Η γραμματική της επανάστασης

Οι κομμουνιστές δεν έχουν πρόταση (για το σήμερα) λέει ένα ξύλινο κλισέ, που αναπαράγεται με τη δύναμη του στερεότυπου. Η πρόταση των κομμουνιστών είναι σαφής και δεν μπαίνει για τη Δευτέρα Παρουσία, άλλο αν δε γίνεται "εδώ και τώρα", για να ικανοποιήσει τη μικροαστική μας ανυπομονησία και να διασκεδάσει το φόβο μας ότι μπορεί να φύγουμε από αυτή τη ζωή χωρίς να την έχουμε ζήσει.

Κι εγώ πότε θα γίνω μάνα; Πότε θα επαναστατήσω;

Η κύρια πρόταση των κομμουνιστών είναι η επανάσταση και συνδέεται (παρα/υπο)τακτικά με άλλες κύριες και δευτερεύουσες προτάσεις, που συμπληρώνουν το νόημα. Η υποτακτική σύνδεση με τις δευτερεύουσες δείχνει πως η τακτική πρέπει να υποτάσσεται στη στρατηγική, που περνάει μέσα από άλλες κύριες, στρατηγικές προτάσεις (αποδέσμευση, κοινωνικοποίηση, κτλ).

Κι από ένα βασικό σημείο στίξης, το κόμμα, που είναι όρος απαραίτητος για να φτάσουμε κάποτε στην τελεία και τον τελικό στόχο. Το κόμμα που θα οργανώσει μια σύντομη (επανα)σταση, για να πάρουμε ανάσα, από το ζυγό της καταπίεσης, και να προχωρήσουμε ορμητικά παρακάτω, σε άλλες φάσεις της οικοδόμησης.

Ανάμεσα σε δύο τελείες, υπάρχει η περίοδος, που μπορεί να περικλείει διάφορες προτάσεις, που διαμορφώνονται ευέλικτα. Αλλά δεν είναι στο χέρι μας να ορίσουμε πότε είναι επαναστατική μια περίοδος και πότε όχι. το κύριο είναι να βρισκόμαστε σε ετοιμότητα κι έτσι, όταν τελικά προκύψει, να μη βουλιάξουμε στο άγχος και το βούρκο, όπου μας τραβάνε οι δεξιοί, να μείνουμε ψύχραιμοι κι ακομπλεξάριστοι, μακριά από σύνδρομα ηττοπάθειας και κατωτερότητας στον ταξικό εχθρό, για να μπορέσουμε να αρθρώσουμε επαναστατικό λόγο, χωρίς να κομπιάζουμε και να αμφιταλαντευόμαστε στις πιο κρίσιμες στιγμές. Αρκεί να μην είναι μακροπερίοδος, με πολλές σύνθετες λέξεις, που μόνο ο Τραμπάκουλας κι ο ινστρούχτοράς του μπορούν να αφομοιώσουν, λίγο προτού πέσουν στον γκρεμό.

Πρέπει επίσης να θυμόμαστε πως ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις, μονοσύλλαβες (με, σε, για, ως, προς) και μη. Και με την απουσία του κόσμου, που μένει αμέτοχος, κλαίγοντας περασμένα μεγαλεία και τις μετοχές του στο χρηματιστήριο το 99'. Κι έχει συνηθίσει σε χρόνια αφωνία και στον πλάγιο λόγο, επαναλαμβάνοντας παπαγαλία ό,τι ακούει από τα δελτία ειδήσεων και τις  ασώματες κεφαλές, που τον πείθουν (;) πως οι συντάξεις είναι υπέρογκες, περιττές, μια σκέτη πρόκληση. Κι άντε να συντάξεις μετά μια ρεαλιστική πρόταση, που να γκρεμίσει τα ψέματα και την ισχύ της αστικής προπαγάνδας (και να φαίνεται "ρεαλιστική" στο έδαφός της).

Βαραίνει εξάλλου πολλές φορές κι η δική μας ελλιπής θεωρητική κατάρτιση. Γιατί κάποιοι είναι εμπειριστές και δεν τα πήγαιναν ποτέ καλά με τις αφαιρέσεις και τα θεωρητικά μαθήματα. Άλλοι σκόνταφταν στο κριτήριο της πράξης και πελάγωναν στην πραγματική ζωή, έξω από τις συνθήκες εργαστηρίου. Ενώ άλλοι αντί να αφομοιώσουν τη θεωρία, παπαγαλίζουν μερικά τσιτάτα (κι αυτό είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους πιστεύουν πως οι θεωρητικές επιστήμες απαιτούν παπαγαλία και σκέτη αποστήθιση).

Κάποια σκόρπια διαβάσματα δεν αρκούν για να καλύψουν τη γενική αγραμματοσύνη ή την αυτάρεσκη ημιμάθεια (το είχε πει κι η Αλέκα, όσο ακόμα ήταν γγ) ακόμα και για τα πιο βασικά πράγματα, όπως η κυβέρνηση και ο χαρακτήρας του αστικού κράτους. Και δεν αρκούν μερικά απλά μαθήματα ή το "Αλφάβητο του Κομμουνισμού" του Μπουχάριν (και του Πρεομπραζένσκι) για να εξαλειφθεί ο "μαρξιστικός αναλφαβητισμός" εντός μας και τριγύρω μας.

Πέραν του κόμματος, υπάρχουν κι άλλα σημαντικά σημεία στίξης.

Το ερωτηματικό, που δεν υποδηλώνει ροπή στον αγνωστικισμό, αλλά τη διαλεκτική σχέση γνώσης-άγνοιας, και τα ερωτήματα που πληθαίνουν μαζί με τις θεωρητικές μας κατακτήσεις.

Το θαυμαστικό, όπου δεν πρέπει να γίνεται κατάχρηση, για να μην οδηγηθούμε από την πίσω πόρτα στην προσωπολατρία και το θεωρητικό βαλσάμωμα των μεγάλων μορφών της επανάστασης.

Η παύλα του διαλόγου, εσωκομματικού και μη, που πρέπει να είναι ζωντανός κι εποικοδομητικός, χωρίς να επιβάλλει αποσιωπητικά, πχ για τα ευκόλως εννοοούμενα. Γιατί οι χειρότερες ήττες μας ήρθαν όταν αγνοήσαμε τα βασικά και σταμάτησε ο θρίαμβος του αυτονόητου.

Αλλά την πραγματική δομή της επανάστασης μας την αποκαλύπτει το συντακτικό: υποκείμενο-ρήμα-αντικείμενο, που είναι ολόκληρο κεφάλαιο.

Κάποιοι δυσκολεύονται να ορίσουν το σύγχρονο επαναστατικό υποκείμενο. Άλλοι το ψάχνουν στο περιθώριο της σελίδας, σαν υποσημείωση που δεν ενσωματώθηκε στο κυρίως κείμενο και τα κακώς κείμενα της αστικής κοινωνίας. Άλλοι προτιμούν να το επινοούν, άλλοι να το εννοούν και τελικά να το ξεχνάνε, προχωρώντας μπροστά χωρίς αυτό, ξεκομμένα κι αβαντγκαρντίστικα. Κι άλλοι τείνουν στις απρόσωπες μορφές έκφρασης, όπου και πάλι όμως κάτι νοείται σαν υποκείμενο, γιατί η ιστορία απεχθάνεται τα κενά.

Άλλοι πιστεύουν πως όλα αυτά είναι περιττά, ασφυκτικοί κανόνες, εξαιρέσεις, σκοτούρα σκέτη, πού να κάτσεις τώρα να σκέφτεσαι. Άλλοι πιστεύουν πως τη γλώσσα σχεδόν μας την επιβάλλουν οι αστοί για να περάσουν δια αυτής την κυριαρχία τους (ουγκ!).

Αλλά το βασικό πρόβλημα είναι πώς θα περάσουμε από τον ενικό (εγώ) στον πληθυντικό (εμείς), που δε θα το βλέπουμε απλά σαν προέκταση του εαυτού μας και χώρο εκδήλωσης για υπερτροφικά "εγώ", που υποκαθιστούν το σύνολο.

Όσο για το αντικείμενο, είναι η επανάσταση, που είναι μια τέχνη, σαν τη γραφή. Και το μόνο βέβαιο είναι πως αν αποτύχει, το κόμμα θα γίνει από σημείο στίξης κατηγορούμενο, κόντρα σε κάθε λογική και συντακτικό-γραμματικό κανόνα...

Ένα σώμα για το υποκείμενο

Πάμε στα της σοβαρής συνιστώσας, η οποία φέτος πάει για συνέδριο. Στο καταστατικό της προβλέπει συνέδριο κάθε τρία χρόνια, ένα λιγότερο από την τετραετία που βάζει το κόμμα. Ίσως στη λογική της πλειοδοσίας, που επικρατεί με τα χίλια-πεντακόσια, το 35ωρο και πάει λέγοντας. Στην πράξη βέβαια βγάζουν ένα συνέδριο κάθε οχτώ χρόνια. Αλλά ο αναμάρτητος που δεν παραβίασε το καταστατικό, πρώτος το λίθο βαλέτω. Έναυσμα για την πραγματική εξέγερση, όπου θα σπάσουν όλες οι βιτρίνες και θα φανεί η ουσία πίσω από το φαίνεσθαι.

Το ναρ προσπαθεί με αξιώσεις να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ του σταλινικού κκσε που είχε 13 χρόνια να κάνει συνέδριο, από το 39’ ως το 52’. Τότε βέβαια είχαν να αντιμετωπίσουν κι έναν παγκόσμιο πόλεμο ενδιάμεσα. Κι η σοβαρή συνιστώσα όμως έχει να αντιμετωπίσει το δικό τους εμφύλιο, οπότε εν μέρει δικαιολογείται.

Το συνέδριο είναι μια επίσημη περίσταση, που ως τέτοια απαιτεί ένα παστρικό ξεκαθάρισμα. Κι όπως θα πιάσουν να τινάξουν τα χαλιά, θα βγουν στη φόρα όλα τα θέματα κι οι αντιθέσεις που πετούσαν τόσο καιρό από κάτω για να τις σκεπάσουν. Αλλά οι αντιθέσεις είναι σαν τον βήχα, τον έρωτα και το βρώμικο 89’: δεν κρύβονται. Ίσως ήταν καλύτερα πριν, που άπαντες γνώριζαν τι συνέβαινε, αλλά κανείς δε μιλούσε.

Τα συνέδρια λοιπόν έβγαιναν κάθε οκταετία, ένα το 98’ κι άλλο ένα το 06’. Και μέχρι τώρα συνέπιπταν από παράδοση με τα μουντιάλ που γίνονταν στην ευρώπη. Το 90’ η ίδρυση, με το ιτάλια 90’. Το πρώτο συνέδριο μαζί με το φρανς 98’. Και το δεύτερο το 06’ με το μουντιάλ της γερμανίας. Τώρα όμως, το επόμενο ευρωπαϊκό μουντιάλ θα γίνει το 18’ στη ρωσία. Κι επειδή δε μπορούσαν να το αναβάλουν δώδεκα χρόνια, κάνουν ένα τώρα ενδιάμεσα και το 2018 θα κάνουν το τέταρτο, μαζί με το μουντιάλ, για να τηρηθεί η παράδοση.
Το τρίτο λένε ότι θα το κάνουν φέτος. Αυτή δηλαδή είναι η επίσημη εκδοχή, αλλά εγώ πιστεύω ότι θα τους πάρει κάτι παραπάνω με τα εσωτερικά τους και θα τους βγει μες στο 12, για να συμπέσει τουλάχιστον με το EURO.

Το εναρκτήριο λάκτισμα των προσυνεδριακών διαδικασιών, είναι το σώμα του ναρ για την οικονομική κρίση. Κυκλοφορεί κι ένα βιβλιαράκι με τις θέσεις τους, που πωλείται προς δύο ευρώ. Εγώ έχω διαβάσει διαγώνια ένα προσχέδιο κι έμεινα με την εντύπωση μιας αδιάφορης σούπας που πάει να τα παντρέψει όλα. Κρίση χρέους αλλά κι υπερσυσσώρευσης. Ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς (sic), γιατί ο ιμπεριαλισμός τους κάθεται άσχημα, αλλά κι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ενίοτε, γιατί κάποια πράγματα δε μπορείς παρά να τα πεις με το όνομά τους.

Πιο ενδιαφέρον όμως θα είναι μάλλον το επόμενο σώμα για το υποκείμενο. Το κοινωνικό δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, ό,τι κι αν έχει ακούσει κανείς κατά καιρούς σε διάφορες κουβέντες με εεακίτες. Θα είναι η εργατική τάξη σε όλες τις εκδοχές της: βιομηχανικό προλεταριάτο, νέα βάρδια, μικροαστοί που προλεταριοποιούνται κ.ά.

Αλλά το ουσιαστικό διακύβευμα θα είναι το πολιτικό υποκείμενο. Εκεί θα παιχτεί η ιστορία. Όχι τόσο με τα τασάκια που απέμειναν και τα φετίχ τους για τις ολομελειακές διαδικασίες και τα όργανα ανοιχτού τύπου. Αλλά με τους ίδιους τους ορθόδοξους και το μοντέλο λειτουργίας της εαακ που έχει περάσει και στο ρεύμα.

Αυτά όμως θα τα δούμε εν καιρώ. Για την κρίση, το καινούριο τους πρόγραμμα (όχι ότι είχαν παλιό), τι είδους κόμμα θέλουν να γίνουν και πώς θα το ονομάσουν (έχουν κατοχυρωμένο το ρεύμα κι από τα υπόλοιπα έχει μείνει η επανίδρυση. Που είναι κοντά στην επαναθεμελίωση και τους γοητεύει, αλλά έχει μια αρνητική φόρτιση μετά τη μετάλλαξη της κομ. επανίδρυσης στην ιταλία).

Ας μείνουμε λίγο στο υποκείμενο. Ποιος συγκροτεί σήμερα το επαναστατικό υποκείμενο;
Οι σύντροφοι. Εγώ, εμείς. Πάντα σε πρώτο πρόσωπο και πάντα πολύ λιγότεροι από αυτούς. Ποιοι είναι αυτοί; Οι αστοί κι οι πραίτορές τους. Και γενικώς οι κακοί. Αλλά τους έχουμε.

Πάντα σε πρώτο πρόσωπο κι ολιγοπρόσωποι. Αλλά αμεσοδημοκρατικά χωρίς αντωνυμίες κι αντιπροσώπους. Μονάχα ονόματα. Ορέστη απ’ τη σπάρτη, μαρία απ’ το βόλο (αυτή είναι η cundu luna). Τα όνειρά μας έχουν όνομα που έλεγε και μια καλτ αφίσα της δαπάρας. Μαριέττα, αννούλα... ή όπως έλεγε σε μια εκπομπή κι ο μπογιό: κόκαλης, μπόμπολας, βαρδινογιάννης...

Τώρα μας χρειάζεται κι ένας επιθετικός προσδιορισμός. Το επιθετικός δεν παραπέμπει στη σύγκρουση, δεν έχει να κάνει με άμυνα κι επίθεση. Ούτε είναι φετίχ, όπως λεν κάποιοι που διεγείρονται με μαλόξ και το χρησιμοποιούν σε ερωτικά παιχνίδια με το σύντροφό τους.

Εδώ εννοούμε επίθετο. Όχι το επώνυμο του ορέστη απ’ το βόλο και της cundu luna αλλά έναν πολιτικό χαρακτηρισμό, μια ταμπέλα. Ενάντια στα κλισέ που δεν αντέχουν τις ταμπέλες, τους χαρακτηρισμούς και βασικά την πολιτική.

Λείπει αυτό το κάπα που χάνουν οι συνιστώσες στην πάλη των τά(κ)σεων μες στα μετωπικά σχήματα, που είναι το κομμουνιστικό. Κι άμα το πεις, δε λύνεις τα ξόρκια, αλλά δε χρειάζεται να πεις τίποτα άλλο –στο μιλητό τουλάχιστον. Ούτε οικολογικό, ούτε ριζοσπαστικό –που στο έκλεψε κι ο σύριζα- ή αντικαπιταλιστικό. Το κάπα αυτό τα καλύπτει όλα. Δε γίνεται να είσαι κομμουνιστής και να μην είσαι όλα τα άλλα.
Ούτε χρειάζεται μακρινάρι στον υπότιτλο για να χωρέσουν όλα. Και μόνο η κομμουνιστική ανανέωση να επιμένει για το κάπα. Γιατί έχει καλό παρελθόν και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία.

Εφόσον το σώμα ασχολείται με το υποκείμενο και με τα υπαρξιακά της σοβαρής συνιστώσας, δηλ με το είναι και την ουσία, χρειάζεται κι ένα κατηγορούμενο. Και τέτοιο είναι διαχρονικά το κόμμα, ανεξαρτήτως συνθηκών. Το οποίο έχει στα σκαριά μια συνδιάσκεψη για το δεύτερο τόμο της ιστορίας του κόμματος και το αντικείμενο.

Το αντικείμενο είναι ο νίκος ζαχαριάδης. Έτσι τον ανέφερε στις εκθέσεις του ο καγκεμπίτης που είχε αναλάβει να τον παρακολουθεί όταν ήταν εξόριστος στη σιβηρία, στο τέλος της ζωής του. Από εκεί εμπνεύστηκε τον τίτλο του βιβλίου του για τον ζαχαριάδη ο φρέντυ γερμανός, που έγραψε κάτι σαν ιστορικό μυθιστόρημα, όπου η φαντασία συμπληρώνει ιντριγκαδόρικα τις λεπτομέρειες για όσα δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια.

Έτσι ο ζαχαριάδης είναι μέλος της τιμητικής φρουράς μαζί με το ναζίμ χικμέτ στην κηδεία του λένιν και κάνει παθιασμένο έρωτα με μια νταρντάνα ινστρούκτορα της κουτβ, που τον έβαλε κάτω μετά από έναν μεταξύ τους αγώνα πάλης. Το βιβλίο όμως έμεινε στη μέση, όπως όλα τα μεγάλα έργα άλλωστε, γιατί ο γερμανός πέθανε κατά τη διάρκεια της συγγραφής του και δεν πρόλαβε να το τελειώσει. Στον άδη και το βαθύ σκοτάδι που λένε κι οι αναρχικοί. Μακάβριοι οι πτωχοί τω πνεύματι..

Η δυσκολία του θέματος είναι ευθέως ανάλογη με το ενδιαφέρον του. Ήδη η σύγχρονη εποχή έβγαλε τα υλικά της έκτης ολομέλειας (το 56’), που καθαίρεσε τον ζαχαριάδη από γραμματέα και της τρίτης συνδιάσκεψης (του 50’) που έδωσε τις πρώτες εκτιμήσεις και συμπεράσματα για τα αίτια της ήττας του δσε στο δεύτερο αντάρτικο. Αυτά όμως μένουν λειψά, αν δεν τα δούμε μαζί με τα υλικά της έβδομης (που διέγραψε το ζαχαριάδη απ’ το κόμμα), την αποκατάσταση του 67’ (σε εισαγωγικά ή χωρίς) που τον απάλλαξε από την κατηγορία του πράκτορα, κι ακόμα την υπόθεση πλουμπίδη, την ιστορία με το γουσόπουλο κ.ά.

Με κατηγορούμενο συντάσσονται ρήματα σαν το είναι και το φαίνεται. Οι πιο πολλοί μένουν στο δεύτερο κι αγνοούν συστηματικά το πρώτο. Όταν δεν έχουμε τέτοια σύνταξη, τότε έχουμε αντικείμενο, με μεταβατικό ρήμα που πάει μαζί με τα αιτήματα και το πρόγραμμα της τέταρτης διεθνούς.

Το κόμμα απ’ την άλλη, που είναι κάτι σαν σοβιετικό κόμμα ελλάδας –όπως είχαμε παλιά το ρώσικο και το γαλλικό του κωλέττη- το κατηγορούν ότι έχει μείνει μπρεζνιεφικά στάσιμο στη λαϊκή εξουσία και δε βάζει μεταβατικούς στόχους και ρήματα ως συνδετικούς κρίκους. Εξάλλου στη ρωσική γλώσσα, πολλές φορές δε μπαίνει καν ρήμα. Λένε πχ, έτα ντομ. Αυτό [είναι] σπίτι. Το ρήμα εννοείται και παραλείπεται. Ή ακόμα, κτο ον; Ποιος [είναι] αυτός; Και πάει λέγοντας.

Αυτή είναι όμως η μισή αλήθεια. Γιατί τα ρώσικα είναι η πιο πλούσια γλώσσα στα ρήματα κίνησης. Έχουν συνολικά καμιά δεκαριά και παραπάνω –ιντίτς, παϊντίτς κι άλλα τέτοια. Και πρέπει να δεις διαλεκτικά, ποιο μπαίνει κάθε φορά, με ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.

Ο σοβιετικός μαρξισμός είναι περίπου όπως η ρώσικη γλώσσα. Μπορεί να θεωρείται φτωχός συγγενής από κάποιους, αλλά στην ουσία έχει να δώσει τα περισσότερα. Το αντικείμενο είχε απόλυτο δίκιο όταν έγραφε στο εγχειρίδιο του καλού κομμουνιστή ότι (αυτός) πρέπει να έχει γνώση της ρωσικής. Κι αυτό –ως προς τον μαρξισμό τουλάχιστον- ισχύει και γι’ αυτούς που ψάχνουν υλικά για την επαναθεμελίωσή του και θέλουν να ασχοληθούν με το υποκείμενο.

Αν κρίνεις τη φύση της σοβιετίας από κάποιες πτυχές του εποικοδομήματος, είναι σα να κρίνεις μια πρόταση από το επίρρημά της. Ή να έχεις σε ένα κείμενο μια περίοδο –προεπαναστατική ή μη- να πιάνεις τη δευτερεύουσα πρόταση και να αφήνεις την κύρια. Πρέπει να ξέρεις να κάνεις συντακτική ανάλυση. Δεν αρκεί μια σκέτη πρόταση (εξουσίας) υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο.

Υπάρχει η αττική σύνταξη. Πχ τα παιδία παίζει (κι αρρωσταίνει). Όπου τελικός στόχος είναι να έχεις ενιαίο, μαζικό σύνολο που δρα σαν ένα και μπαίνει στον ενικό. Όπως το πλήθος, που ένα είναι, σαν το κόμμα δηλ, αλλά αναφέρεται στις μάζες που κινούν την ιστορία με τον αγώνα τους.

Υπάρχει η σύνταξη της ίσκρα –η παλιά, καλή ίσκρα, όχι αυτή του λαφαζάνη. Υπάρχει η σύνταξη από το μερικό, στο γενικό. Ξεκινάς από το ψαλίδισμα των μισθών και των συντάξεων και φτάνεις στη συντακτική συνέλευση και την κατάργησή της από το μαΐλη, που δε σέβεται το σύνταγμα. Δεν κατάλαβα, υποχρεωμένοι είμαστε;

Η σύνταξη αυτή από το μερικό στο γενικό, λέγεται παράθεση. Το διαλεκτικό της συμπλήρωμα είναι η επεξήγηση (των θέσεών μας και της λαϊκής εξουσίας) που είναι το ακριβώς αντίστροφο. Πάει από το γενικό στο μερικό και εξειδικεύει το πρόγραμμά μας σε κάθε χώρο. Απαραίτητη σημείωση, ότι και στους δύο αυτούς τύπους σύντάξης χρειάζεται η διαμεσολάβηση ενός κόμματος (εργατικού και νέου τύπου).

Κάθε γλώσσα είναι κατασταλαγμένη σοφία. Το ρήμα συνδέει διαλεκτικά το υποκείμενο με το αντικείμενο, τον υποκειμενικό παράγοντα με τις αντικειμενικές συνθήκες. Ο άνθρωπος καθορίζει τις συνθήκες που τον διαμορφώνουν. Όταν κρατάει παθητική στάση γίνεται έρμαιο των άψυχων αντικειμένων, που γίνονται συντακτικά υποκείμενα στην παθητική φωνή και ορίζουν τη ζωή του. Το εμπόρευμα γίνεται φετίχ κι η νεκρή εργασία κυριαρχεί πάνω στη ζωντανή, ή με άλλα λόγια, το κεφάλαιο παρασιτεί εις βάρος (του κόσμου) της εργασίας. Και τότε ψάχνεις να βρεις τα (ποιητικά) αίτια, να φωτίσεις τις αιτίες που σε αφήνουνε μισό.

Δεν ξέρω τι επίλογο να κάνω. Το κίνημα θα πει την τελευταία λέξη, (πρόταση, παράγραφο, κοκ..)

Όλα από χέρι καμένα

Λαϊκή εξέγερση έτος 1, εβδομάδα 3η

Αγαπητό ημερολόγιο,

τη δευτέρα στην ανατροπή -μες στη σημειολογία η εκπομπή του γιαννάκη- μέχρι κι ο πρετεντέρης αγανάκτησε με όσα έλεγε ο παπαδημούλης.
Αν πουν κκε και λαος ότι έξω είναι μέρα δε σημαίνει πως δεν είναι, ή ότι συμπράττουν.

Στην αρχή ντράπηκα λίγο. Συμφωνεί μαζί μας ο πρετεντέρης; Που συν τοις άλλοις δε δέχεται και τον όρο κατάρρευση.
Αλλά μετά το φιλοσόφησα κι ηρέμησα.
Αν κκε και πρετεντέρης λένε ότι έξω είναι μέρα δε σημαίνει πως δεν είναι, ή ότι υπάρχει σύμπραξη.
Εξάλλου, όταν μιλάει για το κκε ο παπαδημούλης, μπορεί να γίνει πιο χυδαίος κι από τον γιαννάκη ακόμα.

Στην ίδια εκπομπή ήταν κι η περιβόητη δημοσκόπηση με την ερώτηση ποιο κόμμα κράτησε την καλύτερη στάση απέναντι στα επεισόδια.
Πρώτο κόμμα βγήκε το κκε και μετά το κανένα.
Μετά από εμάς το χάος.
Κυβέρνηση θα βγούμε με σύνθημα κκε ή χάος.
Και με την αυριανή να κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο: ΚΚΕ&ΔΗΜΗΤΡΟΦ Ή Ο ΛΑΌΣ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗ ΦΥΛΑΞΗ ΤΟΥ ΡΑΪΧΣΤΑΓΚ.
Στην επόμενη οικουμενική θα μας δώσουν και το δημόσιας τάξης.

Αν ισχύει αυτό που έβγαλε η αυγή, ότι τρεις στους τέσσερις ψηφοφόρους μας διαφωνούν με τη στάση μας, τότε πώς βγαίνουμε πρώτοι;
Ο παπαδημούλης λέει απ' τις ψήφους των δεξιών, αλλά ό,τι χάνει η νουδου το παίρνει ο λαος. Άρα μας μένουν πασοκ και σύριζα. Κι οι αναποφάσιστοι.
Ο μεσαίος χώρος είναι δικός μας!!

Η κουβέντα μετά ήταν αν η διαφορά νου δου πασοκ είναι ανατάξιμη (sic).
Τι τους πείραξαν τα ελληνικά και το αναστρέψιμη;
Φαντάζεσαι την ταινία με τη μπελούτσι να τη λέγανε μη ανατάξιμος;

Όπως λέει κι ο μίμης ο συριζα δεν έχει σχέση με τα μπάχαλα και το χάος.
Δεν έχει ανάγκη. Είναι ένα ειρηνικό, δημοκρατικό χάος από μόνος του.
-Την ίδια εβδομάδα ένα σχήμα εαακ έγραψε στο πλαίσιό του σύριζα με το άλφα σε κυκλάκι, για να μας την σπάσει.

Βαρέθηκα να ακόυω το κλισέ: χαίρομαι πολύ για την ερώτηση που μου κάνετε.
Εννιά στις δέκα ο χαρούμενος αφαιρείται από την πολλή χαρά και δεν απαντά σε αυτό που τον ρώτησαν.
Εγώ αν ήμουν δημοσιογράφος θα άφηνα τον άλλο να πει και θα το έκλεινα λέγοντας:
λυπάμαι πολύ για την απάντηση που μου δώσατε.

Γιατί όλοι κόπτονται για το καλάθι της νοικοκυράς, αλλά τους νοικοκυραίους τους βρίζουν;
Σεξισμός απ' την ανάποδη;
Το λαϊκό μας μέτωπο, μια φορά, τους χωράει όλους.

Καλλικάτζαροι προβοκάτορες, γράφει ένα σύνθημα στους τοίχους. Το ξένο κέντρο που κρύβεται από πίσω τελικά είναι η λαπωνία.

-Κκε-εξέγερση άσο ημίχρονο, διπλό τελικό μου λέει ένας φίλος τζογαδόρος που ανήκει στα τρία τέταρτα της δημοσκόπησης της αυγής.
-Ε, είδες; Στημένο ήταν. Σικέ εξέγερση.
-Το φράξαν οι π...δες οι αστοί.
-Μονό αποδεκτό το δίναν; ή έπρεπε να το παίξεις τριάδα με μπάχαλα και προβοκάτσιες;

Οι φασίστες του λαος έχουν λυσσάξει με το άσυλο.
Ο άδωνις έλεγε στην τηλεόραση ότι αυτό δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην ευρώπη. Κι ότι στα ταξίδια του στο εξωτερικό προσπαθούσε να εξηγήσει σε πανεπιστημιακούς το καθεστώς που επικρατεί εδώ με το άσυλο και δεν τον καταλάβαινε κανένας.
Μάλλον θα φταίγαν τα αγγλικά του.
Ας ξαναπροσπαθήσει στα αρχαία.

Πωλούνται στο διαδίκτυο τα παπούτσια που πέταξε ο ιρακινός δημοσιογράφος στον μπους.
Οι αστοί είναι ικανοί να σου πουλήσουν ακόμα και το σκοινί με το οποίο θα τους κρεμάσεις.
Αν αποτύχεις, θα το μεταπωλήσουν μετά στο διαδίκτυο.

Ο αρβανιτάκης έγραψε την προηγούμενη εβδομάδα στο ρίζο ότι επαναστατικό υποκείμενο υπάρχει. Είναι το κκε και η κνε.
Γηράσκω αει διδασκόμενος...

Αν απορείτε γιατί όλες οι οικονομικές μας εξορμήσεις γίνονται δεκέμβρη-γενάρη, ο λόγος έχει να κάνει με τα κάλαντα, που βοηθάν να καλυφθεί το πλάνο.
Ο μη αστικός μύθος με συντρόφους που κάναν αλλαγή χρόνου στα γραφεία αλά σκρουτζ μακ ντακ μετρώντας χρήματα βασίζεται σε άληθινές ιστορίες. Δυστυχώς.

Υγ: στο μαγαζί που ήρθαμε γυαλί να μη ραγίσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού το κόμμα να ψηφίσει

Και του χρόνου...