Μέρος Ι
Η δύναμη του ψέματος βασίζεται πρακτικά στη δική μας θέληση να το πιστέψουμε. Αυτή είναι στην πραγματικότητα κι η μεγάλη δύναμη του όπιου της θρησκείας, που λειτουργεί σαν παυσίπονο σε μια κοιλάδα ατελείωτων δακρύων. Εκτός από τα ιερατεία και τους εμπόρους ελπίδας που εκμεταλλεύονται το φόβο και την ανάγκη του κοσμάκη, για να βγάλουν κέρδος, υπάρχουν οι χρήστες που θα το καλλιεργούσαν ευχαρίστως και μόνοι τους για προσωπική χρήση, ή μπορεί να γινόντουσαν βαποράκια.
Κι αυτό δείχνει πόσο σαθρές είναι μερικές 'μεγάλες αλήθειες' που επαναλαμβάνονται σαν κλισέ και δίνονται παρηγοριά στον άρρωστο. Πχ ότι μπορεί κανείς να κοροϊδεύει πολύ κόσμο για λίγο καιρό ή λίγο κόσμο για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά όχι πολλούς και για πολύ καιρό. Ή ότι ο ψεύτης κι ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Μετά όμως μπορούν να αλλάξουν με δημοκρατικές διαδικασίες και να αναβαπτιστούν, για να αντικαταστήσουν τον αντικαταστάτη τους. Και πάει λέγοντας...
Το πρόβλημα είναι πως ο λαός συνεχίζει να ερμηνεύει επιφανειακά την πολιτική με όρους ηθικής κι ειλικρίνειας. Πιστεύει βασικά πως το πρόβλημα είναι οι κλέφτες κι οι ψεύτες χωρίς να καταλαβαίνει τη νόμιμη κλοπή στα πλαίσια του συστήματος και την ψευδή συνείδηση που αναπτύσσει, ζώντας σε αυτό. Πληγώνεται γιατί ο Σύριζα του είπε ψέματα (και όντως του είπε) για όσα μπορούσε να κάνει ενάντια σε δανειστές και μνημόνια. Αλλά αρνείται να δει πως ανεξαρτήτως ειλικρίνειας και προθέσεων, ακόμα κι αν έχεις ειλικρινά τους καλύτερους σκοπούς, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, χωρίς να έρθεις σε ρήξη με το γενικό πολιτικό κάδρο. Το θέμα λοιπόν δεν είναι να αλλάξουμε απλώς τα πρόσωπα, αλλά το σύστημα. Γιατί το ψέμα, όπως ακριβώς και τα σκάνδαλα, είναι ενσωματωμένο στη σάπια, εκμεταλλευτική φύση του.
Παρόλα αυτά ο λαός συνεχίζει να αναζητεί τον τίμιο, ειλικρινή πολιτικό ηγέτη, που θα 'ρθει καβάλα στο άσπρο άλογο να τον σώσει. Κι η πλάκα είναι πως συνεχίζει να εμπιστεύεται αυτούς ακριβώς που τον κορόιδεψαν, σαν τα θύματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης, που ερωτεύονται το βιαστή τους ή σαν την απατημένη ερρωμένη, που πιστεύει -ξανά και ξανά- τις ψεύτικες υποσχέσεις του συντρόφου της πως θα αλλάξει και ότι μπορούν να κάνουν μια καινούρια αρχή. Σαν το συνθέτη του τραγουδιού στον τίτλο της ανάρτησης, που επέλεξε να συμβιβαστεί με τις αρχές, για να κάνει μια καινούρια αρχή στην καριέρα του.
Συνένοχο στο φόνο θα τον έχουνε...
Κι αφού λοιπόν καταλαβαίνει ότι εμείς του λέμε την αλήθεια και τον έχουμε προειδοποιήσει για τη θύελλα που ερχόταν και όσα θα βρούμε μπροστά μας, γιατί δε μας εμπιστεύεται; Καταρχάς, γιατί η αλήθεια δεν είναι πάντα ευχάριστη -πολύ περισσότερο αυτός που στη λέει, σαν τους αγγελιοφόρους κακών ειδήσεων στα παλιά χρόνια. Και επίσης γιατί είναι εκπληκτικό τι θεωρεί τελικά ρεαλιστικό ο απατημένος λαός και πώς έχει μάθει να σκέφτεται.
Πού υπάρχει αυτό που λέτε; Πού εφαρμόστηκε και πέτυχε;
Λες και ο καπιταλισμός έχει πετύχει, όπου εφαρμόστηκε, και είναι θέσφατο. Είναι όμως η μοναδική -καταθλιπτική πλην υπαρκτή- πραγματικότητα, την οποία μπορεί να καταλάβει εμπειρικά κάποιος. Κι αυτό είναι σα να δικαιώνει αναδρομικά κατά μία έννοια το σχήμα του Σουσλόφ για τον υπαρκτό (σοβιετικό) σοσιαλισμό, σε αντίθεση με τους τρίτους, ευρωκομμουνιστικούς δρόμους, που οδήγησαν κατευθείαν στην αγκαλιά της αστικής τάξης, αν δεν έμπλεξαν απλώς σε αντιφάσεις και αδιέξοδα.
Αλλά ο σοσιαλισμός παραμένει η μόνη ρεαλιστική διέξοδος στα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Κάπως σαν το λογικό που είναι πραγματικό, όπως θα έλεγε και ο (κάθε άλλο παρά σοσιαλιστής) πατέρας της διαλεκτικής, Χέγκελ.
Μέρος ΙΙ
Ένα κείμενο της Λιάνας Κανέλλη που δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως
Πόσο πάει ο έρωτας σε ποινή στον καιρό της τζιχάντ και των πενήντα αποχρώσεων του γκρι; Πριν καλά καλά στεγνώσουν απ’ τον υπαρκτό τεχνητό τρόμο τα αόρατα μελάνια των ιστοτόπων, πριν ακόμα βραχνιάσει η φωνή των τρομοτελάληδων στις γόνδολες των καναλιών της αγοράς, η αεροπειρατεία λόγω έρωτα, δείχνει πού μπορεί να πάνε τα παραμύθια των αθλίων σύγχρονων ημερών.
Ξέρω, κόστισε πολύ και πολλά! Με όρους αγοράς. Με όρους πάθους, τίποτα! Ευτυχώς. Ούτε μια τρίχα, όχι μια ζωή ή και πολλές, όπως κοστίζουν εκείνοι οι σκοτεινοί έρωτες με θεούς-δυνάστες των παθών.
Όχι δεν θα ψάξω παραπέρα, δημοσιογραφικώς, τις… ψυχιατρικές λεπτομέρειες, τα επίπεδα σεροτονίνης, το βυθόμετρο κατάθλιψης ή τα παιδικά χρόνια του παρά κάτι εξηντάρη. Αυτού που έπιασε την υστερία των ημερών σαν ταύρο απ’ τα κέρατα, σ’ ένα χορό σύγχρονων ταυροκαθάψιων, για να φέρει ένα γράμμα στα πόδια της συζύγου, της τέως αγαπημένης και νυν και αεί μάνας των παιδιών τους. Έχω κατ’ επιλογήν, αποχρώσες ενδείξεις παραμυθίας περί την αποκοτιά του…
Ω! διεθνείς κι ιθαγενείς Αρχές! Συγχωρείστε τον άμεσα! Χορηγήστε του άσυλο δι’ ερωτικούς λόγους. Μην τον κλείσετε σ’ ένα μπουντρούμι, προσπαθώντας να τον κάνετε να μετανοιώσει που δεν κράτησε μόνο μέσα του τον έρωτα. Δώστε του το ένα εκατοστό απ’ τα προνόμια του Μπρέιβικ της νορβηγικής εκατόμβης και το ένα δέκατο της δικονομικής νομιμότητας του φονιά Ρουπακιά με το στιλέτο σβάστικα.
Μην του στήσετε άγαλμα. Μήτε αγχόνη. Και προπάντων μην ξεφτυλίσετε την επιστολή του, το ραβασάκι του. Ο φερόμενος ως ερωτευμένος κύριος καθηγητής, είναι ο πιο χρήσιμος αεροπειρατής που εμφανίζεται στον 21ο αιώνα, πιο χρήσιμος κι απ’ τους βαρβάρους του Μεγάλου Αλεξανδρινού. Ένας σιτεμένος Ρωμαίος, χωρίς Σέξπηρ και δίχως Ιουλιέτα. Έλεος επιδείξτε μέγα! Θέσατέ τον εκτός Αγοράς και προστατέψτε τον απ’ την “απώλεια τρέχοντος προσανατολισμού”. Έστω ως ερωτικόν είδος “μονάχος- μονάχος μου”, εναντίον όλων μας των χεσμένων απ’ το φόβο για τη ζωή…
Υ.Γ. Καταθέτω με ρίσκο την ανωτέρω εκδοχή μου, στο τρέχον χρηματιστήριο ανθρωπιστικών αξιών, ως μη μέλος μη κυβερνητικής μη οργάνωσης…
Η δύναμη του ψέματος βασίζεται πρακτικά στη δική μας θέληση να το πιστέψουμε. Αυτή είναι στην πραγματικότητα κι η μεγάλη δύναμη του όπιου της θρησκείας, που λειτουργεί σαν παυσίπονο σε μια κοιλάδα ατελείωτων δακρύων. Εκτός από τα ιερατεία και τους εμπόρους ελπίδας που εκμεταλλεύονται το φόβο και την ανάγκη του κοσμάκη, για να βγάλουν κέρδος, υπάρχουν οι χρήστες που θα το καλλιεργούσαν ευχαρίστως και μόνοι τους για προσωπική χρήση, ή μπορεί να γινόντουσαν βαποράκια.
Κι αυτό δείχνει πόσο σαθρές είναι μερικές 'μεγάλες αλήθειες' που επαναλαμβάνονται σαν κλισέ και δίνονται παρηγοριά στον άρρωστο. Πχ ότι μπορεί κανείς να κοροϊδεύει πολύ κόσμο για λίγο καιρό ή λίγο κόσμο για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά όχι πολλούς και για πολύ καιρό. Ή ότι ο ψεύτης κι ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Μετά όμως μπορούν να αλλάξουν με δημοκρατικές διαδικασίες και να αναβαπτιστούν, για να αντικαταστήσουν τον αντικαταστάτη τους. Και πάει λέγοντας...
Το πρόβλημα είναι πως ο λαός συνεχίζει να ερμηνεύει επιφανειακά την πολιτική με όρους ηθικής κι ειλικρίνειας. Πιστεύει βασικά πως το πρόβλημα είναι οι κλέφτες κι οι ψεύτες χωρίς να καταλαβαίνει τη νόμιμη κλοπή στα πλαίσια του συστήματος και την ψευδή συνείδηση που αναπτύσσει, ζώντας σε αυτό. Πληγώνεται γιατί ο Σύριζα του είπε ψέματα (και όντως του είπε) για όσα μπορούσε να κάνει ενάντια σε δανειστές και μνημόνια. Αλλά αρνείται να δει πως ανεξαρτήτως ειλικρίνειας και προθέσεων, ακόμα κι αν έχεις ειλικρινά τους καλύτερους σκοπούς, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, χωρίς να έρθεις σε ρήξη με το γενικό πολιτικό κάδρο. Το θέμα λοιπόν δεν είναι να αλλάξουμε απλώς τα πρόσωπα, αλλά το σύστημα. Γιατί το ψέμα, όπως ακριβώς και τα σκάνδαλα, είναι ενσωματωμένο στη σάπια, εκμεταλλευτική φύση του.
Παρόλα αυτά ο λαός συνεχίζει να αναζητεί τον τίμιο, ειλικρινή πολιτικό ηγέτη, που θα 'ρθει καβάλα στο άσπρο άλογο να τον σώσει. Κι η πλάκα είναι πως συνεχίζει να εμπιστεύεται αυτούς ακριβώς που τον κορόιδεψαν, σαν τα θύματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης, που ερωτεύονται το βιαστή τους ή σαν την απατημένη ερρωμένη, που πιστεύει -ξανά και ξανά- τις ψεύτικες υποσχέσεις του συντρόφου της πως θα αλλάξει και ότι μπορούν να κάνουν μια καινούρια αρχή. Σαν το συνθέτη του τραγουδιού στον τίτλο της ανάρτησης, που επέλεξε να συμβιβαστεί με τις αρχές, για να κάνει μια καινούρια αρχή στην καριέρα του.
Συνένοχο στο φόνο θα τον έχουνε...
Κι αφού λοιπόν καταλαβαίνει ότι εμείς του λέμε την αλήθεια και τον έχουμε προειδοποιήσει για τη θύελλα που ερχόταν και όσα θα βρούμε μπροστά μας, γιατί δε μας εμπιστεύεται; Καταρχάς, γιατί η αλήθεια δεν είναι πάντα ευχάριστη -πολύ περισσότερο αυτός που στη λέει, σαν τους αγγελιοφόρους κακών ειδήσεων στα παλιά χρόνια. Και επίσης γιατί είναι εκπληκτικό τι θεωρεί τελικά ρεαλιστικό ο απατημένος λαός και πώς έχει μάθει να σκέφτεται.
Πού υπάρχει αυτό που λέτε; Πού εφαρμόστηκε και πέτυχε;
Λες και ο καπιταλισμός έχει πετύχει, όπου εφαρμόστηκε, και είναι θέσφατο. Είναι όμως η μοναδική -καταθλιπτική πλην υπαρκτή- πραγματικότητα, την οποία μπορεί να καταλάβει εμπειρικά κάποιος. Κι αυτό είναι σα να δικαιώνει αναδρομικά κατά μία έννοια το σχήμα του Σουσλόφ για τον υπαρκτό (σοβιετικό) σοσιαλισμό, σε αντίθεση με τους τρίτους, ευρωκομμουνιστικούς δρόμους, που οδήγησαν κατευθείαν στην αγκαλιά της αστικής τάξης, αν δεν έμπλεξαν απλώς σε αντιφάσεις και αδιέξοδα.
Αλλά ο σοσιαλισμός παραμένει η μόνη ρεαλιστική διέξοδος στα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Κάπως σαν το λογικό που είναι πραγματικό, όπως θα έλεγε και ο (κάθε άλλο παρά σοσιαλιστής) πατέρας της διαλεκτικής, Χέγκελ.
Μέρος ΙΙ
Ένα κείμενο της Λιάνας Κανέλλη που δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως
Περί απωλείας τρέχοντος προσανατολισμού
Πόσο πάει ο έρωτας σε ποινή στον καιρό της τζιχάντ και των πενήντα αποχρώσεων του γκρι; Πριν καλά καλά στεγνώσουν απ’ τον υπαρκτό τεχνητό τρόμο τα αόρατα μελάνια των ιστοτόπων, πριν ακόμα βραχνιάσει η φωνή των τρομοτελάληδων στις γόνδολες των καναλιών της αγοράς, η αεροπειρατεία λόγω έρωτα, δείχνει πού μπορεί να πάνε τα παραμύθια των αθλίων σύγχρονων ημερών.
Ξέρω, κόστισε πολύ και πολλά! Με όρους αγοράς. Με όρους πάθους, τίποτα! Ευτυχώς. Ούτε μια τρίχα, όχι μια ζωή ή και πολλές, όπως κοστίζουν εκείνοι οι σκοτεινοί έρωτες με θεούς-δυνάστες των παθών.
Όχι δεν θα ψάξω παραπέρα, δημοσιογραφικώς, τις… ψυχιατρικές λεπτομέρειες, τα επίπεδα σεροτονίνης, το βυθόμετρο κατάθλιψης ή τα παιδικά χρόνια του παρά κάτι εξηντάρη. Αυτού που έπιασε την υστερία των ημερών σαν ταύρο απ’ τα κέρατα, σ’ ένα χορό σύγχρονων ταυροκαθάψιων, για να φέρει ένα γράμμα στα πόδια της συζύγου, της τέως αγαπημένης και νυν και αεί μάνας των παιδιών τους. Έχω κατ’ επιλογήν, αποχρώσες ενδείξεις παραμυθίας περί την αποκοτιά του…
Ω! διεθνείς κι ιθαγενείς Αρχές! Συγχωρείστε τον άμεσα! Χορηγήστε του άσυλο δι’ ερωτικούς λόγους. Μην τον κλείσετε σ’ ένα μπουντρούμι, προσπαθώντας να τον κάνετε να μετανοιώσει που δεν κράτησε μόνο μέσα του τον έρωτα. Δώστε του το ένα εκατοστό απ’ τα προνόμια του Μπρέιβικ της νορβηγικής εκατόμβης και το ένα δέκατο της δικονομικής νομιμότητας του φονιά Ρουπακιά με το στιλέτο σβάστικα.
Μην του στήσετε άγαλμα. Μήτε αγχόνη. Και προπάντων μην ξεφτυλίσετε την επιστολή του, το ραβασάκι του. Ο φερόμενος ως ερωτευμένος κύριος καθηγητής, είναι ο πιο χρήσιμος αεροπειρατής που εμφανίζεται στον 21ο αιώνα, πιο χρήσιμος κι απ’ τους βαρβάρους του Μεγάλου Αλεξανδρινού. Ένας σιτεμένος Ρωμαίος, χωρίς Σέξπηρ και δίχως Ιουλιέτα. Έλεος επιδείξτε μέγα! Θέσατέ τον εκτός Αγοράς και προστατέψτε τον απ’ την “απώλεια τρέχοντος προσανατολισμού”. Έστω ως ερωτικόν είδος “μονάχος- μονάχος μου”, εναντίον όλων μας των χεσμένων απ’ το φόβο για τη ζωή…
Υ.Γ. Καταθέτω με ρίσκο την ανωτέρω εκδοχή μου, στο τρέχον χρηματιστήριο ανθρωπιστικών αξιών, ως μη μέλος μη κυβερνητικής μη οργάνωσης…
