Μια συζήτηση που δεν έγινε

Ξεκινάμε με την ενθουσιώδη ανταπόκριση από το ιδρυτικό συνέδριο του νακ στη γαλλία που έγινε πέντε μέρες μετά το σπόρτιγκ.
Συνήθως το ωστικό κίνημα έκανε την αντίθετη διαδρομή κι έφτανε στην ελλάδα με καθυστέρηση (μάης του 68 και πολυτεχνείο, ο δεκέμβρης μετά την εξέγερση των γκέτο). Με το μερέντα όμως η ελλάδα έγινε πρωτοπορία και καθορίζει τις εξελίξεις διεθνώς.

Το κομμάτι δεν το υπογράφει ο τακτικός ανταποκριτής της εφημερίδας στο παρίσι. Αλλά στέλεχος του ναρ που ταξίδεψε στη γαλλία και βρέθηκε στις εργασίες του συνεδρίου.
Στην κατακλείδα του κειμένου του μας λέει ότι παρά τις όποιες αδυναμίες κι αντιφάσεις γεννήθηκε μια καινούρια ελπίδα για τον κόσμο της εργασίας.
Πάμε λοιπόν να δούμε τι το ελπιδοφόρο είχαν αυτά τα γεννητούρια.

Οι σύνεδροι χωρίστηκαν σε επιτροπές κατά θεματικές.
Ο συντάκτης μας βεβαιώνει ότι η συζήτηση στις θεματικές ήταν ουσιαστική, με μεγάλη συμμετοχή των συνέδρων κι έντονη αντιπαράθεση μέσα στα όρια του πολιτικού πολιτισμού.
Αλλά για τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών δεν έχει να κάνει κάποιο σχόλιο. Απλώς τα παρουσιάζει.

Για τον χαρακτήρα της νέας κοινωνίας επικράτησε ο τσαβικός όρος σοσιαλισμός του 21ου αιώνα έναντι της πρότασης σοσιαλιστική. Η τρίτη πρόταση ήταν οικο-σοσιαλισμός και δεν πέρασε στο δεύτερο γύρο για μία ψήφο. Πάλι καλά δηλ γιατί μάλλον θα εκλεγόταν.

Για το όνομα του νέου κόμματος επικράτησε η πρόταση νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα (νακ) έναντι του αντικαπιταλιστικού επαναστατικού κόμματος.
Ο χαρακτηρισμός νέος κρίθηκε πιο σημαντικός από το επαναστατικός.
Ο συντάκτης το περνάει στα ψιλά κι ασχολίαστο.
Πιθανότατα εξαιτίας της εγχώριας εγκατάλειψης του όρου επαναστατικός για να χωρέσει το σεκ στη μεγάλη αντικαπιταλιστική αγκαλιά.

Έγινε επίσης μια ψηφοφορία για τις ευρωεκλογές, όπου η πρόταση για κοινή κάθοδο όλης της αριστεράς με το κκγ και τη διάσπαση των σοσιαλιστών συγκέντρωσε κοντά στο 18% των συνέδρων.
Ενδιαφέρον!

Ποιο είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο συντάκτης μετά από όλα αυτά;
Δε μας το λέει ο ίδιος για να μην εκτεθεί. Επιλέγει να το πει μέσα από τα λόγια ενός συνέδρου: κάναμε πλατύ άνοιγμα στην κοινωνία ξεπερνώντας αγκυλώσεις του παρελθόντος (...) τριπλασιάσαμε την απήχησή μας, χωρίς να κάνουμε χιλιοστό προς τα δεξιά, παρά τη μεγάλη πίεση από τα μμε.
Μα τι λες τώρα; Ούτε νανόμετρο δεξιά.

Προς επίρρωση της μιντιακής πίεσης ο συντάκτης σπεύδει να προσθέσει ότι μετά το πέρας του συνεδρίου τα μμε έκαναν μπαράζ ερωτήσεων στον μπεζανσενό σε εκπομπές της τιβί με αιχμή τη θέση του για κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας.
Για τέτοια πίεση μιλάμε. Τον καλούν στις εκπομπές τους και τον κολλάνε στον τοίχο.
Δε μας εξήγησε βέβαια για ποιον ακριβώς λόγο μπορεί να ένιωθε ευεπίφορος σε αυτή την πίεση ο μπεζανσενό και το νακ.

Ωστόσο, στο επόμενο ακριβώς φύλλο το ιδρυτικό στέλεχος του νακ ιβάν λεμέτρ, σε συνέντευξή του στον ίδιο συντάκτη μας λέει ότι απόδειξη της επιτυχίας του συνεδρίου είναι η απήχηση που είχε στα μμε.

Μπροστά σε αυτή τη συντριπιτική κριτική του πριν για τις όποιες αδυναμίες κι αντιφάσεις ακόμα και το δικό μας λάθη κι υπερβολές για τη σοβιετία είναι χάδι.
Τόση ελπίδα μαζεμένη είχε πολύ καιρό να δει ο κόσμος της εργασίας.

Στο ίδιο κείμενο μαθαίνουμε ότι το σύνολο των κειμένων εγκρίθηκε με 90% και το πρόγραμμα του κόμματος με ψήφους 540 υπέρ, 49 λευκά και 5 αποχές.

Δύο φύλλα μετά η ίδια εφημερίδα σχολιάζει τα ποσοστά συμφωνίας των μελών του κκε με τις θέσεις του συνεδρίου με τον τίτλο ποσοστά υπαρκτού σοσιαλισμού.

Τα ποσοστά συμφωνίας κυμάνθηκαν μεταξύ 70 και 75% τοις εκατό κι ό,τι περισσεύει είναι βασικά άτομα που δεν προσήλθαν.
Αλλά επειδή το 70 σαν αριθμός δεν είναι πολύ εντυπωσιακός, το πριν κάνει την αλχημεία να αναφέρει μόνο τα ποσοστά των διαφωνούντων που είναι δεκαδικοί αριθμοί μικρότεροι της μονάδας.

Η πρώτη σκέψη είναι ότι για το πριν αν ένα συνέδριο δεν έχει δύο τουλάχιστον φράξιες που να βρίζονται και να σκοτώνονται πνίγεται η δημοκρατία κι η πλάκα στην οποία όλοι έχουμε δικαίωμα.

Η αμέσως επόμενη σκέψη είναι πως αν εφαρμόσουμε το ίδιο κριτήριο για το πρόγραμμα του νακ το ποσοστό των διαφωνούντων είναι το εντυπωσιακό 0% (κι ολογράφως μηδέν)! Αλλά δε φάνηκε να ενοχλείται κανείς.
Κι ούτε θα έπρεπε, λέω εγώ. Το περιεχόμενο του προγράμματος προσφέρεται για ανησυχίες, όχι πόσοι το ψήφισαν.

Μαθαίνουμε επίσης για τον ηγετικό ρόλο της νέας γενιάς στελεχών.
Είναι χαρακτηριστικό,μας λέει ο συντάκτης, πως η ιστορική ηγεσία κι ο ολιβιέ μπεζανσενό δεν έπαιρναν μέρος στις συζητήσεις και τις ψηφοφορίες.
Ομολογώ πως δεν κατάλαβα γιατί ακριβώς είναι θετικό αυτό το τελευταίο. Αλλά στην αμέσως επόμενη παράγραφο βρήκα κι εγώ λόγους να αισιοδοξώ.

Άλλο στοιχείο της πολιτικής κουλτούρας του συνεδρίου ήταν ότι στο συνέδριο υπήρχαν όλες οι γαλλικές εφημερίδες ενώ ειδικά η ουμανιτέ μοιραζόταν δωρεάν.
Λοιπόν εγώ θα πάω στο ιδρυτικό τους συνέδριο (όταν γίνει) να μοιράζω δωρεάν το ριζοσπάστη. Κι άμα δεν τους δω ενθουσιασμένους και με κοιτάνε περίεργα θα τους καταγγείλω για έλλειψη κουλτούρας.

Μαζί μου θα 'χω και την κοε που στο σπόρτιγκ έφαγε πόρτα κι έμεινε με μια παρέμβαση που δεν έγινε. Την απέκλεισαν με τις γνωστές τροτσκιστικές μεθόδους.

Οι ιστοριοδίφες της ελληνικής κομμουνιστικής ιστορίας θα αφήσουν ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό τους για τον συνειρμό με το προ εικοσαετίας βιβλίο των κοτζιά-μπατίκα μια συζήτηση που δεν έγινε για το 89 και τον τζανετάκη.
Ωστόσο, οι λιγότερο ευσυγκίνητοι υπενθυμίζουν με νόημα πού βρίσκεται σήμερα ο κοτζιάς αφήνοντας γλαφυρά υπονοούμενα για αντίστοιχη κατάληξη του συριζα και της κοε.

Σε κάθε περίπτωση το πριν, πιστό στην κουλτούρα του δημοσίευσε στο ίδιο φύλλο τα βασικά σημεία της παρέμβασης της κοε σε ένα μονόστηλο με τον τίτλο απολογία υπέρ του σύριζα και με την υπενθύμιση ότι η κοε δεν είχε προσκληθεί από τους διοργανωτές.
Για αυτό μ' αρέσουν αυτές οι ανοιχτές διαδικασίες, γιατί χρειάζεσαι πρόσκληση.

Στο επόμενο φύλλο ο ιβάν λεμέτρ, αφού μας πει ότι η κομμουνιστική απελευθέρωση είναι μια έννοια που χρήζει διασαφηνίσεων (να συνδέσουμε τους όρους κομμουνισμός κι ελευθερία σε αντίθεση με το νόημα που τους προσέδωσε η σταλινική αντεπανάσταση) δίνει ξακάθαρες απαντήσεις για τις σχέσεις του νακ με την 4η διεθνή:

"Το νακ δεν θα είναι μέλος της 4ης διεθνούς αλλά θα διατηρήσει τους δεσμούς που είχε η λίγκα με αυτήν, τουτέστιν, συμμετοχή στα όργανα της ηγεσίας, οικονομική συμμετοχή, προετοιμασία του επόμενου διεθνούς συνεδρίου του 2010.

Πέρα όμως από αυτή την τυπική έκφανση των πραγμάτων, η ίδρυυση του νακ εγγράφεται σε μια νέα περίοδο της ιστορίας του εργατικού και επαναστατικού κινήματος, η οποία επιβάλλει νέες απαντήσεις".

Αγαπητέ αναγνώστη σε αυτό το σημείο σε καλώ να σκεφτούμε μαζί τι ακριβώς μπορεί να υπάρχει πέρα από αυτή την τυπική έκφανση των πραγμάτων γιατί δυο βδομάδες τώρα σπάω το κεφάλι μου κι άκρη δε βρίσκω.

Τώρα σύντροφε, μέσα-έξω, αυτό είναι ψευτοδίλημμα. Εντός εκτός κι επί τ' αυτά και καθαρίζουμε.
Εξάλλου, όλοι τροτσκιστές είμαστε, τι έχουμε να χωρίσουμε;

Όλοι; Και το ναρ; Και το ναρ.
Κρατά κι αυτό τη σημαία ψηλά, της δέλτα διεθνούς του τρότσκι-πάμπλο. Χρόνια τώρα.
Μετά από κάτι εφήμερες περιπέτειες με σταλινικούς κι αλτουσεριανούς είδε το φως το αληθινό.
Κι από πίσω η βία λύση να τραγουδά φόλοου γιορ σεκ.

Μόνο η δεα ξέφυγε απ' το μερέντα. Που είναι σαν ευρύ τροτσκιστικό μέτωπο με δυο μεζούρες αλτουσέρ. Οι διεθνείς του αναφορές το επιβεβαιώνουν.

Κατόπιν τούτων είναι ανάγκη των καιρών να τα βρούμε με τα μ-λ και να φτιάξουμε το σταλινικό, αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο.
Αλλά μας χωρίζουν πολλά ακόμη. Τώρα που τα βρήκαμε με τους κινέζους, αυτοί τα τσούγκρισαν.

Στο ίδιο φύλλο του πριν ο γιάννης ελαφρός αρθρογραφεί για την αναβάθμιση του μέρα αλλά στην τελευταία παράγραφο ανεβάζει την πρόζα του στα ύψη της ποίησης.
Ίσως να υπάρχει μια ρομαντική γοητεία στο ρόλο του μαύρου πρόβατου (όπως αναφέρει η νέα προοπτική ότι αντιμετωπίζουν το εεκ οι υπόλοιπες δυνάμεις) αλλά πιστεύουμε ειλικρινά ότι οι σύντροφοι του εεκ δεν έλκονται από το μαύρο, αλλά από την κόκκινη δυνατότητα μιας μετωπικής αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής αριστεράς.

Εγώ αυτό το τελευταίο το εύχομαι για πολύ κόσμο.
Αλλά φοβάμαι ότι άμα γίνει κανά εσωτερικό δημοψήφισμα (που είναι και της μόδας) σε καμιά νεολαία θα αρχίσουν να μετριούνται μεταξύ τους οι κόκκινοι και κάθε φορά θα βγαίνουν λιγότεροι.

Ελπίζω επίσης να έχουν δει όλοι τη σκηνή με τον τραμπάκουλα και την κοκκινούλα και να έλκονται από τα κόκκινα πρόβατα και τη ρομαντική γοητεία του ρόλου τους.
Κάτι που μου θυμίζει ότι ξέχασα να βάλω και τον χαρούλη στη διπλανή ψηφοφορία.

Στο φύλλο 920 της 1ης μάρτη, ο αρχηγός των ατάκτων σάββας μιχαήλ κάνει ρελάνς με απάντηση που εκφράζει το εεκ κι όχι μόνο τον υπογράφοντα.
Με γκολ από τα αποδυτήρια ξεκινάει ο σάββας. Κι είμαστε μαζί του γιατί βάζει θέμα δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Αλλά να τον επικαλείσαι σε ναρίτη είναι σα να λες δύο σε έναν υπολογιστή.

Σε αυτή την απάντηση είναι που εξηγεί ο σάββας με παράπονο απατημένης συζύγου ότι δεν τα στυλώσαμε μόνο για τα συντροφικά καπελώματα, τις δικές σας αγάπες με το σεκ.

Κι ακολουθούν πολλά και σπαρταριστά.
Για δαγκώματα γλώσσας για τη θέση για την εε.
Για τους τωρινούς συμμάχους του ναρ που πέρσι στη δεθ πορεύονταν με τη γσεε.
Για παλαιωμένη σταλινική σχολή παραποίησης μιας θέσης τους που μόλις πρόσφατα αποκατέστησε το κκε (τη σχολή όχι τη θέση) στο συνέδριο εν δόξα και τιμή (σαν κυρία κοκοβίκου ένα πράγμα).
Κι άλλα τέτοια.

Στο ίδιο φύλλο ο κώστας παλούκης μας λέει νεο-σταλινικούς και μεταμοντέρνους.
Εδώ το σταλινικός λειτουργεί όπως το φιλελεύθερος. Άμα του βάλεις το συνθετικό νεο μπροστά γίνεται δέκα φορές χειρότερο κι αποτελεί τον απόλυτο εχθρό.

Στον αντίποδα, όταν ένας ναρίτης σε λέει μεταμοντέρνο, έχεις την απάντηση στην ερώτηση ποιο είναι το άκρον άωτο της ειρωνείας στην κομμουνιστογενή (sic) αριστερά.

Κερασάκι στην τούρτα είναι ένα άρθρο τομή του νίκου πελεκούδα με έξι σημεία-προτάσεις για το μερα και το πολιτικό του σχέδιο.
Είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι οι ιδεολογικοί πλατφόρμερς είχαν αρχίσει να στερεύουν από σημεία κι ιδέες. Αλλά ευτυχώς επέστρεψαν δριμύτεροι στο πιο κρίσιμο σημείο.
Τα σημεία ήταν μόνο έξι (σύντροφοι πλατφόρμερς, μην αρχίζετε από τώρα τις εκπτώσεις) αλλά τα ρούφηξα άπληστα ένα προς ένα.

Συγκινημένος μετά από αυτά τα σημεία, δεν περιγράφω άλλο.
Ούτε για το αφιέρωμα για το φάντασμα της αργεντινής με την καλτ φωτό που δείχνει ένα φάντασμα (η φαντασία στην εξουσία). Όρθιο όμως, όχι να πλανάται.
Ούτε για τη συνέντευξη του αγγελόπουλου στον οποίο χώνουν όλοι οι σοβαροί κομμουνιστές για τη σκόνη του χρόνου και τη μιζέρια της, αλλά το πριν πάει κόντρα στο ρεύμα και τον αβαντάρει γιατί είναι οπαδός του ναρ.
Μην τα θέλετε όλα μασημένη τροφή για σκέψη.

Υγ: ο τίτλος του σημειώματος αφιερώνεται στο μερα, την ευρωεκλογική τακτική του με το σεκ και το σύντροφο σάββα.

Είναι μικρό το γήπεδο

Ο χώρος είναι διαλεκτικά δεμένος με τον χρόνο. Κι ο χρόνος δε φτάνει ποτέ όταν είναι να απαγγείλει το λόγο του ένας σάββας μιχαήλ. Που όταν τελειώνει το παραληρούν πλήθος από κάτω φωνάζει κι άλλο, κι άλλο. Κι ο σάββας ξαναβγαίνει, πιο πολύ για να χορτάσει ο ίδιος τον εαυτό του και μετά όλοι οι υπόλοιποι.
Πάντως το γήπεδο γέμισε ούτως ή άλλως. Το πρώτο στοίχημα κερδήθηκε. Για τα υπόλοιπα οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί κι ο μπουκ πιασμένος από τους αστούς.

Δεν έχω προσωπική εικόνα, παρά μόνο την ανταπόκριση ενός νΚαπελεύθερου στην οποία και θα βασιστώ.
Καταρχήν του έκανε εντύπωση ότι η αρας (ή μήπως η αραν; πάντα τις μπερδεύω γαμώτο) ενώ συνήθως βγάζει πολλή φοιτητιά, παραδόξως υπερέβη τον εαυτό της κι έβαλε να μιλήσει ένας δικός της εργαζόμενος από το σωματείο του φυσικού αερίου.
Παραδέχτηκε ότι στο προεδρείο το κεντρικό μέλος ήταν ναρίτης (δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία).
Και τόνισε ως πολύ θετική την κίνηση με τα 90 πρωτοβάθμια σωματεία που συγκροτήθηκαν βάση του κινήματος αλληλεγγύης στην κούνεβα. Που καλό θα ήταν να βγάλουν ένα και να μείνουν 89 για να υπάρχει συμβολισμός.

Θα συμφωνήσω μαζί του. Κι είμαι ο τελευταίος που θα μειώσει τη σημασία της.
Αλλά εφόσον υπάρχει όντως τέτοια κίνηση, έχω άλλες απαιτήσεις. Να πηγαίνουν στην περιφρούρηση της απεργίας τα ξημερώματα. Δε στέκει πλέον το επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν δυνάμεις να το κάνουν.
Να κυνηγήσουν και να προκηρύξουν μόνοι τους μια απεργία, κατά προτίμηση διαρκείας. Τόσα χρόνια μας τη λένε ότι έχουμε τόσα εργατικά κέντρα, αλλά δεν το κάνουμε. Με ενενήντα σωματεία μπορούν να κάνουν πράξη αυτό που περίμεναν από άλλους.

Περιμένω ακόμα να μην πάνε μαζί με τη γσεε στον επόμενο γύρο του ασφαλιστικού, ούτε σε απόσταση εκατό μέτρων πιο εκεί.
Ο διαχωρισμός ήταν εύκολος σε κάποιες φάσεις, πχ στις εννιά δεκέμβρη που οι εργατοπατέρες υπάκουσαν στα αφεντικά τους και δεν ξεκίνησαν ποτέ την πορεία και μείναν μόνοι τους. Αλλά όχι αρκετός να αναιρέσει τη συμπόρευση -όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον.

Καλό θα είναι επίσης την επόμενη φορά να υπάρχει κόσμος άσχετος από αυτά τα σωματεία. Δέκα από το καθένα να μαζεύονταν θα ήταν μια χιλιάρα άτομα επιπλέον.
Αλλιώς καταλήγουμε στα κλασικά. Όπου παρευρίσκονται και χαιρετίζουν καμιά πενηνταριά φορείς και στο σύνολο είναι 25 άτομα.

Πάμε και στο αλατοπίπερο που έδωσε γεύση και χρώμα στην όλη φάση, τη διαφωνία του εεκ. Το οποίο λίγα πράγματα το χωρίζουν με το σεκ. Ένα γράμμα και μια άβυσσος.

Το σκηνικό μου θύμισε συνειρμικά κάτι που έλεγαν οι αστοί για τη σοβιετία. Ότι στα κλειστά συστήματα οι κρίσεις και οι συγκρούσεις εκδηλώνονται απότομα σαν εκρήξεις, εκεί που δεν το περιμένεις. Κι ας μην ήταν κεραυνός εν αιθρία η διάλυση για όσους έβλεπαν καλύτερα κάποια πράγματα τότε.
Για κάποιους ο συνειρμός είναι άστοχος, για μένα κολλάει γιατί το κλειστό έχει πολλές έννοιες και το μερα ποτέ δε λειτούργησε στην ουσία για να είναι ανοιχτό. Κάτι σαν τη σοβιετία στα τελευταία της δηλ.

Ο ανταποκριτής δε συμφωνεί με την κριτική και τις αιτιάσεις του σάββα (ένας είναι ο σάββας). "Ειδικά στο σημείο για την εε, δε λέγαμε κάτι πολύ διαφορετικό ως μερα από αυτά που βάζει το κοινό κείμενο"..
Τη διαφωνία την εστιάζει πιο πολύ στα διεθνή, όπου το εεκ νιώθει υπόλογο απέναντι στους συμμάχους του που είναι στα μαχαίρια με τους ομοϊδεάτες τους (τροτσκιστές γαρ) συμμάχους του σεκ.

Από μια άποψη έχει δίκιο. Οι ενδο-εξωκοινοβουλευτικές διαφωνίες σε οδηγούν σε παράνοια αν κάνεις το λάθος να τις παρακολουθήσεις ως το τέλος χωρίς να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές.
Οποιαδήποτε διαφωνία δε μπορεί να μπει έτσι απλά. Θα 'ταν πολύ φτηνό. Κάθε διαφωνία πρέπει να τηρεί τους κανόνες και να πληροί προϋποθέσεις. Να βάζει ολοκληρωμένη πλατφόρμα με πέντε τουλάχιστον άξονες. Να θέτει εαυτήν πιο αριστερά στο αριστερόμετρο από αυτόν που κριτικάρει. Να κάνει ολοκληρωμένη διάγνωση προτείνοντας θεραπεία.

Όχι σαν τους συντρόφους από το κόμμα, που ψιλοδιαφωνούν με ένα θαυμαστικό, ένα κομμα (αλλά ουδέποτε με το κόμμα) και μια διατύπωση στη θέση 32.
Εδώ το διαλεκτικό προτσές λειτουργεί αντίστροφα. Ξεκινάμε από τη μικροδιαφωνία και καταλήγουμε σε ολόκληρο κείμενο όπου την αναλύουμε.

Έτσι έγινε και στο πρόσφατο σώμα του ναρ. Όπου κατέβηκαν δύο κείμενα με βαθιές διαφορές, όσες κι οι εικόνες στο παιχνίδι με τον καθρέφτη στα σταυρόλεξα.
Ο ανυποψίαστος κόσμος που τα διάβαζε έμενε με την απορία. Εκτός κι αν ήξερε το διακύβευμα (η συμμαχία με το σεκ στις ευρωεκλογές και γενικώς), ή είχε εμπειρία από καθρέφτες και σταυρόλεξα (κατά προτίμηση κρυπτογραφικά).

Έχει τη γοητεία της όμως η υπόθεση αν εντρυφήσει κανείς.
Μπορεί να γίνει ένας από τους λιγοστούς πλην εκλεκτούς που κατανοούν και γελάνε με τα υπονοούμενα του σαμαρά στο τελευταίο του βιβλίο για την αριστερά.
Και σε ένα ανώτερο επίπεδο, μετά από σκληρή τριβή, να βρίσκει ουσία στα κείμενα του χοτζέα. Αλλά και σε άλλους αποκρυφιστές επιγόνους του γκράμσι, οπαδούς της θεωρίας της πράξης και της πυθίας.

Με κάτι τέτοια ο εξωκοινοβουλευτικός διάλογος καταντάει μακράν ο πιο βαρετός, πιο πολύ κι απ' το δικό μας.
Εμείς βαριόμαστε συνήθως στην εισήγηση (και σε όσες τοποθετήσεις την αναπαράγουν). Αλλά μετά αποκτά ενδιαφέρον.
Σε αυτούς η κάθε τοποθέτηση είναι μια μικρή εισήγηση. Μικρή που λέει ο λόγος.

Σε κάθε διάλογο κατεβαίνει όλο το βαρύ πυροβολικό των πλατφόρμερς, ο καθένας με τη δική του. Όπου το πρώτο συνθετικό παραπέμπει στο πλατειάζω και το δεύτερο στον -απαραίτητο σε κάθε κομμουνιστή- φορμαλισμό.
Ένας πλατφόρμερ με δέκα σημεία, άλλος με δώδεκα, ο τρίτος τα συνθέτει και βγάζει εικοσιδύο, ο κεντριστής κοπτοράπτει και καταλήγει σε έντεκα.
Ανάλογα τι σύστημα θέλει να παίξει ο καθένας. Θυμάται κανείς άραγε πόσα ψηφίζονται στο τέλος; Κι αν ναι μπορεί να τα πει απ' έξω;

Απ' την άλλη όμως ο σάββας έχει δίκιο. Πάντα. Αλλά και ειδικά.
Το κοινό κείμενο μυρίζει συγκόλληση από μακριά. Και μόνο σαν όνομα παραπέμπει στο κοινό πόρισμα που κάναμε με τον κύρκο το δεκέμβρη του 88. Είκοσι χρόνια κι ένα μήνα μετά, ο σάββας (που τότε ζούσε την ψευδαίσθηση της αντιγραφειοκρατικής επανάστασης της περεστρόικα) επικαιροποιεί τα διδάγματα της εποχής και κρούει καμπανάκι κινδύνου για τους νέους τζανετάκηδες που έρχονται με τη μορφή ευρωβουλευτή.
Μονάχα αυτός κράτησε ψηλά τα λάβαρα της επανάστασης, του μέρα, της τρίτης διεθνούς του λένιν-στάλιν (ένα πρόσωπο).
Καλά και του τρότσκι, δε θα τα χαλάσουμε εκεί τώρα.

Κι εκτός από αυτό βάζει κι άλλα ζητήματα.
Όπως τη λεπτή ειρωνεία "εργατική εξουσία-δημοκρατία, στη γλώσσα του ναρ". Η οποία παρά τις αναρχικές παραφθορές της έχει πολλά κοινά με τη μητρική ινδο-ευρωπαϊκή, την οποία μιλάμε εμείς ακόμα. Η πιο παλιά γλώσσα, που έμεινε αναλλοίωτη στον χρόνο, μαζί με τα ποντιακά και τα euskadi των βάσκων.

Βάζει και το θέμα του καπελώματος του μερα από το ναρ που την απόφαση για τη συνεργασία με την εναντια τη δρομολόγησε στο σώμα του. Ερήμην του υπόλοιπου μερα που είχε βαθιά μεσάνυχτα.
Τα γονίδια του παρελθόντος είναι σαν τα διαμάντια. Παντοτινά. Κι άσε τον μπιτσάκη να ασχολείται με αυτά του μέλλοντος.

Ειδικά αυτή η έννοια της πλειοψηφίας του μερα με έκανε να νιώθω πως έμεινα χρόνια πίσω.
Τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει;
Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν είναι, γιατί δεν επιβάλλει η πλειοψηφία τη γνώμη της στο σύνολο. Αλλά ούτε αρχή της ομοφωνίας είναι, γιατί δεν μπορεί να βάλει βέτο η μειοψηφία.
Όποιος έχει φώτα να δώσει σχετικά παρακαλείται να τα δώσει αφειδώλευτα. Χωρίς πλάκα...

(Συνεχίζεται...)