Δεν είμαστε καλά

αθλητική επισκόπηση της εβδομάδας

Γι' αυτό είναι ο βασιλιάς των σπορ το ποδόσφαιρο, ακούς να λένε συχνά-πυκνά. Αν και ο στίβος είναι ο βασιλιάς των ολυμπιακών αγώνων -και ο υγρός στίβος αντιβασιλέας (sic). Κι εμείς; Δεν είμαστε από θέση αρχής κατά των βασιλιάδων;

Μπορεί όλα αυτά να μην έχουν την παραμικρή σημασία, αλλά είναι απείρως πιο ενδιαφέροντα από την πολιτική επικαιρότητα (βάλε μερικές ντουζίνες εισαγωγικά στο καθένα) των ημερών, τα ντιμπέι (που λέει μια ερυθρόλευκη ψυχή), τα δέματα με τις βόμβες και τη συσσωρευμένη βλακεία που μας βομβαρδίζει από οθόνης και μας δένει χειροπόδαρα το μυαλό (φτηνούτσικο λογοπαίγνιο).

Το κοινωνικό προτσές στην Ελλάδα είναι ένα παιχνίδι, όπου παίζει 11 εκατομμύρια κόσμος (και παραπάνω άμα συνυπολογίσεις τους αναπληρωματικούς και τους μετανάστες) και στο τέλος νικάν (σχεδόν) πάντα οι αστοί.
Η Ελλάδα είναι μια όμορφη χώρα με ένα λαό που προτιμά να βλέπει survivor, χαβαλεδιάζοντας με έναν πρώην ποδοσφαιριστή (που ήταν πρώην προτού τελειώσει τυπικά την καριέρα του) παρά τσου-λου και το ιστορικό Μπάρτσα-Παρί.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα σύντομο ανέκδοτο, όπου η κλήρωση των ημιτελικών του Κυπέλλου με την εμπορική τετράδα (ΠΟΚ και ΠΑΟΚ, ένα γράμμα αλλάζει μόνο) αναβλήθηκε λόγω τηλεφωνήματος για τοποθέτηση βόμβας (χωρίς να αναλάβει την πολιτική ευθύνη κάποιο στέλεχος της ΝΔ, αυτή τη φορά), και βασικά για να μην επισκιάσει την κλήρωση των προημιτελικών του Τσου-Λου, την ίδια μέρα. Όπου η Ρεάλ είχε δύσκολο ζευγάρωμα για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια (οι φούρνοι που γκρεμίστηκαν στο ενδιάμεσο είναι σαφώς περισσότεροι).

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση από την περιβόητη συνέντευξη του Αλεξανδρή -που τον μάθαμε Αλέκο, θυμίζοντας λίγο τον Αλεξανδράκη, αλλά τον φωνάζουν Αλέξη, που ταιριάζει περισσότερο και στο συμβολισμό του πράγματος) για τον πρωταθλητισμό και τις πάση θυσία νίκες, για τις οποίες θα μπορούσε να πει ψέματα και στο παιδί του. Ή το αμίμητο "εντάξει, εγώ πέφτω, εσύ πρέπει να το δώσεις;" προς τους διαιτητές και τα πέναλτι που κέρδιζε.
Η νίκη με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, που βάζει πάνω από όλα (θέαμα, αξίες, ευ αγωνίζεσθαι) το αποτέλεσμα, είναι ο κανόνας στο σύγχρονο, εμπορευματοποιημένο αθλητισμό, και αυτό φυσικά δεν περιορίζεται στα ελληνικά σύνορα.



Ο Αλεξανδρής καταφέρνει όμως να συμπυκνώσει σε μια συνέντευξη το φαινόμενο ΠαΣοΚ και τη λογική του νεοέλληνα (που είναι κάτι ευρύτερο από τη λογική του γάβρου ή του μέσου οπαδού). Το "εγώ πέφτω, εσύ γιατί το δίνεις;" κυκλοφορεί στην κοινωνία σε διάφορες παραλλαγές και μπορεί να σημαίνει τα πάντα και τα αντίθετά τους. Πχ, εντάξει εγώ παρανομώ, αλλά εσύ γιατί το σφυρίζεις και δεν κάνεις τα στραβά μάτια;

Ο Αλεξανδρής λέει πολλά, ενδιαφέροντα και μη. Καταφέρνει πάντως να είναι τίμιος και ειλικρινής Πασόκος, σε αντίθεση με πολλούς επικριτές του, που πέφτουν από τα σύννεφα με όσα λέει και περιμένουν να πάρουν πέναλτι.
Αλλά και η (αστική) υποκρισία ΠαΣοΚ είναι. Όπως και η ντεμέκ αντιπολίτευση του ΠαΣοΚ, που είναι κι αυτή αθάνατη πασοκιά, όπως η κριτική των σοκαρισμένων στον Αλεξανδρή.

Εν τω μεταξύ, ένας άλλος Αλέξης ετοιμάζεται να συνδέσει το όνομά του με το γήπεδο της ΑΕΚ και του ΠΑΟ, (αν και το πιο σωστό θα ήταν να τις αναφέρουμε ως ΠΑΕ και να μιλάμε για τα γήπεδα του Αλαφούζου και του Μελισσανίδη). Έχει έτσι την ευκαιρία να αποτινάξει τις... αντιπολιτευτικές εξαλλοσύνες του πρόσφατου παρελθόντος και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τους κορμοράνους του Βοτανικού -αν δεν κάνω λάθος, αυτοί που ανέδειξαν την ιστορία τότε δεν έχουν απομακρυνθεί πολιτικά από το Σύριζα.

Στη μία περίπτωση, είναι ενδιαφέρον πως τα σχέδια της κυβέρνησης για το Γουδί και τη Λεωφόρο "διέρρευσαν" και δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδας του Μπόμπολα, Έθνος και Goal News, (με ένα πρωτοσέλιδο που παρέπεμπε ευθέως στο "λεφτά υπάρχουν").

Κάπως αλλιώς ήθελαν να το πουν, αλλά...

Ας μην ξεχνάμε βέβαια το σανό πως ο Σύριζα χτυπάνε τα συμφέροντα, για αυτό τον χτυπάνε κανάλια, μεγαλοεκδότες, μονοπώλια, κοκ.

Στην άλλη περίπτωση, η κυβέρνηση θεωρεί πιο βολικό να φορτώσει τις ευθύνες στον "αδιάλλακτο δήμαρχο" που πήγε με τη ΛαΕ και θέτει απλώς κάποιες προϋποθέσεις, χωρίς να αντιτίθεται από θέση αρχής στην κατασκευή του γηπέδου. Αλλά το παιχνίδι χοντραίνει με το στρατό του Μελισσανίδη να στοχοποιεί με τραμπούκικες μεθόδους μια κατάληψη και γενικώς οποιονδήποτε δεν ευθυγραμμίζεται με το αφεντικό (του ΟΠΑΠ μεταξύ άλλων, που ο Σύριζα θα τον επανακρατικ... όχι, δεν μπορώ να το γράψω χωρίς να με πιάσουν τα γέλια) και δεν προσκυνά τον "τίγρη" και το όραμα για την Αγιασοφιά.

Οι περισσότεροι ΑΕΚτζήδες τσιμπάνε το τυράκι και συμμετείχαν μαζικά στο συλλαλητήριο, για να περάσει το σχέδιο του Μελισσανίδη για την κατασκευή του γηπέδου. Η αστυνομία έκλεισε το δρόμο στους αναρχικούς, που οργάνωσαν δική τους συγκέντρωση από το κέντρο, αλλά τους εμπόδισαν να φτάσουν στη Φιλαδέλφεια. Και η Κόντρα κλιμακώνεται, με ορισμένα παράπλευρα φαιδρά επεισόδια, όπως την ντεμέκ ιδεολογική ανακοίνωση της Ορίτζιναλ -που πρέπει να ανέβηκε και στο Ιντιμίντια για λίγη ώρα- για τους αντιεξουσιαστές που δεν πρέπει να γίνονται κολαούζοι της εξουσίας και του δημάρχου -ενώ προφανώς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να είναι τσιράκια ενός μεγαλοκαπιταλιστή. Και με την "Ώρα για Σπορ" να κάνει το άσπρο-μαύρο, επιχειρώντας να στήσει ένα ψεύτικο σκηνικό τρομοκράτησης των αθώων πολιτών που θέλουν το γήπεδο από τους κακούς κουκουλοφόρους.

Η προσφυγιά διώκεται παντού

Σε κάθε περίπτωση, είναι εντυπωσιακό πόσο βαθιά έχει εμποτιστεί η λεγόμενη κοινή γνώμη (μια κοινή, μια πόρνη) από τα κυρίαρχα ιδεολογήματα, που εκφράζονται ανάγλυφα στο γηπεδικό ζήτημα κάθε ΠΑΕ.

Πώς έχουν τα πράγματα;
Οι μεγαλοκαπιταλιστές περιμένουν ζεστό κρατικό παραδάκι και καταπάτηση κάθε περιβαλλοντικού κανόνα, για να κατασκευαστούν τα γήπεδα κι οι παράπλευρες επιχειρηματικές δραστηριότητες, που θα εκτοξεύσουν τα κέρδη τους, ενώ χρησιμοποιούν τους οπαδούς ως μοχλό πίεσης για τα ιδιωτικά τους συμφέροντα.

Πώς παρουσιάζονται στην πράξη;
Οι καπιταλιστές έχουν τολμηρά σχέδια για επενδύσεις, που θα φέρουν θέσεις εργασίας κι ανάπτυξη, αλλά βρίσκουν μια σειρά γραφειοκρατικά εμπόδια από τον αρτηριοσκληρωτικό κρατικό μηχανισμό (που δε βγάζει τσακ-μπαμ τις άδειες) από αντίπαλα συμφέροντα (δηλ καπιταλιστές ανταγωνιστές) και τους πληρωμένους υπαλλήλους τους, που εξυπηρετούν κάποιες συντεχνίες.
Ακόμα κι η ευθυγράμμιση του Σύριζα με τα σχέδια των ΠΑΕ ερμηνεύεται ως προεκλογικό τρικ (που δεν αποκλείεται όντως να είναι) κι όχι ως πλήρες ξεπούλημα και ξεμασκάρεμα.

Και τα μυαλά στα κάγκελα...

Υγ: σήμερα πέθανε κι ο ιστορικός εκδότης της εφημερίδας "Φως των Σπορ", Θ. Νικολαΐδης. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ουσιαστικά Αθλητική Ηχώ, πρόκειται για την παλιότερη ελληνική αθλητική εφημερίδα, που αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί στο ταμπλόιντ σχήμα, τα αισθητικά δεδομένα και τις αλλαγές στο σύγχρονο Τύπο (κάτι που γίνεται αντιληπτό με μια απλή ματιά στο πρωτοσέλιδο, που χρειάζεσαι πέντε λεπτά για να το διαβάσεις ολόκληρο) και πολύ καλά κάνει.

Το Φως είναι ίσως η μοναδική εφημερίδα που αντιστέκεται με αξιοπρέπεια στη δημοσιογραφία του διαδικτύου και του copy-paste (που είναι καταδικαστική για τον Τύπο που αργοπεθαίνει ούτως ή άλλως). Και προπαντός είναι εφημερίδα που ποτέ δεν έκρυψε την ταυτότητά της και δεν πούλησε "αντικειμενικότητα" και "ουδετερότητα", αλλά απέχει έτη φωτός (των σπορ) από τη νοοτροπία του νεο-γάβρου (κατά το νεοέλληνας) και δεν προσβάλλει τον αναγνώστη της, ανεξάρτητα από οπαδικές προτιμήσεις (ακόμα κι όταν είχε Νικολακόπουλο και Γαβαθιώτη στις τάξεις της).

Σε δέκα μέρες

(που δε συγκλόνισαν τον κόσμο)

Αγαπητό ημερολόγιο,

όχι πως δε συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά κινούμαστε ακόμα σε ύστερους εορταστικούς ρυθμούς, γι' αυτό θα σου γράψω σε αντίστοιχα ελαφρύ κλίμα τα αθλητικο-πολιτικά συμπεράσματα ενός μπασκετικού διημέρου.

Θα μου πεις, έλα μωρέ τώρα, ποιο μπάσκετ και ποια Στικούδη; Και θα σου πω, τουλάχιστον το ελληνικό μπάσκετ υπάρχει στον ευρωπαϊκό χάρτη, σε αντίθεση πχ με τη Στικούδη και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα συνεχίσεις τον εσωτερικό μου μονόλογο, ρωτώντας γιατί να ασχολούμαστε γενικά με το μπάσκετ, παθητικά, ως θεατές, αντί να βγούμε όλοι στους δρόμους και τα ανοιχτά γηπεδάκια, κι ας έχει κρύο αυτές τις μέρες. Θα σου απαντήσω σαφώς πως αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Προχωράμε στην επόμενη.

Χτες έπαιζαν για την Α1 ΑΕΚ-Άρης, σε έναν άτυπο (ημι)τελικό για την τρίτη θέση της κανονικής περιόδου, και προχτές, στην Ευρωλίγκα, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός (που αρνιέμαι να τον γράψω ΠΑΟ Superfoods, όπως αρνιέμαι-αρνιέμαι-αρνιέμαι να πω την Α1 Basket League Σκρατς, Στοίχημαν και τρέχα-γύρευε. Όπως οι Βάσκοι, που άλλαζαν σχεδόν κάθε χρόνο όνομα, αλλά κρατούσαν τη χάρη και τελικά καταστάλαξαν στο δικό τους: Μπασκόνια). Έπαιζαν δηλαδή οι τέσσερις κορυφαίες ομάδες στην Ελλάδα, που θα ξαναπαίξουν μεταξύ τους σε δέκα μέρες για τους ημιτελικούς του Κυπέλλου.

Αλλά εν αρχή ην η επέλαση του χιονιά, που στην πρωτεύουσα ειδικά, ήταν ένα μικρό ανέκδοτο και τον αποδομήσαμε με γκοσινικούς όρους και φράσεις από το μικρό Νικόλα, μαζί με ένα βόρειο σφο "καλο"φαγά.
-Επέλαση ή όχι, πάντως κρύο δεν κάνει, είπε ο Κλοτέρ και πήγε τιμωρία στη γωνία, όπως κάθε φορά που σηκώνεται να πει μάθημα.
Αν και το βασικό πρόβλημα ξεκίνησε από μια νιφάδα που ήθελε να κάνει μόνη της τη χιονόπτωση, όπως ο Αλσέστ το πλήθος.
Και τέλος πάντων, κανείς δεν τα βάζει ατιμώρητα με την Παρέα των Εκδικητών και το χιονιά της Αθήνας.
Αχ Αθήνα του χιονιά...

Το πρόβλημα με την Αθήνα δεν είναι το τσουχτερό κρύο της (γελάει ο κόσμος, εκτός κι αν μιλάμε για πρόσφυγες και άστεγους), αλλά τα σπίτια και οι κλειστοί χώροι που δε θερμαίνονται. Κανονικά, αντί για "χρόνια πολλά" κι άλλα τέτοια κοινότυπα αυτές τις μέρες, πρέπει να ευχόμαστε "θέρμανση πάνω απ' όλα", "να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας", κτλ. Κάποιοι φίλοι βγαίνουν κάθε μέρα από το κρύο σπίτι τους, για καφέ, μπραντς, τάβλι κι ό,τι ήθελε προκύψει, με βασικό σκοπό να ζεσταθούνε -όπως οι γέροι πηγαίνουν το καλοκαίρι στα ΚΑΠΗ και τις δημόσιες υπηρεσίες, που κλιματίζονται.

Αλλά έτσι παίζεις με τις πιθανότητες. Που μπορεί να είναι κι εις βάρος σου, όταν πχ ακόμα και το κλειστό του ΟΑΚΑ (που το ονόμασαν "Νίκος Γκάλης" χωρίς κανένα λόγο) δεν έχει θέρμανση. Μα είναι τρελοί αυτοί οι χαμουτζήδες. Κι έτσι οι δυο ομάδες βαρούσαν στο γάμο του καραγκιόζη, μέχρι να ζεσταθούν και να πάρουν μπρος (η ΑΕΚ πχ είχε 46 πόντους στο ημίχρονο, αλλά μονάχα δύο, στο πρώτο τετράλεπτο.

Το άλλο πρόβλημα. όταν πηγαίνεις γήπεδο, είναι πώς να αποφύγεις το φακέλωμα, την κάρτα πολίτη, ΑΜΚΑ, ιστορίες και δε συμμαζεύεται. Εκτός κι αν πέσεις πάνω σε κάποιο μέλος της Ορίτζιναλ, που σου δίνει "δικό της" εισιτήριο, πέντε ευρώ, χωρίς ουρές και διαπιστεύσεις, πας και κάθεσαι όπου θες. Και μένεις με την απορία αν τα έδωσες σε έναν πολιτικοποιημένο σύνδεσμο (το όνομα θα μπορούσε να παραπέμπει στους "δικούς μας" αυθεντικούς "τρου" κουκουέδες), με ανησυχίες και σωστή θέση ενάντια στο φακέλωμα. Ή σε μια οπαδική μαφία, που βγάζει μεροκάματο για τα κεφάλια της, κι έχει γίνει κολαούζος του Μελισσανίδη στο θέμα του γηπέδου στη Φιλαδέλφεια.
Αν και το ένα δεν αποκλείει το άλλο, απαραίτητα.

Γενικά η ΑΕΚ είναι μια ιδιαίτερη, μπερδεμένη περίπτωση συλλόγου και λαού. Που τιμά τις ρίζες του με τη δωρεάν κερκίδα για τα προσφυγόπουλα (ή το 99', το φιλικό με την Παρτιζάν στο Βελιγράδι), αλλά κάνει ένα μικρό χαμό με κροτίδες και καπνογόνα, για να νιώσουν τα προσφυγάκια σαν το σπίτι τους (την πατρίδα τους) και να βάλει τα κλάματα ένας άλλος μπόμπιρας, που καθόταν πίσω μας. Έξω οι οικογένειες από το γήπεδο, που λέει κι ένα σύνθημα στην Τούμπα.

Που μπορεί να έχει ωραία κερκίδα, παλμό, ωραία συνθήματα, Ζαραλίκο στο μικρόφωνο, κτλ, αλλά να την πέσει στην κόρη του Αμερικάνου. Κι έχει τεράστιο άχτι στους Αρειανούς, λόγω Ξηροκώστα (που ζει κάθε χρόνο γι' αυτό το παιχνίδι), αντί να τα βάλουν πρωτίστως με την αστυνομία, που τους στρίμωξε υπεράριθμους σε μια μικρή θύρα στο Χαριλάου, για να ποδοπατηθούν με μαθηματική, νομοτελειακή ακρίβεια.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, έπαιζαν δύο ομάδες με πολύ διαφορετική φιλοσοφία (σα να λέμε υλιστές εναντίον ιδεαλιστών, αλλά καμία σχέση). Όπου ο Άρης δεν αλλάζει ποτέ και για κανένα λόγο τους ξένους του (ακόμα και αν φύγουν από μόνοι τους, όπως ο Μαρμπλ) ποντάροντας στην ομοιογένεια. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζουν, άλλαξε εσύ.

Ενώ η ΑΕΚ αλλάζει σχεδόν κάθε εβδομάδα (Ελονού, Μακ Γκραθ) λες και περιμένει να της κάτσει το Τζόκερ. Τα πάντα ρει, πλην του προπονητή της, αν και έχει μαλώσει με τους πάντες, στο βαθμό που μετά τον αγώνα να δηλώνει μεταξύ σοβαρού κι αστείου για το μαυρισμένο μάτι του Ούκιτς (που τα έβαζε όλα κι έπαιζε καλύτερα έτσι): "δεν το έκανα εγώ".

Κι ίσως να ήταν ευκαιρία να τον τελειώσουμε το Σάββατο το βράδυ (εμείς θα ξαναφέρουμε τον Αναστασιάδη) αλλά μετά το 29-30 δεν υπήρχαμε στο γήπεδο. Κι έτσι τώρα μένει η ρεβάνς για το Κύπελλο, την άλλη βδομάδα, κι η πρόκριση στον τελικό. Αν και κανείς δε μοιάζει έτοιμος-ικανός για την υπέρβαση, να σπάσει δηλ το δίδυμο των αιωνίων.

Εκεί όπου τα κόζια άλλαξαν κι ο Ολυμπιακός έχει πάρει τον αέρα του ΠΑΟ, με έξι σερί νίκες. Κι αυτό είναι το μόνο σημαντικό που μένει στο τέλος, σε μια διοργάνωση-μαραθώνιο, 30 αγωνιστικές, όπου όλοι μπορούν να κερδίσουν τους πάντες (ακόμα και την ΤΣΣΚΑ που έχει τρεις σερί ήττες) και να καλύψουν ένα στραβοπάτημα. Όχι όμως και τους τραυματισμούς των παικτών τους, που δίνουν δυο και τρεις αγώνες κάθε βδομάδα, και πέφτουν σαν τα κοτόπουλα, στο βωμό του νέου συστήματος της Ευρωλίγκα, που ζήλεψε το ΝΒΑ.

Όσο για τον ΠΑΟ είχε 15 κλεψίματα, εξουδετερωμένα τα βασικά ατού του αντιπάλου (Σπανούλη, Πρίντεζη, Λοτζέσκι), σούπερ δίδυμο Τζέιμς-Ρίβερς... Αλλά δεν είχε ομάδα και Έλληνες να μιλήσουν στα δύσκολα. Ούτε καν τον (γεια-σου) Παππά...
Ούτε καν τον Μπουρούση, που προβλημάτισε με την απόδοσή του και την... ωριμότητά του, όταν τον πίκαρε το κοινό του ΣΕΦ κι αυτός δε γύρισε να τους πει: σε δέκα μέρες...



Στο φινάλε της σημερινής ανάρτησης, μπορείτε να δείτε μια αγιογραφία του Καίσαρη για τον πεθερό του Μπουρούση, το Μάκαρο Ψωμιάδη -δικαίως ακούει τα σχολιανά του στα σχόλια από κάτω, χωρίς να υπολογίσει ο άτιμος αυτούς που τον θεωρούνε κομμουνιστή.

Και κάτι που γράφτηκε ένα χρόνο πριν, σε μια σελίδα ερασιτεχνών (που αγαπάνε δηλ την τέχνη και αυτό που κάνουν) για την κοινωνική διάσταση του φαινόμενου Αντετοκούμπο. Ο οποίος πάει καρφί για το All Star Game στο ΝΒΑ, κι είναι πίσω (μόνο) από το Λεμπρόν Τζέιμς, στους "κοντούς" της Ανατολής. Ναι, αλλά δεν έφτασε ακόμα τις ψήφους των φασισταριών της ΧΑ στις εκλογές. Ρε λες τελικά να τους ψηφίζουν κι αυτούς bot (ψεύτικοι λογαριασμοί, μηχανές), σαν τον Πατσούλια;

Μεταγραφικό πατατάκι

Η ολοκλήρωση του προεκλογικού μεταγραφικού παζαριού κι η συμπλήρωση-παρουσίαση των ψηφοδελτίων στις αρχές της βδομάδας, μας δίνει το έναυσμα για ένα μικρό αφιέρωμα στις πιο ηχηρές μετακινήσεις, τα μεγαλύτερα μεταγραφικά αποκτήματα του ιανουαρίου, και τα σενάρια, που ναι μεν δεν ευοδώθηκαν, αλλά έριξαν το σπόρο για την επόμενη φορά.

Αυτές που έγιναν

Ραχήλ μακρή, από τους ανελ στο σύριζα. Στο παραένα της προθεσμίας, με προσωπική παρέμβαση του προέδρου αλέξη. Πρόεδρε-πρόεδρε, σε παρακαλώ, φέρε και ροναλντίνιο στο συνασπισμό.

Αλλά όχι. Αντί για ροναλντίνιο, έφερε τσουκαλά. Όχι της θύρας επτά, αλλά ο σημιτάνθρωπος. Που ήρθε πακέτο με το σύνθημα του σημιτικού πασόκ: το μέλλον ξεκίνησε.

Δυναμικά παρενέβη ο πρόεδρας αλέξης και στη μεταγραφή παραστατίδη, πατάσσοντας δημοκρατικά την κλίκα-ανταρσία των στελεχών της τοπικής ομάδας, που απειλούσαν με μαζική παραίτηση. Εδώ όμως είμαστε μελλοκυβερνώσα αριστερά, ένα βήμα πριν τον τίτλο, όχι η κορίνθιανς του σόκρατες, με ιστορίες αμεσοδημοκρατίας.

Ο πρόεδρος ενίσχυσε επίσης καίρια τη δεξιά, πασοκική γραμμή με δυνατό όνομα, θοδώρα τζάκρη, τρία στα τρία μνημόνια χλατσωτά. Και για αντίβαρο στα μάτια του κόσμου (που βαραίνουν εύκολα και δεν ανοίγουν, για να αντικρίσουν την αλήθεια κατάματα), η αριστερή μεταγραφή του πρώην μέλους του κκε στη λάρισα, που δεν τον άφηναν να κάνει διευθυντική καριέρα.

Στο μεσαίο χώρο (μακριά από άκρα, εστίες κι ενδιαφέρουσες φάσεις), τα κεντρώα κόμματα παίζουν αδιάφορα πασούλες μεταξύ τους τα στελέχη τους, με τους τατσό, ψαριανό και λυκούδη να καταλήγουν στο ποτάμι, για να κολυμπήσουν έρποντας προς την επανεκλογή τους.

Ενώ η νδ κλέβει τις εντυπώσεις από το σύριζα (που πήρε το πολύ χαρτί και σε λίγο θα αρχίσει να δίνει δανεικούς σε παραρτήματα), με τον αντιμνημονιακό οικονόμου –που αντίθετα με την τζάκρη, ποτέ δεν ψήφισε κάποιο μνημόνιο- και την άντζελα γκερέκου, που πήγε να το παίξει δίπορτο, σα ντι στέφανο και περσεφόνη των φτωχών, αλλά φοβήθηκε την τιμωρία της ουεφα και επέλεξε το κόμμα που της δίνει πιο πολλές πιθανότητες να εκλεγεί.

Τελευταίος αλλά καλύτερος στη σχετική λίστα ο αλέκος που ενώθηκε κι επισήμως με την ανταρσυα (με το ψευδώνυμο σχέδιο β’), αν και κάποιοι μειοψηφούντες αντάρτες αντιδρούσαν σαν παοκτζήδες στην επιστροφή του σαλπιγγίδη.

Αυτές που τελικά δεν έγιναν

Η ραχήλ μακρή στην ανταρσυα. Την οποία χρησιμοποίησε έξυπνα όμως, όπως οι μάνατζερ των παικτών παρουσιάζουν υποτιθέμενες, φουσκωμένες προτάσεις ανταγωνιστών, για να κλείσουν καλύτερη συμφωνία για τον πελάτη τους.

Ο χάρρυ κλυνν, παλιός πρόεδρος του απόλλωνα καλαμαριάς και της επαε, στο σύριζα. Είχαν κλείσει λέει συμφωνία κυρίων να κατέβει αλλού, όμως ο λόγος του σύριζα είναι (κοινωνικό) συμβόλαιο. Και αυτό δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στις προεκλογικές κολεγιές, για να το διαπιστώσει.

Η γιαταγάνα στο σύριζα, αν και ο (μικρο)αστικός μύθος λέει πως είχε πάει μες στις γιορτές, μόνη της, απρόσκλητη, στην κουμουνδούρου, για να πιει ένα κρασί και να ευχηθεί στον πρόεδρο. Στην υγειά του κορόιδου.

Ο χατζημαρκάκης στη νδ για το μεγάλο νεοφιλελεύθερο μέτωπο, γιατί κατά το παρελθόν είχε αναφερθεί απαξιωτικά στο βασιλιά ήλιο, κώστα καραμανλή το νεότερο, όπως δηλ ο καραγκούνης και ο κυργιάκος κάποτε για τη διοίκηση του παναθηναϊκού.

Ο αλαβάνος στην ανταρσυα. Καταφέρνει να είναι και στις δύο κατηγορίες, καθώς ναι μεν έκλεισε τη μεταγραφή του, αλλά δε συμπεριλήφθηκε στα ψηφοδέλτια της μαρς (για να γλυκάνει λίγο το χάπι στους διαφωνούντες), και έτσι δεν αποκτά άμεσα δικαίωμα συμμετοχής. Δεν πειράζει όμως, γιατί βλέπει σε βάθος χρόνου μετά τις εκλογές κι είναι επένδυση με προοπτική.

Ο παντελίδης στη νδ, όπως ακουγόταν για αρκετές μέρες. Κρίμα από μία άποψη, γιατί ταιριάζετε σου λέω. Εκτός κι αν ήταν να πάει στην χρυσή αυγή –ακόμα καλύτερα. Φίδι είσαι δε θα αλλάξεις.

Ο μίμης ανδρουλάκης στο σύριζα. Η μεταμέλειά του προς το τέλος της κυβερνητικής θητείας δεν ήταν έγκαιρη, για να είναι τουλάχιστον αληθοφανής. Αλλά τα σκουλήκια του πασόκ ποτέ δεν χάνονται.

Ο καζάκης με τους ανελ. Για να τους δώσει τα δεκαδικά που τους λείπουν για να μπουν στη βουλή, να γίνει κι ο ίδιος βουλευτής, να κόψουν την αυτοδυναμία από το σύριζα, με τον οποίο θα συνεργαστούν για να μην εκτροχιαστεί το (κόκκινο) τρένο, και να περιμένει κάποιο υπουργείο. Ο δρόμος ενός φυρερίσκου προς την εξουσία.

Και η δεκάδα συμπληρώνεται με τον χαλασμένο αρραβώνα του βαλιανάτου με το ποτάμι και του πρώην χρυσαυγίτη στάθη μπούκουρα με τους πάντες, που τον άφησαν στην άκρη σα μεταμελημένη στυμμένη λεμονόκουπα.

Παραμένοντας στο ίδιο αθλητικό κλίμα, μπορούμε επίσης να σημειώσουμε.
Τις απειλές του σαββίδη για αποχώρηση από το πρωτάθλημα (ου μην και από την ευρωζώνη).

Το οφσάιντ στο γκολ του νικόλα από το σποτάκι της νδ, και τον παιδεραστή που τους κόβει την μπάλα, για να τους πει κλισέ ανοησίες. Και οι καραμέλες κύριε;

Το σλόγκαν της νδ «ψηφίζουμε για να χτίσουμε». Και η έμφαση στο ίδιο σποτάκι «φτιάχνουμε γήπεδο στην χώρα, για να παίξει μπάλα», που παραπέμπει ευθέως στην αεκ και τη νέα φιλαδέλφεια.

Τους λεονταρισμούς του συριζαίου φίλη για το μελισσανίδη, ενώ ο προϋπολογισμός της δούρου του παραδίνει ζεστό κρατικό χρήμα, είκοσι εκατομμύρια ευρώ.

Τις σαφείς θέσεις του σύριζα σχετικά με το γήπεδο, που συμπυκνώνονται πολύ καλά σε αυτό το σκίτσο του πάνου ζάχαρη.

Του Πάνου Ζάχαρη

Τη συνάντηση του τσίπρα με τους παλαίμαχους της αεκ, και την ατάκα του μανωλά προς τον τσίπρα: εδώ πρόεδρε, δεν μπορείς να κάνεις ζάφτι το βασιλόπουλο και θα τα βάλεις με τη μέρκελ; Που είναι παραλλαγή μιας παλιότερης πετυχημένης ατάκας: εδώ δεν μπορείτε να διαγράψετε τον τάδε και θέλετε να διαγράψετε το δημόσιο χρέος;

Κλείνουμε με τη συνέντευξη με το ποταμίσιο πολιτικό ον γιώργο μαυρωτά και την αφοπλιστική του ειλικρίνεια στην ερώτηση για το ιδεολογικό του στίγμα.

-Αν σε ρωτούσε κάποιος που περίπου κινείσαι ιδεολογικά, τι θα του απαντούσες;
-Είμαι σοσιαλφιλελεύθερος. Από το πρώτο συνθετικό παίρνω την ανθρωποκεντρική προσέγγιση κι από το δεύτερο την ελευθερία της δημιουργίας.

Λίγο πιο κάτω αναφέρεται και στην ανάγκη ανανέωσης της κοε (πόση ακόμα;), αλλά δυστυχώς εννοεί την κολυμβητική ομοσπονδία και όχι τους πάλαι ποτέ μαοϊκούς.

Υγ: σε αυτό το σύνδεσμο μπορείτε να δείτε όλους τους υποψήφιους των κομμάτων, που προέρχονται από τον χώρο του αθλητισμού.

Σταλινικοί και μενσεβίκοι

…η γη αυτή δε σας ανήκει

Ανασκόπηση της εβδομάδας

Παίρνοντας σκυτάλη από τη νέα στήλη του κυριακάτικου ρίζου με την ανασκόπηση των γεγονότων, συνεχίζουμε από εκεί που το άφησε, με μια ενδεικτική σταχυολόγηση χαρακτηριστικών στιγμών της εβδομάδας που φτάνει στο τέλος της.

Υπάρχει μια άποψη πως το κκε είναι σαν την ήβη και το σλόγκαν της διαφήμισης: ο καθένας κρύβει λίγο μέσα του. Κατά βάθος δηλ πολύς κόσμος είναι κουκουέ χωρίς να το ξέρει κι είναι απλώς θέμα χρόνου να το ανακαλύψει. Ως τότε φαίνεται μόνο σε κάποια πράγματα που λέει ή κάνει ασυνείδητα, με μια ιδιότυπη πρωτοπόρα ασυνειδησία. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις πως υπάρχουν τόσοι σταλινικοί γύρω μας το τελευταίο διάστημα να κυριαρχούν στα κοινά και την πολιτική ζωή της χώρας;

Από την κουμουνδούρου ως την παιανία όλη η αττική γη μια σοβιετία.

Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη που κάνει λόγο για ιδεολογική ηγεμονία του τροτσκισμού στο δημόσιο λόγο -πέρα από το κκε (που ως γνωστόν κάνει τροτσκιστική στροφή στην καριέρα του, ενώ πριν έκανε νέο-σταλινική στροφή και τώρα ετοιμάζεται να μπει στην παραμπόλικα της μόντζα για να ‘ρθει το τέλος). Μόνο οι τροτσκιστές έχουν το χάρισμα να ανακαλύπτουν παντού σταλινικό δάχτυλο.

Σταλινικό έλεγαν το νικήτα (δεν ξεγελιούνται αυτοί με το εικοστό συνέδριο), σταλινικό καθεστώς τη σοβιετία επί μπρέζνιεφ, σταλινικοί ήταν και όσοι διαφωνούσαν με τους ρυθμούς της περεστρόικα και εμπόδιζαν την «αντιγραφειοκρατική επανάσταση ενάντια στο σταλινικό θερμιδώρ» όπως είχαν γράψει κάποια φωτεινά τροτσκιστικά μυαλά εκείνη την εποχή. Τόσους σταλινικούς από τη γκλάσνοστ είχαμε να δούμε…

Συν τοις άλλοις οι τροτσκιστές έχουν ένα ακόμα συγκριτικό πλεονέκτημα, γιατί πιάνονταν από το παλιό σύνθημα «οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μία χώρα» -στο οποίο βάζουν πονηρά το «μόνο» [μία], σα να μιλάμε για μια (φρ)ουτοπία. Και εγώ με τη σειρά μου προσθέτω πως δε μιλάμε για μια τυχαία, οποιαδήποτε χώρα, αλλά για τη ρωσία που καταλάμβανε το ένα έκτο της υφηλίου και είχε πλούσιο υπέδαφος. (Μόνο) μία αλλά λέων –όχι όμως τρότσκι.

Οι τροτσκιστές λοιπόν πιάνονταν από αυτό το σύνθημα, για να εξισώσουν τους σταλινικούς με τους μενσεβίκους (τρέχα γύρευε πώς, αλλά ας μείνουμε με αυτό το κρατούμενο της ταύτισης). Με τον ίδιο περίπου τρόπο (από την ανάποδη) που εξισώνουν τα νέα πχ τους σύγχρονους μενσεβίκους με το σφο με το μουστάκι.

Έχει δηλ ο αλέξης τις ικανότητες και το εκτόπισμα του στάλιν; Πολύ θα το ‘θελε… Έχει όμως το λαφαζάνη για «αριστερή αντιπολίτευση» της εποχής μας. Με την ιστορία να επαναλαμβάνεται ως φάρσα και τραγωδία μαζί.

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως το συγκρότημα λαμπράκη βάζει στο στόχαστρο τον αλέξη και τον τσουβαλιάζει με το στάλιν, για να του πλήξει το προφίλ του ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης, που γίνεται βορά στις «νεοσταλινικές ύαινες» που τον περιστοιχίζουν στο κόμμα του.

Στην πραγματικότητα η σκοπιμότητα της ταύτισης έχει τον ακριβώς αντίθετο στόχο. Να ταυτίσει στις συνειδήσεις μας το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και την κομμουνιστική προοπτική γενικότερα με τις κωλοτούμπες και το νερόβραστο πολιτικό λόγο του σύριζα, για να έχει μια σοσιαλδημοκρατική εφεδρεία ενσωμάτωσης της διογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας.

Το ρεπορτάζ του δολ συνεχίζει λέγοντας πως ο αλέξης τρέφει μεγάλη εκτίμηση μεταξύ άλλων για τη σκέψη του μάο, το λένιν, τον τσε (πριν μας προσγειώσει με ρούζβελτ). Εντάξει αυτός μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει, σα να διαλέγει απ’ τον μπουφέ της ιστορίας το αγαπημένο του ποτό ή ξέρω 'γω μια μάρκα απορρυπαντικού. Το θέμα είναι τι άποψη θα είχαν αυτοί για τον αλέξη, αν μπορούσαν υποθετικά να το γνωρίσουν, κι αν θα ήταν αμοιβαία αυτή η εκτίμηση.

Κι ο τσώρτσιλ εξάλλου θαύμαζε το σύντροφο με το μουστάκι και τις ικανότητές του, αλλά δύσκολα θα τον κατατάσσαμε στους σταλινικούς για αυτό το λόγο.

Δηλ εμείς αποδεχόμαστε τον όρο; Όχι ακριβώς, γιατί το θεωρούμε κάπως αντι-επιστημονικό. Σε τι συνίσταται δηλ ο σταλινισμός ως έννοια, για να ορίσουμε αντίστοιχα και το σταλινικό; Είναι τιμή μας όμως να μας αποκαλεί έτσι ο αντίπαλος και να μας το απευθύνει σα ρετσινιά, γιατί υπερασπιζόμαστε την προσφορά του στάλιν, που στοιχειώνει ακόμα τον ύπνο της αστικής τάξης.

Θυμάμαι επίσης μια φράση του πετρόπουλου, που ήταν καλεσμένος της ελληνοφρένειας να μιλήσει για το ζαχαριάδη και είπε πως εκείνα τα χρόνια όλοι ήταν (ή όλοι θα ήμασταν) σταλινικοί.

Και όλοι ήταν –ή τουλάχιστον δήλωναν- κομμουνιστές. Ακόμα κι ο νικήτας.

Σήμερα που τα κόζια έχουν αλλάξει κι επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία, οι κόκκινες προβιές είναι περιττές και όλοι είναι αντικομμουνιστές ως το μεδούλι –και για αυτό ακριβώς αντισταλινικοί. Σήμερα «ρετσινιά» δεν είναι μόνο να είσαι σταλινικός, αλλά και (κολλημένος, παρωχημένος) κομμουνιστής. Κι οι πιο πολλοί εξ αυτών έχουν γίνει ιδρυτικά μέλη σε αυτό ακριβώς το κλαμπ που λέει πως ήθελε να αποφύγει ο παύλος χρήμας: των πρώην κομμουνιστών που έγιναν κομμουνιστές.

Αυτοί συνήθως γίνονται κι οι χειρότεροι αντικομμουνιστές. Κι είναι σαφώς περισσότεροι από όσους πέρασαν αντίστροφα το ρουβίκωνα κι ήρθαν στο δικό μας στρατόπεδο, ιδίως αφότου ερρίφθη ο κύβος και το τείχος του βερολίνου. (Τώρα πλέον η μόνη θεαματική απόδραση είναι κάθε τόσο, όταν περνάει κάποιος το τείχος της αστικής σκέψης και συστρατεύεται με τους κομμουνιστές).

Τέτοια πρέπει να ήταν κι η περίπτωση του δημοσιογράφου χρήστου θεοχαράτου, που έφυγε μες στη βδομάδα και είχε κατέβει υποψήφιος –μία και μοναδική φορά αν δεν κάνω λάθος- με το κόμμα στις εκλογές του 93’, την πιο δύσκολη κατά τη γνώμη μου εκλογική αναμέτρηση από τη μεταπολίτευση, όπου μετρούσαμε το ποσοστό και τους πραγματικούς φίλους στα δάχτυλα του ενός χεριού, μετά την κρίση του 91’. Εκεί που επιβεβαιώθηκε και η λαϊκή θυμοσοφία: άμα έχεις τέτοιους (πρώην) συντρόφους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς…

Ο θεοχαράτος άφησε πίσω του παρακαταθήκη τη δίτομη βιογραφία του χαρίλαου, που μπορεί να τη βρει κανείς πια σε πολύ προσιτή τιμή κι αποτελεί ένα πολύτιμο βοήθημα εν όψει και της διαδικασίας συγγραφής του τρίτου τόμου του δοκιμίου για την περίοδο από το 68’ ως το 91’. Ιδίως τώρα που οι κουρήδες και ο δολ, που χυδαιολογούσαν για τα κότερα του χαρίλαου, θυμήθηκαν να τους πιάσει ο πόνος για… την αποκαθήλωση του φλωράκη από τον περισσό. Παινεύουν αυτούς που πέθαναν, για να θάψουν τους ζωντανούς, όπως είχε πει κάποτε κι ο καπετάν-γιώτης.

Τη ίδια στιγμή η αεκ ετοιμάζεται να αποκτήσει ξανά δικό της γήπεδο, με το μελισσανίδη να χτίζει την επιχειρηματική του εξόρμηση πάνω στην αγιά-σοφιά και τα όνειρα των αεκτζήδων. Γι’ αυτό και οι κολαούζοι του τίγρη θέλουν να παρουσιάσουν μια εικόνα παλλαϊκού ενθουσιασμού κι ομοψυχίας σε όλο το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, χωρίς λακεδαιμόνιους να την χαλάνε.

Σε όλο; Όχι. Γιατί μια ηρωική δημοτική παράταξη, περιστοιχισμένη από νενέκους και κερκόπορτες, συνεχίζει να αντιστέκεται και να τους χαλά τη μανέστρα, με τα ενοχλητικά ερωτήματα που βάζει για το γήπεδο –έχοντας υπόψη και το αρνητικό προηγούμενο με το καραϊσκάκη. Και γίνεται στόχος του δημοσιογραφικού εσμού και μιας χυδαίας επίθεσης, με ελεεινά κείμενα σε αθλητικές ιστοσελίδες και μμε –σαν αυτό, καλή ώρα, που εύχεται ολόψυχα τη διάλυση του κόμματος.

Αν όλα αυτά γίνονταν στη σοβιετία βέβαια, η ομοψυχία –πλην λακεδαιμονίων- θα βαφτιζόταν «σταλινικά ποσοστά συμφωνίας». Η αεκ θα ήταν η ομάδα του οπαπ, κατ’ αντιστοιχία της τσεσεκά, που είναι η ομάδα του στρατού –αν και ο παλιός κρατικός οπαπ είχε αναλάβει εν είδει αγαθοεργίας, την χρηματοδότηση όλων των ποδοσφαιρικών ανώνυμων εταιριών. Και το λειτούργημα της πληρωμένης δημοσιογραφίας, με κείμενα κατά παραγγελία, θα πνίγονταν στη λογοκρισία των κομματικών οργάνων.

Χαίρε ω χαίρε ελεύθερε κόσμε, οι μελλοθάνατοι κομμουνιστές σε χαιρετούν, πριν πέσουν «στην πυρά, στην πυρά» για τις διαφωνίες τους και διαλυθούν ησύχως.

Σήμερα η εβδομάδα ολοκληρώνεται με τις εκλογές στο τεε, όπου ο σύριζα θέλει να… ανατρέψει το δικομματικό σκηνικό στους μηχανικούς. Γι’ αυτό εγκολπώνει πχ ανανήψαντες μετανοημένους πρώην πασόκους, ενώ παλιότερα είχε αναδείξει πρόεδρο του τεε τον αδερφό του αριστερού αλαβάνου, με τη στήριξη της παράταξης των νεοδημοκρατών.

Τέτοια ανατροπή από τη δευτέρα στον πρετεντέρη είχαμε να δούμε…

Μπόνους για τους απαιτητικούς αναγνώστες μια παραπομπή στο ιστολόγιο του χαρίδημου, για την ενότητα του εξωκοινοβουλίου στο τεε. Αν δεν τον έχουν λιντσάρει και αυτόν δηλαδή στο ενδιάμεσο, για τις όποιες διαφωνίες του στα του γηπέδου της αεκ.

Υγ: μετά από το νότη και την αντίφα δέσποινα, το σουξέ σύνθημα για την ενότητα της (παν)αριστεράς είναι ένα και γηπεδικό.
Όλοι μαζί, το βράδυ στη βανδή...

Οίνος ευφραίνει καρδίαν

Ξεκινάμε από την πρόταση των αριστερών οικονομολόγων, που είναι η άρτα και τα γιάννινα κατά το κοινώς λεγόμενο και θα φτάσουμε στο προκείμενο μέσω λαμίας. Μια πρόταση που ήρθε να (απο)καλύψει το μεγάλο θεωρητικό κενό της αριστεράς που σύμπασα σχεδόν συμπαρασύρθηκε πίσω τους και την υιοθέτησε.
Πλην λακεδαιμονίων φυσικά. Όχι τόσο γιατί είναι δογματικοί, αλλά γιατί έχουν δική τους πρόταση κι αν δεν τη στηρίξουν θα πέσει να τους πλακώσει, σαν σοβιετία. Η οποία πρόταση δεν είναι καρπός ετεροπροσδιορισμού, ούτε χρειάζεται να ενδυθεί με το κύρος μιας αυθεντίας. Είναι επιστημονικά επεξεργασμένη και πατάει σε πραγματικά δεδομένα.

Τα λέει καλά; Ίσως όχι. Τα έχει όλα λυμένα; Σίγουρα όχι.
Αυτό είναι όμως άλλης τάξης ζήτημα. Οπωσδήποτε σοβαρό, κι υπαρκτό σα σοσιαλισμός, όμως άλλης τάξης. Και σε κάθε περίπτωση της εργατικής, όχι της χώρας γενικά κι αόριστα.
Η πρόταση αυτή ξέρει να θέτει τα σωστά ερωτήματα. Ανάπτυξη για ποιον; Κι έξοδος απ’ την κρίση με ποιον τρόπο κι από τι σκοπιά;

Ωστόσο η πρόταση των οικονομολόγων δίνει στο εξωκοινοβούλιο τη γείωση που ποτέ δεν είχε. Και μαζί ένα ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στο (απεχθές) κουκουέ που δεν έχει θέση στο σήμερα για το (επαχθές) χρέος. Μέχρι τώρα εξέταζαν από θέσεις στρατηγικής καθαρότητας την πρόταση για τη λαϊκή εξουσία-οικονομία. Και ξαφνικά ανακάλυψαν την ήπειρο της τακτικής και του μεταβατικού προγράμματος. (Και σε θεωρητικό επίπεδο τον ζίζεκ και τον μπαντιού. Που αυτοί κι αν είναι άλλης τάξης ζήτημα).

Σε αυτό βοηθάει κι η εκλογική επιτυχία της ανταρσύα. Αλλά οι έδρες σε ένα δημοτικό συμβούλιο, ίσως και στη βουλή αργότερα (οπότε θα πρέπει να βρούμε άλλον όρο για να τους προσδιορίζουμε) είναι αυτό που ο πρόεδρος ντέμης θα έλεγε εφήμερη χαρά. Αν δεν το καταλαβαίνετε, ρωτήστε και τον χαρίδημο που είναι αεκτζής, να σας το εξηγήσει. Το ζήτημα όπως θα έλεγε κι ο κύριος βανδής (όχι ο τίτος, ο ντέμης μισούσε τον τίτο και τον πρίγκηπα του μοράβα που τους φίλησε σαν ιούδας κι έγινε βάτραχος) είναι να μεγαλώσουμε τη λίμνη. Αρκεί να μην την αποξηράνουμε από το ζωτικό της περιεχόμενο και καταλήξει σαν τη βαϊκάλη.

Το θέμα λοιπόν για τους λιμνάνθρωπους κι όλους όσους ζουν κολλημένοι στο βάλτο και ψάχνουν να βρουν τα μυστικά του για να ξεκολλήσουν, είναι να πετύχουν την σύνδεση μεταξύ τακτικής και στρατηγικής. Και πριν τα συνδέσεις στην πραγματικότητα το βασικό είναι τα παντρέψεις μέσα σου και να τα πιστέψεις. Αν δεν πειστείς εσύ ο ίδιος, πώς θα πείσεις τους άλλους; Τέτοια μαγικά, ούτε ο μάτζικ στους λέικερς δεν έκανε. Πώς βγάζει δηλ ασίστ η πρώτη στη δεύτερη;

Πριν αναμετρηθούν ως πολιτικά σχέδια με τις πρακτικές τους συνέπειες στην πραγματική ζωή, (όπου έχουν πολύ μικρή επιρροή και γι’ αυτό και το ακαταλόγιστο) πρέπει να πείσουν τον δύσκολο κόσμο του χώρου που είναι γεννημένος αμφισβητίας. Σε αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο το αίτημα της διαγραφής χρέους που αρχικά λειτούργησε ως άλλοθι διαχωρισμού από το ρεφορμισμό, μέχρι που ήρθε η επιτροπή λογιστικού ελέγχου και τα γεφύρωσε όλα δια της ισοπέδωσης. Σε τέτοιου είδους συμβιβασμούς οι εκπτώσεις προς τα κάτω και δεξιά είναι ο κανόνας. Κι ακόμα δεν πιάσαμε πάτο.

Και τώρα κυρίες και κύριοι σε απευθείας σύνδεση με τη στρατηγική, το στέιπλς σέντερ των λέικερς και το (ενδιάμεσο) εθνικό στάδιο κώστας λαπαβίτσας, θα παρακολουθήσετε σε ζωντανή μετάδοση των κομμουνιστικών ιδεών στις μάζες, τη μετάβαση στα πρόθυρα του σοσιαλισμού, μέσω στάσης πληρωμών και της στάσης του νίκα. Διαγραφή χρέους. Εν τούτω νίκα. Κάτω οι δολοφόνοι ναρσής και βελησάριος. Να πέσει η χούντα του ιουστινιανού. Επόμενη στάση νέος κόσμος. Σοσιαλιστικός. Σύνδεση με τραμ και στρατηγική.
-Ρε συ, αυτός με τη φαλάκρα ο τζαμπάρ είναι;
-Όχι, ο καζάκης.

Εντάξει ρε απολίθωμα την εμπεδώσαμε αυτή την κριτική. Για το κόμμα έχεις να μας πεις τίποτα; Προς το παρόν όχι. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι η λαϊκή εξουσία. Που αν πας να την περιγράψεις στον υποψήφιο σύμμαχο, νιώθεις σαν τον κωνσταντίνου στη σκηνή με το προφιτερόλ.
Από πάνω σαντιγί (για τους εβε)... μες σε ένα γυάλινο μπολ (πάντα σε γυάλα ζούσαμε)... Και μένεις στο τέλος με τη γλύκα. Φέρε ένα γλυκύ (νερο)βραστό, ασορτί με τους μικροαστούς συμμάχους.
Το προφιτερόλ της λαϊκής εξουσίας μπορεί να είναι οτιδήποτε. Για εμάς μπορεί να είναι πιτόγυρο, αλλά για το σύμμαχό μας πουρουφάν.

Το πουρουφάν χρησιμεύει για την κατάποση υγρών κι είναι ο συνδετικός κρίκος με το κυρίως θέμα της ανάρτησης και το στρατηγικό της στόχο.
Λένε ότι ο χέγκελ –αν θυμάμαι καλά- ήταν υπέρμαχος της γαλλικής επανάστασης κι ότι κατά τη διάρκειά της έπινε κάθε μέρα ένα ποτήρι κρασί στην «υγειά» της και την τελική της νίκη. Κατά τα άλλα όμως ήταν αντιδραστικός και έβλεπε την ενσάρκωση του απόλυτου λόγου (πνεύματος) στο πρωσικό κράτος της εποχής του –πριν καν έρθει ο βίσμαρκ κι ενώσει όλα τα τσιφλίκια-κρατίδια σε ένα. Αφού τέτοιος ήταν πολιτικά, τι να τον κάνουμε; Αρκεί να μην επεκτείνουμε το συμπέρασμα και στο φιλοσοφικό του έργο. Δεν είναι τυχαίο που ο λένιν είπε ότι κανείς δε μπορεί να καταλάβει το κεφάλαιο αν δεν έχει διαβάσει πρώτα τη λογική του χέγκελ.

Αν ο μαρξ είχε ακολουθήσει το παράδειγμα του χέγκελ στην παρισινή κομμούνα, θα είχε πιει 72 ποτήρια κρασί, ένα για κάθε μέρα που έζησε η εξουσία των προλετάριων. Μα η επανάσταση είναι ένα ποτήρι κρασί κι αλίμονο σε αυτόν που δε μέθυσε. Τι να μας κάνει ένα ποτήρι τη μέρα; Ούτε το απολίθωμα που είναι άμαθο δε θα μεθύσει. Φέρ’ τα μαζεμένα και τα 72 να τα πιούμε μονορούφι.

Η ιστορία προχωράει διαλεκτικά με ζιγκ-ζαγκ κι οχταράκια, σα μεθυσμένη. Έχει ξεχάσει ποια ακριβώς είναι, πού αρχίζει (στο τέλος της ανθρώπινης προϊστορίας) και πού τελειώνει (στο 89’ του φουκουγιάμα). Ο κμκ είναι το τελευταίο εκείνο σκαλοπατάκι που την χώριζε από τον σοσιαλισμό, αλλά δεν το πρόσεξε καλά και κατρακύλησε. Ο σωστός όρος είναι ανατράπηκε. Αλλά όπως και να το πεις, το πισωγύρισμα της ιστορίας μετά τις ανατροπές ήταν εντυπωσιακό.

Όλη η ιστορία της σοβιετίας είναι η ιστορία της ταξικής πάλης ενός μεθυσμένου.
Μια ευχάριστη ζάλη στην αρχή κι όλα ήταν ρόδινα σαν τα μάγουλα μετά το πρώτο ποτηράκι. Ο σύντροφος με το μουστάκι έγραψε ένα άρθρο-προειδοποίηση για τον ίλιγγο και τη γλυκιά μέθη της επιτυχίας. Αλλά αυτός πέρασε στο επόμενο στάδιο, όπου γίνεσαι οξύθυμος και φωνάζεις σε όλους, ακόμα και στην κρούπσκαγια, πριν πεθάνει καλά-καλά ο λένιν. Κι όποιον ομόλογό σου της παλιάς φρουράς δεις και σου μπαίνει στο μάτι, τον περνάς από δίκη εξπρές όπου ομολογεί τα πάντα και τον ξαποστέλνεις στον άλλο κόσμο. Όχι των τροτσκιστών, που είναι εφικτός, αλλά αυτόν που πήγε ο τρότσκι μετά το χτύπημα με την αξίνα, κι είναι αναπόφευκτος για όλους μας. Ακόμα και για τη μαμά πατρίδα μας.

Στο βιβλίο συνομιλίες με το στάλιν ο τζίλας –νούμερο δύο στους γιούγκους μετά τον τίτο που στο τέλος τον έβαλε στη φυλακή- λέει πως στις συναντήσεις με τους σοβιετικούς αξιωματούχους πίναν από το πρωί ως το βράδυ, χωρίς σταματημό. Έκανε πρόποση ο ένας στους ακατάλυτους δεσμούς φιλίας που ενώνουν τους δυο λαούς (που μόνο δύο δεν ήταν, αλλά δεν πειράζει). Ε να μην πιεις στην υγειά των ακατάλυτων δεσμών; Τι είσαι, κάνας αντιδραστικός; Άσπρο πάτο λοιπόν. Μετά από πέντε λεπτά δώσ’ του ξανά πρόποση για το σύντροφο στάλιν. Εκεί κι αν δε γινόταν να το αποφύγεις. Και μετά τον πατερούλη, ένα ποτήρι για τη μαμά πατρίδα, ένα για τον παππού (ντιμιτρόφ) και πάει πίνοντας.

Στο τέλος κατέληγαν κουρούμπελα. Κι επειδή αυτό γινόταν σχεδόν κάθε μέρα, διάλεγαν λέει μία μέρα της εβδομάδας για να κάνουν αποτοξίνωση και να καταναλώνουν μόνο χυμούς και φρούτα. Φοβερό. Σκέφτομαι να κάνω το ίδιο με το κρέας και τα αγριογούρουνα του μάκης-γκριλ.

Οι αιτίες της ήττας λοιπόν είχαν τις ρίζες τους σε αυτή την περίοδο. Μετά ήρθε ο νικήτας που στο τσακίρ κέφι έβγαλε το παπούτσι του στον οηε κι άρχισε να το χτυπάει στα έδρανα για να του φέρουν ίσως κι άλλο κρασί. Και στη συνέχεια η χρυσή μπρεζνιεφική εποχή του ειρηνικού περάσματος στον σοσιαλισμό από κοινού με τους πασόκους και τις δυνάμεις της αλλαγής.
Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι.

Επί περεστρόικα άρχισαν να παραλύουν τα κάτω αριστερά άκρα (σοβιέτ) που είχαν ατροφήσει από καιρό κι η σοβιετική εξουσία τρέκλιζε. Αλλά εμείς, παρά τις δυσκολίες, ήμασταν σίγουροι για τις ατσαλένιες νομοτέλειες και τη νίκη μας. Η σοβιετία θα έπεφτε μόνο όταν άρχιζε να ανατέλλει ο ήλιος από τη δύση.
Κι έτσι περίπου έγινε. Οι ρεβιζιονιστές πρόβαλλαν την καπιταλιστική δύση και το νόμο της αξίας σαν πρότυπο κι έφεραν το σοσιαλισμό της αγοράς και τα πάνω-κάτω. Ο ήλιος της σοβιετίας έδυσε κι άντε τώρα να καούμε ξανά εσύ κι εγώ, για να γενούνε τα σκοτάδια φως. Όποιος καεί στον πολιτικό χυλό της περεστρόικα φυσάει και το γιαούρτι της λαϊκής εξουσίας, να δει αν έχει λιπαρά ή αν είναι ρεφορμιστικό και λάιτ.

Ο γκόρμπι διέκοψε την εκστρατεία του λιγκατσόφ ενάντια στον αλκοολισμό, γιατί η βότκα του έφερνε χρήματα κι έστρωσε το δρόμο στον μπεκρούλιακα το γέλτσιν, που ήταν η φυσική κατάληξη της σοβιετικής παρακμής. Η σοβιετία τρόπον τινά αυτοκτόνησε, δια χειρός του εμετικού ηγέτη της, καταπίνοντας στον μακάριο ύπνο της το ξερατό του για τη νέα σκέψη. Όσοι αναρωτιούνται γιατί δεν αντέδρασαν οι μάζες το 91', είναι σα να απορούν που πνίγηκε ο μεθυσμένος ενώ κοιμόταν και δεν έκανε κάτι να το αποτρέψει.

Έκτοτε έχουμε ρεσάκα διαρκείας (hung over επί το ελληνικότερον). Πάμε καρφί μετά τις πορείες στα συντροφικά ουζερί και ψάχνουμε στον πάτο του ποτηριού τα κατακάθια του σοσιαλισμού να βρούμε τι έφταιξε. Εμείς λέμε ότι ο σοσιαλισμός έβαλε πολύ νερό στο κρασί του και το ανακάτεψε με ουίσκι κι άλλα καπιταλιστικά ποτά που το αλλοίωσαν κι έβαλαν μπόμπα στα θεμέλιά του. Οι άλλοι πουλάνε φτηνό οινό-πνευμα περί ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Κι όλοι μαζί καθόμαστε σαν τους μοιραίους του βάρναλη, δειλοί και άβουλοι αντάμα.

Φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο θεός που μας μισεί
Φταίει το κεφάλι το ζαβό μας, φταίει πρώτα απ’ όλα το κρασί.

Πίνουμε το κρασί μας ξεροσφύρι, χωρίς ενδιάμεσα ορεκτικά και μεταβατικά μεζεδάκια. Κι έχουμε συντροφιά μας τις αναμνήσεις που είναι σαν το παλιό κρασί κι όσο περνάει ο χρόνος φαντάζουν αξεπέραστες.
Ένα ντομ περινιόν του 1917, παρακαλώ. Το αγαπημένο μου.
Λυπάμαι, μας τελείωσε. Έχω ρετσίνα τασκένδης, παραγωγής νικήτα.

Πίνεις για να ξεχάσεις το παρόν, που όσο πάει και μαυρίζει. Το μυαλό θολώνει σαν την τελική προοπτική. Το τυλίγει γλυκά το αλκοόλ κι αρχίζει να του ψιθυρίζει ένα παλιό σκοπό από τραγούδια αντάρτικα.
Επτά θεωρίες θα σου πω, για να διαλέξεις τον σκοπό κι ένα μέλλον που είναι κομμουνιστικό...
Σκέτη ιεροτελεστία. Θρησκευτική κρασοκατάνυξη.
Βενσερέμος σύντροφοι. Σωποδήποτε. Εβίβα!
Να πάνε τα φαρμάκια κάτω...

Ειρηνική συνύπαρξη

Σήμερα μόνο πρόλογος. Η ανάλυση σε επόμενο κείμενο.
Πρόγευση με ένα ιστορικό πρωτοσέλιδο. Πραγματικά εμπνευσμένο.
Από τα κορυφαία στην ιστορία του αθλητικού -και όχι μόνο -τύπου. Μετά από αυτό έχω όνειρο να γνωρίσω από κοντά το σηφάκη, ή τέλος πάντων όποιον έχει την ευθύνη για τους πρωτοσέλιδους τίτλους στην ώρα.

Για τους μη παροικούντες.
Μπορώ να πω πού αναφέρεται το πρωτοσέλιδο.
Στον πρώην και νυν προπονητή της αεκ μπά(γ)εβιτς και τις σχέσεις (στ)οργής με το διχασμένο κόσμο της αεκ, που σε μεγάλο ποσοστό τον θεωρεί προδότη.
Δε μπορώ όμως να εξηγήσω γιατί είναι πετυχημένο. Άμα στο εξηγούν χάνει την πλάκα του.

Ποιος είναι ποιος όμως; Έλα ντε.
Ή αλλιώς, ποιος-ποιον, για να το θέσουμε ταξικά.

Νομίζω ότι ο μαυροβούνιος μπάγεβιτς ήταν τιτοϊκός. Κι από τη στιγμή που είναι διάσημος προδότης, έχει όλα τα φόντα να κάνει τον χρουτσόφ.
Αν και όταν έφυγε από την αεκ, στα 40χρονα του 20ού συνεδρίου του κκσε, χρειάστηκε ολόκληρη αποσταλινοποίηση για να τον ξεχάσουν.
Κι αυτό όχι πλήρως, όπως φάνηκε.
Επανήλθε σύντομα το 2002 (η σύντομη σταλινική -sic- παλινόρθωση επί μπρέσνιεφ) αν και τίποτα δεν ήταν όπως πριν.
Και τώρα (με τη σταλινική μας στροφή που μας καταλογίζουν όλοι) επιστρέφει για τον τρίτο γύρο.
Που θα είναι ο τελικός.

Νίκη πάντως το σοσιαλιστικό στρατόπεδο της αεκ έχει να δει πριν απ' το 20 συνέδριο. Από τότε που έφυγε ο ντούσαν δηλ.

Το πρόβλημα είναι στην άλλη μεριά. Δε βρίσκω ποιος μπορεί να κάνει τους αμερικάνους.
Αν κι ο ντέμης είχε όλα τα φόντα για ομπάμα. Αλλά τη στιγμή που ανέτελλε το αστέρι του μπάρακ, έδυε διοικητικά το δικό του.
Ειρωνεία της ιστορίας...
Δεν υπάρχει πιο πικρή (το ζήσαμε από πρώτο χέρι όσοι δηλώνουμε κομμουνιστές).

Υγ: πόσοι αναγνώστες της ώρας κατάλαβαν άραγε το πρωτοσέλιδο;
Αν και πολλοί ακετζήδες δηλώνουν σύντροφοι...