Κομμουνισμός σημαίνει φως…

(…κι είναι καημός πολύ πικρός)

Δεύτε λάβετε φως από το πατριαρχείο της κομμουνιστικής ορθοδοξίας. Αλλά μετά ήρθε το σχίσμα των εκκλησιών με τους κινέζους κι οι αιρετικοί ευρωκομμουνιστές που τους καταδικάσαμε στην τρίτη οικουμενική των κομμουνιστικών κομμάτων. Ετερόφωτα σώματα που έκαναν τη βόλτα τους σαν πλανήτες περιπλανώμενοι κι έφυγαν για τη δύση απ’ τον τρίτο δρόμο για το σοσιαλισμό. Κι είχαμε και τους τρότσκες να λεν πως το φως διαδίδεται σε όλο τον κόσμο ταυτόχρονα κι όχι σε μια μόνο χώρα.
Πώς θα γίνει δηλ; Γύρω-γύρω σκοτάδι και στη μέση φως;

Ο ρόλος του διαφωτιστή είχε νόημα όσο ο κόσμος ζούσε στο σκοτάδια του αναλφαβητισμού και της αμάθειας και διψούσε για εργαλεία που θα τον ‘καναν να φωτίσει το μυστήριο της ζωής κι όσα συμβαίνουν γύρω του.
Σήμερα τον λούζουν ένα σωρό φώτα, εκτυφλωτικά και πολύχρωμα για να μην τον αφήσουν να δει την αλήθεια. Πολύχρωμο life style περιτύλιγμα στη μαυρίλα κι ένας ποταμός άχρηστες πληροφορίες τον πνίγουν μες σε ένα ωκεανό ασημαντότητας και του σβήνουν κάθε δίψα για αλήθειες.

Κι εμείς σα δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου πάμε να του τραβήξουμε την προσοχή. Και γινόμαστε ενίοτε φορτικοί σα λέιζερ που τον τυφλώνουν –όπως όταν βγαίνεις στο φως μετά από βαρύ ύπνο. Μα πώς αλλιώς θα διαπερνούσαμε τα άλλα φώτα που τον χτυπάν πρωί-βράδυ για να τον φτάσουμε;
-Καλημέρα σας. Ριζοσπάστη θα πάρετε;
Κλείνουν τα παντζούρια μπροστά από μάτια κι αυτιά και συνεχίζουν μακάρια.

Και μετά ψάχνουμε όπως στο στρατό να βρούμε πού βάζουν οι αστοί το αντι-κούκου της ταξικής συνείδησης. Κι αν είναι εγγενές στις σχέσεις παραγωγής και στο φετιχισμό του εμπορεύματος ή το βάζουν στην τηλεόραση και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους.

Για εβδομήντα χρόνια είχαμε το φάρο της σοβιετικής ένωσης να μας φωτίζει. Ένα από τα θαύματα της παλιάς τάξης πραγμάτων και του κόσμου που χάθηκε. Κι όπως θα έλεγε κι ο κομάντο, το κουκουέ είναι το τελευταίο ύψωμα στο οποίο προλαβαίνεις ακόμα να ανέβεις και να δεις τι ήταν αυτό που αφήσαμε πίσω μας. Κι από εκεί πια αποχαιρέτα τον το φάρο που χάσαμε. Κι αν φτωχικό τον βρήκες δε σε γέλασε.

Κάποιοι λένε ότι ήταν παγίδα, σαν τους δόλ-ιους φάρους*. Τον ακολουθήσαμε και τσακιστήκαμε στα βράχια. Αλλά πιο κοντά στην αλήθεια είναι ο μύθος του ίκαρου που πέταξε για την έφοδο στον ουρανό με δαιδαλώδεις αντιφάσεις και ζιγκ-ζαγκ σαν αυτά της ηγεσίας που μας στοίχισαν την ήττα. Προς τιμήν του βάφτισαν το πέλαγος που έπεσε ικάριο και το δικό μας αρχιπέλαγος γκούλαγκ. Γιατί την ιστορία τη γράφουν οι νικητές όπως θέλουν και διακηρύσσουν το τέλος της.

Αλλά την κομμουνιστική μυθολογία του κινήματος τη γράφουν οι λαοί για τους ήρωές τους που γίνονται είδωλα. Άλλο αν μετά υπογράψαμε καταδίκες της προσωπολατρίας κι οι ρεβιζιονιστές διέγραψαν τους ειδωλολάτρες από το κόμμα. Ώσπου ήρθε η εικονομαχία για το σφυροδρέπανο και τα ‘κονίσματα που έλεγε κι ο χαρίλαος, και ξανάρθαμε στον ίσιο δρόμο.

Και ποιο είναι το επιμύθιο της ιστορίας με τον ίκαρο;
Ο αδύναμος κρίκος είναι εκεί που οι αστοί ήταν αδύναμοι και δεν είχαν καλό αντηλιακό.
Κοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει, έχει η πλάση κοκκινίσει,
άλλος ήλιος έχει βγει, σε άλλη θάλασσα, άλλη γη.

Αν οι εφοδεύοντες στον ουρανό πλησιάσουν πολύ στο άρμα του ήλιου θα γίνουν κατάμαυροι, ασορτί με την αντίδραση που θα νικήσει. Αν μείνουν μακριά του μένουν χλομοί, ασορτί με τις πιθανότητες να νικήσουμε. Κι η ζωή γίνεται απάλευτη όπως στη σουηδία που έχει έξι μήνες νύχτα.

Εμείς στο ηλιακό σύστημα της σοβιετίας είχαμε ρόλο δορυφόρου. Βλαστάρια που φύτρωσαν στραβά προς το παράθυρο ψάχνοντας το λιγοστό φως του φάρου. Κι όταν έσβησε το καντήλι του σε εμάς έμειναν οι στρεβλώσεις κι η ρετσινιά του φυτού.
Αφήστε όλα τα κκ να ανθίσουν.

Η σοβιετία ζει και βασιλεύει μου λέει η γοργόνα κάθε φορά που τη ρωτάω. Αλλά ο ήλιος της βασίλεψε και χάθηκε στη δύση. Το ηλιοβασίλεμα που συγκλόνισε τον κόσμο, όχι επειδή ήταν όμορφο, όσο δραματικό.
Το φως του κομμουνισμού ταξιδεύει παντού, ακόμα και στο κενό ηγεσίας. Το κατάπιε όμως η μαύρη τρύπα της περεστρόικα και της γκλάσνοστ που έριξε φως στις μαύρες κηλίδες της ιστορίας κι αμαύρωσε το σύντροφο με το μουστάκι.

Έκτοτε ζούμε τη μεγάλη νύχτα του κινήματος και περιμένουμε να γυρίσει η περσεφόνη για να τιμωρήσουμε τους περσεφονιάδες που κυνηγάν τη ζωή μας.
Ο πάγος κόλλησε, ο δρόμος που χαράξαμε έσβησε.
Ζούμε στην εποχή των παγετώνων χωρίς τον ήλιο που θέρμαινε την ελπίδα της επανάστασης και ξαφνικά έσβησε όπως στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Η φαντασία κι οι αστοί στην εξουσία.

Αλλά το πιο πηχτό σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει. Και το άστρο της σοβιετίας μένει πυξίδα στον ουρανό να δείχνει την έφοδο. Σα μεγάλη σοβιετική άρκτος με τη μικρή πιο δίπλα για δορυφόρο της, σα ddr.

Κι αν τα ορφανά της πάμε και της ανάβουμε πότε-πότε ένα κεράκι δεν είναι για λιβάνισμα. Είναι το φωτάκι που ξορκίζει τον παιδικό φόβο για το σκοτάδι και μας νανουρίζει για το μακάριο ύπνο του δικαίου όπου θα ονειρευτούμε την επανάσταση.
Το όνειρο πρέπει να ζήσει. Για τα ορφανά μας. Για την εκδίκηση.

Το βάθος του ουρανού είναι πάντα κόκκινο, αλλά από εδώ που είμαστε δε φτάνουμε να το δούμε. Πρέπει να σηκωθούμε όλοι μαζί σαν ανθρώπινη πυραμίδα και να υψώσουμε επιτέλους ταξικό ανάστημα.
Αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως;

Άλλο αν στο τέλος καήκαμε όλοι μαζί ομαδικώς στον χυλό του συνασπισμού και της περεστρόικα και τώρα φυσάμε και το γιαούρτι στις συμμαχίες. Και γενικώς το φυσάμε (με winds of change και τα ρέστα) και δεν κρυώνει. Κι άντε μετά να βρεις τους καλοπροαίρετους. Και να ξεχωρίσεις τους καλούς απ' τους κακούς.

Το καλό και το κακό. Το καλό και... Έλα ρε ειρήνη, εξήγησέ τους κι εσύ, τι να πω;
http://www.youtube.com/watch?v=T86alHPkCt0

Έλα στο φως και φύγε απ' το σκοτάδι

Υποσημειώσεις

*http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=25/7/2010&id=12322&pageNo=9&direction=1

Well show me the way to the next whiskey bar

Που θα μπορούσε να είναι κι ο ύμνος της ελληνικής αποστολής και θα τον τραγουδούσε εν χορώ. For –όπως θα μπορούσαν να βεβαιώσουν και τα ουκ ολίγα αλκοολικά μέλη της- if we don’t find the next whiskey bar...

Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα πέμπτη

Εναλλακτικός τίτλος: Πες το και θα γίνει

Η πέμπτη μέρα είχε ξύπνημα από τα άγρια χαράματα για τα περισσότερα μέλη της αποστολής που είχαν χρέωση να σερβίρουν το πρωινό με την χωριάτικη. Η επίσημη εκδοχή λέει ότι το σερβίρισαν με χαμόγελο στα χείλη και αντάρτικα. Η δική μου εκδοχή –που είμαι μίζερος και στριμμένος- είναι ότι έκαναν μπόλικα σάουντ τσεκ γιατί ξεχνούσαν τα λόγια και βασικά νύσταζαν.

Και μετά διμερείς συναντήσεις και διεθνισμός. Όπου κάποιοι το βλέπουν ως ευκαιρία για χαρά και δημιουργικές γνωριμίες. Κι εγώ ως πηγή ευθύνης κι άγχους να συνεννοηθώ σωστά με τους άλλους και να μην κάνω λάθος στη μετάφραση. Διαφορά ψυχολογίας.

Φέρω βαρέως κάθε λάθος, την κόλαση των άλλων που κρέμονται από μένα, κουράζομαι από τις φράσεις επιπέδου έι τζέι κι αγχώνομαι σα να έδινα εξετάσεις. Αυτό ακριβώς άλλωστε είναι κι η ζωή μας. Ένας μαραθώνιος εξετάσεων όπου κόβεσαι μια και καλή στο τέλος.
Ώσπου κάπου μπερδεύεις τις γλώσσες, παθαίνεις πολιτισμικό σοκ κι ανακαλύπτεις τη μαγεία της εσπεράντο που είναι λίγο απ’ όλα. Καμ γουίθ μι για να τη βρεις.

Κι εκεί που είσαι χαμένος στη μετάφραση, σε πιάνουν τα φροϋδικά κι η επιθυμία να τα εγκαταλείψεις όλα και να γυρίσεις στην απόλυτη ασφάλεια που είναι η κοιλιά της μάνας. Και σε κοινωνικό επίπεδο η σοβιετία κι η αγκαλιά της μαμάς πατρίδας. Που αφήνει τα παιδιά ευνουχισμένα μόγγολα κι αναρωτιέσαι μετά γιατί δεν πήραν την κατάσταση στα χέρια τους να την υπερασπιστούν όταν πέθαινε.

Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία. Κι η επιστροφή στη σκλαβιά των τεσσάρων ελευθεριών του κεφαλαίου, των αόρατων δεσμών και της αφηρημένης ελευθερίας χωρίς κανένα περιεχόμενο.
Η ελευθερία για να είναι πραγματική, πρέπει να νοείται θετικά. Όχι μόνο ελευθερία από, αλλά κι ελευθερία για να. Να έχεις τους όρους και τα εφόδια για να κάνεις αυτό που θες κι ονειρεύεσαι.

Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά είναι κόμπλεξ που ξεπερνιούνται –εκτός από αυτό της ήττας στο 91’ που ακόμα μας κατατρύχει. Ειδικά αν ακούσεις τη μετάφραση των τούρκων που είναι για τα σκυλιά -κομματικής ράτσας και καλά εκπαιδευμένα να την ακούν χωρίς να βαριούνται φουσκώνονας τα στήθη από διεθνιστική περηφάνια.

Μα πώς ακριβώς βοηθάει αυτό τους τούρκους να ατσαλώσουν συνειδήσεις; Χάνει που χάνει απ’ τη μεταφορά σε άλλη γλώσσα, αν είναι κακή κι η μετάφραση...
Και γιατί όλοι μιλάνε στη γλώσσα τους κι εμείς με τα ωραία μας ελληνικά τα λέμε όλα στα εγγλέζικα; Σε ποιο ακριβώς σημείο ξεφεύγω και γίνομαι σταλινικός που το βλέπει στενά εθνικά;

Άβυσσος η τουρκική πραγματικότητα. Ένας γρίφος τυλιγμένος σ' ένα μυστήριο μέσα σ' ένα αίνιγμα, που έλεγε κι ο τσώρτσιλ για τη σοβιετία.
Οι δικοί τους δημόσιοι υπάλληλοι απαγορεύεται βάση συντάγματος να απεργήσουν. Κι όταν ζητούσαν πληροφορίες για τα αίτια και την αφορμή του δεκέμβρη, τα έχαναν. Έγινε εξέγερση επειδή η αστυνομία σκότωσε ένα παιδί; Μα εδώ σκοτώνει πολλούς και συνέχεια.

Κάποια επίλεκτα μέλη της ελληνικής αποστολής συγκρότησαν τη φράξια δίχως μπλούζα και κυκλοφορούσαν γυμνόστηθα (γυναικείες συμμετοχές δεν υπήρξαν). Κι οι υπόλοιποι τους κοίταζαν με απορία, όπως εμείς τα απλωμένα ρούχα μας κάθε πρωί που ήταν μούσκεμα απ’ την υγρασία.

Κολυμπούσαμε στον ιδρώτα κι οι σκηνές μας στη σκόνη. Ζωγράφισα με το δάχτυλο ένα σφυροδρέπανο στη δικιά μας να την ξεχωρίζω. Κι ο κοντόχοντρος έψαχνε νυχοκόπτες για την κούρα του σαν εκείνο τον τύπο του μπρεχτ που είναι χωμένος στα σκατά ως το λαιμό, αλλά θέλει να κρατήσει τα νύχια του καθαρά.

Κι ένας σφος που είναι στο χείλος του γκρεμού της νΚα να μου λέει πως διαβάζοντας το μπλοκ στην αρχή, με είχε περάσει για ασφαλίτη. Ώσπου με είδε από κοντά και του έφυγαν οι υποψίες. Τώρα έγιναν βεβαιότητα. Με έβλεπε να κρατάω και σημειώσεις για τους γύρω μου σαν χαφιές και του θύμιζα τροντ σόλιντ στον οσφπ.
Σόλιντ εζ ε ροκ από ιδεολογικής άποψης.

Και μετά αθλοπαιδιές και ποδόσφαιρο, όπου αφήσαμε τους άλλους να τρέχουν και πήραμε το παιχνίδι με λεβεντιά και τακτική ρεχάγκελ. Και ντεμέκ σύγκρουση με τους τουρκογερμανούς στην κερκίδα που βρήκαν παρηγοριά για την ήττα στις μαζορέτες μας γιατί το ποδόσφαιρο είναι διεθνής γλώσσα (άσχετο). Κι έτσι στο επόμενο παιχνίδι δεν τις είχαμε, γιατί το κονέ είχε γίνει κι εξέλιπε το κίνητρο για μπάλα και φίλαθλο πνεύμα.
Κι η ρόζα; Μπα. Άστο καλύτερα. Δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλει.

Το βράδυ είχαμε εαακ-ήθος-πολιτισμός με ναρίτισσες πάνω σε καρέκλες –ελλείψει τραπεζιού- και τραγούδια με πολιτικό μήνυμα. Πρέζα όταν πιεις, γίνεσαι ευθύς, βασιλιάς δικτάτορας… σε σπαστά ελληνικά από τούρκικο συγκρότημα. Μάλλον είναι σμυρναίικα όπως μας είπε μια συντρόφισσα, φανατική οπαδός του ολοκληρωτικού.

Δεν υπήρχαν πιάτα, μπουκάλια και γαρδένιες, αλλά ταξική αρένα με χαλίκια και –κινούμενη ιδεολογική- άμμο, να σηκώνει τη σκόνη του χρόνου και να θολώνει ακόμα πιο πολύ το ήδη θολό πολιτικό τοπίο για την πολιτική φύση του ναρ.

Τι πλαστήρας, τι παπάγος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά και χορεύουν στον ίδιο ανατολίτικο ρυθμό αποδεικνύοντας πού πραγματικά ανήκουμε. Λαοί φτιαγμένοι από άλλη ράτσα που με τα χρόνια αναμείχθηκαν κι έγιναν αδέλφια με δεσμούς αίματος που πότισε απλόχερα μικρασία και βαλκάνια.

Αυτό που τους ενώνει είναι η φιγούρα του καραγκιόζη με την ελληνική ψυχή-πονηριά και το τούρκικο όνομα.
Δηλώνω ευτυχής που πρόλαβα ως παιδί να δω παραστάσεις του απ' το σπαθάρη στο παιδικό πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης. Κι ακόμα περισσότερο που γνώρισα έναν γνήσιο σωσία του στην κατασκήνωση να ενσαρκώνει τη φιλία των δυο λαών και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανατολής -αργοί ρυθμοί, πυκνό τρίχωμα- αφήνοντας όλους τους άλλους κομπάρσους στη σκιά του να παίζουν θέατρο, ως τη μέρα της αναχώρησής του.

Συγγενής της μεγάλης σταρ και πολιτικού τζιοβάννας φραγκούλη, παρουσιάστριας του πες το και θα γίνει. Ο τζιοβάνης έχει μεγαλύτερο ταλέντο παρουσιαστή, αλλά η μικρή οθόνη είναι πολύ μικρή για να το χωρέσει και να το αναδείξει.
Εμπνευστής κι ερμηνευτής του διεθνιστικού συνθήματος: Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή, κεμπάπ, καφέ, καζάν ντιμπί.
Ε, τώρα καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι πολύ αστείο καθαυτό. Γελάς με το άτομο και τον τρόπο του, όχι με την ουσία.

Επ’ ευκαιρίας να ενισχύσουμε και τη βρώμα που βγήκε στην ελληνική αποστολή και να του ευχηθούμε όλοι μαζί καλά στέφανα. Ήδη πάντως έκανε τις πρώτες πρόβες για το γαμήλιο ταγκό στο αντίστοιχο workshop με έναν δίμετρο γορίλα από άλλη αποστολή.
Πιθανόν κι η νυφούλα να είναι αντίστοιχων διαστάσεων, γιατί ο ίδιος κατά βάθος δεν ήθελε ακόμα να φύγει, αλλά ήταν τρομοκρατημένος στο ενδεχόμενο να αργήσει έστω και μία μέρα.
Οπότε ας του ευχηθούμε καλύτερα του χρόνου τέτοια μέρα να είναι ζωντανός, με σχέση –για να σπάσει το προσωπικό του ρεκόρ ωριμότητας- και βασικά μαζί μας.

Τζιοβάνη αλάνι για πάντα στην πλατεία
Με φρέντο και καζάν ντιμπί να γράφεις ιστορία

Στο κείμενο της έκτης μέρας: διεθνισμός, διμερείς επαφές και μια μαρτυρία από οαχάκα
Παρεμπιπτόντως: Ζητούνται άτομα παρά τω σάββα για συμμετοχή στο οαμέρα.

Υγ: I tell you, we must die...