Το ξύλο βγήκε απ' το αμφιθέατρο

Στο ραδιοφωνικό Fight-Club, θα έπαιρναν επίσημο ύφος, για να πουν με φωνή τέσσερα: αυτά καλό είναι να μη γίνονται. Και το Λαϊκό Στρώμα θα έκανε γραπτή βαρυασήμαντη παρέμβαση: "θλίβομαι". Για να προσθέσει αμέσως μετά: "καταδικάζω". Μόνο που στην πραγματικότητα, ούτε θλίβεται, ούτε καταδικάζει κάποιον άλλο, παρά τους αντίπαλους -κι ας τους αγαπάει λιγάκι- γιατί είναι "πρώτος στα ξύλα, πρώτος στον αγώνα" ή τέλος πάντων κάπου κοντά στα μετάλλια.

Ναι αλλά τι ακριβώς έγινε -και καλό θα ήταν να μην...;
Η δική μας εκδοχή -όπως την κατάλαβα μιλώντας με σφους και φίλους- λέει εν συντομία πως η κόντρα ξεκίνησε από το μαθητικό συλλαλητήριο στο Υπουργείο και μια παράλληλη κίνηση των Εαακιτών που βρέθηκαν εκεί (με αποφάσεις φοιτητικών συλλόγων, όπως λέει η δική τους πλευρά) και μπήκαν μέσα, προκαλώντας μια μικρή ένταση. Την επόμενη μέρα το ΜΑΣ έβγαλε ανακοίνωση-καταγγελία για τα γεγονότα και τη στάση της/των ΕΑΑΚ, που μοιράστηκε στις σχολές από τα μέλη του, προκαλώντας τις αντιδράσεις των ΕΑΑΚιτών. Τα πράγματα ξέφυγαν στο Πολυτεχνείο, όπου η/τα ΕΑΑΚ έχουν γενικά τους συσχετισμούς, αλλά το ΜΑΣ είχε πάει συντονισμένα και είχε σαφώς το πάνω χέρι -κάτι που εκφράστηκε και στο αποτέλεσμα.
Από ό,τι έμαθα, ευτυχώς δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί.

Για να είμαι ειλικρινής, θυμήθηκα συνειρμικά την κλασική ιστορία σε κάθε γειτονιά, όπου κάποιοι τραμπουκίζουν τον μικρό της παρέας, κι αυτός φωνάζει το μεγάλο του αδελφό, για να καθαρίσει -όχι όμως το μεγαλύτερο αδελφό του (ΠΑΜΕ), όπως καταγγέλλουν οι άλλοι, που θα έγερνε δραματικά την πλάστιγγα.
[Και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει, έρχονται οι οικοδόμοι (2).]

Την εκδοχή της/των ΕΑΑΚ μπορείτε να τη βρείτε εδώ, στην ανακοίνωση που έβγαλαν σχετικά με τα γεγονότα (αν και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το κείμενο είχε ανέβει σε μια διαφορετική πρώτη εκδοχή και άλλαξε στη συνέχεια).
Δεν είμαι σίγουρος αν θα απαντήσει το ΜΑΣ με κάποια ανακοίνωση, αλλά μπορεί να πέφτω και έξω. Αν το έκανε όμως και ήθελε να τους τρολάρει, θα μπορούσε να πει ότι ήταν η κακιά στιγμή και πως τους την πέσαμε, γιατί τους περάσαμε για Κνίτες. Πέρυσι στο Πολυτεχνείο, που τους επιτέθηκαν στα καλά καθούμενα οι μαύροι, αυτό έπιασε σαν δικαιολογία, και έβγαλαν μια σχετικά ήπια ανακοίνωση καταγγελίας.

Αντιθέτως, σε αυτήν την ανακοίνωση, χώρεσαν ένα ολόκληρο κατηγορητήριο για την ΚΝΕ (και όχι ΜΑΣ ή ΠΚΣ).
Ότι στοχοποιεί, τραμπουκίζει, λασπολογεί, διασπά το κίνημα, με κεντρικό σχεδιασμό (που είναι όπως ξέρουμε βασική σχέση παραγωγής στο σοσιαλισμό). Κι επίσης γράφουν τα εξής: μαφιόζικο καρτέρι, παρακρατικό τρόπο, προφίλ ασφαλίτη, κομματικό στρατό, χυδαίο σεξισμό. Έωλη γραμμή, τροχοπέδη των αγώνων, κατασταλτικός μηχανισμός, υπεύθυνη αντιπολίτευση, σπέρνει απαισιοδοξία.

Μετά από αυτά είναι απορίας άξιο γιατί μιλάνε για διασπαστές του κινήματος (κάτι που νομίζω πως έχει αφαιρεθεί στη δεύτερη εκδοχή του κειμένου) και θέλουν κοινή δράση με ασφαλίτες, μαφιόζους, κατασταλτικούς μηχανισμούς, και άτομα που εμπίπτουν στο κοινό ποινικό δίκαιο, όπως προκύπτει από την ανακοίνωσή τους...

Αυτό το τελευταίο είναι από τα πιο αξιοπερίεργα σημεία της ανακοίνωσης. Προσωπικά θα μπορούσα να καταλάβω (να καταγγέλλονται -εν μέρει και να γίνονται) απ-αλλοτριωτικές πράξεις που αφορούν κράνη, κοντόξυλα, ακόμα και τις οργανωτικές των απέναντι (στα πλαίσια της "(αντι)κατασκοπίας"). Όταν όμως καταγγέλλεις πολιτικά τον άλλο ότι σου έκλεψε χρήματα, τσάντες, κτλ, σαν λωποδύτης, μου φαίνεται αδιανόητη χοντράδα -τουλάχιστον μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο.

Περνάμε τώρα από το ειδικό στο γενικό κάδρο της υπόθεσης.
Η ετεροτοπία είναι ένα μέρος όπου επικρατούν ιδιαίτεροι, ειδικοί κανόνες, σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο και αν τονίζαμε ως φοιτητές, σε κάθε ευκαιρία, πως τα πανεπιστήμια δεν ζουν σε γυάλα, ξεκομμένα από την κοινωνία -εκφράζοντας βασικά την αγωνία μας να σπάσουμε τη γυάλα και αυτήν την τάση- ο φοιτητικός συνδικαλισμός δεν έχει παραμείνει ανεπηρέαστος από αυτήν την κατάσταση, αναπτύσσοντας δικά του ήθη κι έθιμα. Όπως λέει κι ένας σφος (που δεν αγαπά τις γάτες, τους λύκους και κάθε μη παραγωγικό ζώο που δεν τρώγεται): στα πανεπιστήμια μπορείς να δεις και να ακούσεις τις μεγαλύτερες καφρίλες και παπάντζες, που υπάρχουν. Και πολλά μη παραγωγικά -ακόμα- ζωάκια, που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ενταχθούν στην παραγωγή με το πτυχίο τους, θα πρόσθετα εγώ.

Το φοιτητικό κίνημα δεν ακολουθεί ακριβώς-πάντα την καμπύλη και τις εξάρσεις του εργατικού-λαϊκού κινήματος (γι' αυτό μπορεί να βρίσκεται σε μακάριο λήθαργο ενώ ο κόσμος καίγεται, ή να καλύπτει την ανεπάρκεια των άλλων τμημάτων, παίζοντας πρωτοπόρο ρόλο κατά καιρούς). Δέχεται την επίδραση της γενικής κινηματικής παρακμής, αλλά την εκφράζει με οξυμένες μορφές κι έντονα εκφυλισμένο τρόπο, ανά περιπτώσεις. Και μπλέκει συχνά-πυκνά την πολιτική αντιπαράθεση με την καφρίλα και με αντίστοιχα επεισόδια.

Υπάρχουν φορές που τα αμφιθέατρα θυμίζουν κερκίδες, οπαδικούς συνδέσμους και την παράπλευρη κόντρα τους, πέρα από τις αθλητικές αναμετρήσεις. Η βασική διαφορά είναι πως συνήθως οι οπαδοί καμαρώνουν για τις αντίστοιχες νίκες τους ("το ξύλο στη Δράμα ήταν άλλο πράγμα..." "και τρέχατε, και τρέχατε..." "στην τουαλέτα είχε ουρά..."), ενώ στους φοιτητές οι παρατάξεις-οργανώσεις κρατάνε πολιτικό πολιτισμό (ακόμα και αν είναι πολιτικοί χούλιγκαν, από τη γενέτειρα πόλη του Ροβεσπιέρου, που έσπειρε την επαναστατική τρομοκρατία), θεωρητικοποιούν το ξύλο ή προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη στον εκάστοτε απέναντι. Εδώ -σε αντίθεση με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ως συνέχεια της πολιτικής- παίζει ρόλο ποιος έκανε την αρχή, κι αν βρισκόταν σε άμυνα ή στην επίθεση.

Μια άλλη διαφορά είναι πως οι συνδεσμίτες δίνουν πολλές φορές ραντεβού θανάτου για να χτυπηθούν χωρίς κανόνες, μέχρι τελικής πτώσης. Ενώ στα φοιτητικά-πολιτικά ξύλα (με εξαίρεση τις μεθόδους και το δολοφονικό εξοπλισμό των μαύρων) τα πράγματα φτάνουν μέχρι το νοσοκομείο για μερικά ράμματα -ή και σοβαρότερες περιπτώσεις- θυμίζοντας κάπως τους Γαλάτες που πλακώνονται μεταξύ τους κι εκτονώνονται, όσο δεν ασχολούνται με τους Ρωμαίους.

Τα παραπάνω είναι διανθισμένα με χοντροκομμένες, σατιρικές νότες, αφενός γιατί δεν μπορεί να τα πάρει σοβαρά κανείς, κι αφετέρου για να διασκεδάσουν κάπως τον απόηχο και τις εντυπώσεις κι όχι επειδή διασκεδάζουν την κε του μπλοκ, παρά τη φαιδρότητά τους. Κι επειδή το κείμενο είναι γεμάτο με αθλητικές αναφορές, θα μιλήσω για την ομάδα μου. Και για την περιφρούρηση που στην αργκό των απέναντι μπορεί να την ακούσεις κι ως μπαλέτο. Κάτι που μας θυμίζει, παρεμπιπτόντως, πως το ποδόσφαιρο είναι -ή έχει χαρακτηριστεί ως- το μπαλέτο της εργατικής τάξης.

Το μπαλέτο λοιπόν είναι πολιτική έννοια και πρωτίστως αμυντική, αν και κάποιες φορές η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Κι όταν προσπαθούν να σε τραμπουκίσουν, για να σε τρομοκρατήσουν και να κάμψουν τη δράση σου, πρέπει να είσαι σε θέση να απαντήσεις, να επιβάλεις την παρουσία σου με κάθε τρόπο. Ακόμα και με τίμιο ξύλο (κατά το "δίκαιοι πόλεμοι" του Βλαδίμηρου), που -ενάντια στους συνειρμούς που γεννά- δείχνει ότι δεν πας με το σταυρό στο χέρι.

Από την άλλη, αυτό που πρέπει να περιφρουρηθεί και να προστατέψεις, δεν είναι μόνο η φυσική, πολιτική σου παρουσία, αλλά και η εικόνα που περνάει προς τα έξω για εσένα και γενικότερα: για το πανεπιστήμιο, το άσυλο, τους συνδικαλιστές, το κίνημα.
Δεν είναι τυχαίο πχ πως το "πρώτο θέμα" έπιασε εξ αρχής την είδηση και φρόντισε να την προβάλει, ενισχύοντας τα κλασικά κυρίαρχα στερεότυπα.
Και είναι δική μας ευθύνη (δική μας, με την έννοια ότι δεν περιμένω κάτι από τους άλλους, ούτε και με ενδιαφέρουν) να αποφεύγουμε τις μπανανόφλουδες που εντείνουν-οδηγούν (σ)τον εκφυλισμό.