Και τι έγινε;

Και τι νομίζεις ότι κάνεις;
Όχι εσύ προσωπικά, όλοι μας. Όχι τι να κάνουμε, αλλά τι κάνουμε στην πράξη, στο σήμερα. Τρέχουμε όλη μέρα και δε φτάνουμε, τους στόχους, τον πήχη, της συγκυρίας και των ονείρων μας, και τι μένει στο τέλος;
Τίποτα.

Πας στη δουλειά, ακούς τους ίδιους διαλόγους, όπως στη μέρα της μαρμότας, και νιώθεις πως δεν έχει νόημα να πεις κι εσύ άλλη μια φορά τα ίδια. Θα τα ακούσουν, θα σωπάσουν σκεφτικοί, για να συμφωνήσουν και να τα ξεχάσουν όλα στο λεπτό. Σα να μιλάς σε τοίχο, αυτόν που σκοντάφτουν οι συνάδελφοι μόλις μείνουν μόνοι τους, αντιμέτωποι με ένα δελτίο ειδήσεων.

Κι αν πηγαίνεις από σύμβαση σε σύμβαση, τόσο το χειρότερο. Μέχρι να τους γνωρίσεις, να πάρεις θάρρους και να αρχίσεις να ανοίγεις κουβέντα, έχει περάσει ο χρόνος και βρίσκεσαι ξανά στο ψάξιμο (συντρόφων και ενσήμων, που λέει -παραφρασμένος- κι ο ποιητής). Σαν την επισφάλεια που βιώνει ο μετανάστης στο πολλαπλάσιο (χώρια το προσωπικό δράμα του καθενός) που δεν κάνει τίποτα στον τόπο που βρέθηκε, γιατί δεν το νιώθει δικό του, και ζει σε ένα καθεστώς μόνιμης προσωρινότητας.
Μας συγχωρείτε, η εργασία θα είναι προσωρινή, η ταλαιπωρία θα είναι μόνιμη.

Αλλά έστω πως ανοίγεις κουβέντα, πιάνεσαι από τα προβλήματα που ζούμε όλοι, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, και τα ξέρει καλύτερα ο καθένας για τον εαυτό του.
Ναι αλλά δε φτάνει η ενότητα στο πρόβλημα, αν δεν πας παραπέρα στις αιτίες.
Δε φτάνει να συμφωνούμε, γενικά κι αόριστα στις αιτίες, αν δεν κάνουμε κάτι στην πράξη.
Δε βγαίνει κάτι με μια ψήφο στις εκλογές, αν δε δούμε τους άλλους μαζί μας και στο δρόμο.
Δε φτάνει να κάνουμε μια ηρωική απεργία, που θα μείνει ντουφεκιά στον αέρα, χωρίς συνέχεια.
Δε βγαίνει κάτι αν επικεντρώνουμε σε οικονομικά αιτήματα και δεν ψάξουμε τις πολιτικές αιτίες πίσω από τα προβλήματα.

Δε βγαίνει κάτι αν ακολουθούμε απλώς τα καλέσματα για πορείες, συγκεντρώσεις κλπ με μια σχετική συνέπεια, αν δεν αναλάβουμε εμείς να φέρουμε άλλους, να είμαστε πρωτοπόροι στο χώρο μας και μαζικά στοιχεία.
Δε βγαίνει κάτι, αν μας ενδιαφέρει απλώς να συμπληρώσουμε κουτάκια και χάνουμε το δάσος πίσω από μια θάλασσα δέντρα-καθήκοντα.

Δε βγαίνει κάτι στο μαζικό κίνημα, αν δε δουλεύεις με τη στρατηγική μας.
Δε βγαίνει και κάτι όμως, αν επικαλείσαι απλώς τη στρατηγική, χωρίς να τη δένεις με τα επιμέρους που θα την υπηρετήσουν.

Δε βγαίνει κάτι αν τρέχεις όλη μέρα πάνω-κάτω και δε σου μένει χρόνος να σκεφτείς, να διαβάσεις, να αφομοιώσεις τα γεγονότα και την ουσία τους.
Ούτε όμως αν κάθεσαι σε μια γωνιά, να μελετάς και να διαβάζεις, ενώ ο κόσμος προχωρά χωρίς να κοιτάζει τις δικές σου φιλοσοφίες.

Δε βγαίνει κάτι αν δε διακινήσεις το όργανο.
Αν το διακινείς, χωρίς να το αξιοποιείς για να ανοίξεις κουβέντα.
Αν δε μελετάς καν αυτό που διακινείς με περισσό ζήλο.
Αν δεν κάνεις ουσιαστικές προτάσεις για τη βελτίωσή του -γιατί αλλιώς, ποιος θα το πάρει να το διακινήσει;

Δε βγαίνει κάτι αν δε μαζικοποιήσουμε τα συνδικάτα. Αν δεν κάνουμε σοβαρή δουλειά στο στρατό, αν δε στραφούμε σταδιακά σε άλλες, πιο ενδιαφέρουσες μορφές και διαδικασίες. Αν δεν οξυνθούν τα πράγματα και δεν ταρακουνηθούν οι βολεμένοι. Αν δεν προκύψει (αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη θέλησή μας) η επαναστατική κατάσταση.
Αν δεν ξεπεράσουμε εμείς οι ίδιοι τελικά τους φόβους και τους δισταγμούς μας, για να τις ξεπεράσει μετά και ο απλός κόσμος.
Αν κάποτε θα γίνουν όλα αυτά τα αν (αμάν-αμάν)...

Όλα αυτά είναι λίγο-πολύ σωστά, αρκεί να μη λειτουργήσουν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Τίποτα δε γίνεται, συνεπώς ας μην κάνουμε κι εμείς τίποτα, περιμένοντας να ωριμάσουν από μόνες τους οι συνθήκες -έτσι κι αλλιώς αυτό είναι αντικειμενικό κι ανεξάρτητο από τη θέλησή μας...

Γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αρκετό από μόνο του.
Αλλά αν δε γίνουν όλα αυτά τα μικρά -ή όχι και τόσο- βήματα, πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε τελικά το μεγάλο άλμα;
Ο καθένας κάνει αυτό που μπορεί και τίποτα/κανείς δεν περισσεύει.