Δημοψήφισμα, αναχώματα κι αυταπάτες

Η κε του μπλοκ δημοσιεύει σήμερα ένα κείμενο του κοσμοναύτη, που έφτασε στο ηλεκτρονικό της ταχυδρομείο, ως συμπληρωμένη και ξαναδουλεμένη εκδοχή ενός σχολίου που είχε αφήσει σε μια από τις πρόσφατες αναρτήσεις του μπλοκ, και που συμπυκνώνει τα γεγονότα του τελευταίου διαστήματος, δίνοντας μια στέρεα ερμηνεία και τροφή για συζήτηση. (Ο τίτλος είναι δικός μου κι είναι ενδεικτικός και πιθανότατα κάπως συμβατικός, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, αλλά αποδίδει το γενικό νόημα). Καλή ανάγνωση.

Το πρόσφατο δημοψήφισμα και όσα το ακολούθησαν αποτελούν ένα κεφάλαιο που πρέπει να μελετήσουμε ενδελεχώς με αφορμή αφενός την όποια ριζοσπαστική διάθεση των εργατικών λαϊκών στρωμάτων και αφετέρου τις συστηματικές προσπάθειες για άμβλυνση αυτής της διάθεσης και, τελικά, την αδυναμία τους να ξεκόψουν από τον καπιταλιστικό δρόμο και την ανάθεση της διεξόδου από την οικονομική κρίση στους επίδοξους διαχειριστές του εν λόγω δρόμου.

Δυστυχώς, ήταν η τρίτη συνεχόμενη εκλογική διαδικασία από το 2012 (παραβλέπω ότι μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων της υποψηφιότητας Παφίλη στις περιφερειακές ψήφισαν Δούρου την β Κυριακή) που η κυρίαρχη ιδεολογία, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, καταφέρνει να αποπροσανατολίσει ριζοσπαστικότερα τμήματα της εργατικής τάξης από τον ταξικό τους αντίπαλο και, εξ αντικειμένου, αποσπά την συναίνεσή τους προκειμένου να συνεχίσει τη φτωχοποίηση του ελληνικού λάου!

Αρχικά, το Μάιο του 2012, ο Τσίπρας θυμήθηκε το ααδ μέτωπο του 15ου συνεδρίου του 1996 για να προ(σ)καλέσει το κομμουνιστικό κόμμα – άσχετα αν η μισή περίπου σημερινή πολιτική του γραμματεία έφυγε το 91’. Ανερυθρίαστα, τότε, πρότεινε για πρωθυπουργό την Αλέκα Παπαρήγα, καταργούσε τα μνημόνια με... “ένα νόμο και άρθρο” και διέγραφε το χρέος!

Στις 25/1/2015, θα ψηφίζαμε “πρώτη φορά αριστερά”, και η ελπίδα θα... έρχονταν μαζί με αφορολόγητο 12000 ευρώ και αύξηση κατώτατου μισθού ενώ στις 26/01 θα... έφευγαν μαζί με τον ενφια και οι 3+1 “θεσμοί” που ξανάρχονται από σήμερα (29/7).

Με το δημοψήφισμα το πανηγυράκι ξαναστήθηκε. Καθένας και καθεμιά με ένα δικό του/της σκεπτικό προσήλθαν στην κάλπη να βάλουν σταυρό στο Ναι ή το Όχι κάτω από το logo της Ελληνικής Δημοκρατίας -ούτε αυτό το logo δεν πρόσεξαν, μέσα στη βιασύνη τους να στηρίξουν το ΌΧΙ, οι διάφοροι “αντισυστημικοί” επικριτές του “(ευρω)συστημικού” κομμουνιστικού κόμματος;;-.

Τί να κάνει, λοιπόν, και η... φουκαριάρα η αστική τάξη; Πήρε και το Ναι και το Όχι σε ένα πακέτο μέτρων 9(;) περίπου δις και "με την επιφύλαξη της συνολικής διαφωνίας του γγ της κε του κομμουνιστικού κόμματος” το μετέτρεψε σε ένα πακέτο μέτρων, απροσδιόριστου για την ώρα αριθμού δις, προκειμένου να δανειστεί ακόμα 85 δις, πέραν των 240 που έχει ήδη δανειστεί στην υγειά των κορόιδων!

Θα μπορούσε εδώ να γίνει μια εκτενέστερη αναφορά σε διάφορα γραφικά για... τριπλά έγκυρα όχι ή άλλα φαιδρά, από διάφορους εκτός του κομμουνιστικού κόμματος με προγράμματα- γέφυρες εντός του συστήματος, που συνετέλεσαν στο να λάβει το Όχι 62%.

Όποιος έχει διάθεση, ας ρίξει ενδεικτικά μια ματιά σε γνωστό “βαθυκόκκινο” site ή στην εργατ(ικο)οαγωνιστικής έμπνευσης παραβολή του όχι του δημοψηφίσματος με το όχι του πρώτου γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη το 1940 ή στο όχι ενός πρώην μέλους του ΚΣ της ΚΝΕ, ο οποίος μάλιστα ξαναθυμήθηκε να μας ενημερώσει για την πολιτική του άποψη τον Ιανουάριο “με αφορμή τις επικείμενες εκλογές”. Ήταν η... πρώτη φορά μετά το 2013, όταν και ζητούσε- προέτρεπε να μην πραγματοποιηθεί το 19ο συνέδριο του κόμματος από το οποίο είχε αποχωρήσει τον Σεπτέμβριο του 2010!!! Δεν είναι αυτό, όμως, το σημαντικότερο.

Πηγαίνοντας, λοιπόν, προς το δημοψήφισμα και μάλιστα συνεπικουρούμενη από τους... “εταίρους”, ξεκίνησε η ρητορεία του μη κυβερνητικού πολιτικού συνασπισμού της αστικής τάξης ότι το όχι στο δημοψήφισμα είναι όχι στο ευρώ. Με την εν λόγω... “ριζοσπαστική” και “προοδευτική” καθοδήγηση, μπήκαμε στη συζήτηση για μετάβαση σε εθνικό νόμισμα.

Μετά την εκλογική διαδικασία συνέβησαν τα απίθανα. Ως δια... μαγείας, όλοι αυτοί που πριν το δημοψήφισμα έλεγαν ότι το Όχι είναι όχι στο ευρώ, μετά τις 4/7 το ξέχασαν. Αντίθετα στον Σύριζα και ενώ πριν το δημοψήφισμα “ορκίζονταν” ότι το Όχι δεν αφορά το νόμισμα, μετά τις 4/7, ορισμένοι... “αναθεώρησαν” και υποστηρίζουν τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα ως φάρμακο για καθε νόσο και...

Τελικά, όμως, πότε έλεγαν την αλήθεια; Πριν ή μετά το δημοψήφισμα;

Επειδή η παραπάνω ερώτηση είναι, φυσικά, ρητορική και το παιχνίδι τους... στημένο, από (το) Πριν ξεπουλημένο, ενώ κάποιοι πνίγονται σε δίχρωμα κασκόλ προχωράμε στο προκείμενο...

Αλήθεια, τι περιμένει σήμερα το κίνημα της δραχμής και της αποδέσμευσης από την ΕΕ για να σώσει τον ελληνικό λαό από τον “εκβιασμένο” Τσίπρα και τα μνημόνια; Να υπογράψει το 3ο που θα μας καταστρέψει; Γιατί δεν αποχωρούν από την ΚΟ του Σύριζα ώστε να δημιουργήσουν πολιτικό ζήτημα στην κυβέρνηση και, καλώντας και οργανώνοντας το λαό στο δρόμο και στις επιχειρήσεις που λένε ότι θα εθνικοποιήσουν, να επιβάλλουν την μη υπογραφή της νέας συμφωνίας;

Τί περιμένουν για να μπουν μπροστά οι διαφωνούντες με τη συμφωνία βουλευτές του Σύριζα για τη δημιουργία του απελευθερωτικού μετώπου που με την Ανταρσυα, το ΕΠΑΜ, τους διάφορους πρώην και τους λοιπούς διαθέσιμους να λυτρώσουν τη χώρα από την ξενική κατοχή; Τί, λοιπόν, περιμένουν προκειμένου να οδηγήσουν de facto, με το όποιο plan B διαθέτουν(;), τη χώρα στη... γη της επαγγελίας που ευαγγελίζονται; Δηλαδή εκτός ευρώ και ΕΕ; Γιατί δεν στέλνουν επιστολή στην ΠτΒ με τις ανεξαρτητοποιήσεις τους;

Μήπως περιμένουν ότι ο Τσίπρας μετά την υπογραφή συμφωνίας θα κάνει εκλογές και θα τις κερδίσουν; Πώς; Το 62% του Όχι είναι όλο δικό τους; Ή ξεχνούν ότι υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ (των ψηφοφόρων του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένων) είναι περίπου το 25-με 30%;

Ή μήπως φαντάζονται ότι μετά από εκλογές θα μπορούν να (συγ)κυβερνήσουν; Με ποιόν; Με τον “εκβιασμένο” άρα “εθελόδουλο” Τσίπρα; Την “εθελόδουλη” ΝΔ; Ή τη συμμορία της χρυσής αυγής που περίπου λέει τα ίδια για εθνικό νόμισμα και εθνική παραγωγή;

Ή μήπως θέλουν να πάρουν την εξουσία χωρίς εκλογές; Αλλά αν ισχύει αυτό -λέμε τώρα, γιατί πάλι δεν ανεξαρτητοποιούνται από σήμερα;

Η απάντηση είναι απλή! Γιατί οι άνθρωποι είναι πολιτικοί απατεώνες! Τόσο απλά! Θέατρο παίζουν και θέλουν ξανά θεατή τον ελληνικό λαό για τον οποίο υποτίθεται ότι τόσο πολύ κόπτονται, την ίδια ώρα που τον φλομώνουν στην κοροϊδία.

Οι διάφοροι πρώην αβανταδόροι του Τσίπρα πέφτουν, λοιπόν, από τα σύννεφα και από την αγωνία τους να κρύψουν ότι είναι περισσότερο ευρωλάγνοι και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό που “προστατεύουν" -προκειμένου να φτάσει στις 20/8 και να υπογράψει την τρίτη και... "αριστερή" δανειακή σύμβαση, “ανακάλυψαν” ότι το κομμουνιστικό κόμμα είναι υπέρ του ευρώ συνοδεύοντας την κριτική τους με κορώνες για "αυτιστικές ηγεσίες” και "ιερατεία του περισσού”. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Μοίρασαν, λοιπόν, με τον σύντροφο- πρωθυπουργό τους ρόλους και όλοι ευχαριστημένοι. Και κυβέρνηση και αντιπολίτευση! Και σχέδιο Λαφαζάνη για τα όποια αποθεματικά της ΤτΕ και σχέδιο Πανούση- ΕΥΠ για τις όποιες ταραχές!

Φίλοι ριζοσπάστες, κομμουνιστές, αγωνιστές..., χρειάζεται να τελειώνουμε με όλους αυτούς! Κανείς δε λέει ότι σήμερα, αύριο, σε μια εβδομάδα, στις επόμενες εκλογές ή πριν από αυτές θα κριθεί ο σοσιαλισμός! Ποιος από εμάς δεν θα το ήθελε; Κρίνεται όμως η προσπάθειά μας να απορρίπτουμε τα εκβιαστικά διλήμματα που η αστική τάξη, μέσω της κυρίαρχης ιδεολογίας, μεταφέρει  στην εργατική.

Υγ: Πρόσφατα η Αλέκα Παπαρήγα, σε μια ομιλία για την ΗλέκτραΑποστόλου είπε κάτι που μου έκανε εντύπωση και το μεταφέρω:

“Η παλαιότερη και πιο πρόσφατη Ιστορία του κινήματος έχει δείξει ότι υπήρξαν έμπειροι αγωνιστές, με πραγματικές περγαμηνές στην ταξική πάλη, σε μισονόμιμες και μισοπαράνομες ή και απολύτως παράνομες συνθήκες που δεν έκαναν δήλωση ούτε γραπτή, ούτε προφορική, δεν δήλωσαν υποχώρηση, όμως τελικά αποχώρησαν από τον οργανωμένο αγώνα, άντεξαν την ανηφόρα και την κατηφόρα και τελικά «παραδόθηκαν» στο «ίσιωμα», κάτω από τις δυσκολίες και την όποια κόπωση και απογοήτευση ένιωσαν, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, σε συνθήκες μακροχρόνιου αγώνα, χωρίς θεαματικά ή άμεσα αποτελέσματα.

Αν στεκόμαστε σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι για να εξαπολύσουμε ένα κατηγορώ, για να ξύσουμε πληγές, για να αντιπαραθέσουμε τους ήρωες στους αντιήρωες, αλλά γιατί πρέπει να παίρνουμε σοβαρά υπόψη τις εμπειρίες του αγώνα. Αλλιώς θα είμαστε ανεπαρκώς προετοιμασμένοι σε κάποιες κρίσιμες ή δύσκολες και σύνθετες στιγμές που αναπόφευκτα θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας”.