Οι "εντιμότατοι" φίλοι τους

Πρώτα στηριζόμασταν στην πρόταση του ντράγκι και της εκτ που θα έδινε διέξοδο από την κρίση και τη φυλακή του χρέους. Μετά στηρίζαμε το δντ που πήγαινε κόντρα σε κάποιες μη συμφέρουσες προτάσεις κι εγγυόμασταν την καταβολή των δόσεων, για να ζητήσουμε ύστερα την αποπομπή του από το νέο πρόγραμμα, μέχρι που ήρθε η σημερινή του έκθεση, που ευνοεί την αναδιάρθρωση του χρέους και το ξανάκανε φίλο μας. Γενικά στηριζόμασταν πότε στον ένα και πότε στον άλλο εταίρο της τρόικας, που έχασαν όμως την ευκαιρία να γίνουν θεσμοί. Κι αφού τελείωσαν οι αυταπάτες κι οι φίλοι μας, τώρα που η εε αποδείχτηκε πως δεν ήταν το μικρό σπίτι στο λιβάδι που νόμιζαν κάποιοι, τι μέλλει γενέσθαι και ποιοι θα είναι οι φίλοι μας; Μα φυσικά οι αμερικάνοι, που είναι παραδοσιακοί μας φίλοι από το 47’ και ναι μεν δεν μπορούσαν να βγουν ανοιχτά υπέρ του «όχι», αλλά συνέβαλαν στην επίσπευση της δημοσίευσης της έκθεσης του δντ που βγάζει το χρέος μη βιώσιμο κι έτσι η νέα συμφωνία πρέπει λογικά να συμπεριλαμβάνει κάποια σχετική ρύθμιση.

Γιατί το παν σε αυτή τη ζωή είναι να επιλέγεις τους σωστούς φίλους, που θα σε πάνε μπροστά, γιατί χωρίς φίλους, θα ήμασταν μόνοι μας, όπως το δογματικό, φοβικό κουκουέ, που απομονώθηκε πάλι από τις μάζες στο σύνταγμα.

Σε τι συνίσταται λοιπόν ο διαχρονικός βρώμικος ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας; Το 1980 η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία πίστευε και υποστήριζε το σύνθημα «εοκ και νατο, το ίδιο συνδικάτο». Τρεις και πλέον δεκαετίες αργότερα, με τους μύθους για τα πλεονεκτήματα της κοινής αγοράς, όπου τρώνε με χρυσά κουτάλια, να έχουν καταρρεύσει παταγωδώς και με την εε να δείχνει το σκληρό της πρόσωπο, τα αδιέξοδά της και τη ζοφερή προοπτική που επιφυλάσσει για τους λαούς, το ρεύμα αυτό θα έπρεπε να είναι συντριπτικά πλειοψηφικό, έχοντας σύμμαχό του τα γεγονότα και την πείρα των τελευταίων δεκαετιών. Κι αν η σημερινή εικόνα είναι ακριβώς αντίθετη, αν ένα μεγάλο τμήμα του λαού φοβάται να αφήσει τη στρούγκα της ευρωλυκοσυμμαχίας, μη τυχόν μας φάει ο λύκος έξω απ’ το μαντρί, αυτό οφείλεται πρωτίστως στον ύπουλο διαλυτικό ρόλο του πασόκ στο εργατικό κίνημα, την προσχώρησή του στη μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα, και τον εκμαυλισμό χιλιάδων λαϊκών συνειδήσεων με έναν, ανώριμο έστω, αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό. Εάν πάλι τα φλογερά αντιμνημονιακά συναισθήματα και συναισθήματα του ελληνικού λαού έχουν μεταστραφεί σε βαθμό που να είναι έτοιμος να υπερψηφίσει με νύχια και με πόδια μια νέα μνημονιακή, αντιλαϊκή συμφωνία, αυτό οφείλεται κυρίως στον κούφιο «αντιμνημονιακό» λόγο της κυβέρνησης, και τα αδιέξοδά του, όταν συναντήθηκε με την πεισματάρα πραγματικότητα.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Τις τελευταίες μέρες, κάποιοι ετοιμάζονται μεθοδικά να εξαπολύσουν επίθεση ενάντια στο κουκουέ, που αδυνατίζει τάχα με τη στάση του το «όχι στη συμφωνία» και θα φέρει βαριές ευθύνες, σε μια ενδεχόμενη επικράτηση του «ναι». Αν πάντως ψάχνει να βρει κανείς ενόχους και όχι αποδιοπομπαίους τράγους για να φορτώσει τις δικές του ευθύνες, οφείλει να τους αναζητήσει πρώτα και κύρια στο κυβερνητικό στρατόπεδο.

Δεν αδυνατίζουν το όχι οι παλινωδίες της κοινοβουλευτικής ομάδας των ανελ, η υποχωρητικότητά τους στις πιέσεις των μεγάλων συμφερόντων με τα οποία συνδέονται, η πρωτοβουλία αιτήματος για την ακύρωση του δημοψηφίσματος κι η πρώτη διαρροή του κυβερνητικού λόχου (δομοβολίτης) που θα ψηφίσει «ναι»;

Δυναμώνουν ή αδυνατίζουν το «όχι» οι εκλεγμένοι υποψήφιοι του σύριζα στην τοπική αυτοδιοίκηση, που είτε παραιτούνται, είτε διαχωρίζουν τη θέση τους, υποστηρίζοντας το ναι;

Δυναμώνουν ή αδυνατίζουν το «όχι» οι κυβερνητικοί χειρισμοί σε μια σειρά θέματα που δημιουργούν αναπόφευκτα κλίμα ανησυχίας (για να το θέσω επιεικώς); Ήταν πολύ δύσκολο να προβλέψουν τι θα γινόταν με τις τράπεζες; Να αποφύγουν το μπάχαλο με τους συνταξιούχους; Να προειδοποιήσουν και να προετοιμάσουν τον κόσμο, για αυτά που θα είχε μπροστά του να αντιμετωπίσει; Δυσκολεύει ή δυναμώνει το «όχι» η αδιαφορία της κυβέρνησης μπροστά στο μπαράζ απολύσεων εργαζομένων, των υποχρεωτικών αδειών (μετά ή άνευ αποδοχών), των απειλών και των υποδείξεων (στην καλύτερη) των εργαζομένων από τους καπιταλιστές στις επιχειρήσεις τους; Και πόσο βοηθάει να βαφτίζεται εθνική, αστική τάξη ο γιαννακόπουλος, που σταμάτησε, όπως λέγεται, εκτάκτως τη μισθοδοσία στη βιανέξ;

Ο σύριζα απαντάει στο αντίπαλο στρατόπεδο σε θυμικό επίπεδο, ο μόνος φόβος μας είναι ο φόβος,

για να αποκρούσει τη μεθοδευμένη τρομοκρατία. Τι σχέδιο έχει εμφανίσει όμως για την επόμενη μέρα, από τα πιο «μικρά», πχ την αγωνία του κόσμου για τις συντάξεις και τις καταθέσεις του, μέχρι τα πιο μακροπρόθεσμα, όπως το χρέος κι η «βιωσιμότητά» του;

Ξαναμπαίνει λοιπόν το ερώτημα: ποιος σκορπίζει το φόβο με την ανυπαρξία εναλλακτικού σχεδίου; Ποιος ατσαλώνει και εμπεδώνει το φόβο με αυτές τις κινήσεις; Πόσο βοηθάει τη δική μας υπόθεση ένα «όχι» σαν αυτό του σύριζα; Και παρακάτω: ακόμα κι αν υποθέταμε πως μία έξοδος από το ευρώ θα επέφερε ρήγμα στην αστική κυριαρχία ή ότι με κάποιο μαγικό τρόπο ανήκε στη διαβόητη κρυφή ατζέντα της κυβέρνησης, πώς ακριβώς θα βοηθούσε μια τυχόν ανοργάνωτη έξοδος, με αυτούς τους όρους, που θα μοιάζει με ατύχημα;

Εν κατακλείδι και με δυο λόγια: ποιος βοηθάει και αδυνατίζει τελικά το γνήσιο, πραγματικό «ΟΧΙ» σε κάθε είδους μνημόνιο από όποιον κι αν προέρχεται;

Αντί επιλόγου και κωδικοποιημένα για τα σημερινά.

Τα ματ του πανούση χτύπησαν με χημικά την πορεία της ανταρσυα, έξω από τα γραφεία της εε. Άλλο θέμα να συνταχθείς με το "όχι" κι άλλο να βάλεις στο στόχαστρό σου τα ιερά και όσια του αστικού, πολιτικού συστήματος.

Η συγκέντρωση του κκε ήταν λίγο πάνω από τα επίπεδα των συγκεντρώσεων του τελευταίου μήνα.

Από την ομιλία του γγ ξεχωρίζω δύο σημεία.

Το πρώτο όταν επιτέθηκε στον πρωθυπουργό για τον προκλητικό ισχυρισμό του πως η κυβέρνηση διασφαλίζει τα «βασικά αγαθά»:

Τι, αλήθεια, εννοεί ο πρωθυπουργός όταν λέει «μπορούμε να εξασφαλίσουμε τα βασικά αγαθά»; Τα στοιχειώδη δεν μπορούσε να τα εξασφαλίσει ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος ούτε όταν πληρωνόταν κανονικά τον μισθό, τη σύνταξή του. Ποια είναι σήμερα τα βασικά αγαθά, που είπε ο Τσίπρας χθες; Μόνο ένα μπουκάλι γάλα για το παιδί και μισό πιάτο φαΐ; Έτσι τη βγάζει αυτός στο σπίτι του. Σα δεν ντρεπόμαστε...

Κι ένα δεύτερο, όπου απευθύνει γενικό κάλεσμα σε ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο: Καλούμε σε ετοιμότητα όλες τις δυνάμεις που ενδιαφέρονται για το καλό του λαού μας, ενάντια σε οποιεσδήποτε εξελίξεις που θα θελήσουν να τον φέρουν στη γωνία, άβουλο παρατηρητή των γεγονότων και των εξελίξεων για τη διάσωση του βάρβαρου συστήματος και των κυβερνήσεών του, που συνεχίζουν να ξεζουμίζουν το λαό και τη νεολαία.

Τα μάτια ανοιχτά και τα λεφτά χαμένα...