Δελτίο Κομινφόρμ 10

Χτες ο Τσίπρας μίλησε στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ-1 (που κάποτε έκανε την καλύτερη προεκλογική δουλειά για το Σύριζα, με τα τρομολαγνικά ρεπορτάζ και τη μαύρη διαφήμιση, αλλά τώρα με το Χατζηνίκο, αλλάξανε τα κόζια) κι είπε μεταξύ άλλων τα εξής:

-ότι για πρώτη φορά δε χάσαμε στη διαπραγμάτευση με σκορ Μπαρτσελόνα-Παναλευσινιακός, αλλά πήραμε θετικό αποτέλεσμα. Που σημαίνει ότι θα το γυρίσουμε στη ρεβάνς; Ότι πετύχαμε το γκολ της τιμής, όπως η Παρί στο 6-1; Ότι το φάγαμε στο 92' (το λεπτό του Μάαστριχτ) σαν τη Ρεάλ; Ότι από Ελευσίνα γίναμε Καλλιθέα -που έχει κι αυτή Τσίπρα στη σύνθεσή της, που πέτυχε δύο γκολ απέναντι στον Άρη;
Γενικά η τακτική της ΔΦΑ είναι να πετύχει το γκολ της τιμής, για να το πουλήσει επικοινωνιακά (κοιτάξτε τι ωραία αντίμετρα) και να δείξει την ποιοτική της υπεροχή από τους προηγούμενους.

-ότι η Μέρκελ είναι ανοιχτόμυαλη κι ο Σόιμπλε σεβαστός πολιτικός αντίπαλος. Κι η δική του γλώσσα ένα μέτρο ως το πάτωμα από το πατόκορφο γλείψιμο στους... Μερκελιστές. Αν συνέχιζε και την ποδοσφαιρική παρομοίωση, μπορεί να τους έλεγε Μέσι της πολιτικής, αλλά το κράτησε για άλλο αγώνα.

(Παρεμπιπτόντως, και παραμένοντας σε αθλητικά συμφραζόμενα, η ποδοσφαιρική μετάφραση της λογικής των σταδίων (ΟΑΚΑ, Αλκαζάρ, Καυταντζόγλειο) στην πολιτική, θα μπορούσε να είναι το αθάνατο κλισέ: κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά).

-Ότι το λιμάνι της Θεσσαλονίκης -η οποία σε λίγα χρόνια θα λέγεται Σαββιδιστάν και το μόνο γυράδικο που θα έχει μείνει ανοιχτό θα είναι ο Σαββίκος- το ξεπουλήσαμε με επωφελές τίμημα, 70% πάνω από τη χρηματιστηριακή του αξία, και με δέσμευση για άμεσες επενδύσεις απ' την κοινοπραξία όπου συμμετέχει κι ο Σαββίδης. Βασικά, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους (και το Σαββίδη πασά πάνω απ' τα Τέμπη), τους πιάσαμε κότσο τους επενδυτές. Και να θυμάστε τούτο: αριστερό σήμερα δεν είναι να εμμένει κανείς στον κρατισμό, και σε ιδεοληψίες-φετίχ, όπως η δημόσια περιουσία. Αριστερό είναι να πετυχαίνεις σαν έμπορος καλύτερη τιμή ξεπουλήματος από τους δεξιούς.

-Ότι μένει ο ΕΝΦΙΑ που φεύγει που μένει. Κι ότι οι φόροι είναι ίδιοι με πριν και λίγο περισσότεροι.

-ότι ο λαός τρέχει χαρούμενος στα λιβάδια, την εξοχή και τα πάρκα να χαρεί το Πάσχα, την ανάσταση της οικονομίας και τους φοβερούς δρόμους που έφτιαξε η ΔΦΑ.
Σπάω, εν τω μεταξύ, το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιο καθεστώς καμάρωνε γιατί έφτιαξε δρόμους... κι είχε και μια επέτειο πρόσφατα... ποιο ήταν να δεις, ποιο ήταν...

-το βασικό όμως είναι ότι ο Τσίπρας περιέγραφε μια ειδυλλιακή κατάσταση, σε μια μαγική χώρα, όπου η ανάπτυξη έρχεται κι όλοι είναι ευχαριστημένοι, κάτι που αποδεικνύεται εύκολα, γιατί δεν υπάρχουν σήμερα μαζικές διαδηλώσεις δυσαρεστημένων κοινωνικών ομάδων, όπως τη διετία 10-12'. Κι επειδή εδώ δεν είναι τόσο πιθανή μια παρδαλή αντ-επανάσταση τύπου Βενεζουέλας (πέρα από τις γραφικές συνάξεις "μένουμε Ευρώπη"), ο Τσίπρας βασικά μας πετάει το γάντι και μας βγάζει τη γλώσσα κατάμουτρα για τις δικές μας ανεπάρκειες.

Τι άλλο χρειαζόμαστε για να το καταλάβουμε, σφε αναγνώστη; Ο Τσίπρας δεν πέφτει, γιατί δεν υπάρχει κόσμος στους δρόμους να τον ρίξει. Δεν υπάρχει οργανωμένο κίνημα που να δίνει τον τόνο στις εξελίξεις. Και αυτό προφανώς δε συμβαίνει γιατί τρέχουμε γυμνοί στην εξοχή από τη χαρά μας κι ευημερούμε, αλλά γιατί ο κόσμος είναι απογοητευμένος και περνάει ακόμα από τα διάφορα στάδια του πένθους.

-Σε μια άλλη είδηση που ταράζει τα νερά και μπανιέρας ολόκληρης, το ΠαΣοΚ προχωρά σε έκτακτο συνέδριο-τομή για την πολιτική ζωή του τόπου. Ακόμα πιο (πα)σοκαριστικό είναι πως στο ΠαΣοΚ υπάρχουν συντροφικά μαχαιρώματα που οδήγησαν στο έκτακτο συνέδριο κι αποδεικνύουν ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Κι η αλήθεια είναι πως έχει αργήσει πολύ να βγει αυτή η ψυχή του ετοιμοθάνατου ΠαΣοΚ.

Το απόλυτο (πα)σοκ όμως είναι το κείμενο της ομάδας του Ανδρουλάκη -που δεν το υπέγραφε ο ίδιος, που δεν είναι ο Μίμης!- που κάνει λόγο για πολυδιάσπαση "με αποτέλεσμα την ηγεμονία της δημαγωγίας και του οπορτουνισμού".
Και το ερώτημα είναι: τι εστί συνέπεια για έναν πασόκο και πώς ορίζεται ως προς αυτήν ο πασοκικός οπορτουνισμός;

-Συνεχίζοντας με άλλες σοκαριστικές ειδήσεις, ο Τάκης Τσουκαλάς δέχτηκε επίθεση έξω από τα γραφεία της εφημερίδας "Παραπολιτικά". Ποιος θα το πίστευε α) ότι ο Τσουκαλάς έχει εχθρούς που θα ήθελαν το κακό του και β) ότι έχει κάποια σχέση με το Μαρινάκη. Κοίτα να δεις...

-Πραμένοντας στο χώρο του ξύλου, τα ΕΑΑΚ κορυφώνουν την ενωτικής τους παρέμβαση στα πανεπιστήμια, προάγοντας το κομμουνιστικό ήθος και τον πολιτικό πολιτισμό -εξ ου και το σύνθημα: ΕΑΑΚ-ήθος-πολιτισμός, που μετεξελίχθηκε σε ΕΑΑΚ-καφρίλα-ποδαρίλα.

Αυτές τις μέρες λοιπόν κορυφώνουν την προεκλογική του δουλειά, παίζοντας ξύλο μεταξύ τους και σχεδιάζοντας να κατεβάσουν δύο ξεχωριστά σχήματα σε πολλές σχολές -τα οποία θα καταγράφονται αμφότερα όμως στα/στην ΕΑΑΚ. Για όσους ανίδεους δεν μπορούν να καταλάβουν το διακύβευμα και το επίδικο αυτών των εσωτερικών διεργασιών, τα ΕΑΑΚ εφαρμόζουν βασικά μια λενινιστική, εκλογική τακτική, που συνοψίζεται στο εξής:
Μαζί (μεταξύ μας) να χτυπιόμαστε, χωριστά να βαδίζουμε...

-Και με αυτή τη γέφυρα, περνάμε στο αθλητικό δελτίο. Όπου μετά το "κι εγώ κάλυπτα τον Κατσουράνη", εφηύραμε και το αντίθετό του στον αγώνα Λαμία-Πανσερραϊκός για τη Β' Εθνική (Football League).

Αλλά τα καλά γίνονται στα μεγάλα σαλόνια, όπου ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα, αλλά κινδύνευε με αφαίρεση βαθμών -που δεν του επιβλήθηκε ποτέ- για κάτι επεισόδια στη φυσούνα των αποδυτηρίων, όπου βρέθηκαν κάτι περίεργοι και προπηλάκισαν τους Πλατανιώτες -ίσως γιατί αντιστάθηκαν παραπάνω από το αναμενόμενο- που δεν ψήνονταν όμως να καταγγείλουν τα γεγονότα γιατί διοικητικά έχουν άριστες σχέσεις (εξάρτησης, αλληλεξάρτησης, τέλος πάντων παραρτήματος) με τον Ολυμπιακό. Κι έτσι αναζητήθηκε το υλικό που θα είχε καταγράψει το κλειστό κύκλωμα με τις κάμερες. Αλλά αυτό δε βρέθηκε ποτέ, γιατί όλως τυχαίως είχε σβηστεί. Εντάξει, δε χρειάζεται να το δραματοποιούμε. Υλικό από τις κάμερες σβήστηκε, δεν εξαφανίστηκε πλοίο, ούτε πέθαναν άνθρωποι (άσχετο).

Κι ας μην ξεχάσουμε σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε πως το ελληνικό ποδόσφαιρο δε θα πάει ποτέ μπροστά, αν δεν μπει κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης σε όλα τα γήπεδα να καταγράφει και να ρουφιανεύει κάθε μας κίνηση. Αυτή είναι η ρίζα του κακού, κι όχι οι ΠΑΕ (ανώνυμες εταιρείες) που λυμαίνονται το χώρο.
Καληνύχτα και καλή τύχη.

Υστερόγραφα

-Η τριάδα των κλασικών (Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν) δε συνεχίζεται με Στάλιν (ή και Μάο κατά άλλους), αλλά...

Σύγχρονη Εποχή - 2017

...με Πάνο Ζάχαρη κι αρνητικούς συσχετισμούς.

-Κι ένα video, που αλιεύτηκε από το διαδίκτυο κι αξίζει να γίνει viral.



Άκου να δεις...

Κατηγορώ

Αντιγράφω από σχόλιο του σημερινού κυριακάτικου Ρίζου (που έχει, παρεμπιπτόντως, και ένθετο με μια αρκετά ενδιαφέρουσα απόφαση της ευρείας ολομέλειας της κετουκε για την ανασύνταξη του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος και την κομματική οικοδόμηση, αλλά δεν είναι της παρούσης μια πιο αναλυτική αναφορά επ' αυτού):

Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, αναφερόμενος στην επίθεση των ΜΑΤ «κατά των συνταξιούχων», την Παρασκευή -στην πραγματικότητα, κατά των εργαζομένων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και στα ταξικά συνδικάτα, τα οποία τόση αλλεργία προκαλούν (και) στο ΠΑΣΟΚ που ούτε να τα κατονομάσουν δεν θέλουν- έκανε την εξής δήλωση: «Χτες ο κ. Τσίπρας αγκαλιαζόταν και φιλιόταν με τους βιομήχανους στο Μέγαρο Μαξίμου, για να συμφωνήσουν στις άγριες περικοπές στο Ασφαλιστικό. Σήμερα έστειλε τα ΜΑΤ να δείρουν τους συνταξιούχους στο Σύνταγμα επειδή αντιδρούν σ' αυτές. Κατήφορος...». Οντως κατήφορος, αλλά όχι και να κάνει το ΠΑΣΟΚ την αθώα περιστερά. Το έργο αυτών συνεχίζει κατά γράμμα ο ΣΥΡΙΖΑ και στην αντιλαϊκή πολιτική υπέρ του κεφαλαίου και στην καταστολή. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Από το ξυλοκόπημα των συνταξιούχων στο Μαξίμου επί Σημίτη μέχρι τη δράση των δυνάμεων καταστολής τα προηγούμενα χρόνια...
Το άκρον άωτο της τραγικής ειρωνείας και του ευτελισμού για την πρωτοδεύτερη φορά αριστερά, είναι πως κατάφερε να της βγει από τα αριστερά το μΠΑτΣΟΚ, της πιο άγριας κρατικής καταστολής και του εκσυγχρονιστικού ξύλου επί Σημίτη (αλλά και πιο πριν).
Τα ύστερα του (σάπιου, καπιταλιστικού) κόσμου...

Τώρα, στην ίδια λογική, θα μπορούσε να βγει πχ και η ΝΔ να καταγγείλει τη σκληρή, νεοφιλελεύθερη στροφή του Σύριζα, που της κλέβει τις θέσεις και το πρόγραμμα, για να δέσει το γλυκό. Και για κερασάκια θα βάλουμε μια ανακοίνωση του Ποταμιού, που θα καταγγέλλει τους χίπστερ και τη φασίζουσα, απολιτίκ νοοτροπία τους, κι άλλη μία της Χρυσής Αυγής, που θα στρέφεται ενάντια στους νεοναζιστικούς θύλακες εντός της αστυνομίας.

Θα βγει επίσης ο Σταθάκης να καταγγείλει τη φοροδιαφυγή και τις ψευδείς δηλώσεις στην εφορία, καθώς και τις ευθύνες της κυβέρνησης για την πλημμελή προστασία της πρώτης κατοικίας, που θα τον αφήσει με άλλα 37 σπίτια (σαν εκείνο το σκετσάκι του Χάρρυ Κλυνν, με την παραγγελία στο γκαρσόνι: βάλε και 39 τζατζίκια. Ψιτ που 'σαι; Κάντα 38, 39 ποιος θα τα φάει ναούμε*...)



Να καταγγείλει ο νέος πρόεδρος της ΝΔ τις άδικες απολύσεις του μνημονίου* κι ο Μητσοτάκης τους πολιτικούς που χρηματίζονται και φιλοδωρούνται από (γερμανικά και άλλα) μονοπώλια.

Να καταγγείλει ο Κουβέλης αυτούς που υπερβαίνουν τις κόκκινες γραμμές, ο Παπαδημούλης τον ευρωμονόδρομο, οι Κατσιμιχαίοι δύο ματάκια. Ο Λαφαζάνης αυτούς που σπέρνουν αυταπάτες για τις δυνατότητες μια αριστερής, αντιμνημονιακής κυβέρνησης κι η Ανταρσυα αυτούς που σπέρνουν αυταπάτες για το Λαφαζάνη.

Να βγει κι η κυβέρνηση να καταγγείλει τις μνημονιακές δυνάμεις και τα μνημόνια -αλλά αυτό το κάνει ήδη. Όπως το 'κανε και πάλι ο Χάρρυ Κλυνν (ποιος άλλος;) με τη φωνή του Ανδρέα, την άνοιξη του 89', με το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια παραμονής της κυβέρνησης των απατεώνων στην εξουσία. Γι' αυτό επιβάλλεται και η άμεση προκήρυξη εκλογών με την απλή και άδολη αναλογική.

Αυτός που το κάνει ακόμα καλύτερα όμως και βασικά με πιο φαιδρό τρόπο είναι ο Κατρούγκαλος, που, στη συνέντευξή του στην Καθημερινή, ζητάει από τον κόσμο να κατέβει μαζικά στους δρόμους, γιατί τα ίδια θέλουμε κι υποστηρίζουμε (κάτι που μοιάζει αρκετά από την ανάποδη με το όλοι μαζί τα φάγαμε). Άλλο πράγμα αν βάζουν τους ματατζήδες να χτυπάνε στο ψαχνό τους διαδηλωτές. Και οι Μπαλούρδοι κατά βάθος τα ίδια αιτήματα με εμάς έχουνε. Μην κρίνετε από μια-δυο εκατοντάδες άτυχες στιγμές. Εξάλλου έχει διαταχτεί κι ΕΔΕ για τα χημικά που έπεσαν προχτές.

Να βγει. Αυτά που υποστηρίζει ο κόσμος στους δρόμους είναι αυτά που υποστηρίζω και εγώ. Αναδιανομή, υψηλότερες συντάξεις... Κι εγώ για αυτά προσπαθώ να διαπραγματευτώ με τους Θεσμούς. Προσπαθώ όμως να ισορροπήσω ταυτόχρονα ανάμεσα στην ανάγκη να έχει το συνταξιοδοτικό σύστημα αυτά τα χαρακτηριστικά και να τιθασεύσω τα ελλείμματα που υπάρχουν. Και η βασική μας διαφορά με τους προηγούμενους είναι ότι η δική μου μεταρρύθμιση είναι αναδιανεμητική και κοινωνικά μεροληπτική για τους ''από κάτω''.
Κι όσο σκέφτομαι τι παπά είχαν φάει κάποιοι μαζί του μετά από μια τηλεοπτική εμφάνισή του στον Πρετεντέρη (όπου εξηγούσε τα αυτονόητα για το ρόλο της βίας), αλλά και πόσο άλλαξε με τον καιρό η στάση που είχαν απέναντί του τα παπαγαλάκια των κυρίαρχων ΜΜΕ,

Σε άλλες μικρές ιστορίες.
-*Σήμερα γίνεται ο "κρίσιμος" δεύτερος γύρος των εσωκομματικών εκλογών της ΝΔ (ναούμε), αλλά ο Χατζηνικολάου έχει κλεισμένο από τώρα για αύριο ως καλεσμένο το Βαγγέλα. Ξέρει κάτι που δεν ξέρουμε εμείς και δεν μπορεί να το πει ανοιχτά;

-Με αφορμή την υπόθεση φοροδιαφυγής του Παπακωνσταντίνου (χωρίς καμία απολύτως διάθεση υπεράσπισής του) και την υστερία των φιλελέδων στα ΜΚΔ (μέσα κοινωνικής δικτύωσης), έχω μια ειλικρινή απορία. Αυτοί δεν είναι οι νόμοι της ελεύθερης οικονομίας που υπερασπίζεστε; Και εσείς δε λέτε (σεις δεν είστε, που λέει κι ο Παφίλης) πως ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό;

-H παρακάτω φωτό είναι από το προχτεσινό σκηνικό στα λουλουδάδικα, με πρωταγωνιστή το χαλυβουργό Σιφωνιό, και θα μπορούσε να έχει λεζάντα: στη γροθιά του Σούπερμαν ή κάτι αντίστοιχο. Σε κάθε περίπτωση είναι ότι πιο κοντινό μπορώ να φανταστώ σε σκηνή από το Αστερίξ και μάχη με τους Ρωμαίους.

Καταταγείτε μας έλεγαν

Υγ: προχτές η δίκη για το Ρϊχτερ και το βιβλίο του με τα επίμαχα αποσπάσματα για τη μάχη της Κρήτης, συνεχίστηκε με την κατάθεση του Μαργαρίτη και την κατ' αντιπαράσταση εξέτασή του με τον ιστορικό Λιάκο, που κατέθεσε έπειτα από πρόταση των συνηγόρων υπεράσπισης του Ρίχτερ. Οι οποίοι προσπάθησαν, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, να απονομιμοποιήσουν την κατάθεσή του με αναφορές στις πολιτικές του πεποιθήσεις και την κομμουνιστική του ιδεολογία!

Ιδού ένα απόσπασμα από το ρεπορτάζ τοπικού μέσου, που μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο ακολουθώντας το σύνδεσμο (στο βουνό).

Γ. Μαργαρίτης: «Απολογητής του Ναζισμού ο Ρίχτερ»

Καταπέλτης για το επίμαχο βιβλίο, τη στάση, το ρόλο και τις επιδιώξεις μέσω αυτού, του Χάινς Ρίχτερ, υπήρξε στη συνέχεια, κατά την πολύωρη κατάθεσή του, ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ Γιώργος Μαργαρίτης, σε βαθμό που να εξοργίσει την υπεράσπιση του κ. Ρίχτερ και οι νομικοί του παραστάτες να επιχειρήσουν να απονομιμοποιήσουν την κατάθεσή του, με αναφορές στις πολιτικές του πεποιθήσεις και το ότι είναι «στρατευμένος» στη κομμουνιστική ιδεολογία (!), προκαλώντας την έντονη αντίδραση του Γιώργου Μαργαρίτη.

Ο κ. Μαργαρίτης αποδόμησε την επιστημονικότητα του Χάινς Ρίχτερ, καθώς όπως είπε πρόκειται για δήθεν έρευνα, από ένα άνθρωπο που ουσιαστικά εμφανίζεται ως απολογητής του Ναζισμού. «Κάνει μία στρατευμένη προσπάθεια να δικαιολογήσει εγκλήματα των Ναζί και δεν ενδιαφέρεται για την ιστορική αλήθεια, την έρευνα και την ιστορία». Κάνει, είπε ο κ. Μαργαρίτης για τον Ρίχτερ, «προπαγάνδα των ναζιστικών ιστορικών θέσεων και δημιουργεί έτσι τις προϋποθέσεις μίσους».

Ταυτόχρονα ο κ. Ρίχτερ, «με τις αναφορές στους αλεξιπτωτιστές του γερμανικού Στρατού, κατά τη γερμανική εισβολή και τη Μάχη της Κρήτης, εμφανίζεται να έχει επιρροές και από το ιστορικό ρεύμα του ρομαντικού μιλιταρισμού και για αυτό μας εμφανίζει τους τότε Γερμανούς αλεξιπτωτιστές περίπου ως «ιδεαλιστές»».

Ο καλυτεροχειρότερος

Άρτος και θεάματα για την αστική δημοκρατία σημαίνει εκλογές κι αστικό πατατάκι. Κι επειδή ο άρτος δεν μας περισσεύει ακριβώς (για την ακρίβεια ακριβαίνει και διαρκώς μειώνεται), αυξάνονται αντίστοιχα τα κακής ποιότητας εκλογικά θεάματα. Είναι ήδη οι τέταρτες κάλπες, αν δε χάνω κάτι στο μέτρημα, που στήνονται μες στο 15’ και παραλίγο να είχαμε κι άλλη μία,  με την κυβερνητική πλειοψηφία να ψαλιδίζεται επικίνδυνα.

Το παρελθόν τέτοιων εσωκομματικών εκλογών έχει προσφέρει αρκετές σημαντικές ή λιγότερο σοβαρές στιγμές, κυρίως πράσινης απόχρωσης. Από την οριακή εκλογή του Σημίτη το 96’, μετά την ιστορική σύσκεψη των Δολιανών, έναντι του Τσοχατζόυπουλου, που εκπροσωπούσε θεωρητικά το «παλιό, καλό ΠαΣοΚ», πριν καταλήξει στη φυλακή. Στο αμερικάνικο σόου του ΓΑΠ, χωρίς αντίπαλο, με τα δίευρα, που ήταν ζήτημα τελικά αν το έδινες για να ψηφίσεις, ή το έπαιρνες για να έχεις κάποιο κίνητρο. Και την εκλογή της Φώφης, που έγινε μεταξύ συγγενών και φίλων.

Με ενδιάμεσο σταθμό, το ντέρμπι ΓΑΠ-Μπένι, που έδωσε και τα πιο ωραία στιγμιότυπα. Με το Βενιζέλο να μην περιμένει καν να κρυώσει το πτώμα της εκλογικής ήττας, για να θέσει ταπεινά την ίδια κιόλας βραδιά τον εαυτό του στην υπηρεσία της παράταξης, να του ρίχνουν καφέδες μερικές μέρες αργότερα, και να χάνει πανηγυρικά, παρά (ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό) την καθολική στήριξη του Μέγκα κι άλλων αστικών ΜΜΕ. Αυτή ήταν η πρώτη φορά (από μια σειρά αντίστοιχες περιπτώσεις τα επόμενα χρόνια) που επιβεβαίωσε το συμπέρασμα πως η προκλητική στήριξη από τα παπαγαλάκια του συστήματος μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ στον ευνοούμενο και να αποδειχτεί ευλογία για τον αντίπαλο, που θα βρεθεί στο στόχαστρό τους.

Από τότε μας έχει μείνει, με το Λαϊκό Στρώμα, και η τάση να τρολάρουμε μετά από ένα άσχημο αποτέλεσμα, για να το διασκεδάσουμε. Φαντάσου πχ το 12’, μετά από το 4,5%, να έβγαινε ο (ποιος; ποιος; έλα ντε… ας πούμε ο…) Πετρόπουλος και να έλεγε ότι θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία του κόμματος. Η διαφορά είναι πως αυτός πιθανότατα θα έτρωγε βροχή καφέδες την ίδια κιόλας στιγμή, ενώ το ευρύ κοινό θα αναρωτιόταν ποιος ακριβώς είναι.

Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με το σημερινό φιάσκο της ΝΔ και την αναβολή των εκλογών της, λόγω τεχνικού προβλήματος. Κλασική περίπτωση βλάβης, που μεταξύ άλλων δείχνει και το θρίαμβο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Πρέπει όμως να διαπιστωθεί με τίνος πρωτοβουλία διεκόπη η διαδικασία, για να του επιβληθεί η προβλεπόμενη ποινή από το καταστατικό (αφαίρεση ψήφων ή βαθμών, προεκλογική συγκέντρωση κεκλεισμένων των θυρών, κτλ) και πότε μπορεί να επαναληφθεί. Όπως δηλ και με το χτεσινό ντέρμπι των αιωνίων, με τα επεισόδια που δεν άφησαν τις ομάδες να φτάσουν καν στο ζέσταμα. Ενώ κι οι προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ είχαν συμπέσει με ντέρμπι ΠΑΟ-Ολυμπιακού. Έτσι που καθίσταται φανερό πως για όλα φταίει το παρακράτος του Βαγγέλα, όποιον από τους δύο κι αν εννοεί κανείς με αυτό –αν και εδώ εμπλέκεται κι ο Παπαμιμίκος.

Συνδετικός κρίκος και στις δύο περιπτώσεις ο Αλαφούζος του Σκάι, του καναλιού που έκανε δική του, εσωτερική υπόθεση τις εκλογές της ΝΔ, κι αν τυχόν είχαν οι δεξιοί κάτι σαν προσυνεδριακό διάλογο, θα έβαζε τους παρουσιαστές και τους δημοσιογράφους του να απαγγέλλουν νυχθημερόν τις κυριότερες τοποθετήσεις. Και το οποίο έκανε χτες μια ιδεολογική υπέρβαση, θεωρώντας υπεύθυνη την υπερβολική αντίδραση των ΜΑΤ και την αστυνομία εν γένει για τη μη διεξαγωγή του αγώνα και την έκταση που πήραν τα επεισόδια. Μια παράμετρος που διέφευγε κατ’ εξακολούθηση από τους ιθύνοντες του καναλιού σε δεκάδες απεργίες και διαδηλώσεις των τελευταίων ετών.

Όσο για τον Αλαφούζο, σκέφτεται σοβαρά την παραίτησή του από τη διοικητική ηγεσία της ομάδας και αν είχε χιούμορ, θα μπορούσε να διενεργήσει εκλογές με ψηφοφορία απ’ τη βάση για την ανάδειξη του διαδόχου, για να μην ξεμείνουμε από αστικό πατατάκι.

Η Νεοδημοκρατική προεκλογική περίοδος είχε δαπίτικη αισθητική, μπόλικη κακογουστιά, που ούτε καν καλτιά δεν τη λες, αρκετή Αμερικανιά (αλλιώς, τι σύγχρονοι δεξιοί θα ‘μασταν;), στιγμές σαν το σποτάκι του Τζιτζικώστα με αθλητική φόρμα –ενώ είναι αμφίβολο αν μπορούσε να βγάλει εκατό μέτρα χωρίς να μπαφιάσει. Ίντριγκα και αλλαξοκωλιές (η Ντόρα πχ δε στηρίζει τον αδελφό της, ενώ ο Βορίδης άφησε τον Άδωνη για να γίνει υποστράτηγος του Τζίτζι), μαχαιριές, μπηχτές κι αλληλοκατηγορίες μεταξύ των συνυποψηφίων. Κι άλλα τέτοια, ηθικά και δεξιά, που πρέπει να τα παρακολουθήσει κανείς συστηματικά, για να διαλέξει τα καλύτερα και να τα αναδείξει, αλλά ομολογώ ότι δε συμπεριλαμβανόταν στα άμεσα ενδιαφέροντά μου.

Αυτό που έχει συνήθως ενδιαφέρον, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι οι αντιδιαλεκτικές προβλέψεις, όχι ως προς τον τελικό νικητή, αλλά στο ερώτημα: ποιος θα ήταν καλύτερο – προτιμότερο να βγει α. από αστικο-πατατακικής απόψεως β. από τη δική μας σκοπιά –στο βαθμό δηλ που μας αφορά. Με άλλα λόγια, ποιος θα μπορούσε να ξανακάνει τη ΝΔ πρώτη, να διασφαλίσει τη σταθερότητα του αστικού διπολισμού και απ’ την άλλη ποιος θα μπορούσε να την πάει στα τάρταρα και στα πρόθυρα της διάλυσης;

Η αλήθεια είναι πως στο πρώτο ερώτημα δεν είναι καθόλου εύκολη η απάντηση, γιατί έτσι που το πάει η ΝΔ, θα χάνει είκοσι χρόνια σερί από τον Τσίπρα, ό,τι κι αν κάνει η κυβέρνησή του. Το δεύτερο ερώτημα είναι εξίσου δύσκολο να απαντηθεί, γιατί δεν ξέρει τι να πρωτοδιαλέξει κανείς.

Ο Βαγγέλης είναι καλός για τσίπουρα και χαβαλέ, αλλά ως εκεί. Ο… γουρλής Κούλης εκφράζει τον κλασικό φιλελέ, αλλά κουβαλά τη ρετσινιά από το σκάνδαλο της Ζίμενς και τη δημοφιλία των Μητσοτάκηδων. Ο Άδωνης είναι ο περήφανος ακρο-δεξιός που συσπειρώνει το ακροατήριο και τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Κι ο Τζίτζι ο απολοτίκ Δαπίτης, που εκφράζει το φρέσκο και την πολιτική σκέψη ενός κατεψυγμένου αρακά.

Αντί επιλόγου, η κε του μπλοκ σκεφτόταν να παραθέσει κάποια αποσπάσματα από ένα βιβλίο του Κοττάκη για το τοτέμ της δεξιάς παράταξης, τον Καραμανλή «off the record». Αλλά έχουμε καιρό μπροστά μας γι’ αυτό…

Και εις τη λαοκρατίαν πιστεύομεν

18 Οκτώβρη του 44: η κυβέρνηση Παπανδρέου μπαίνει στην απελευθερωμένη Αθήνα, αφού πρώτα τα στελέχη της διανυκτερεύουν στον Πειραιά, στα πλοία που τους μετέφεραν, για να βεβαιωθούν ότι είναι απολύτως ασφαλείς από το λαό που θέλουν να κυβερνήσουν. Την ίδια μέρα, ο πανηγυρικός λόγος του πρωθυπουργού διακόπτεται απ’ τις ενθουσιώδεις φωνές του πλήθους, που κραυγάζει για «λαοκρατία». Και τότε ο Παπανδρέου, με μια κίνησε από αυτές που του χάρισαν το προσωνύμιο του παπατζή, πολύ πριν τον αγιογραφήσουν ως «Γέρο της Δημοκρατίας», αναγκάζεται να καλοπιάσει το κοινό του με την περίφημη φράση «και στη Λαοκρατία πιστεύουμε»... Λίγους μήνες αργότερα, θα βασιστεί στο στρατό των Άγγλων, για να την επιβάλει.

18 Οκτώβρη 1981: ο υιός παπατζής διακηρύσσει την Αλλαγή, την ετεροχρονισμένη νίκη της Λαοκρατίας και των ηττημένων του εμφυλίου επί του «κράτους της Δεξιάς». Το βαθύ πράσινο κράτος της αντιδεξιάς θα εκφυλίσει συνθήματα, θα εκμαυλίσει συνειδήσεις, θα διαλύσει το εργατικό κίνημα και θα ξεκινήσει το ξήλωμα των εργατικών κατακτήσεων, ασκώντας την πιο δεξιά πολιτική, που ούτε η ίδια η Δεξιά δε θα τολμούσε να εφαρμόσει.

Οκτώβρης 2015: αφού ο εγγονός παπατζής εγκαινίασε την εποχή των μνημονίων, παρέδωσε τη συτάλη στον άξιο συνεχιστή του ΠΑΣΟΚ του 09’. Η πρώτη φορά Αριστερά (ΠΦΑ) έφερε τρίτη φορά μνημόνιο (με 23% ΦΠΑ) και εξακολουθεί να βαδίζει στον ίδιο (τρίτο) δρόμο της στυγνής εξαπάτησης του ελληνικού λαού και των ελπίδων του. Αποδεικνύοντας έμπρακτα πως δεν πρόκειται για κάποιου είδους (αριστερή) παρένθεση, αλλά για ομαλή, πασοκική συνέχεια ενός έργου που έχουμε ξαναδεί.

Αλλά όσο ο λαός παραμένει θεατής, θα είναι καταδικασμένος να παρακολουθεί εκδοχές-φάρσες της λαοκρατίας να μετατρέπονται σε τραγωδία για τον ίδιο και τη ζωή του.

-.-.-

Παραμένοντας στην ίδια κατηγορία, θα σταθούμε σύντομα σε δύο κείμενα.

Το πρώτο είναι ενός ιστορικού που προσπαθεί να διερευνήσει τους λόγους για τους οποίους ο ΕΛΑΣ δεν μπήκε στην πρωτεύουσα, για να την καταλάβει και να φέρει προ τετελεσμένων την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Ως προς το ερώτημα τα σενάρια είναι πολλά:

1.Το πιο τολμηρό σενάριο αναφέρει ότι η τότε ηγεσία του ΚΚΕ (π.χ. Σιάντος) είχε διαβρωθεί από τους Βρετανούς και  υπονόμευσε τον ΕΛΑΣ, τόσο τις κρίσιμες ημέρες του Οκτωβρίου, όσο και κατά τα Δεκεμβριανά. Η άποψη αυτή δεν μπορεί να σταθεί, καθώς δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία που να παραπέμπουν σε ενδεχόμενη προδοσία στο εσωτερικό του ΚΚΕ.

(...)

3.Ο ΕΛΑΣ δεν κινήθηκε προς κατάληψη της πρωτεύουσας γιατί ανέμενε άφιξη ισχυρών βρετανικών δυνάμεων και όχι τα μικρά τμήματα που κατέφθασαν τις πρώτες ημέρες. Στην άποψη αυτή συνηγορούν τόσο ο Εντυ Μάγερς, όσο και ο Νίκολας Χάμμοντ.

Η θέση αυτή των δύο Βρετανών έχει μια λογική βάση και πιθανώς να λειτούργησε αποτρεπτικά για την ηγεσία του ΕΛΑΣ. Βέβαια μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι η ηγεσία του ΕΛΑΣ δεν δίστασε να συγκρουστεί με τους Βρετανούς, τον Δεκέμβριο, όταν οι τελευταίοι είχαν ενισχυθεί περισσότερο.

4.Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ είχαν ως προτεραιότητα την εκκαθάριση της χώρας από τα Τάγματα Ασφαλείας και τους αντίπαλους αντάρτικους σχηματισμούς. Έπειτα η Αθήνα θα έπεφτε σαν «ώριμο φρούτο».

Πράγματι την περίοδο εκείνη δυνάμεις του ΕΛΑΣ προετοιμάζονταν για την σύγκρουση με τον ΕΔΕΣ στην Ήπειρο. Παράλληλα ο Άρης Βελουχιώτης το πρώτο δεκαπενθήμερο Σεπτεμβρίου,  εξόντωνε τις φρουρές των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Πελοπόννησο. Οι μεγάλες απώλειες των ανταρτών στις μάχες με τους ταγματασφαλίτες ήταν ένα δείγμα πως η ηγεσία του ΕΛΑΣ προσπαθούσε να επικρατήσει στρατιωτικά πριν την άφιξη των Βρετανών στην Ελλάδα.

Η ουσία πάντως βρίσκεται στη δεύτερη εκδοχή που διερευνά (και άφησα επίτηδες για το τέλος). Το ΕΑΜ έμεινε πιστό στη Συμφωνία της Καζέρτας που είχε υπογράψει στις 26 Σεπτεμβρίου 1944. Με τη συμφωνία αυτή η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και οι Βρετανοί δέσμευσαν όλους τους ανταρτικούς σχηματισμούς (ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ) ότι θα παρέμεναν στις θέσεις τους, μέχρι την άφιξη βρετανικών στρατιωτικών τμημάτων και δεν θα επιχειρούσαν (ουσιαστικά ο ΕΛΑΣ) κατάληψη της εξουσίας.

Αυτόν τον ισχυρισμό όμως –μας λέει ο ιστορικός- μπορούμε εύκολα να τον ανατρέψουμε, γιατί... η Συμφωνία της Καζέρτας δεν εμπόδισε τον ΕΛΑΣ να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της Θεσσαλονίκης και άλλων αστικών κέντρων. Παράλληλα ενίσχυε τον ΕΛΑΣ Αθήνας με οπλισμό από το βουνό.  Ο Γιάννης Ιωαννίδης, από τα πλέον σημαίνοντα στελέχη του ΚΚΕ, υποστήριξε ότι η Συμφωνία της Καζέρτας «αποκοίμιζε» την κυβέρνηση Παπανδρέου, προκειμένου να οργανωθεί ο ΕΛΑΣ καλύτερα και να πολεμήσει στην Αθήνα από θέση ισχύος. Το ίδιο, ουσιαστικά, υποστήριξε και ο Ανδρέας Τζήμας, μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ.

Είναι λογικό ο συγκεκριμένος ιστορικός να διέπεται από τις δικές του σκοπιμότητες. Αλλά το πιο εκπληκτικό, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι ακόμα κι αστοί μελετητές, δυσκολεύονται να πιστέψουν και να πάρουν ως δεδομένη την καλή θέληση της Εαμικής πλευράς απέναντι στους Συμμάχους και την ειλικρίνειά της στην τήρηση των συμφωνιών που υπέγραφε. Κάτι που όπως λέει και ένα γνωστό τσιτάτο, ήταν κάτι περισσότερο από έγκλημα. Ήταν λάθος

Το δεύτερο είναι ένα κείμενο του μέλους της ΚΕ του Σύριζα, Πάνου Τριγάζη, για τα μαθήματα μη βίας που προσφέρει η Αντίσταση, η οποία δεν ήταν μόνο το ένοπλο κομμάτι της κι αυτό προφανώς την κατατάσσει πλάι σε άλλα μη βίαια κινήματα, όπως του Γκάντι.

Με άλλα λόγια, η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και η απελευθέρωση της Αθήνας αποδεικνύουν περίτρανα ότι μαζικοί λαϊκοί αγώνες μπορεί να είναι νικηφόροι και υπό κατοχή, κάτι που έχει αποδείξει στις μέρες μας και η Ιντιφάντα -ιδιαίτερα η πρώτη- στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Τόσο η ελληνική όσο και η διεθνής εμπειρία επιβεβαιώνει την αλήθεια ότι η μη βία μπορεί να είναι επαναστατική.

Ας θυμηθούμε ότι κινήματα μη βίας και πολιτικής ανυπακοής (civil disobedience) αναπτύχθηκαν σε διάφορες ιστορικές περιόδους, με κορυφαίο σύμβολο πολιτικής ανυπακοής την Αντιγόνη, από την αρχαιότητα, ενώ στη διάρκεια του 20ού αιώνα σε τέτοια κινήματα πρωταγωνίστησαν μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Γκάντι, ο Ράσελ, ο Αϊνστάιν και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Ε, τι να πεις, τι να τραγουδήσεις, μετά από αυτό...

Θα σε ξανάβρω στις Βρυξέλες

...τους δανειστές να προσκυνάς

Τα γενέθλια του Πασοκ εξελίσσονται σε ένα είδος εθνικής γιορτής, χωρίς συγκεκριμένο εορτάζοντα, αλλά με πολλούς μνηστήρες-διεκδικητές του θρόνου. Που όλοι γεύονται λίγο από την Πηνελόπη, αλλά κανείς δε φτάνει στο ύψος του Οδυσσέα, για να περάσει το βέλος του από 12 πελέκια στα σειρά, και τα Μεσογειακά Προγράμματα Στήριξης από τα 12 μέλη της ΕΟΚ. Γατάκια, που θα πείτε εσείς στον Ανδρέα για διαπραγμάτευση...

Του Κ. Ρουγγέρη

Θα είχε ενδιαφέρον η συνέχεια του παραλληλισμού με την Οδύσσεια του ελληνικού λαού, όσο εμπιστεύεται τα διάφορα Πασοκ για να τον σώσουν, ή τους μονόφθαλμους Κύκλωπες, που βασιλεύουν στους τυφλούς –πάντα με τη λογική του «μικρότερου κακού» και την αθώα συνείδηση του λαού των Λωτοφάγων, που είναι πρόθυμος να επαναλάβει τα ίδια λάθη και να διαλέγει εσαεί κάτι μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης στις εκλογές και στο δημοψήφισμα. Ή θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τους συντρόφους του Οδυσσέα που τους μεταμορφώνει η Κίρκη σε χοντρογούρουνα αστικά και μνημονιακά, αλλά τώρα λιγοστεύουν ένας-ένας και πηδάνε από τη σχεδία του, για να γλιτώσουν και να επανεκλεγούν. Ή για τα προλεγόμενα, με το Δούρειο Ίππο της (πρώτη φορά) «Αριστεράς», που ο λαός το δέχτηκε με ελπίδες και ενθουσιασμό, για να φάει κατακέφαλα το μνημόνιο Τρ(ο)ία. Και τώρα κανείς δε συμπαθεί και δε θέλει να ψηφίσει τις κόκκινες «Κασσάνδρες», που τον είχαν προειδοποιήσει για τους κινδύνους και του θυμίζουν το λάθος του. Φοβού τους οπορτουνιστές και δώρα φέροντας.

Αλλά αυτά θα μας έβγαζαν εκτός θέματος, που είναι η σημερινή επέτειος.

ΙΒ Ριζοσπάστης

Ο Σύριζα γιορτάζει την 3^η Σεπτέμβρη με ομιλία του Τσίπρα στην Πλατεία Εσταυρωμένου, στο Αιγάλεω, που συμβολίζει ίσως το Πασοκ που πέθανε και αναστήθηκε ή το Γολογοθά που σηκώνει ακόμα ο ελληνικός λαός, ενώ οι Ρωμαίοι δίπλα του ρίχνουνε ξίδι στις πληγές του. Θα μπορούσε να υπάρχει επίσης κι εκλογικός συμβολισμός, αλλά δεν κολλάει σε αυτή την αναμέτρηση, που διεξάγονται με έτοιμες λίστες.

Το Πασοκ γιορτάζει 41 χρόνια ζωής και λίγους ακόμα μήνες που του μένουν, με πρόεδρο τη Φώφη, που έχει παρουσιαστικό καλής οικοδέσποινας σε πάρτι με καναπεδάκια και με σπιτική λεμονόπιτα (φαντάσου πόσες στυμμένες λεμονόκουπες θα χρειάστηκαν, για να μπορεί να κεράσει τόσο κόσμο).

Η Δημαρ γιορτάζει σκορπίζοντας την τέφρα της μεταξύ Συριζα και Πασοκ κι ελπίζοντας να αναγεννηθεί στα κοινοβουλευτικά έδρανα και να (κοινο)βολέψει τα στελέχη της.

Κι ο Λαφαζάνης δημιουργώντας ένα ακόμα Πασοκ, για να μη μείνει ο λαός απότομα χωρίς αντιμνημονιακό δούλεμα και μελαγχολήσει.

Πόσα Πασοκ θα δεις ακόμα, για να κολλήσεις πάνω μου;

ΙΒ - Ριζοσπάστης

Καθώς λοιπόν τα φετινά γενέθλια συμπίπτουν με την προεκλογική περίοδο κι εξελίσσονται σε ένα είδος σοσιαλδημοκρατικών καλλιστείων για την ανάδειξη της Μις Σόσιαλ 2015, και επειδή έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα για τη σημερινή επέτειο, η κε του μπλοκ περιορίζεται σε δύο-τρεις πολιτικές σημειώσεις.

Εάν για τους σύγχρονους σοσιαλδημοκράτες ιστορικούς, το «δράμα» της Ελλάδας του Μεσοπολέμου και των αρχών του περασμένου αιώνα ήταν πως δεν υπήρχε κάποιο ισχυρό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, για να εκτοπίσει το Κουκουέ και την απήχησή του (και έτσι να «γλιτώσουμε» από τον Εμφύλιο και τις περιπέτειες τις δεκαετίας του 40’), το μεταπολεμικό Κκε κι η Εδα απολυτοποιούσαν την πείρα αυτής της περιόδου, εκτιμώντας ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει το έδαφος κι οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση κι ανάπτυξη κάποιας μορφής σοσιαλδημοκρατίας. Η ειρωνεία της ιστορίας δεν είναι πως εκείνο ακριβώς το διάστημα (τη δεκαετία του 60’) άρχισαν να διαμορφώνονται τα πρώτα σπέρματα του κατοπινού Πασοκ, που κυριάρχησε μεταπολιτευτικά στην ελληνική πολιτική σκηνή. Αλλά πως αρκετά στελέχη που συμμερίζονταν αυτή την εκτίμηση, δηλ ένα τμήμα του Κκε (που κατέληξε στο λεγόμενο Εσωτερικού) και της ΕΔΑ (με προεξάρχοντα το Γλέζο, που έχει πείρα από όλα σχεδόν τα Πασοκ της εποχής μας) κλήθηκε να παίξει σημαντικό κι ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση και ανάπτυξη της ελληνικής μορφής της σοσιαλδημοκρατίας, σε διάφορες ιστορικές συγκυρίες, και να γίνουν οργανικό της κομμάτι, αυτό δηλ που προέβλεπαν πως δεν μπορεί να γίνει και να στεριώσει στη χώρα μας.

Η προϊστορία του σημερινού Σύριζα δεν είναι άλλη παρά η ιστορία δύο Πασοκ. Αυτού που ίδρυσε και ηγήθηκε ο Ανδρέας, εκμαυλίζοντας ριζοσπαστικές συνειδήσεις και σκοτώνοντας κάθε πραγματική ελπίδα (που βρίσκεται στο δρόμο και μόνο εκεί)· και του υποκατάστατού του, που είχαν σκοπό να φτιάξουν οι λεγόμενοι ανανεωτές, επιχειρώντας να μεταλλάξουν οπορτουνιστικά το Κκε –και κατ’ ουσίαν να το διαλύσουν. Αλλά δεν τους βγήκε ούτε το 68’, ούτε το 91’ –και ίσως να μπορούσαμε να προσθέσουμε και την πρόσφατη εμπειρία του 12’. Το προνόμια και η ατυχία του σημερινού Σύριζα είναι ότι δρώντας σε μια συγκυρία πυκνών εξελίξεων, και συμπυκνωμένου πολιτικού χρόνου, αναγκάστηκε να διανύσει τα 40 χρόνια ζωής του Πασοκ, σε επτά μόλις μήνες: από την 3^η Σεπτέμβρη, στο πρώτο μνημόνιο και το Καστελόριζο. Κι είναι πλέον πολύ πιθανό να ακολουθήσει σταδιακά την πολιτική κατάληξή του, στα αζήτητα της ιστορίας.

Όσο για τους όρους εμφάνισης κι ανάπτυξης της σοσιαλδημοκρατίας, η ιστορική πείρα μας έχει δείξει –και το σημειώνει πολύ εύστοχα στη μελέτη του για τον ευρωκομμουνισμό και ο Σκολαρίκος- πως δε σχετίζεται ευθέως με το επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας. Τα κεντρώα, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν επικράτησαν μόνο στις ανεπτυγμένες χώρες, με το υψηλό βιοτικό επίπεδο, και τα διευρυμένα στρώματα εργατικής αριστοκρατίας, αλλά και σε χώρες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης και εκτεταμένα μεσαία στρώματα.

Επιπρόσθετα, οι αυταπάτες για έναν εξανθρωπισμένο καπιταλισμό δεν ανθούν μόνο στις περιόδους ανάπτυξης, αλλά και σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης. Οι ιδέες έχουν την τάση να αυτονομούνται σχετικά από το ιστορικό περιβάλλον που τις γέννησε και να επιβιώνουν έξω απ’ αυτές τις συνθήκες. Διαφορετικά, στις σημερινές συνθήκες κρίσης, που το καπιταλιστικό σύστημα έχει αντικειμενικά δυσκολίες να δώσει παροχές, εξασφαλίζοντας τη συναίνεση του πρόσφατου παρελθόντος, η σοσιαλδημοκρατία δε θα είχε καμία πολιτική αξία χρήσης για το σύστημα, και θα γλιτώναμε μια και καλή απ’ τα φληναφήματά της (που είναι της μόδας να λέγονται αφηγήματα, παραπέποντας άμεσα στην παραμυθία).

Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα...