Ρούτε γη, ρούτε νερό - Φελίς ΟΑΚΚΕ

Σύνδεση με τα προηγούμενα. Το Πολυτεχνείο είναι ζωντανό και γέννησε το σύντομο καλοκαίρι της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας, που ωστόσο ήταν πιο μουντό κι άστατο από όσο θυμόμαστε και πιστεύουμε. Μια ηγεμονία που σβήνει σταδιακά και παράλληλα με τα αυθόρμητα αντι-ΗΠΑ, αντι-ΕΕ αισθήματα των μαζών και τα αντι-ιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά, που επιχειρούν να τα θάψουν καλά άπαντες -πλην Λακεδαιμονίων. Έρχεται ωστόσο να μας βγάλει από την πλάνη μας το «γνήσιο λενινιστικό κίνημα» και να μας δείξει πως ακόμα κι αυτοί (οι Λακεδαιμόνιοι) μήδισαν και αρνήθηκαν να δώσουν γη και νερό στις ετερόκλητες (ως αντίθετο του «αυτόκλητες») αντι-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Στη συνέχεια ξετυλίγουμε μαζί το νήμα της παράνοιας και της αφήγησης ενός παραμυθένιου κόσμου, κατά βάση (νατοϊκή) επινοημένου και φαντασιακού, που συγχέει το α-ι (αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο) με το ΑΙ -την τεχνητή νοημοσύνη, μέσα από μια μικρή τριλογία.

Α. Ένας είναι ο εχθρός

Μεσημεράκι της τελευταίας Τρίτης του Νοέμβρη. Το ΚΚΕ διοργανώνει συλλαλητήριο ενάντια στην επίσκεψη του γραμματέα του ΝΑΤΟ. Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι κι ένα γεράκι στη Μεσόγειο; Η απάντηση έρχεται από την ντουντούκα, με τον κορυφαίο του χορού να δίνει το κορυφαίο σύνθημα: ήρθε ο Ρούτε, τις βόμβες του ακούτε! Οριακή στιγμή, που θα μείνει στην ιστορία. Συμπληρώνω συνειρμικά «Ρούτε γη, ρούτε νερό...» αλλά το κρατάω για τον τίτλο της ανάρτησης.

Η κε του μπλοκ προλαβαίνει τα μπλοκ όταν ξεκινάν από τα Προπύλαια και παίρνουν τη στροφή. Η Σταδίου γεμίζει από το Σύνταγμα ως την Κλαυθμώνος. Για τέτοια μέρα και ώρα -μεσημέρι εργάσιμης- έχει πάρα πολύ κόσμο, σκαστό από δουλειές και υποχρεώσεις, με ειδοποιήσεις της προ-τελευταίας στιγμής και άμεσα αντανακλαστικά.

Η ντουντούκα συνεχίζει. Έξω η Ελλάδα από τη σφαγή!
Το ΑΙ, α-ι διαβολάκι σου ψιθυρίζει, σπέρνοντας αμφιβολίες και ερωτήματα.
Ποια σφαγή εννοεί; Της Αργεντινής από τον Πιτσίλκα; Το Σέλτικς-Λέικερς του ’85 -the great massacre; Την καρατιά του Μπρινιόλι στον Σουμάχερ; Δεν είναι σαφές.

Δε σας θέλει ο λαός, πάρ’ τις βάσεις σας και μπρος.
Ποιες βάσεις; Τη βάση του 10; Βάση για κέικ; Κι αν μιλά για βάσεις του θανάτου, που έχουν κάνει γήπεδο baseball τη Μεσόγειο, εννοεί όλες; Και στο Ταρτούς της Συρίας;

Να σημειώσουμε επίσης το σκόπιμο λάθος στον τύπο «πάρ’» -β’ ενικό προστακτικής, αντί για β’ πληθυντικό, για να βγει το μέτρο. Συνθηματική αδεία, όπως στο «χούντες-πολέμοι-τρομοκρατία». Αλλά δεν είναι αυτή η βασική παραφωνία όσων υποστέλλουν τη σημαία του α-ι αγώνα.
Κι όλοι αυτοί που κατέβηκαν στον δρόμο;
Δεν υπάρχουν, είναι ηθοποιοί -σαν τη Γερασιμίδου.

Ένωση και ΝΑΤΟ, πολέμου συνδικάτο!
Για ποια Ένωση λέει όμως; Την ΑΕΚ; Της Κύπρου με την Ελλάδα; Ή μήπως της Κούβας με τους BRICs; Δε μας το εξηγεί.
Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός.
Ένας, ε; Κράτα το αυτό, να το πιάσουμε μετά. 

Παραδίπλα βλέπω τον σύντροφο της ΣΕΑΝ που φωνάζει συνθήματα -χαρακτηριστική μορφή που δε χάνει πορεία κι ας έχει χάσει το φως του. Δεν μπορεί να διαπιστώσει ιδιοίς όμμασι την κατάντια του κόμματος που υπονομεύει τον α-ι αγώνα. Θα μπορούσε να πει όμως -στους γνήσιους ΑΙ λενινιστές- πως το χειρότερο είδος τύφλωσης είναι οι πολιτικές ιδεοληψίες για το ΚΚΕ.

Στη Βουλή συναντάμε τα ποτάμια του γνήσιου α-ι κινήματος. Ξεχύνονται ορμητικά, σαν τον Κηφισό τον Αύγουστο, παραλίγο να ξεχειλίσει το πεζοδρόμιο της Αμαλίας. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια, όπως στο σινεμά, και βλέπεις μπροστά σου τον Στέισι Κινγκ, τον γίγαντα που σκόραρε 70 πόντους μαζί με τον Τζόρνταν σε ένα ματς -αυτός τον έναν, σαν αρχικό κεφάλαιο, και ο Μιχαλάκης την υπεραξία. Τα κλείνεις πάλι για μια στιγμή και τώρα βλέπεις τον Χότζα να καθοδηγεί ένα δισεκατομμύριο προλετάριους στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, τον λαό του μαζί με τους Κινέζους -καλά πήγε αυτό, ιδίως για τους φωστήρες που θεωρούν ακόμα σοσιαλιστική την Κίνα.

Β. Φωτιά και Τσεκούρι

Ο ΙΚ είναι στρατιωτικόςαστός και τα λέει τσεκουράτα, σαν συνταγματάρχης, αλλά του δημοκρατικού τόξου -του νεοδημοκρατικού βεβαίως-βεβαίως. Και τις προάλλες, με στόμφο και σουφρωμένα χείλη -σα να βγαίνει προγούλι από το στόμα- μας είπε τα εξής γραπτώς.

Ο Πρετεντέρης έχει δίκιο πως δεν ξέρουμε την ίδια ιστορία. Εκτός κι αν κάνει τον ανήξερο για βασικά γεγονότα. Ότι πχ τον Δεκέμβρη το μακελειό το ξεκίνησε ο Έβερτ στο Σύνταγμα, εναντίον μιας ειρηνικής διαδήλωσης και συνεχίστηκε την άλλη μέρα στην κηδεία των θυμάτων*. Ότι οι Βρετανοί τράβηξαν δυνάμεις από το μέτωπο ενάντια στη ναζιστική Γερμανία -πιο πολλές από όσες είχε η Ιταλία του Μουσολίνι, όταν μας επιτέθηκε τον Οκτώβρη του ’40. Κι ότι είχαν εντολή από τον Τσώρτσιλ να συμπεριφερθούν σαν σε κατεχόμενη πόλη, που εξεγέρθηκε. Ή ότι το ελληνικό κράτος αφιέρωσε μνημείο σε αυτόν τον στρατό Κατοχής, στο Πεδίο του Άρεως -το άγαλμα της προμάχου Αθηνάς, που προστάτεψε τη Σκωμπία από τον ΕΛΑΣ και τους αντάρτες.

*εκτός κι αν διαβάζει τις ιστορίες που πλασάρει ως ιστορία ο Καλύβας στο τελευταίο πόνημά του για τα Δεκεμβριανά, όπου γράφει μεταξύ άλλων κωμικοτραγικών.

Οι υπουργοί του ΕΑΜ παραιτήθηκαν ομαδικά το πρωινό της 2ας Δεκεμβρίου και την ίδια ημέρα το ΕΑΜ κάλεσε τον λαό της πρωτεύουσας σε μαζική διαμαρτυρία στην πλατεία Συντάγματος για την επόμενη ημέρα, εξαγγέλλοντας γενική απεργία για την 4η Δεκεμβρίου. Η κυβέρνηση φάνηκε αρχικά διατεθειμένη να παραχωρήσει άδεια για τη διαδήλωση αλλά την απέσυρε όταν ο υπουρός Τύπου πληροφόρησε τον Παπανδρέου πως είχε προγραμματιστεί ομιλία του Βρετανού πρέσβη στη λέσχη «Παρνασσός» την ίδια ημέρα. Η γειτνίαση της λέσχης με την πλατεία Συντάγματος οδήγησε τελικά την κυβέρνηση να απαγορεύσει τη διαδήλωση, καθώς ο Παπανδρέου φοβόταν ότι η διαδηλωτές θα στοχοποιούσαν τον πρέσβη.

Το ΕΑΜ απέρριψε την απαγόρευση δηλώνοντας πως η συγκέντρωση θα λάμβανε χώρα στον προγραμματισμένο χώρο και χρόνο. Η κυβέρνηση προσπάθησε να την αποτρέψει, αλλά τα μέτρα που έλαβε δε στάθηκαν ικανά να εμποδίσουν το πλήθος από το να συγκεντρωθεί στην πλατεία Συντάγματος. Η αστυνομική δύναμη που είχε αναλάβει να επιτηρεί τη διαμαρτυρία πανικοβλήθηκε και έστρεψε τα όπλα εναντίον των πολιτών. Ο τελικός απολογισμός ήταν 11 νεκροί και 33 τραυματίες. Την επόμενη ημέρα οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν σε όλη την Αθήνα. Η ένοπλη αναμέτρηση ξεκίνησε.

Ο ΙΚ φαίνεται να αγνοεί και τις σύγχρονες εξελίξεις. Ότι η Ελλάδα συμμετείχε και συμμετέχει σταθερά ως μέλος του ΝΑΤΟ σε μια σειρά σφαγές της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας. Δίνοντας γη και ύδωρ -δηλαδή βάσεις-ορμητήρια-, στρατό για «ειρηνευτικές αποστολές», πολεμικό υλικό στη φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, ή φρεγάτες που φυλάνε τα σύνορά μας στην Ερυθρά Θάλασσα και τα κυριαρχικά δικαιώματα των εφοπλιστών. Το τίμημα που πληρώνει ο λαός για όλα τα παραπάνω είναι βαρύτατο και -ευτυχώς- δε μετριέται πάντα με φέρετρα, ούτε θέλουμε να τα ξαναδούμε.

Ο Πρετεντέρης φαντάζεται τους κομμουνιστές σαν ένα τάγμα φανατικών, που τραγουδούν με έκσταση στα ’κονίσματα του Περισσού, και λένε στον σφο με το μουστάκι: «γιατί εγώ ζω στον κόσμο τον δικό μου/ κι εσύ υπάρχεις μόνο εσύ μωρό μου». Δε μας εξηγεί όμως πώς κατάφερε να επιβιώσει και να τον ενοχλεί ένα φαντασιόπληκτο κόμμα, χωρίς επαφή με τον αληθινό κόσμο και τις ανάγκες του.

Ο ΙΚ πλασάρει επιθετικά ως θέσφατο τη χοντροκομμένη άγνοια και την αμορφωσιά της τάξης του. Ξέρει όμως περισσότερα από όσα δείχνει. Και βασικά γνωρίζει πολύ καλά ποιος ανοίγει σήμερα το μέτωπο ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σφαγεία -αυτό που «αγνοεί» δηλαδή το ΑΙ κίνημα- και ποιον πρέπει να χτυπήσει για να προσφέρει υπηρεσίες στο σύστημα.

Παρεμπιπτόντως, αν θέλετε να δείτε τι περιλαμβάνει η ιστορική Έκθεση που ενόχλησε τόσο τον Πρετεντέρη, προλαβαίνετε για λίγες μέρες ακόμα, καθώς πήρε παράταση. Θα άξιζε τον κόπο και μόνο για το ιστορικό πλην ξεχασμένο κτίριο, την εντυπωσιακή του ανάδειξη και την υποβλητική ατμόσφαιρα, που κερδίζει ακόμα και τους αδαείς -πχ περαστικούς τουρίστες! Κι επιβάλλεται για όσους δεν είναι απλώς τουρίστες-φασαίοι ή επιθετικά αμόρφωτοι σαν τον ΙΚ και δε ρίχνουν λήθη στην ιστορία του τόπου.

Γ. Φελίς ΟΑΚΚΕ - Μια Μάντρα ναζίδια

It’s the most wonderful time of the year...

Είναι η ωραιότερη στιγμή του χρόνου -και δεν είναι Χριστούγεννα. Είναι η εποχή που τα αστικά ΜΜΕ ανακαλύπτουν την αδιάκριτη γοητεία των γκρουπούσκουλων και τα κάνουν «Πρώτο Θέμα». Η εποχή που ζευγαρώνουν φασίστες και ΑΙ -κατά φαντασίαν- αριστεροί, και τα κυβερνητικά τρολ αιφνιδιάζονται ευχάριστα από την ωριμότητα των «συντρόφων» που βρίζουν το ΚΚΕ. Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου, που η ΟΑΚΚΕ κερδίζει 500.135 λεπτά δημοσιότητας, που δεν της αναλογούν, αλλά δεν ξοδεύει ούτε ένα για να αντικρούσε τη χυδαία προπαγάνδα για τον λιμό στη σοβιετική Ουκρανία.

Φελίς ΟΑΚΚΕ -τουρουτουτουμ- Φελίς ΟΑΚΚΕ...

Είναι η εποχή που ο μετακλητός Γρηγόρης βρήκε ένα λιμάνι να ξαποστάσει και να πληρώνεται για να αγανακτεί με τους «κόκκινους φασίστες». Φελίς Ψαριανός. Τώρα ξέρει ποιο θα είναι το επόμενο κόμμα του ως γυρολόγος. Η ζεστή αγκαλιά τον περιμένει αν χάσει ποτέ το ζεστό χρήμα της κυβέρνησης. Αλλά όσο αυτό πέφτει, δεν πάει πουθενά. Εδώ είναι τα τα-ξίδια...

Αυτοί οι ερυθροφασίστες είναι Πουτινάκια -που διαδήλωσαν έξω από τη ρωσική πρεσβεία. Τάγματα κρούσης - εφόδου, με ασυλία, που τους επιτέθηκε με χημικά η αστυνομία. Σταλινικά απολιθώματα -γιατί είχαν πανό που θύμιζε πως οι δυο λαοί ζούσαν ειρηνικά στον σοσιαλισμό -κι αυτή είναι η μόνη δυνατή ειρηνική συνύπαρξη. Αλλά αν διαβάσεις ανάποδα, πολλές φορές το πανό τους, θα ακούσεις το κρυφό τους μήνυμα:

I wanna wish you a holodomor
From the bottom of the well...

Για τους αστούς ο εχθρός έχει χρώμα, όνομα και αιτία. Μισούν το ΚΚΕ, γιατί τους θυμίζει την υπαρξιακή τους αγωνία και δεν τους αφήνει σε χλωρό κλαρί, ούτε στη Μάντρα, ούτε πουθενά -στη Σούδα, στο Σύνταγμα, στη Καισαριανής τον τοίχο, είτε Δεκέμβρη, είτε Μάη. Κι αν βαυκαλίζονται πως θα μας σταματήσει η αστεία προπαγάνδα τους -ότι τάχα επιτέθηκαν αγριεμένοι σημαιοφόροι κομμουνιστές στους φιλήσυχους Ουκρανούς φασίστες- είναι βαθιά γελασμένοι. Ή αλλιώς θα μας γελάσουν μια Μάντρα ναζίδια.

Αλλά αν υπάρχει ελπίδα για την ΟΑΚΚΕ, τότε υπάρχει για όλους. Το θείο, χαρμόσυνο μήνυμά της είναι απλό: όσο πιο γραφικές επιθέσεις κάνεις, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να αποκτήσεις δημόσιο λόγο, σαν χρήσιμο παρατράγουδο. Φελίς ΟΑΚΚΕ! Όσο για τους αυθεντικούς (ΑΙ) α-ι, που τσακίζουν κάθε μέρα ναζί και ποδοπατάν τον ιμπεριαλισμό στο πληκτρολόγιό τους, μπορεί να γυρίσει το χαρτί. Όσο υπάρχουν πρεσβείες, κανείς καλός δεν πάει χαμένος.

Η τριλογία θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με το μπλοκάρισμα των ναυτεργατών που σταμάτησαν την αποστολή πολεμικού στο Ισραήλ, τις αντι-ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις πολλών γενναίων φαντάρων και δεκάδες άλλα παραδείγματα. Αλλά ας μείνουμε στα πιο πρόσφατα -είναι υπερ-αρκετά για να περάσουμε σε κάποια συμπεράσματα.

Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός. Αυτό είναι μάλλον αυτονόητο -μέχρι και η ΟΑΚΚΕ το δέχεται. Το πρόβλημα ξεκινά όταν κάποιες δυνάμεις δανείζονται αντεστραμμένο το σχήμα της ΟΑΚΚΕ (για τη ρωσόδουλη αστική τάξη) και το προσαρμόζουν αντίστοιχα στη δική τους ανάλυση.

Αν ξύσουμε κάτω από τη χούφτα όσων αυνανίζονται πνευματικά με την φράση «μια χούφτα καπιταλιστικές χώρες» -από τον «Ιμπεριαλισμό» του Λένιν- και το σχήμα της εκμετάλλευσης κράτους από κράτος, δεν πρόκειται να βρούμε μια ομάδα ιμπεριαλιστικών κρατών, αλλά μία και μόνη δύναμη: τις ΗΠΑ. Ένας είναι ο εχθρός -στην κυριολεξία- και άλλος ουδείς. Ακόμα και η Γερμανία πχ περνά σε δεύτερο πλάνο -και ίσως να μη θεωρείται τυπική ιμπεριαλιστική δύναμη- καθώς προσδεμένη στο νατοϊκό άρμα, διακόπτει τις σχέσεις της με τη Ρωσία -που ήταν ο βασικός τροφοδότης της σε φτηνό φυσικό αέριο- ενώ φιλοξενεί νατοϊκές βάσεις στο έδαφός της. Κι αντί αυτό να αποτελεί αφορμή για σκέψη και προβληματισμό -πχ πάνω στην έννοια της ανισότιμης αλληλεξάρτησης ή κάποιο άλλο σχήμα- οι «γνήσιοι λενινιστές» συνεχίζουν μακάριοι στην ίδια γραμμή. Κι αν κάποτε, το βασικό πολιτικό καθήκον που απέρρεε από το σχήμα της εξάρτησης ήταν μια αστικοδημοκρατική επανάσταση -για την ανεξαρτησία της χώρας και της... «υποτελούς αστικής της τάξης»-, στην παρούσα «α-ι» φάση, το κύριο καθήκον των «γνήσιων» φαίνεται να περνάει μέσα από την επίθεση στο ΚΚΕ, που έχει υποστείλει τα λάβαρα του α-ι αγώνα κτλ...

Τελικά, ποιος σηκώνει αυτόν τον αγώνα, όμως; Και πώς θα το κρίνουμε; Με βάση τις φλογερές διακηρύξεις και τις πολυσέλιδες αναλύσεις ή στην πράξη;

Για την αστική τάξη ένας είναι ο εχθρός: ο κομμουνισμός (και οι... παραφυάδες του). Μπορεί να έχει φαιδρούς διανοούμενους - δημοσιολόγους και ενίοτε κοντόφθαλμο κριτήριο -που θολώνει από τη δίψα της για άμεσο, μέγιστο κέρδος. Δεν παύει όμως να διαθέτει πείρα, ταξικό ένστικτο και να αναγνωρίζει πολύ καλά ποια είναι η βασική απειλή για την εξουσία της. Κι αν τα παραπάνω δεν είναι αρκετά, υπάρχει άλλο ένα αδιάψευστο κριτήριο, μακριά από διακηρύξεις και λόγια.

Είναι η στάση της βάσης κάθε χώρου, τα αντανακλαστικά που δείχνει, που δεν είναι εξαρτημένα, αλλά σε πλέρια -sic- αλληλεξάρτηση με την ηγεσία, με τις επεξεργασίες, τον δημόσιο λόγο και την πολιτική του κόμματος -ή όποιου άλλου χώρου. Κι η πράξη απέδειξε -πχ στην επίσκεψη του Ρούτε, που θα είχε μείνει ουσιαστικά αναπάντητη, χωρίς τους Λακεδαιμόνιους- πως χωρίς το ΚΚΕ δε νοείται (ρ)ούτε υφίσταται αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα -πραγματικό και όχι ΑΙ. Αν όμως το ΚΚΕ είχε όντως υποστείλει τα λάβαρα κτλ-κτλ, ο κόσμος του θα είχε πάρει το μήνυμα και δε θα είχε την ίδια αντίδραση.

Συνεπώς, ισχυρίζεσαι Απολίθωμα πως τα κάνουμε όλα καλά;

Ούτε κατά διάνοια. Κι όσα κάνουμε είναι λίγα κι ανεπαρκή για τις απαιτήσεις των καιρών, στην παρούσα συνθήκη. Μπορούσαμε να κάνουμε (ακόμα) περισσότερα για την Παλαιστίνη -δεν είναι ποτέ αρκετά. Και προκύπτουν διαρκώς νέα μέτωπα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη -από τη Ρουμανία, ως τη Νότια Κορέα, όπου κηρύσσεται στρατιωτικός νόμος, γιατί η κυβέρνηση δε μπορεί να περάσει νομοσχέδια και υπάρχουν παντού πράκτορες του Κιμ. Αλλά τα ανεξάρτητα ΜΜΕ ιεραρχούν τις δικές τους προτεραιότητες και μας ενημερώνουν υπεύθυνα -για άλλη μια φορά- για τους βορειοκορεάτες που πολεμούν στην Ουκρανία με τους Ρώσους...

Ας δούμε άλλο ένα παράδειγμα -που ομολογώ πως αγνοούσα μέχρι πρόσφατα. Η Κούβα βρίσκεται σε εξαιρετικά δεινή θέση -διαχρονικά λόγω του δολοφονικού εμπάργκο, πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια μετά την πανδημία. Αν διοργάνωνε κάποιος φορέας στη χώρα μας ένα «καραβάνι αλληλεγγύης», θεωρώ αυτονόητο πως θα ήταν αυθόρμητη και μαζική -πολύ περισσότερο από ό,τι αντίστοιχο έχουμε δει ως τώρα- και θα συλλεγόταν ένα τεράστιο υλικό (φάρμακα, τρόφιμα κτλ) για τον κουβανικό λαό. Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι πως δε θα υπήρχε ασφαλής και εύκολος τρόπος να σταλεί άμεσα το υλικό αυτό στο νησί της Επανάστασης -κι οι ανεπίσημοι τρόποι θα περιλάμβαναν μεσάζοντες που δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας, ίσα-ίσα.

Έχω πλήρη άγνοια για το πώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί το ζήτημα και ποιος θα έπρεπε να δρομολογήσει τη λύση του -η κουβανική πρεσβεία; Πολιτικοί φορείς; Κάποιος άλλος; Θεωρώ αυτονόητο, όμως, ότι το βασικό όπλο που έχουν οι επαναστατικές δυνάμεις στο νησί δεν είναι οι τακτικές διεθνείς συμμαχίες για να αξιοποιήσουν τις αντιθέσεις -πόσο μάλλον όταν αυτό το βήμα τείνει να ιδεολογικοποιηθεί, αντί να κατανοηθεί ως ελιγμός. Το βασικό όπλο ήταν και παραμένει η αλληλεγγύη των λαών, κι αυτό δεν είναι κούφιο σύνθημα -είναι όμως ζήτημα πώς μπορεί να περάσει στην πράξη.

Θεωρώ επίσης ότι επιβάλλεται να γίνει σοβαρή, μεθοδική, θεωρητική κι επιστημονική δουλειά -πχ κάποια Συνδιάσκεψη- για τη συνολική αντίληψη του κόμματος για τον σύγχρονο ιμπεριαλισμό, που θα πιάνει όλες τις πτυχές. Το έργο του Λένιν -που δεν ήταν ολοκληρωμένο-, την επικαιροποίησή του (με ποιον τρόπο και σε ποια κατεύθυνση), τη θεωρία της ανισότιμης αλληλεξάρτησης, το σχήμα της πυραμίδας και τη θέση κάθε χώρας σε αυτήν, τα ιδιαίτερα καθήκοντα που προκύπτουν για κάθε χώρα, ιδίως σε έναν πόλεμο, κτλ. Προφανώς η δουλειά αυτή δεν ξεκινά από μηδενικήβάση. Είναι κρίσιμο κι ουσιαστικό, όμως, να αντιμετωπίσει - ερμηνεύσει όλα τα φαινόμενα και όχι να επιλέξει εκείνα τα σημεία -από το πλούσιο εμπειρικό υλικό- που επιβεβαιώνουν μια ήδη έτοιμη, διαμορφωμένη ανάλυση.

Το ίδιο οφείλει να κάνει κάθε κόμμα, αφήνοντας στην είσοδο της έρευνας τις «προκαταλήψεις» του. Αλλιώς δεν αποκλείεται να φτάσει στο σημείο του ρώσικου ΚΕΚΡ, που αναγνώριζε τη Ρωσία ως ιμπεριαλιστική δύναμη, δικαιολογώντας ωστόσο στη συνέχεια την ανάγκη να υποστηριχθεί και να νικήσει στον πόλεμο της Ουκρανίας. Με άλλα λόγια, επέλεγε ιμπεριαλιστή -και το παραδεχόταν ανοιχτά.

Η κριτική για ένα ΚΚ είναι οξυγόνο. Η πολεμική εναντίον του από άλλους χώρους δεν έχει καμία υποχρέωση να είναι καλοπροαίρετη, οφείλει όμως να μην παίρνει διαζύγιο με την πραγματικότητα. Και η δική μας δουλειά είναι να μην της δίνουμε μεγαλύτερη σημασία και βάρος, από όσο έχει στην πραγματική ζωή. Να μη χάνουμε το δάσος, να μην ξεχνάμε το καθήκον της αυτοκριτικής και της αναζήτησης των δικών μας ελλείψεων. Το δύσκολο δεν είναι να ξεχωρίζεις στους τυφλούς -που δεν πιάνουν μία μπροστά στον σύντροφο από τη ΣΕΑΝ και τους δικούς του- αλλά να βλέπεις μακριά, αξιοποιώντας τη ματιά κάθε σφου.

Κι έτσι να φτάσουμε να είμαστε φελίς Κουκουέ...