Τρία κείμενα μόνο φωτίζουν

Η σημερινή ανάρτηση θα μπορούσε να έχει απλώς τρεις συνδέσμους (στο βουό) και από κάτω ένα "άλαλα τα χείλη των ασεβών", χωρίς περαιτέρω σχόλια, που θα περίσσευαν. Τρεις διασύνδεσμοι για ισάριθμα κείμενα που φωτίζουν τον εναλλακτικό δρόμο προς το βούρκο της αντίδρασης, φορώντας όμως ριζοσπαστικό μανδύα, για να πλασαριστούν ως τέτοια. Και σε κάνουν τελικά να αναλογίζεσαι πόσα όπλα έχει στη φαρέτρα του ο ταξικός εχθρός και πόσα "εξ οικείων" βέλη μπορεί να εκτοξεύσει εναντίον μας.

Λέω πως περισσεύουν τα σχόλια, αφενός γιατί τα κείμενα μιλάνε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο για τον εαυτό τους, απροκάλυπτα και χωρίς να επιχειρούν να κρύψουν κάτι, αφετέρου γιατί εάν κάποιος επιχειρήσει να τα ανασκευάσει, πιθανότατα θα πελαγώσει και δε θα ξέρει από πού να πρωτοαρχίσει.
Έτσι λοιπόν, περιορίζομαι σε μια σύντομη εισαγωγή-παρουσίαση, διευκρινίζοντας ότι τα δύο τελευταία δεν είναι εντελώς φρέσκα, απλώς έτυχε να πέσουν τώρα στη δική μου αντίληψη.

Πρώτη περίπτωση: ο εναλλακτικός Άρης Χατζηστεφάνου (της ΕφΣυν, του ρ/σ "Κόκκινο" και του περιοδικού Unfollow) γράφει για τις ΗΠΑ του Τραμπ, τις αντιδράσεις της φιλελεύθερης Αμερικής και των Ρώσων εμιγκρέδων, που κάνουν τη σκοτεινή σύνδεση με την πατρίδα τους: όχι τη Ρωσία του Πούτιν, αλλά τη Σοβιετική Ένωση του Μπρέζνιεφ. Το συμπέρασμα είναι πως...

Η φιλελεύθερη Αμερική συνειδητοποιεί με φρίκη ότι σε αρκετούς τομείς οι ΗΠΑ του Τραμπ είναι ίδιες ή χειρότερες με τις πιο σκοτεινές ημέρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Μήπως όμως έτσι δεν ήταν πάντα;

Στο κείμενο διαβάζουμε μεταξύ άλλων για τη δισέγγονη του Χρουτσόφ (που ανατριχιάζει όταν ακούει τη φράση "εχθρός του λαού" και πώς χρησιμοποιήθηκε) και για διάφορους διανοούμενους που νιώθουν να επιστρέφουν στο Λένινγκραντ του 79' και τη δυστοπία όπου γεννήθηκαν! Ευτυχώς όμως όλα αυτά φιλτράρονται από έναν αριστερό δημοσιογράφο, που στην κατακλείδα του λέει πως ναι μεν... εδώ και δεκαετίες (ή έστω στα χρόνια του Τραμπ) η σκοτεινή πλευρά της Αμερικής αγγίζει ή ξεπερνά σε βαρβαρότητα τα κακώς κείμενα της ΕΣΣΔ (έτσι δεν ήταν πάντοτε;), αλλά οι ΗΠΑ συγκεντρώνουν τα χειρότερα σημεία των δύο κόσμων, χωρίς να έχουν για αντιστάθμισμα τις κοινωνικές κατακτήσεις των σοβιετικών.

Να τη λοιπόν κι η αριστερή πινελιά. Κι αν κάποιος νομίζει πως έχουμε να κάνουμε με την κλασική θεωρία των δύο άκρων ή μια αριστερή εκδοχή της, ας διαβάσει πιο προσεκτικά το κείμενο, για να δει πως ο δημοσιογράφος κάθε άλλο παρά ίσες αποστάσεις κρατά, αφήνοντας βασικά τη... φιλελεύθερη Αμερική που αντιδρά εκτός τσουβαλιού.

(Υγ: να 'χαμε ένα Λαφαζάνη και ένα εθνικό νόμισμα όμως, ε...;)

Το δεύτερο κείμενο είναι μια "τυχαία" παρουσίαση ενός "τυχαίου" βιβλίου από τη μηνιαία αναρχική εφημερίδα "διαδρομές ελευθερίας". Και τώρα ας βγάλουμε τα εισαγωγικά (εκτός από τα τελευταία, που ταιριάζουν).

Πρόκειται για το βιβλίο "κόκκινη βία, 1943-1946" με υπότιτλο "η μνήμη και η λήθη της αριστεράς". Το γράφει ο Σάκης Μουμτζής που, όπως διάβασα στον τοίχο ενός σφου, υποβαθμίζει συνειδητά το κολαστήριο της Μακρονήσου (που ήταν αναμορφωτήριο, χωρίς πολλά θύματα), ήταν υπέρ του "ναι" στο δημοψήφισμα και θεωρεί ενδοτική την ελληνική αστική τάξη απέναντι στην αριστερά. Δεν είναι τυχαία κι η υπογραφή του Βερέμη στον πρόλογο του βιβλίου, που εγγυάται ιστορική ανάλυση τύπου ΣΚΑΪ, με αναπαραγωγή όλων των στερεότυπων του αναθεωρητικού ιστοριογραφικού ρεύματος και της μαύρης αντίδρασης, καταλήγοντας να την αθωώνουν.

Το πιο εκπληκτικό όμως δεν είναι η -κάθε άλλο παρά τυχαία ή απλά ατυχής- επιλογή του βιβλίου, αλλά ο εντελώς ουδέτερος τρόπος παρουσίασης των περιεχομένων σε κάθε κεφάλαιο, χωρίς καμία προσπάθεια αποστασιοποίησης, χωρίς το παραμικρό κριτικό σχόλιο, που υπονοεί συμφωνία, αν όχι ευθυγράμμιση, με όσα λέει.

Αν ένα κομμάτι της αναρχίας γοητεύεται από τον ένοπλο επαναστατικό αγώνα κι υπερασπίζεται -με τον τρόπο του- την ιστορική κληρονομιά του, στον αντίποδα ένα άλλο κομμάτι βαδίζει στα χνάρια του Στίνα, και δε διστάζει να ταυτιστεί με την ιστορική αφήγηση του ταξικού εχθρού...
Μπορείτε επίσης να διαβάσετε σε ένα παλιό φύλλο του Ρίζου τις μπηχτές του Τηλέπαθου, που συνδέονται με το θέμα και την ομάδα που το ανακίνησε.

Και το τρίτο... είναι το δικό μας; Όχι σφοι, δεν μπορούμε να το πούμε αυτό.
Το τρίτο κείμενο είναι ενός στελέχους της ουκρανικής ομάδας Μπορότμπα, γραμμένο σχεδόν δύο χρόνια πριν, που επιχειρεί να τεκμηριώσει με λενινιστικά κριτήρια (όπως αυτός τα κατανοεί) την ανάγκη υπεράσπισης των ΛΔ του Ντονμπάς. Και είναι πραγματική αποκάλυψη, όχι γιατί μας λέει άγνωστα ή καινούρια πράγματα, αλλά γιατί συμπυκνώνει ιδέες που ακούσαμε-διαβάσαμε συχνά το τελευταίο διάστημα, είτε από το ΚΕΚΡ-ΕΚΚ του Τιούλκιν είτε από εγχώριους αναλυτές, κι αποτελεί πιθανότατα τη δεξαμενή σκέψης από την οποία αντλούν επιχειρήματα οι τελευταίοι.

Σε αυτό διαβάζουμε μεταξύ άλλων πως...

δεν έχουμε δύο μπλοκ εγκλωβισμένα σε μια θανάσιμη αναμέτρηση (όπως το 1914), αλλά μια εντελώς νέα κατάσταση, χωρίς ιστορικό ανάλογο, όπου το σύστημα καταρρέει και αρχίζει να γίνεται κομμάτια, και κάποιες καπιταλιστικές ομάδες (οργανωμένες σε έθνη και διακρατικούς σχηματισμούς) προσπαθούν να μεταβάλουν το υπάρχον πλαίσιο του συστήματος, ενώ αντίθετα άλλες ομάδες («περιφερειακές επιτροπές» της Ουάσιγκτον) προσπαθούν να διατηρήσουν το στάτους κβο και να τιμωρήσουν εκείνους που καταπατούν τις ιερές αρχές του συστήματος.

Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό του συστήματος σχετίζονται με τις εσωτερικές αντιφάσεις του, δεν πρόκειται για σύγκρουση μεταξύ επιμέρους κέντρων συσσώρευσης κεφαλαίου και συστημάτων καταμερισμού εργασίας, όπως το 1914 και το 1939.

Η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι συγκρίσιμες σε ό,τι αφορά την οικονομική τους ισχύ – αγωνίζονται σε διαφορετικές κατηγορίες. Επιπλέον, δεν υπάρχει κανένας «ρώσικος ιμπεριαλισμός», ακόμη και ο «αμερικάνικος ιμπεριαλισμός» όπως υπήρχε το 1914 δεν υπάρχει σήμερα. Αυτό που υπάρχει σήμερα είναι ένα ιεραρχικά οργανωμένο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπάρχει μια ρωσική αστική τάξη, η οποία στο οικοδόμημα αυτό δε διαμένει ούτε στον πρώτο ούτε καν στο δεύτερο «όροφο», η οποία προσπάθησε να αναβαθμίσει τη θέση της σε αυτή την ιεραρχία και τώρα τρέμει εξαιτίας της τόλμης του, επειδή συνάντησε αντίσταση από μια ενωμένη Δύση.

Ενώ στη συνέχεια ακολουθούν διάφοροι ιστορικοί παραλληλισμοί με την Ιρλανδία και τον ισπανικό εμφύλιο, καθώς και η ανάλυση των αντι-ολιγαρχικών (sic) αντι-νεοφιλελεύθερων πολιτικών των ΛΔ του Ντονμπάς.

Κι εγώ με τη σειρά μου αναρωτιέμαι αν τελικά, μετά τα διάφορα στάδια που ανακαλύφτηκαν μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, υπάρχει τελικά κι άλλο που μας ξέφυγε στην εξελικτική αλυσίδα και τοποθετείται χρονικά ανάμεσα στον καπιταλισμό και το ιμπεριαλιστικό του στάδιο, για να εντάξουμε σε αυτό την περίπτωση του ρώσικου καπιταλισμού...

Κατακλείδα με το "ριζοσπαστικό" πρωτοσέλιδο του "εναλλακτικού" Unfollow, που τα βάζει όλα στο μίξερ, μαζί με τα μυαλά των αναγνωστών του.