Σήμερα συνέδριο γίνεται

Είναι κοντά μας, είναι μαζί μας. Το λένε 20ό Συνέδριο.

Το Συνέδριο είναι μια κορυφαία διαδικασία, γιατί είναι το ανώτατο (κορυφαίο) όργανο που εκλέγει τα άλλα όργανα, κρίνει τα απερχόμενα, δεσμεύει τα νέα με τις αποφάσεις του, λύνει κάθε ζήτημα που εκκρεμεί, ακόμα και προσωπικές υποθέσεις συντρόφων, που πιστεύουν πχ πως αδικήθηκαν από τις αποφάσεις κατώτερων οργάνων.

Το Συνέδριο είναι η κορύφωση της δημοκρατικής συλλογικής λειτουργίας του κόμματος, που απαιτεί βέβαια να υπάρχει συνέχεια -ώστε να επέλθει η κορύφωση- και όχι μια στιγμή κάθε τέσσερα χρόνια, όπως οι εκλογές, που είναι η κορύφωση της αστικής δημοκρατίας. Κι όσο πιο ασταθής είναι αυτή η τελευταία, τόσο πιο συχνές είναι οι εκλογικές διαδικασίες. Κάπως σαν τα έκτακτα συνέδρια. Αν και θα μπορούσαν να γίνονται τακτικά συνέδρια σε πιο συχνή, τακτική βάση, πχ ετήσια, όπως παλιά οι μπολσεβίκοι, και σήμερα το ΕΕΚ του Σάββα Μιχαήλ -αλλά όχι αυτού που γράφει κάθε φορά από τη Λευκωσία στον προσυνεδριακό.

Και τι θα λέγαμε τότε; Τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο;
Μα το Συνέδριο δεν είναι Μουντιάλ, για να βαρεθεί ο κόσμος από τη συχνή επανάληψη και το πολύ κυρελέησον, ούτε και παρέα που δεν προλαβαίνει να μαζέψει πολλά νέα, αν δε μεσολαβήσουν κάποιες μέρες. Το συνέδριο ασχολείται με την εφαρμογή του προγράμματος στη συγκεκριμένη συγκυρία, τη σύνδεση του ενός με το άλλο, ελέγχει πόσο προχώρησε στην πράξη η γενική γραμμή και πού παρουσιάζει αδυναμίες πού κολλάει (στα τομεακά γραφεία, στο κενό που άφησαν οι παλιές νομαρχιακές, κοκ), τι μέτρα απαιτούνται.
Εκτός κι αν είναι προγραμματικό συνέδριο, όπως το προηγούμενο, οπότε πιάνει πιο γενικά ζητήματα.

Κι έχω την εντύπωση πως, σε αντίθεση με το στερεότυπο για τους γραφειοπόντικες που βυζαντινολογούν και συνεδριάζουν σε γραφεία, ξεκομμένοι από την κοινωνία, ενώ ο κόσμος καίγεται...
(...έχω την εντύπωση λοιπόν) πως όσο πυκνώνουν ή πλησιάζουν οι πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες και διεργασίες στην κοινωνία, θα πληθαίνουν κι οι συνεδριακές διαδικασίες, θα μεγαλώνει η ανάγκη για (πιο) ολοκληρωμένες και ουσιαστικές επεξεργασίες, η ικανότητα του κόμματος να γενικεύει και να συγκεκριμενοποιεί, να προσαρμόζεται, να γίνεται κόμμα παντός καιρού, προβλέποντας όμως και τι καιρό θα κάνει -όχι με μια ομπρέλα-παρασόλι, χειμώνα-καλοκαίρι.

Η επαφή με τις μάζες είναι το παν, γιατί αλλιώς η κορύφωση υπάρχει μόνο στο φαντασιακό μας, θυμίζοντας θεωρητικό αυνανισμό γκρουπούσκουλων κι όχι δημιουργική, ερωτική-επαναστατική πράξη. Και δεν αρκούν οι καθιερωμένες αφισοκολλήσεις, για να σπάσουν το τείχος της άγνοιας και της μιντιακής απομόνωσης που καλύπτει τις κομματικές δραστηριότητες. Μια αφίσα πληροφορεί τον κόσμο για τις θέσεις που κυκλοφόρησαν και τη διεξαγωγή του 20ού Συνεδρίου, δεν του λέει τίποτα όμως για την ουσία και το περιεχόμενο.

Κι είναι φαινομενικά παράδοξο πώς αυτή η έγνοια για ανοίγματα και μαζικότητα εκφράζεται συνήθως με μεγάλα απαιτητικά κείμενα, που αποθαρρύνουν τον αρχάριο, βαριές αναλύσεις, δυσπρόσιτες έννοιες, κτλ. Πρέπει όμως να μάθουμε να λειτουργούμε σε πολλά επίπεδα, να μη θυσιάζουμε το βάθος στο βωμό μιας χοντροκομμένης εκλαΐκευσης, ούτε όμως να κόβουμε τα φτερά και τον αρχικό ενθουσιασμό σε όποιον μας προσεγγίζει, με κείμενα που φαίνονται βουνό σε κάποιον να τα κατανοήσει. Οπότε πρέπει να πηγαίνει το βουνό στον προφήτη, για την πολυπόθητη προσέγγιση, και να τον πείσει να (το) μελετήσει αντί να αρκείται σε εύκολες προφητείες και συνθήματα.

Δε νοείται ενθουσιασμός όμως που να μην ξεκινάει από μέσα μας, να μην εμπνέεται από τα κείμενά μας, όταν πχ οι ίδιοι οι σφοι βαριούνται να μελετήσουν τις θέσεις και τις διαβάζουν διεκπεραιωτικά. Κι ο ενθουσιασμός αυτός δεν κρίνεται από μια γενική έκφραση συμφωνίας με τις θέσεις, από μια παρέμβαση-επιστολή που ξεκινάει και τελειώνει με "ζήτω και γεια". Ούτε από μια ετικέτα (hashtag) στο τουίτα. Αλλά στην πράξη και τον αγώνα για να κατακτήσουν οι ιδέες τις μάζες και να γίνουν υλική δύναμη. Όχι τσιτάροντας αποσπάσματα (quote το λέμε σήμερα) από τις θέσεις, αλλά από το αν γίνονται στα χέρια μας εργαλείο, υλικό που εξειδικεύεται σε κάθε χώρο, αλληλεπιδρά με τον κόσμο, τον κινητοποιεί και τον φωτίζει στη δράση του.

Οι ιδέες δείχνουν τον πλούτο και τη δύναμή τους (ακόμα και δια της απουσίας τους, δηλαδή από την ανάποδη, κάποιες φορές) σε πολλές παρεμβάσεις του προσυνεδριακού διαλόγου, που ολοκληρώθηκε τις προάλλες και είναι ίσως η πιο μαζική και ενδιαφέρουσα αντίστοιχη διαδικασία, που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς στη χώρα μας (η κε του μπλοκ σκοπεύει να παρουσιάσει εν καιρώ κάποια χαρακτηριστικά στιγμιότυπά της, αλλά περιμένει να ολοκληρωθεί πρώτα το συνέδριο).

Κι όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο -δεδομένων των δικών μας αδυναμιών και της επίγνωσής τους- διάφορα ΚΚ περιμένουν να αξιοποιήσουν τις επεξεργασίες του ΚΚΕ, για να εμπλουτίσουν τις δικές τους ή για να δουν την εξέλιξη της διαπάλης στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Δεν είναι τυχαίο το "ρεκόρ" κι ο αριθμός των 90 εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων, που έστειλαν χαιρετιστήριο μήνυμα για τις εργασίες του συνεδρίου.

Τα αστικά ΜΜΕ αντιλαμβάνονται αυτήν την κορύφωση με όρους κορυφών. Ποιος θα είναι επικεφαλής, αν θα είναι σύνεδρος ο Μπογιόπουλος, ποιες προσωπικότητες ήρθαν ως καλεσμένοι στο πρώτο, ανοιχτό μέρος. Στο 19ο Συνέδριο πχ τα περισσότερα ΜΜΕ είχαν ασχοληθεί με την αλλαγή φρουράς και την εκλογή του Κουτσούμπα, παρά με την ψήφιση του νέου προγράμματος. Κι ύστερα ψέγουν εμάς για προσωπολατρία...

Ακόμα κι έτσι όμως, υπό αυτό το προσωποκεντρικό πρίσμα, δεν κάνουν δουλειά. Εξίσου ενδιαφέρουσα θα είναι πχ η σύνθεση των νέων οργάνων, τα άτομα που θα απαρτίζουν τη νέα ΚΕ και το Πολιτικό Γραφείο, ο βαθμός ανανέωσης στα όργανα.
Εξίσου ενδιαφέρουσα θα ήταν πχ -με όρους αστικών ΜΜΕ- μια αποτίμηση της πρώτης θητείας του ΓΓ, που διέψευσε τις χαμηλές προσδοκίες -ακόμα και μερικών σφων- ενώ στην πορεία σκότωσε τον Κνίτη που έχει μέσα του, κι ήθελε να φωνάζει συνθήματα στις συγκεντρώσεις, να απαντάει στο λαό από κάτω, κοκ. Παράλληλα φανέρωσε -εμμέσως πλην σαφώς- ότι είναι γάβρος, σε αντίθεση με την πράσινη Αλέκα, που πάντως πρέπει να ξέρει/βλέπει περισσότερη μπάλα.
Αυτά κι αν είναι ιδεολογικά ζητήματα. Ποιος θα καταγγείλει αυτή τη στροφή;

Ενδιαφέρον έχει κι η εισήγηση -που τη διαβάζει ο ΓΓ στην έναρξη των διαδικασιών, καθώς η κε του μπλοκ πληκτρολογεί αυτές τις γραμμές- όπου πολλές φορές θίγονται ζητήματα του προσυνεδριακού και γίνεται μια ολόπλευρη, σφαιρική ανάλυση -σαν περίληψη των θέσεων, για όσους τεμπέλιασαν και δεν τις διάβασαν εγκαίρως.

Όσο για τη σημειολογία των αριθμών και των ημερομηνιών: η έναρξη των εργασιών συμπίπτει με μια ιδιαίτερη επέτειο, της εκτέλεσης του Μπελογιάννη και των συντρόφων του απ' το αστικό κράτος.
Μεσολαβεί η Πρωταπριλιά, όπου θα χορτάσουμε πρωτότυπα αστεία (πχ σοκ: μυστική έκθεση του ΓΓ για την αποφλωρακοποίηση και την εγκληματική επίδραση του οπορτουνισμού). Αν και από μία άποψη, τα αστικά ΜΜΕ δε χρειάζεται να κάνουν κάτι διαφορετικό από ό,τι έκαναν μέχρι τώρα. Και από μία άλλη, τίποτα δε θα ξεπεράσει τα φοβερά εμπνευσμένα αστεία (χα-χα-χα, τα γράφω και γελάω μόνος μου) για το 20ό Συνέδριο, που θα εκλέξει ΓΓ το Χρουτσόφ και δε συμμαζεύεται.
Πού τα σκέφτονται οι σατανάδες, ήθελα να 'ξερα... Νομίζω πως ξεπερνάνε σε έμπνευση και τα πρόσφατα χωρατά για το 2017, τους συνειρμούς με το 1917 και την επανάσταση που έρχεται...