη δημοσιότητα το σκάνδαλο Κοσκωτά, με τον Ανδρέα να καταγγέλλει τη διαφθορά, την αναξιοπιστία και την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, προβάροντας μπροστά στον καθρέφτη το λόγο του ως ο επόμενος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (κι ενώ ήταν ακόμα πρωθυπουργός, οπότε όλα αυτά ακούγονταν σαν να τα στρέφει εναντίον της δικής του κυβέρνησης).

-Ποια αξιωματική αντιπολίτευση, αγαπούλη; Αφού όλα τα γκάλοπ τρίτους μας δείχνουν! ακούγεται στο βάθος η φωνή της Μιμής, δείχνοντας τις εκλογικές προσδοκίες που έτρεφαν κάποιοι με τη συγκρότηση του Ενιαίου Συνασπισμού. Αλλά δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα της κυβερνητικής Αριστεράς. Και δε θα περιλάμβανε και το ΚΚΕ σε αυτό το βούρκο. Αυτή είναι όμως μια άλλη ιστορία.

Αντί άλλου προλόγου λοιπόν, η κε του μπλοκ αντιγράφει και δημοσιεύει σήμερα όλο τον πρόλογο του μεγάλου σοσιαλιστή ηγέτη (εκτός από ένα-δυο σημεία, που μου βγήκαν λίγο δυσανάγνωστα στη φωτογραφία). Προσφέρεται για αρκετά πικρά χαμόγελα και για υλικό στην Ελληνοφρένεια, ήδη από τον τίτλο του…

Επιταχύνοντας την Ιστορία

Κοντεύει να κλείσει σχεδόν μια δεκαετία από την ιστορική κατάρρευση του 2008 , και ένα πράγμα είναι σαφές: η σημερινή Ευρώπη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κρίση. Το βασικό της εργαλείο, η σκληρή λιτότητα, δεν έχει απολύτως κανένα αποτέλεσμα- εκτός αν ο βασικός στόχος είναι η μεγαλύτερη ανισότητα, η κατάργηση του κοινωνικού κράτους, οι μισθοί πείνας, η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση». Και ναι –σωστά μαντέψατε- αυτός ακριβώς είναι ο στόχος. Και γι’ αυτό ακριβώς οι ευρωπαϊκές ελίτ, μέσω των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που ελέγχουν, εξακολουθούν να επιμένουν σε μια τόσο αποτυχημένη πολιτική. Η προτεραιότητά τους δεν είναι η αντιμετώπιση της κρίσης· είναι η οργάνωση μιας τεράστιας και διαρκούς αναδιανομής υπέρ των ισχυρών, που θα αποστερήσει την κοινωνία από κάθε δικαίωμα και κάθε κατάκτηση, χωρίς καθόλου να ενδιαφέρονται αν αυτό σημαίνει ένα μέλλον σκοτεινό, χωρίς προοπτική και χωρίς κοινωνική αξιοπρέπεια.

Όμως η εποχή της απάθειας, της παραίτησης, του «There Is No Alternative» έχει περάσει οριστικά. Η κυρίαρχη πολιτική (…) τη δημοκρατία στην Ευρώπη, αλλά και άμεσα τη ζωή των ανθρώπων. Έτσι τώρα πια βρίσκουν απέναντί τους τους λαούς. Οι φωνές που ξεσηκώθηκαν στις ευρωπαϊκές χώρες ενάντια στη στρατηγική λιτότητας, μέρα με τη μέρα πυκνώνουν και δυναμώνουν. Σήμερα ακούγονται σαν μια δυνατή φωνή , που εκφράζει την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας, το 99 %,και ζητά αλλαγή, επιτέλους, στην Ευρώπη.

Αυτό το μεγάλο και πολύμορφο κίνημα έχει αναπτύξει τα τελευταία χρόνια, μια μοναδική δυναμική, που πριν από την κρίση θα ήταν αδιανόητο. Στην Ελλάδα κέρδισε τις εκλογές απέναντι σε ολόκληρο το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Στην Ισπανία ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο. Αλλά και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες αναπτύσσεται και δυναμώνει με ταχύτατους ρυθμούς. Αυτό το κίνημα είναι εδώ για να υπερασπιστεί ένα μέλλον με αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Ένα μέλλον με δικαιώματα, δικαιοσύνη και δημοκρατία. Στον πυρήνα των αιτημάτων του βρίσκεται το τέλος της λιτότητας, ο περιορισμός της ασυδοσίας για την χρηματοπιστωτική ολιγαρχία, η ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, η υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Μόνο που σήμερα οι στόχοι αυτοί δεν τίθενται μόνο ως αιτήματα. Έχουν ήδη μετασχηματιστεί σε ώριμο εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Ένα σχέδιο που οι λαοί είναι αποφασισμένοι να υλοποιήσουν, ενεργοποιώντας και αξιοποιώντας τους δημοκρατικούς θεσμούς. Με τη θέληση και την ενεργή συμμετοχή των ευρωπαϊκών κοινωνιών για ένα πιο αισιόδοξο και φωτεινό μέλλον. Οι προθέσεις για μια ιστορική αλλαγή στην Ευρώπη ωριμάζουν με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς.

Ο δρόμος δεν είναι φυσικά στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο αγώνας απέναντι σε έναν εδραιωμένο συσχετισμό δυνάμεων θα κρατήσει αρκετά. Θα έχει νίκες και βήματα προς τα εμπρός, όπως θα έχει στασιμότητα και αναδιπλώσεις. Η ιστορία όμως επιταχύνεται. Τα πρώτα κομμάτια του ντόμινο έχουν πέσει. Η απόφαση των λαών να βγουν στο προσκήνιο δεν μπορεί πια να ανακοπεί.

Η δύναμη βρίσκεται στους δεσμούς με την κοινωνία, αλλά και στην αλληλεγγύη. Ένα μεγάλο πλεονέκτημα των δυνάμεων της αλλαγής είναι ότι η μάχη είναι μία για όλους και ο σκοπός κοινός. Το κίνημα των PODEMOS δεν αγωνίζεται μόνο για την Ισπανία, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη, επομένως και για την Ελλάδα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σκέφτεται και δρα πολιτικά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε βήμα σε κάθε ξεχωριστή χώρα ωθεί προς τα εμπρός τις δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η νίκη του καθενός είναι νίκη για όλους. Η πείρα που αποκτά ο καθένας είναι ένα πολύτιμο πολιτικό εργαλείο για τον κοινό σκοπό.

Η ιστορική μας αποστολή, σε κάθε χώρα ξεχωριστά και σε όλη την Ευρώπη μαζί, είναι να γυρίσουμε τη σελίδα. Να κλείσουμε αποφασιστικά το δρόμο στις δυνάμεις της κοινωνικής καταστροφής, αλλά και σε όλους αυτούς που επιδιώκουν την οπισθοδρόμηση στον κοινωνικό συντηρητισμό και στους εθνικούς ανταγωνισμούς. Οφείλουμε να νικήσουμε το φόβο. Να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας. Να διεκδικήσουμε μια νέα ηγεμονία στο πεδίο των ιδεών. Οφείλουμε να ανοίξουμε το δρόμο προς μια διαφορετική Ευρώπη, που θα είναι δημοκρατική, κοινωνική και δημιουργική για όλους μας.

Είμαστε το 99% της κοινωνίας. Έχουμε την αλήθεια, το δίκαιο και τη δημοκρατία με το μέρος μας. Και έχουμε ήδη ξεκινήσει την επιτάχυνση της Ιστορίας! Θα τα καταφέρουμε. Μπορούμε!

Αλέξης Τσίπρας

Αθήνα, 3 Μαρτίου 2015

Δελτίο Κομινφόρμ ΙΙΙ

Θα μπορούσε εναλλακτικά να μπει ως τίτλος κάτι σα «Νέα σαββατοκύριακο» ή «τρελό γουικέντ στου Μπέρνι» (με το πολιτικό σύστημα στο ρόλο του ζωντανού νεκρού) για τα χαμπέρια του διημέρου, αλλά η κε του μπλοκ προτίμησε κάτι πιο συμβατικό και σεχταριστικό, που να μην το καταλαβαίνουν και πολλοί παραέξω.

Θα θυμάστε ασφαλώς, αν είστε τακτικοί αναγνώστες, την ομιλία του Τσίπρα στο Αιγάλεω και τις ομορφιές του για τη νίκη της 4^ης Ιουλίου –που παρεμπιπτόντως, παραλείφθηκαν σιωπηλά και δεν πέρασαν στο απομαγνητοφωνημένο κείμενο της ομιιλίας του. Το κυβερνητικό άνοιγμα στις λαϊκές γειτονιές συνεχίστηκε στην Καισαριανή, σε μια κίνηση βγαλμένη από το (φαιο)πράσινο βιβλιαράκι*, το ευαγγέλιο των Πρασινοφρουρών, και την εντολή: λεηλατήστε τις Εαμογενείς ψήφους, μία σελίδα μετά από το ρητό «ο σφος Στάλιν είναι σαν το μνημόνιο: 70% καλά αλλά 30% λάθη» και το τσιτάτο «ροζ γάτος (με το Μουστάκα), μπλε γάτος, το θέμα είναι να πιάνει ποντίκια». Κι ούτως πως τα ποντίκια που άφησαν το καράβι που βούλιαζε το 91’, έφτασαν στο σημείο να κυνηγάν αυτά ποντίκια για το αφεντικό τους και να διαφημίζουν τη φάκα τους, πως έχει το πιο γευστικό και ελκυστικό τυράκι. Κι ας έχασαν το αντιμνημονιακό σήμα κατατεθέν, όπως είναι η φέτα για την Ελλάδα. Μόνο που η Αριστερά δεν μπορεί να είναι ποικιλία τυριών, παρά μόνο ένα πράγμα κομμουνιστική –κι όχι πληθυντική, πλουραλιστική, δημοκρατική (όπως λέμε Δημαρ), αντιμνημονιακή και μεταμοντέρνα. Με τον ίδιο τρόπο που για εμάς στη ΛΔ του Βορρά, το τυρί είναι βασικά η φέτα. Ένα είναι το τυρί, ένα είναι το κόμμα.

(*και για να μην είμαστε τελείως σεχταριστές, ας το πούμε με άλλα παραδείγματα. Σκέψου τη βίβλο του ποδοσφαίρου με τους χρυσούς  κανόνες, που έβγαζε ο Πανούτσος σε Μουντιάλ και Γιούρο, για να γλιτώσει ο Θανάσης από τις απορίες της συζύγου του. Ή το βιβλίο (playbook) του γλοιώδους Μπάρνεϊ από το How I met your mother, με τα κόλπα για να πέφτουν οι γυναίκες).

Την ίδια μέρα, στην πορεία της Δεθ, οι βασικές διαφορές σε σχέση με άλλες χρονιές ήταν δύο. Αφενός η κωμικοτραγική παρουσία του μπλοκ των εργατών του ορυχείου στις Σκουριές, που θα ήταν απλώς κωμική, αν δεν ήταν ταξική τραγωδία. Κι εκφράζει ένα είδος εξωνημένης εργατικής τάξης, που συνδέει τα συμφέροντά της με το καλό της επιχείρησης και δεν είναι προφανώς τάξη δια εαυτήν, ούτε καν καθαυτή, αλλά τάξη δια το αφεντικό της.

Η Λαφαζανική Ενότητα απέφυγε την μπανανόφλουδα της κοινής συμπόρευσης με τη Γσεε (που θα την ξαναβρεί σε πρώτη ευκαιρία) και τους φασιστωρύχους, όπως τους λέει το Λαϊκό Στρώμα, και πορεύτηκε ενωτικά με το εξωκοινοβούλιο, για να οικοδομήσουν κινηματικά κι από τα κάτω την εκλογική συμμαχία της επόμενης κάλπης, όπου θα έχει ωριμάσει το πράγμα. Οι μαρτυρίες διαφέρουν για το πόσο αυθόρμητα κι ειλικρινά επιτεύχθηκε αυτή η ενότητα (ήρθαν όλοι ή μόνο μια αντιπροσωπεία, για να το παίξουν δίπορτο;), αλλά η ουσία του πράγματος δεν αλλάζει. Και όποιος δεν είναι ρομαντικά αφελής, καταλαβαίνει εύκολα πως η ενωτική κάψα υπαγορεύτηκε απ’ τις σκοπιμότητες της προεκλογικής συγκυρίας.

Κι επειδή κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί: μα γιταί τους κατηγορείτε επιτέλους; Επειδή φτιάχνουν βραχύβια εκλογικά μέτωπα από τα πάνω, χωρίς κοινωνική βάση, ή γιατί τα βρίσκουν και τα κάνουν πλακάκια στο κίνημα; Μα δεν είναι τόσο απλό.

Θυμάμαι καταρχάς μια συζήτηση με τον Άβερελ, που προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα ασυμμάζευτα, κι έλεγε πως αναγκάζονταν να συνεργαστούν με τους άλλους, γιατί εμείς (ως κκε) αρνούμαστε κάθε συζήτηση (Αρνιέμαι-αρνιέμαι-αρνιέμαι, να είσαι εσύ και δίπλα να ‘μαι εγώ). Που –για να μην είμαστε σεχταριστές, στην εκλαΐκευση τουλάχιστον- είναι σα να ρωτάς μια φίλη σου «γιατί πήγες με αυτόν τον μ-λ-κα;» (καμία σχέση με τα συμπαθή μ-λ) και να σου απαντά: μα αφού δε μου καθότανε ο άλλος, που ήθελα. Αήττητο επιχείρημα.

Από τη στιγμή λοιπόν που συγχρωτίζονται με αυτούς, λογικό κι επόμενο είναι να πάνε και μαζί τους, υποκύπτοντας στις ενωτικές λαφαζανιές τους. Ακόμα κι έτσι όμως, είναι άλλης τάξης θέμα αν θα φτιάξεις μια σοβαρή σχέση κι ένα στέρεο μέτωπο (για να κριθεί μετά επί πολιτικής βάσης για ό,τι λέει) ή αν θα περιοριστείς σε (κατά βάση) εκλογικές ξεπέτες, χωρίς να είσαι συνεπής ούτε καν στις καιροσκοπικές σου αρχές.

Για ευχάριστο επίλογο της θεματικής, ας κρατήσουμε την αφίσα της Γσεε, που κινείται στα όρια του αυτοσαρκασμού, προσευχόμενη για να μπει φρένο (αλλά μη σταματήσει και τελείως) στην ανεργία, τη λιτότητα, κτλ, να αποκατασταθούν οι αδικίες των μνημονίων (ναι στα μνημόνια, όχι στις αδικίες τους, όπως το παλιό σύνθημα για πάλη ενάντια στις συνέπειες της ένταξης στην Εοκ) και να μπουν οι εργαζόμενοι στο επίκεντρο.

Τρίτη και τελευταία θεματική απ’ την επικαιρότητα του Σου-κου, τα ψηφοδέλτια του κόμματος που ανακοινώθηκαν, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις –τόσο λίγες που σχολιάστηκαν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη· γιατί είδηση δεν είναι οι μετατοπίσεις του ρευστού χυλού κι οι ζυμώσεις για το βόλεμα όλων των παραγόντων-στελεχών, αλλά η μικρή μετακίνηση ενός βράχου (γρανίτη στέκει ορθός).

Η Γερασιμίδου αφήνει τη Β’ Θεσσαλονίκης και μάλλον τη βουλή, πιθανότατα γιατί το ζήτησε η ίδια να μην μπει σε εκλόγιμη θέση. Ο Δελής θα είναι νέο πρόσωπο από την Α’ Θεσσαλονίκης. Ο Ντουνιαδάκης είναι μια μικρή αλλαγή στην Α’ Πειραιά, όπου την τελευταία φορά πάντως δεν είχαμε εκλέξει βουλευτή. Ενώ το Επικρατείας έχει όλα τα μεγάλα ονόματα, και έτσι και είχαμε καμιά τρελή άνοδο, για να βγάλουμε και δεύτερο βουλευτή, θα βλέπαμε Μαργαρίτη στη Βουλή (δεύτερη κατανομή).

Κρίμα μόνο που έκλεισαν νωρίς και δεν αφήσαμε μια θέση για το Γλέζο και το Μητρόπουλο...

Την ίδια στιγμή, η ΛαΕ είναι ένα πολύ καλό υπόδειγμα για το πώς τα βαριά ονόματα αλλάζουν περιφέρειες για να εξασφαλίσουν, με περισσή αυταπάρνηση, την εκλογή τους (Λαπαβίτσας στην Αχαΐα, η Ραχήλ στο υπόλοιπο Αττικής, κτλ). Ενώ ο Σύριζα έχει συμπεριλάβει στις λίστες του ονόματα σαν τη Ραλλία Χρηστίδου, αφήνοντας δυστυχώς έξω την Άντζυ Σαμίου, που έχει δώσει μεγάλο αγώνα από το τουίτερ για την Κουμουνδούρου.

Κρατάμε ένα μικρό υστερόγραφο για την τυπική διάλυση της Μαρς (Μαυρουδέας, Ρούσης, κτλ) –ούτε η Κομιντέρν να ‘τανε- και την υπόσχεση για ένα κείμενο που θα καταπιαστεί ειδικότερα με κάτι σχετικό.

Χάντρες και καθρεφτάκια

…για τους ψηφοφόρους της συγκυβέρνησης

Του Πάνου Ζάχαρη από το Ποντίκι

Καταρχάς, ο επικεφαλής του ταμείου για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, θα είναι ιθαγενής, σαν κι εσάς.

Μπαίνει τέλος στις επιλεκτικές μειώσεις μισθών και συντάξεων. Εφεξής θα τις απολαμβάνουν όλοι.

Όλοι; Όχι. Γιατί μια περήφανη εθνική αστική τάξη εξακολουθεί να αντιστέκεται και θα αντιστέκεται για πάντα στις περικοπές των φοροαπαλλαγών, του ζεστού κρατικούς χρήματος, κτλ.

Στο Γιούρογκρουπ πετύχαμε επικύρωση του μνημονίου και όχι απλά ένα πρόγραμμά-γέφυρα. Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια.

Τα λεφτά από το δάνειο δε θα πάνε μόνο σε πανωτόκια και τοκοχρεολύσια αλλά και σε αναπτυξιακό πρόγραμμα. Δηλαδή στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και λοιπούς ευεργέτες επιχειρηματίες. Αλλά ευτυχώς ο λογαριασμός θα έρθει πάλι σε εμάς.

Η προσαρμογή θα είναι πιο ήπια και η βαζελίνη περισσότερη. Ο συμβιβασμός είναι προσωρινός, οι συνέπειές του μόνιμες και τα μνημόνια διαρκείας.

Θα κοπούν οι «άδικες» προσωρινές συντάξεις (και το όποιο κίνητρο έδιναν στη μητρότητα). Την ίδια στιγμή βέβαια θα ανέβει το γενικό ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης και θα τσακιστούν οι επικουρικές. Αλλά μην είστε μίζεροι και στέκεστε μόνο στην αρνητική πλευρά.

Θα φορολογηθούν κι οι βουλευτές, για να χρυσωθεί το χάπι. Θα έρθει κι ο νόμος για τις τηλεοπτικές άδειες, τον έλεγχο του τηλεοπτικού τοπίου (όλως ξαφνικά τώρα), για να ξεκαρδιστούν οι καναλάρχες (που όλως ξαφνικά στηρίζουν την κυβέρνηση και χτυπάνε την αντιπολίτευσή της).

Δεν πανηγυρίζουμε για το μνημόνιο, αλλά έχει πολλά θετικά σημεία. Το 30%, ίσως και 70%, μπορεί και παραπάνω, γιατί είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Φαντάσου δηλ και να μην πανηγυρίζαμε...

Και μην ξεχνιόμαστε: Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Που είναι κοστολογημένο κι άμεσα υλοποιήσιμο, εκατό ημερών, σε ορίζοντα τετραετίας, δηλ ποτέ. Αλλά ο σοσιαλισμός είναι Δευτέρα Παρουσία.

Συμπληρωματικά προς τα παραπάνω το κείμενο "Στο μυαλό του Αλεξέι Λένιν" από το Ατέχνως.

Η μεγάλη αλλαγή της 25ης Γενάρη ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, εφάμιλλη του Κόκκινου Οχτώβρη και της εμβέλειάς του. Ο πάγος έσπασε, ο ευρωμονόδρομος χαράχτηκε. Κι ο αριστερός κυβερνητισμός είναι το ανώτατο στάδιο του κοινοβουλευτικόυ κρετινισμού.

Το ελληνικό παράδειγμα θα προκαλούσε ένα επαναστατικό φαινόμενο-ντόμινο με εκλογές και σε άλλες χώρες, μιας Ευρώπης που αλλάζει. Αλλά προς το παρόν η Ελλάδα απέμεινε μόνη της να οικοδομήσε τον αντινεοφιλελευθερισμό σε μία μόνο χώρα, με όχημα τη μη μνημονιακή ανάπτυξη. Όταν αλλάξουν οι εκλογικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη, η επανάσταση θα επικρατήσει παγκόσμια.

Χρειαζόμαστε περισσότερο κράτος, για να καταργηθεί το κράτος και περισσότερα μνημόνια για να σκίσουμε τα μνημόνια. Αυτή είναι η πεμπτουσία της διαλεκτικής, αλλά δεν το καταλαβαίνουν κάτι σχολαστικοί σαν το Λαφαζάνη και τον Μπουχάριν.

Κάνουμε ένα βήμα μπρος (δύο βήματα πίσω) για να βγούμε από το λάκκο των λεόντων. Αλλά με το τελευταίο δεν εννοώ την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως την έλεγε στον καιρό της η ΕΔΑ, που όμως δεν ακολουθούσε λενινιστική τακτική και κατέληξε να γίνει ουρά της Ένωσης Κέντρου.

Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης είναι είτε αντιδραστικές είτε απραγματοποίητες. Αλλά εμείς είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκοντας το αδύνατο, όπως έλεγε κι ο μεγάλος Τσε.

Οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι κι αναγκαίοι, όπως εξηγείται αναλυτικά στην μπροσούρα για τον Αριστερισμό, παιδική ασθένεια του κομμουνισμού. Η μνημονιακή συμφωνία στην οποία καταλήξαμε ήταν κάτι ανάλογο με αυτήν του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που είχαν υπογράψει οι μπολσεβίκοι. Αυτοί είχαν διαγράψει βέβαια το δημόσιο χρέος κι είχαν βγάλει στο ενδιάμεσο το διάταγμα για τη γη και για την ειρήνη. Αλλά είναι αντιδιαλεκτικό να παίρνουμε τοις μετρητοίς έναν ιστορικό παραλληλισμό. Εμείς εξάλλου τρέμουμε και μόνο στο άκουσμα της λέξης «εμφύλιος πόλεμος».

Οι υποχωρήσεις που κάνουμε είναι προσωρινές (τα μνημόνια θα είναι μόνιμα). Όπως εξάλλου και στην περίοδο της ΝΕΠ. Η οποία είχε γίνει βέβαια για να ανασάνει η ύπαιθρος και οι αγρότες, στους οποίους εμείς δίνουμε τη χαριστική βολή. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Μην αφήνεις ποτέ μικρές λεπτομέρειες να σου χαλάνε έναν ωραίο ιστορικό παραλληλισμό.

Η βασική αντίθεση στη σύγχρονη αστική κοινωνία είναι ανάμεσα στις τράπεζες και το νεοφιλελευθερισμό από τη μια και στην κοινωνική αλληλεγγύη και την ισότητα από την άλλη. Η κυβέρνησή μας είναι με τους δεύτερους, αλλά βοηθάει τις πρώτες να ανακεφαλαιωθούν, για να έχει ενδιαφέρον η σύγκρουση.

Οι κλασικοί μας διδάσκουν πως κυβέρνηση κι εξουσία δεν ταυτίζονται. Η δική μας διακυβέρνηση είναι κάτι σαν την ισορροπία της δυαδικής εξουσίας. Ας μην τα περιμένουμε όλα λοιπόν από την κυβέρνηση. Δεν πρέπει να κάνει επιτέλους κάτι και το λαϊκό κίνημα; Εμείς θα τα κάνουμε όλα;

Υγ: Κι αν τελικά τα μπέρδεψα και είμαι ο Αλέξανδρος Κερένσκι;

Καλτσόν ή μνημόνια

Πού να τρέχεις τώρα μες στο 15αύγουστο να σκίζεις μνημόνια… Ενώ τα καλτσόν, με τόση ζέστη, αχρείαστα μας είναι. Συνεπώς, γιατί όχι;

Από το τρίτο μνημόνιο που έρχεται προς ψήφιση, πόσο είναι άραγε το τοξικό μέρος (το «το» με άλφα) και πόσο θα εφαρμόζαμε ούτως ή άλλως από μόνοι μας;

Με τούτα και με εκείνα, πάλι ξημερώματα θα ολοκληρωθεί η διαδικασίας ψήφισής του. Παρασκευή πρωί, λα-λα-λα λα-λα-λα-λα, (φσστ, φσστ, φσστ) απ’ όλα τα μνημόνια του Σύριζα μ’ αρέσει.

Η κυβέρνηση βέβαια δεν πανηγυρίζει για τη μνημονιακή συμφωνία. Που παρεμπιπτόντως πάντως είναι γαμάτη. Κότσο τους πιάσαμε τους δανειστές-εταίρους, με ήπια προσαρμογή κι όλες τις ανέσεις. Με γεια και καλοφόρετο.

Επειδή πάντως έχει παραγίνει το κακό με την επίκληση του Λένιν και του Μπρεστ Λιτόφσκ (γιατί ως γνωστόν γι’ αυτό έμειναν στην ιστορία οι μπολσεβίκοι κι όχι για την Οχτωβριανή, που δεν πιάνει μία μπροστά στη μεγάλη αλλαγή της 25ης Γενάρη), πρέπει να τα λέμε όλα. Αν ο συμβιβασμός είναι επώδυνος αλλά αναγκαίος κι αναπόφευκτος (που δεν είναι, αλλά ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας), και η αριστερή πλατφόρμα κάτι μεταξύ Τρότσκι και Μπουχάριν, που διαφώνησαν τυχοδιωκτικά και τα έκαναν χειρότερα, επηρεάζοντας αρχικά το κόμμα με τις απόψεις τους, τότε πρέπει να βρούμε κι ένα πολιτικό αντίστοιχο για τη ΝΔ του Σαμαρά, που με βάση αυτό το αήττητο σκεπτικό, φαίνεται να δικαιώνεται. Γιατί αν είχαμε υπογράψει μια ώρα αρχύτερα, μέιλ Χαρδούβελη κτλ, θα πετυχαίναμε λιγότερο επώδυνους όρους, ενώ τώρα τα λουζόμαστε…

Άσε που τότε, ούτε τον πόλεμο γλιτώσαμε τελικά, ούτε τις οδυνηρές συνέπειες της συνθήκης. Όπως και σήμερα δηλ, που και το μνημόνιο έρχεται (αντικαθιστώντας προσωρινά την ελπίδα που κόλλησε στο δρόμο) και το γκρέξιτ είναι αρκετά πιθανό. Είναι να μην έχεις τον μπολσεβίκο μέσα σου… Και ας λένε διάφοροι δημοσιολόγοι ότι φοβούνται μη τυχόν οδηγηθούμε σε έναν εμφύλιο (προφανώς με τους λευκοφρουρούς, που όμως θα ψηφίσουν σήμερα μαζί με το Σύριζα το μνημόνιο).

Επίσης, την επόμενη φορά που θα στριμωχτούν οι Συριζαίοι και θα κληθούν να υπογράψουν ή να ψηφίσουν κάτι αντίστοιχο (καλομελέτα κι έρχεται) μπορούν να επικαλεστούν το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, ότι δηλ υπογράφουν για να κερδίσουν χρόνο και να ξεγελάσουν τον αντίπαλο, θέτοντας κρυφά σε εφαρμογή το εναλλακτικό τους σχέδιο. Κρίμα πάντως που οι σοβιετικοί δεν είχαν τόσο ικανό επικοινωνιακό επιτελείο και δε σκέφτηκαν να το υπογράψουν και αυτοί μες στο 15αύγουστο, αντί για τις 23 Αυγούστου, για να περάσει στα ψιλά της επικαιρότητας και να πέσει πάνω στα μπάνια του λαού, στην Κριμαία.

Α, κι αν μας πουν κάτι για τη διεθνή απομόνωση της χώρας, πχ στην περίπτωση ενός γκρέξιτ, μπορούμε να ρίξουμε το σύνθημα του σοσιαλισμού σε μια χώρα ή κάτι άλλο αντίστοιχο που να μην τρομάζει τη μεσαία τάξη, πχ του μνημονιακού αντινεοφιλελευθερισμού (διαλεκτική ένωση και πάλη των αντιθέτων είναι αυτά αστοιχείωτοι) σε μία χώρα και μία Ευρώπη που αλλάζει (αυτό που το πας;)

Εν τω μεταξύ, η αυτοκριτική του Λαφαζανικού ρεύματος για τις αυταπάτες που έσπειρε (και τώρα θερίζει μνημόνια και συντάξεις) είναι τόσο συγκινητική κι ειλικρινής, που δεν έχει αλλάξει ούτε ένα γιώτα σε όσα έλεγε (και να πώς φαίνεται η συνέπεια των μεγάλων ανδρών στο πρόγραμμα του καλού, αντιμνημονιακού Σύριζα). Απλά πρόσθεσαν ένα επίθετο («ριζοσπαστικής») μες στο «κυβέρνηση της Αριστεράς» και συνεχίζουν απτόητοι, τα ίδια Παναγιώτη μου, τα ίδια Παναγή μου.

Κάτσε όμως πρώτα να μπουν στη Βουλή…

Αλλά και να μη μπουν δεν πειράζει. Κι ο Συνασπισμός είχε μείνει οριακά εκτός του 93’ (όπως πρώτος ο Αγγουράκης είχε προβλέψει) αλλά μόλις είκοσι χρόνια μετά «ο κυβερνητισμός δεν είναι ουτοπία». Άσε που τώρα ο πολιτικός χρόνος είναι συμπυκνωμένος κι η ιστορία θα επαναληφθεί σαν φάρσα και τραγωδία μαζί. Με τη μετάβαση από τον πατέρα της Ζωής στην κόρη και τον Αλαβάνο και τις κρίσιμες εξωκοινοβουλευτικές ενέσεις, για να μη γίνει κι ο συνασπισμός εξωκοινοβούλιο. Κι όσο για τα υπόλοιπα, ιστορία ερχόμαστε…

Είναι βέβαια κι ο Λαπαβίτσας, που διαπίστωσε πως ο Σύριζα εξελίσσεται σε μνημονιακό κόμμα και μας έριξε από τα σύννεφα. Αλήθεια Κώστα μου; Ποιος να το περίμενε, ε; Και εκείνο το τραγουδάκι που μας είπες στην εκλογή σου –κι ας μην τους ήξεραν όλοι γύρω σου τους στίχους; Μήπως θυμάσαι Κώστα μου; Γελάει μέχρι κι η Ραχήλ Μακρή (Βάρκιζα τέλος…)

Κρίμα πάντως να υπάρχει τόση αχαριστία για μια κυβέρνηση που φροντίζει να γεμίζει ευχάριστα το καλοκαίρι μας και τις άδεις ζωές μας, για να μην πλήττουμε. Και ποιο είναι το δικό μας ευχαριστώ; Αντιδράσεις και διαδηλώσεις και μάλιστα μες στο 15αύγουστο. Μα δεν έχουν ιερό και όσιο αυτοί οι κομμουνιστές. Αντί να δώσουν λίγο χρόνο στην κυβέρνηση να δούνε πού το πάει (άσε που δεν είχαν συνεργαστεί μαζί της και κλότσησαν μια ιστορική ευκαιρία…)

Κι εντάξει, αυτοί το έφεραν τώρα για ψήφιση, γιατί… πιέζουν τα χρονοδιαγράμματα. Πρέπει όμως κι εμείς να κάνουμε την ίδια μέρα πορεία; Μα τόσος ετεροπροσδιορισμός πια; Τσ, τσ, τσ…

Και η αγωνία μου φουντώνει

Ας προσπαθήσουμε να δούμε τα δεδομένα και να μείνουμε σε αυτά. Καταρχάς εντείνεται τα τελευταία 24ωρα η φημολογία πως η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει τη μνημονιακή συμφωνία προς ψήφιση την Πέμπτη, δύο μόλις μέρες πριν το δεκαπενταύγουστο. Μία επίσης καλή ιδέα θα ήταν να το κάνουν κάπου υπαίθρια και να περάσει δια βοής από τα τζιτζίκια. Όσοι συμφωνούν να πουν ρυθμικά τζι-τζι-τζι. Λευκά-κατά-άκυρα;εγκρίνεται (με μια ανάσα).

Μα 15αύγουστο δε θα τολμούσε να το φέρει ούτε ο Σαμαράς. Α ναι; Και την Κυριακή δεν εκτελούσαν ούτε οι Γερμανοί. Αλλά τι να κάνουμε τώρα; Για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά αριστερά (ή έστω Πλαστήρας).

Ανησυχούσαμε κι εμείς ότι πάει να περάσει μνημόνιο, χωρίς ούτε μία πανεργατική απεργία από την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ. Τώρα υπάρχει κίνδυνος να μη γίνει καν πορεία, που λέει ο λόγος. Αν και στην Ικαρία άνετα μαζεύονται καμιά δεκαριά χιλιάδες διαδηλωτές με μαγιό, παρεό και σαγιονάρα δίχαλη.

Του Πάνου Ζάχαρη από το Ποντίκι

Κι η αγωνία φτάνει στο κατακόρυφο, μαζί με το πολιτικό και το συμβατικό θερμόμετρο, όπως κάθε φορά που έχουμε κουκιά μετρημένα κι από πριν ξεπουλημένα (κι εσύ χάνεσαι με μπάφους και αλκοόλ). Το πολυαναμενόμενο συνέδριο του Σύριζα δε θα έχει απολύτως κανένα διακύβευμα από τη στιγμή που θα βρεθεί προ τετελεσμένων, με φαρδιές-πλατιές υπογραφές στο μνημόνιο (και έναν Τσακαλώτο για τη σημειολογία). Και με πλήρως ελεγχόμενη σύνθεση, εφόσον οι 53 τάχθηκαν με τον Τσίπρα και πέρασε η δική του πρόταση για έκτακτο συνέδριο αντί για συνέδριο διαρκείας. Που δεν έχει κάποια σχέση με διαρκή επανάσταση, αλλά σημαίνει συνέδριο με την προηγούμενη σύνθεση του σώματος –ενώ τώρα θα εκλεγεί από μηδενική βάση. Το οποίο υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν ο θρίαμβος του αυτονόητου, αλλά εδώ θα συνδυαστεί με «άνοιγμα στην κοινωνία» (όπως είχε κάνει και ο ΓΑΠ με τα δίευρα( και μαζικές εγγραφές νέων μελών, για να ελεγχθεί πλήρως το αποτέλεσμα και οι συσχετισμοί. Κι έτσι εξηγείται πώς σταμάτησαν τώρα ξαφνικά οι φωνές για τις μερικές δεκάδες χιλιάδες μέλη, που δεν μπορούν να αποφασίσουν για τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων, πόσο μάλλον της χώρας. Ενώ αγνοείται η τύχη της πρότασης-πυροτέχνημα για το εσωτερικό δημοψήφισμα στις τάξεις του Σύριζα.

Μπορούμε να σημειώσουμε παρενθετικά την απορία τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει μέλος του Σύριζα, πόσο χαλαρή είναι η σχέση του με το κόμμα του, πόσο ισχυρή είναι η δέσμευσή του και οι υποχρεώσεις του και πόσο γραφικός μπορεί να φαίνεται, τόσα χρόνια μετά, ο καταστατικός ορισμός του κομματικού μέλους, που έδινε ο Λένιν (ή και ο Μάρτοφ μη σου πω). Γιατί προφανώς η πρακτική σημασία του Βλαδίμηρου εξαντλείται σε μερικά ξεκομμένα τσιτάτα από τον «Αριστερισμό», που μας δείχνουν πως οι συμβιβασμοί είναι αναγκαίοι κι η υπογραφή του μνημονίου περίπου επαναστατική. Κι αν αυτά ισχύουν μια φορά για τα ήδη υπάρχοντα μέλη, φαντάσου πόσο λασκάρουν τα κριτήρια, για να χωρέσουν και τα νεότερα.

Με αυτά τα δεδομένα, το συνέδριο έχει όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε συγκέντρωση άβουλων κομπάρσων-χειροκροτητών, καθώς ένα σώμα τεσσάρων χιλιάδων μελών (από τα οποία είναι ζήτημα αν θα προλάβει να πάρει το λόγο το ένα εικοστό) είναι ο πλήρης κι απόλυτος θρίαμβος της γραφειοκρατίας και των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων –και μάλιστα στο όνομα της (αμεσο)δημοκρατίας και του μικρού μέτρου εκπροσώπησης (ένας σύνεδρος για κάθε δέκα μέλη). Σε βαθμό που η Καθημερινή να κάνει σχεδόν πλάκα (με το βαμβάκι) στο χτεσινό της πρωτοσέλιδο.

Αλλά ο Νίκος Παππάς αποκαθιστά το οργανωτικό κύρος του κυβερνώντος κόμματος, διαβεβαιώνοντας σε χτεσινή του συνέντευξη πως ο Σύριζα δε θα επιτρέψει σε κανέναν να είναι κόμμα μες στο κόμμα. Αλήθεια λέει. Το ξέρουν όλοι άλλωστε πως στο Σύριζα επικρατεί ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ως οργανωτική αρχή και δεν μπορεί ο καθένας ή η κάθε φράξια να λέει και να κάνει του κεφαλιού του. Έτσι δεν είναι;

Το ζήτημα λοιπόν είναι τι σκοπεύει να κάνει η αριστερή πλατφόρμα. Δικό της κόμμα, λένε τα ρεπορτάζ και η κοινή λογική. Αν και στις εκδηλώσεις ανά την επικράτεια, η πλατφόρμα μέτρησε το μπόι της και το βρήκε λειψό, καθώς όλες σχεδόν, πλην Πανελληνίου, πήγαν άπατες. Κι ενώ όλος ο Τύπος και τα ΜΜΕ τάσσονται ολόψυχα υπέρ του Τσίπρα, προτρέποντας το Λαφαζάνη να αδειάσει αυτοβούλως τη γωνιά, μπαίνει το ερώτημα αν η πλατφόρμα θα συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις ή περιμένει να τη διαγράψουν, για να μη χρεωθεί το πολιτικό κόστος μιας διάσπασης, κι επειδή πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι του Παναγιωτακόπουλου, που έφευγε μια ζωή μένοντας στο Πασόκ. Περίπου σαν τον υπάλληλο που θέλει να παραιτηθεί και να φύγει από μια δουλειά, αλλά περιμένει να τον απολύσουν, για να μη χάσει την αποζημίωση. Ενώ και το αφεντικό δε θέλει (ή δεν προτιμά) να προχωρήσει σε διαγραφές, για να μην του κολλήσουν τη ρετσινιά του σταλινικού (είπαμε, ο Σύριζα είναι σοβαρό κόμμα, αλλά όχι κι έτσι).

Και γιατί να μην παλέψει στο συνέδριο η αριστερή πλατφόρμα; Γιατί εδώ είχε καταφέρει να χάσει μέσα από τα χέρια της το 13ο συνέδριο του κουκουέ, οπότε γιατί να τα καταφέρει τώρα; Κι επειδή, όπως λέει μια σφισσα, οι προεδρικοί πάνε σε συνέδριο γιατί ξέρουν πως θα το κερδίσουν, αλλιώς δεν υπήρχε καμία περίπτωση να συρθούν σε αυτό (είπαμε είναι δημοκρατικό κόμμα ο Σύριζα, αλλά όχι κι έτσι).

Οπότε τι μας μένει για να αγωνιούμε;

Οι εκλογές; Λογικά, πάλι ο Σύριζα θα βγει, αλλά είναι ζήτημα πόσο θα αντέξει η κυβέρνησή του και αν θα αποφύγει την απειλή του Grexit.

Η τύχη της πλατφόρμας; Αργά ή γρήγορα θα βρει τον Αλαβάνο, για να ξανασμίξουν στα έδρανα της Βουλής –αν και μάλλον όχι ως τρίτη δύναμη, όπως εμφανίζονται τώρα.

Η στάση της Ανταρσυα-Μαρς; Το Μαρς θα φύγει αυτούσιο κι η μισή Ανταρσυα δε θα κρατιέται. Αλλά πόση αγωνία μπορεί να προκαλέσει αυτό στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό;

Οπότε…

Οπότε η βασική αγωνία είναι να μην παγιδευτεί πάλι το κίνημα σε έναν αδιέξοδο, εκλογικό ορίζοντα, βλέποντας τα μνημόνια να περνούν.

Αν πάλι επιμένεις για κάτι πιο χειροπιαστό σφε αναγνώστη, η βασική αγωνία αφορά την ημερομηνία των εκλογών. Γιατί αν γίνουν πχ στις 4 Οκτώβρη (όπως και το 2009), θα ‘χουν μεν μια ενδιαφέρουσα σημειολογία, γιατί θα συμπίπτουν με την παγκόσμια ημέρα των ζώων (και μπορεί να βάλουν και το Λεβέντη μες στη βουλή, που κάποτε κάποια ζώα δεν τον άκουγαν, τώρα όμως θα τον ψηφίσουν και τα ζώα)· αλλά κινδυνεύει να αναβληθεί η κορύφωση των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (τουλάχιστον), όπως περίπου το 07’ και το 09’. Λίγο το έχεις αυτό;

Γι’ αυτό σου λέω, και η αγωνία μου φουντώνει…

Πουτσισμός

 Προέρχεται από τη γερμανική λέξη «πουτς», που σημαίνει πραξικόπημα, και πολιτικά υποδηλώνει την αντίληψη πως αρκεί η δυναμική θέληση και πρακτική μιας μικρής, αποφασισμένης και πολύ καλά οργανωμένης μειοψηφίας, για την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας. Λογική που δε στην ουσία της δε διαφέρει δραματικά απ’ την πρακτική της ανάθεσης σε μια κυβέρνηση, η ανάδειξη της οποίας αρκεί για να φέρει λαγούς με πετραχήλια. Εκτός κι αν πέσουν πάνω της οι κακοί να τη φάνε, έτσι στα καλά καθούμενα, κει που διαπραγματευόταν. This is a coup. Ή μάλλον «δις ιζ ε πουτς!» σε άπταιστη εσπεράντο.

Και να ‘ταν μόνο αυτό (και με αυτήν την έννοια) το πουτς που μας βρήκε. Ο πρωθυπουργός έδωσε τις προάλλες συνέντευξη στο ρ/σ το κόκκινο, για να μας πει πως ποτέ δεν είχε δηλώσει ότι θα έσκιζε τα μνημόνια και θα τα καταργούσε σε ένα νόμο, με ένα μόνο άρθρο –που ξαφνικά είναι κάτι σαν «το σοσιαλισμό σε μία μόνο χώρα» και μας πέφτει πολύ βαρύ για να γίνει. Δις ιζ ε πουτς! Κι αν το είχατε δει πουθενά γραμμένο, πχ στο ρεπορτάζ κάποιας ιστοσελίδας-εφημερίδας, μην το πιστεύετε. Θα το έχει χακάρει ο αδερφός του Βαρουφάκη.

Στην ίδια συνέντευξη, ο πρωθυπουργός θυμήθηκε να τσιτάρει κάτι από τον Αριστερισμό του Λένιν, για τους εκβιασμούς και τις αναγκαίες υποχωρήσεις, δίνοντας ένα λενινιστικό επίχρισμα στην τακτική της κυβέρνησης. Δις ιζ ε πουτς –να ένα πουτς μετά συγχωρήσεως. Αλλά αν ο Γαπ κατέφευγε σε ρητά της Ρόζας, σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, χωρίς να διευκρινίζει με ποιο από τα δυο σκέλη τάσσεται, γιατί να μην τσιτάρει ο Αλέξης, που είναι κι αριστερός, κάτι από Λένιν; (Αναγκαία επεξήγηση προς Συριζαίους που τυχόν παρακολουθούν το μπλοκ και ίσως έχουν άγνωστες λέξεις: αντικαταστήστε το «τσιτάρω» με το «quotάρω» από το τουίτερ, για να βγάλετε νόημα. Α και ο «μαξιμαλισμός» δεν έχει καμία σχέση με το Μαξίμου, εσείς είστε ρεαλιστές, όχι σαν τους άλλους).

Αλλά τα «πουτς» έδιναν κι έπαιρναν και στη χτεσινή ΚΕ του Σύριζα. Εκεί όπου ο Τσίπρας πρότεινε εσωκομματικό δημοψήφισμα κατόπιν εορτής, επιβεβαιώνοντας πως έχει πάθει τελείως Γαπ (πουτς!). Ενώ ο Μπαλτάς πρότεινε να μοιράζονται δωρεάν μπουκαλάκια νερό σε όσους περιμένουν στις ουρές των ΑΤΜ (πουτς-πουτς), αν και είναι ίσως καλύτερα να δίνουν ντομάτες και κεσεδάκια με γιαούρτι. Κι οι της ΚΟΕ παραιτήθηκαν από την ΚΕ, διαμαρτυρόμενοι ενάντια στο πουτς (πραξικόπημα) του Τσίπρα και τον ορισμό του έκτακτου Συνεδρίου, αφού έχει υπογραφεί η συμφωνία (φαντάσου δηλ να μην ήταν και έκτακτο). Τα μούτρα κρέας του έκαναν, και του έδεσαν τα χέρια, για να μην μπορεί να προχωρήσει με τις παραιτήσεις τους.

Όσο για το Λαφάζα και την πλατφόρμα του, αυτοί είναι ένα «πουτς» (με την καλή έννοια) από μόνοι τους, μιλώντας για την έξοδο από το ευρώ, σα να είναι κάποιο μαγικό ραβδάκι. Και όταν με το καλό χάσουν (κατά συνήθεια και παράδοση) τη φραξιονιστική διαπάλη στο εσωτερικό του κόμματος και αρχίσουν (που έχουν αρχίσει ήδη βασικά) τις ζυμώσεις για τη συγκρότηση ενός «χυλού νέου τύπου», μπορούν να επιλέξουν ως σύνθημα, που θα υπερβαίνει τις διαφορές τους, κάτι με «ευρωμονόδρομο». Από το οποίο ο ΠιΛαφ θα ερμηνεύει και θα κρατάει το όχι στο ευρώ, οι άλλοι το όχι στην ΕΕ (για ένα εναλλακτικό μονοπάτι εντός συστήματος) ενώ η κουκουέδικη ορολογία θα τους χρησιμεύσει, για να ψαρεύουν σε θολά νερά.

Έτσι λοιπόν από τα γαλαζοπράσινα νερά και μνημόνια (πουτς μπλε και τιρκουάζ) περάσαμε στο ροζ πουτσισμό, που έχει άλλη γλύκα και μας τον ετοιμάζουν σε διάφορα μήκη κι αποχρώσεις, για να το φάμε καλύτερα. Οπότε, ή που θα (τους) κάτσουμε να το απολαύσουμε ή που θα αντιδράσουμε, για να αντιστρέψουμε τους όρους. Όλα τα άλλα είναι πουτς μπλε μαρμαριγέ, για να περνάει η ώρα…

Δημοψήφισμα, αναχώματα κι αυταπάτες

Η κε του μπλοκ δημοσιεύει σήμερα ένα κείμενο του κοσμοναύτη, που έφτασε στο ηλεκτρονικό της ταχυδρομείο, ως συμπληρωμένη και ξαναδουλεμένη εκδοχή ενός σχολίου που είχε αφήσει σε μια από τις πρόσφατες αναρτήσεις του μπλοκ, και που συμπυκνώνει τα γεγονότα του τελευταίου διαστήματος, δίνοντας μια στέρεα ερμηνεία και τροφή για συζήτηση. (Ο τίτλος είναι δικός μου κι είναι ενδεικτικός και πιθανότατα κάπως συμβατικός, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, αλλά αποδίδει το γενικό νόημα). Καλή ανάγνωση.

Το πρόσφατο δημοψήφισμα και όσα το ακολούθησαν αποτελούν ένα κεφάλαιο που πρέπει να μελετήσουμε ενδελεχώς με αφορμή αφενός την όποια ριζοσπαστική διάθεση των εργατικών λαϊκών στρωμάτων και αφετέρου τις συστηματικές προσπάθειες για άμβλυνση αυτής της διάθεσης και, τελικά, την αδυναμία τους να ξεκόψουν από τον καπιταλιστικό δρόμο και την ανάθεση της διεξόδου από την οικονομική κρίση στους επίδοξους διαχειριστές του εν λόγω δρόμου.

Δυστυχώς, ήταν η τρίτη συνεχόμενη εκλογική διαδικασία από το 2012 (παραβλέπω ότι μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων της υποψηφιότητας Παφίλη στις περιφερειακές ψήφισαν Δούρου την β Κυριακή) που η κυρίαρχη ιδεολογία, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, καταφέρνει να αποπροσανατολίσει ριζοσπαστικότερα τμήματα της εργατικής τάξης από τον ταξικό τους αντίπαλο και, εξ αντικειμένου, αποσπά την συναίνεσή τους προκειμένου να συνεχίσει τη φτωχοποίηση του ελληνικού λάου!

Αρχικά, το Μάιο του 2012, ο Τσίπρας θυμήθηκε το ααδ μέτωπο του 15ου συνεδρίου του 1996 για να προ(σ)καλέσει το κομμουνιστικό κόμμα – άσχετα αν η μισή περίπου σημερινή πολιτική του γραμματεία έφυγε το 91’. Ανερυθρίαστα, τότε, πρότεινε για πρωθυπουργό την Αλέκα Παπαρήγα, καταργούσε τα μνημόνια με... “ένα νόμο και άρθρο” και διέγραφε το χρέος!

Στις 25/1/2015, θα ψηφίζαμε “πρώτη φορά αριστερά”, και η ελπίδα θα... έρχονταν μαζί με αφορολόγητο 12000 ευρώ και αύξηση κατώτατου μισθού ενώ στις 26/01 θα... έφευγαν μαζί με τον ενφια και οι 3+1 “θεσμοί” που ξανάρχονται από σήμερα (29/7).

Με το δημοψήφισμα το πανηγυράκι ξαναστήθηκε. Καθένας και καθεμιά με ένα δικό του/της σκεπτικό προσήλθαν στην κάλπη να βάλουν σταυρό στο Ναι ή το Όχι κάτω από το logo της Ελληνικής Δημοκρατίας -ούτε αυτό το logo δεν πρόσεξαν, μέσα στη βιασύνη τους να στηρίξουν το ΌΧΙ, οι διάφοροι “αντισυστημικοί” επικριτές του “(ευρω)συστημικού” κομμουνιστικού κόμματος;;-.

Τί να κάνει, λοιπόν, και η... φουκαριάρα η αστική τάξη; Πήρε και το Ναι και το Όχι σε ένα πακέτο μέτρων 9(;) περίπου δις και "με την επιφύλαξη της συνολικής διαφωνίας του γγ της κε του κομμουνιστικού κόμματος” το μετέτρεψε σε ένα πακέτο μέτρων, απροσδιόριστου για την ώρα αριθμού δις, προκειμένου να δανειστεί ακόμα 85 δις, πέραν των 240 που έχει ήδη δανειστεί στην υγειά των κορόιδων!

Θα μπορούσε εδώ να γίνει μια εκτενέστερη αναφορά σε διάφορα γραφικά για... τριπλά έγκυρα όχι ή άλλα φαιδρά, από διάφορους εκτός του κομμουνιστικού κόμματος με προγράμματα- γέφυρες εντός του συστήματος, που συνετέλεσαν στο να λάβει το Όχι 62%.

Όποιος έχει διάθεση, ας ρίξει ενδεικτικά μια ματιά σε γνωστό “βαθυκόκκινο” site ή στην εργατ(ικο)οαγωνιστικής έμπνευσης παραβολή του όχι του δημοψηφίσματος με το όχι του πρώτου γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη το 1940 ή στο όχι ενός πρώην μέλους του ΚΣ της ΚΝΕ, ο οποίος μάλιστα ξαναθυμήθηκε να μας ενημερώσει για την πολιτική του άποψη τον Ιανουάριο “με αφορμή τις επικείμενες εκλογές”. Ήταν η... πρώτη φορά μετά το 2013, όταν και ζητούσε- προέτρεπε να μην πραγματοποιηθεί το 19ο συνέδριο του κόμματος από το οποίο είχε αποχωρήσει τον Σεπτέμβριο του 2010!!! Δεν είναι αυτό, όμως, το σημαντικότερο.

Πηγαίνοντας, λοιπόν, προς το δημοψήφισμα και μάλιστα συνεπικουρούμενη από τους... “εταίρους”, ξεκίνησε η ρητορεία του μη κυβερνητικού πολιτικού συνασπισμού της αστικής τάξης ότι το όχι στο δημοψήφισμα είναι όχι στο ευρώ. Με την εν λόγω... “ριζοσπαστική” και “προοδευτική” καθοδήγηση, μπήκαμε στη συζήτηση για μετάβαση σε εθνικό νόμισμα.

Μετά την εκλογική διαδικασία συνέβησαν τα απίθανα. Ως δια... μαγείας, όλοι αυτοί που πριν το δημοψήφισμα έλεγαν ότι το Όχι είναι όχι στο ευρώ, μετά τις 4/7 το ξέχασαν. Αντίθετα στον Σύριζα και ενώ πριν το δημοψήφισμα “ορκίζονταν” ότι το Όχι δεν αφορά το νόμισμα, μετά τις 4/7, ορισμένοι... “αναθεώρησαν” και υποστηρίζουν τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα ως φάρμακο για καθε νόσο και...

Τελικά, όμως, πότε έλεγαν την αλήθεια; Πριν ή μετά το δημοψήφισμα;

Επειδή η παραπάνω ερώτηση είναι, φυσικά, ρητορική και το παιχνίδι τους... στημένο, από (το) Πριν ξεπουλημένο, ενώ κάποιοι πνίγονται σε δίχρωμα κασκόλ προχωράμε στο προκείμενο...

Αλήθεια, τι περιμένει σήμερα το κίνημα της δραχμής και της αποδέσμευσης από την ΕΕ για να σώσει τον ελληνικό λαό από τον “εκβιασμένο” Τσίπρα και τα μνημόνια; Να υπογράψει το 3ο που θα μας καταστρέψει; Γιατί δεν αποχωρούν από την ΚΟ του Σύριζα ώστε να δημιουργήσουν πολιτικό ζήτημα στην κυβέρνηση και, καλώντας και οργανώνοντας το λαό στο δρόμο και στις επιχειρήσεις που λένε ότι θα εθνικοποιήσουν, να επιβάλλουν την μη υπογραφή της νέας συμφωνίας;

Τί περιμένουν για να μπουν μπροστά οι διαφωνούντες με τη συμφωνία βουλευτές του Σύριζα για τη δημιουργία του απελευθερωτικού μετώπου που με την Ανταρσυα, το ΕΠΑΜ, τους διάφορους πρώην και τους λοιπούς διαθέσιμους να λυτρώσουν τη χώρα από την ξενική κατοχή; Τί, λοιπόν, περιμένουν προκειμένου να οδηγήσουν de facto, με το όποιο plan B διαθέτουν(;), τη χώρα στη... γη της επαγγελίας που ευαγγελίζονται; Δηλαδή εκτός ευρώ και ΕΕ; Γιατί δεν στέλνουν επιστολή στην ΠτΒ με τις ανεξαρτητοποιήσεις τους;

Μήπως περιμένουν ότι ο Τσίπρας μετά την υπογραφή συμφωνίας θα κάνει εκλογές και θα τις κερδίσουν; Πώς; Το 62% του Όχι είναι όλο δικό τους; Ή ξεχνούν ότι υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ (των ψηφοφόρων του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένων) είναι περίπου το 25-με 30%;

Ή μήπως φαντάζονται ότι μετά από εκλογές θα μπορούν να (συγ)κυβερνήσουν; Με ποιόν; Με τον “εκβιασμένο” άρα “εθελόδουλο” Τσίπρα; Την “εθελόδουλη” ΝΔ; Ή τη συμμορία της χρυσής αυγής που περίπου λέει τα ίδια για εθνικό νόμισμα και εθνική παραγωγή;

Ή μήπως θέλουν να πάρουν την εξουσία χωρίς εκλογές; Αλλά αν ισχύει αυτό -λέμε τώρα, γιατί πάλι δεν ανεξαρτητοποιούνται από σήμερα;

Η απάντηση είναι απλή! Γιατί οι άνθρωποι είναι πολιτικοί απατεώνες! Τόσο απλά! Θέατρο παίζουν και θέλουν ξανά θεατή τον ελληνικό λαό για τον οποίο υποτίθεται ότι τόσο πολύ κόπτονται, την ίδια ώρα που τον φλομώνουν στην κοροϊδία.

Οι διάφοροι πρώην αβανταδόροι του Τσίπρα πέφτουν, λοιπόν, από τα σύννεφα και από την αγωνία τους να κρύψουν ότι είναι περισσότερο ευρωλάγνοι και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό που “προστατεύουν" -προκειμένου να φτάσει στις 20/8 και να υπογράψει την τρίτη και... "αριστερή" δανειακή σύμβαση, “ανακάλυψαν” ότι το κομμουνιστικό κόμμα είναι υπέρ του ευρώ συνοδεύοντας την κριτική τους με κορώνες για "αυτιστικές ηγεσίες” και "ιερατεία του περισσού”. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Μοίρασαν, λοιπόν, με τον σύντροφο- πρωθυπουργό τους ρόλους και όλοι ευχαριστημένοι. Και κυβέρνηση και αντιπολίτευση! Και σχέδιο Λαφαζάνη για τα όποια αποθεματικά της ΤτΕ και σχέδιο Πανούση- ΕΥΠ για τις όποιες ταραχές!

Φίλοι ριζοσπάστες, κομμουνιστές, αγωνιστές..., χρειάζεται να τελειώνουμε με όλους αυτούς! Κανείς δε λέει ότι σήμερα, αύριο, σε μια εβδομάδα, στις επόμενες εκλογές ή πριν από αυτές θα κριθεί ο σοσιαλισμός! Ποιος από εμάς δεν θα το ήθελε; Κρίνεται όμως η προσπάθειά μας να απορρίπτουμε τα εκβιαστικά διλήμματα που η αστική τάξη, μέσω της κυρίαρχης ιδεολογίας, μεταφέρει  στην εργατική.

Υγ: Πρόσφατα η Αλέκα Παπαρήγα, σε μια ομιλία για την ΗλέκτραΑποστόλου είπε κάτι που μου έκανε εντύπωση και το μεταφέρω:

“Η παλαιότερη και πιο πρόσφατη Ιστορία του κινήματος έχει δείξει ότι υπήρξαν έμπειροι αγωνιστές, με πραγματικές περγαμηνές στην ταξική πάλη, σε μισονόμιμες και μισοπαράνομες ή και απολύτως παράνομες συνθήκες που δεν έκαναν δήλωση ούτε γραπτή, ούτε προφορική, δεν δήλωσαν υποχώρηση, όμως τελικά αποχώρησαν από τον οργανωμένο αγώνα, άντεξαν την ανηφόρα και την κατηφόρα και τελικά «παραδόθηκαν» στο «ίσιωμα», κάτω από τις δυσκολίες και την όποια κόπωση και απογοήτευση ένιωσαν, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, σε συνθήκες μακροχρόνιου αγώνα, χωρίς θεαματικά ή άμεσα αποτελέσματα.

Αν στεκόμαστε σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι για να εξαπολύσουμε ένα κατηγορώ, για να ξύσουμε πληγές, για να αντιπαραθέσουμε τους ήρωες στους αντιήρωες, αλλά γιατί πρέπει να παίρνουμε σοβαρά υπόψη τις εμπειρίες του αγώνα. Αλλιώς θα είμαστε ανεπαρκώς προετοιμασμένοι σε κάποιες κρίσιμες ή δύσκολες και σύνθετες στιγμές που αναπόφευκτα θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας”.

Πήγαινε δες αν έρχομαι

Το τελευταίο διάστημα έχει καταστεί πολύ δημοφιλής ένας τύπος αήττητων επιχειρημάτων, που τερματίζουν το κοντέρ της μετάθεσης πολιτικών ευθυνών.

Για παράδειγμα: γιατί δεν έρχεστε να συνεργαστείτε στην κυβέρνηση με το σύριζα, για να γίνετε αντίβαρο στις αντιδραστικές τάσεις που τον πιέζουν προς τα δεξιά και να βάλετε ένα φρένο στη διολίσθησή του; Τώρα αντίβαρο… άλλοθι… μικρή σημασία έχουν οι λέξεις όταν ξεφτίζουν και χάνουν το νόημά τους. Ο σύριζα, βλέπεις, είναι κάτι σαν ανοιχτό πεδίο ταξικής πάλης –όπως και η εε και το κράτος γενικότερα, κατά τη δική τους ευρωκομμουνιστική αντίληψη, που έχει απολέσει προ πολλού, αν το είχε ποτέ, το δεύτερο χαρακτηριστικό της. Κι αν τελικά συντηρητικοποιείται και εξελίσσεται ραγδαία σε αμιγώς αστικό κόμμα (μετεξέλιξη που νομίζω πως έχει συντελεστεί οριστικά με την υπογραφή της μνημονιακής συμφωνίας), αυτός κατά βάθος δε φταίει σε τίποτα, είναι δική μας ευθύνη, που δεν μπορέσαμε να το αποτρέψουμε. Όπως και για το τρίτο μνημόνιο που έρχεται, δε φταίει ακριβώς η κυβέρνηση, αλλά ο λαός, που δεν κατέβηκε στους δρόμους, για να ασκήσει πίεση και να δώσει άλλη τροπή στα γεγονότα. Με άλλα λόγια, για τη συντηρητική στροφή της κυβέρνησης φταίει η παθητικότητα του λαϊκού παράγοντα. Και για τα παχιά λόγια περί σκισίματος μνημονίων με ένα νόμο σε ένα μόνο άρθρο, αυτά είναι λαϊκιστικές προσεγγίσεις, και τόσο το χειρότερο για αυτούς που τα πίστεψαν, όταν τα έλεγε. Πιθανόν τότε να τον πιέζαμε περισσότερο και να ‘ταν αναγκασμένος να δίνει περισσότερες υποσχέσεις.

Τώρα τελευταία πέτυχα και μια πιο εξελιγμένη εκδοχή που λέει: γιατί δεν έρχεστε να συνεργαστείτε με την ανταρσυα, που αναγκάζεται να αναζητά άλλες μετωπικές συμμαχίες, σε πιο δεξιά κατεύθυνση;

Είναι από τις περιπτώσεις που δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς, οπότε μένεις σιωπηλός κι απορημένος. Οπότε περιορίζεσαι στην απάντηση που δίνει ο τίτλος της ανάρτησης. Και την απλή υπόμνηση μιας πρόσφατης κοινής ανακοίνωσης της αραν και της αρας (οργάνωσεων της ανταρσυα) που διεκδικούν-ζητάνε μεταξύ άλλων την κρατική ενίσχυση των επιχειρήσεων που δε θα προχωρήσουν σε απολύσεις!

Για του λόγου το αληθές, ιδού και το σχετικό απόσπασμα:

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να δώσουν τη μάχη για να επιβληθεί η κατεύθυνση της συντεταγμένης εξόδου από την Ευρωζώνη, με την ενεργοποίηση άμεσων μέτρων όπως πρέπει τουλάχιστον να είναι:

·                Η ανάκτηση του εθνικού νομίσματος και του ελέγχου της νομισματικής πολιτικής

·                Η άμεση κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος

·                Η άμεση στάση πληρωμών του χρέους και η μη αναγνώριση και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του

·                Η άμεση ενεργοποίηση ενός πλαισίου κρατικών παρεμβάσεων για την προστασία των θέσεων εργασίας και την αποτροπή της εκτόξευσης της ανεργίας μέσω του άμεσου κλεισίματος επιχειρήσεων, είτε με τη μορφή του κρατικού ελέγχου αυτών, είτε της κρατικής ενίσχυσης όσων δεν επιθυμούν να αναστείλουν τη λειτουργία τους, με όρο την προστασία των θέσεων εργασίας

Είναι τόσο εντυπωσιακό που προσπερνάς κάτι λεπτομέρειες, όπως το αίτημα άμεσης εξόδου από την ευρωζώνη (χωρίς να μπαίνει κι η έξοδος από εε), ή της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους (και όχι όλου) του χρέους!

Πού είναι ένας βαρουφάκης, όταν τον χρειάζεσαι, να πει: ουάου…

υγ: μια διαφορετική, φιλελεύθερη οπτική του ΤΙΝΑ κάνουμε, αλιευμένη από το τουίτερ

Γι' αυτό σου λέω

Επειδή το νέο πασόκ έχει αποκτήσει ήδη την αυριανή του, που άλλαξε απλώς όνομα (κόντρα νιουζ) αλλά όχι χούγια (κιτρινίλα) και ιδιοκτήτη (κουρής).

Επειδή ως κι η ρίαλ νιουζ του χατζηνικολάου τρολάρει εμμέσως την κυβέρνηση, βάζοντας στο ιστορικό της ένθετο κάτι σχετικό με τη βάρκιζα

Επειδή ο κατρούγκαλος μας δουλεύει ψιλό γαζί, λέγοντας πως δεν υπάρχει καμία βάρκιζα, γιατί ο σύριζα δεν έχει παραδώσει τα όπλα, λες και τα είχε πάρει ποτέ και δε μας το ‘λεγε…

Επειδή στην ίδια περίσταση (παραλαβή-παράδοση υπουργείου) πούλησε τρέλα ευχόμενος να είναι το μνημόνιο κακή παρένθεση για το σύριζα (η κακιά στιγμή παναγιώτη μου), και έτσι φτάσαμε από το σενάριο της αριστερής παρένθεσης σε αυτό της μνημονιακής παρένθεσης. Κι έτσι που έρχονται σε δόσεις τα μνημονιακά μέτρα και προαπαιτούμενα, ο παναγιώτης θα χρειαστεί αγκύλες, άγκιστρα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλα (αριστερά) σύμβολα.

Κι επειδή είναι όντως ο παναγιωτακόπουλος του νέου πασόκ και δε θα φύγει ποτέ οικειοθελώς από το σύριζα, για να μη χρεωθεί τη διάλυσή του.

Επειδή μες στον ορυμαγδό των γεγονότων, γίνονται διάφορα πράγματα που περνάνε στο ντούκου, όπως πχ ότι ο υπεξ κοτζιάς αναγνώρισε το κόσσοβο (!) –ενώ υπό άλλες συνθήκες θα ‘χαν προκαλέσει μεγάλο ντόρο.

Επειδή οι νεοπασόκοι είναι τόσο απατεώνες που άλλα ψηφίζονται στη βουλή (γιατί το ζουμί πέρασε στην αιτιολογική έκθεση) κι άλλα γράφονται τελικά στο φεκ.

Επειδή είναι τόσο ξετσίπωτοι, που προσπαθούν να πουλήσουν φιλολαϊκές ευαισθησίες, πχ με το αήττητο, παπαδημούλιο επιχείρημα «γιατί να πληρώνει φπα ο κάτοικος του περάματος και να μην πληρώνει αυτός της μυκόνου;»

Επειδή η κυβέρνηση έπνιξε στα χημικά τη λαϊκή αντίδραση την περασμένη βδομάδα –χώρια η αγαστή τους συνεργασία με την αστυνομία στο δημοψήφισμα, για να διώξουν από τα εκλογικά κέντρα τους κομμουνιστές.

Επειδή πάνε να περάσουν τη βαρβαρότητα με δόσεις και από τα θερινά τμήματα της βουλής, για να μη μας κακοφανεί.

Επειδή στο μαρτύριο της σταγόνας με τα αντιλαϊκά μέτρα, το ποτήρι έχει ξεχειλίσει προ πολλού.

Επειδή ο τσίπρας κατηγορεί την εσωκομματική του αντιπολίτευση ότι δεν έχει προτάσεις και ότι κρύβεται πίσω από την υπογραφή του, ενώ για εμάς κρύβει την υπογραφή του τσακαλώτου.

Επειδή το χειρότερο είναι πως καλλιεργεί την ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη λογική της έλλειψης εναλλακτικών, του περιβόητου ΤΙΝΑ (there is no alternative), ενώ ο λαός τον ψήφισε για τελείως διαφορετικούς λόγους κι επειδή πίστεψε τις ψεύτικες υποσχέσεις του για εναλλακτική εντός αυτού του ασφυκτικού πλαισίου.

Επειδή ο κόσμος έδειξε αυξημένες διαθέσεις, που θα δικαιολογούσαν μια κλιμάκωση, αλλά αυτή τη φορά (εκτός από το στανταράκι της γσεε) δεν κήρυξε απεργία ούτε η αδεδυ στο δημόσιο τομέα.

Κι επειδή πρέπει να αποφύγουμε πάση θυσία την «επιστροφή στην ομαλότητα», τη μίζερη, μνημονιακή κανονικότητα και τις διακοπές του κινήματος.

-Επειδή οι κινητοποιήσεις στη δεθ το σεπτέμβρη πρέπει να έχουν από τώρα μια πολύ καλή δυναμική και παρακαταθήκη.

Όλοι σήμερα στους δρόμους στα συλλαλητήρια του παμε σε όλη την ελλάδα, ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια, σε παλιές και νέες μνημονιακές κυβερνήσεις και στο σύστημα που μας τα φορτώνει στην πλάτη.

Τρίτο στεφάνι

...καρδιά μου τι να σε κεράσω

που δε μου φτάνει

ούτε ψωμί για να αγοράσω

Σαν συμμορία

Ο γαπ, ο αντώνης κι ο αλέξης

Ευρωλαγνεία

Ποιον από όλους να επιλέξεις

Καμένες, καμένες

Οι πιο πολλές ελπίδες χαμένες

Δειλές, σκυφτές, που ήρθαν και φύγαν

Κι ακόμα εκεί.

Στης κάλπης το χορό έχουν χαθεί.

Το πρώτο μνημόνιο βαθιά πληγή

Στο δεύτερο ήταν όλοι μαζί

Στο τρίτο πασόκ με πολιτικά

Ψηφίζουμε αυτή είναι η ομορφιά.

Η ομορφιά της αστικής δημοκρατίας. Γιατί όπως θα έλεγε ο ζαραλίκος, η (αστική) δημοκρατία γαμάει (δικαιώματα και γενικώς). Ο ένας σου λέει «στηρίζω την κυβέρνηση, αλλά όχι τα μέτρα», ο άλλος το ακριβώς αντίθετο κι ο τρίτος «ναι σε όλα», ενώ οι φασίστες κάνουν τη διαφορά χωρίς να έχουν καμία στρατηγική διαφωνία. Οπότε έχουμε ένα σωρό «διαφορετικές» επιλογές, για να καταλήξουμε στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα. Για αυτό σου λέω, γαμάει η (αστική) δημοκρατία, όχι όπως στην άλλη που δεν έχει βουλευτικές εκλογές, αλλά στους τόπους δουλειάς –που εκεί τι να τις κάνω, ε;

Και ποιο είναι αυτό το τελικό συμπέρασμα; Τρίτο στεφάνι. Ταφόπλακα για όλες τις εργατικές, λαϊκές κατακτήσεις του περασμένου αιώνα, που τώρα μας φαίνονται αναχρονιστικές, αλλά από την ανάποδη, καθώς «προοδεύει» συνεχώς η ανθρωπότητα με τον καπιταλισμό να σαπίζει. Αλλά το ζητούμενο είναι να θάψουμε οριστικά και τις αυταπάτες μας ως λαός, για εύκολες λύσεις από τα πάνω και κυβερνητικούς σωτήρες, που θα τα αλλάξουν όλα με μια ψήφο, και μας σώζουν εδώ και πέντε χρόνια από την καταστροφή και τη χρεοκοπία. Και αυτό συμπεριλαμβάνει προφανώς το παραμύθι (γιαγιά, εκάβη, μάνα, νίνα) της αριστερής κυβέρνησης, που αποδεικύνεται μία από τα ίδια με τις προηγούμενες: νεκροθάφτης της ελπίδας που έρχεται, της εργατικής τάξης και των δικαιωμάτων της.

Μία κυβέρνηση που τα στελέχη της λένε και ξαναλένε πόσο δύσκολη (για να την ψηφίσουν) είναι η συμφωνία, λες και θα λουστούν αυτοί τα σπασμένα και τις συνέπειές της. Και εμείς τι ακριβώς να κάνουμε δηλ; Να τους λυπηθούμε ή να τους πούμε και ευχαριστώ για την ανιδιοτέλειά τους –όπως έκανε η (σουζάνα η) ζωή με τον πρωθυπουργό- για να τους ξαναψηφίσει ο λαός;

Ένας πρωθυπουργός που ζητούσε από την εσωκομματική του αντιπολίτευση να του υποδείξουν τις εναλλακτικές που υπήρχαν και δεν τις σκέφτηκε, σε αυτόν τον εκβιασμό. Αν το καλοσκεφτείς δηλ, τους/μας λέει στην ψύχρα, ότι υπήρχε εκβιασμός και υπέκυψε κανονικά και με το νόμο της ζούγκλας. Και εμείς τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε; Να το λυπηθούμε ή να τον ευχαριστήσουμε για τη μαζική καλλιέργεια αυταπατών πως ο λάκκος των λεόντων ήταν μια συμμαχία φυτοφάγων που μπορεί να αλλάξει με ένα δημοψήφισμα;

Παρένθεση. Κανονικά, όταν ρωτούσε για εναλλακτικές, θα έπρεπε να σηκώσει ένας βουλευτής το χέρι και να του απαντήσει με το γνωστό τετράπτυχο: αποδέσμευση από την εε, διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση μονοπωλίων, με λαϊκή εξουσία. Ας το έκανε για πλάκα στην τελική. Εδώ κατέληξαν να τρολάρουν την αριστερή κυβέρνηση για τις αντιφάσεις της ο μεϊμαράκης (πχ για τα πρωινά ωράρια της –πλην λακεδαιμονίων- αριστεράς), ο μόνος δεξιός που μπορεί να σε κάνει να γελάσεις με κάτι άλλο εκτός από την παρουσία του, όπως σημειώνει εύστοχα κι ο 2310· και ο μιχαλολιάκος, που υπενθύμιζε στους... «συντρόφους της αριστεράς» πως ο φπα είναι ένας καπιταλιστικός φόρος. Και το χειρότερο είναι πως δεν μπορούσαν να απαντήσουν τίποτα, γιατί οι άλλοι είχαν απόλυτο δίκιο, από την πλευρά τους.

Και τι είναι τελικά αυτό που διαφοροποιεί την κυβέρνηση από τους προηγούμενους, που τους έχει σιχαθεί ο λαός; Ότι ο κυβερνητικός λόχος δε μένει για να πανηγυρίσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στο τέλος, όπως έκαναν οι νεοδημοκράτες; Ότι ο τσίπρας δεν είναι στραβός, αλλά έχει τα κλειστά μάτια του ρόκι, μετά από τον αγώνα με το σοβιετικό, λόγω της αϋπνίας και της στενοχώριας; Ότι τα δικά της χημικά μυρίζουν λεβάντα και τσίκνα από σουβλάκι; Ή μήπως ότι δεν πιστεύουν πως το πρόγραμμα θα βοηθήσει την οικονομία (που είναι μισή αλήθεια, δηλαδή ψέμα, γιατί δε μιλάνε για τη... βοήθεια στα αυξημένα μονοπωλιακά κέρδη), αλλά το εφαρμόζουν παρόλα αυτά; Κι αυτή είναι η διαφορά μας ίσως, είπε χτες ο τσίπρας στην καταληκτική του ομιλία. Για να επανέλθουμε στο ίδιο ακριβώς ερώτημα: σε τι διαφέρει λοιπόν επί της ουσίας από τους προηγούμενους που εφάρμοζαν τα μνημόνια; Στο ότι αυτοί δε θα μπορούσαν να περάσουν από μόνοι τους το τρίτο (και μακρύτερ), χωρίς τη δική του συμβολή;

Τώρα λοιπόν μπορούν να βάλουν όλοι μαζί και το στεφάνι του πολιτικού τους γάμου, ο οποίος επισημοποιήθηκε με το χτεσινό αρραβώνα, για να καταλήξει κάποτε στο μεγάλο συνασπισμό, κι ας τον αρνιούνται τώρα οι κυβερνώντες –ξέρουν ότι όταν το παίζεις δύσκολος, έχει περισσότερη πλάκα.

Α και μην ξεχνιόμαστε. Ναι, ο σύριζα δεν εφαρμόζει το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης (που έχει γίνει σαν το μετρό της), τουλάχιστον όμως δεν έχει φέρει καινούρια αντιλαϊκά μέτρα. Τώρα που τελείωσε κι αυτό το παραμύθι, να δούμε ποιο θα είναι το επόμενο...

Ίσως η σουζάνα η ζωή. Που όπως λέει και μια σφισσα, είναι ό,τι πιο επικίνδυνα κοντινό υπάρχει στο σοσιαλφασισμό της βαϊμάρης. Ή ίσως ο σφος λαφαζάνης τώρα που θα βγει έξω από το κάδρο των κυβερνητικών ευθυνών. Εμπρός για μια νέα επαναστατική αριστερά, όπως έλεγε χτες και το πανό του ξεκινήματος. Της ίδιας ομάδας που είχε στηρίξει και το πασόκ και το σύριζα στο παρελθόν. Όχι άλλη τέτοια επαναστατική αριστερά, ρε παιδιά, χορτάσαμε με τόσες και μυαλό δε βάλατε...

Υγ: ρε συ, αυτοί οι ανταποκριτές του κόκκινου, που έβγαιναν πέρυσι στο πολυτεχνείο πχ, για να καταγγείλουν την αστυνομική αυθαιρεσία, που λες να βρίσκονταν χτες, και γιατί δεν τους έβγαλε ο αρβανίτης για ανταπόκριση; Ρητορικά ερωτήματα, θα μου πεις...

Σήμερα γάμος γίνεται

Χτες το βράδυ παρακολουθήσαμε πιθανότατα σκηνές από το debate του μέλλοντός μας, με τις σχεδόν παράλληλες τηλεοπτικές εμφανίσεις βαρουφάκη και τσίπρα. Ο αλέξης είχε πει εξάλλου σε ανύποπτο (;) χρόνο πως ο γιάνης αποτελεί μεγάλο asset (σ.σ.: κεφάλαιο) (σ.σ.: για το κεφάλαιο), οπότε λογικό είναι να το ξαναβρεί απέναντί του μελλοντικά. Οι συνεντεύξεις δε μας έκαναν σοφότερους σε πολλά πράγματα –κι είναι ζήτημα πότε ακριβώς θα μάθουμε τις λεπτομέρειες για όσα έγιναν αυτές τις μέρες και το χοντρό παιχνίδι που παίχτηκε ανάμεσα στα μεγάλα συμφέροντα.

Πέρα από μια σειρά ψέματα (πχ πως δε θα μειωθούν μισθοί και συντάξεις) και τη συνεχή αναφορά στις «θετικές πλευρές» της συμφωνίας –που όμως «δεν προσπαθώ να την εξωραΐσω»- μπορούμε βασικά να κρατήσουμε τη θλιβερή εικόνα του πρωθυπουργού. Θλιβερή όχι εξαιτίας της αϋπνίας και των πρησμένων ματιών (που κάθε άλλο παρά διαψεύδουν την έντονη φημολογία των ημερών για την κρίση πανικού και τα φάρμακα που παίρνει ο τσίπρας), αλλά από καθαρά πολιτική άποψη. Γιατί τα ψέματα τελειώνουν κι όταν ένας πρωθυπουργός αρχίζει να εξηγεί την αναγκαιότητα του μνημονίου και την έλλειψη εναλλακτικής (το διαβόητο ΤΙΝΑ της θάτσερ), χάνει και το τελευταίο φύλλο συκής, που το διαφοροποιούσε από τους άθλιους και σιχαμένους προκατόχους του (κι αυτή η διαφορά στο μυαλό του κόσμου ήταν κι η βασική αιτία που πίστεψε και στήριξε το σύριζα). Του έμεινε μόνο ως φτωχό άλλοθι πως «εγώ δεν κάνω λόγο για σαξές στόρι. Αυτή είναι η διαφορά με τους προηγούμενους». Μπράβο αλέξη...

Όπου από τους προηγούμενους, άλλοι τον καλωσορίζουν με χαμόγελα στο μέτωπο της αστικής ευθύνης και άλλοι κάπως χαιρέκακα, σημειώνοντας τις παλνιδρομήσεις της κουμουνδούρου. Και έτσι οι κυβερνώντες είναι υποχρεωμένοι να λουστούν τα συχαρίκια του μαύρου μετώπου για την υπεύθυνη στάση τους και το κήρυγμα του άδωνη με το ηθικό δίδαγμα για όσα θα κερδίζαμε, αν είχαμε υπογράψει νωρίτερα τη συμφωνία. (Παρεμπιπτόντως, θα είχε ενδιαφέρον ένα συγκριτικό πινακάκι με τις διαφορές μεταξύ του διαβόητου μέιλ χαρδούβελη και του οδοστρωτήρα με όσα προβλέπουν τα συμφωνηθέντα). Πολύ αποκαλυπτικά είναι και τα στοιχεία που έδωσε ο καμένος πολιτικά καμμένος για την χρηματοδότηση δημοσιογράφων από το κεελπνο, όπου ο βολικός και τόσο αγαπημένος διαχωρισμός μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών κουρελιάζεται με μια απλή ανάγνωση.

Αλλά δε χωρά καμία λύπηση για το αστικό, υπαλληλικό προσωπικό που παίζει το ρόλο του εντός των συμφωνημένων ορίων, μέχρι να τον πετάξουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, σα στυμμένη λεμονόκουπα. Καμία λύπηση ή συμπάθεια για τη βρωμερή σοσιαλδημοκρατία, που ετοιμάζεται να φορτώσει στις πλάτες του λαού μας ένα τρίτο, απεχθές μνημόνιο.

Ο κόσμος αρχίζει να αντιδρά στο (δόγμα του) «σοκ» κι ο σύριζα λούζεται (επι)πλέον αυτά που καλλιεργούσε ή αξιοποιούσε το τελευταίο διάστημα, για προδοσίες, γουδή, κρεμάλες, κτλ. Ενώ άρχισαν να καίγονται κι οι πρώτες σημαίες του κόμματος της κουμουνδούρου. Αλλά το ζήτημα είναι αν μαζί τους καίγονται κι οι αυταπάτες του κόσμου, που οδήγησαν σε αυτά τα λάθη. Κι ένα από τα ελάχιστα θετικά στην όλη υπόθεση με την ψήφιση των προαπαιτούμενων, είναι πως οι βουλευτές της πλειοψηφίας θα υποχρεωθούν στο μαρτύριο της σταγόνας, περνώντας με δόσεις διάφορα αντιλαϊκά πακέτα μέτρων, χωρίς να αφήσουν περιθώρια στα πρόθυμα χρυσόψαρα να ξεχαστούν και να το ξεπεράσουν.

Εν τω μεταξύ, η αριστερή πλατφόρμα ετοιμάζεται να διεκδικήσει το σύριζα, εξαντλώντας κάθε περιθώριο που ‘χει στο ρόλο του παναγιωτακόπουλου, δηλ της φωνής της συνείδησης του (νέου) πασόκ. Κι αφού δε φεύγει κανείς, ούτε και διαγράφεται, από το σύριζα, δεν είναι ίσως μακριά η μέρα που θα δούμε πρωθυπουργό το λαφάζα και τα μνημόνια να περνάνε ακάθεκτα με ψήφους συριζαίων και τη στήριξη της αντιπολίτευσης. Πάνω από όλα η ενότητα...

Ο δραγασάκης από την άλλη πρεσβεύει το εκσυγχρονιστικό (νέο) πασόκ και δεν παραλείπει να ευχαριστήσει τον ομπάμα και την κυβέρνηση των ηπα για την έκθεση του δντ και την επίσπευση της δημοσίευσής της. Κι αυτοί οι άνθρωποι είχαν τα μούτρα να μιλάνε για γερμανοτσολιάδες, δωσίλογους και υπαλλήλους των βρυξελλών!

Αυτές φαίνονται να είναι οι δύο ομάδες που διεκδικούν να ελέγξουν τους συσχετισμούς στην κουμουνδούρου. Μιλάμε δηλ για τον αρχηγό του ρεύματος που έλεγχε το 91’ το κόμμα και κατάφερε (ευτυχώς) να το χάσει μέσα από τα χέρια του, και τον υποψήφιό του στο 13^ο συνέδριο απέναντι στην αλέκα (φαντάσου δηλ να είχε επικρατήσει ο δραγασάκης και να ευχαριστούσαμε εμείς τώρα τους αμερικάνους. Εφιάλτης!).

Και στη μέση η ζωή, με την προσωπική της στρατηγική πάνω απ’ όλα –εξ ου και το σημερινό πατόκορφο γλείψιμο στον τσίπρα –που τον εκτιμά αφάνταστα για την ανιδιοτέλειά του (!)- για να κρατήσει τη θέση της.

Αυτή τη φορά όμως, περισσότερο από κάθε άλλη, το θέμα δεν είναι τι θα γίνει στο αστικό στρατόπεδο και τα αναχώματά του, αλλά τι κάνουμε εμείς. Το φετινό καλοκαίρι είναι καυτό από κάθε άποψη, ένας κρίσιμος κόμπος, που απαιτεί ανεβασμένες μορφές δράσης, όχι μόνο για να καλυφτεί το κενό της καταγέλαστης κι ανυπόληπτης γσεε, που δεν έβαλε ούτε καν συλλαλητήριο για σήμερα –πόσο μάλλον να προκηρύξει απεργία- και να μην αφήσουμε ζωτικό χώρο στα υπό εκκόλαψη αναχώματα να αναπτυχθούν. Αλλά για να αντιστοιχήσουμε (αυτές τις μορφές) με την οργή ενός κόσμου που νιώθει προδομένος, να κερδηθούν μαζικά καινούριες συνειδήσεις, τώρα που η εε και η ροζ σοσιαλδημοκρατία δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Για να βγούμε κερδισμένοι από αυτή τη μάχη, ακόμα κι αν δεν είμαστε έτοιμοι να την πάμε μέχρι τέλους και να νικήσουμε στον πόλεμο. Και να το κάνουμε αυτό, όχι γιατί πάσχουμε από σταδιολογία, αλλά ακριβώς επειδή η επανάσταση δε θα είναι ένα μονόπρακτο, μια κι έξω, και δε θα καρποφορήσει χωρίς μια εργατική τάξη αποφασισμένη και πολιτικά διαπαιδαγωγημένη σε σκληρές, ταξικές συγκρούσεις.

Σήμερα το πρωί έγινε ένα μικρό πρώτο βήμα με την απεργιακή συγκέντρωση των εργαζόμενων στο δημόσιο. Οι δυνάμεις του παμε πορεύτηκαν από την ομόνοια στο υπουργείο οικονομικών, συναντώντας στη διαδρομή την επίθεση φιλίας μιας μικρής σεκίτισσας (εκατό άνθρωποι-πενήντα πανό), που ήθελε σώνει και καλά να μας δώει ένα από τα πλακάτ τους, που βγαίνουν σε μαζική παραγωγή. Αλλά και δεκάδες ανταποκριτές ξένων δικτύων, που ζητούσαν επίμονα δηλώσεις από όλους τους διαδηλωτές: εεε... crisis the plutocracy... alliance of wolves… working class hero… και το «ταξικός» πώς είναι ρε συ; -Ε, από το class βγαίνει... Μήπως classic;

Η αδεδύ από την άλλη, ακολουθεί πολύ πιο έξυπνη τακτική από τους εργατοπατέρες της γσεε και βγήκε με κεντρικό σύνθημα στο πανό της για «διαγραφή του χρέους»! Ξεχωρίσαμε κι έναν kinky διαδηλωτή με χειροπέδες και ένα πλακάτ για τους κλέφτες, που στηνόταν να το βγάλουν φωτογραφία τα ξένα δίκτυα.

Κλείνουμε την ανάρτηση με το αυτονόητο κάλεσμα για μαζική συμμετοχή στο συλλαλητήριο του παμε το απόγευμα, και με ένα μικρό φωτορεπορτάζ των τελευταίων ημερών, από τα επικά εξάρχεια του 57,1% ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και άλλες μικρές ψηφίδες της επικαιρότητας.

Ζήτω το εναλλακτικό το εμπόριο

Έχουν κι ανατρεπτικό περίπτερο.
Μόνο 1.5 ευρώ τα παγωτά

Το όχι στο δημοψήφισμα σημαίνει δε ψηφίζουμε, ή ψηφίζουμε όχι;

Τουλάχιστον δεν έχουν συλλόγους σαν κι αυτόν στο αιγάλεω

Ματ του  πανούση έξω από το πολυτεχνείο. Πρώτη φορά αριστερά

Είναι σίγουρα η μασκότ του ΚFC; Δηλ δεν είναι ο Τρότσκι;
Κι οι αφίσες από πάνω, τυχαίες κι αυτές;

Μνημονιακό κολάζ

Μικρές ψηφίδες από τα γεγονότα που μας προσπερνούν σαν τροχοφόρα (ω εποχή μου θυμίζεις τον καίσαρα κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν).

-Πολλοί συριζαίοι αρχίζουν σιγά-σιγά να πηδάνε από το καράβι της κυβέρνησης. Κάποιοι έχουν άλλωστε εμπειρία από το 91’.

Εξαιρείται η «σφισσα» βαλαβάνη που διαφώνησε από το 89’, ήταν παρούσα στα γεννοφάσκια του ναρ, αλλά και του σύριζα, μιάμιση δεκαετία αργότερα, και τώρα μες στον ορυμαγδό των αντιλαϊκών μέτρων, διαφωνεί και παραιτείται από την κυβέρνηση εξαιτίας των εκατό δόσεων. ΤΩΝ 100 ΔΟΣΕΩΝ! Η κυβέρνηση βουλιάζει στον αστικό βούρκο, κι αυτή ενοχλείται γιατί δεν κρατήθηκαν τα νύχια της καθαρά (ξέρει κι από μπρεχτ άλλωστε)!

-Η «σφισσα» ραχήλ σπάει τους (όχι ιδιαίτερα ισχυρούς) δεσμούς της με την κυβέρνηση και ψάχνει τον επόμενο μεταγραφικό της σταθμό. Λες αυτός να είναι η ανταρσυα και να επιβεβαιωθεί έτσι το τρελό σενάριο του γενάρη; Οι αναφορές της στη βάρκιζα πάντως, μπορεί να πιάσουν ως θετική προϋπηρεσία.

-Την ίδια στιγμή, ο χώρος ξαναβρέθηκε στο δρόμο με τη νεολαία σύριζα, στο χτεσινό συλλαλητήριο της αδεδυ. Η οποία νεολαία σύριζα βιώνει φαντασιακά το δικό της «όχι, δε θα υπακούσω» και τα βασικά της συνθήματα συνοψίζονταν στο τρίπτυχο: όχι στα μέτρα, ναι στην κυβέρνηση, όχι στο πραξικόπημα εναντίον της –γιατί αυτό κατάλαβαν από το τουίτερ τα παιδιά πως ήτα το διακύβευμα των ημερών- σε μια άσκηση ψευτοδιαλεκτικής: όχι – ναι – όχι – ναι σε όλα. Αντί όμως οι αντάρτες να κόψουν τον ομφάλιο λώρο και να σπάσουν τους κινηματικούς δεσμούς με τα παιδιά, σπρώχνοντας και δυο-τρεις, σε ένδειξη κακής θέλησης, αφήνουν να πλανάται στον αέρα (love is in the air) το ερώτημα για μια πιθανή, μελλοντική συνάντηση με το λαφαζάνη και την πλατφόρμα του.

-Λες η επόμενη βουλή να έχει μέσα λαφαζαράν; Γιατί όχι; Εδώ μπορεί να έχει λεβέντη. Μόνο το κολάν του σπύρου παπαδόπουλου λείπει από το πολιτικό σκηνικό. Και να πεις πως δεν έχει πολιτική θέση; Με το ευρώ καλύτερα, που έλεγε ο σπύρος στη διαφήμιση. Έτοιμος, κατευθείαν για το ποτάμι!

-Λες να ξαναδούμε και το αυθεντικό πασόκ στο επόμενο κυβερνητικό σχήμα; Α ρε, πασοκάρα αθάνατη. Αν κι αυτό μπορεί να είναι απλώς η τελευταία αναλαμπή, πριν την ταφόπλακα.

-Αυτές οι «ίσες» αποστάσεις –που βασικά μόνο ίσες δεν είναι, γι’ αυτό μπαίνουν σε εισαγωγικά- για την... «καθεστωτική αριστερά» (sic), τη στιγμή που ο σύριζα περνάει το τρίτο μνημόνιο και χτυπάει με τα ματ τις διαδηλώσεις του εξωκοινοβουλίου, προσωπικά με ξεπερνάν. Αν βέβαια το κκε είχε κάνει έστω το ένα δέκατο από αυτά, ή ήταν απλά και μόνο στην κυβέρνηση, χωρίς άλλη υποθετική συνθήκη, θα είχαν γίνει δέκα πραξικοπήματα, τριάντα δολοφονικές απόπειρες κατά του κάστρο (που τον βγάλαμε συριζαίο), είκοσι παρδαλές επαναστάσεις και άλλες τόσες ανοιχτές αντεπαναστάσεις. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.

-Δεν πρέπει τώρα να ξαναφέρει τα κάγκελα στη βουλή ο πανούσης; Κάπου πρέπει να ανέβουν τόσοι διαμαρτυρόμενοι συριζαίοι, για να δείχνουν πόσο θυμωμένοι και προδομένοι νιώθουν.

-Η γσεε υφίσταται τυπικά άραγε ή έχει ρίξει τίτλους τέλους στο μαγαζί; Με τούτα και με κείνα, περνάει τρίτο μνημόνιο και δεν έχει προκηρύξει έστω μια 24ωρη απεργία τη μέρα ψήφισης, για τα μάτια του κόσμου. Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός στα καλύτερά του. Καλό ενταφιασμό να ευχηθούμε λοιπόν. Δεν ιδιωτικοποιούμε τουλάχιστον τον παναγόπουλο, να εξοικονομήσουμε κάνα αργύριο, για την ελάφρυνση του χρέους;

-Αν περνάτε αυτές τις μέρες έξω από τοπικά γραφεία συριζαίων, και σας πέσει κάτι με δύναμη προς το πλάι, κατά λάθος πάντα, μην ανησυχείτε, λογικά θα περιμένουν χειρότερα. Το είχε πει πάντως ο τρας: θα έρθουν οι εκλογές, και θα φωνάζουμε, όπως πέντε μήνες πριν: ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΥΤΟΙΟΙΟΙΟΙ.... εννοώντας προφανώς τα ροζ κοράκια (με νύχια γαμψά).

Εγώ πιστεύω πάντως πως φταίει το κκε, που δε συνεργάστηκε στην αριστερή κυβέρνηση, για να κρατάει τα μπόσικα.

-Και μες στο γενικό χαμό, περνάνε στο ντούκου, άλλα κι άλλα. Η συνεργασία κυβέρνησης και αστυνομίας μια βδομάδα πριν, στο δημοψήφισμα, εις βάρος των κομμουνιστών (δεν ξεχνώ). Ο ρωσικός αγωγός στην τουρκία, που σταμάτησε, κ.ά.

-Μια βουλευτής του σύριζα έλεγε σε ένα πάνελ πως η κυβέρνηση καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Έννοια σου, κι αποφυλακίστηκε κι ο κασιδιάρης, πριν περάσει το δεκαοχτάμηνο. Κι η «σοβαρή χρυσή αυγή» ξανάρχεται στο προσκήνιο...

-Μιας και είπαμε για ναζί, ο ναρίτης βατικιώτης έβαλε κάπου μια φωτογραφία από το βομβαρδισμό της δρέσδης στο β’ παγκόσμιο (για να βρουν μόνο ερείπια οι σοβιετικοί που προέλαυναν προς το βερολίνο) με λεζάντα: «η τιμωρία που αξίζει στους γερμανούς» ή κάτι παρόμοιο. Πάλι καλά δηλ που δε μας έχουν δανείσει λεφτά οι ιάπωνες, για να βάλει τίποτα φωτογραφίες από χιροσίμα και ναγκασάκι.

Αυτό για όσους θεωρούν το δελαστίκ... «μεμονωμένο περιστατικό».

-Όπως λέει πάντως κι ένας φίλος, το σύνθημα «ναι στην κυβέρνηση, όχι στα μέτρα», το λες και διπολική διαταραχή. Λες και τα έφερε κάποιος άλλος ή έπεσαν τυχαία από τον ουρανό.

-Τη φράση «αδίστακτοι δανειστές» ας πούμε πως την καταλαβαίνω. Δεν είναι όμως πλεονασμός; Υπάρχουν δηλ και διστακτικοί ή υποχωρητικοί δανειστές; Κάτι σαν το «smooth criminal» του μάικλ τζάκσον;

-Πάντα πρωτοπόρος και μπροστάρης ο δήμαρχος μπουτάρης στον αντικομμουνισμό. Η δημοκρατία νικά και θριαμβεύει.

-Φαντάζομαι τη σκηνή, να διακόπτεται η διαπραγμάτευση, να σκύβει κάποιος στον ώμο του έλληνα πρωθυπουργού και να του ψιθυρίζει στο αυτί: υπάρχει μια επιστολή, που πρέπει να λάβετε υπόψη σας. Ο τσίπρας τη διαβάζει, αποφασίζει να τα βροντήξει όλα, χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι, αλλά μπαίνει ο τουσκ μπροστά στην πόρτα και λέει: δεν πρόκειται να φύγει κανείς από την αίθουσα.

Ακόμα ψάχνω να βρω τη σκοπιμότητα της κίνησης, αλλά δε χρειάζεται να τα καταλαβαίνουμε κι όλα σε αυτή τη ζωή...

-Επίλογος με ένα διδακτικό και διασκεδαστικό (όταν η γνώση γίνεται παιχνίδι, αφομοιώνεται καλύτερα) βιντεάκι από μια παλιότερη συνέντευξη τύπου του τσίπρα, το 12’. Μπορείτε να πάτε κατευθείαν σε αυτό το σημείο (1.28.14) και να απολαύσετε την περήφανη απάντησή του στην ερώτηση του δημοσιογράφου του 902 (στο καπάκι, για χαλάρωμα, ακολουθεί ο σπαρίλας από το πριν).

Μη μου λέτε για μέτρα, άμα ήταν θα τα εφάρμοζε ο βενιζέλος, που ξέρει καλύτερα...



Κι εδώ απευθείας, με την επεξεργασία που του έκανε ο redfly