Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Το μόνο λάθος που κάνουμε

Ο Δραγασάκης θεωρεί πως το μόνο λάθος του Σύριζα ήταν πως δεν έπεισε τον κόσμο για να γίνει κυβέρνηση νωρίτερα, κι έχει δίκιο. Κατά τα άλλα, η εξαπάτηση του λαού πέτυχε στην εντέλεια και δεν υπήρξε κανένα λάθος σε αυτό…


Αν κάναμε κάτι “λάθος”, είναι ότι δεν πείσαμε νωρίτερα τον ελληνικό λαό να μας αναδείξει στην κυβέρνηση. Γιατί μια κυβέρνηση της Αριστεράς/με κορμό την Αριστερά ήταν και είναι εκείνη που θα έκανε τις βαθιές τομές και τους μεγάλους μετασχηματισμούς που είχε και έχει ανάγκη η χώρα.

Τάδε έφη Γιάννης Δραγασάκης. Ο άνθρωπος που έχασε για τέσσερις ψήφους την ευκαιρία να γίνει ΓΓ του ΚΚΕ -που είναι πολύ αμφίβολο αν θα υπήρχε σήμερα, βέβαια, σε αυτήν την περίπτωση. Ο μετέπειτα υπεύθυνος προγράμματος του Σύριζα -που είναι κι η βασική ιδιότητα που θα μας απασχολήσει. Κι ο αντιπρόεδρος της σημερινής κυβέρνησης. Θα μπορούσε να συμπληρώσει στο βιογραφικό του ως μεγαλύτερο ελάττωμά του την υπέρμετρη αυτοκριτική και το αυτομαστίγωμα στο οποίο υποβάλλει τον εαυτό του και το έργο της κυβέρνησης.

Ας το δούμε όμως και γραπτό, για να βεβαιωθούμε πως δεν είναι κάποια τρολιά.



Ο Δραγασάκης δεν είναι κάποιο τυχαίο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος. Ως υπεύθυνος προγράμματος του Σύριζα είχε συγγράψει βιβλία κι έχει συμμετάσχει σε συλλογικούς τόμους για την κυβέρνηση της Αριστεράς και τους “μεγάλους σχηματισμούς” που θα έφερνε σε πέρας. Αργότερα ήρθε η περαιτέρω “ρεαλιστική προσαρμογή” με το περιβόητο “Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”, του οποίου ήταν βασικός εμπνευστής, και το οποίο χαρακτηρίστηκε ως “μετριοπαθής νεο-κεϊνσιανισμός” ακόμα κι από υποψήφιους βουλευτές του ίδιου του Σύριζα (Λαπαβίτσας). Κι είναι αυτός που κατηγορούν σχεδόν όλα τα βασικά στελέχη του Σύριζα που διαφοροποιήθηκαν ή απομακρύνθηκαν στην πορεία (από το Μηλιό ως το Βαρουφάκη) για τη “διολίσθηση του ριζοσπαστικού Σύριζα” στο μνημονιακό ρεαλισμό και τη διαχείρισή του.

Στην πράξη βέβαια, δεν εφαρμόστηκε κανένα “Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης”. Υπογράφτηκε τρίτο μνημόνιο (αντί να σκιστούν τα προηγούμενα), άρχισαν οι πλειστριασμοί πρώτης κατοικίας, αθετήθηκαν πολλές βασικές προεκλογικές υποσχέσεις, σε τελική ανάλυση δεν ικανοποιήθηκε ούτε καν ο μίνιμουμ στόχος που έλεγαν πολλοί ψηφοφόροι του, λέγοντας προεκλογικά “έστω κι ένα να κάνει…”.

Ο Γιάννης Δραγασάκης δε νιώθει την ανάγκη για καμία αυτοκριτική τοποθέτηση. Το μόνο λάθος που έκανε ο Σύριζα, είναι ότι δεν έπεισε το εκλογικό σώμα να τον εμπιστευτεί νωρίτερα, για να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες και να κάνει περίπου ό,τι και τώρα (“μεγάλους κοινωνικούς σχηματισμούς που έχει ανάγκη η χώρα…”).

Δε νιώθει καμία ανάγκη να χτίσει ένα αφήγημα σχετικά κοντά στα πραγματικά γεγονότα και τη δεδομένη επιθυμία κάποιων στελεχών του -αν όχι σύσσωμης της ηγετικής του ομάδας- να μην κερδίσουν τις δεύτερες εκλογές του 12′, για να μη βρεθούν να διαχειρίζονται μια καυτή πατάτα και να συνεχίσουν την εύκολη, αντιμνημονιακή “αντιπολίτευση” και τη λογική του “ώριμου φρούτου” για την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά, χωρίς κινηματικές αιχμές και “εξαλλοσύνες”.

Την ίδια στιγμή βέβαια υπήρχαν στελέχη του Σύριζα που τον Ιούνη του 12′, σε προεκλογικές συζητήσεις, άφηναν να εννοηθεί πως τότε ήταν η μεγάλη ευκαιρία να αναδειχτεί μια αριστερή κυβέρνηση και να αιφνιδιάσει το σύστημα, προτού αυτό προλάβει να οργανώσει τις άμυνές του απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο. Μια κάλπη πριν νωρίς, μια κάλπη μετά αργά, τώρα είναι η στιγμή και η “επαναστατική κατάσταση” διά της κάλπης…

Υπήρχαν επίσης στελέχη του (όπως ο Μπελαντής, που αποχώρησε στη συνέχεια) που διατείνονταν πως δεν ήταν η προσαρμογή του Σύριζα και ταυτόχρονα η εκλογική προσμονή για την άνοδό του στην κυβέρνηση -που θα έφερνε τη λύση χωρίς κόπο- που καθόρισαν την πτώση του κινήματος και των αγωνιστικών διεργασιών, μετά το 2012, αλλά το αντίστροφο: δηλαδή η πτώση του κινήματος ήταν υπεύθυνη για την τάση προσαρμογής και συμβιβασμού του Σύριζα. Από αυτήν την άποψη, ο μόνος υπεύθυνος για το τρίτο μνημόνιο ήταν το λαϊκό κίνημα, όχι για τις αυταπάτες που έδειξε ένα τμήμα του για το Σύριζα, αλλά γιατί δεν τον ώθησε σε μια επαναστατική έφοδο…

Σε κάθε περίπτωση, ο Δραγασάκης έχει δίκιο. Η “κυβερνώσα Αριστερά” δεν έκανε κανένα απολύτως λάθος. Ήταν πολιτικοί απατεώνες και η εξαπάτησή τους πέτυχε πλήρως. Μόνο μια “αριστερή κυβέρνηση” με κορμό το Σύριζα, είχε τη δεδομένη στιγμή την ευχέρεια να περάσει το τρίτο μνημόνιο και τις αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το σύστημα και η αστική τάξη της χώρας. Σε αυτό έχει δίκιο κι οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.

Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να περιμένουμε την αυτοκριτική του Σύριζα. Αλλά να δούμε τι λάθος (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κάναμε εμείς από την πλευρά μας -ακόμα κι όσοι δε φάγαμα ποτέ τη φόλα της “πρώτης φοράς Αριστερά” και προειδοποιούσαμε τον εργαζόμενο λαό για τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής της. Αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης ανάλυσης και δεν μπορούμε να το στριμώξουμε στον επίλογο αυτού του κειμένου.

Κυριακή 22 Απριλίου 2018

Κανείς δεν είναι σαν το Λένιν

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Ο Γερμανός ιστορικός Γκοσβάιλερ -που έζησε μέχρι τα 100 του χρόνια-  έγραφε σχετικά με τη δεκαετία του 80′ και την επικράτηση της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση πως ναι μεν ο Γκορμπατσόφ και η Περεστρόικα ήρθαν να εκφράσουν την αντεπανάσταση, συμπυκνώνοντας αντικειμενικές τάσεις της περιόδου, και κάθε εποχή βρίσκει την προσωπικότητα που αναζητά, αλλά γιατί να μη θεωρήσουμε πως η εποχή εκείνη χρειαζόταν ένα Λένιν;
Και ποια εποχή δε χρειάζεται ένα Λένιν, αλήθεια; Πόσο εύκολο είναι όμως να τον βρει;

Κανείς δεν είναι σαν το Βλαδίμηρο. Που ένας άλλος Βλαδίμηρος, ο Μαγιακόφσκι, έλεγε πολύ εύστοχα μετά το θάνατο του Λένιν, πως είναι πιο ζωντανός κι από εμάς τους ζωντανούς. Και με αυτό προφανώς δεν εννοούσε το μαυσωλείο του, αλλά όσα έλεγε, έγραφε κι όσα έκανε.

Κανείς δεν είναι σαν το Λένιν. Και τίποτα δεν είναι πιο φαιδρό από τις προσπάθειες κάποιων αστών ιστορικών να αναλύσουν και να ερμηνεύσουν “ψυχολογικά” την προσωπικότητά του, με βάση την εκτέλεση του μεγάλου αδερφού του για την εκτέλεση του τσάρου, λες και ο Λένιν έγινε επαναστάτης, ψάχνοντας εκδίκηση. Μα τότε γιατί αυτός, κι όχι κάποιος άλλος συγγενής από τους χιλιάδες εκτελεσμένους και φυλακισμένους του τσαρικού καθεστώτος; Κανείς άλλος δεν ήθελε να το εκδικηθεί;

Ας δούμε κάποια κωδικοποιημένα σημεία, πέρα από τα βιογραφικά στοιχεία.

-Καμία άλλη μεγάλη μορφή στην ιστορία των επαναστάσεων και κανείς άλλος σύγχρονος δεν έχει καταφέρει να δείξει τέτοια αξιοσημείωτη τακτική ευελιξία, χωρίς να χαθεί στις τακτικές στροφές, στη βάση της πιο αταλάντευτης στρατηγικής στόχευσης, επιδιώκοντας πάντα να την υπηρετήσει, με ολοκληρωτική αφοσίωση και στοχοπροσήλωση στο κεντρικό ζήτημα της εξουσίας και της επανάστασης -ακόμα κι όταν πίστευε πως ήταν πολύ γέρος και πως δε θα προλάβαινε να ζήσει την τελευταία.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό πχ το ζήτημα της αυτοδιάθεσης των εθνών, που το πρόβαλε ως απαράβατο όρο για την επαναστατική δράση, χωρίς να μπλέξει ούτε στιγμή στα γρανάζια του εθνικισμού, όντας παράλληλα ο πιο σφοδρός πολέμιος του σοσιαλ-σωβινισμού -και διάφορων ντροπαλών παραλλαγών του- κολυμπώντας ενάντια στο ρεύμα της εποχής, που κατάπιε τη μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων της Β’ Διεθνούς στην Ευρώπη.

Ήταν έτοιμος να πάει ενάντια και στο ίδιο του το κόμμα, αν χρειαζόταν (εάν δεν έπειθε τους συντρόφους του για τη δική του άποψη), αλλά και να μεταπειστεί, αν είχε άδικο. Κι είχε τέτοια τακτική ευελιξία, ακολουθώντας τις ρευστές συνθήκες που αλλάζουν, που δυστυχώς κάποιοι μπορούν να βρουν στα άπαντά του, κάτι αλλά και το αντίθετό του, για να πάρουν αυτό που τους βολεύει στο σήμερα, έξω από τα συμφραζόμενα και το ιστορικό πλαίσιο της εποχής, για να “αποδείξουν” ή να υποστηρίξουν μια θέση τους. Δεν υπάρχει ίσως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τους υποστηρικτές της Περεστρόικα και του “σοσιαλισμού της αγοράς”, που καλούσαν να επιστρέψουμε στα τελευταία γραπτά του Λένιν -επειδή ακριβώς συνέπιπταν με τον τακτικό ελιγμό της ΝΕΠ, που ήθελαν να τους προσδώσουν στρατηγική σημασία.

-Ο Λένιν ήταν οι ιδέες που γίνονται υλική δύναμη, η διαλεκτική σύνδεση θεωρίας και πράξης. Έγραφε θεωρητικές, αλλά εκλαϊκευμένες μπροσούρες, προσιτές και στον τελευταίο εργάτη που γνώριζε γράμματα (αν και αυτό δεν ήταν αυτονόητο στην τσαρική Ρωσία με τα μεγάλα ποσοστά αναλφαβητισμού), προσανατολισμένες στη δράση και γύρω από τα σημαντικά πρακτικά ζητήματα που απασχολούσαν το επαναστατικό κίνημα. Δεν τον κατάπινε η ρουτίνα και ο πρακτικισμός, δεν προσκολλούνταν σε παλιά σχήματα που τα ξεπερνούσε η ζωή (ακόμα κι αν είχαν επιβεβαιωθεί) ούτε αποκόπτονταν στο συννεφάκι της θεωρητικολογίας και της αφ υψηλού θεώρησης της πραγματικότητας.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό που αφορά δύο από τα πιο σημαντικά-κομβικά έργα του. Έγραφε το “Κράτος και Επανάσταση” στην παρανομία, παραμονές της επανάστασης, και σταμάτησε τη συγγραφή του -την οποία ποτέ δεν ολοκλήρωσε- λόγω της Οκτωβριανής Επανάστασης, ακριβώς γιατί είναι προτιμότερο να ζεις παρά να γράφεις για την επανάσταση. Είναι όμως αυτές ακριβώς οι σημειώσεις (στο περίφημο γαλάζιο τετράδιό του, όπως λέγεται και το έργο του Καζακίεβιτς), προσανατολισμένες στα άμεσα επαναστατικά καθήκοντα των μπολσεβίκων σε εκείνη την περίοδο, που είναι άκρως διαχρονικά και επίκαιρα, συμπυκνώνοντας την ουσία του επαναστατικού μαρξισμού για αυτό το ζήτημα.

Στον αντίποδα, η μελέτη του για τον “Ιμπεριαλισμό (ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού)” γράφτηκε μες στη φωτιά των γεγονότων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, με το Λένιν στην εξορία, να χάνεται για ώρες στις βιβλιοθήκες και να μελετά τον καπιταλισμό της εποχής του, όχι από στε(γ)νά θεωρητικό ενδιαφέρον, αλλά για να βασίσει σε αυτήν την ανάλυση και τη θεωρία της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού, την επεξεργασία για τον αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και το καθήκον της επανάστασης -που ήταν άμεσο και ας μη φαινόταν τότε στον ορίζοντα και τη μαυρίλα του πολέμου.

-Ο Λένιν είναι η απόδειξη και η “διάψευση” της κλασικής θεώρησης για το ρόλο της προσωπικότητας στην ιστορία. Η επανάσταση μπορεί να ξεσπούσε χωρίς το Λένιν και τους μπολσεβίκους, αλλά κανείς δεν ξέρει αν έτσι θα είχαμε τη νικηφόρο Οκτωβριανή Επανάσταση ή πχ μια ηρωική επανάληψη (με σχήμα πρωθύστερο) της ήττας των λαϊκών μαζών και των Σπαρτακιστών στη Γερμανία. Κανείς δεν μπορεί επίσης να ξέρει αν οι μπολσεβίκοι θα είχαν την ίδια στρατηγική, χωρίς την αποφασιστική συμβολή του Λένιν. Η οποία δεν καταρρίπτει όσα ξέρουμε για τα όρια της δράσης ενός ατόμου στην ιστορία, αλλά δείχνει πόσο καθοριστικός μπορεί να γίνει ο ρόλος τους ιδίως σε κρίσιμες, επαναστατικές καμπές.

Ο Λένιν εξάλλου δε δρούσε μόνος του, αλλά στο πλαίσιο του κόμματος, της επαναστατικής πρωτοπορίας. Δως μου ένα κόμμα (σα μοχλό) και θα κινήσω τη γη -για να παραφράσουμε τον Αρχιμήδη. Οι μπολσεβίκοι ατσαλώθηκαν στη διάρκεια των πλούσιων επαναστατικών γεγονότων της Ρωσίας και στη διαπάλη τους με άλλα οπορτουνιστικά, σοσιαλιστικά ρεύματα (μενσεβίκοι, εσέροι), κι αυτό τους κατέστησε έτοιμους την κατάλληλη στιγμή, δηλαδή τον Οκτώβρη (μια μέρα πριν νωρίς, μια μέρα μετά αργά).

Από την άλλη, απέχει πολύ από την πραγματικότητα να φανταστούμε τους μπολσεβίκους ως ένα κόμμα που ήταν εξ αρχής πανίσχυρο. Ακόμα και στο οργανωτικό ζήτημα, παρά την καθαρή και επίκαιρη αντίληψη του Λένιν για το κόμμα Νέου Τύπου, δεν είχαν αποκοπεί πλήρως και οριστικά, από οργανωτική άποψη, από τους μενσεβίκους, μέχρι και λίγους μήνες πριν από το επαναστατικό ξέσπασμα.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε πως ήταν μάλλον αδύναμοι, τη στιγμή που ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, με την ηγεσία του κόμματος να είναι είτε στην εξορία της παγωμένης Σιβηρίας, είτε αναγκαστικά εκτός Ρωσίας -όπως ο Λένιν- για να αποφύγουν τη σύλληψη. Αυτό που άλλαξε τα δεδομένα ήταν η αστική επανάσταση του Φλεβάρη του 17′. Και σε κάθε περίπτωση, η δική τους απαράμιλλη επαναστατική δράση δε θα ήταν αρκετή αν δεν υπήρχε ήδη επαναστατικός αναβρασμός κι η δημιουργία των σοβιέτ, με άλλα λόγια “επαναστατική κατάσταση” η οποία δεν προκύπτει κατά παραγγελία, αλλά αντικειμενικά.

Αυτό που θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να ζηλέψουμε πάντως από τους μπολσεβίκους, είναι οι συνεδριακές τους διαδικασίες, που γίνονταν τακτικά, ακόμα και στην παρανομία, με πολυήμερη διάρκεια, σημαντικές συζητήσεις και έλεγχο της δράσης, των καθηκόντων που είχαν μπει το προηγούμενο διάστημα, της συγκυρίας και των κατάλληλων επεξεργασιών, με καταμερισμό στις εισηγήσεις και έντονες, ουσιαστικές συζητήσεις -χωρίς αυτό να τους κάνει ποτέ λέσχη συζητήσεων, όπως μοιάζουν να είναι σήμερα τα συνέδρια και οι διαδικασίες πολλών χώρων που έχουν θεωρητικά ως σημείο αναφοράς τους μπολσεβίκους.


Κανείς δεν είναι σαν το Λένιν. Επιβάλλεται όμως να προσπαθήσουμε να γίνουμε, έστω ένα κλάσμα του, ακολουθώντας το παράδειγμά του στην εποχή μας.

Σάββατο 21 Απριλίου 2018

ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μια Μεταβατική Αναμέτρηση.

Για να σπάσει λίγο η νέκρα των τελευταίων ημερών, που σημειώνει ο ratm, βάζω ένα κείμενο του ΛΣ για τον Αριστερισμό που [δεν] αγαπήσαμε, τη Συνδιάσκεψη της Ανταρσυα και κάποιες νέες διεργασίες, που ομολογώ πως γίνονται πλέον σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, ακόμα και για τους πιο μυημένους.

Μια απ’ τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ιστορία της Ανταρσύα(ς) αναμένεται μα λάβει χώρα το διήμερο 21-22/4 στο κλειστό κέντρο πυγμαχίας στο Περιστέρι οπού θα πραγματοποιηθεί η 4η Συνδιάσκεψη της.

Στην πραγματικότητα όχι. Αυτό που μόλις διαβάσατε, όπως και ο τίτλος του κειμένου ονομάζεται στη δημοσιογραφική γλώσσα impact boosting μέσω misleading wording1 ή όπως έλεγε ο πατέρας μου: «Κάνανε την τρίχα-τριχιά2


Ένα γρήγορο recap

Η Ανταρσύα είναι ο μεγαλύτερος σχηματισμός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και λέω ο μεγαλύτερος όχι γιατί η ΛΑΕ δεν είναι εξωκοινοβουλευτική ή γιατί δεν είναι μεγαλύτερη αλλά γιατί η ΛΑΕ ανήκει περισσότερο στον κεντροαριστερό χώρο, περίπου σαν τον Συνασπισμό του Νίκου Κωνσταντόπουλου ένα πράμα, αν και αισθητικά είναι περισσότερο καφενειακή και τσιπουράτη και όχι café-bistrάτη όπως ο ΣΥΝ των 90’s. Η Ανταρσύα ιδρύθηκε το 2009 ως μέτωπο οργανώσεων-κομμάτων, τεχνικά «αριστερότερο» του ΚΚΕ, ενώ πέρασε μια κάπως οδυνηρή διάσπαση το Σεπτέμβρη του ’15 όταν οι δεξιότερες οργανώσεις προσχώρησαν στη ΛΑΕ. Νωρίτερα είχε περάσει δεξιότερα του ΚΚΕ, ολόκληρη.

Σήμερα, η ζωή μου όλη σήμερα

Αυτό το σαββατοκύριακο λοιπόν πραγματοποιείται η συνδιάσκεψη της Ανταρσύα(ς), το ανώτατο σώμα της, το οποίο φιλοδοξεί να γίνει η απαρχή της ανατροπής, της απαύτωσης και της ξεπάτωσης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο προσυνδιασκεπτικός διάλογος υπήρξε ως συνήθως πλούσιος, με τα θέματα που απασχόλησαν να είναι οργανωτικής υφής αλλά φυσικά και πολιτικής. Άλλωστε όπως λέει και μια παλιά παροιμία από το Πράσινο Ακρωτήρι3 «τα οργανωτικά ζητήματα είναι και πολιτικά». Το πολιτικό ζουμί λοιπόν είναι αυτό το προαιώνιο ερώτημα που ταλανίζει κάθε αριστερό σχηματισμό από το 1848 και έπειτα. Βαθύ ή Ρηχό; Στενό ή Πλατύ; «Σούπα» ή «καθαρότητα»; Απ’ τη μια έχουμε την «αριστερή» πτέρυγα υπό τους ΝΑΡ, ΑΡΙΣ αλλά και ΣΕΚ. Η πλευρά αυτή δεν αρνείται την «κινηματική» συνεργασία με τη ΛΑΕ αλλά αρνείται οριζοντιοκάθετα την κεντρική-πολιτική και επιδιώκει την εκβάθυνση και ισχυροποίηση των «κομμουνιστικών χαρακτηριστικών» της Ανταρσύα(ς).

-Των ποιών;
-Αυτών. 1-0.

Θεωρεί δε, ότι το πρόγραμμα της Ανταρσύα(ς) πρέπει να είναι αμιγώς «αντικαπιταλιστικό» και εν πάση περιπτώσει να θέτει θέμα εξόδου απ’ την ΕΕ και όχι απλώς εξόδου απ’ το Ευρώ όπως λέει η ΛΑΕ.

Απ’ την άλλη έχουμε την 5η φάλαγγα της ΛΑΕ μέσα στην Ανταρσύα με κορμό τη νέα ομαδοποίηση με τίτλο «Μετάβαση» καθώς και κάποιους ανένταχτους. Το τμήμα αυτό δεν θέλει ντούρο μπετοναρισμένο μονομπλόκ (σιγά τα αίματα) «αντικαπιταλισμό» αλλά, σύμφωνα με τους επικριτές του, μια «αντιμνημονιακή σούπα». Μια σούπα τόσο ρευστή που αποκλείεται να είναι βελουτέ. Έστι δε Μετάβαση, η πλατφόρμα/καρότσα/τρέηλερ που προέκυψε με τη συμμετοχή της ΕΠΠΔ4 (πρώην μερίδα ΑΡΑΝ) καθώς και των πρόσφατα αποχωρησάντων «δεξιών» (ή και δεξιών) του ΝΑΡ. Οι τελευταίοι, φέρονται να έχουν εξυφάνει το πιο περίπλοκο σχέδιο άλωσης σχηματισμού από καταβολής κόσμου, σχέδιο που θυμίζει κάτι απ’ τα τσαλίμια των ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ στην εποχή του ΜΑΡΣ το ‘14-‘15, τότε που συνδιαλεγόμενοι κάθονταν και απ’ τις δύο πλευρές του τραπεζιού. Εκτός λοιπόν από τη συμμετοχή τους στη Μετάβαση που όπως είδαμε συμμετέχει στην Ανταρσύα, έχουν ιδρύσει την «Αναμέτρηση» η οποία δε συμμετέχει στην Ανταρσύα και ψιλοείναι ψιλοκανονική ψιλο-οργάνωση. Η Αναμέτρηση στα ιδρυτικά της κείμενα ζητάει να «φτιάξουμε τον τόπο που θα συναντηθούμε ξανά» αφού μετρήσουμε το αμέτρητο και ξαναμετρήσουμε το μετρημένο. Το πιο κουφό απ’ όλα όμως είναι το άλλο. Η Αναμέτρηση έχει μεν μέλη της στη Μετάβαση, άρα ασκεί πίεση στο μαλακό υπογάστριο της Ανταρσύα(ς), αλλά όλα τα μέλη της Αναμέτρησης… δεν υποχρεούνται να είναι και μέλη της Ανταρσύα(ς). Υπάρχουν δηλαδή και «σκέτοι» Αναμετρητές και Αναμετρητές «μεταβατικοί» και «αντάρτικοι»! Για τους παλιούς εαακίτες, η Αναμέτρηση είναι «εντός, εκτός κι εναντίον» (και μαζί), για τους υπόλοιπους…


Δίπλα στο κύριο ερώτημα «ολάνθιστο κρίνο ή κλειστό καβούκι» τριβές αναμένεται να προκληθούν και ανάμεσα στο ΣΕΚ και λίγο πολύ όλους τους άλλους καθότι το ΣΕΚ κατηγορείται σφοδρά από πολλούς, μέσα και έξω, για «ξέπλυμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού», υποστήριξη απάλευτων ψιλο-αλλά-όχι-ακριβώς τζιχαντοειδών στη Συρία κλπ. Η αμηχανία των πρόσφατων εξισορροπιστικών ταπανταολικών ανακοινώσεων της Ανταρσύα(ς) είναι ενδεικτική αυτών των τριβών στον τομέα αυτό.

Το φοιτητικό πολύ το αγαπώ

Παρεμπίπτον ζήτημα είναι το ζήτημα των ΕΑΑΚ που, θέλοντας και μη, είναι αντικειμενικά η λίγο-πολύ κοινή έκφραση των Ανταρσύα-ΛΑΕ στα πανεπιστήμια. Καθώς οδεύουμε προς τις φοιτητικές εκλογές στα μέσα Μάη εντείνονται οι τριγμοί στο εσωτερικό (ή μάλλον στο «εσωεξωτερικό») τους. Ένα σήριαλ με πολλά επεισόδια τα τελευταία 2-3 χρόνια καθώς οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Ανταρσύα θέλουν να δώσουν στα ΕΑΑΚ ένα σαφές στίγμα «παράταξης» της στα πανεπιστήμια, ακόμα και αν δεν το δηλώνουν φανερά, ενώ απ’ την άλλη οι δυνάμεις της ΛΑΕ προτιμούν έναν πιο μετωπικό-νερόβραστο χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας και ως όχημα τεμάχια της πρώην νεολαίας Σύριζα. Στα πλαίσια αυτά έχουν δημιουργήσει τους σχηματισμούς ΑΡΕΝ και ΑΡΔΙΝ, τίτλους τους οποίους κοτσάρουν δίπλα στον τίτλο ΕΑΑΚ. Αυτό είχε/θα έχει ως αποτέλεσμα κάποια διπλά «κατεβάσματα» τύπου ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ (ανάμικτο) και ΕΑΑΚ (σκέτο) σε κάποιες σχολές. Συχνότερα, η ηγεμονεύουσα δύναμη σε κάθε σχήμα/σχολή απλώς εκπαραθύρωνε τα άτομα απ’ τις μειοψηφούσες οργανώσεις και κατοχύρωνε το brand name. Και όταν λέμε «εκπαραθύρωνε», δεν εννοούμε κυριολεκτικά «πετούσε απ’ το παράθυρο» αν και μετά απ’ όσα έχουμε δει και ακούσει δεν αποκλείεται ανάμεσα στα σούτια και τα μπουκέτα που αντηλλάγησαν πέρσι να έφυγε όντως και κανένας απ’ το παράθυρο. Το πανηγύρι βέβαια συμβαίνει στα αποτελέσματα των τελευταίων ετών με τους εαακίτες να προσπαθούν να σώσουν τα ασυμμάζευτα. Ειδικά οι εκ της Ανταρσύα(ς) θίγονται όταν τους λες «κατεβαίνετε μαζί Ανταρσύα-ΛΑΕ αλλά όταν έρθει η ώρα προσθαφαιρούν ό,τι κινείται σε ακτίνα 500 χιλιομέτρων.

Καλά εσύ (ΑΡΑΝ) έφυγες νωρίς

Οπότε ερχόμαστε στο καταφατικά διατυπωμένο ερώτημα του τίτλου του κειμένου. Είναι πραγματικά η Ανταρσύα μπροστά σε μια μεταβατική αλλά κρίσιμη αναμέτρηση; Βραχυπρόθεσμα, σίγουρα όχι. Η δεξιά πτέρυγα είναι αδύναμη να διεκδικήσει κάτι χειροπιαστό. Η «αριστερή» απ’ την άλλη, παρότι έχει την ηγεμονία, έχει ακόμα τις δευτερεύουσες εσωτερικές αντιθέσεις της. Η πραγματική ευκαιρία των μετωπικών ήταν το ‘15 όταν αφού «εκβίασαν» ανεπιτυχώς τη συνεργασία Ανταρσύα-ΛΑΕ, κάποιοι έφυγαν και κάποιοι έμειναν. Μιλάμε ουσιαστικά για έναν ιδιότυπο νόμο του Μέρφι, ο οποίος διατυπώνεται αδόκιμα στο «Λίγο μετά απ’ όταν φύγεις από μια οργάνωση/μέτωπο όπου είσαι μειοψηφία, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να την “πάρεις”». Αλλά και ένα νόμο ακόμα «Όταν είναι να φύγεις από κάπου που είσαι μειοψηφία γιατί απηύδησες που τρως φάπες και δεν αποφασίζουν και οι φίλοι σου να φύγουν, το αποτέλεσμα είναι και η δυναμική της φυγής να μικραίνει και οι φίλοι σου να μένουν ξεκρέμαστοι».

Μπορεί να ξέρουμε συνεπώς ποια πτέρυγα θα «πάρει» τη Συνδιάσκεψη (η «αριστερή»), αλλά μακροπρόθεσμα όπως λέγεται στα πηγαδάκια… «τίποτα δεν έχει τελειώσει».

1. Konnikova, M. (2014) «How headlines change the way we think», The New Yorker [online], 17 Δεκέμβρη
2. Πατέρας, Λ.Σ. (1996) «Λοιπόν κάτσε να σου πω πέντε πράγματα», ιδιωτική συζήτηση, κάμποσο Ιούλη
3. Ντουάρτε, Μ. (1978) «Αιμάτινο γραπτό»
4. Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου, πρώην «αριστερή» ΑΡΑΝ και ανένταχτοι