Αντίο Ζωή

Δυο δρόμους έχει η Ζωή: ρήξη ή ενσωμάτωση

Είναι προφανώς αστείο να ισχυρίζεται κανείς πως η Ανταρσυα έχει κεφάλαια για να τα επενδύσει σε στελέχη άλλων χώρων. Η δράση των δικών της στελεχών είναι αφιλοκερδής, για την αγνή χαρά του παραγοντισμού. Κι αν της λείπει κάτι, αυτό είναι -σε κάθε περίπτωση- η εργατική βάση, όχι τα τίμια στελέχη.

Έχει πλάκα όμως, να τους βλέπεις να χρησιμοποιούν σοβαρά επιχειρήματα για να την αποδομήσουν (σε ποιον άραγε;) και να αποδείξουν το αυτονόητο: ότι η Κωνσταντοπούλου δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά. Κι έτσι θυμήθηκαν πως έχει θολό αντιμνημονιακό λόγο, πως δεν έβγαλε ανακοίνωση ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα, κτλ. Κι αν συμβαίνει αυτό, είναι γιατί δεν απευθύνονται σε αμύητο κόσμο, που δεν ξέρει τι γίνεται, αλλά σε πρώην θαυμαστές - συνοδοιπόρους της Ζωής, που έφταναν σε διαδικτυακούς οργασμούς με τα "πώς είπατε;" και τους χειρισμούς της.

Κι αν είναι έτσι, γιατί να μη μείνουν σε αυτά που τους ενώνουν; Πχ στην επιτροπή για τη διαγραφή του χρέους; Να φτιάξουμε μια τριμελή επιτροπή από πέντε-έξι άτομα, όπως έλεγε ο Βαμβακούλας, με τη διαφορά πως αυτή θα είναι μονοπρόσωπη ή γύρω από τη Ζωή.

Ακόμα κι αν δεν μπλέξουμε όμως την Ανταρσυα ως χώρο, η εμπλοκή ονομάτων όπως ο Χαραλαμπόπουλος (υποψήφιος με το Επικρατείας της Ανταρσυα, το 15') του Unfollow, που είχε γραμμή στήριξης και προβολής της Κωνσταντοπούλου (μέχρι που... τι άραγε;) δε δίνει πάτημα για να υποψιαστεί κανείς πως κάτι πιο χοντρό παίζεται πίσω από αυτές τις καταγγελίες; Λέω εγώ τώρα...

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα
Κρύο δεν έκανε ποτέ. Όλα είναι θέμα ψυχολογίας και τσάκρα (ρωτήστε την Κονιόρδου). Ή μάλλον δεν έχει χιόνι στην Ελλάδα. Αφού δε χιόνισε στην πρωτεύουσα (και στη συμπρωτεύουσα) κι Αθήνα είναι μόνο η Ελλάδα (ή κάτι τέτοιο). Βέβαια χιόνισε και το έστρωσε, ακόμα και μες στην πόλη των Χανίων, που έλεγες πως πιο εύκολα θα φτάσει (και θα στρώσει) ο σοσιαλισμός, παρά το χιόνι.

Τουλάχιστον η κυβέρνηση πέτυχε την αποκέντρωση του χιονιά, με μεγάλη επιτυχία. Εντάξει, μπορεί να υπάρχουν κάτι προσφυγικοί καταυλισμοί μες στο χιόνι και χιλιάδες άλλοι αγκαλιά με μια σόμπα ή τρεις κουβέρτες (που το γλεντάνε και ζούνε παραπάνω από τις δυνατότητές τους) ακόμα και μαγκάλι που σκότωσε μια γιαγιά στην Κομοτηνή (αλλά δεν έχει παρέμβει ακόμα ο Τζήμερος να μιλήσει για τις παθογένειες της παιδείας) κι όχι δύο φοιτητές, όπως επί Σαμαρά, γιατί αυτό θα πει Αριστερά (της προόδου). Αλλά δεν μπορεί, τέλος πάντων, ένας χιονιάς να αμαυρώσει το κυβερνητικό έργο και τις μόνιμες ευεργετικές συνέπειές του. Άντε το πολύ να βάλει λίγες πινελιές για το κοντράστ.

Μιλάμε εξάλλου για μια κυβέρνηση που κατάφερε στην υπόθεση με την τύχη του παιδιού της συλληφθείσας Π. Ρούπα, να αποδείξει με τον πιο εμφατικό τρόπο τη συνέχεια του αστικού κράτους, και να της τη βγουν από τα αριστερά ακόμα και οι δεξιοί, όπως ο γιος της Ντόρας -όχι ο Κυριάκος, ο άλλος. Αυτό κι αν είναι αριστερή στροφή στο πολιτικό σκηνικό του τόπου, ε;

Άσπρη μέρα
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, είτε από ζωή (όχι την Κωνσταντοπούλου) είτε από θάνατο. Αλλά στο ενδιάμεσο ντύθηκε νυφούλα στα λευκά, από άκρη σε άκρη, θυμίζοντας το Πέτρογκραντ, τέτοιες μέρες, του 1905, και την επέτειο της ματωμένης Κυριακής με το ποίμνιο του απατεώνα παπα-Γκαπόν (κι όχι Γκαμπόν, στην Αφρική), ο οποίος πυροδότησε άθελά του τον πρώτο γύρο της επανάστασης, που νίκησε στον τρίτο, με νοκ-άουτ, κατά τας γραφάς.
Κι αν έχουμε έτοιμο Κερένσκι στο πρόσωπο του Αλέξη, ποιον να κάνουμε παπά-Γκαπόν; Το Σώρα;

Ζουν ανάμεσά μας
Θα μπορούσε να είναι μια αποθαρρυντική για την ένδειξη της εργατικής τάξης στην Ελλάδα. Ή μάλλον για τη συνείδηση της εργατικής τάξης ή έστω ενός τμήματος των λαϊκών στρωμάτων της. Τέλος πάντων, αυτό. Χωρίς άλλες εισαγωγές.



Ότι ο Σώρας, εν τω μεταξύ, θα έμπαινε στο στόχαστρο του ΣΚΑΪ κι αυτό του δίνει δημοσιότητα και πιθανότητες από το πουθενά, για να μπει στη Βουλή (τόσα νούμερα, γιατί όχι ένα παραπάνω;), είναι μόνο δική μου εντύπωση;
Το ότι γίνεται βασικό θέμα αντιπαράθεσης μεταξύ ΝΔ και Σύριζα, δε δείχνει τα ανεμοδαρμένα και πρωτόφαντα ύψη της πολιτικής μας ζωής (χωρίς κεφαλαίο, αλλά με πολλά κεφάλαια);

Πώς φίλησα το Μουσολίνι
Κι οι φατσούλες από τις... Ελλήνων Συνελεύσεις δεν είναι βγαλμένες από τους πυρήνες του Καζάκη-ΕΠΑΜ; Που -κοίτα να δεις, κοίτα να δεις, προσπαθώ να θυμηθώ και δε μου 'ρχεται...- ποιος τον είχε πάει τουρνέ εκδηλώσεων σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και το βοήθησε να γίνει μούρη με πολιτική υπόσταση;
Α, ναι. Το Ναρ κι η Ανταρσυα.

Καλημέρα Ζωή
Το μόνο που μπορεί να αντιπαρατεθεί στον προηγούμενο συν(ελευσ)Έλληνα κολοσσό, είναι το βίντεο από μια προσυνεδριακή εκδήλωση του Ναρ και τη γραφική φιγούρα που λέει πως ενσαρκώνει (αυτός μόνος του, όπως ο Αλσέστ το πλήθος) το σύγχρονο προλεταριάτο και πως διαβάζοντας, έγινε ο Λένιν και ο Ζαχαριάδης της εποχής του, και ότι όποιος θέλει να μάθει απ' την επαφή-τριβή με την εργατική τάξη, ας έρθει να του μιλήσει, γιατί του άφησαν μόνο πέντε λεπτά καιρό.

Το βίντεο είναι στην πραγματικότητα θλιβερό μάλλον, παρά κωμικό. Και το βασικό πρόβλημα δεν το έχει ο ομιλητής, αλλά αυτοί που τον οργάνωσαν (αφού δεν τον δέχτηκε το "σταλινικό ΚΚΕ) και του έδωσαν το λόγο, για να εκτεθεί.
Είπαμε, διεύρυνση και στρατολόγηση, αλλά όχι έτσι.

Κου-κου-βα
Παρεμπιπτόντως, υπάρχει μια φήμη για μετονομασία του ρεύματος, που του έχει μείνει μόνο ο όρος "κομμουνιστική απελευθέρωση" κι έτσι φαντάζει ως πιθανό όνομα το ΚΚΑ. Ή αλλιώς Κου-Κου-Ά. Που είναι αδύνατο να μη μου θυμίσει συνειρμικά το γνωστό παιδικό τραγουδάκι.

Πώς τα φέρνει η Ζωή

Με αποδείξεις κι ονόματα απ' την ειδησεογραφία των ημερών

Είδηση δεν είναι ότι η Ζωή εκμεταλλευόταν τους νεολαίους της Πλεύσης. Μεγαλοδικηγόρος του Κολωνακιού είναι βασικά, πολύ πιθανό να τους αντιμετώπισε ως πρακτικάριους της Νομικής για τη λάντζα (αφισοκολλήσεις, κτλ). Ας μη σοκαριζόμαστε με τα αυτονόητα για τις αρκούδες και τις ανάγκες τους στο δάσος.

Είδηση και μάλιστα σοκαριστική είναι ότι η Πλεύση Ελευθερίας είχε νεολαία, που μπορεί μάλιστα και να έβγαζε αφισοκολλήσεις -λέμε τώρα. Αλλά κι η (έμμεση πλην σαφής κι) εντυπωσιακή παραδοχή τους πως το μαγαζί δεν είχε στηθεί στη βάση της εθελοντικής, αφιλοκερδούς προσφοράς, αλλά ακριβώς ως μαγαζί, δούναι και λαβείν, όπου κάποιος θα νιώθει ριγμένος. Σαν εκείνο το Φοίνικαέμπορο στο Αστερίξ και τους συνεταίρους-σκλάβους του, που δεν είχαν διαβάσει πολύ προσεκτικά τα ψιλά γράμματα της σύμβασης, όταν υπέγραφαν.

Είδηση δεν είναι η διαρροή-μαγείρεμα για το "πολιτικό φλερτ" της Ζωής με το ΚΚΕ και προξενήτρα την Κανέλλη -πώς είπατε;  Ούτε οι διασκεδαστικές καταγγελίες της Ζωής πως τάχα η Κουτσούμπα της Ανταρσυα επιχείρησε να χρηματίσει τα στελέχη της Πλεύσης (ναι αλλά σε τι νόμισμα, δραχμή ή ευρώ;) και η επιλεκτική μνήμη χρυσόψαρου των παροικούντων στο αριστεροχώρι, που μέχρι πέρσι την αποθέωναν. Το ερώτημα είναι γιατί βγαίνουν ξαφνικά τόσες "ειδήσεις"-ψευδογεγονότα μαζεμένα για τη Ζωή και ποιο σκοπό εξυπηρετούν. Τι μας κρύβουν σύντροφοι;

Κι ίσως τελικά το καλύτερο είναι να αρχίσεις να τους πληρώνεις κι εσύ με το ίδιο νόμισμα (ευρώ ή δραχμή) και να τρολάρεις με δικές σου ειδήσεις, όπως το Κουλούρι, ή -στα καθ' ημάς- μια φιλοΚΚΕ σελίδα, που έλεγε πως ο Τσίπρας αρνήθηκε τη συμμετοχή του κόμματος στην κυβέρνηση.

Είδηση προφανώς δεν είναι ούτε το μίσος που έβγαλαν τα λυσσασμένα, φιλελέ σκυλιά στην περίπτωση της Κούνεβα, που είχε την ατυχία να είναι εργάτρια, μετανάστρια και δραστήρια. Όσο λοιπόν το δίπολο μπαίνει με αυτούς απέναντι, θα έχει πάντα το πάνω χέρι κι οι απαντήσεις θα είναι εύκολες. Δεν είναι όμως αυτές που οφείλει να δώσει (όχι σε εμάς συγκεκριμένα, αλλά στον κόσμο που τη στήριξε έμπρακτα).

Η Κούνεβα έκανε μια επιλογή ζωής κι αποκατάστασης μετά από τη δολοφονική επίθεση εναντίον της. Μόνο που η ζωή (σε αντίθεση με τη Ζωή) χρειάζεται συνέπεια κι αξιοπρέπεια, αλλιώς καταλήγει επιβίωση ή βόλεμα. Η ατομική διέξοδος δεν μπορεί να έρχεται έξω από τους ταξικούς, συλλογικούς αγώνες, που είχαν βάλει την Κούνεβα στο στόχαστρο της εργοδοσίας και των μπράβων της. Κι αυτά είναι που εγκατέλειψε, αυτές είναι οι αξίες που προδίδει, όσο δε διαχωρίζει τη θέση της και συστρατεύεται με τον κυβερνητικό λόχο.

Τα παραπάνω θέτουν επιτακτικά το προαιώνιο κι υπαρξιακό ερώτημα του Λαϊκού Στρώματος: εμείς με ποιον είμαστε;

Με τη Ζωή ή με την Κουτσούμπα (στα σημεία με τη δεύτερη, χωρίς αυταπάτες -σαν αυτές που είχαν κάποιοι για τη Ζωή). Ζωή εν τάφω ή θάνατος; Αυταπάτες ή δούλεμα; ΝΔ ή Σύριζα; Με το ΠαΣοΚ ή με το ΛΑΣΟΚ;

(Ο σφος που μου έστειλε το φωτογραφικό ντοκουμέντο, παίρνει όρκο πως δεν είναι πειραγμένο).

Κι επιπλέον:
Εβραϊκή μυθολογία ή αρχαίο-ελληνικό δωδεκάθεο; Με τις ψεκασμένες συνελεύσεις του Σώρρα που θέλει να φτιάξει κόμμα ή με τον παπά που αντέδρασε, δείχνοντας εαακίτικα στοιχεία; Καταγγέλλει αλλά κοντοστέκεται χωρίς να αποχωρεί, ψάχνει με την άκρη του ματιού τα πρακτικά για κάνει ντου και να τα καταπιεί, ένα είδος παπα-(μικροαστικά)-Ανυπόμονου, που όμως περιμένει καρτερικά, για να κερδίσει το ποίμνιο με την τοποθέτησή του.

Εκεί Λαϊκό Στρώμα με ποιον είμαστε στο δεύτερο γύρο;

Τα δικά τους υπαρξιακά έχουν κι οι ιδεολόγοι φασίστες, που δεν ανέχονται τη μαύρη επιδερμίδα του Αντετοκούμπο, αλλά τον βλέπουν να κάνει παπάδες (χωρίς Σώρρες) στο ΝΒΑ, να πηγαίνει καρφί για μια θέση στο φετινό All Star Game και να μην υπογράφει αυτόγραφο πάνω στην ελληνική σημαία, γιατί τη σέβεται ως σύμβολο. Ακόμα κι ο Άδωνις πιάστηκε από αυτό το τελευταίο, για να πλέξει το εγκώμιο του Γιάννη, υποκύπτοντας στον πειρασμό-μόδα της ανέξοδης λεζάντας -αν όχι αυτός, τότε ποιος κι αν όχι τώρα, τότε πότε; Κι οι απαντήσεις που παίρνει κάτω από το σχετικό τιτίβισμά του (πχ για τα πλαστικά σημαιάκια στις συγκεντρώσεις της ΝΔ που καταλήγουν μαζικά στα σκουπίδια) είναι πληρωμένες κι απολαυστικές.

Συμπληρώνω με την ευκαιρία στην πρόσφατη μπασκετική ανάρτηση και στα υπόλοιπα αντιφατικά σημεία, ένα σποτάκι-"πρωτοβουλία" του οργανισμού (ΝΒΑ) και των παικτών του, με ένστολους που παίζουν μπάσκετ σε γειτονιές, για να δείξουν πως πρέπει να εμπιστευόμαστε τις αστυνομικές αρχές και να συνεργαζόμαστε μαζί τους. Συμμετέχουν μάλιστα και μερικοί από τους πρωτεργάτες της συντονισμένης κίνησης-διαμαρτυρίες "Ι can't breathe" ενάντια στα αλλεπάλληλα κρούσματα δολοφονιών και αστυνομικής αυθαιρεσίας, όπως ο Καρμέλο κι ο Λεμπρόν -πιθανότατα γιατί τους υποχρέωσαν.

Κλείνουμε όμως με Ευρωλίγκα, όπου στο αυριανό ντέρμπι αιωνίων, θα ντεμπουτάρει μεταξύ άλλων κι ο Ντομινίκ Ουότερς, που έχει ξαναπαίξει στα μέρη μας κι έρχεται στον Ολυμπιακό απ' την ιταλική Καντού, για να καλύψει το κενό του τραυματία Χάκετ. Το σημαντικό όμως είναι άλλο: ο χορηγός που έχει στη φανέλα της η ιταλική ομάδα.

RED OCTOBER STEEL WORK

Αν κάποιος ξεχαστεί και προσπεράσει τον Κόκκινο Οκτώβρη, υπάρχει στη συνέχεια ολόκληρο ατσάλι (δηλ Στάλιν) για να το υπενθυμίσει. Ενώ οι ρέκτες του αθλήματος θα θυμούνται τη ρωσική ομάδα Κράσνι Οκτιάμπρ (κόκκινος Οκτώβρης) από τον περυσινό όμιλο της ΑΕΚ στο Eurocup.

Κάτσε καλά Γεράσιμε

Τέλος ο Πογέτ από την ΑΕΚ, τέλος ο Τζόρτζεβιτς από τον ΠΑΟ, τέλος κι ο Διαμαντίδης από την Ευρωλίγκα...! Πέθανε κι ο Γεράσιμος Αρσένης...
-Ναι, αλλά η δημοσίευση κι η επικείμενη κατάθεση του φορολογικού κι ασφαλιστικού νομοσχεδίου;
-Εντάξει, υπήρχαν και μερικά ευχάριστα στη χτεσινή μέρα, αποφασιστικό βήμα για μεταρρυθμίσεις, αλλά ας μην αφήσουμε δευτερεύοντα πράγματα να μας αποπροσανατολίσουν από την ουσία.

Ο θάνατος του Αρσένη προσφέρεται για μια σειρά συνειρμούς. Ιδίως για τη δική μου γενιά, που πήρε το κινηματικό βάπτισμα του πυρός στο κύμα των μαθητικών καταλήψεων ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (πήξαμε στις μεταρρυθμίσεις και τους σωτήρες) που συνδέθηκε με το όνομά του και με το σύνθημα: κάτσε καλά Γεράσιμε! Που το πήραν (ή το βρήκαν από αλλού έτοιμο και απλώς το αξιοποίησαν) τα λάιφ-στάιλ έντυπα, για να το κάνουν: κάτσε καλά Γεράσιμε!

Να βλέπεις κάτι 'φλώρους αντικαταληψίες' να το αναμασάν και να χαχανίζουν, για να συμφωνήσεις τελικά μαζί τους ότι τα σκουριασμένα μυαλά δεν είναι προνόμιο των μεγαλύτερων και δε συνδέονται απαραίτητα με την ηλικία. Αλλά το σκέφτεσαι σήμερα, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, καταλήγοντας με τρόμο στο συμπέρασμα πως τελικά όντως γερνάμε. Γιατί αν ο Αρσένης ήταν 85, εμείς τότε είμαστε... (α-πα-πα). Πού και να κάνουμε ένα συντροφικό προσκλητήριο, πόσοι έχουν μείνει από τότε συνεπείς κοντά μας και πόσοι παρασύρθηκαν από τη ροζ λαίλαπα και έφυγαν, χωρίς επιστροφή. Εκεί να δεις κατήφεια...

Στη δεκαετία που γεννηθήκαμε πάντως, στα χρόνια της Αλλαγής, ο Αρσένης είχε μια δαιδαλώδη διαδρομή πολιτικού εκκρεμούς: πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος, τσάρος της οικονομίας στην "καλή τετραετία" του ΠαΣοΚ, αντικαταστάθηκε από το Σημίτη, με τη στροφή στη λιτότητα και την οικονομική σταθερότητα για ακόμα καλύτερες ημέρες, τέθηκε εκτός κινήματος, πήγε να φτιάξει το δικό του, το αλήστου μνήμης Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, ίσως να φλέρταρε θεωρητικά και ως υποψήφιος σύμμαχος-συνεργαζόμενος του ενιαίου Συνασπισμού, αλλά επέστρεψε στο ΠαΣοΚ το 89'. Ενδιάμεσα είχε προλάβει να γράψει την "Πολιτική Κατάθεσή" του, όπου εκθέτει κάποια κακώς κείμενα της Αλλαγής και προβαίνει σε μερικές ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις-ομολογίες, παρά τους δεδομένους περιορισμούς του.

Την επόμενη δεκαετία, αφού απέτυχε να εκλεγεί πρωθυπουργός ή πρόεδρος του ΠαΣοΚ (Γιώργο, χάσαμε), επαιξε καθοριστικό ρόλο στην επικράτηση του Σημίτη και του εκσυγχρονιστικού ρεύματος. Ήταν υπουργός Άμυνας στην κρίση των Ιμίων, κάηκε οριστικά ως υπουργός Παιδείας και σταδιακά παρέδωσε τη σκυτάλη στη σύζυγό του, Λούκα, για να προωθήσει τη δική της πολιτική καριέρα και να στήσει κι αυτή τελικά το δικό της (απο)κομμα: την Κοινωνική Συμφωνία, προτού φλερτάρει με τη μετεξέλιξη του Συνασπισμού, το σημερινό Σύριζα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φαρσοτραγωδία. Και κάθε εποχή έχει το ΠαΣοΚ που της αξίζει. Η (κοινωνική) συμφωνία νομίζω πως αποτυπώνεται στην εκλογική καταγραφή του Σύριζα στην Κεφαλονιά (αν και δεν έχω πρόχειρο το στατιστικό που την τεκμηριώνει). Ενώ η τελευταία φορά που απασχολεί την πολιτική σκηνή το όνομα του Αρσένη, ήταν, νομίζω, όταν προτάθηκε από τον Τσίπρα για υπηρεσιακός πρωθυπουργός (για να γίνει τελικά ο Πικραμμένος, αν θυμάμαι καλά).

Κάθε τέλος είναι και μια νέα αρχή.
Ο θάνατος του Αρσένη συνέπεσε χρονικά με τη χτεσινή παρουσίαση της Πλεύσης Ελευθερίας με τα έξι δέλτα (δύο φορές σαν τον 3D Διαμαντίδη), του προσωπικού κόμματος της Κωνσταντοπούλου, που παραδέχτηκε αυτοκριτικά (έστω κι από σπόντα για τον Τσίπρα) πως "αριστερός δεν είναι κανείς, επειδή έτσι δηλώνει". Συμφώνησε από δίπλα της και η Ρέιτσελ, που έδωσε και μια αριστερή νότα σε αυτή την εκδήλωση, μαζί με τη σφιγμένη γροθιά της Πασιονάριας Ζωής. Ξέχασε όμως να βάλει στα δέλτα και τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ή έστω, τη διαφάνεια του Γκόρμπι...

Κι αυτές ήταν οι μόνες αριστερές νότες της παρουσίασης ενός κόμματος που απέφυγε ευλαβικά τους συμβολισμούς, τόσο στο όνομα όσο και στο πολιτικό του σήμα (ένα μικρό καράβι) και θυμίζει με την προσωποπαγή δομή του, περισσότερο κινήσεις τύπου Μόσιαλου, Ζώη (προσοχή στον τόνο, ε;), κτλ, που είναι κινήσεις νέου αστικού τύπου, σαν τηλεοπτικά προϊόντα, σε αντίθεση με τα παλαιού τύπου μαζικά αστικά κόμματα, που δανείζονταν ή προσπαθούσαν να αντιγράψουν κάποια στοιχεία από τη δομή του κόμματος νέου τύπου του Λένιν (κεντρικά όργανα, οργανώσεις, συνέδρια, κτλ). Αλλά αν δεν τους βγουν τα κουκιά, όπως καλή ώρα με το ρεζίλεμα της ΟΝΝΕΔ, τόσο το χειρότερο για τις συλλογικές διαδικασίες και τα δημοκρατικά προσχήματα.

Αν ο Αρσένης ενσάρκωσε τα όρια και την ουσία του "καλού ΠαΣοΚ", σαν πρόδρομος του ΔΗΚΚΙ (όπου είναι αυτονόητος ο διαχωρισμός της βάσης με τις έντιμες αυταπάτες της, από τα στελέχη που βρήκαν σύντομα το δρόμο τους για το ΠαΣοΚ του ΓΑΠ, όταν "ηττήθηκε" ο κακός εκσυγχρονισμός), η Ζωή είναι κατά μία έννοια, η πολιτική του συνέχεια. Με τη διαφορά ότι κάθε εποχή δεν έχει μόνο το ΠαΣοΚ, αλλά και τις πασοκικές διασπάσεις, που της αξίζουν. (Ο Αρσένης πχ ένιωθε την ανάγκη να προσδιορίσει το κόμμα του ως σοσιαλιστικό, για να επιπλεύσει πολιτικά. Σήμερα ο όρος δεν είναι της μόδας κι αποφεύγεται).

Εμπρός για το ΠαΣοΚ της νέας εποχής, το ΠαΣοΚ του μέλλοντός μας. Και κάποιοι συνεχίζουν να το πιστεύουν, περιμένοντας την έκπληξη, πως το επόμενο ΠαΣοΚ θα είναι καλύτερο, ειλικρινές και θα τους δικαιώσει. αΚι ότι θα βρουν επιτέλους ούριο άνεμο, για να πλεύσει το καραβάκι τους, προς τα... προς... κάπου τέλος πάντων.