Ο τρίτος γύρος θα είναι ο τελικός

Το κακό είναι ότι εσύ μιλάς στον εργάτη για σοσιαλισμό, για το μέλλον, για ταξική συνείδηση κι αυτός σκέφτεται τι θα φάει σήμερα.
Η αυθόρμητη συνείδηση μπορεί να φτάσει μέχρι τον οικονομισμό, όχι παραπέρα.
Το καλό είναι ότι αυτά τα δυο πάνε μαζί.
Κι η ταξική συνείδηση θα έρθει απ' έξω μαζί με τα σάντουιτς που παραγγείλαμε.

Αλλά στο δρόμο είχε κίνηση κι αντικειμενικές συνθήκες και το ντελίβερι άργησε. Τα σάντουιτς έφτασαν παγωμένα, η συνείδηση το ίδιο κι άντε να σπάσει ο πάγος για να χαράξουμε το δρόμο.
Πρέπει να τα βάλουμε στο φουρνάκι.

Τζάμπα οι ψήφοι που δώσαμε πουρμπουάρ. Την επόμενη φορά θα μαγειρέψουμε μόνοι μας.
Αλλά κάτι η ρουτίνα κι η κούραση, κάτι η αλλοτρίωση, πάλι απ' έξω θα παραγγείλουμε και το ξέρουμε.

Στην τούμπα έχουμε τον γύρο του μάκη που τον αγαπάμε σαν σοβιετία.
Το βασικό του προσόν είναι το μέγεθος (σχεδόν το ένα έκτο του πλανήτη) κι ότι βάζει μεγάλες ποσότητες υπερκαλύπτοντας τις νόρμες.
Πρόσφατα έκανε μια στροφή σε κριτήρια κέρδους αλά κοσύγκιν μειώνοντας κάπως το μέγεθος, αλλά παραμένει τεράστιος και νόστιμος.

Οι αντιμακικοί λένε ότι υστερεί σε ποιότητα.
Αλλά τι να συζητήσεις για ποιότητα με αριστερούς και στομαχάκια του σαλονιού; Ή με άτομα που προτιμούν το cd από το βινύλιο;
Το λάδι και το λίπος είναι βασικές νομοτέλειες του γύρου, όχι άρνησή του.

Ο γύρος είναι σαν την πολιτική. Έχει βρωμιές, πολλά μπαχαρικά για να μη φαίνονται, μαγειρέματα και κομπρεμί.
Ο λένιν είχε δώσει εντολή στους σοβιετικούς διπλωμάτες να βγάλουν όλα τα σάπια κρέατα στη φόρα, αλλά μετά τον θάνατό του κανείς δεν τον άκουγε. Η διαφάνεια του γκόρμπι ήταν ίσα-ίσα για να φάει το παληκάρι τον λιγκατσόφ.

Αυτό έδωσε πάτημα στην προπαγάνδα των αντι-μακικών.
Πληρωμένοι ψευδομάρτυρες κάνουν λόγο για ψόφιες κατσαρίδες που βρήκαν μέσα στα σάντουιτς. Η κλασική πτωματολογία με τα φουσκωμένα νούμερα και τα γνωστά αντιμακικά ψεύδη.

Κάποιοι το πάνε πιο πέρα και λένε ότι αυτό που φάγαμε δεν ήταν γνήσιος σοσιαλισμός από χοιρινό, αλλά δυσφήμηση του υψηλού ιδανικού του γύρου.
Άλλοι λεν ότι είναι από σκύλο (χοτ ντογκ) άλλοι από αδέσποτες γάτες κι ο όργουελ λέει ότι ήταν γουρούνια που είχαν βγάλει προγούλια όπως στη φάρμα των ζώων κι είχανε γίνει άνθρωποι.
Μας λέει δηλαδή κανίβαλους. Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια.

Πολλοί σύντροφοι λένε ότι αν είχαμε δημοκρατία στον χώρο δουλειάς θα αποφεύγαμε τις υπερβολές και δεν θα 'χαμε κατσαρίδες μες στα σάντουιτς.
-Ναι ρε σύντροφε, αλλά αν ήταν έτσι θα βγάζαμε ένα σάντουιτς το δεκάλεπτο και ο απέναντι θα μας έπαιρνε όλη την πελατεία.

Κάποιοι λεν και για την τυροσαλάτα του που χάλασε ενώ παλιά ήταν η καλύτερη στην πιάτσα.
-Ναι ρε σύντροφοι, χάλασε η τυροσαλάτα του, αλλά αυτό πρέπει να το δούμε συγκεκριμένα στο πλαίσιο της εποχής και τις αντικειμενικές συνθήκες.
-Και πού ακριβώς κολλάνε οι αντικειμενικές συνθήκες;
-Δεν ξέρω. Αλλά κάπου θα κολλάνε, έτσι δεν είναι;

Απέναντι από εμάς είναι ο ταξικός εχθρός, το Γυράδικο.
Παλιά ήμασταν μαζί, αλλά χωρίσαμε τα τσανάκια μας κι αυτός μετακόμισε απέναντι.
Καλό γύρο έχει κι αυτός, αλλά θέμα σύγκρισης δεν τίθεται, τουλάχιστον όχι δημόσια. Όποιος έχει αμφιβολίες τις κρατάει μέσα του, ή τις λέει στα όργανα. Όπου δεν αλλάζει τίποτα, απλά τις λέει για να ξαλαφρώσει, όπως στην ψυχανάλυση και στην εξομολόγηση.

Όπως και να 'χει οι πρώην είναι ο χειρότερος εχθρός.
Το κατάλαβα από πρώτο χέρι όταν έγινα κι εγώ τέτοιος κι είδα πώς το παίρνουν οι άλλοι.

Ο δικός μας γύρος είναι βαρύς, σταλινικός και μερακλίδικος.
Ο άλλος απέναντι ξεγελάει με τη βιτρίνα του. Αγόρασε το δίπλα κατάστημα κι έφτιαξε μεγαλύτερο χώρο.
Αν συνεχίσει να μας παίρνει έτσι κόσμο θα χτίσουμε ένα τείχος κατά μήκος της λαμπράκη για να σταματήσουν οι διαρροές.
Κι όταν κάποτε το γκρεμίσουν ο κόσμος θα μας νοσταλγεί και θα θυμάται ότι σε μας έτρωγε καλύτερα.

Στο σοσιαλισμό όμως θα υπάρχουν γυράδικα;
Αυτές είναι οι κλασικές παιδικές απορίες που έχει ο κόσμος και σε αφήνουν κάγκελο.
Υπαρξιακά ερωτήματα πέφτουν σαν πιστολιές: θα υπάρχουν περίπτερα, κρουαζιερόπλοια, γιοτ, κρις-κραφτ, νοβα, γυναίκες, εξωγήινοι, χαρδαβέλας;
Οπότε βρίσκεις μια κλασική απάντηση για όλα και καθαρίζεις.
Θα υπάρχουν γυράδικα αλλά σιγά-σιγά θα απονεκρώνονται και στον κομμουνισμό θα εξαλειφθούν πλήρως.
Και στο καπάκι του εξηγείς για το μέτωπο και τη λαϊκή εξουσία.

Οι αναθεωρητές βάζουν απ' όλα, ένα τουρλού με όλες τις τάξεις και τα συστήματα και συνοδευτικό κοκα-κόλα light. Αποφεύγουν τζατζίκι-κρεμμύδι γιατί έχουν φετίχ με το ανθρώπινο πρόσωπο.
Οι αντικαπιταλιστές θέλουν μέτωπο σκέτο με γύρο, χωρίς ηγεμονία των μικροαστών και των μπαχαρικών.
Αλλά το λαϊκό μέτωπο παραμένει ανάγκη των καιρών. Και σε αυτό χωράνε κάθε αγνός αγωνιστής και υλικό.

Στρατηγικός στόχος του μετώπου είναι το σάντουιτς.
Το οποίο για εμάς τους εαμοβούλγαρους είναι το κλασικό πιτόγυρο, αλλά για το σύμμαχο χαμουτζή μπορεί να σημαίνει τοστ, σουβλάκι, καλαμάκι, πουρουφάν κι άλλα πολλά.
Δε μπαίνει ως προϋπόθεση να συμφωνήσει για να 'ναι στο μέτωπο.

Αν με τα σάντουιτς υπάρχει μια δυσκολία να συνεννοηθούμε με τους συμμάχους και μπορεί να φάμε άλλα αντ' άλλων τώρα που κατεβαίνουμε αθήνα, με τη λαϊκή εξουσία δε βλέπω τι λάθος μπορεί να γίνει στην παραγγελία.

Για εμάς η λαϊκή εξουσία είναι ο σοσιαλισμός, η δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά για τους συμμάχους μας μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο.
-Για κάτσε ρε πατριώτη, για τους άλλους δηλ τι μπορεί να σημαίνει λαϊκή εξουσία και θα συμμαχήσει μαζί μας;
Το 'χα απορία από παλιά.

Το θέμα δεν είναι να πεις στον κόσμο το σοσιαλισμό με άλλα λόγια για να μην τρομάξει.
Το θέμα είναι να του μιλήσεις ανοιχτά για την κοινωνία που ονειρεύεσαι και να τον εμπνεύσεις να παλέψει μαζί σου.
Άλλο πράγμα αν δεν το βάζεις προϋπόθεση για τη συμμαχία.

Είμαι κομμουνιστής

Από το ομώνυμο βιβλίο του Κώστα Τζατζάνη.
"Εγώ λοιπόν ο παπάρας (...) κάνω μια προσπάθεια προσέγγισης της αλήθειας, μέσα από αυτά που ξέρω και είδα, ειδικά αυτόν τον καιρό που γυρίζει η ιστορία ανάποδα. Δεν έχω τόσο καβαλήσει το καλάμι να πιστεύω ότι η προσέγγιση αυτή θα αξίζει και πολύ, πως θα μείνει να τη θυμούνται. Απλά θέλω να τα πω κι εγώ".

Παρακάτω λέει ότι γέμισε ο τόπος δημοσιολόγους, ότι ίσως κι ο ίδιος μπορούσε να γίνει καλός, αλλά μάλλον όχι γιατί τους άλλους τους σπρώχνουν οι παραλήδες και τα κυκλώματα ("όσα δε φτάνει η αλεπού..." παραδέχεται) κι ότι από αυτόν το ρόλο λείπει η ειλικρίνεια.
Και συνεχίζει:
"Προτιμώ λοιπόν αυτό που κάνω να το θεωρήσω μια εξομολόγηση, που αν δεν είμαι μπάφας(sic) θα φανεί χρήσιμη.
Ένα ξεγύμνωμα υποκειμενικό. Υπάρχει κανείς που να παρουσιάζει πράγματα αντικειμενικά; Ούτε ο κομπιούτερ δε μπορεί γιατί κάποιος καριόλης τον προγραμματίζει".

Λέει ότι αρχικά ήθελε αυτό το ξεγύμνωμα να είναι ειλικρινές, να μη διορθώσει τίποτα, αλλά μετά από φόβο ή σεβασμό μάζεψε πράγματα, χτένισε τα κείμενα, τα ισορρόπησε, παλεύοντας με τον εαυτό του:
"Γιατί στη δουλειά αυτή ένας διάολος με τσίγκλαγε. ο κομφορμισμός. Σβήσε αυτό, κάν' το αποδεκτό, τέτοιο που να νετυπωσιάζει. Κολάκεψ' τους τους μαλάκες, τσίγκλα τους κει που συμφέρει, σκέψου εδώ μπορεί να σου κολλήσουν και μάλιστα άγρια, ή να σε τυλίξουν σε καμιά κόλλα χαρτί. Κάνε ρε μαλάκα κάτι που να περνάει, είναι ανάγκη να τα βάλεις με όλους και όλα;
Δε θα 'μουν εγώ αυτός που θα έγραφε. Θα σας έλεγα ψέματα. Θα το 'χα κάνει μια ανούσια σούπα, που τι λόγο θα είχε να βγει; Κάθε μέρα τη μαγειρεύει όλος ο κόσμος.
Γι' αυτό παρακαλώ τους σεμνότυφους, υποκριτές, θρησκόληπτους, ηθικούς, εμπαθείς αντικομμουνιστές, όσους επιζητούν να τους θεωρούν σοβαρούς, πάσης φύσεως προστάτες και τους λειτουργούς της δικαιοσύνης,
να μην το διαβάσουν.
Αν το κάνουν ιεροσυλούν στα πιστεύω τους και γω ρε αδελφέ τους δε θέλω να τους απευθύνω το λόγο, τους θεωρώ ανάξιους να διαβάσουν το σύνολο μιας εξομολόγησης κάποιου, ίωσως όχι και τόσο ικανού, που πιστεύει ότι είναι καλοπροαίρετος και θέλει να δώσει ό,τι έχει, ακόμα και κινδυνεύοντας, όχι για να σώσει κανέναν, αλλά για να πηδήξει λέει, μαζί με άλλους τρελούς, άντε κατάλαβέ τον τον μαλάκα.
Κι ίσως, αν αυτοί το διαβάσουν να το κάνουν επίτηδες για να παριστάνουν μετά τον αγανακτισμένο πολίτη. Πουστιά δηλαδή.
Αν παρόλα αυτά το διαβάσει κανείς τους, από περιέργεια και σεβαστεί τούτο το "συμφωνητικό" μας εδώ, τότε μου κάνει μεγάλη τιμή. Κάναμε το πρώτο βήμα συνεννόησης που επιζητώ και με αυτούς που πιστεύω ότι πολλά θα μάθω, και θα αναθεωρήσω ίσως κάποιες σκέψεις και στάσεις μου, αν κάνουν μια προσπάθεια να με πείσουν. Αν όχι, αν το διαβάσουν με κακό σκοπό, τους γαμιέται η μάνα και θα μου απαυτώσουν τα απαυτά ό,τι και να μου κάνουν. Γιατί αν λυγίσω δε θα είμαι πια εγώ.
Πάρτε το κι αλλιώς. Αυτά που λέω εδώ μέσα είναι αποκλειστικές σκέψεις μου. Ε, αυτές τις σκέψεις μόνο σε φίλους μου ή ανοιχτομάτηδες, όπως τους καταλαβαίνω εγώ, επιτρέπω να τις μάθουν..."

Πέρα από κάποιες -αμελητέες- διατυπώσεις, υπάρχει ταύτιση σε αρκετά σημεία.
Έχει και συνέχεια...