Κι αν φτωχική την βρήκες, δε σε γέλασε

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
Είσαι τόσο ηλίθιος, που θα βρεθείς στη Θράκη
(Αρκάς)

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, θα ’ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος Κίκονες (από τη Θράκη), Κίρκες, τετράποδα γουρούνια (σαν αυτά που κολυμπούν δίπλα σου στην Άτοκο), τετράτροχες γουρούνες-σκοτώστρες, Λαιστρυγόνες, διόδια και πανάκριβα ακτοπλοϊκά. Το πλοίο θα πηγαίνει αργά, περιμένοντας να θυσιάσεις στο κυλικείο το εισόδημά σου, προτού καν φτάσεις στο νησί, κερατάς και σφαγμένος, σαν το ελάφι της Άρτεμης. Αλλά τα μεταφορικά είναι κάπως φτηνότερα -όλα θέμα σύγκρισης είναι- κι ίσως περισσέψει ένα νεφρό για τις διακοπές του χρόνου. Που δεν ξαναφυτρώνει σαν το συκώτι του Προμηθέα, γιατί εδώ παίζει άλλος πρωταγωνιστής, που έκανε είκοσι χρόνια να βρει τον δρόμο για το Νόστο -πού και να μην ήταν πολυμήχανος-, λες και έπαιζε στη Λάμψη, ένας (Χρήστος) πολίτης του -τότε γνωστού- κόσμου.

Ίσως όμως τον ξεγέλασε το GPS του, που ζει τον μύθο του στο νησί της Ιθάκης, και σε κατευθύνει παρ-άλογα να κόψεις δρόμο από κάτι σκαλοπατάκια, λες και καβαλάς τετράποδα οχήματα. Απελπισία, σκέψεις να πετάς πετραδάκια πίσω για την επιστροφή -σε ένα νησί γεμάτο βότσαλα, με ελάχιστες αμμουδιές και διαβρωμένες συνειδήσεις- αλλά στο τέλος κάθαρσις, '89, και φτάνεις ανακουφισμένος εκεί που θες. Και πουθενά αλλού δεν αποκτά τέτοιο απόλυτο νόημα η φράση από την ψηφιακή φωνή: Ιθάκη - Φτάσατε στον προορισμό σας.

Μετά από λίγες μόλις μέρες, αντιλαμβάνεσαι πλήρως γιατί ο Οδυσσέας επέμεινε τόσα χρόνια για να γυρίσει σε ένα μυθικό μέρος -σαν Παραμ-Ιθάκη. Και γιατί άργησε τόσο να βρει τον δρόμο προς ένα ανεμοδαρμένο νησί, όπου οι Φρίκες (μυθικά τέρατα μεταμφιεσμένα σε ανεμοριπές) μπορεί να σε πάρουν, να σε σηκώσουν και να σε στείλουν για τον γύρο της Μεσογείου στα πέρατα του (τότε γνωστού και επίπεδου) κόσμου. Εξ ου κι όσοι σου νοικιάζουν πλεούμενα για τις παραλίες που είναι προσβάσιμες μόνο δια θαλάσσης -ικανοί να σε γδύσουν για ένα καρυδότσουφλο ή να σου πουλήσουν ακόμα και τη σχεδία που θα σε βουλιάξει-, σου δίνουν αυστηρές οδηγίες για να μη βρεθείς στο Φισκάρδο, στα ανοιχτά της Αδριατικής ή κάπου στο Γιβραλτάρ, με τους υπόλοιπους συντρόφους του Οδυσσέα, που φυλλορρόησαν σε διασπάσεις.

Το ομηρικό Θιάκι είναι το νησί των αντιθέσεων, που σοβούν κραυγαλέα και διαλεκτικά. Κατάφυτο και καταπράσινο -με παρενέργεια τις πολλές σφήκες-, με γαλαζοπράσινα νερά, τυπικά για Ιόνιο, που δε θολώνουν ποτέ, και κατακόκκινη ψυχή - επικράτεια, με το ΚΚΕ να φτάνει είκοσι ψήφους μακριά από την πρωτιά στις περσινές ευρωεκλογές. Μια «Ικαρία» του Ιονίου, που σχεδόν προσφέρεται για κινηματικό τουρισμό και είναι ζήτημα πώς δεν την έχουν οικειοποιηθεί μαζικά ορδές Φασαίων και Γκρούβαλων.

Παίρνεις μια πρόγευση ήδη από το λιμάνι της Σάμης, απέναντι, όπου η ομορφιά κρύβεται στις λεπτομέρειες. Παίρνεις μια πρώτη γεύση, με το πανό της ΚΟΒ Ιθάκης για την Παλαιστίνη, στο λιμάνι του Πίσω Αετού, άτυπη επιτροπή υποδοχής για τους επισκέπτες. Και συνεχίζεις δυναμικά, με μνημεία για τον ΕΛΑΣ και μια ναυμαχία του ΕΛΑΝ, με τα γραφεία του ΚΚΕ, με άλλα πανό, μικρές πλακέτες (πχ για τον Καρβούνη και την παγκόσμια ειρήνη), αφίσες για την Παλαιστίνη, κινηματογραφικές προβολές (για την Παλαιστίνη) ή το κομματικό ντοκιμαντέρ για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Το ΚΚΕ είναι παντού, σαν τις πέτρες του νησιού -μπόλικη πέτρα, μπόλικη καρδιά- και όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις κάτω ίχνη του, χωρίς ίχνος διάβρωσης. Στο τέλος, σε παρασέρνει το κλίμα και το κύμα, κι αρχίζεις να τραγουδάς τον Ελανίτικο ύμνο, σαν θαλασσομάχος της λευτεριάς, ενώ χτενίζεις με το βλέμμα το σκάφος σου, να βρεις μέρος να αφήσεις το κολονάτο ποτήρι με το Άπερολ.

Απ’ την Αντίκερα προβάλλει ο Ζαχαριάς...

Το Κόμμα είναι βασικά ο μόνος ζωντανός (πολιτικός) οργανισμός του νησιού -όλοι οι άλλοι κρύβονται πίσω από τη μάσκα του ανεξάρτητου κέρδους. Κι όποιος αναζητά μια δημόσια πολιτική διαφοροποίηση, θα την βρει απρόσμενα στις Φρίκες, κοντά στο Ελανίτικο μνημείο, όπου αχνοφαίνεται ένα σύνθημα από τον καιρό της χούντας: Ζήτω η Επανάστασις. Δεν έχει μείνει ως άλλοθι πολυφωνίας ή για το «επαναστατικό» του περιεχόμενο, αλλά κατά λάθος, επειδή το ξέθαψε το κύμα, ο Λεβάντες και η κακοκαιρία του Ιανού, πριν λίγα χρόνια...

Μια άλλη βασική αντίθεση είναι ανάμεσα στην «πλέμπα» που δουλεύει σεζόν -ντόπια παιδιά, φοιτητές από την Πάτρα κτλ- και τους δεκάδες -ίσως και εκατοντάδες- σκαφάτους που πολιορκούν το νησί και τις παραλίες του. Είναι τόσο πολλοί που στο Βαθύ (την πρωτεύουσα) μπορείς να βρεις σπίτια που νοικιάζουν ντουζιέρες στους σκαφάτους! Και όπως βλέπεις το πανέμορφο -πλην τουριστικό- Κιόνι, με τόσα σκάφη στη σειρά, σκέφτεσαι πως αν δεν υπήρχε το ΕΑΜ θα είχαμε γίνει Μονακό -χωρίς Ανρί και Μάικ Τζέιμς. 

Αλλά αν κάνεις μια αφαίρεση (διαλεκτική ή με φότοσοπ) από τα σκάφη και τις άθλιες φωτεινές επιγραφές, σου μένει μια ειδυλλιακή εικόνα, από άλλες εποχές -πχ το 1917, τυχαία χρονολογία.

Στον πυρήνα της αντίθεσης, βρίσκουμε ένα νησί που ζει τον μύθο της τουριστικής ανάπτυξης, ψάχνοντας τον μήνα -ή έστω δίμηνο- που τρέφει τους 11 (10), με τιμές ακριβής Αθήνας, ενώ παλεύει να κρατήσει τον αυθεντικό χαρακτήρα του και να μην πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο του εύκολου κέρδους, που λειτουργεί σαν Δούρειος Ίππος για τις λαϊκές συνειδήσεις. 

Φοβού τον τουρισμό και ανάπτυξη φέροντα. 

Και αν τα σκάφη και οι σχεδίες είναι το μόνο σχέδιο για να μην ερημώσει το νησί, δεν είναι παράξενο να θες κεντρικό σχεδιασμό για τον τόπο σου, αντί για ερζάτς Μονακό. Ίσως μοιάζει μάχη οπισθοφυλακών, ώρες-ώρες, αλλά στην Ιθάκη δίνεται από (πολύ) καλύτερες θέσεις, συγκριτικά με άλλα νησιά. Και μακάρι να μη φτάσει ποτέ η άσφαλτος στον εξωτικό Μαρμάγκα, για να μην τον φάει η μαρμάγκα του μαζικού τουρισμού -και τότε μόνο το μεθάνιο από τα γειτονικά λασπόλουτρα θα κρατάει μακριά τις ορδές των βαρβάρων με το συνάλλαγμα.

Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά γοητευτικές, αντιφατικές εικόνες. Πχ η δεύτερη παραλία στο δημοφιλές Σαρακήνικο, όπου η «Κτηματική Κεφαλλονιάς» έβαλε απαγορευτική κορδέλα για καταπάτηση αιγιαλού, αλλά έχουν μείνει οι ξαπλώστρες και οι ομπρέλες και ο κόσμος μπορεί να καθίσει εντελώς δωρεάν! Ή κάποιοι σουρεάλ ελληνο-τουριστικοί διάλογοι, όπως της κυρα-Παναγιώτας με τις πίτες στο Κιόνι, που μιλάει μόνο ελληνικά, οι (δυο) ξένοι της απαντάν στα αγγλικά, αλλά βγαίνει παραδόξως άψογη συνεννόηση, χωρίς υπότιτλους. Ό,τι πιο κοντινό μπορεί να δει κανείς σε σκηνή της γκασπαζά Ντένης Μαρκορά με τη Μαρούσκα...

Γλώσσα μου έδωσαν τουριστική, σε συσκευασία κολιέ
Αλλά όπως και να είναι τα άστρα 
Εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω 

Τα μυθολογικά στοιχεία βρίσκονται ούτως ή άλλως παντού στο νησί. Στο άγαλμα του πολυμήχανου -χωρίς τον Άργο-, σε μπλούζες, σουβενίρ και μαγνητάκια, στα εμπνευσμένα ονόματα αναρίθμητων συλλόγων και μαγαζιών (από Οδυσσέας και Οδύσσεια, μέχρι την ταβέρνα «Κανένας», που θα μπορούσε να πληρώσει και τον λογαριασμό), ακόμα και στις οδούς -του Οδυσσέα, της Πηνελόπης, του Τηλέμαχου, του Λαέρτου -sic-, ακόμα και του Εύμαιου-, με ζήλο που μόνο με το ομηρικό Ίλιον θα μπορούσε να συγκριθεί -αλλά αυτό έχει μεγάλη έκταση, χωρώντας τα πάντα, από Βυζαντινούς αυτοκράτορες, μέχρι ήρωες της Αντίστασης.

Αχ βρε Κυκλωπάκι μου
Εσύ είσαι η Ιθάκη μου
Ξώκειλα στην αγκαλιά σου σώος και ένας
Και έγινα μες στα φιλιά σου ο Κανένας

Η προσπάθεια να παρουσιαστούν «ιστορικά τεκμήρια» για τις μυθολογικές αναφορές -όπως το παλάτι του Οδυσσέα ή το χαμένο βυθισμένο άστυ στην παραλία της Πόλης, είναι ασφαλώς αβάσιμη και φαιδρή. Εκτός και αν πέσεις σε μια σοβαρή επιστημονική επιτροπή συνταξιούχων λουόμενων, που δε βλέπουν τίποτα κωλυόμενο και το έμπειρο μάτι τους ξεχωρίζει τα πάντα, από το αρχαίο λιμάνι μέχρι λυόμενες εγκαταστάσεις και τον αργαλειό της Πηνελόπης, δίπλα από το βέλος και τους 12 πελέκεις, με τα προφυλακτικά των μνηστήρων.

Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι
Κι όσοι ταξίδεψαν, γυρεύουν την Ιθάκη

Μα για στάσου, κε του μπλοκ, αφού εσύ δεν ακούς τέτοια
Ναι, βάση, έχεις δίκιο.

Κάνε λοιπόν τον κύκλο σου Οδυσσέα
Κι όσο λείπεις θα είμαι εδώ, να υφαίνω ατέλειωτο πανί
Ώσπου να βρεις τον δρόμο σου μοιραία
Στης Ιθάκης το νησί να ξαναβγείς

Στο τέλος των διακοπών -που κοντεύουν να γίνουν μυθολογικό στοιχείο για τους περισσότερους Έλληνες-, το ερώτημα τίθεται ρητορικά. Κι αν φτωχική τη βρήκες, η Ιθάκη δε σε γέλασε -εκτός κι αν δεν αντέχεις τα βότσαλα και τις κροκάλες. Τίποτα δεν είναι φτωχικό εξάλλου, στις διακοπές μας, όσο σύντομα και αν είναι. Κι αν βρεθείς στην αγκαλιά της, σώος και ένας, εύχεσαι να είναι μακρά η παραμονή και μακριά η μέρα του γυρισμού στην καθημερινή σου Οδύσσεια, γιατί δεν είναι κάθε μέρα του Οδυσσέα -και βασικά κανείς δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Οδυσσείς αυτού του («επίπεδου» και άχρωμου) σύγχρονου κόσμου.

Γιατί είναι ένα νησί που τα έχει όλα και συμφέρει -σε αποστάσεις, σε τιμές όχι τόσο. Ακόμα και ορεινά χωριά, αγριογούρουνα και μικρά μενίρ -κοντά στην Ανωγή-, σφε Οβελίξ. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο που έχεις πάει. Κάθε νησί, άλλωστε, έχει τη δική του ομορφιά. Το ζήτημα είναι να βρεις τι σου πάει καλύτερα, καλή παρέα για να πας, και βασικά λεφτά για να πας και να μείνεις όσο γίνεται περισσότερο...

Μια τρύπα στο νερό - Δέκα χρόνια μετά...

Φοβερό, ψηφίζουμε και κάνουμε
Μια τρύπα στο νερό, μωρό μου τι μας κάνουνε.
(Ναι, η Πωλίνα είχε πει και γι’ αυτό).

Φοβερό! Τρομερό! Και κάθε άλλο παρά πάρα πολύ ωραίο -που είναι μικρή λογοτεχνική άσκηση για να παρατεθούν στη σειρά δυο «παρα» που τονίζονται διαφορετικά.

Το δημοψήφισμα του ’15 ήταν κάπως σαν τραγούδι της Πωλίνας. Κι όσοι χλευάζουν την καλτ αναφορά, ίσως αγνοούν τον όψιμο ριζοσπαστισμό της ύστερης κ. Μισαηλίδου (ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ το κατάφερε και αυτό), που μελαγχολούσε με την ντεκαντάνς -ακόμα και του ΚΚΕ- και έγραφε στον τοίχο της πως η ιστορία γράφεται με ανυπακοή -γιατί το είδε γραμμένο κάπου στα Εξάρχεια. Τρομερό!

Ή κάπως σαν την ατάκα-παρηγοριά του Μπονάτσου (Φοβερό - Τρομερό) στις «Κόντρες» προς την ηττημένη ομάδα.
Χάσατε, δεν έχει καμία σημασία! Όπως ακριβώς στο δημοψήφισμα.

Όχι, δεν έχει σημασία. Εκτός και αν είσαι ο χαμένος που τα παίρνει όλα -γιατί άμα χάνεις εκλογές, κερδίζεις στην απάτη. Ή εκτός αν νομίζεις πως κέρδισες και στήνεις χορό (του Ζαλόγγου) στην πλατεία Συντάγματος -είμαστε κάθε λέξη του. Και αν φοβάσαι μήπως βγούμε από την Ευρρώπη, χαλάρωσε, τραγούδα «Μιντιβίλι» και άκου τον Βλάσση.
-Γιατί; Σιγά την ήπειρο...

Μετά το εισαγωγικό, ακολουθούν μερικά ακόμα σημεία για τη σημερινή επέτειο.

Ο χαμένος χρόνος του Προυστ

Δέκα χρόνια μετά, το δημοψήφισμα φαίνεται σαν χθες, μα τόσο μακρινό. Ο ιστορικός χρόνος που περνά και χάνεται. Κι έπαψε να είναι πυκνός, γεμάτος κινηματικά γεγονότα, και ξαναρχίσαμε να τον μετράμε με εκλογικές θητείες. Δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη -και ίσως τριτώσει το κακό. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ το κατάφερε και αυτό. Να ξαναβγάλει στον αφρό τη ΝΔ με κραταιά ποσοστά, μα πρωτίστως να αραιώσει τον ιστορικό χρόνο, κλείνοντας κάθε πιθανό ρήγμα...

Σας παρακαλώ, δε θα ’θελα...

Ακτοπλοϊκά κλείσαμε, δωμάτια τσεκ, όλα έτοιμα, μια βδομάδα διακοπές και ηρεμία. (Έκτακτο δελτίο, πρωθυπουργικό διάγγελμα, αναγγελία δημοψηφίσματος, capital controls). Ή και όχι...

Το νησί ήταν έρημο (και πανέμορφο), η σύνδεση στο διαδίκτυο δύσκολη και περιστασιακή. Αλλά το χειρότερο ήταν να βγαίνεις σαν τον κλέφτη, να στήνεσαι στην ουρά του ΑΤΜ, να κρύβεσαι πίσω απ’ την κολόνα και να παρακαλάς να μην εμφανιστούν από το πουθενά οι κάμερες και γίνεις ρεζίλι ή ντεκόρ σε ρεπορτάζ τρομολαγνίας.

Αυτή ήταν και η τελευταία χρονιά που είδαμε τα ΜΜΕ να επηρεάζουν αντίστροφα τις κάλπες και να βγαίνει το αντίθετο από αυτό που (μας) υπαγόρευαν. Το βασικό επίτευγμα της ΠΦΑ δεν ήταν ότι έστησε ένα διήμερο ριάλιτι με καναλάρχες για τις δημόσιες τηλεοπτικές συχνότητες. Αλλά ότι ανέκτησαν τα κανάλια τη χαμένη τους αξιοπιστία. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ το κατάφερε και αυτό...

-Το εξωκοινοβούλιο στον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου

Χειροκροτητής της κυβέρνησης και του Καμμένου (τσεκ). Χορευτικό συγκρότημα το βράδυ της Κυριακής (τσεκ). Μπράβος έξω από τα εκλογικά τμήματα (τσεκ). Θεατής της κωλοτούμπας, με κομμένη την ανάσα (αξιοπρέπειας) -τσεκ. Περνώντας όλα τα στάδια του πένθους -τσεκ. Με έμφαση στην άρνηση -να δει την πραγματικότητα. Χαρτομάντιλο για τα ετήσια δάκρυα της Περιστέρας -τσεκ. Αλλά πάντα σε ρόλο αθώας περιστεράς, που απαλλάσσεται λόγω βλακείας. Και με εμμονική προσκόλληση στον ρόλο του ΚΚΕ -πρώτη αντεστραμμένη αγάπη και παντοτινή. Και το καλύτερο; Τότε δεν είχε κανείς τους πρόβλημα με τις μαζικές συναυλίες. Πώς αλλάζουν οι καιροί...

Εν κατακλείδι, το μεγάλο πρόβλημα για το εξωκοινοβούλιο και τη στάση του δεν ήταν αυτό το... αγγελοπουλικό «μέχρι τέλους», μετά τη θρυλική κωλοτούμπα. Αλλά ότι κάπου εκεί τελείωσε η ουσιαστική παρουσία του στον δρόμο και πέρασε αρκετά χρόνια, γλείφοντας τις πληγές του από την απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα.

-Σόλων, Σόλων, πόσο δίκαιο είχες...

Όπου Σόλων, το ΚΚΕ. Δεν ξέρω πώς λειτουργείς εσύ, σφε αναγνώστη, και τι φαίνεται για μένα από όσα γράφω -τα οποία βγαίνουν με φίλτρα, σαν εικόνα στο Ίνσταγκραμ, αν και καμιά φορά τα προσθέτει μόνος του ο αναγνώστης. Σε κάθε περίπτωση, νιώθω συχνά αντιδραστικό άτομο -χωρίς να ανήκω στην αντίδραση. Δε δέχομαι εύκολα τις εύκολες εξηγήσεις, ψάχνω πάντα τα αδύναμα σημεία τους, ακόμα και με τον διάβολο θα συμμαχήσουμε για την αλήθεια -κάνοντας πχ τον δικηγόρο του. Ναι αλλά μήπως έτσι... Κάπως αλλιώς...; Και ας συμφωνούμε στα βασικά.

Δέκα χρόνια πριν, εν όψει του δημοψηφίσματος, έβλεπα το είδος μου να αντιδρά, να προβληματίζεται και να σκέφτεται να παίξει διπλή παραλλαγή, Χ2 -είτε όχι, είτε άκυρο, το καθένα με το δικό τους σκεπτικό. Κάποιοι σφοι αναρωτιούνταν μήπως κάνουμε τακτικά λάθος -και εγώ ήμουν ανοιχτός να το συζητήσουμε και ας μη συμφωνούσα απαραίτητα. Εκ των υστέρων, δεν είμαι απλώς πεισμένος για τη σωστή θέση του ΚΚΕ, αλλά είναι από τις σπάνιες φορές που το παραδέχομαι με θαυμασμό: για την πείρα του, το οξυμένο κριτήριο, τη συλλογική του αντίδραση, σε μια δύσκολη, πιεστική και αρκετά πρωτότυπη συγκυρία. Γιατί δεν παρασύρθηκε και δεν έπεσε οικειοθελώς στον γκρεμό.

-Το σύνδρομο του ξυπνητηριού

Ναι αλλά δεν τιμωρήθηκε για τη στάση του το ΚΚΕ; Ασφαλώς και το πλήρωσε, όπως συμβαίνει με κάθε δύσκολη θέση-επεξεργασία. Φάνηκε στις δεύτερες εκλογές, τον Σεπτέμβρη του ’15, στο στάσιμο ποσοστό και την αδυναμία να εισπράξει τη φθορά του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι κάμποσοι επέστρεψαν στα πάτρια ιδεολογικά εδάφη -και δεν πρέπει να υπήρχε σύντροφος (μέλος ή μη) που να μη γνώριζε προσωπικά άσωτους ψηφοφόρους που διακατέχονταν από εκλογικό νόστο και άλγος -λόγω του τραυματικού τρίτου μνημονίου.

Για τη μεγάλη πλειοψηφία, όμως, το ΚΚΕ ήταν κάτι σαν ξυπνητήρι. Χρήσιμο, απαραίτητο, καλούσε σε αφύπνιση, αλλά συνάμα ενοχλητικό και σίγουρα όχι η πρώτη επιλογή τους στην κάλπη. Σε κανέναν δεν αρέσει να του θυμίζουν τα λάθη του και το ΚΚΕ έκανε ακριβώς αυτό, απλά επειδή υπήρχε, και ας ήταν ελάχιστοι οι σφοι που υπέκυψαν στον ανθρώπινο πειρασμό να ξεσπάσουν από τη συσσωρευμένη πίεση των ημερών και να φωνάξουν κατάμουτρα: ΣΑΣ ΤΑ ’ΛΕΓΑ...

Πολλοί πάτησαν «αναβολή» στην αφύπνιση και συμπορεύτηκαν με μια μικρή καθυστέρηση. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν τον μακάριο ύπνο τους, περιμένοντας την επόμενη γλυκιά αυταπάτη, που θα εξελιχθεί σε Εφιάλτη -και προδοσία. Ενώ κάποιοι σφοι αναρωτιούνται ρητορικά στο διηνεκές τι άλλο/διαφορετικό έπρεπε να κάνουμε, για να αποφύγουμε αυτή την κατάληξη.

Πλην Λακεδαιμονίων

Κι όμως. Το ΚΚΕ ήταν το μόνο (κοινοβουλευτικό) κόμμα που υπερασπίστηκε στην πράξη την ετυμηγορία και το «ΟΧΙ» του «κυρίαρχου» λαού, την αμέσως επόμενη μέρα, στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, που φρόντισαν να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του ΝΑΙ και το μετέφρασαν ως διαπραγματευτικό χαρτί σε ένα στημένο παζάρι, όπου το ξεπούλησαν πριν προλάβεις να πεις «έρπης».

Κάποιοι δυσκολεύονται ίσως να το πιστέψουν, αλλά θα το διαπιστώσουν όταν δημοσιευτούν τα πρακτικά εκείνης της σύσκεψης, από την οποία αποχώρησε ο ΓΓ, για να ομοφωνήσουν οι υπόλοιποι -πλην Λακεδαιμονίων. Και ίσως τώρα, που θυμήθηκε και ο (αναβαπτισμένος in USA) Τσίπρας να θέσει το ζήτημα (που θέτει εξ αρχής το ΚΚΕ), να έχουν ωριμάσει επιτέλους οι συνθήκες για να βγουν στη δημοσιότητα όσα ειπώθηκαν εκείνη τη μέρα. Και πάσα μονομερής ενέργεια επ’ αυτού, καλοδεχούμενη...

Το πραγματικό διακύβευμα

Τα γεγονότα είναι νωπά -από τη σκοπιά της ιστορίας-, οι γραπτές μαρτυρίες των πρωταγωνιστών λιγοστές, αλλά ο αστικός τύπος φιλοξενεί μια σειρά επετειακά αφιερώματα, με ενδιαφέρουσες πτυχές, διάφορα -γνωστά και μη- αφηγήματα και διαφορετικά επίπεδα «εξομολόγησης» και απεικόνισης της αλήθειας. Διαβάουμε πχ μεταξύ άλλων.

-Ότι ζήσαμε δραματικές στιγμές και φτάσαμε μια ανάσα από το GRexit.

-Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κρυφή ατζέντα, με την έξοδο στο τραπέζι -ως «ατύχημα» ή πιθανό ενδεχόμενο- υπηρετώντας τα σχέδια του Σόιμπλε.

-Ότι το σχέδιο Β ήταν ανύπαρκτο έως ανεφάρμοστο και ότι ο Πούτιν μας ήθελε εντός της στρούγκας της ΕΕ.

-Ότι η ύπαρξη της ευρωζώνης κρεμόταν από μια κλωστή. Και ότι μια πιθανή έξοδος της Ελλάδας, θα είχε ως επόμενα επεισόδια και άλλα γουρουνάκια (από τα PIGS και τους σφους του Οδυσσέα).

-Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε μαχόμενος, μετά από 17 ηρωικές ώρες, φέρνοντας ένα πιο ήπιο μνημόνιο και την προοπτική μιας οριστικής εξόδου από αυτό.

-Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπολόγιζε να βγει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, για να έχει λυμένα χέρια -αλλά όχι καθαρά από μνηνόνια.

-Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύτηκε -και έχασε- για την πλευρά των εφοπλιστών, των φαρμακοβιομήχανων και λοιπών «ευεργετικών ομάδων».

-Ότι η ρίζα της κρίσης ήταν η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και γι’ αυτό βίωσε πιο έντονους τριγμούς, πχ συγκριτικά με τη Γερμανία.

Και τέλος, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε σε πέρας τη βρώμικη δουλειά, που δεν μπορούσαν να κάνουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, τη δεδομένη στιγμή. Ότι επιχείρησε να διαπραγματευτεί για τα επιμέρους -δηλαδή για συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα- χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ότι η χούντα δεν τελείωσε το ’73 (αλλά ένα χρόνο μετά) και πάντως τα μνημόνια δεν τελείωσαν το ’18. Η ΕΕ και το Σύμφωνο Σταθερότητγας είναι ένα μνημόνιο διαρκείας και μαρτύριο χωρίς τέλος για τους λαούς.

Πέραν αυτού, η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε οποιοδήποτε ερμηνευτικό σχήμα για τις λεπτομέρειες και το ουσιαστικό διακύβευμα της διαπραγμάτευσης ή την κατανομή των ρόλων. Αρκεί να μην ξεχνάμε την ουσία και αυτά που ξέρουμε για τις ενδοαστικές αντιθέσεις -σαν τους «μαρξιστές αναλυτές» που έβρισκαν συμμάχους πότε στη Λαγκάρντ, πότε στη Μέρκελ και πότε στον Μοσκοβισί.

-Και εσύ λαέ βασανισμένε...

Μην ξεχνάς τον Ωρωπό, τον φασισμό και τα διδάγματα της κρίσης για την ΕΕ και το σύστημα. Είναι ζήτημα πόσοι ήταν θύματα (αδέρφια εσείς) της κωλοτούμπας του ΣΥΡΙΖΑ, πόσοι γνώριζαν εξ αρχής ότι έδιναν εντολή για διαπραγμάτευση εντός του γνωστού ασφυκτικού πλαισίου -όπου δεν υπάρχουν περιθώρια για αποκλίσεις- και πόσοι ήταν έτοιμοι για κάτι παραπάνω, αν έβγαινε μπροστά το ΚΚΕ -ή όποιος άλλος στη θέση του.

Αλλά αυτή είναι μια συζήτηση που έχει ξαναγίνει...

Δέκα χρόνια μετά

Ένα πράγμα ποτέ δε θα αλλάξει, δέκα χρόνια μετά
Η δική μου καρδιά στον δικό σου ρυθμό θα χτυπά
(Ναι, η Πωλίνα έχει πει και για αυτό)

Δέκα (και άλλα τόσα και άλλα τόσα) χρόνια μετά, ένα πράγμα ποτέ δε θα αλλάξει. Ο καπιταλισμός. Και οι Πασοκιές (που θέλουν να τον κάνουν ανθρώπινο). Και ο δικός μας αγώνας για να τον ανατρέψουμε. Και οι αυταπάτες για τα δημοψηφίσματα. Που αν μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομα. Και όχι, η αστική τάξη δε θα μας δώσει το σχοινί και τα εργαλεία για να την κρεμάσουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Θα φροντίσουμε εμείς για αυτό...

Και τέλος πάντων, τίποτα δεν πάει χαμένο (αρκεί να το αξιοποιούμε ως πείρα).
Ούτε καν τα δημοψηφίσματα και οι τρύπες που ανοίγουμε -στο νερό ή όπου αλλού.

Σε αυτά τα Καλλιμάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει

Παραφράζοντας τον Βασίλη Ραφαηλίδη, θα λέγαμε πως στο ΚΚΕ της (χρυσής) εποχής του, μπορούσε να βρει κανείς τα πάντα, ακόμα και τον Μίκη Θεοδωράκη. Που ίσως κάποιοι εκ των δικών μας «γενίτσαρων» -που τους πήραν από την αγκαλιά της δεξιάς μάνας τους στο παιδομάζωμα και έγιναν κομμούνια στα αμφιθέατρα- δεν τον θεωρούσαν και τόσο κομμουνιστή, βάσει λόγων και πράξεων πολιτικών. Τον έκανε όμως το (μουσικό) έργο του.

Γιατί όπως γράφει ο Μίκης στους «δρόμους του Αρχαγγέλου», στα χρόνια της αποστασιοποίησής του -που δεν ήταν καν μπρεχτική αλλά πολιτική- τότε είχαν δαγκώσει όλοι τη λαμαρίνα και πίστευαν πως θα χτίσουν από αύριο τον κομμουνισμό -ο καθένας με τον τρόπο του. Και ο τρόπος του Μίκη ήταν μουσικός, εμβληματικός και ο πλέον διαχρονικός. Κανείς άλλος στη χώρα μας -άντε ο Θάνος- δεν μπορεί να παινευτεί πως συσκεύασε τον κομμουνισμό σε νότες και στίχους, όσο αυτός.

Γι’ αυτό κι οι δικοί μας «γενίτσαροι» δεν αλλαξοπίστησαν ποτέ και συνεχίζουν να τον λατρεύουν ως θεό, συγχωρώντας του μια σειρά -όχι τόσο στιγμιαία- λάθη και παραστρατήματα με τον εξαποδώ -είτε λέγεται Μητσοτάκης, είτε αδέλφια μου χρυσαυγίτες. Και δεν τον λατρεύουν δογματικά, εν είδει θρησκευτικής εμμονής ή γιατί διαθέτει κάποιο αλάθητο, αλλά με κινηματικούς, σχεδόν υλικούς όρους, γνωρίζοντας πως η τέχνη του καταλαμβάνει τις μάζες και γίνεται δύναμη στους δρόμους. Όπως στην προχτεσινή συναυλία, που πήρε μορφή παλλαϊκής διαδήλωσης για την Παλαιστίνη, μακριά από κάθε έννοια μνημόσυνου για τον Θεοδωράκη.

Παραφράζοντας τον τίτλο ενός βιβλίου του Μίκη (όχι αυτό που συνέγραψε με τον Γουλιάμο -!- όπως μάθαμε από την ομιλία του ΓΓ), ήταν μια συναυλία για τις μάζες. Που ήταν κοινό παντός καύσωνα, με όπλα παρά πόδας, βεντάλιες-προγράμματα ανά χείρας, γέμισε κάθε γωνιά του Σταδίου, δεν έσπασε ως το τέλος -μολονότι ακολουθούσε εργάσιμη, κι αν ερχόταν ο Ζαχαριάδης, θα τον σήκωνε στα χέρια, όπως παλιά. Κι όσοι μιλάνε για 50 χιλιάδες κόσμου, δεν κάνουν μετριοπαθείς εκτιμήσεις, αλλά υποτιμούν τα πραγματικά μεγέθη.

Κι αν κάποιοι γκρινιάζουν πως το Κόμμα τείνει να γίνει οργανισμός παραγωγής συναυλιών και αφιερωμάτων, είναι κι αυτό μέρος του κομμουνισμού που χτίζουμε όλοι μαζί -ο καθένας με τον τρόπο του. Εκεί όπου -παραφράζοντας τους κλασικούς- οι συνθέτες θα παράγουν πολιτική και τα Κόμματα (ένα θα ’ναι) Πολιτισμό, οι φιλόσοφοι θα ψαρεύουν, οι χορτοφάγοι θα κυνηγούν κοκ...

Η μέρα ήταν μοναδική, η ιστορία πηχτή στην ατμόσφαιρα, από τις μέρες που θα λες κάποτε, σε απογόνους ή επιγόνους, πως ήσουν κι εσύ εκεί. Είναι συγκλονιστικό και επιτέλους το ζούμε, όπως ειπώθηκε και από μικροφώνου. Και ίσως το μόνο που έλειπε να ήταν ο ηλεκτρισμός των πρώτων συναυλιών της Μεταπολίτευσης ή το κάτι παραπάνω που θα έκανε την έκπληξη. Ένα άβαταρ του Μίκη -και ο Ευαγγελάτος δίπλα του-, μια μεταμελημένη δήλωση της Γλυκερίας, να βγουν ξανά οι χορδές του Βασίλη -σαν τα μαλλιά του-, να εμφανιζόταν στο Στάδιο ο Ζαχαριάδης, να κάναμε ένα συλλογικό οργανωμένο ντου -στο Μαξίμου ή στο άγαλμα του Τρούμαν.

Ακόμα κι έτσι όμως, φεύγοντας κουβαλούσαμε ένα μικρό μωσαϊκό με αναμνήσεις.

Τους ΚΘ στον πιο απαιτητικό (κόντρα) ρόλο της σύντομης διαδρομής τους. Και τον μετανάστη Φωτιά να φλέγεται από πάθος.
Τον εγγονό του Θεοδωράκη να αποδεικνύει πως έχει το φωνητικό DNA του παππού του -κάπως σαν μίμηση σε τηλεπαιχνίδι -your face sounds familiar...

Την Τουμπανάκη με φωνή - τούμπανο (όλοι το σκέφτηκαν, αλλά κάποιος έπρεπε να το γράψει), ευχάριστη έκπληξη για όσους δεν την ήξερα από τη θητεία της ως ντουντουκέρισσα στις πορείες της Πάτρας.
Τον Πετράκη να ανατρέπει παγκόσμιες σταθερές. Περάσαμε όμορφα και ευτυχισμένα χρόνια μιλώντας για τον Ναζίμ Χικμέτ, και έρχεσαι τώρα αυτός να μας πει με Νάζι(μ) πως τονίζονται και τα δύο στην παραλήγουσα; 

Την ομιλία του ΓΓ. Που ξεκίνησε ως παιχνίδι με σφηνάκια για κάθε στίχο που θα αξιοποιούσε το κείμενο. Αλλά είχε ουσία, βάθος, σεβασμό στον Μίκη, την παλλόμενη προσωπικότητά του (παλλόμενη; -Καρακαταπαλλόμενη) που δεν παρακολουθούσε απλώς το πνεύμα της ιστορίας, αναφορά στις διαφωνίες μας. Ακόμα και μια αποστροφή του, που έκλεινε το μάτι στα BRICs.

Ήδη έχει αποκαλυφθεί ότι μετά τον Άξονα του Κακού, όπως τον βάφτισε ο Μπους, δηλαδή το Ιράκ, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, σειρά έχουν η Κίνα και η Ρωσία".

Η αξιοπρεπής παρουσία της Μαργαρίτας, που όλοι λένε ότι είναι δύσκολος χαρακτήρας, αλλά στάθηκε πολύ καλά, επιλέγοντας να δώσει βάρος στον αγώνα των Παλαιστίνιων, ακόμα και με σημαία επί σκηνής.

Τον ύμνο της Παλαιστίνης. Γιατί ακούμε πολλές υπερβολές για σουξεδάκια-«ύμνους», αλλά κάποιοι συνθέτες έχουν άλλο μέγεθος και έχουν γράψει κυριολεκτικά τέτοιους. Κρίμα που δεν ήταν η Γλυκερία να τον τραγουδήσει...

Η καθολική παρουσία της Παλαιστίνη. Στις ομιλίες, τις αφιερώσεις, τα λάβαρα και τα σημαιάκια στην κερκίδα, τα πλάνα με τον παλαιστίνιο πρέσβη, ο ύμνος, οι συνειρμοί με τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Μίκη στην Ιντιφάντα...

Ο Φραγκούλης που κατέπνιγε τον σοπράνο μέσα του, αλλά του ξέφυγαν δυο ξεσπάσματα και δυο «χρόνια πολλά Μίκη» -ευτυχώς που δεν πρόσθεσε «να μας ζήσεις». Μια διαφορετική νότα, σε κάθε περίπτωση, πέρα από τις σταθερές αξίες, σαν τον Θαλασσινό και τον Μπάση -ίσως η καλύτερη παρουσία μαζί με τον Νταλάρα. Και η πιο ξεσηκωτική, μαζί με τον Μίλτο.

Ο Λέκκας, που μοίρασε συχαρίκια σε όλους -σε εσάς και σε εμάς- θυμίζοντας άθελά του κάτι από Αγραβάνη (να πω ένα μπράβο στον εαυτό μου).

Η μουδιασμένη υποδοχή στην Πρωτοψάλτη, που την άντεξε το σκοινί, στο χειροκρότημα στο τέλος. Αρκεί να μην υπάρξει συνέχεια στις εκπλήξεις. Να μπορούσα στο Φεστιβάλ να ’χα εγώ βενιζνάδικο...

Ο Βασίλης που είναι πια σαν έφηβο γεράκι στη σκηνή. Κι ίσως η επόμενη φορά που θα γεμίσει το Καλλιμάρμαρο, να είναι για τα δικά του 100 χρόνια, με αυτόν επί σκηνής σαν Ελ Σιντ, στη γνωστή στάση του Εσταυρωμένου. Αλλά ως τότε θα γεμίζουμε και το ΟΑΚΑ ή κάτι ακόμα μεγαλύτερο.
Κι όταν είπε την «Όμορφη Πόλη», που θέλει λιγότερα ντεσιμπέλ, το έβγαλε αξιοπρεπώς, κάνοντας ρεκόρ αναμμένων φακών στα κινητά του κοινού.

Ο Νταλάρας, που είναι έναν χρόνο μεγαλύτερος από τον Βασίλη, αλλά ο αληθινός αιώνιος έφηβος, γιατί αυτός τις μ-λ-κίες στη ζωή του δεν τις έκανε, απλώς τις έλεγε. Κι έκλεψε αντικειμενικά την παράσταση με τους «Τεκετζήδες», γεφυρώνοντας το χάσμα των γενεών -αντί για το ταξικό- αλλά η ειρωνεία της τύχης (;) του όρισε να τραγουδήσει: είσαι ΠΑΣΟΚ και δε χωρά-ά-ά-άς, στον σοσια-στον σοσιαλισμό μου...
Αλλά αυτά τα λέω σχεδόν με αγάπη, γιατί είναι η μόνη μας ελπίδα να ακούσουμε κάτι καλό στη συναυλία τους με τον Βασίλη στη Νίκαια.

Κι η Φαραντούρη, συγκινητική και βαθιά συγκινημένη, ζωντανή ενσάρκωση της παρακαταθήκης του Μίκη, να μας λέει «ίσως να μην το ξέρετε» για την «Λαμπρή», που έχει σημαδέψει ακόμα και φιλελέ ασπόνδυλα, σαν τους Πανουτσοκαρπετόπουλους -όλοι στην πλατεία Ταπητουργείου.

Μόνο ο Βουλαρίνος κατάφερε να παραμείνει πιστός στα κόμπλεξ του -συγχαίροντας το ΚΚΕ που τίμησε έναν πρώην υπουργό της ΝΔ. Αλλά το αποτύπωμα της συναυλίας στον αστικό τύπο και τα διθυραμβικά σχόλια από μέσα υπεράνω υποψίας είναι ενδεικτικά της αίσθησης που προκάλεσε. Κι ίσως γράφουν τον καλύτερο επίλογο.

Ο δικός μου όμως θα είναι για τον Μίκη -και ίσως θα έπρεπε να είναι ένα ξεχωριστό δεύτερο μέρος, αντί να στριμωχτεί σε λίγα υστερόγραφα. Ο Μίκης ήταν φωτοδότης ήλιος, με ένα σωρό κηλίδες, αλλά είναι ανόητο να απαρνείσαι για αυτές τη λάμψη του, που έσπαγε τα σκοτάδια της εποχής του. Ήταν μεγάλος, ακόμα και στα λάθη του. Αλλά στο τέλος μένουν πίσω μόνο τα πιο σημαντικά κεφάλαια της ζωής του. Και αυτά ήταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας και δίπλα στο Κόμμα, όπως σημείωσε ο ίδιος στη διαθήκη του. Ο μόνος που μπορούσε να μειώσει την προσφορά του, ήταν τελικά ο ίδιος. Αλλά ήταν τόσο λαμπρό το έργο του, που απέδειξε πως σε αυτά τα Καλλιμάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει...

Υστερόγραφο για όσα θα μπορούσε να έχει ένα δεύτερο μέρος

Αυτός που έκανε μόδα τη μεταπολιτευτική ειρωνεία προς τον Θεοδωράκη, ήταν ο Σαββόπουλος -με τους Αχαρνείς του. Που δεν αγάπησε απλώς τη δόξα, αλλά την εξουσία.

Ο Σιδηρόπουλος έκανε μια πικρόχολη σύγκριση με τον Μίκυ Μάους. Αλλά ο Μίκης, μες στις αντιφάσεις και τα λάθη του, δεν ήταν μες στα ποντίκια που πήδηξαν από το καράβι, όταν βούλιαζε. Ήταν απλώς «κάποιος που πολέμησε τον Δεκέμβρη», όπως διάλεξε να γράφει στο μνήμα του. Και το θυμόταν με περηφάνια, όχι ως μπανανόφλουδα...

Τα πιο πολλά στραβά του Μίκη -από τον φιλοκυβερνητισμό και την αγάπη για την προσωπική προβολή έως τον υπέρμετρο πατριωτισμό- ήταν λάθη που εν μέρει «τα κάναμε μαζί», πχ την εποχή της ΕΔΑ. Αλλά αν κάποιος είχε δικαίωμα «να την ψωνίσει», ίσως ήταν αυτός. Δεν είναι λίγο να συμπυκνώνεις την ιστορία, τους πόθους μιας γενιάς, να στήνεις οργανώσεις νεολαίας από την αρχή. Αν μη τι άλλο ο Μίκης ήταν η προσωποποίηση της δικής μας ιδεολογικής ηγεμονίας. Και το ξεθώριασμα της δικής του ακτινοβολίας αντανακλά ίσως τα δικά μας όρια και αντιφάσεις, της δικής μας ήττας -και- σε αυτό το πεδίο, μετά τα πρώτα ένδοξα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Σε κάθε περίπτωση, ο Μίκης παραμένει ένα παιδί αστικών καταβολών που αφιερώθηκε στο κίνημα. Ένας καλλιτέχνης που είχε μια έτοιμη -ή έστω πολλά υποσχόμενη- σταδιοδρομία ως πρωτοπόρος συνθέτης, αλλά επέλεξε να αφιερωθεί στον λαό, κερδιζοντας έτσι την αθανασία από τον δύσκολο δρόμο της Αρετής. Και ένας συνθέτης που κατάφερε όσο κανείς να εξοικειώσει έναν λαό με τις καλύτερες στιγμές της ποίησης -που δε θυμίζουν Βάνα Καρούλου Λέκκα. Και για όλα αυτά είναι η πιο ψηλή κορυφή, πετάει σε ύψη που κανείς άλλος δεν έχει αντικρίσει.

Η μεταθανάτια επιστροφή του στον γενέθλιο τόπο του, το ΚΚΕ, όπως εκφράστηκε με τη Διαθήκη του, και τα αντίστοιχα παραδείγματα άλλων καλλιτεχνών, μπορεί να θυμίζουν σε κάποιους τα συγχωροχάρτια που μοίραζε η παπική Εκκλησία, αλλά είναι ένα συγκλονιστικό φαινόμενο, πολύ πλούσιο για να χωρέσει σε τόσο φτωχά θρησκευτικά σχήματα.

Προσωπικά

Είναι γνωστό, τουλάχιστον από την εποχή του Πανούση, ότι ο ανασχηματισμός είναι να παίρνεις πχ τον Βαγγέλη από τα ντραμς και να τον βάζεις να παίξει πλήκτρα στη θέση του Γιάννη, και αντίστροφα. Αλλά ο Γιοκαρίνης δεν απάντησε ποτέ στο ερώτημα «κιθαρίστας ή ντράμερ», ίσως γιατί ήταν πληκτράς και το θεώρησε δευτερεύουσα αντίθεση, ήσσονος σημασίας.

Αλλά τα πρόσωπα έχουν σημασία -σε αντίθεση με τον καπιταλισμό-, μας λέει η Κωνσταντοπούλου, πετώντας απρόσωπες κορόνες περί μαφίας, για να κρύψει τις δικές της αβροφροσύνες πχ με τον Πιερρακάκη (για τα Ωνάσεια) και άλλους υπουργούς. Ατύχησε όμως στην κριτική της, γιατί έπεσε πάνω στο μόνο κόμμα που κατέθεσε πόρισμα και βλέπει ποινικές ευθύνες για συγκεκριμένα πρόσωπα, με προεξάρχοντα τον Μητσοτάκη -δεκανίκι να σου πετύχει.

Όσο για τον Βαγγέλη, μπορεί να μην είναι στα ντραμς ή στα πλήκτρα, αλλά πήρε το δωράκι που ήθελε με την υπουργοποίηση του Παπασταύρου στο Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Να δούμε τι θα απογίνουν τώρα οι ορφανοί τηλεθεατές, που είχαν πιστέψει σοβαρά πως το MEGA σηκώνει το λάβαρο της αντιπολίτευσης και της εξέγερσης ενάντια στο κατεστημένο.
The revolution will be televised...

Πέρα από τα πρόσωπα, υπάρχουν οι συμβολισμοί και η ουσία που αναδεικνύουν.

Σε ένα πρώτο γκεστάλτ, η τοποθέτηση του Βορίδη στο Υπουργείο Μετανάστευσης παγώνει το αίμα και γεννά δυστοπικούς ιστορικούς συνειρμούς -σα να μπαίνει ο Αδόλφος υπεύθυνος μιας εβραϊκής μειονότητας. Αλλά αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα, όλος ο δυτικός κόσμος έχει μονοιάσει και δε χρειάζεται να σκαλίζουμε τη μνήμη για έναν ατυχή, αδολφοκτόνο πόλεμο.

Σε ένα δεύτερο γκεστάλτ, ο Βορίδης είναι το κατάλληλο άτομο στη σωστή θέση, για να μαζέψει τις προσφυγικές ροές και βασικά τις διαρροές από τα ανήσυχα, δυσαρεστημένα σταγονίδια που λοξοκοιτάζουν προς κάποια άλλη λύση -τελική, ελληνική κτλ- και ζητάνε φωτιά και τσεκούρι στους «λαθρο».

Σε ένα άλλο γκεστάλτ, όμως, αναρωτιέσαι πού ακριβώς διαφέρει ο τσεκουράτος από την πολιτική των ΗΠΑ (όχι μόνο του Τραμπ), που ηγούνται διαχρονικά του «κόσμου της ελευθερίας», και της ΕΕ με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, τις επαναπροωθήσεις (από το «go back κυρία Μέρκελ» στα push back στο Αιγαίο, 17 ώρες δρόμος) και τη Μεσόγειο υγρό τάφο για χιλιάδες ανώνυμους κολασμένους της γης -και της θάλασσας.

Εκτός αν κάποιος πιστεύει πως αυτά γίνονταν μόνο στη ναζιστική Γερμανία, την Ισπανία του Φράνκο και τη χώρα που γέννησε την τυραννία και έχτιζε σύγχρονους Παρθενώνες -στη Μακρόνησο- για να βρει 80 χρόνια μετά μαζικούς τάφους αταυτοποίητων εκτελεσμένων -στο Επταπύργιο της Σαλούγκας, που ήταν και εκεί μια γωνιά με ελληνόψυχους βαρβάρους.

Ή εκτός και αν το ζητούμενο είναι να βρεθεί ένας πιο «μετριοπαθής», «συμπαθής» υπουργός να εφαρμόσει απαθής τις ίδιες απάνθρωπες πολιτικές.

Αλλά οι κομμουνιστές δε δικαιούνται να ομιλούν, γιατί βάζουν το σύνολο πάνω από το άτομο, τα κέρδη πάνω από τις ζωές, τον κοινωνικό μετασχηματισμό πάνω από τον κυβερνητικό ανασχηματισμό και το σύστημα πάνω από τα πρόσωπα που το υπηρετούν. Αποπροσωποποιούν τις καταστάσεις και δεν καταλαβαίνουν τον ανθρώπινο πόνο. Αλλιώς θα ένιωθαν το προσωπικό δράμα τόσων μετακλητών που μένουν άστεγοι, τόσων βυσμάτων και δαπιτο-μυστικοσυμβούλων, που ξεβολεύονται με μετακινήσεις και δε βλέπουν τον ανασχηματισμό ως μια ανούσια διαδικασία, χωρίς αντίκρισμα.

Το ΚΚΕ έχει όμως το καλύτερο μάρκετινγκ με διαφορά. Βάζει κάτω τους καλύτερους επικοινωνιολόγους και προκαλεί πάντα τον μεγαλύτερο ντόρο, αρκεί αυτός να είναι εναντίον του. Σε μια ημέρα που ο Ριζοσπάστης είχε αποκλειστικές αποκαλύψεις για τα διαβόητα νατοϊκά φορτία και όλα τα κόκκινα προφίλ -οργανωμένα και μη, μποτάκια, αρβυλάκια και γόβες- προσπάθησαν να το αναδείξουν στις διαστάσεις που του αξίζει και να το κάνουν θέμα συζήτησης (trend topic, μάνα), αυτή τελικά περιστράφηκε γύρω από μια φωτό του νέου ΠτΔ (Τασούλα) με τον Κουτσούμπα και τον Παφίλη, που δε φτάνει όχι μόνο ήταν παρόντες, αλλά δεν ήταν καν βλοσυροί, σαν τον Κοκό με τους χουντικούς -που έστελνε τηλεπαθητικό μήνυμα στον λαό.
Μη χαμογελάς ρε, τι σου ζητάνε...

Τσίμπησε το αριστεροχώρι, που έχει αλάθητο κριτήριο σε κάτι τέτοια, διυλίζοντας «δεκανίκια» και καταπίνοντας τη Ζωή-, τσίμπησε και το βαθύ Τουίτερ, έτοιμο το viral και το θέμα της ημέρας. Δεν ασχολήθηκαν καν με τα Τέμπη ή τις μηνύσεις των συγγενών -ίσως γιατί περιλάμβαναν και τον Σπίρτζη. Ούτε με τη συναυλία των συλλόγων, ούτε με τη συγκινητική παρέμβαση της Μάγδας Φύσσα (σας παρακαλώ, αυτό που ξεκίνησε να μη σταματήσει), ούτε με τα ρούχα της Μποφίλιου, ούτε καν με τη φράση της -στην ανθρωπιά και στο δίκιο θα είμαστε πάντα παρόντες- να ρωτήσουν «ποιο δίκαιο» και «ποιον άνθρωπο», όπως πριν λίγα χρόνια.

Και τι να πουν άραγε; Ότι αυτοί είναι με όποιον βαράει το ντέφι στις ΗΠΑ και τώρα παρακολουθούν αμήχανοι το άδειασμα του Ζελένσκι κι έχουν καταπιεί τη γλώσσα και τις ευαισθησίες τους; Καλύτερα τουμπεκί και στοχοπροσήλωση στο βιολί για το ΚΚΕ.

Ξένισαν και κάποιοι δικοί μας με το στιγμιότυπο, για την ουσία ή για τη συγκυρία του πράγματος. Απάντησαν άλλοι δικοί μας με τα απόρρητα πρακτικά της στιχομυθίας -θα με/μας ανέχεστε για μια πενταετία- και με άλλες φωτογραφίες (Στάλιν-Τσώρτσιλ και Άρη-Ζέρβα) που μας δείχνουν πως... τίποτα απολύτως. Και όλοι είχαν ίσως ένα δίκιο από την πλευρά τους, αλλά η ουσία χάθηκε κάπου στη στρατόσφαιρα, εφοδεύοντας προς τον ουρανό.

Δεν υποτιμώ τις διαφωνίες, ιδίως τις καλοπροαίρετες και ιδίως τους διαλόγους που δείχνουν τη δύναμη να συζητάς δημόσια μια διαφορετική άποψη και να βγαίνουν όλοι σοφότεροι. Δέχομαι ακόμα και το επιχείρημα ότι τίποτα ουσιαστικό δεν έγινε, αλλά θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε κάπως, γιατί έχουμε πείρα και ξέρουμε πώς λειτουργεί η επικοινωνία. Αναρωτιέμαι ωστόσο αν η κουβέντα -και η πιο πολιτισμένη, με τους καλύτερους όρους- χάνει την ουσία και πέφτει πρόθυμα και αφελώς στην τρολοπαγίδα.

Προσωπικά, δεν έχω αισθήματα για σένα, φιλικά...

Αλλά ο κόσμος που γεμίζει με σχόλια τον διαδικτυακό μικρόκοσμο αγαπά το ΚΚΕ με έναν τρόπο... εριστικό. Ρωτάει και ανησυχεί, γιατί είναι κατά της επανακρατικοποίησης του ΟΣΕ, γιατί δε θεωρεί λύση το κρατικό μονοπώλιο ή την πτώση της κυβέρνησης, και γιατί λέει τότε για δημόσιες μεταφορές, και μήπως τα παραπέμπει όλα στον σοσιαλισμό και την επανάσταση; Και αν περιμένει την επαναστατική κατάσταση, που θα προκύψει αντικειμενικά κι όχι κατά παραγγελία «εδώ και τώρα», τι άλλο πρέπει να συμβεί μετά τη μεγαλύτερη απεργία-διαδήλωση στα χρονικά της μεταπολίτευσης;
Και τι λέει για όλα αυτά η κε του μπλοκ; Ότι θα τα δούμε και σε επόμενη ανάρτηση.

Μια φωτογραφία σου ήρθε και σε μένα...

Αν μια φωτογραφία μπορεί να λέει ψέματα γιατί αποτυπώνει μια στιγμή αλλά όχι τη δυναμική της και για μια σειρά λόγους, οι δημοσκοπήσεις -που είναι φωτογραφικά στιγμιότυπα μιας ορισμένης συγκυρίας- είναι φτιαγμένες από την κατασκευή τους για να πουν ψέματα -ή μια βολική αφήγηση και μια μισή αλήθεια- ενώ η στατιστική, ως γνωστόν, είναι ο καλύτερος -πιο επιστημονικός- τρόπος να πεις ψέματα.

Προσωπικά δεν έχω αίσθηση
Αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια
Ή παραίσθηση

Η αλήθεια που βλέπω πίσω από τον δημοσκοπικό αέρα στα πανιά της Πλεύσης είναι ότι:

-Η ΝΔ επέλεξε βολικό αντίπαλο και δίνει ρέστα για να τον καθιερώσει-επιβάλει στην πράξη ως «αντίπαλο δέος», αισιοδοξώντας πως μπορεί να την βγάλει καθαρή με μια πρόταση μομφής -το εξάμηνο δωράκι που λέει η Καρυστιανού- και έναν ανασχηματισμό, για να γυρίσει το παιχνίδι.

-Η Πλεύση είναι -μέχρι αποδείξεως του εναντίου- η επόμενη δημοσκοπική φούσκα, το επόμενο προσωποπαγές μόρφωμα που παίρνει τη σκυτάλη από τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους Πράσινους, το αείμνηστο ΚΕΠ του Αβραμόπουλου και άλλα πολύχρωμα «τίποτα», που κάνουν θόρυβο -όπως τα μπαλόνια που ξεφουσκώνουν απότομα- πριν μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Οι φούσκες σκάνε μωρέ, το θέαμα μένει -show must go on.

Προσωπικά εγώ τρελαίνομαι
Το παραμύθι σου και να ’μαι
Και να φαίνομαι

-Το σύστημα πασχίζει να στήσει έναν αξιόπιστο δεύτερο πόλο για να έρθει στα ίσια του αλλά στο ενδιάμεσο κινδυνεύει να μείνει χωρίς πρώτο. Οι εφεδρείες του μοιάζουν ανεξάντλητες, αλλά καίγονται γρήγορα και δείχνουν το χαμηλό τους ταβάνι. Μελλοντικά ίσως αναγκαστεί να εγκαταλείψει τον κλασικό δικομματισμό για να μεταβεί σε άλλο διπολικό μοντέλο, αλά ιταλικά, με συνεργασίες και κυβερνητικούς συνασπισμούς. Αλλά αν καταφέρει να σταθεροποιηθεί στην παρούσα εκδοχή του, με άξονες τη ΝΔ και τη Ζωή, αυτό λέει πολλά. Όχι μόνο για τις δικές του στρατηγικές επιδιώξεις, αλλά για το κριτήριο του κόσμου και για τη δική μας αδυναμία να το επηρεάσουμε-ανεβάσουμε.

Υγ: Είχα διαβάσει καλά λόγια για την «Άγρια Ακρόπολη» του Ν. Μάντη, αλλά το φοβήθηκα. Πείστηκα να πάρω μια φυλλάδα που είχε προσφορά το δικό του σπονδυλωτό «Πέτρα-Ψαλίδι-Χαρτί», που διαφημιζόταν ως το «μυθιστόρημα της κρίσης» αλλά τελικά ήταν απλή αναπαραγωγή ασπόνδυλων φιλελέ στερεότυπων για τις δυνάμεις του μίσους που κερδίζουν έδαφος στην κρίση -με πρώτη αλλά όχι μόνη την ακροδεξιά- και το ατελείωτο πάρτι της δεκαετίας του ’80, που προφανώς είχε ημερομηνία λήξης αλλά απέτυχε να νικήσει το μίσος μοιράζοντας αφειδώς χρήμα.

Δεν αποκόμισα αισθητική απόλαυση -αλλά αυτό είναι υποκειμενικό- και σίγουρα δε βγήκα σοφότερος από τον κοινωνικό «προβληματισμό» που βάζει. Μου φάνηκε οριακά πιο χρήσιμο το ξεφύλλισμα της φυλλάδας -για να δεις τον τρόπο σκέψης τους και πώς κατευθύνουν το κοινό τους. Και αν αυτό το υστερόγραφο φάνηκε χρήσιμο για να γλιτώσει κάποιον σφο αναγνώστη να πάρει την ίδια φυλλάδα αύριο, με το επόμενο βιβλίο του, θα έχει επιτελέσει τον σκοπό του.

Κουνούπια του Δεκέμβρη

Τι ήταν ο Δεκέμβρης;

80 χρόνια μετά τη μάχη της Αθήνας, κάθε σχετική ανάλυση καλείται να αναμετρηθεί με το ερώτημα. Κι είναι το καλύτερο τεστ, για να καταλάβουμε κάποιον. Πώς σκέφτεται (α), πώς αντιλαμβάνεται την ιστορία (β) και με ποια πλευρά έχει ταχθεί σήμερα (γ). Σκέφτεται μηχανιστικά, ιδεαλιστική ή υλιστικά; Βλέπει την ιστορία ως σύγκρουση ταξικών συμφερόντων ή ως μια αλληλουχία τυχαίων συμπτώσεων - «ατυχημάτων» και άλματα υποκειμένων (προσώπων, συλλογικών φορέων) στο κενό; Τάσσεται με τον τροχό που κινεί την ιστορία; Με τον βούρκο που την κρατά πίσω; Ή το ίδιο αλλά με άλλη διατύπωση και πολιτικές αποχρώσεις;

Η απλούστερη, αυτονόητη απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι πως ο Δεκέμβρης υπήρξε το προοίμιο του εμφυλίου πολέμου. Σε αυτό συμφωνούν σχεδόν όλοι, το ζήτημα είναι όμως τι αντιλαμβάνονται ως εμφύλιο και πώς τον αποτιμούν.

Για τους πολιτικούς απογόνους της Σκομπίας πχ ο Δεκέμβρης ήταν ένα πραξικόπημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ενάντια στο κράτος και τη νόμιμη κυβέρνηση. Αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της αντίληψης είναι το πρόσφατο πόνημα των Στάθη Καλύβα - Σπύρου Τσουτσουμπή, που κυκλοφόρησε πρόσφατα με την «Καθημερινή». Μια προσέγγιση που παθαίνει επιλεκτική αμνησία απέναντι στα γεγονότα, για να τα φέρει βολικά στα μέτρα της, αλλά παραμένει συνεπής στην αστική θεώρηση κάθε επαναστατικού επεισοδίου ως πραξικοπηματικής ενέργειας, που παραβιάζει τη φυσική τάξη των πραγμάτων -είτε μιλάμε για τους μπολσεβίκους στη Ρωσία, είτε ακόμα και για παλιότερες αστικές επαναστάσεις, που δε χωράνε στα σημερινά σχήματα.

Υποκύπτω στον πειρασμό και την ένοχη απόλαυση να ξεχωρίσω κάποια βασικά σημεία του πονήματος. Στο αφήγημα των Καλύβα-Τσουτσουμπή δεν υπάρχουν πουθενά δωσίλογοι, παρά μόνο εθνικιστές -sic- που εξαναγκάζονται να ενταχθούν στα Τάγματα Ασφαλείας του Ράλλη, για να αντιμετωπίσουν την «κόκκινη βία» του ΕΑΜ. Το δίδυμο δε δανείζεται απλώς τη φασιστική εκδοχή των γεγονότων, αλλά υιοθετεί ακόμα και τον αυτοπροσδιορισμό τους ως... εθνικιστών, όπως ακριβώς κάνουν οι σύγχρονοι νεοναζί, για να αποτινάξουν τη ενοχλητική ρετσινιά.

Με το ΕΑΜ -σύμφωνα με το δίδυμο πάντα- συστρατεύονται βασικά όσοι βλέπουν στην ένταξη αυτή μια ευκαιρία απρόσμενης κοινωνικής ανόδου, εκτοπίζοντας τις απονομιμοποιημένες παραδοσιακές ελίτ. Παρά τα καιροσκοπικά τους ελατήρια, τα άτομα αυτά συστρατεύονται μαζί του μέχρι τέλους, για να μη χάσουν τα κεκτημένα προνόμιά τους...

Οι δομές άτυπης -σχεδόν κρατικής- εξουσίας που συγκροτεί το ΕΑΜ στα βουνά και η επιβολή του δια της βίας αναγκάζει ένα τμήμα του πληθυσμού να συμμαχήσει, εκόν (Ρήγας Φεραίος) - άκον, μαζί του ή διαφορετικά να διαβεί τον Ρουβίκωνα του δωσιλογισμού. Ακόμα και οι Βρετανοί «σέρνονται» πίσω από την πρωτοβουλία κινήσεων που διατηρεί το ΕΑΜ, επιχειρώντας να (αντι)δράσουν κατευναστικά και να κρατήσουν ισορροπίες, με μοναδικό γνώμονα την ενίσχυση της Αντίστασης, χωρίς στρατηγικό σχέδιο και υστερόβουλες κινήσεις για την επόμενη μέρα -αν και έχει μεσολαβήσει βέβαια η μοιρασιά των Βαλκανίων και του κόσμου σε σφαίρες επιρροής.

Ο μόνος ενεργός υποκειμενικός παράγοντας -από τους άμεσα εμπλεκόμενους στα Δεκεμβριανά- που δρα με τέτοιο σχέδιο είναι το ΕΑΜ-ΚΚΕ, μια «σταλινική πολιτική οργάνωση» που στοχεύει στην εξουσία. Οι τραγικές αντιφάσεις στην πολιτική του γραμμή και τις συμφωνίες που έκλεισε -και δεν αντιστοιχούσαν στον γενικό συσχετισμό δύναμης- δεν αποτυπώνουν κάποιο στρατηγικό έλλειμμα, αλλά την ταλάντευσή του μεταξύ των νόμιμων μέσων και της ένοπλης πάλης -όταν δεν τελεσφορούν τα πρώτα- για την κατάκτηση της εξουσίας.

Το ΚΚΕ δεν εγκλωβίζεται ούτε εκβιάζεται από καταστάσεις και γεγονότα, παρά επιλέγει συνειδητά την ανταρσία του Δεκέμβρη και αργότερα την κλιμάκωση του εμφυλίου, στοχεύοντας εξ αρχής και διαχρονικά στην εξουσία. Το δίδυμο Καλύβα και Τσουτσουμπή δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει γιατί το ΚΚΕ παρέδωσε οικειοθελώς την εξουσία που ήταν στο χέρι του μέχρι τις μέρες της Απελευθέρωσης, αν ήθελε να την μονοπωλήσει. Αποφαίνεται όμως πως η διαβόητη Λευκή Τρομοκρατία -που καταλαμβάνει ελάχιστη έκταση στη μελέτη τους, σε αντίθεση με τις εκτενείς αναφορές στη μαύρη βίβλο με τα «εαμικά εγκλήματα»- είναι αποσπασματική, πολιτικά ακέφαλη και ιδεολογικά ασύνδετη. Και δεν αποτελεί τον βασικό λόγο που μας οδηγεί στον εμφύλιο, καθώς το 1946 είχε ήδη αποδυναμωθεί δραστικά!

(Αν εξαιρέσουμε δηλαδή τη νοθεία στις εκλογές και στο δημοψήφισμα για την επαναφορά της βασιλείας, τα εκατοντάδες κρούσματα παρακρατικής βίας (επιθέσεις, δολοφονίες, βασανισμοί και βιασμοί) που καταγγέλλει το ΕΑΜ και την οργανική τους σύνδεση με τα σώματα ασφαλείας, η Λευκή Τρομοκρατία ήταν αμελητέα, ελεγχόμενη και πρακτικά σε ύφεση...)

Τέλος, σε όλα τα κεφάλαια του πονήματος υπογραμμίζεται το έκρυθμο κλίμα που επικρατεί ιδίως στην ορεινή επαρχία, οι ταραχές, τα επεισόδια και οι ισχυρές τάσεις εκβαρβαρισμού μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, που ευνοούν τη μαζική βία και τις ένοπλες συγκρούσεις, διαρρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό και απονομιμοποιούν την παλιά ιεραρχία, τους πολιτικούς θεσμούς και τους δεσμούς με την επίσημη κρατική εξουσία. Με άλλα λόγια, το έπος της Αντίστασης δεν είναι καρπός κάποιας κοινωνικής ανάτασης και λαϊκής παλιγγενεσίας, αλλά μιας σκοτεινής ταραχώδους περιόδου, που γέννησε μόνο βία, ανομία, απειθαρχία και ανεκτική στάση σε αντίστοιχα φαινόμενα. Κάπως σαν το αλήστου μνήμης σχήμα του Παπανδρέου στον Λίβανο: «σκοτώνουν οι δυνάμεις Κατοχής, σκοτώνουν και οι αντάρτες...»

Το πιο εντυπωσιακό δεν είναι ότι μια τόσο μονόπλευρη, φορτισμένη προσέγγιση πλασάρεται με αξιώσεις επιστημονικού λόγου, αλλά ότι μοιράζεται πολλά κοινά σημεία με άλλες «μετριοπαθείς» αναλύσεις, που είναι πιο προσεκτικές με τα προσχήματα, αλλά καταλήγουν στα ίδια συμπεράσματα από άλλο (τρίτο) δρόμο. Αναφέρω ενδεικτικά μια παλιότερη τοποθέτηση του Σφέτα, που πασχίζει να έχει καλές σχέσεις με όλο το αστικό τόξο.

Αυτή θα ήταν μια πολύ καλή ασίστ για να περάσουμε στους πολιτικούς απογόνους του Σβώλου και του Τσιριμώκου και το σοσιαλδημοκρατικό ιστορικό ρεύμα που αποτιμά θετικά την Εαμική εμπειρία, σε αντίστιξη με τον ρόλο του ΚΚΕ -που ήταν ωστόσο η ψυχή του ΕΑΜ. Και θα ένιωθαν πολύ βολικά με ένα άψυχο, ακίνδυνο ΕΑΜ, που θα κέρδιζε δικαιωματικά μια θεσούλα στο αστικό πολιτικό σκηνικό.

Θα το παρακάμψω όμως για να μείνουμε στην ίδια θεματική, της αστικής ναυαρχίδας, και έναν δημοσιογράφο της που κάνει κατάθεση χολής και κόμπλεξ σε αυτό το κείμενο για την ιστορική έκθεση του ΚΚΕ στο κτίριο της Σανταρόζα (πάρτε βαθιά ανάσα και διαβάστε το, για να γίνουν καλύτερα αντιληπτές οι σχετικές αναφορές που ακολουθούν).

Δεν είναι σαφές αν το «ρεπορτάζ» ξεκίνησε τυχαία από μια βόλτα για τα ψώνια της «Black Friday», οπότε ο συντάκτης περίμενε αντίστοιχες (ιδεολογικές) εκπτώσεις και στον χώρο της έκθεσης. Ούτε αν ένιωσε να ασφυκτιά από το περιβάλλον με τους γυμνούς τοίχους, από τη μονομέρεια και την ιδεολογική προσέγγιση της ιστορίας ή από το χρώμα - στίγμα της συγκεκριμένης πολιτικής ιδεολογίας.

Υποθέτω πως ο δημοσιογράφος της Καθημερινής δεν ένιωσε την ίδια «δύσπνοια» με την αντικομμουνιστική μπόχα ιστορικών σαν τον Καλύβα και το γάργαρο, αποχρωματισμένο ξέπλυμα των δωσίλογων, μακριά από φανατισμούς και δογματικές προσεγγίσεις που τους δαιμονοποιούν ως συνεργάτες των ναζί. Υποθέτω επίσης ότι η συνδρομή ενός σοσιαλδημοκράτη ιστορικού -συνεπώς πολιτικού αντίπαλου, όπως ο Σακελλαρόπουλος- στο αφήγημα της μονομέρειας του ΚΚΕ που διεγείρει πολιτικά το κοινό του, για να το κρατά σε εγρήγορση και να μην το χάσει-, είναι τεκμήριο πολυφωνίας, σαν ηπειρώτικο συγκρότημα. Και πως η επιμονή του συντάκτη στο ψυχολογικό σχήμα περί έξαρσης και πένθους -που προκαλεί η έκθεση στον επισκέπτη-, ενώ ο επιμελητής της σου εξηγεί ότι δε στοχεύουν στη συγκινησιακή φόρτιση του κοινού, πιθανότατα δείχνει τον ανοιχτό ορίζοντα της σκέψης του, παρά τις αγκυλώσεις και τα σκαλώματά του.

Ας δούμε μερικά ακόμα σημεία.

Το... στενό -σαν αυτοάμυνα- κοινό της έκθεσης περιλαμβάνει πολλούς και διάφορους. Μεταξύ άλλων συντρόφους, φίλους, σωματεία, περαστικούς, τουρίστες -που είδαν φως και μπήκαν-, δημοσιογραφικές προσκλήσεις στα εγκαίνια της Έκθεσης και τον τυχάρπαστο εκπρόσωπο της ναυαρχίδας. Η επιλογή ενός εμβληματικού χώρου στο κέντρο εντάσσεται ακριβώς στη λογική της απεύθυνσης σε ευρύτερο κοινό, πέραν της κομματικής βάσης -εκτός και αν με την κριτική περί «χλιαρής επικοινωνίας» ο Ρηγόπουλος εννοεί ότι δεν μπήκαν χορηγοί, διαφημίσεις και εισιτήρια. Αν ναι, έχει απόλυτο δίκιο.

Το ΚΚΕ δεν απέφυγε ποτέ τα δύσκολα ερωτήματα. Δεν είχε πάντα τις καλύτερες απαντήσεις, μαθαίνει όμως, μελετώντας την πλούσια πείρα του. Αντιμετωπίζει τα κρίσιμα θέματα, τα επεξεργάζεται, εντάσσει τις απαντήσεις στην πολιτική ανάλυση και τη (γενναία) αυτοκριτική του. Όπως κάθε αδαής και προκατειλημμένος, ο Τ.Ρ. αιφνιδιάζεται από τους... «τόνους αυτοκριτικής» στην Έκθεση, σύντομα όμως αντιλαμβάνεται πως δεν είναι κάποια δήλωση μετανοίας -όπως ίσως θα επιθυμούσε ο ίδιος- αλλά κριτική στους όρους που θα κάνουν το Κόμμα πιο αποτελεσματικό και τον αγώνα του νικηφόρο.

Αυτό που (παριστάνει πως) δεν αντιλαμβάνεται είναι ότι το ΚΚΕ διοργάνωσε μια ιστορική έκθεση για να προβάλει τη δική του ανάλυση και τα συμπεράσματα που έβγαλε από την ιστορία του -και όχι για να παρουσιάσει - τεκμηριώσει τις γνώμες των άλλων. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο Κόμμα, γιατί είναι το μόνο που αναλαμβάνει αντίστοιχα εγχειρήματα και τα φέρνει σε πέρας με άρτιο και αξιόλογο τρόπο, από κάθε άποψη -ακόμα και την αισθητική, που αποτελούσε λόγο κριτικής σε άλλες εποχές. Κι η μοναδική μονομέρεια που θα εντοπίσει κανείς σε όλα αυτά είναι τα σύνδρομα της ναυαρχίδας και η δυσκολία του συντάκτη του να πει την αλήθεια για μια σπουδαία έκθεση, που -ακόμα και αυτός- την επισκέφτηκε δυο φορές.

Ακόμα κι έτσι, πάντως, της κάνει την καλύτερη έμμεση διαφήμιση. Κι όσοι δεν έχουν πάει ακόμα, ας σπεύσουν να το κάνουν ως τις 15 του μηνός.

Φτάνοντας στον επίλογο, μπορεί να μην έχουμε ολοκληρωμένες απαντήσεις στο αρχικό ερώτημα για τον Δεκέμβρη, έχουμε προσθέσει όμως άλλο ένα. Πώς εξηγείται τόσο μένος ενάντια στο ΚΚΕ και την ιστορία του; Προφανώς είναι η ταξική πάλη -που διεξάγεται και σε αυτό το επίπεδο-, τα επιχειρηματικά συμφέροντα που κατευθύνουν την «ανεξάρτητη ενημέρωση», το ταξικό ένστικτο των αστών και η συλλογική μνήμη μιας θανάσιμης απειλής, ο φόβος πως το φάντασμά της πλανάται ακόμα πάνω της και μπορεί να (ξανα)πάρει σάρκα και οστά.

Πάνω απ’ όλα όμως είναι η βαθιά ενόχληση για ένα Κόμμα, με το οποίο πίστευαν πως είχαν ξεμπερδέψει, αλλά συνεχίζει να ζουζουνίζει επίμονα στο αυτί τους, σαν κουνούπι που επιζεί μες στον Δεκέμβρη -και χάρη στον Δεκέμβρη- παρά την κλιματική αλλαγή στον αιώνα μας, που θεωρεί τις εξεγέρσεις μας και τα ΚΚ εκτός του κλίματος. Το δείχνουν ως διαχρονικό κάτοχο της ενοχής -και βασικά ένοχο ως κύρια δύναμη κατά της Κατοχής-, μιλάνε για τα «εγκλήματα» του «αιματοβαμμένου ΚΚΕ», για να ξεχάσει ο κόσμος πως άλλοι του πίνουν το αίμα -κι άντε να αποδείξεις πως η προβοσκίδα δε σημαίνει ότι είσαι ελέφαντας. Απέτυχαν να το εξοντώσουν με φλιτ, Βαν Φλιτ και βόμβες Ναπάλμ ή να το βάλουν στο χέρι με πολιτικά μέσα.

Μπορεί σήμερα να μη φαντάζει ως άμεση απειλή για την εξουσία τους, αλλά ούτε στα χρόνια του Μεταξά έμοιαζε τέτοια. Ο (άγριος) σπόρος όμως μπορεί να ανθίσει ανά πάσα στιγμή και να δώσει τους καρπούς του. Αυτό φοβούνται, αυτό είναι που τους ενοχλεί. Σαν κουνούπι του Δεκέμβρη, που ταράζει τον μακάριο ύπνο τους και τον γεμίζει εφιάλτες, στο μπόι των ονείρων μας.

Ρούτε γη, ρούτε νερό - Φελίς ΟΑΚΚΕ

Σύνδεση με τα προηγούμενα. Το Πολυτεχνείο είναι ζωντανό και γέννησε το σύντομο καλοκαίρι της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας, που ωστόσο ήταν πιο μουντό κι άστατο από όσο θυμόμαστε και πιστεύουμε. Μια ηγεμονία που σβήνει σταδιακά και παράλληλα με τα αυθόρμητα αντι-ΗΠΑ, αντι-ΕΕ αισθήματα των μαζών και τα αντι-ιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά, που επιχειρούν να τα θάψουν καλά άπαντες -πλην Λακεδαιμονίων. Έρχεται ωστόσο να μας βγάλει από την πλάνη μας το «γνήσιο λενινιστικό κίνημα» και να μας δείξει πως ακόμα κι αυτοί (οι Λακεδαιμόνιοι) μήδισαν και αρνήθηκαν να δώσουν γη και νερό στις ετερόκλητες (ως αντίθετο του «αυτόκλητες») αντι-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Στη συνέχεια ξετυλίγουμε μαζί το νήμα της παράνοιας και της αφήγησης ενός παραμυθένιου κόσμου, κατά βάση (νατοϊκή) επινοημένου και φαντασιακού, που συγχέει το α-ι (αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο) με το ΑΙ -την τεχνητή νοημοσύνη, μέσα από μια μικρή τριλογία.

Α. Ένας είναι ο εχθρός

Μεσημεράκι της τελευταίας Τρίτης του Νοέμβρη. Το ΚΚΕ διοργανώνει συλλαλητήριο ενάντια στην επίσκεψη του γραμματέα του ΝΑΤΟ. Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι κι ένα γεράκι στη Μεσόγειο; Η απάντηση έρχεται από την ντουντούκα, με τον κορυφαίο του χορού να δίνει το κορυφαίο σύνθημα: ήρθε ο Ρούτε, τις βόμβες του ακούτε! Οριακή στιγμή, που θα μείνει στην ιστορία. Συμπληρώνω συνειρμικά «Ρούτε γη, ρούτε νερό...» αλλά το κρατάω για τον τίτλο της ανάρτησης.

Η κε του μπλοκ προλαβαίνει τα μπλοκ όταν ξεκινάν από τα Προπύλαια και παίρνουν τη στροφή. Η Σταδίου γεμίζει από το Σύνταγμα ως την Κλαυθμώνος. Για τέτοια μέρα και ώρα -μεσημέρι εργάσιμης- έχει πάρα πολύ κόσμο, σκαστό από δουλειές και υποχρεώσεις, με ειδοποιήσεις της προ-τελευταίας στιγμής και άμεσα αντανακλαστικά.

Η ντουντούκα συνεχίζει. Έξω η Ελλάδα από τη σφαγή!
Το ΑΙ, α-ι διαβολάκι σου ψιθυρίζει, σπέρνοντας αμφιβολίες και ερωτήματα.
Ποια σφαγή εννοεί; Της Αργεντινής από τον Πιτσίλκα; Το Σέλτικς-Λέικερς του ’85 -the great massacre; Την καρατιά του Μπρινιόλι στον Σουμάχερ; Δεν είναι σαφές.

Δε σας θέλει ο λαός, πάρ’ τις βάσεις σας και μπρος.
Ποιες βάσεις; Τη βάση του 10; Βάση για κέικ; Κι αν μιλά για βάσεις του θανάτου, που έχουν κάνει γήπεδο baseball τη Μεσόγειο, εννοεί όλες; Και στο Ταρτούς της Συρίας;

Να σημειώσουμε επίσης το σκόπιμο λάθος στον τύπο «πάρ’» -β’ ενικό προστακτικής, αντί για β’ πληθυντικό, για να βγει το μέτρο. Συνθηματική αδεία, όπως στο «χούντες-πολέμοι-τρομοκρατία». Αλλά δεν είναι αυτή η βασική παραφωνία όσων υποστέλλουν τη σημαία του α-ι αγώνα.
Κι όλοι αυτοί που κατέβηκαν στον δρόμο;
Δεν υπάρχουν, είναι ηθοποιοί -σαν τη Γερασιμίδου.

Ένωση και ΝΑΤΟ, πολέμου συνδικάτο!
Για ποια Ένωση λέει όμως; Την ΑΕΚ; Της Κύπρου με την Ελλάδα; Ή μήπως της Κούβας με τους BRICs; Δε μας το εξηγεί.
Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός.
Ένας, ε; Κράτα το αυτό, να το πιάσουμε μετά. 

Παραδίπλα βλέπω τον σύντροφο της ΣΕΑΝ που φωνάζει συνθήματα -χαρακτηριστική μορφή που δε χάνει πορεία κι ας έχει χάσει το φως του. Δεν μπορεί να διαπιστώσει ιδιοίς όμμασι την κατάντια του κόμματος που υπονομεύει τον α-ι αγώνα. Θα μπορούσε να πει όμως -στους γνήσιους ΑΙ λενινιστές- πως το χειρότερο είδος τύφλωσης είναι οι πολιτικές ιδεοληψίες για το ΚΚΕ.

Στη Βουλή συναντάμε τα ποτάμια του γνήσιου α-ι κινήματος. Ξεχύνονται ορμητικά, σαν τον Κηφισό τον Αύγουστο, παραλίγο να ξεχειλίσει το πεζοδρόμιο της Αμαλίας. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια, όπως στο σινεμά, και βλέπεις μπροστά σου τον Στέισι Κινγκ, τον γίγαντα που σκόραρε 70 πόντους μαζί με τον Τζόρνταν σε ένα ματς -αυτός τον έναν, σαν αρχικό κεφάλαιο, και ο Μιχαλάκης την υπεραξία. Τα κλείνεις πάλι για μια στιγμή και τώρα βλέπεις τον Χότζα να καθοδηγεί ένα δισεκατομμύριο προλετάριους στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, τον λαό του μαζί με τους Κινέζους -καλά πήγε αυτό, ιδίως για τους φωστήρες που θεωρούν ακόμα σοσιαλιστική την Κίνα.

Β. Φωτιά και Τσεκούρι

Ο ΙΚ είναι στρατιωτικόςαστός και τα λέει τσεκουράτα, σαν συνταγματάρχης, αλλά του δημοκρατικού τόξου -του νεοδημοκρατικού βεβαίως-βεβαίως. Και τις προάλλες, με στόμφο και σουφρωμένα χείλη -σα να βγαίνει προγούλι από το στόμα- μας είπε τα εξής γραπτώς.

Ο Πρετεντέρης έχει δίκιο πως δεν ξέρουμε την ίδια ιστορία. Εκτός κι αν κάνει τον ανήξερο για βασικά γεγονότα. Ότι πχ τον Δεκέμβρη το μακελειό το ξεκίνησε ο Έβερτ στο Σύνταγμα, εναντίον μιας ειρηνικής διαδήλωσης και συνεχίστηκε την άλλη μέρα στην κηδεία των θυμάτων*. Ότι οι Βρετανοί τράβηξαν δυνάμεις από το μέτωπο ενάντια στη ναζιστική Γερμανία -πιο πολλές από όσες είχε η Ιταλία του Μουσολίνι, όταν μας επιτέθηκε τον Οκτώβρη του ’40. Κι ότι είχαν εντολή από τον Τσώρτσιλ να συμπεριφερθούν σαν σε κατεχόμενη πόλη, που εξεγέρθηκε. Ή ότι το ελληνικό κράτος αφιέρωσε μνημείο σε αυτόν τον στρατό Κατοχής, στο Πεδίο του Άρεως -το άγαλμα της προμάχου Αθηνάς, που προστάτεψε τη Σκωμπία από τον ΕΛΑΣ και τους αντάρτες.

*εκτός κι αν διαβάζει τις ιστορίες που πλασάρει ως ιστορία ο Καλύβας στο τελευταίο πόνημά του για τα Δεκεμβριανά, όπου γράφει μεταξύ άλλων κωμικοτραγικών.

Οι υπουργοί του ΕΑΜ παραιτήθηκαν ομαδικά το πρωινό της 2ας Δεκεμβρίου και την ίδια ημέρα το ΕΑΜ κάλεσε τον λαό της πρωτεύουσας σε μαζική διαμαρτυρία στην πλατεία Συντάγματος για την επόμενη ημέρα, εξαγγέλλοντας γενική απεργία για την 4η Δεκεμβρίου. Η κυβέρνηση φάνηκε αρχικά διατεθειμένη να παραχωρήσει άδεια για τη διαδήλωση αλλά την απέσυρε όταν ο υπουρός Τύπου πληροφόρησε τον Παπανδρέου πως είχε προγραμματιστεί ομιλία του Βρετανού πρέσβη στη λέσχη «Παρνασσός» την ίδια ημέρα. Η γειτνίαση της λέσχης με την πλατεία Συντάγματος οδήγησε τελικά την κυβέρνηση να απαγορεύσει τη διαδήλωση, καθώς ο Παπανδρέου φοβόταν ότι η διαδηλωτές θα στοχοποιούσαν τον πρέσβη.

Το ΕΑΜ απέρριψε την απαγόρευση δηλώνοντας πως η συγκέντρωση θα λάμβανε χώρα στον προγραμματισμένο χώρο και χρόνο. Η κυβέρνηση προσπάθησε να την αποτρέψει, αλλά τα μέτρα που έλαβε δε στάθηκαν ικανά να εμποδίσουν το πλήθος από το να συγκεντρωθεί στην πλατεία Συντάγματος. Η αστυνομική δύναμη που είχε αναλάβει να επιτηρεί τη διαμαρτυρία πανικοβλήθηκε και έστρεψε τα όπλα εναντίον των πολιτών. Ο τελικός απολογισμός ήταν 11 νεκροί και 33 τραυματίες. Την επόμενη ημέρα οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν σε όλη την Αθήνα. Η ένοπλη αναμέτρηση ξεκίνησε.

Ο ΙΚ φαίνεται να αγνοεί και τις σύγχρονες εξελίξεις. Ότι η Ελλάδα συμμετείχε και συμμετέχει σταθερά ως μέλος του ΝΑΤΟ σε μια σειρά σφαγές της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας. Δίνοντας γη και ύδωρ -δηλαδή βάσεις-ορμητήρια-, στρατό για «ειρηνευτικές αποστολές», πολεμικό υλικό στη φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, ή φρεγάτες που φυλάνε τα σύνορά μας στην Ερυθρά Θάλασσα και τα κυριαρχικά δικαιώματα των εφοπλιστών. Το τίμημα που πληρώνει ο λαός για όλα τα παραπάνω είναι βαρύτατο και -ευτυχώς- δε μετριέται πάντα με φέρετρα, ούτε θέλουμε να τα ξαναδούμε.

Ο Πρετεντέρης φαντάζεται τους κομμουνιστές σαν ένα τάγμα φανατικών, που τραγουδούν με έκσταση στα ’κονίσματα του Περισσού, και λένε στον σφο με το μουστάκι: «γιατί εγώ ζω στον κόσμο τον δικό μου/ κι εσύ υπάρχεις μόνο εσύ μωρό μου». Δε μας εξηγεί όμως πώς κατάφερε να επιβιώσει και να τον ενοχλεί ένα φαντασιόπληκτο κόμμα, χωρίς επαφή με τον αληθινό κόσμο και τις ανάγκες του.

Ο ΙΚ πλασάρει επιθετικά ως θέσφατο τη χοντροκομμένη άγνοια και την αμορφωσιά της τάξης του. Ξέρει όμως περισσότερα από όσα δείχνει. Και βασικά γνωρίζει πολύ καλά ποιος ανοίγει σήμερα το μέτωπο ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σφαγεία -αυτό που «αγνοεί» δηλαδή το ΑΙ κίνημα- και ποιον πρέπει να χτυπήσει για να προσφέρει υπηρεσίες στο σύστημα.

Παρεμπιπτόντως, αν θέλετε να δείτε τι περιλαμβάνει η ιστορική Έκθεση που ενόχλησε τόσο τον Πρετεντέρη, προλαβαίνετε για λίγες μέρες ακόμα, καθώς πήρε παράταση. Θα άξιζε τον κόπο και μόνο για το ιστορικό πλην ξεχασμένο κτίριο, την εντυπωσιακή του ανάδειξη και την υποβλητική ατμόσφαιρα, που κερδίζει ακόμα και τους αδαείς -πχ περαστικούς τουρίστες! Κι επιβάλλεται για όσους δεν είναι απλώς τουρίστες-φασαίοι ή επιθετικά αμόρφωτοι σαν τον ΙΚ και δε ρίχνουν λήθη στην ιστορία του τόπου.

Γ. Φελίς ΟΑΚΚΕ - Μια Μάντρα ναζίδια

It’s the most wonderful time of the year...

Είναι η ωραιότερη στιγμή του χρόνου -και δεν είναι Χριστούγεννα. Είναι η εποχή που τα αστικά ΜΜΕ ανακαλύπτουν την αδιάκριτη γοητεία των γκρουπούσκουλων και τα κάνουν «Πρώτο Θέμα». Η εποχή που ζευγαρώνουν φασίστες και ΑΙ -κατά φαντασίαν- αριστεροί, και τα κυβερνητικά τρολ αιφνιδιάζονται ευχάριστα από την ωριμότητα των «συντρόφων» που βρίζουν το ΚΚΕ. Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου, που η ΟΑΚΚΕ κερδίζει 500.135 λεπτά δημοσιότητας, που δεν της αναλογούν, αλλά δεν ξοδεύει ούτε ένα για να αντικρούσε τη χυδαία προπαγάνδα για τον λιμό στη σοβιετική Ουκρανία.

Φελίς ΟΑΚΚΕ -τουρουτουτουμ- Φελίς ΟΑΚΚΕ...

Είναι η εποχή που ο μετακλητός Γρηγόρης βρήκε ένα λιμάνι να ξαποστάσει και να πληρώνεται για να αγανακτεί με τους «κόκκινους φασίστες». Φελίς Ψαριανός. Τώρα ξέρει ποιο θα είναι το επόμενο κόμμα του ως γυρολόγος. Η ζεστή αγκαλιά τον περιμένει αν χάσει ποτέ το ζεστό χρήμα της κυβέρνησης. Αλλά όσο αυτό πέφτει, δεν πάει πουθενά. Εδώ είναι τα τα-ξίδια...

Αυτοί οι ερυθροφασίστες είναι Πουτινάκια -που διαδήλωσαν έξω από τη ρωσική πρεσβεία. Τάγματα κρούσης - εφόδου, με ασυλία, που τους επιτέθηκε με χημικά η αστυνομία. Σταλινικά απολιθώματα -γιατί είχαν πανό που θύμιζε πως οι δυο λαοί ζούσαν ειρηνικά στον σοσιαλισμό -κι αυτή είναι η μόνη δυνατή ειρηνική συνύπαρξη. Αλλά αν διαβάσεις ανάποδα, πολλές φορές το πανό τους, θα ακούσεις το κρυφό τους μήνυμα:

I wanna wish you a holodomor
From the bottom of the well...

Για τους αστούς ο εχθρός έχει χρώμα, όνομα και αιτία. Μισούν το ΚΚΕ, γιατί τους θυμίζει την υπαρξιακή τους αγωνία και δεν τους αφήνει σε χλωρό κλαρί, ούτε στη Μάντρα, ούτε πουθενά -στη Σούδα, στο Σύνταγμα, στη Καισαριανής τον τοίχο, είτε Δεκέμβρη, είτε Μάη. Κι αν βαυκαλίζονται πως θα μας σταματήσει η αστεία προπαγάνδα τους -ότι τάχα επιτέθηκαν αγριεμένοι σημαιοφόροι κομμουνιστές στους φιλήσυχους Ουκρανούς φασίστες- είναι βαθιά γελασμένοι. Ή αλλιώς θα μας γελάσουν μια Μάντρα ναζίδια.

Αλλά αν υπάρχει ελπίδα για την ΟΑΚΚΕ, τότε υπάρχει για όλους. Το θείο, χαρμόσυνο μήνυμά της είναι απλό: όσο πιο γραφικές επιθέσεις κάνεις, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να αποκτήσεις δημόσιο λόγο, σαν χρήσιμο παρατράγουδο. Φελίς ΟΑΚΚΕ! Όσο για τους αυθεντικούς (ΑΙ) α-ι, που τσακίζουν κάθε μέρα ναζί και ποδοπατάν τον ιμπεριαλισμό στο πληκτρολόγιό τους, μπορεί να γυρίσει το χαρτί. Όσο υπάρχουν πρεσβείες, κανείς καλός δεν πάει χαμένος.

Η τριλογία θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με το μπλοκάρισμα των ναυτεργατών που σταμάτησαν την αποστολή πολεμικού στο Ισραήλ, τις αντι-ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις πολλών γενναίων φαντάρων και δεκάδες άλλα παραδείγματα. Αλλά ας μείνουμε στα πιο πρόσφατα -είναι υπερ-αρκετά για να περάσουμε σε κάποια συμπεράσματα.

Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός. Αυτό είναι μάλλον αυτονόητο -μέχρι και η ΟΑΚΚΕ το δέχεται. Το πρόβλημα ξεκινά όταν κάποιες δυνάμεις δανείζονται αντεστραμμένο το σχήμα της ΟΑΚΚΕ (για τη ρωσόδουλη αστική τάξη) και το προσαρμόζουν αντίστοιχα στη δική τους ανάλυση.

Αν ξύσουμε κάτω από τη χούφτα όσων αυνανίζονται πνευματικά με την φράση «μια χούφτα καπιταλιστικές χώρες» -από τον «Ιμπεριαλισμό» του Λένιν- και το σχήμα της εκμετάλλευσης κράτους από κράτος, δεν πρόκειται να βρούμε μια ομάδα ιμπεριαλιστικών κρατών, αλλά μία και μόνη δύναμη: τις ΗΠΑ. Ένας είναι ο εχθρός -στην κυριολεξία- και άλλος ουδείς. Ακόμα και η Γερμανία πχ περνά σε δεύτερο πλάνο -και ίσως να μη θεωρείται τυπική ιμπεριαλιστική δύναμη- καθώς προσδεμένη στο νατοϊκό άρμα, διακόπτει τις σχέσεις της με τη Ρωσία -που ήταν ο βασικός τροφοδότης της σε φτηνό φυσικό αέριο- ενώ φιλοξενεί νατοϊκές βάσεις στο έδαφός της. Κι αντί αυτό να αποτελεί αφορμή για σκέψη και προβληματισμό -πχ πάνω στην έννοια της ανισότιμης αλληλεξάρτησης ή κάποιο άλλο σχήμα- οι «γνήσιοι λενινιστές» συνεχίζουν μακάριοι στην ίδια γραμμή. Κι αν κάποτε, το βασικό πολιτικό καθήκον που απέρρεε από το σχήμα της εξάρτησης ήταν μια αστικοδημοκρατική επανάσταση -για την ανεξαρτησία της χώρας και της... «υποτελούς αστικής της τάξης»-, στην παρούσα «α-ι» φάση, το κύριο καθήκον των «γνήσιων» φαίνεται να περνάει μέσα από την επίθεση στο ΚΚΕ, που έχει υποστείλει τα λάβαρα του α-ι αγώνα κτλ...

Τελικά, ποιος σηκώνει αυτόν τον αγώνα, όμως; Και πώς θα το κρίνουμε; Με βάση τις φλογερές διακηρύξεις και τις πολυσέλιδες αναλύσεις ή στην πράξη;

Για την αστική τάξη ένας είναι ο εχθρός: ο κομμουνισμός (και οι... παραφυάδες του). Μπορεί να έχει φαιδρούς διανοούμενους - δημοσιολόγους και ενίοτε κοντόφθαλμο κριτήριο -που θολώνει από τη δίψα της για άμεσο, μέγιστο κέρδος. Δεν παύει όμως να διαθέτει πείρα, ταξικό ένστικτο και να αναγνωρίζει πολύ καλά ποια είναι η βασική απειλή για την εξουσία της. Κι αν τα παραπάνω δεν είναι αρκετά, υπάρχει άλλο ένα αδιάψευστο κριτήριο, μακριά από διακηρύξεις και λόγια.

Είναι η στάση της βάσης κάθε χώρου, τα αντανακλαστικά που δείχνει, που δεν είναι εξαρτημένα, αλλά σε πλέρια -sic- αλληλεξάρτηση με την ηγεσία, με τις επεξεργασίες, τον δημόσιο λόγο και την πολιτική του κόμματος -ή όποιου άλλου χώρου. Κι η πράξη απέδειξε -πχ στην επίσκεψη του Ρούτε, που θα είχε μείνει ουσιαστικά αναπάντητη, χωρίς τους Λακεδαιμόνιους- πως χωρίς το ΚΚΕ δε νοείται (ρ)ούτε υφίσταται αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα -πραγματικό και όχι ΑΙ. Αν όμως το ΚΚΕ είχε όντως υποστείλει τα λάβαρα κτλ-κτλ, ο κόσμος του θα είχε πάρει το μήνυμα και δε θα είχε την ίδια αντίδραση.

Συνεπώς, ισχυρίζεσαι Απολίθωμα πως τα κάνουμε όλα καλά;

Ούτε κατά διάνοια. Κι όσα κάνουμε είναι λίγα κι ανεπαρκή για τις απαιτήσεις των καιρών, στην παρούσα συνθήκη. Μπορούσαμε να κάνουμε (ακόμα) περισσότερα για την Παλαιστίνη -δεν είναι ποτέ αρκετά. Και προκύπτουν διαρκώς νέα μέτωπα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη -από τη Ρουμανία, ως τη Νότια Κορέα, όπου κηρύσσεται στρατιωτικός νόμος, γιατί η κυβέρνηση δε μπορεί να περάσει νομοσχέδια και υπάρχουν παντού πράκτορες του Κιμ. Αλλά τα ανεξάρτητα ΜΜΕ ιεραρχούν τις δικές τους προτεραιότητες και μας ενημερώνουν υπεύθυνα -για άλλη μια φορά- για τους βορειοκορεάτες που πολεμούν στην Ουκρανία με τους Ρώσους...

Ας δούμε άλλο ένα παράδειγμα -που ομολογώ πως αγνοούσα μέχρι πρόσφατα. Η Κούβα βρίσκεται σε εξαιρετικά δεινή θέση -διαχρονικά λόγω του δολοφονικού εμπάργκο, πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια μετά την πανδημία. Αν διοργάνωνε κάποιος φορέας στη χώρα μας ένα «καραβάνι αλληλεγγύης», θεωρώ αυτονόητο πως θα ήταν αυθόρμητη και μαζική -πολύ περισσότερο από ό,τι αντίστοιχο έχουμε δει ως τώρα- και θα συλλεγόταν ένα τεράστιο υλικό (φάρμακα, τρόφιμα κτλ) για τον κουβανικό λαό. Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι πως δε θα υπήρχε ασφαλής και εύκολος τρόπος να σταλεί άμεσα το υλικό αυτό στο νησί της Επανάστασης -κι οι ανεπίσημοι τρόποι θα περιλάμβαναν μεσάζοντες που δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας, ίσα-ίσα.

Έχω πλήρη άγνοια για το πώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί το ζήτημα και ποιος θα έπρεπε να δρομολογήσει τη λύση του -η κουβανική πρεσβεία; Πολιτικοί φορείς; Κάποιος άλλος; Θεωρώ αυτονόητο, όμως, ότι το βασικό όπλο που έχουν οι επαναστατικές δυνάμεις στο νησί δεν είναι οι τακτικές διεθνείς συμμαχίες για να αξιοποιήσουν τις αντιθέσεις -πόσο μάλλον όταν αυτό το βήμα τείνει να ιδεολογικοποιηθεί, αντί να κατανοηθεί ως ελιγμός. Το βασικό όπλο ήταν και παραμένει η αλληλεγγύη των λαών, κι αυτό δεν είναι κούφιο σύνθημα -είναι όμως ζήτημα πώς μπορεί να περάσει στην πράξη.

Θεωρώ επίσης ότι επιβάλλεται να γίνει σοβαρή, μεθοδική, θεωρητική κι επιστημονική δουλειά -πχ κάποια Συνδιάσκεψη- για τη συνολική αντίληψη του κόμματος για τον σύγχρονο ιμπεριαλισμό, που θα πιάνει όλες τις πτυχές. Το έργο του Λένιν -που δεν ήταν ολοκληρωμένο-, την επικαιροποίησή του (με ποιον τρόπο και σε ποια κατεύθυνση), τη θεωρία της ανισότιμης αλληλεξάρτησης, το σχήμα της πυραμίδας και τη θέση κάθε χώρας σε αυτήν, τα ιδιαίτερα καθήκοντα που προκύπτουν για κάθε χώρα, ιδίως σε έναν πόλεμο, κτλ. Προφανώς η δουλειά αυτή δεν ξεκινά από μηδενικήβάση. Είναι κρίσιμο κι ουσιαστικό, όμως, να αντιμετωπίσει - ερμηνεύσει όλα τα φαινόμενα και όχι να επιλέξει εκείνα τα σημεία -από το πλούσιο εμπειρικό υλικό- που επιβεβαιώνουν μια ήδη έτοιμη, διαμορφωμένη ανάλυση.

Το ίδιο οφείλει να κάνει κάθε κόμμα, αφήνοντας στην είσοδο της έρευνας τις «προκαταλήψεις» του. Αλλιώς δεν αποκλείεται να φτάσει στο σημείο του ρώσικου ΚΕΚΡ, που αναγνώριζε τη Ρωσία ως ιμπεριαλιστική δύναμη, δικαιολογώντας ωστόσο στη συνέχεια την ανάγκη να υποστηριχθεί και να νικήσει στον πόλεμο της Ουκρανίας. Με άλλα λόγια, επέλεγε ιμπεριαλιστή -και το παραδεχόταν ανοιχτά.

Η κριτική για ένα ΚΚ είναι οξυγόνο. Η πολεμική εναντίον του από άλλους χώρους δεν έχει καμία υποχρέωση να είναι καλοπροαίρετη, οφείλει όμως να μην παίρνει διαζύγιο με την πραγματικότητα. Και η δική μας δουλειά είναι να μην της δίνουμε μεγαλύτερη σημασία και βάρος, από όσο έχει στην πραγματική ζωή. Να μη χάνουμε το δάσος, να μην ξεχνάμε το καθήκον της αυτοκριτικής και της αναζήτησης των δικών μας ελλείψεων. Το δύσκολο δεν είναι να ξεχωρίζεις στους τυφλούς -που δεν πιάνουν μία μπροστά στον σύντροφο από τη ΣΕΑΝ και τους δικούς του- αλλά να βλέπεις μακριά, αξιοποιώντας τη ματιά κάθε σφου.

Κι έτσι να φτάσουμε να είμαστε φελίς Κουκουέ...

ΤΡΥΠΕΣ στον ιστό του συστήματος

Λονδίνο-Άμστερνταμ ή Βερολίνο
Έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας

Γραμμένο-αφιερωμένο στον Γρηγόρη που αλλάζει κόμματα σαν τα γιλέκα του και σε όλους τους πολιτικούς γυρολόγους, που τα κάνουν όλα για αυτό που σκέφτονται -το καρεκλάτο- και βρήκαν τον δικό τους ύμνο. Ή μήπως όχι; Ας δούμε και μια άλλη ανάγνωση.

Τούτες τις ώρες τα βλέμματα εκατομμυρίων εργαζομένων της Ευρώπης είναι στραμμένα εδώ, στην ανυπότακτη Ελλάδα των ανθρώπων του μόχθου. Των συναδέλφων μου στη Γερμανία που έδωσαν και δίνουν απλόχερα τη γνώση τους και την εργασία τους για την προάσπιση της υγείας και της ζωής του λαού! Των απεργών στα διυλιστήρια της Γαλλίας, στους σιδηρόδρομους της Φρανκφούρτης, στα αεροδρόμια της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, των υγειονομικών και λιμενεργατών της Βρετανίας, που κατέκλυσαν τους δρόμους σε όλες τις χώρες της Ευρώπης για τη ζωή και τα δικαιώματά τους! Της λαοθάλασσας που κατέκλυσε το Μάλμε, τα Πανεπιστήμια στις πρωτεύουσες πολλών χωρών και φωνάζουν δυνατά Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Των αγροτών που έφτασαν στην Πύλη του Βραδεμβούργου, στον Πύργο του Άιφελ, έξω από το Ευρωκοινοβούλιο στις Βρυξέλες!

Αυτά τα μάτια είναι στραμμένα εδώ για να δουν την κόκκινη φλόγα να απλώνει και να φουντώσει!
Από το Άμστερνταμ ως τη Στοκχόλμη και το Λονδίνο, από το Βερολίνο ως το Παρίσι και τη Μαδρίτη!
Σε εμάς, που δεν έχουμε ξεχάσει πού ακριβώς θέλουμε να πάμε!

Τι έγινε, ρε παιδιά; Από πότε παίζει «Τρύπες το μαγαζί»;
Κάτσε να δεις τι σου ’χω για μετά.

@twra_kke 📌Μήνυμα του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στο TikTok, με αφορμή την αποκρουστική συζήτηση για τα "πόθεν έσχες" 🔴Ότι υπάρχουν δύο κόσμοι το ξέραμε. Ότι θα ήταν τόσο θρασείς που θα υπερασπίζονταν με τέτοιο πάθος τον κόσμο τους, τον κόσμο της χλιδής, το μάθαμε… 💰Ένας χορός εκατομμυρίων, μετοχών, μπόνους, πάνω στα συντρίμμια μιας κοινωνίας, που αγωνιά να βγάλει τον μήνα, που αναβάλλει τα όνειρά της καθημερινά, την ώρα που η δουλειά της γίνεται κέρδη και μερίσματα, χτίζει τα ακίνητα και φουσκώνει το «πόθεν έσχες» μιας χούφτας εκμεταλλευτών. ✊Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε την πλάτη στη σήψη τους. Να υπερασπιστούμε τον δικό μας κόσμο, τον κόσμο του δίκιου, της αλήθειας, της εντιμότητας, της αλληλεγγύης. ‼️Η φωνή αυτού του κόσμου, του κόσμου της δουλειάς και του αγώνα, ακούστηκε και θα ακούγεται δυνατά παντού, και στο Σύνταγμα σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη, με πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ την Κυριακή των ευρωεκλογών. Υ.Γ. Το λέει άλλωστε και το τραγούδι: «Ήρθε ο καιρός να μου πεις, είναι καιρός να μου πεις: Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων…». #ΤΩΡΑ#ΤΩΡΑ_ΚΚΕ #κκε #κνε #kke #kneγ#φοργιουγ#φοργιουπειτζs#mpesfyy#foryouy#foryoupagel#euelections2024o#eklogeso#europeanuniond#neadimokratiai#syrizaok #ποθενεσχες #ποθεν_εσχες #kasselakis #mitsotakis ♬ πρωτότυπος ήχος - Τώρα ΚΚΕ!

Γιατί εμείς δεν ξεχάσαμε ποτέ που θέλουμε να πάμε, σύντροφε (στο αεροδρόμιοστο αεροδρόμιο).
Κι ας είναι μια διαδρομή γεμάτη ζιγκ-ζαγκ (και τη φωνή του Γιώργου Σαρρή για σύμμαχο).
Γεμάτη ανηφοριές (μα η πτώση στον κατήφορο είναι πιο δύσκολη, αν κουβαλάς τον βράχο του Σίσυφου).
Γεμάτη σκαμπανεβάσματα (στο τραμπολίνο της ιστορίας) και πισωγυρίσματα (όπως στο «Φιδάκι» με τον αγκυλωτό σταυρό, που κόβεις ένα κεφάλι και φυτρώνουν δύο πίσω του, ώσπου να του καρφώσεις την κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ).

Κι η επόμενη αφιέρωση του ΓΓ, τώρα που επεκτείνεται σε άλλα είδη, θα είναι με Robert Tepper και πέτσινη καμπαρτίνα ως το πάτωμα. There ’s no easy way out (από την ΕΕ και το σύστημα), there ’s no short cut home. Giving in is always wrong. Ή έστω μια Κάρμινα Μπουράνα στη μνήμη του Μπιρσίμ. Ανοίγει παρένθεση (κεντροαριστερή).

-Για δες καιρό που διάλεξε τον Τάσο να μας πάρει. Τώρα που οι πελάτες του τον χρειάζονταν όσο ποτέ. Τώρα που οι κάμερες γυρνάνε μόνο 30 μοίρες, λες και έχουν πάθει αυχενικό και δεν μπορούν να στρίψουν. Τώρα που οι αρχηγοί τους ανεβαίνουν σε κάτι βάθρα σαν ίσωμα, για να μην κάνουν γκρο πλαν και φανεί η μοναξιά μες στο μη πλήθος. Τώρα που πάνε Σύνταγμα, χωρίς ντροπή, και δε γεμίζουν ούτε τον διάδρομο του Μετρό. Μα ίσως αυτή η κατάντια να τον έστειλε μια ώρα αρχύτερα, σφραγίζοντας το τέλος μιας εποχής, μαζικής και καλόγουστης.

Κάποιοι γουστάρουν αριστουργήματα, Μπουνιουέλ και Παζολίνι. Άλλοι Λάνθιμο και Τεό, με τη διεθνή αναγνώριση. Οι πιο μερακλήδες Γραμματικό ή Οικονομίδη για τον καλτ ρεαλισμό. Μα ποιος να σταθεί δίπλα του, στη στρατευμένη τέχνη του. Έφυγε ο καλύτερος. Και οι καλύτεροι δεν έχουν πια σε τι να πιστέψουν... (Κλείνει το ιντερμέδιο).

Προς το παρόν, ο ΓΓ μένει στις «Τρύπες» (στον ιστό του συστήματος). Και ίσως στις επόμενες εκλογές αρχίσει να αφιερώνει Θανάση Παπακωνσταντίνου, τώρα που πήγε στο ραδιόφωνο του 904 στη Θεσσαλονίκη. Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράσσεται -ακόμα. Σε κάνα Φεστιβάλ μην έρθει μόνο. Ήδη γίνεται πανικός από κόσμο, δε χρειάζονται και άλλοι.

-Στο Ίλιον (Νέα Λιόσια ρε ψώνιο...) η συγκέντρωση είχε πιο παραδοσιακό κλείσιμο, με Μικρούτσικο. Αλλά όχι αυτόν που νομίζετε.

Είναι η ζωή από πηλό, βάλε φουλ τη φαντασία
Πλάσε εσύ το γεγονός, έτσι νικιέται η ιστορία.

Στίχοι-Μουσική Ανδρέας Μικρούτσικος, από τον δίσκο «Περνάω με Κόκκινο» -τυχαίο και αυτό; Σε ένα άλλο σημείο βέβαια λέει «δεν τον νικάς τον φασισμό, μόνο με οδοφράγματα, μα στο πεδίο του μυαλού με της ψυχής τα θαύματα». Τα βιβλία και τα ταξίδια ξέχασε.

Όταν του κάνουμε αφιέρωμα στο Φεστιβάλ, θα ακολουθήσει ανάλυση στίχων και πόσο πολιτικό ήταν το δίστιχο με τον Ρασούλη: αμάν βαριά φιλοσοφία, ας πούμε κάτι πιο απλό, καλές οι ΗΠΑ και η Ρωσία, μα έχω τον πόνο μου και εγώ.
Κι όταν πάει ο ΓΓ με τον Μητσοτάκη σε ένα εξωτικό ξερονήσι, να του εξηγήσει γιατί παραμένει κομμουνιστής, μπορεί να του τραγουδήσει και το «χαμένο νησί». Αλλά εμείς θα την φτιάξουμε την οργάνωση, χαμένε, α χαμένε...

-Αλλά η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης, τα είχε όλα. Δεν έκλεισε με Μικρούτσικο, αλλά με το κορίτσι από την Παλαιστίνη να τραγουδά το σύνθημα για λευτεριά στην πατρίδα της -ίσως η πιο ωραία στιγμή της προεκλογικής περιόδου. Είχε μια δόση συγκίνησης, με τους 72 βετεράνους ταξικούς συνδικαλιστές να δίνουν το «παρών». Και -πάνω από όλα- είχε τα αποκαλυπτήρια της πλακέτας στο σημείο της δολοφονίας του Ταλαγάνη-Ζέβγου. Σε άκρως κεντρικό σημείο, πάνω στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας, για να τους μπαίνει στο μάτι, να θυμίζει το ποιόν τους και να μην είναι εύκολο να την κρύψουν, όπως το αντίστοιχο μνημείο στο σημείο της δολοφονίας του Λαμπράκη.

Γιατί σε αυτόν τον τόπο, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις το χνάρι των κομμουνιστών, της Αντίστασης και του κινήματος. Και μια παρακρατική δολοφονία από λακέδες του αστικού κράτους.

-Μερικές δηλώσεις στήριξης -ανάμεσα στις πολλές- ξεχωρίζουν.

Του Θύμιου «με ζεστή καρδιά», γιατί σε αυτά δε χωράνε μισές και κρύες. Της Μποφίλιου με εξίσου ζεστή και φινάλε με νόημα: «ίσα δικαιώματα για όλους». Της ΑΡΙΣ -συνήθεια που έγινε λατρεία- με συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης. Και των τριών συναγωνιστών από το Μεσολόγγι, που συνυπέγραψαν την επαναπροσέγγισή τους.

-Ποιος δε θυμάται/λατρεύει/νοσταλγεί εκείνα τα λεκτικά σχήματα του Στάλιν, σαν αρνητικές ρητορικές ερωτήσεις. Μήπως σύντροφοι μπορούμε να ισχυριστούμε πως το ΚΚΕ είναι κόμμα του ΟΧΙ και της διαμαρτυρίας; (Αγωνία στο κοινό, ελπίδες και προσμονή). Όχι σύντροφοι, δεν μπορούμε να το πούμε αυτό (θυελλώδικα χειροκροτήματα, ουρά....)

Ακολουθεί η σύγχρονη εκδοχή του σχήματος, με τη δραματοποιημένη εκτέλεση-διασκευή του στο παρόν, στο στούντιο του TPP.

Β’ Μέρος

-Και τι θα μείνει τελικά από όλη αυτήν την ιστορία για το πόθεν έσχες και τις σπιτάρες-βιλάρες Μητσοτάκη-Κασσελάκη; (Δεν είναι αυτό που νομίζετε, είναι αυτοδημιούργητες). Τι θα κρατήσει στο τέλος ως συμπέρασμα; Όχι πάρα πολλά. Ένας στους δύο θα τους ψηφίσει -αν δεν ήταν «χαλαρή» ψήφος, θα ήταν περισσότεροι. Σφάξε με αγά μου να αγιάσω...

Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, σα να ψηφίζει ελεύθερα και αυθόρμητα ο Καραγκιόζης με την παράγκα, τον πασά που δεν ξέρει τι έχει και δεν έχει στο σαράι. Αλλά στον τόπο μας, ευδοκιμούσαν πάντα οι Χατζατζάρηδες. Κι είναι να απορείς γιατί δεν είναι ο Χατζηαβάτης ο εθνικός μας ήρωας.

Όχι πολλά. Ένας στους δύο θα τους ψηφίσει -και αν δεν ήταν «χαλαρή» ψήφος, μπορεί και περισσότεροι. Είναι τηρουμένων των αναλογιών, σα να ψηφίζει ελεύθερα και αυθόρμητα ο Καραγκιόζης με την παράγκα τον πασά που δεν ξέρει τι έχει και τι δεν έχει στο σαράι. Αλλά εδώ στον τόπο μας πάντα ευδοκιμούσαν οι Χατζηαβάτηδες. Και είναι να απορείς γιατί δε θεωρείται αυτός, ο Χατζατζάρης, εθνικός μας ήρωας.
Τι γυρεύουμε εμείς, τι γυρεύουμε εμείς μες στα παλάτια των άλλων;

Τουλάχιστον είναι πολύ λιγότεροι οι Χατζατζάρηδες που νιώθουν την ανάγκη να συναινέσουν ενεργά, αποθεώνοντας σε συγκεντρώσεις τους μεγάλους ηγέτες. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί τα δύο κόμματα εξουσίας επέλεξαν το Σύνταγμα για να εκτεθούν με απευθείας συγκρίσεις με τη συγκέντρωση του ΚΚΕ. Οριακά η αλλαγή φρουράς με τους τσολιάδες μαζεύει πιο πολλούς τουρίστες. Αντιθέτως είναι απολύτως κατανοητό το πανδαιμόνιο με τις βουβουζέλες και τις κόρνες -και ας μην είχε μποτιλιάρισμα, αφού δεν έκλεισε ούτε σοκάκι. Όσο λιγότερα ακούγονται από τις ομιλίες των δύο, τόσο λιγότερες οι αφορμές για ετεροντροπή.

-Και το ΠΑΣΟΚ, κύριε; Είναι σαν εκείνους τους μουλωχτούς τύπους, που παίζουν «πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο» -μην κάνετε άκυρους συνειρμούς με μαφιόζους- και θεωρούν πως αν παραμείνουν σιωπηλοί, έχουν πιθανότητες να κερδίσουν κάτι. Καλύτερα να σιωπάς παρά να μιλάς για τις θέσεις σου...

-Γνωρίζατε ότι ο μεγαλύτερος φόβος του μιντιακού εκπροσώπου της ΝεΑΡ είναι από τους εφιάλτες του Σπύρου Παπαδόπουλου στους «Απαράδεκτους»; Δεν είμαι μαλάκαααας... Λέτε να τα κατάφερε;

@ingr_news «Να μη γίνω μ#λ@κ#ς»! Ο Κωστής Καρποζήλος απαντήσε σε μερικές γρήγορες ερωτήσεις στο περιθώριο της συνέντευξής του στο in. #ingr #news #neaaristera #ekloges #europeanelections ♬ original sound - in.gr

Όταν ξεκινάς από το ΝΑΡ για να φτάσεις στη ΝεΑΡ, με ενιδάμεσο σταθμό τα ΑΣΚΙ του ΣΥΡΙΖΑ -και ένα φεγγάρι κοντά στο ΚΚΕ που ούτε εσύ θυμάσαι...-, όταν πιστεύεις ότι φτιάχνεις ένα Democrat κόμμα αλά ελληνικά και έχεις βρει τον νέο Ρούσβελτ, αλλά σου προκύπτει τραμπικό μόρφωμα, έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις βαθιά μέσα σου κάτι με τρία άλφα: νέΑ ΑριστερΆ.

Παρεμπιπτόντως, δύσκολα θα βρει κανείς πολιτική αντιπαράθεση πατατάκι και ξεκατίνιασμα πιο απολαυστικό από αυτό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝεΑΡ.

-Αν μη τι άλλο στο αριστεροχώρι «γίνονται πράγματα» -ακόμα και χωρίς τη Βάνα Μπάρμπα. Στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης αποκλείστηκε η ΟΚΔΕ γιατί πήρε θέση κατά της τεκνοθεσίας από τα ομόφυλα ζευγάρια. Έγινε όμως κανονικά δεκτή, παρά τις επιμέρους αντιδράσεις, η ΝεΑΡ που στήριξε από κυβερνητικές θέσεις όλη τη βάρβαρη πολιτική των μνημονίων και τώρα σηκώνει υποκριτικά τα λάβαρα της Παλαιστίνης, ενάντια στη γενοκτονία που διενεργεί το κράτος του Ισραήλ. Μια ωραία ξεπλυματική ατμόσφαιρα...

Η καλύτερη περίπτωση όμως είναι πιθανότατα η «Αναμέτρηση», που συνεδρίασε-συνδιασκέφτηκε για τη στάση της στις ευρωεκλογές και αποφάσισε πλειοψηφικά να στηρίξει το ΜέΡΑ25, αλλά ήταν τόσο οριακή η πλειοψηφία που δε δηλώθηκε ανοιχτά για να μην προκληθεί ρήγμα. Κάποια στελέχη της όμως συμμετείχαν ούτως ή άλλως στο ευρωψηφοδέλτιο του Βαρουφάκη, δημιουργώντας τετελεσμένα, οπότε τελικά αποφασίστηκε να τους στηρίξει συνολικά και η οργάνωση. Μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον -υπάρχει ακόμα χρόνος ως τις εκλογές για μια αναθεώρηση.

-Στο ΜέΡΑ25 βέβαια ο έρωτας (που είναι συνώνυμος με την επανάσταση) και ο αριστερός ριζοσπαστισμός δεν κρύβονται. Ο σωσίας του Νταλάρα (Λαπαβίτσας) εξηγεί ότι δε θα έχουμε κανένα όφελος από τη ρήξη με την ΕΕ και το Ευρώ -και ας έλεγε άλλα το ’15. Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα; Ο Βαρουφάκης ξεπλένει βολικά τη δημοκρατική ΕΕ που του απαγόρευσε την είσοδο στη Γερμανία και μας μιλάει για τα γκούλαγκ και την Κεντρική Επιτροπή που δε θα τον άφηνε να μιλήσει. Ενώ διακόπτει τη δανεική νεολαία -δηλαδή τα ΕΑΑΚ- που φώναζαν στη συγκέντρωση «η ιστορία γράφεται με ανυπακοή» και την διορθώνει λέγοντας: με υπεύθυνη ανυπακοή. Ναι, αλλά βάζει παπάκια στ@ υποψήφι@ βουλευτ@...

Και αφού δεν ενοχλεί τους Εαακίτες, που τα καταπίνουν όλα αμάσητα, προχωράνε στο εκλογικό τους (παρα)σύνθημα. Ενόχλησέ τους... Δεν είναι όμως λίγο ενοχλητική τόση αμνησία;

-Αν ξύσεις λίγο τη γραφικότητα που λανσάρουν διάφορα αποκόμματα της πλάκας, θα βρεις πόσο επικίνδυνα είναι. Ακούς πχ τη διακαναλική του κόμματος των Κυνηγών και πόσο περήφανοι είναι που βοήθησαν τις πολιτοφυλακές στον Έβρο, κυνηγώντας μετανάστες, που τους βλέπουν και αυτούς σα θηράματα αλλά με λιγότερα πόδια. Ακούς και ένα πράσινο κίνημα της κακιάς ώρας, που λέει πχ να καταργηθεί το προξενείο στην Κομοτηνή, γιατί δημιουργεί εντάσεις μεταξύ των πολιτών. Πού τα βρήκατε αυτά τα φιντάνια;

Πέρα και πάνω από γραφικούς και γελοία ψώνια, ο τόπος αυτός παράγει σταθερά και αμείωτα φασίστες.

-Γνωρίζατε πως το παρατσούκλι του πράσινου εφοπλιστή είναι Τζιμ Μόρισον; Και ότι του το έδωσε η Ματσούκα γιατί χορεύει ωραία; Κι είστε σίγουροι ότι έπρεπε να μάθουμε αυτήν την πληροφορία; Όχι. Είστε σίγουροι όμως ότι δε θα κάνατε το ίδιο αν ήσασταν μιντιάρχες και παίρνατε έναν σκασμό λεφτά από τον Κόκκαλη; Κι αν δεν έχετε στον κύκλο σας ούτε έναν ψηφοφόρο του, που να συγκινείται από το αφήγημα της «πράσινης ανάπτυξης» και απορείτε με τις δημοσκοπήσεις, μην ανησυχείτε. Είναι αυτοδημιούργητοι, σαν τους Έλληνες που έφτιαξε ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα.

-Ο Μαριάς έχει κάθε δικαίωμα να δει το φως το αληθινό και να λέει ό,τι θέλει. Αρκεί να (μην προκαλεί και να) μην τα λέει από δικό μας βήμα.

Και δύο υστερόγραφα πάνω στο προηγούμενο κείμενο.

Μήπως δε θέλουμε υψηλά ποσοστά, για να μην καλλιεργηθούν αυταπάτες;

Αλλά για ποιες εκλογικές αυταπάτες μιλάμε, όταν το ΚΚΕ στηρίζει (αν δε σηκώνει το βάρος από) δυο μεγάλες απεργίες (οι οικοδόμοι στο Μετρό και οι μεταλλωρύχοι στη Χαλκιδική) εν μέσω προεκλογικής περιόδου;