Σήμερα γάμος γίνεται

Χτες το βράδυ παρακολουθήσαμε πιθανότατα σκηνές από το debate του μέλλοντός μας, με τις σχεδόν παράλληλες τηλεοπτικές εμφανίσεις βαρουφάκη και τσίπρα. Ο αλέξης είχε πει εξάλλου σε ανύποπτο (;) χρόνο πως ο γιάνης αποτελεί μεγάλο asset (σ.σ.: κεφάλαιο) (σ.σ.: για το κεφάλαιο), οπότε λογικό είναι να το ξαναβρεί απέναντί του μελλοντικά. Οι συνεντεύξεις δε μας έκαναν σοφότερους σε πολλά πράγματα –κι είναι ζήτημα πότε ακριβώς θα μάθουμε τις λεπτομέρειες για όσα έγιναν αυτές τις μέρες και το χοντρό παιχνίδι που παίχτηκε ανάμεσα στα μεγάλα συμφέροντα.

Πέρα από μια σειρά ψέματα (πχ πως δε θα μειωθούν μισθοί και συντάξεις) και τη συνεχή αναφορά στις «θετικές πλευρές» της συμφωνίας –που όμως «δεν προσπαθώ να την εξωραΐσω»- μπορούμε βασικά να κρατήσουμε τη θλιβερή εικόνα του πρωθυπουργού. Θλιβερή όχι εξαιτίας της αϋπνίας και των πρησμένων ματιών (που κάθε άλλο παρά διαψεύδουν την έντονη φημολογία των ημερών για την κρίση πανικού και τα φάρμακα που παίρνει ο τσίπρας), αλλά από καθαρά πολιτική άποψη. Γιατί τα ψέματα τελειώνουν κι όταν ένας πρωθυπουργός αρχίζει να εξηγεί την αναγκαιότητα του μνημονίου και την έλλειψη εναλλακτικής (το διαβόητο ΤΙΝΑ της θάτσερ), χάνει και το τελευταίο φύλλο συκής, που το διαφοροποιούσε από τους άθλιους και σιχαμένους προκατόχους του (κι αυτή η διαφορά στο μυαλό του κόσμου ήταν κι η βασική αιτία που πίστεψε και στήριξε το σύριζα). Του έμεινε μόνο ως φτωχό άλλοθι πως «εγώ δεν κάνω λόγο για σαξές στόρι. Αυτή είναι η διαφορά με τους προηγούμενους». Μπράβο αλέξη...

Όπου από τους προηγούμενους, άλλοι τον καλωσορίζουν με χαμόγελα στο μέτωπο της αστικής ευθύνης και άλλοι κάπως χαιρέκακα, σημειώνοντας τις παλνιδρομήσεις της κουμουνδούρου. Και έτσι οι κυβερνώντες είναι υποχρεωμένοι να λουστούν τα συχαρίκια του μαύρου μετώπου για την υπεύθυνη στάση τους και το κήρυγμα του άδωνη με το ηθικό δίδαγμα για όσα θα κερδίζαμε, αν είχαμε υπογράψει νωρίτερα τη συμφωνία. (Παρεμπιπτόντως, θα είχε ενδιαφέρον ένα συγκριτικό πινακάκι με τις διαφορές μεταξύ του διαβόητου μέιλ χαρδούβελη και του οδοστρωτήρα με όσα προβλέπουν τα συμφωνηθέντα). Πολύ αποκαλυπτικά είναι και τα στοιχεία που έδωσε ο καμένος πολιτικά καμμένος για την χρηματοδότηση δημοσιογράφων από το κεελπνο, όπου ο βολικός και τόσο αγαπημένος διαχωρισμός μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών κουρελιάζεται με μια απλή ανάγνωση.

Αλλά δε χωρά καμία λύπηση για το αστικό, υπαλληλικό προσωπικό που παίζει το ρόλο του εντός των συμφωνημένων ορίων, μέχρι να τον πετάξουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, σα στυμμένη λεμονόκουπα. Καμία λύπηση ή συμπάθεια για τη βρωμερή σοσιαλδημοκρατία, που ετοιμάζεται να φορτώσει στις πλάτες του λαού μας ένα τρίτο, απεχθές μνημόνιο.

Ο κόσμος αρχίζει να αντιδρά στο (δόγμα του) «σοκ» κι ο σύριζα λούζεται (επι)πλέον αυτά που καλλιεργούσε ή αξιοποιούσε το τελευταίο διάστημα, για προδοσίες, γουδή, κρεμάλες, κτλ. Ενώ άρχισαν να καίγονται κι οι πρώτες σημαίες του κόμματος της κουμουνδούρου. Αλλά το ζήτημα είναι αν μαζί τους καίγονται κι οι αυταπάτες του κόσμου, που οδήγησαν σε αυτά τα λάθη. Κι ένα από τα ελάχιστα θετικά στην όλη υπόθεση με την ψήφιση των προαπαιτούμενων, είναι πως οι βουλευτές της πλειοψηφίας θα υποχρεωθούν στο μαρτύριο της σταγόνας, περνώντας με δόσεις διάφορα αντιλαϊκά πακέτα μέτρων, χωρίς να αφήσουν περιθώρια στα πρόθυμα χρυσόψαρα να ξεχαστούν και να το ξεπεράσουν.

Εν τω μεταξύ, η αριστερή πλατφόρμα ετοιμάζεται να διεκδικήσει το σύριζα, εξαντλώντας κάθε περιθώριο που ‘χει στο ρόλο του παναγιωτακόπουλου, δηλ της φωνής της συνείδησης του (νέου) πασόκ. Κι αφού δε φεύγει κανείς, ούτε και διαγράφεται, από το σύριζα, δεν είναι ίσως μακριά η μέρα που θα δούμε πρωθυπουργό το λαφάζα και τα μνημόνια να περνάνε ακάθεκτα με ψήφους συριζαίων και τη στήριξη της αντιπολίτευσης. Πάνω από όλα η ενότητα...

Ο δραγασάκης από την άλλη πρεσβεύει το εκσυγχρονιστικό (νέο) πασόκ και δεν παραλείπει να ευχαριστήσει τον ομπάμα και την κυβέρνηση των ηπα για την έκθεση του δντ και την επίσπευση της δημοσίευσής της. Κι αυτοί οι άνθρωποι είχαν τα μούτρα να μιλάνε για γερμανοτσολιάδες, δωσίλογους και υπαλλήλους των βρυξελλών!

Αυτές φαίνονται να είναι οι δύο ομάδες που διεκδικούν να ελέγξουν τους συσχετισμούς στην κουμουνδούρου. Μιλάμε δηλ για τον αρχηγό του ρεύματος που έλεγχε το 91’ το κόμμα και κατάφερε (ευτυχώς) να το χάσει μέσα από τα χέρια του, και τον υποψήφιό του στο 13^ο συνέδριο απέναντι στην αλέκα (φαντάσου δηλ να είχε επικρατήσει ο δραγασάκης και να ευχαριστούσαμε εμείς τώρα τους αμερικάνους. Εφιάλτης!).

Και στη μέση η ζωή, με την προσωπική της στρατηγική πάνω απ’ όλα –εξ ου και το σημερινό πατόκορφο γλείψιμο στον τσίπρα –που τον εκτιμά αφάνταστα για την ανιδιοτέλειά του (!)- για να κρατήσει τη θέση της.

Αυτή τη φορά όμως, περισσότερο από κάθε άλλη, το θέμα δεν είναι τι θα γίνει στο αστικό στρατόπεδο και τα αναχώματά του, αλλά τι κάνουμε εμείς. Το φετινό καλοκαίρι είναι καυτό από κάθε άποψη, ένας κρίσιμος κόμπος, που απαιτεί ανεβασμένες μορφές δράσης, όχι μόνο για να καλυφτεί το κενό της καταγέλαστης κι ανυπόληπτης γσεε, που δεν έβαλε ούτε καν συλλαλητήριο για σήμερα –πόσο μάλλον να προκηρύξει απεργία- και να μην αφήσουμε ζωτικό χώρο στα υπό εκκόλαψη αναχώματα να αναπτυχθούν. Αλλά για να αντιστοιχήσουμε (αυτές τις μορφές) με την οργή ενός κόσμου που νιώθει προδομένος, να κερδηθούν μαζικά καινούριες συνειδήσεις, τώρα που η εε και η ροζ σοσιαλδημοκρατία δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Για να βγούμε κερδισμένοι από αυτή τη μάχη, ακόμα κι αν δεν είμαστε έτοιμοι να την πάμε μέχρι τέλους και να νικήσουμε στον πόλεμο. Και να το κάνουμε αυτό, όχι γιατί πάσχουμε από σταδιολογία, αλλά ακριβώς επειδή η επανάσταση δε θα είναι ένα μονόπρακτο, μια κι έξω, και δε θα καρποφορήσει χωρίς μια εργατική τάξη αποφασισμένη και πολιτικά διαπαιδαγωγημένη σε σκληρές, ταξικές συγκρούσεις.

Σήμερα το πρωί έγινε ένα μικρό πρώτο βήμα με την απεργιακή συγκέντρωση των εργαζόμενων στο δημόσιο. Οι δυνάμεις του παμε πορεύτηκαν από την ομόνοια στο υπουργείο οικονομικών, συναντώντας στη διαδρομή την επίθεση φιλίας μιας μικρής σεκίτισσας (εκατό άνθρωποι-πενήντα πανό), που ήθελε σώνει και καλά να μας δώει ένα από τα πλακάτ τους, που βγαίνουν σε μαζική παραγωγή. Αλλά και δεκάδες ανταποκριτές ξένων δικτύων, που ζητούσαν επίμονα δηλώσεις από όλους τους διαδηλωτές: εεε... crisis the plutocracy... alliance of wolves… working class hero… και το «ταξικός» πώς είναι ρε συ; -Ε, από το class βγαίνει... Μήπως classic;

Η αδεδύ από την άλλη, ακολουθεί πολύ πιο έξυπνη τακτική από τους εργατοπατέρες της γσεε και βγήκε με κεντρικό σύνθημα στο πανό της για «διαγραφή του χρέους»! Ξεχωρίσαμε κι έναν kinky διαδηλωτή με χειροπέδες και ένα πλακάτ για τους κλέφτες, που στηνόταν να το βγάλουν φωτογραφία τα ξένα δίκτυα.

Κλείνουμε την ανάρτηση με το αυτονόητο κάλεσμα για μαζική συμμετοχή στο συλλαλητήριο του παμε το απόγευμα, και με ένα μικρό φωτορεπορτάζ των τελευταίων ημερών, από τα επικά εξάρχεια του 57,1% ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και άλλες μικρές ψηφίδες της επικαιρότητας.

Ζήτω το εναλλακτικό το εμπόριο

Έχουν κι ανατρεπτικό περίπτερο.
Μόνο 1.5 ευρώ τα παγωτά

Το όχι στο δημοψήφισμα σημαίνει δε ψηφίζουμε, ή ψηφίζουμε όχι;

Τουλάχιστον δεν έχουν συλλόγους σαν κι αυτόν στο αιγάλεω

Ματ του  πανούση έξω από το πολυτεχνείο. Πρώτη φορά αριστερά

Είναι σίγουρα η μασκότ του ΚFC; Δηλ δεν είναι ο Τρότσκι;
Κι οι αφίσες από πάνω, τυχαίες κι αυτές;