Το ξύλο βγήκε απ' το αμφιθέατρο

Στο ραδιοφωνικό Fight-Club, θα έπαιρναν επίσημο ύφος, για να πουν με φωνή τέσσερα: αυτά καλό είναι να μη γίνονται. Και το Λαϊκό Στρώμα θα έκανε γραπτή βαρυασήμαντη παρέμβαση: "θλίβομαι". Για να προσθέσει αμέσως μετά: "καταδικάζω". Μόνο που στην πραγματικότητα, ούτε θλίβεται, ούτε καταδικάζει κάποιον άλλο, παρά τους αντίπαλους -κι ας τους αγαπάει λιγάκι- γιατί είναι "πρώτος στα ξύλα, πρώτος στον αγώνα" ή τέλος πάντων κάπου κοντά στα μετάλλια.

Ναι αλλά τι ακριβώς έγινε -και καλό θα ήταν να μην...;
Η δική μας εκδοχή -όπως την κατάλαβα μιλώντας με σφους και φίλους- λέει εν συντομία πως η κόντρα ξεκίνησε από το μαθητικό συλλαλητήριο στο Υπουργείο και μια παράλληλη κίνηση των Εαακιτών που βρέθηκαν εκεί (με αποφάσεις φοιτητικών συλλόγων, όπως λέει η δική τους πλευρά) και μπήκαν μέσα, προκαλώντας μια μικρή ένταση. Την επόμενη μέρα το ΜΑΣ έβγαλε ανακοίνωση-καταγγελία για τα γεγονότα και τη στάση της/των ΕΑΑΚ, που μοιράστηκε στις σχολές από τα μέλη του, προκαλώντας τις αντιδράσεις των ΕΑΑΚιτών. Τα πράγματα ξέφυγαν στο Πολυτεχνείο, όπου η/τα ΕΑΑΚ έχουν γενικά τους συσχετισμούς, αλλά το ΜΑΣ είχε πάει συντονισμένα και είχε σαφώς το πάνω χέρι -κάτι που εκφράστηκε και στο αποτέλεσμα.
Από ό,τι έμαθα, ευτυχώς δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί.

Για να είμαι ειλικρινής, θυμήθηκα συνειρμικά την κλασική ιστορία σε κάθε γειτονιά, όπου κάποιοι τραμπουκίζουν τον μικρό της παρέας, κι αυτός φωνάζει το μεγάλο του αδελφό, για να καθαρίσει -όχι όμως το μεγαλύτερο αδελφό του (ΠΑΜΕ), όπως καταγγέλλουν οι άλλοι, που θα έγερνε δραματικά την πλάστιγγα.
[Και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει, έρχονται οι οικοδόμοι (2).]

Την εκδοχή της/των ΕΑΑΚ μπορείτε να τη βρείτε εδώ, στην ανακοίνωση που έβγαλαν σχετικά με τα γεγονότα (αν και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το κείμενο είχε ανέβει σε μια διαφορετική πρώτη εκδοχή και άλλαξε στη συνέχεια).
Δεν είμαι σίγουρος αν θα απαντήσει το ΜΑΣ με κάποια ανακοίνωση, αλλά μπορεί να πέφτω και έξω. Αν το έκανε όμως και ήθελε να τους τρολάρει, θα μπορούσε να πει ότι ήταν η κακιά στιγμή και πως τους την πέσαμε, γιατί τους περάσαμε για Κνίτες. Πέρυσι στο Πολυτεχνείο, που τους επιτέθηκαν στα καλά καθούμενα οι μαύροι, αυτό έπιασε σαν δικαιολογία, και έβγαλαν μια σχετικά ήπια ανακοίνωση καταγγελίας.

Αντιθέτως, σε αυτήν την ανακοίνωση, χώρεσαν ένα ολόκληρο κατηγορητήριο για την ΚΝΕ (και όχι ΜΑΣ ή ΠΚΣ).
Ότι στοχοποιεί, τραμπουκίζει, λασπολογεί, διασπά το κίνημα, με κεντρικό σχεδιασμό (που είναι όπως ξέρουμε βασική σχέση παραγωγής στο σοσιαλισμό). Κι επίσης γράφουν τα εξής: μαφιόζικο καρτέρι, παρακρατικό τρόπο, προφίλ ασφαλίτη, κομματικό στρατό, χυδαίο σεξισμό. Έωλη γραμμή, τροχοπέδη των αγώνων, κατασταλτικός μηχανισμός, υπεύθυνη αντιπολίτευση, σπέρνει απαισιοδοξία.

Μετά από αυτά είναι απορίας άξιο γιατί μιλάνε για διασπαστές του κινήματος (κάτι που νομίζω πως έχει αφαιρεθεί στη δεύτερη εκδοχή του κειμένου) και θέλουν κοινή δράση με ασφαλίτες, μαφιόζους, κατασταλτικούς μηχανισμούς, και άτομα που εμπίπτουν στο κοινό ποινικό δίκαιο, όπως προκύπτει από την ανακοίνωσή τους...

Αυτό το τελευταίο είναι από τα πιο αξιοπερίεργα σημεία της ανακοίνωσης. Προσωπικά θα μπορούσα να καταλάβω (να καταγγέλλονται -εν μέρει και να γίνονται) απ-αλλοτριωτικές πράξεις που αφορούν κράνη, κοντόξυλα, ακόμα και τις οργανωτικές των απέναντι (στα πλαίσια της "(αντι)κατασκοπίας"). Όταν όμως καταγγέλλεις πολιτικά τον άλλο ότι σου έκλεψε χρήματα, τσάντες, κτλ, σαν λωποδύτης, μου φαίνεται αδιανόητη χοντράδα -τουλάχιστον μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο.

Περνάμε τώρα από το ειδικό στο γενικό κάδρο της υπόθεσης.
Η ετεροτοπία είναι ένα μέρος όπου επικρατούν ιδιαίτεροι, ειδικοί κανόνες, σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο και αν τονίζαμε ως φοιτητές, σε κάθε ευκαιρία, πως τα πανεπιστήμια δεν ζουν σε γυάλα, ξεκομμένα από την κοινωνία -εκφράζοντας βασικά την αγωνία μας να σπάσουμε τη γυάλα και αυτήν την τάση- ο φοιτητικός συνδικαλισμός δεν έχει παραμείνει ανεπηρέαστος από αυτήν την κατάσταση, αναπτύσσοντας δικά του ήθη κι έθιμα. Όπως λέει κι ένας σφος (που δεν αγαπά τις γάτες, τους λύκους και κάθε μη παραγωγικό ζώο που δεν τρώγεται): στα πανεπιστήμια μπορείς να δεις και να ακούσεις τις μεγαλύτερες καφρίλες και παπάντζες, που υπάρχουν. Και πολλά μη παραγωγικά -ακόμα- ζωάκια, που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ενταχθούν στην παραγωγή με το πτυχίο τους, θα πρόσθετα εγώ.

Το φοιτητικό κίνημα δεν ακολουθεί ακριβώς-πάντα την καμπύλη και τις εξάρσεις του εργατικού-λαϊκού κινήματος (γι' αυτό μπορεί να βρίσκεται σε μακάριο λήθαργο ενώ ο κόσμος καίγεται, ή να καλύπτει την ανεπάρκεια των άλλων τμημάτων, παίζοντας πρωτοπόρο ρόλο κατά καιρούς). Δέχεται την επίδραση της γενικής κινηματικής παρακμής, αλλά την εκφράζει με οξυμένες μορφές κι έντονα εκφυλισμένο τρόπο, ανά περιπτώσεις. Και μπλέκει συχνά-πυκνά την πολιτική αντιπαράθεση με την καφρίλα και με αντίστοιχα επεισόδια.

Υπάρχουν φορές που τα αμφιθέατρα θυμίζουν κερκίδες, οπαδικούς συνδέσμους και την παράπλευρη κόντρα τους, πέρα από τις αθλητικές αναμετρήσεις. Η βασική διαφορά είναι πως συνήθως οι οπαδοί καμαρώνουν για τις αντίστοιχες νίκες τους ("το ξύλο στη Δράμα ήταν άλλο πράγμα..." "και τρέχατε, και τρέχατε..." "στην τουαλέτα είχε ουρά..."), ενώ στους φοιτητές οι παρατάξεις-οργανώσεις κρατάνε πολιτικό πολιτισμό (ακόμα και αν είναι πολιτικοί χούλιγκαν, από τη γενέτειρα πόλη του Ροβεσπιέρου, που έσπειρε την επαναστατική τρομοκρατία), θεωρητικοποιούν το ξύλο ή προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη στον εκάστοτε απέναντι. Εδώ -σε αντίθεση με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ως συνέχεια της πολιτικής- παίζει ρόλο ποιος έκανε την αρχή, κι αν βρισκόταν σε άμυνα ή στην επίθεση.

Μια άλλη διαφορά είναι πως οι συνδεσμίτες δίνουν πολλές φορές ραντεβού θανάτου για να χτυπηθούν χωρίς κανόνες, μέχρι τελικής πτώσης. Ενώ στα φοιτητικά-πολιτικά ξύλα (με εξαίρεση τις μεθόδους και το δολοφονικό εξοπλισμό των μαύρων) τα πράγματα φτάνουν μέχρι το νοσοκομείο για μερικά ράμματα -ή και σοβαρότερες περιπτώσεις- θυμίζοντας κάπως τους Γαλάτες που πλακώνονται μεταξύ τους κι εκτονώνονται, όσο δεν ασχολούνται με τους Ρωμαίους.

Τα παραπάνω είναι διανθισμένα με χοντροκομμένες, σατιρικές νότες, αφενός γιατί δεν μπορεί να τα πάρει σοβαρά κανείς, κι αφετέρου για να διασκεδάσουν κάπως τον απόηχο και τις εντυπώσεις κι όχι επειδή διασκεδάζουν την κε του μπλοκ, παρά τη φαιδρότητά τους. Κι επειδή το κείμενο είναι γεμάτο με αθλητικές αναφορές, θα μιλήσω για την ομάδα μου. Και για την περιφρούρηση που στην αργκό των απέναντι μπορεί να την ακούσεις κι ως μπαλέτο. Κάτι που μας θυμίζει, παρεμπιπτόντως, πως το ποδόσφαιρο είναι -ή έχει χαρακτηριστεί ως- το μπαλέτο της εργατικής τάξης.

Το μπαλέτο λοιπόν είναι πολιτική έννοια και πρωτίστως αμυντική, αν και κάποιες φορές η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Κι όταν προσπαθούν να σε τραμπουκίσουν, για να σε τρομοκρατήσουν και να κάμψουν τη δράση σου, πρέπει να είσαι σε θέση να απαντήσεις, να επιβάλεις την παρουσία σου με κάθε τρόπο. Ακόμα και με τίμιο ξύλο (κατά το "δίκαιοι πόλεμοι" του Βλαδίμηρου), που -ενάντια στους συνειρμούς που γεννά- δείχνει ότι δεν πας με το σταυρό στο χέρι.

Από την άλλη, αυτό που πρέπει να περιφρουρηθεί και να προστατέψεις, δεν είναι μόνο η φυσική, πολιτική σου παρουσία, αλλά και η εικόνα που περνάει προς τα έξω για εσένα και γενικότερα: για το πανεπιστήμιο, το άσυλο, τους συνδικαλιστές, το κίνημα.
Δεν είναι τυχαίο πχ πως το "πρώτο θέμα" έπιασε εξ αρχής την είδηση και φρόντισε να την προβάλει, ενισχύοντας τα κλασικά κυρίαρχα στερεότυπα.
Και είναι δική μας ευθύνη (δική μας, με την έννοια ότι δεν περιμένω κάτι από τους άλλους, ούτε και με ενδιαφέρουν) να αποφεύγουμε τις μπανανόφλουδες που εντείνουν-οδηγούν (σ)τον εκφυλισμό.

Οι γάμοι του σπαρίλα

Τέτοιος γαμβρός παληκαράς, λεβέντης κομμουνισταράς

Το απαιτητικό κοινό θα περίμενε ίσως μια ανάλυση για τον χαρακτήρα της περιόδου και τα καθήκοντα της συγκυρίας. Ή έστω κάτι από την επικαιρότητα. Την πορεία του πολυτεχνείου, το κλίμα στα πανεπιστήμια, το διήμερο εαακ (χωρίς άρθρο, να μην καρφωνόμαστε).

Το οποίο τελικά ήταν κατώτερο των προσδοκιών. Προσδοκίες που γεννήθηκαν στον πρώτο γύρο των συντονιστικών πόλεων μετά τα γεγονότα της πάτρας, όπου μπορούσες να ακούσεις αρασίτες να δικαιολογούν το ξύλο με τσιτάτα του μαρξ. Η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Κάτι που καθιστά αυτούς που το έφαγαν ένα είδος ταξικού εχθρού. Εμπρός της γης οι αρασίτες.

Η ως τα τώρα ιστορία της εαακ είναι μια αδιάκοπη πάλη των τά(κ)σεων. Ο φθόγγος κάπα συμβολίζει αυτό ακριβώς που λείπει. Την Κομμουνιστική αναφορά. Αυτά τα αφήνουμε για το κόμμα, που υποτιμά τα προβλήματα στο κυλικείο και τις νίκες στο σήμερα.

Αντ’ αυτού όμως έκρινα σκόπιμο πριν σφίξουν τα κρύα, να παίξω μια τελευταία καλοκαιρινή νότα με το πιο σημαντικό κοσμικό γεγονός της χρονιάς για τον εξωκοινοβουλευτικό –κι όχι μόνο- χώρο. Το γάμο του σφου κι αφού σπαρίλα.

Όπως είχαμε προαναγγείλει η σεμνή τελετή έλαβε χώρα σε κάποιον ιερό ναό (γιατί στο τέλος λυγίσαμε) κάπου κοντά στη βάρκιζα (για να δοθεί συμβολική έμφαση στο ότι λυγίσαμε) αλλά και στον ηρωικό Αστέρα της περίφημης σύγκρουσης. Τότε που ο τρόμπας κι οι σύντροφοι του κυκλοφορούσαν στις σχολές με χάρτες της αθήνας για να δείξουν πόσα χιλιόμετρα μακριά απ’ τον αστέρα θα διαδήλωναν οι ρεφορμιστές του κουκουέ με τους οποίους συντάσσεται σήμερα ο τρόμπας.

Εμείς ευτυχώς δεν πήγαμε ποδαράτα και φτάσαμε αρκετά πιο ξεκούραστοι στον τόπο του εγκλήματος. Στο ενδιάμεσο πρόλαβα να σκεφτώ τη συνδικαλιά ενός φίλου μου που έλεγε ότι με αυτό το σκεπτικό έπρεπε να πάμε στη βαγδάτη για να διαδηλώσουμε ενάντια στον πόλεμο στο ιράκ και την αμερικάνικη επέμβαση.

Στο πλαστό δίλημμα ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες, ο γιώργος σπαρίλας δεν είχε πολλά περιθώρια επιλογής κι υπέκυψε ηρωικά. Προσαρμόστηκε γρήγορα όμως κι ήταν χαρούμενος που μπορούσε να δείξει και στον κουμπάρο του πώς δενότανε η γραβάτα.

Καμία αντίδραση. Τον κοιτάω με νόημα. Πώς δενότανε η γραβάτα λέμε! Με κοιτάει κι αυτός. Πάβελ κορτσάγιν… σύγχρονη εποχή… ο οστρόφσκι… Ούτε τώρα. Το πώς δενότανε το ατσάλι δεν το ξέρεις; Μα τι διάολο σας μαθαίνουν σε αυτό το ρεύμα τέλος πάντων;

Ας καταγραφεί ωστόσο στα πρακτικά (θα τα πάρουμε μετά μαζί με την κάλπη) πως όταν ήρθε η σειρά του να ασπαστεί την εικόνα του παπά, έκανε την κίνηση στον αέρα και προσποιήθηκε πως την φιλάει. Όχι, δεν προσκύνησε.

Φτάσαμε σε ένα κυριλέ μαγαζί δίπλα στη θάλασσα. Έχω και blog πάμε μια βόλτα; Φορώντας την καλή μου βερμούδα, πήγα στο τραπέζι των φίλων από τα χρόνια της θεσσαλονίκης. Που δεν ήμασταν ούτε ένα τραπέζι και δεν ήμασταν καν φίλοι μεταξύ μας (γίναμε όμως στη συνέχεια). Άλλους δικούς μας δεν είχε.

Από συντρόφους του χώρου είχε μόνο άλλο ένα τραπέζι του πριν, αλλά αυτοί ήρθαν πιο πολύ ως συνάδελφοι από τη δουλειά, όχι ως ναρίτες. Δεν ήρθε όμως μαζί μας ο πι-πι και δεν ήταν ούτε ο καζάκης, που εκείνο τον καιρό ήταν κάτι σαν τη βασίλω κι έτρεχε παντού σε όλη την ελλάδα.

Άδειος ο πόλος. Πού πήγε όλος;
Λες να έκατσε σπίτι για να δει μπάλα; Έπαιζε κι η βραζιλία την ίδια ώρα. Παρά την προγαμιαία δέσμευση του σπαρίλα ότι κανόνισε και το έβαλε σε μέρα που δεν είχε μουντιάλ –δήλωση χαρακτηριστική για την αξιοπιστία του χώρου του.

Ένιωθα σα να είμαι σε ένα πάρτι ορκωμοσίας, όπου λείπει η παλιοπαρέα του εορτάζοντα κι είμαι εγώ και κάποιοι ακόμα που μας γνώρισε στην τελευταία εξεταστική, τελευταίο μάθημα.
Το είπα στην ομήγυρη κι ο τρόμπας ενθουσιασμένος μου προσέφερε δέκα ευρώ για να το γράψω στο μπλοκ. Αρνήθηκα κατηγορηματικά. Η κε του μπλοκ έχει χόμπι να εκθέτει τους συντρόφους ανιδιοτελώς, όχι επ’ αμοιβή και για το κέρδος.

Ύστερα μαγνητοσκοπήσαμε το ταγκό των νεόνυμφων πλάι στο κύμα και η κε του μπλοκ βυθίστηκε στους συνειρμούς της και σε αμπελοφιλοσοφικούς στοχασμούς.

Μου λες μ’ αγαπάς… θες να παντρευτούμε.

Τι σημαίνει όμως γάμος αλά ελληνικά τη σήμερον; Πεταμένα λεφτά, που λέει κι ο κομάντο. Όπως κάθε τι στη ζωή άλλωστε. Νταβατζιλίκι απ’ τους εμπόρους στην χαρά και στο θάνατο. Δε συμφέρει ούτε να πεθάνεις. Πρέπει να έχεις καλού-κακού (δηλ κακού σκέτο) κάποια λεφτά στην άκρη για την περίπτωση που… Αλλιώς μένεις άκλαυτο σκυλί και την πληρώνουν οι συγγενείς που δε σε φρόντισαν για την τελευταία σου (δροσερή κι ήσυχη) κατοικία.

Κι οι τιμές για τα νυφικά, ξέρεις πού έχουν φτάσει; Τετραψήφιο νούμερο. Πώληση κι ενοικίαση. Συμφέρει δηλ να το αγοράσεις και να το νοικιάζεις μετά σε γνωστούς και φίλους.
Μα τόσο ματζίρης είσαι δηλ; Μια φορά παντρεύεσαι.
Ναι, αλλά στα παίρνουν για μια ζωή. Κι ύστερα το σκέφτεσαι διπλά και να χωρίσεις. Τέτοια επένδυση να πάει χαμένη;

Ζωές που χαντακώνονται για χατίρι της πιο σημαντικής τους μέρας. Μια μέρα υποκρισίας που δε γίνεται καν για αυτούς σε τελική ανάλυση. Κι άμα ρωτήσεις τα συμπεθέρια κι αυτοί κάτι άλλο ήθελαν.

Πράγματα που γίνονται χωρίς κανείς να το θέλει.
Όπως στη μουσική που κανείς δε θέλει μπιτ και σκυλάδικα και στο τέλος όλο το πάρτι ακούει αυτά ακριβώς. Ο νόμος του μέρφι.
Σε εμάς βέβαια έφταιγε ο ντι τζέι σύντροφος που πήγε βενεζουέλα στο παγκόσμιο φεστιβάλ νεολαίας κι έφερε μαζί μπόλικο υλικό για τα πάρτι της οργάνωσης. Παντού υπάρχει ένας φταίχτης όμως (κι ας μην έχει πάει ποτέ βενεζουέλα).

Είναι σαν αυτό που έλεγε ο ένγκελς για την ιστορία και την ατομική βούληση του καθενός που είναι σα διανύσματα και φτιάχνουν μια τελείως διαφορετική συνισταμένη που κανείς δεν ήθελε εξ αρχής.

Κι έτσι λούζεσαι και την εκκλησία με τους παπάδες για να δείξεις ότι δεν είναι σημαντικό για σένα, ούτε από την ανάποδη. Όπως περίπου κάνουμε εμείς με τις εκλογές και την αποχή.
Δίνουμε πάλη βέβαια για να νικήσουμε τον ταξικό εχθρό και τα πεθερικά που ονειρεύονται να δουν την κόρη τους νυφούλα στης εκκλησιάς την πόρτα. Πώς να νικήσεις όμως την ίδια σου τη συντρόφισσα; Πέφτεις χτυπημένος από μέσα, όπως στις δίκες της μόσχας.
Να καταγραφεί παρακαλώ στα ελαφρυντικά του σπαρίλα (θα τα πάρουμε κι αυτά μαζί με τα πρακτικά και τις κάλπες). Ας είναι ελαφρύς ο γάμος που τον σκεπάζει.

Έρχεσαι λοιπόν εις γάμου κοινωνία σε μια γαμοκοινωνία που αναπαράγει όλες τις παλιές βρωμιές, μόλις πας να επεκτείνεις το ενυδρείο σου κι αρχίσει να τεκνοποιεί το ζευγάρι.
Άσε που ετυμολογικά, γάμος και πήδημα έχουν την ίδια ρίζα. Ζούμε όμως σε μια αντιδιαλεκτική εποχή που τα χωρίζει τεχνητά. Συγχέει το δεσμό με τα δεσμά, δε μπερδεύει το πήδημα με τα συναισθηματικά της και πιστεύει ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Κι ας μην πω καλύτερα τι σημαίνει κατ' αντιστοιχία το σεξιστικό υπανδρεύομαι. Παντρεύεστε γιατί χανόμαστε.

Πώς προχωράει η ζωή έκτοτε;
Το ζευγάρι έκανε γαμήλιο ταξίδι του μέλιτος στον προλεταριακό άγιο μαυρίκιο, όπου είναι πολύ δύσκολο να βρεις τον σωστό κωδικό για να πάρεις τηλέφωνο. Ο σπαρίλας φόρεσε βέρα στο δεξί γιατί λέει βοηθάει στην κυκλοφορία του αίματος (στο μενς χελθ νομίζω το διάβασε). Και κυκλοφοράει με τον αριστερισμό του λένιν ανά χείρας για να πετάει στους επικριτές του τσιτάτα περί τακτικής κι αναγκαίων συμβιβασμών.
Κι αν τακτική τη βρήκες την ιθάκη δε σε γέλασε.

Στο τέλος μένουν μόνο τα πειστήρια του εγκλήματος για ανάμνηση. Μια σπουδαία φωτό του κόκκινου πρίσματος, κατευθείαν για αφίσα.


Τι θα μπορούσε να λέει; Πότε θα γευτείς κι εσύ την ευτυχία μου;
Ή θα μπορούσε να αξιοποιηθεί πολιτικά για στρατολόγηση μελών.
Εσύ έγινες μέλος της ανταρσύα;

Ακόμα και στην κοινωνία του μέλλοντος για κρατική προπαγάνδα υπέρ των γάμων. Αν κι έτσι ίσως αυξάνονταν παράλληλα κι οι αυτοκτονίες των κοριτσιών που έχασαν οριστικά τον σπαρίλα από την αγκαλιά τους.

Άντε. Και στα δικά μας οι ανένταχτοι...

Η χιλή του σπαρίλα

Ο στάλιν ζει κάπου στην χιλή
Μαζί με τον σπαρίλα, τον έλβις, τον μπρους λι.

Λαϊκή θυμοσοφία των πληθυσμών της παταγονίας

Ο ρεζί ντεμπρέ ταξίδεψε στην χιλή του αλιέντε λίγους μήνες μετά την εκλογή του κι έγραψε το ομώνυμο βιβλίο (η χιλή του αλιέντε, στα ελληνικά από τις εκδόσεις μνήμη) με τις εντυπώσεις του και μια εκτενή συνέντευξη σε δύο μέρη με τον σύντροφο πρεζιντέντε που ήταν πρώτος μεταξύ ίσων κι ίσως λίγο πιο ίσος από τους υπόλοιπους.

Στο παράρτημα του βιβλίου με τις συμπληρωματικές σημειώσεις, διαβάζουμε στον αριθμό τέσσερα.

Στοές μασωνικές και λαουταρινικές

Οι λαουταρινικές στοές ονομάστηκαν έτσι σε ένδειξη τιμής για τον αρακουανό πρίγκηπα Λαουτάρο, αρχηγό του αγώνα ενάντια στη σπανιόλικη κατοχή τον 16ο αιώνα στην χιλή. Ιδρύθηκαν το 1812 στο μπουένος άιρες από μέλη των ελευθεροτεκτόνων, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση είχαν ο στρατηγός χοσέ ντε σαν μαρτίν κι ο ντον μπερνάρντο ο χίγγινς για τη χιλή. Λεγόταν πως αν ο στρατός αποτελούσε το οπλισμένο χέρι της απελευθέρωσης, η λαουταρινική στοά ήταν το πολιτικό της χέρι.

Όμως τι είναι και τι θέλουν οι στοές;
Οι θεμελιώδεις αντικειμενικοί σκοποί της στοάς ήταν η κατήχηση των πολιτών κι η μελέτη των πολιτικών και κοινωνικών δυνατοτήτων του έθνους που δημιουργούνταν. Ο προσηλυτισμός στα μυστήρια της μασωνίας ζητούνταν από όλους τους εταίρους της λαουταρινικής στοάς. Αν οι σκοποί της στοάς ήταν φανερά πολιτικοί, τα μέλη της ήταν κατά συνέπεια μασώνοι.

Η πρώτη μασωνική στοά ιδρύθηκε στις 15 μάρτη του 1827 κι έχει τις ρίζες της στη στοά λαουτάρο. Ο πρώτος σεβάσμιος διδάσκαλός της, ντον μανουέλ μπλάνκο ενκαλάντα, ήταν επίσης μέλος της στοάς λαουτάρο. Οι δεσμοί ανάμεσα στις δυο στοές φαίνονταν καθαρά στην χρησιμοποίηση κοινών τελετουργιών και συμβόλων, όπως και στα έργα τους και τις δραστηριότητές τους.

Η παράγραφος που ακολουθεί παρμένη από τα καταστατικά της λαουταρινικής στοάς της χιλής, γραμμένη με το χέρι του μπερνάρντο ο χίγγινς το αποδείχνει.
Ένας από τους αδελφούς που έχει εκλεγεί απ’ την ανώτατη ιεραρχία, δε μπορεί να μιλήσει για κάτι που έχει μεγάλη σημασία χωρίς να συμβουλευτεί τη στοά. Μία από τις πρώτες υποχρεώσεις των αδελφών, σύμφωνα με το σκοπό του ιδρύματος θα είναι να προστατεύονται και να αλληλοβοηθούνται σε οποιαδήποτε σύγκρουση της πολιτικής ζωής και να υποστηρίζουν τη γνώμη, οι μεν των δε. Κάθε αδελφός που αποκαλύπτει το μυστικό της ύπαρξης της στοάς, είτε με λόγους είτε με έργα, θα τιμωρείται με θάνατο και με μέσα που η στοά θα κρίνει κατάλληλα.

Με τον καιρό κάποια χαρακτηριστικά ατόνησαν κι οι εν ελλάδι στοές έφτασαν δια του ετεροπροσδιορισμού στην οργανωτική χαλαρότητα πετώντας τον πατσά μαζί με τη σκατίλα.
Ευτυχώς από μια άποψη. Αλλιώς η κε του μπλοκ θα έπρεπε να ανησυχεί για τη ζωή της και να προσλάβει ερυθροφρουρούς.
Μπρέζνιεφ ετοιμάσου, έρχεται η σειρά σου.

Παραθέτω παρακάτω ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη με τον αλιέντε -που θα ζήλευε ακόμη κι ο σπαρίλας- με στοιχεία που θα ζήλευε κι ο λιακό.

ΝΤΕΜΠΡΕ: Άκουσα πάντοτε να λέγεται ότι είχατε σχέσεις με τη μασωνία, ενώ είστε μαρξιστής. Ξέρετε ότι κάποτε έγινε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στους κόλπους του διεθνούς εργατικού κινήματος. Κατά το 1920 πχ έδιωξαν στη γαλλία τους μασώνους από το κκ που τότε σχηματιζόταν. Βλέπετε καμία αντίφαση μεταξύ της νομιζόμενης σχέσης σας με τη μασωνία και της μαρξιστικής σας θέσης, που είναι θέση ταξική;

ΑΛΙΕΝΤΕ: Θέλω να σου θυμίσω ρεζί, ότι ο πρώτος γενικός γραμματέας του κκ γαλλίας ήταν μασώνος.
ΝΤ: Σωστό.
Α: Από την Τρίτη διεθνή κι έπειτα παραδεχόμαστε την ασυμφωνία.
ΝΤ: Ακριβώς.
Α: Ανήκω προσωπικά σε μασωνική παράδοση. Ο παππούς μου, ο γιατρός αλιέντε-παντίν, ήταν μέγας διδάσκαλος της μασωνικής ιεραρχίας τον περασμένο αιώνα σε μια εποχή που μασώνος σήμαινε αγωνιστής. Οι μασωνικές στοές ήταν οι στυλοβάτες της ανεξαρτησίας και του αγώνα κατά της ισπανίας.

ΝΤ: Ο μπολίβαρ κι ο σούκρε ήταν μασώνοι;
Α: Ακριβώς. Λοιπόν, καταλαβαίνεις πως με τέτοια οικογενειακή παράδοση κι ακόμα γιατί η μασωνία αγωνίστηκε για θεμελιώδεις αρχές, όπως της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας, μπορεί να έχει κανείς αυτό το είδος των σχέσεων. Λέγοντας αυτό, υποστήριξα στους κόλπους της μασωνίας ότι δε μπορεί να υπάρξει ισότητα σε καπιταλιστικό καθεστώς και μάλιστα ούτε η παραμικρή ελπίδα ισότητας. Δε μπορεί να υπάρξει αδελφότητα (σύμπνοια) όταν υπάρχει η ταξική εκμετάλλευση κι η αυθεντική ελευθερία είναι κάτι απτό, όχι αφηρημένο. Δίνω λοιπόν στις μασωνικές αρχές το πραγματικό περιεχόμενο που πρέπει να έχουν.
Ξέρω πολύ καλά βέβαια πως υπάρχουν χώρες που η μασωνία δε θα μπορούσε να είναι σύμφωνη με αυτές τις αρχές.

Την επόμενη φορά που θα ακούσετε το σπαρίλα να αναλύει με πάθος τη μπολιβαριανή διαδικασία μπορείτε να σκεφτείτε και σε ένα δεύτερο επίπεδο τι πραγματικά εννοεί, αυτός κι η στοά της χαριλάου τρικούπη.

Τι άλλο μας λέει το βιβλίο του ντεμπρέ;
Για την unidad popular που είχε μέσα κομμουνιστές, σοσιαλιστές κι ένα κομμάτι λαϊκής χριστιανοδημοκρατίας. Και για τις αυταπάτες του κομπανιέρο πρεζιντέντε για αλλαγές με δημοκρατικές διαδικασίες και δημοψηφίσματα. Η βασική διαφορά με τη βενεζουέλα –όπως την καταλαβαίνω- είναι ότι ο τσάβες είχε το στρατό με το μέρος του και κράτησε την εξουσία. Κι η βασική διαφορά του αλιέντε με τους ρεφορμιστές που εξαπατούν το λαό είναι ότι αυτός ήταν έντιμος και πλήρωσε ο ίδιος θανάσιμα τις αυταπάτες του.

Μαθαίνουμε επίσης για την αφελή προσκόλληση της χιλής στην έννοια της νομιμότητας. Η χιλή είναι μια χώρα που όταν έχει προβλήματα φωνάζει το δικηγόρο, ενώ οι υπόλοιπες καλούν τον ταγματάρχη κι όπου η αστική τάξη τηρεί τους νόμους που θέσπισε ακόμα κι αν της γυρίζουν μπούμερανγκ. Όπως στην περίπτωση που διηγείται ο αλιέντε με τη βίαια απαλλοτρίωση γης.

Οι αστικοί νόμοι τη θεωρούσαν μικροαδίκημα και την άφηναν ουσιαστικά ατιμώρητη, αλλά τιμωρούσαν αυστηρά όσους επιχειρούσαν να την ανακαταλάβουν. Οι τσιφλικάδες οικειοποιούνταν βάσει νόμου τη γη των ιθαγενών χωρίς να φαντάζονται ότι θα έρθει η μέρα που ο λαός θα εφάρμοζε το δικό τους νόμο εναντίον τους.
Τώρα αυτοί που καταλαμβάνουν τη γη είναι οι mapuche κι οι απαλλοτριωμένοι ιδιοκτήτες είναι οι τσιφλικάδες.
Που λίγους μήνες αργότερα είπαν να φωνάξουν τον ταγματάρχη. Από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από τα στόματα. Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια της ουνιδάδ ποπουλάρ.

Σε άλλα σημεία της συνέντευξης ο αλιέντε δε φαίνεται να έχει αυταπάτες.
Αν δεν υπάρξει προδοσία θα υπάρξει σύγκρουση.
Συνήθως όμως ισχύει το αντίστροφο.
Άλλο αν κάποιοι το κάνουν φετίχ για κάθε χρήση και κάθε πορεία.

Ο αλιέντε λέει ότι στο μεταβατικό διάστημα η χώρα θα τρανταχτεί περισσότερο απ’ ό,τι μια μπάλα στα πόδια του πελέ. Αλλά ο ντεμπρέ απαντά με μια σπουδαία λογοτεχνική εικόνα. Η χιλή μπορεί να (μετα)κινείται, όχι ως ο πιο αδύναμος κρίκος, αλλά ως ο πιο ελαστικός. Κι αυτό σημαίνει ότι δε θα σπάσει, γιατί έχει περιθώρια ελιγμών.
Λες κι εμείς να την πατήσουμε έτσι;

Υγ: το πραγματικό δισκοπότηρο ωστόσο εξακολουθεί να είναι το βιβλίο του δελαστίκ για το αφγανιστάν. Η κε του μπλοκ εξασφάλισε πιστό αντίγραφο χάρη στον διατατικό αναγνώστη ττ και ίσως ετοιμάσει κάτι σχετικά μετά τις διακοπές που αρχίζουν μες στη βδομάδα.

Υγ2: και για όσους δεν το κατάλαβαν. Ο σπαρίλας είναι ο λ…