Με κομμένη την ελπίδα

Να μιλήσουμε, να μιλήσουμε... για το τι σημαίνει κρίση κορυφών, επαναστατική κατάσταση και πώς διαπλέκονται ο αντικειμενικός κι ο υποκειμενικός παράγοντας; Για το αν οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τον εξαρτημένο ή τον ανισότιμα αλληλεξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού; Για τα πρακτικά καθήκοντα που απορρέουν ή μάλλον επιβάλλονται στη δοσμένη συγκυρία; Και για το σύνθημα μπορεί σα μοχλός κινήσει τη γη και τις μάζες –αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν τέτοια μαγικά κλειδιά;

Όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα κι ίσως τα πιο βασικά από μια άποψη, μόνο που τα γεγονότα τρέχουν με καταιγιστικό ρυθμό και δεν προλαβαίνει καλά-καλά να τα καταγράψει κανείς, πόσο μάλλον να τα χωνέψει, να βγάλει το ρεζουμέ και να τα σχολιάσει. Πόσο μακρινό μοιάζει ήδη το δημοψήφισμα της κυριακής και το «διαπραγματευτικό χαρτί» του «όχι», ε;

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

Η εθνικά περήφανη κυβέρνηση αξιοποιεί το «όχι» του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, για να φέρει στο τραπέζι μια ακόμα χειρότερη συμφωνία, απ’ αυτήν που απορρίφθηκε την κυριακή. Το κουκουέ δικαιώνεται, πριν καν στεγνώσει η νωπή λαϊκή εντολή. Αλλά το σενάριο αυτό είναι τόσο προβλέψιμο, που ο κόσμος το βαριέται κι αλλάζει κανάλι, για να δει καμιά ρομαντική κομεντί, με ωραίους, σιροπιαστούς διαλόγους, και πλαστικά (πλην όχι ξύλινα) λογύδρια, όπως προχτές, στη συζήτηση στο ευρωκοινοβούλιο. Δεν κυλά ένα δάκρυ στο μάγουλό σου, σφε αναγνώστη, πχ κάθε φορά που ακούς ένα δεκάρικο λόγο για την ευρώπη των αξιών και της αλληλεγγύης;

Αλληλεγγύη στα δάνεια των λαών, ζήτω η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών.

Άσε που οσονούπω, θα το γυρίσουμε στο φώσκολο.

-Είναι αλήθεια, σφε αλέξη; Πάμε να υπογράψουμε τρίτο μνημόνιο;

-Είμαι έτοιμος να υπογράψω συμφωνία, για το καλό του τόπου μας.

-Θέλεις να πεις δηλ, σφε αλέξη, πως οδεύουμε σε μια νέα επαχθή συμφωνία; Πως θα συνεχίσει ο φαύλος κύκλος των μνημονίων; Πως δε θα σκίσουμε τα μνημόνια, μαζί με τα καλτσόν μας, με ένα άρθρο σε ένα μόνο νόμο; Πως ο αιμοσταγής σόιμπλε θα εξακολουθεί να μας ρουφά με το καλαμάκι;

-Τελείωνε ρε λαφαζάνη, να διαβάσεις τα μέτρα που θα ψηφίσουμε, μην την πατήσεις κι εσύ σαν το χρυσοχοΐδη, που δεν πρόλαβε κι εκτέθηκε...

Γενικά, που λες, παναγιώτη, δύο επιλογές και δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου. Ή που θα πάρεις τηλέφωνο το χρυσοχοΐδη να σου εξηγήσει πώς πουλάνε τρελίτσα, ή που θα πατήσεις στο google «μαυρίκος, μημόνιο», να δεις πώς το πετάνε στα μούτρα αυτών που το φέρνουν. Τρίτος, μεσοβέζικος δρόμος, με περήφανες παραιτήσεις ή άλλα πυροτεχνήματα, για να διαχωρίσει τη θέση σου και την υπογραφή σου, δεν υπάρχει.

-Τα μέτρα είναι τόσο σκληρά, που ως κι οι σκληροί δανειστές ομολογούν την έκπληξή τους και μόνο που δε γουργουρίζουν (σα λιοντάρια κι όχι σα γατάκια) από ευχαρίστηση. Και η πλάκα θα είναι να τσιτσιρίσουν λίγο ακόμα την κυβέρνηση στο λάδι της, και να μην κλείσουν ούτε τώρα τη συμφωνία, ζητώντας λίγη «ζωή ακόμα», όση φαίνεται να μένει και στο σύριζα, υπό την παρούσα μορφή τουλάχιστον, έτσι που το πάει.

-Και αν χάσει τη δεδηλωμένη στην ψηφοφορία; Πόσους να κοροϊδέψουν δηλ οι συριζαίοι, που βγαίνουν και βρίσκουν ξαφνικά ένα σωρό θετικά σημεία στην πρόταση; Και αν γίνει της κορέας στην κοινοβουλευτική του ομάδα; Είτε από το πολύ σιάτσου και το μασάζ, είτε από τα τεταμένα νεύρα, που μπορεί να οδηγήσουν σε ένταση, ου μην και ξύλο. Αλλά μερικές ψιλές, όχι σπουδαία πράγματα, για να μη διασπαστούν και να τελειώνουμε οριστικά με το παραμύθι της κυβερνώσας αριστεράς, που δυσφημεί οτιδήποτε αριστερό πιάνει στο στόμα της και τα χέρια της, τα οποία θα σηκωθούν για να ψηφίσουν «ναι σε όλα», γιατί –μην το ξεχνάτε- η ιστορία γράφεται με «όχι», αρκεί να μην εμπιστεύεσαι την πολιτική του διαχείριση σε ναιναίκους.

Μια κο που μπορεί να μοιάζει και με μυστικό δείπνο.

-Κάποιοι από εσάς σκέφτονται, να μην ψηφίσουν τα μέτρα της συμφωνίας.

-Μήπως εγώ κύριε; -Μήπως εγώ κύριε...;

-Έλα τώρα παναγιώτη, μην κάνεις το μ...

Το πιο ωραίο της υπόθεσης όμως είναι ότι το κόμμα έχει τη δυνατότητα να ζητήσει ονομαστική ψηφοφορία και να διαλύσει τις ψευδαισθήσεις και να τελειώνουμε (πριν καν αρχίσουμε) και με το νέο ανάχωμα, που μπορεί να στηθεί, σε περίπτωση διάσπασης του σύριζα.

-Παναγιώτης Λαφαζάνης.

-...

-Παναγιώτης Λαφαζάνης

-... Χμμ σε όλα...

-Οι πολιτικοί απατεώνες του σύριζα κατεβάζουν άλλο κείμενο στα ελληνικά (για να ξεγελάσουν τους ιθαγενείς) και δίνουν άλλο προς τους δανειστές, με τις πραγματικές τους προτάσεις.

Η κυβέρνηση καλεί εκτάκτως συνεδρίαση της βουλής, ό,τι ώρα τελειώσει το πολύωρο μασάζ της κοινοβουλευτικής ομάδας του σύριζα, για να ζητήσει από τη βουλή εν λευκώ εξουσιοδότηση να διαπραγματευτεί. Από τη λογική της μαρίας αντουανέτας του φίλη σχετικά με τα μακαρόνια, στη λουδοβίκειο λογική «η χώρα είμαι εγώ», στη δημοκρατική διαδικασία του κατεπείγοντος, τις εξουσιοδοτήσεις, κτλ. Οι δημοκρατικές διαδικασίες του σύριζα αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο αντιδημοκρατικές. Κι είναι κρίμα να μην είναι στην αντιπολίτευση, να καταγγείλει όλα αυτά τα μικρά «πραξικοπήματα».

Οι πολιτικοί απατεώνες της κυβέρνησης βρέθηκαν στριμωγμένοι σε αδιέξοδο, έκαναν τον ελιγμό του δημοψηφίσματος, για να βουλώσουν μεταξύ άλλων και τις αντίθετες φωνές στο εσωτερικό τους, έστησαν επικοινωνιακό σόου στο ευρωκοινοβούλιο για εσωτερική κατανάλωση και να πιστέψει ο κόσμος ότι ο τσίπρας κάνει το καλύτερο δυνατό, ό,τι περνάει από το χέρι του, και περιμένουν τώρα, που τους σερβίρει το μνημόνιο, να πει κι ευχαριστώ, ανακουφισμένος για τη μνημονιακή συμφωνία που έκλεισε. Αλλά είμαστε εδώ για να χαλάσουμε, αυτή τη σούπα, μες στο κατακαλόκαιρο –κι ας μην έχει ξινίσει ακόμα τόσο, όσο της προηγούμενης κυβέρνησης...

-Και μες σε όλα, οι «μένουμε ευρώπη» επανήλθαν στα φυσιολογικά τους μεγέθη, και κατέβηκαν τρεις κι ένας κούκος, που δε φέρνει την (πολιτική) άνοιξη. Σήμερα είναι να ξανακατέβουν και να γιορτάσουν οι λεγόμενες «ΟΧΙές», που στην περίπτωση της κυβέρνησης είναι διμούτσουνες, που εξαπατούν και κοροϊδεύουν τον κόσμο. Και αντί για γιορτή και πανηγύρια, μπορεί να προκύψει κηδεία. Ψιτ, κοε, φέρε το ελικόπτερο.

Μια νύχτα μαγική, σαν την αργεντινή...

-Ευτυχώς την ίδια ώρα καλεί το παμε στην ομόνοια, σαν όαση στην ξηρασία ελπίδων και τις οφθαλμαπάτες των ημερών. Όλοι στους δρόμους, για να διασφαλίσουμε την αξιοπρέπεια της τάξης μας και να βροντοφωνάξουμε: όχι σε παλιά και νέα μνημόνια και στο σύστημα που τα γεννάει.