Μνημονιακά παραλειπόμενα

...που παρέπεσαν στο φρενήρη ρυθμό των τελευταίων ημερών και παρουσιάζονται τώρα περίπου στο στιλ των σαββατιάτικων του θοδωρή, από το cogito ergo sum.

-Εάν τελικά ο σόιμπλε και οι ηπα επιδίωκαν το διπλό νόμισμα και το είχαν προετοιμάσει ως ενδεχόμενο, τότε γιατί δεν έγινε πραγματικότητα ή μάλλον γιατί αναβλήθηκε;

-Με το άχαστο σερί της τζάκρη, που έχει το απόλυτο στην ψήφιση μνημονίων, δε θα έπρεπε κανονικά να σταματήσουν επί τόπου την ψηφοφορία και να τη βραβεύσουν, προτού συνεχίσουν;

-«Εσείς με φίλη κι εμείς με τον παφίλη». Με τον πρώτο να το ρίχνει λίγο στην αμπελοφιλοσοφία προτού ψηφίσει το μνημόνιο, γιατί σφοι, όπως έλεγε και ο βέμπερ: «ναι σε όλα».

-Και ο δρίτσας; Πώς αισθάνονται όσοι τον πίστεψαν για τίμιο και ηθικό στοιχείο στις δημοτικές εκλογές του πειραιά; Ή νόμιζαν πως θα βάλει φρένο στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του, από το υπουργικό του πόστο;

-Ένα μεγάλο μπράβο στην κοε για το «όχι» της. Αλλά την επόμενη φορά να θυμηθεί να φέρει κι ελικόπτερο, να δούμε ποιος θα πρωτομπεί, σαν την αργεντινή.

-Ο κυρίτσης ξεκίνησε την κοινοβουλευτική του θητεία άκρως ελπιδοφόρα, με ένα ναι σε όλα, και είπε πως ήταν η πιο ντροπιαστική στιγμή στη ζωή του, από τότε που ήταν στην τρίτη δημοτικού και κατουρήθηκε. Με τη διαφορά πως τώρα ήταν χέστης και πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία, οπότε δεν έχει δικαιολογίες.

-Ο μιχελογιαννάκης αποτελεί τη ντροπή της κρήτης, ή μάλλον τον ορισμό του «κρητίκαρου» (κι όχι του κρητικού), και της «παλικαριάς» που τον χαρακτηρίζει.

-Προς το παρόν πάντως, ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης αναβάλλεται. Και αν κρίνει κανείς απ’ τα παντελώς άσημα στελέχη του, που την εκπροσωπούν τις τελευταίες μέρες στα τηλεοπτικά πάνελ, μπορεί να δυσκολεύονται να βρουν κόσμο για να στελεχώσει τους υπουργικούς θώκους –λέμε και κανά χωρατό, να ελαφρύνουμε την κατάσταση.

-Ακόμα κι αν γίνει βέβαια ο ανασχηματισμός, τον έχει περιγράψει πολύ καλά ο πανούσης –που κάποτε τουλάχιστον είχε πλάκα. Φεύγει ο τάδε από τα ντραμς να έρθει στο άλλο όργανο και το αντίστροφο. Αν και για τη νεολαία σύριζα το βασικό θα ήταν να έφευγε ο άλλος πανούσης από το υπουργείο του, και να έμπαινε πχ αυτός ο πανούσης, για το χαβαλέ της υπόθεσης. Εξάλλου, οι υπουργοί αυτονομούνται κι αυτενεργούν, ως γνωστόν, από την πολιτική τους ηγεσία –με άλλα λόγια κάνουν του κεφαλιού τους. Εδώ, όπως είδαμε, αυτονομείται κι η ίδια η κυβέρνηση από τα μέτρα που ψηφίζει και τα εφαρμόζει, αλλά χωρίς να τα πιστεύει.

-Και αφού πιάσαμε τις ορχήστρες, θα ήταν κρίμα να μείνει χωρίς αναφορά η χoρωδία τρικάλων που είχε στήσει το επαμ χτες στην πλατεία, να τραγουδάει ρυθμικά «ό-χι, ό-χι» αλλά και «πάρτε τα μνημόνια και φύγετε από δω». Ενώ πιο κάτω είχανε στήσει μικροφωνικές με ηχογραφημένα αποσπάσματα από τις ομιλίες του φυρερίσκου τους, που αν τα άκουγες από μακριά έμοιαζαν με συνέλευση, όπου μιλούσε μόνο αυτός, οπότε από μια άποψη ήταν κάπως σα συνέδριο του επαμ –σκασμός μιλάει ο καζάκης...

-Φορούσαν επίσης κάτι μπλουζάκια με το ώριμο και πεισματάρικο σύνθημα «είπαμε όχι». Που μου θυμίζει συνειρμικά μια πρόσφατη, πετυχημένη τουιτεριά μετά από το δημοψήφισμα, με ένα παιδάκι να ρωτάει τη μαμά του αν μπορούν, αυτός και ο αδερφός του, να πάρουν παγωτό.

-Όχι. -Πάμε, Νίκο, η μαμά είπε «ναι».

-Δηλ το γενικό συμπέρασμα των ημερών από τη σκοπιά του μαξίμου είναι το εξής: αν έπεφτε η κυβέρνηση, θα νικούσαν ο σόιμπλε και οι δανειστές. Ενώ τώρα αυτοί χάνουν και σκυλιάζουν με τα μνημόνια που εφαρμόζονται. Κερδάμε αδέλφια...

-Στις ντεμέκ ιστορικές αναλογίες που αναλύσαμε σε ένα πρόσφατο κείμενο, ας προσθέσουμε και τους συριζαίους, που φαντασιώνονται πως βρέθηκαν στο στόχαστρο των αδίστακτων δανειστών κι εξαναγκάστηκαν σε έναν επώδυνο αλλά προσωρινό συμβιβασμό, όπως πχ οι μπολσεβίκοι στο μπρεστ-λιτόφσκ. Μπορούν επίσης να πάρουν τα κατάλληλα αποσπάσματα από τον αριστερισμό του λένιν, για να δικαιολογήσουν τη στάση τους (όταν σε σημαδεύουν με ένα πιστόλι κι απειλούν τη ζωή σου, κτλ). Αν και με αυτό δεν πρόκειται να πείσουν ούτε καν τη νάντια βαλαβάνη, που καταλαβαίνει τουλάχιστον πως αυτός ο... «συμβιβασμός» τσακίζει το λαό, που δεν πρόκειται να ξανασηκώσει εύκολα κεφάλι τα επόμενα χρόνια.

-Η σουζάνα η ζωή ψάχνει εναγωνίως κοινό να τη χειροκροτάει και να την ηρωοποιεί, όπως άλλωστε και ο έτερος νάρκισσος, βαρουφάκης. Και από χρήσιμους, πρόθυμους ηλίθιους, άλλο τίποτα στο διαδίκτυο. Δείτε για παράδειγμα πώς τους πλέκει το φωτοστέφανο ο πιτσιρίκος, σε μια άθλια αγιογραφία –εδώ τουλάχιστον δεν μπορεί (ακόμα) να μπλοκάρει τους άλλους, όπως κάνει στο τουίτερ, με όσους κόκκινους λογαριασμούς τολμήσουν να αναφερθούν σε αυτόν.

-Την ατάκα της ημέρας για τη στάση της αριστερής πλατφόρμας (στηρίζω την κυβέρνηση αλλά όχι τα μέτρα και τη συμφωνία) την είπε ο παφίλης. Είναι τηρουμένων των αναλογιών, σα να λέμε «στηρίζω το δολοφόνο, αλλά όχι τη δολοφονία».

-Το συμπέρασμα ενός σφου από τις συζητήσεις που άνοιξε αυτές τις μέρες στις εξορμήσεις, είναι πως αυτοί που τσιμπάνε τελικά με τα επικοινωνιακά κόλπα του κυβερνητικού επιτελείου (πχ για το δημοψήφισμα και το δίλημμα που έμπαινε), δεν είναι ο αμύητος κόσμος, αλλά οι «αριστεροί» κι «υποψιασμένοι» (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Σκεφτείτε μόνο τι είναι όλοι αυτοί που πέφτουν μαζικά από τα σύννεφα την τελευταία εβδομάδα, με τη στάση της κυβέρνησης και νιώθουνε σαν απατημένοι σύζυγοι. Στην τελική, ακόμα και από αυτούς που τσιμπάνε, οι περισσότεροι ήξεραν πολύ καλά τι γύρευαν ψηφίζοντας σύριζα (ένα νέο πασόκ) χωρίς να τρέφουν μεγάλες προσδοκίες για κάποιου είδους ρήξη κι άλλα τινά παρόμοια.

-Και μια μικρή αποτίμηση από τη δική μας πλευρά. Η χτεσινή πορεία ήταν ίσως η μεγαλύτερη της τελευταίας διετίας. Σημαντικό ποιοτικό στοιχείο τα μαζικότατα μπλοκ του «μασ», μολονότι βρισκόμαστε στο μέσο του καλοκαιριού και πολλοί φοιτητές έχουνε φύγει. Μπορεί αυτά να μη λένε πολλά, αν τα συγκρίνουμε με τη διετία 10-12’, αλλά είναι σημάδι πως «κάτι γίνεται» κι ένας κόσμος αφυπνίζεται από το λήθαργο της «πρώτη φορά αριστεράς». Το ζητούμενο λοιπόν είναι να πιάσουμε αυτό το νήμα και να μην το αφήσουμε μετέωρο στον αέρα. Όπως έλεγε και ένας παλιότερος σφος, με αφορμή την προχτεσινή επέτειο, στα ιουλιανά ο κόσμος ήταν εβδομήντα μέρες στους δρόμους, όχι σαν ζαριά, μια κι έξω.

Στα κορυφαία στιγμιότυπα πέρασε η σκηνή με την αλέκα και το βαρουφάκη. Μία ώρα την ημέρα, παρέα με την αλέκα, θα ήταν ίσως η τελευταία ελπίδα για το βαρουφάκη να καταλάβει τι σημαίνει ανυπόκριτη σεμνότητα και να αποβάλλει το ναρκισσισμό του. Σε μια άλλη (σουζάνα η) ζωή, πιθανότατα.

Και μία ακόμα φωτό, αλιευμένη από το διαδίκτυο, με τους podemos της ισπανίας σε στιγμές έντονων ταξικών συγκρούσεων. Estamos despiertos ya.