Το μέλλον μας δεν είναι ο αντικαπιταλισμός

Η συνέχεια του ντιμπέιτ από το προηγούμενο.
Έξω από το βελλίδειο ήταν σύντροφοι που είχαν φτάσει πολλή ώρα πριν το θεοδόση και πουλούσαν κυριακάτικο ρίζο. Έστω κι ένα φύλλο να έδιναν θα ήταν επιτυχία σε αυτό το κοινό. Όλοι ήρθαν μπετοναρισμένοι κι οι ανυποψίαστοι υποστήριζαν ψωμιάδη. Εμένα με είδαν μπετόν αρμέ, δε με ήξεραν για δικό τους οπότε άστον να φύγει, έτσι κι αλλιώς τον διάβασε στο ίντερνετ.

Κερδίσαμε αμαχητί τη μάχη της εξέδρας αλλά χάσαμε τον πόλεμο του χειροκροτήματος, γιατί ο θεοδόσης έμοιαζε αγουροξυπνημένος και μόνο χλιαρά πράγματα ενέπνεε (το και εδώ δε δείχνει αιτία, συνδετικό είναι). Κάτι υπέρ του κοινωνικού συνόλου έλεγε και προς όφελος των πολλών. Αργός και λιγομίλητος, απ’ αυτούς που περιμένεις να πουν λίγα και καλά, αλλά τελικά λέει λίγα και λίγα. Ε και μες σε αυτά λέει και λίγα καλά. Δεν πειράζει, η επαφή με κόσμο θα του κάνει καλό. Την άλλη φορά θα τα λέει λίγο καλύτερα.
Ενώ ο ψωμιάδης είχε μαζί του τη συμπαθή τάξη των παππούδων και τη μη συμπαθή τάξη των μπράβων του που ήταν αυθόρμητα ενθουσιώδεις.

Εμείς με τον κάσπερ (γνώρισε επιτέλους τη γραμματέα του, -εσύ είσαι λοιπόν ο περιβόητος κάσπερ; -ε τι σύντροφος φάντασμα θα ήτανε αλλιώς; μεγάλες στιγμές) καθίσαμε πίσω από τους σεκίτες που έκαναν κερκίδα στον δικό τους απ’ τα κάτω κι αριστερά. Αλλά αριστερά όπως καθόμαστε, γιατί όπως βλέπουμε από πάνω ήταν δεξιά κι ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το σωστό –μάλλον το όπως βλέπουμε, γιατί και στη βουλή έτσι καθόμαστε. Όπως έλεγε εξάλλου κι ο χαρίλαος αριστερά της αριστεράς είναι η δεξιά και δεν εννοούσε τη νδ στης βουλής τα έδρανα. Αλλά αυτό που με ανησυχεί είναι ότι κι εμείς εκεί καθόμασταν, αριστερά απ’ τους συντρόφους.
Κι ήρθε μετά κι ένας ναρίτης, σε ώρα εαακ, μισή ώρα πριν τελειώσει δηλ, για συμπαράσταση στη σύμμαχο συνιστώσα. Κι είναι κρίμα που δεν ήμουν στο προηγούμενο με τους δημάρχους που ήταν δικός τους ο υποψήφιος να έχω ένα μέτρο σύγκρισης, πόσοι πήγανε και τι ώρα.

Ανακεφαλαίωση. Ποιους υποψήφιους είχαμε απέναντί μας;
Το μασκοφόρο εκδικητή ψωμιάδη. Που είπε μπράβο στο ραγκούση και τον παπανδρέου για τον καλλικράτη κι ύστερα μας μίλησε για τις πέντε αλήθειες και τα οκτώ ψέματα για τη λίμνη κορώνεια, προσεγγίζοντας επίπεδα σκέψης μάο τσε τουνγκ.

Τον κοτζαμπάση μπόλαρη που σε κάθε δεύτερη πρόταση έλεγε ότι πιστεύει στις δυνατότητες αυτού του θεσμού. Πιστεύω εις ένα θεσμό πατέρα παντοκράτορα. Άμα δε σας φτουρήσει να του αλλάξτε φύλο και να τον κάνετε καλλικράτεια. Και μετά νέα καλλικράτεια μέχρι να πετύχει.
Κι εμείς πιστέψαμε στους αντιθεσμούς, αλλά δεν κάναμε έτσι.

Το βελόπουλο που δεν ήθελε να ψηφίσει το μνημόνιο αλλά υπέκυψε στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Και τον έπιασε ο πόνος για τους ινδιάνους της αμερικής όπου πλάκωσαν οι μετανάστες και τώρα αυτοί είναι τζιπ τσερόκι κι αεροπλάνα απάτσι. Κι εμείς οι βοϊδοκέφαλοι θα γίνουμε αμάξια και θα τα ονομάσουν προς τιμήν μας βουκεφάλες. Αλλά αν χάσουμε το όνομα μακεδονία θα τα πούνε ζάσταβα και εμείς δε θα φαινόμαστε πουθενά.

Κι είπε για τη λαθρομετανάστευση και για τις επιχειρήσεις που κλείνουν και μεταναστεύουν γιατί οι δίπλα χώρες έχουν μικρότερη φορολογία κι ότι αυτή η χώρα δεν χωράει να θρέψει κι άλλους, αυτή η αίθουσα δεν χωράει τρεις χιλιάδες κι αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό. Κι έγιναν όλα ένα κουβάρι μες στο μυαλό μου κι ήμουν κατά της λαθρομετανάστευσης των επιχειρήσεων, γιατί πόσους μετανάστες να αντέξουν πια τα βαλκάνια, πρέπει να ενωθούν όλες και να τις κάνουμε επιτέλους κοινωνική περιουσία.

Κι ήταν κι ο κουράκης που είπε αρνούμαστε το χρέος γιατί δεν το δημιουργήσαμε εμείς.
Κι αν δεν έβαφε τα μαλλιά του μπορεί να τον περνούσες για σύντροφο. Έλεγε όμως συνέχεια πολίτες και καρφωνόταν.
Δε μπορώ άλλους πολίτες και κέντρα εξυπηρέτησης. Αφεντικά και μισθωτοί δούλοι πολίτες γίναμε ούλοι, ούλοι μαζί σε μια αταξική κοινωνία απολιτίκ πολιτών που δεν ψηφίζουν λέει κόμματα, αλλά πρόσωπα. Κι αν είναι έτσι, γιατί δηλ να μη βγάλουν την καϊλή που έχει πιο ωραίο πρόσωπο απ’ τους άλλους;

Ασημίνα και ξερό τυρί. Μιλάει σα γιαγιάκα και παλεύει για γάλα και κουλουράκια. Λέει βαρετά παραμυθάκια για συμμετοχική δημοκρατία που αν τα μελοποιήσει θα κάνει καριέρα κατά της αϋπνίας με νανουρίσματα που ναρκώνουν ταξικές συνειδήσεις. Κι αποκάλυψε και το ψευτο-δικομματικό παιχνίδι που πρέπει να είναι κάτι σαν το ψευτοκουκουέ της οακκε. Και ύστερα (του κόσμου) μας είπε, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στην πολιτική…
Οπότε δύο τινά. Ή ότι γέρασε κι άρχισε να ξεχνάει τα πιο παλιά. Ή τα έχει τετρακόσια αλλά ήταν στην πολιτική από τριών χρονών και δε θυμάται τα πρώτα της βήματα στο νηπιαγωγείο.

Ο χο-τσι-μινχ της οικολογίας τρεμό που στα δυόμισι χρόνια θα αφήσει τη θέση του στον επόμενο-επόμενη απ’ το συνδυασμό του κι είπε ότι πρέπει να καταναλώνουμε λιγότερο, γιατί προφανώς το εισόδημα και το βιοτικό επίπεδο του έλληνα εργάτη έχει ανέβει κατακόρυφα τελευταία κι έχουμε σκάσει να καταναλώνουμε. Και πρέπει να ενωθεί πάση θυσία με την ασημίνα να λένε μαζί για πράσινα άλογα και δούρειους ίππους που μας προσφέρουν οι ευκαιρίες της εε.

Κι ο κούτρας που άκουγε και χαμογελούσε στους δικούς του, ιδίως όταν είπε ο κουράκης για άρνηση του χρέους. Οπότε έπρεπε να κάνει ρελάνς απ’ τα κάτω κι αριστερά κι άρχισε να λέει τα δικά του για αντικαπιταλιστικές κρατικοποιήσεις κι ό,τι άλλο κατέβαζε η κούτρα του. Κι όλα αυτά θα μας φέρουν πιο κοντά στο στόχο πάλης (ποιος λέτε να είναι;) δηλ τον αντικαπιταλισμό!! Αυτό είναι. Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος, ο αντικαπιταλισμός. Που όπως είπε κι ένας σύντροφος θα τον κάνει η αντι-αστική τάξη. Αντί, αντί και τρισαντί.

Αλλά το καλύτερο το φυλούσε για μετά που τον ρώτησαν για τους συσχετισμούς και τον χάρτη των εκλογών κι αυτός είπε, δε μας νοιάζει αν την επόμενη μέρα ο χάρτης θα είναι μπλε ή κόκκινος. Κόλλησε για ένα δεύτερο, το διόρθωσε, αλλά γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει. Μας ενδιαφέρει ίσως να είναι πράσινος και να ψηφίσουμε τη δεύτερη κυριακή χωρίς αυταπάτες. Κι είναι κι αυτή η μπουνιά της πασπ που είναι ακριβώς σαν τη δικιά τους και πολύ με ιντριγκάρει για κανά σύνθημα.
Σεκ-πασόκ, κολεγιά, μια φωνή και μια γροθιά.

Κι ύστερα πήγε να ρεφάρει ξανά ο κουράκης κι είπε ότι εμείς δεν είμαστε με τα κινήματα, εμείς είμαστε στα κινήματα. Κι εκεί κανονικά λέει ο κάσπερ έπρεπε να τον κόψει ο θεοδόσης και να του πει εμείς είμαστε τα κινήματα -πληθυντικός μεγαλοπρέπειας. Γιατί ένα είναι το κόμμα, ένα και το κίνημα και βασικά ταυτίζονται. Αυτό δεν το ‘πε ο κάσπερ εγώ το ‘βαλα.

Κι ήταν κι ο θεοδόσης. Του έκαναν μία ερώτηση για την τυποεκδοτική και το μικρόφωνο του έκανε σαμποτάζ και παθητική αντίσταση, αλλά του το άνοιξε ο βελόπουλος. Η προβοκάτσια που περιμέναμε.
Και δεν ήταν η μόνη. Κάτι έλεγε ο ψωμιάδης στο κατα(π)ληκτικό δίλεπτο, ότι αυτός δεν ήρθε να αλλάξει την πολιτική των άλλων και μόνο το κόμμα έχει σταθερή πολιτική. -Ναι αλλά εναντίον σας, τον έκοψε ο θεοδόσης. -Είπα εγώ; Μα για καλό το είπα, έλεγε ο ψωμιάδης, αλλά δεν του πέρασε. Δεν αφήνουμε ούτε κουνούπι. Και γενικώς όσους μας πίνουν το αίμα.

Έστησαν και στην ανταρσύα μία. Μην ψηφίζετε εμένα, λέει ο βελόπουλος. Ψηφίστε μικρότερα κόμματα, ψηφίστε τρεμόπουλο, ψηφίστε ανταρσύα. Και βασικά την ανταρσύα πρώτη την είπε.
Κι εγώ γελούσα κι έλεγα μέσα μου, ευτυχώς δεν το ‘πε για μας, χαμός θα γινόταν. Όπως και το δεκέμβρη με τα συχαρίκια του καρατζαφέρη. Ενώ τώρα...

Και μετά εσπευσμένο τέλος για να προλάβουμε λέει τη διακαναλική. Που αν κάναμε εμείς καμιά τέτοια θα τη λέγανε σοβιετικού τύπου και δε συμμαζεύεται. Και την δείξανε σε όλα τα κανάλια γιατί αλλιώς κανείς δε θα την έβλεπε. Πόση ώρα να αντέξεις άλλωστε τα υπέροχα ελληνικά του τζέφρυ; Άντε να γελάσεις μια με το πιστόλι στο λαιμό, άλλη μία με το χτυπάμε τη διαφάνεια (και την περεστρόικα μη σου πω) αλλά κι η αντοχή έχει τα όριά της.