Μνημονιακές βούλες

Λίγο πριν η χώρα μας αποκτήσει τρίτο μνημόνιο και με τη βούλα, είτε δια του ναι είτε δια του όχι, η κε του μπλοκ συγκεντρώνει μερικά σημεία κωδικοποιημένα σε βούλες –τα λεγόμενα bullets, δηλ σφαίρες, σαν τον καυτό μολύβι που μας περιμένει αμέσως μετά το δημοψήφισμα.

-Το βραβείο για την καλύτερη τρολιά υπέρ του «ναι» πάει στη wind που, όπως όλες οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, πρόσφερε στους συνδρομητές της κάποια δώρα για τις μέρες πριν και μετά από το δημοψήφισμα, κάνοντας την καλύτερη διαφήμιση για τις πανάκριβες (σε σχέση με κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα) υπηρεσίες της. Για να κερδίσει κανείς όμως τα δώρα αυτά, έπρεπε να στείλει στον ειδικό αριθμό τη λέξη «ΝΑΙ». Μέχρι κι ο τελευταίος θεατής του καρατζαφέρη το ‘πιασε το υπονοούμενο, έτσι;

-Το βραβείο για την καλύτερη τρολιά υπέρ του «όχι» πάει στην κυβέρνηση και τη διατύπωση του ερωτήματος (στα αγγλικά, για να το καταλάβει κι η τελευταία γιαγιά στην επαρχία) και των απαντήσεων, με την παγκόσμια πρωτοτυπία να προηγείται το «όχι» του «ναι» (για να καταλάβει τι πρέπει να σταυρώσει κι ο τελευταίος ψεκασμένος ψηφοφόρος της). Κρίμα μόνο που δεν ήταν προφορικό το ερώτημα, για να ζήσουμε σκηνές απείρου κάλλους από σίριαλ με το στερεοτυπικό σκετσάκι: για πες την αλήθεια, ήμουν εγώ μαζί σου σήμερα, ΝΑΙ (καταφατικά νεύματα πίσω από την πλάτη του άμεσα ενδιαφερόμενου) ή… όχι;

Όπως έλεγε βέβαια κι ο ψαριανός σε ένα πάνελ, κανείς δε ρωτάει στην καθημερινή ζωή τον άλλον «όχι ή ναι;». Κι άρχισε να φέρνει μερικά παραδείγματα, γυρνώντας κάθε φορά και σε άλλο συνομιλητή του τραπεζιού. «Ήταν ωραία η παραλία, ναι ή όχι; Έπαιξε καλά η ομάδα, ναι ή όχι;» Και τότε γυρνάει προς τον καραθανασόπουλο και ρωτάει: «Θέλεις να κάνουμε σεξ, ναι ή όχι;», προκαλώντας δικαιολογημένα την αντίδραση του τελευταίου –που μάλλον δεν ήθελε.

-Παρεμπιπτόντως, ο ψαριανός τρόλαρε ανελέητα σε όλη την εκπομπή, κορυφώνοντας στο σημείο που έλεγε πως για τους έλληνες δε φταίνε ποτέ οι ίδιοι για όσα παθαίνουν, αλλά πάντα οι ξένοι. Το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε από την τρόικα του ναυαρίνου, που το μπούκωσε εξ αρχής με δάνεια και χρέη. Για τη μικρασιατική καταστροφή έφταιγε η αντάντ. Και για τον εμφύλιο, ο τσώρτσιλ, οι αμερικάνοι ή ο στάλιν (αναλόγως από ποια σκοπιά το βλέπεις), αλλά ποτέ εμείς. Κι η πλάκα είναι πως αν εξαιρέσεις το τελευταίο σημείο και μια χοντροκομμένη υπερβολή, σε έβαζε στον πειρασμό να του πεις πως είχε δίκιο, έτσι ακριβώς είναι και να «αγιάσει το στόμα του».

-Την καλύτερη τρολιά υπέρ του άκυρου και της αποχής την έκανε μια ομάδα αναρχικών στη συγκέντρωση του «όχι» στη θεσσαλονίκη, αν δεν απατώμαι, με το πανό «μένουμε σκλάβοι». Κι όπως ήταν στραμμένο προς τα πάνω, για να φαίνεται στις λήψεις από αέρος, οι συγκεντρωμένοι δεν έβλεπαν τι γράφει, παρόλα αυτά χειροκροτούσαν, σα να επιβεβαίωναν το σύνθημα.

-Λίγοι υπουργοί της κυβέρνησης βρήκαν πάντως το θάρρος να βγουν στα κανάλια για να υπερασπιστούν τις θέσεις της. Κι όσοι τόλμησαν να το κάνουν, «έφαγαν ξύλο», είτε γιατί δεν τους προστάτευαν οι συντονιστές της συζήτησης (που είναι κι ο μόνος τρόπος να καταστούν συμπαθείς, σε διάκριση με τους χαϊδεμένους των ιδιωτικών καναλιών), είτε επειδή ρεζιλεύονταν και παγιδεύονταν από μόνοι τους. Καλή ώρα ο λαφαζάνης που έφυγε από το στούντιο, μόλις του έθεσαν την πρώτη ερώτηση.

-Παρεμπιπτόντως, το δίλημμα των καιρών μας μπορεί να συνοψιστεί και στο εξής απλό: ή με τον αφάζα ή με το λαφάζα και τις αυταπάτες που καλλιεργεί. Τρίτος δρόμος ποτέ δεν υπήρξε.

-Δεν έχουν ανάγκη όμως και γι’ αυτό δεν ιδρώνει το αυτί τους. Η κυβέρνηση πάει σ’ αυτό το δημοψήφισμα, με το μανδύα του αντιμνημονιακού ανένδοτου, που θα φέρει ενδοτική συμφωνία και το τρίτο (μακρύτερο) μνημόνιο εντός 48 ωρών, όπως είπε ο πρωθυπουργός, για να καθησυχάσει τους νοικοκυραίους. Με τη σκιά της αποστασίας, πιθανόν από τους άκρως ευεπίφορους σε πιέσεις μεγάλων συμφερόντων ανεξελ, και με το μητσοτάκη, μισό αιώνα μετά, να βγαίνει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και να βρίσκεται ξανά στο προσκήνιο. Με τη θύμηση των ιουλιανών και των σκοτεινών κέντρων που απεργάζονται τάχα το σενάριο της αριστερής παρένθεσης και της πτώσης της κυβέρνησης (άλλο αν κι ο ίδιος ο τσίπρας είχε δηλώσει πως θα παραιτηθεί, εφόσον επικρατήσει το όχι, για να το πάρει πίσω και να παίζει την πυθία). Με το εξωκοινοβούλιο να γίνεται κάτι σαν ουρά της σύγχρονης ένωσης κέντρου (δεν κάνεις ούτε για πασόκ, που λένε και οι χατζηφραγκέτα) και του… «νέου της δημοκρατίας», χειροκροτητής του καμμένου και κομπάρσος σε μια μεγάλη, προεκλογική συγκέντρωση του σύριζα, που ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δε θα μπορούσε να φανταστεί. Με το λαό να κατεβαίνει μαζικά στους δρόμους, αλλά πάντα κάτω από ξένες σημαίες (με τον κόσμο αυτό όμως δε μας χωρίζει τίποτα φυσικά, παρά μόνο οι αυταπάτες που πρέπει να σπάσει, εκτός από τις αλυσίδες του, για να μη νιώθει πάλι εξαπατημένος και απογοητευμένος στον καναπέ την επαύριο, να αναρωτιέται τι δεν πήγε καλά κι αποτύχαμε). Και με το τουίτερ να ασχολείται με την απουσία του κκε και να το χλευάζει, όπως θα έκανε βέβαια κι αν έλειπε από τη συγκέντρωση, έχοντας πει «όχι», γιατί σπάει την ενότητα, ευνοεί τη θέση των δανειστών και όλα όσα ακούμε τώρα, χωρίς καμιά παραλλαγή.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, με την τραγωδία να καραδοκεί στη στροφή των γεγονότων.

-Οφείλουμε πάντως να αναγνωρίσουμε κάποια πράγματα, δίνοντας συγχαρητήρια στο επικοινωνιακό επιτελείο της κουμουνδούρου, που άρπαξε την ευκαιρία να παρουσιάσει τον αλέξη λαϊκό ηγέτη, πεζό ανάμεσα στους συγκεντρωμένους, να απολαμβάνει την αυθόρμητη αγάπη και την ελπίδα τους. Που κατάφερε να διοργανώσει μια πολύ μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση, σε μεγέθη που ίσως μόνο το πασόκ της αλλαγής είχε φτάσει (άντε και ο ενιαίος συνασπισμός). Και βασικά γιατί κινητοποίησε τόσους διαδηλωτές με αντιμνημονιακά συνθήματα, για να διεκδικήσουν ένα αριστερό μνημόνιο. Όπως δηλ επί αλλαγής είχε κατέβει (πολύ λιγότερος) κόσμος, για να πανηγυρίσει για τις βάσεις που μένουν, που φεύγουν, έτσι και τώρα. Ο «αυθόρμητος ενθουσιασμός» και τα στημένα, άμαζα πανηγυράκια των πρώτων μετεκλογικών ημερών ήταν απλώς μια πρόγευση, τελείως ακίνδυνη σε σχέση με αυτό που γίνεται τώρα και τον άμεσο κίνδυνο να πνιγεί για πολλούς μήνες το μαζικό κίνημα στη «φιλική αγκαλιά» της αριστερής κυβέρνησης.

Κι όσο για τις αναλογίες με τα ιουλιανά, δε χρειάζεται να θυμηθούμε ποια ήταν η κατάληξη την τελευταία φορά, μετά τα ιουλιανά,  και τι ρόλο είχε σε αυτά η ένωση κέντρου κι ο αντικομμουνιστής γέρος της δημοκρατίας.

-Μιας και μιλήσαμε για δημοκρατία. Η (συγ)κυβέρνηση παρουσιάζει το δημοψήφισμα ως θρίαμβο της δημοκρατίας (για να απαντήσει στις κατηγορίες περί πραξικοπήματος), λαϊκή ετυμηγορία, κτλ. Μόνο που η αστική δημοκρατία είναι, ως συνήθως, αλά καρτ. Ο καμμένος αναφέρεται στο στρατό ως εγγυητή του δημοκρατικού τους πολιτεύματος (και έχει δίκιο από μια άποψη). Η κυβέρνηση αρνείται αδικαιολόγητα να θέσει σε ψηφοφορία στη βουλή την πρόταση του κκε για προσθήκη δύο ερωτημάτων στο δημοψήφισμα (για τα μνημόνια και την εε). Κι οι διαδικασίες εξπρές άφησαν σκάρτη μια βδομάδα καιρό για την προετοιμασία αυτής της κορυφαίας πολιτειακής διαδικασίας. Τόση νικηφόρο και θριαμβεύουσα δημοκρατία από τη χούντα των σαμαροβενιζέλων είχαμε να δούμε (για να μην πιάσουμε καμιά άλλη και μπλέξουμε πάλι με ιστορικές αναλογίες…).

-Μπόνους τρακ

Ένα τραγούδι για την εκστρατεία του ναι, με μια παλιά αγάπη του αντώνη σαμαρά

Κι ένα ακόμα για την εκστρατεία του όχι και τις παραμυθένιες αυταπάτες του όχι και τις παραμυθένιες αυταπάτες του.

Και δύο ακόμα κεντριστικά, που δεν παίρνουν θέση

You say yes, I say noYou say stop and I say go go go, oh no