Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

Δέκα χρόνια από το φοιτητικό Φλεβάρτη

Το κείμενο αυτό το 'χε τάμα (για τις 8 Μάρτη βέβαια, που ήταν η στρογγυλή επέτειος από το μεγάλο, πανελλαδικό, φοιτητικό συλλαλητήριο και την άγρια καταστολή των ΜΑΤ, αλλά κάλλιο αργά παρά αργότερα) στον εαυτό της η κε του μπλοκ, από την αντίστοιχη εκδήλωση του Κ-LAB, τα ερεθίσματα (θετικά κι αρνητικά) από τις παρεμβάσεις και διάφορους συνειρμούς που μου γεννήθηκαν. Αλλά με τον καιρό, εξασθένησε το αποτύπωμά τους στη μνήμη κι υπάρχει ο κίνδυνος να βγουν κάπως άτονα, πράγματα γνωστά και τετριμμένα, που δε χρειάζονταν να επαναληφθούν. Κάτι που θα προσπαθήσω να αποφύγω στη συνέχεια.

Στη δική μου αποτίμηση, ο Μαϊούνης ήταν κάτι σαν το γαλλικό Μάη του 68'. Αυτό το κατάλαβα αργότερα, διαβάζοντας ιστορήματα κι αναλύσεις, όπου έβρισκα διάφορα κοινά στοιχεία (εξωτερικά ή ουσιαστικά) πέρα από το μήνα και τη σύντομη χρονική διάρκεια:
-ο αυθόρμητος χαρακτήρας ενός μαζικού ξεσπάσματος, που ξεκίνησε από τη σπουδάζουσα νεολαία και πήρε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, ακόμα και των πρωτεργατών του.
-η αρχική στάση αμηχανίας της κομμουνιστικής πρωτοπορίας, η κακή επαφή της με τις αυθόρμητες διαθέσεις, τα άσχημα αντανακλαστικά κι η καθυστερημένη σύνδεση -από χειρότερες θέσεις- με αυτό το κίνημα, μετά από σχετική απόφαση του ΠΓ, αν θυμάμαι καλά.

Και κάπου εκεί ο παραλληλισμός κι η αξία του εξαντλείται, καθώς ο γαλλικός Μάης κατάφερε να συνδεθεί με το εργατικό κίνημα, τις διεκδικήσεις του, και με μαζικές απεργίες, που έδωσαν τον τόνο και το βάθος των κινητοποιήσεων. Στην Ελλάδα αντίθετα, οι φοιτητές δεν μπόρεσαν να πετύχουν επί της ουσίας κάποια σύνδεση με τους εργαζόμενους και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα, μολονότι πήραν κάποιες αξιόλογες πρωτοβουλίες, για να το καταφέρουν (πχ οι εκδηλώσεις-συναυλίες στην Εγνατία, μπροστά από το ΑΠΘ, στα πλαίσια του διημέρου "τα πανεπιστήμια βγαίνουν στην κοινωνία").

Στο αριστεροχώρι συναντά κανείς την άποψη ότι η ΚΝΕ-ΠΚΣ μπήκε στον αγώνα εκ των υστέρων, για να τον ελέγξει και να τον καπελώσει -ή ακόμα και να τον ξεπουλήσει στην κρίσιμη στιγμή, όπως το Μάρτη του 07', που περίμεναν κάποιον να σφυρίξει τη λήξη για να του κολλήσουν τη ρετσινιά του λιποτάκτη, βρίσκοντας ηρωική διέξοδο.

Στην πραγματικότητα, το ΠΑΜΕ ήταν η μόνη δύναμη που ανταποκρίθηκε σε αυτό το άνοιγμα και την εξωστρέφεια του φοιτητικού κινήματος, παρότι απείχε πολύ από το να το "ελέγχει". Παράλληλα όμως βρισκόταν σε εξέλιξη ένα άλλο, μεγάλο καπέλωμα από την Ελευθεροτυπία και το Σύριζα, που άρχισε να πλασάρεται ως "κόμμα του άρθρου 16", που εκπροσωπούσε όλη αυτή τη γενιά. Αυτό το μακροπρόθεσμο προτσές έριξε τότε τους πρώτους σπόρους του, για να καρποφορήσει τα τελευταία χρόνια με την εκλογική εξαργύρωση από τον Σύριζα των συνειδήσεων που ριζοσπαστικοποιήθηκαν εκείνη την περίοδο.

Πριν φτάσουμε εκεί όμως: ποια ήταν η ιδιαίτερη αξία του Μαϊούνη-Φλεβάρτη; Γιατί θεωρείται τόσο σημαντικός κι εξακολουθεί να μας απασχολεί σήμερα, έστω και επετειακά; Το πρώτο και προφανές στοιχείο είναι η αυθόρμητη, μαζική συμμετοχή φοιτητών, που δεν είχαν πατήσει ούτε σε συνέλευση συλλόγου μέχρι τότε, αλλά συμμετείχαν ενεργά και σε ένα βάθος χρόνου στο κίνημα. Τα φοιτητικά συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη -από την οποία έχω εικόνα- είχαν πέντε και δέκα χιλιάδες κόσμο -νούμερο που φαντάζει άπιαστο όνειρο για το εκφυλισμένο κι αποδιοργανωμένο κίνημα, σήμερα.

Το δεύτερο βασικό στοιχείο είναι πως το φκ κατάφερε να μπει στο επίκεντρο της επικαιρότητας, να δημιουργήσει πολιτικέ εξελίξεις αλλά και την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να αποτελέσει, αν όχι ένα είδος πρωτοπορίας, πάντως τη σπίθα που θα πυροδοτήσει το καζάνι με τη συσσωρευμένη λαϊκή οργή. Αυτή ήταν όμως η τελευταία φορά που οι φοιτητές βρέθηκαν μαζικά στο δρόμο. Η απουσία -ή μάλλον σχετικά άμαζη παρουσία τους- ήταν εκκωφαντική τόσο στις κινητοποιήσεις της διετίας 2010-12, όσο και στο επόμενο κύμα καταλήψεων το 11', που δεν προσέγγισε ποτέ τον παλμό του Μαϊούνη και του Φλεβάρτη. Όσο και αν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του φκ, με τη διαρκή εναλλαγή γενιών, δικαιολογούν εν μέρει την αναντιστοιχία και κάμποσα σκαμπανεβάσματα, καθιστώντας δύσκολη τη συνέχεια σε κινηματικό επίπεδο, αυτό δείχνει κάποια πράγματα για το στίγμα των κινητοποιήσεων και την πολιτική παρακαταθήκη που άφησαν.

Κάποιες παρεμβάσεις στην εκδήλωση θέλησαν να τονίσουν πως στο Μαϊούνη δεν υπήρχε μόνο ο αυθόρμητος μαζικός χαρακτήρας, αλλά κι η οργανωμένη, σχεδιασμένη παρέμβαση (πρωτίστως της ΕΑΑΚ) που δεν πρέπει να υποτιμηθεί, γιατί χωρίς αυτήν δε θα γινόταν τίποτα από ό,τι ακολούθησε (έστω κι αν ξέφυγε η δυναμική του από το αρχικό σχέδιο και τις αρχικές εκτιμήσεις).

Αν όμως κάποιος χώρος διεκδικεί μερίδιο -ή μάλλον τη μερίδα του λέοντος- στην οργάνωση και την καθοδήγηση-επιτυχία του κινήματος, δεν μπορεί να μη χρεωθεί και τις αντίστοιχες ευθύνες σχετικά με το βάθος αυτής της τομής, που έμεινε χωρίς συνέχεια. Δεν μπορεί να διαχωριστεί βολικά ο θετικός πυρήνας και να τον καρπωθεί κάποιος, φορτώνοντας τις αδυναμίες στον κόκορα του αυθόρμητου, των συνθηκών, στις άλλες δυνάμεις κοκ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη φανερή αδυναμία-αδιαφορία να αποκτήσει μια λειτουργική οργανωτική δομή το φκ -που κι αυτό πρωτίστως πολιτικό είναι- αλλά στο αμιγώς πολιτικό περιεχόμενό του.

Τα παραπάνω δεν αποτυπώνονται τόσο/μόνο στη φετιχοποίηση της μορφής που άφηνε σε δεύτερο πλάνο το περιεχόμενο, ή στη λογική της ενότητας πάνω στο πρόβλημα, χωρίς να κατονομάζονται πάντα και σαφώς οι υπεύθυνοι (ΝΔ, ΠαΣοΚ, ΕΕ) ή χωρίς να μπαίνουν πάντα και σαφώς όλοι στο κάδρο των ευθυνών, για να χωράει στα κοινά πλαίσια κι η ΠΑΣΠ που είχε ενεργό συμμετοχή στο "μπλοκ της κατάληψης" σε αρκετές σχολές. Αλλά κυρίως στις αυταπάτες (;) που καλλιεργήθηκαν από τον τακτικό ελιγμό του ΠαΣοΚ και την αποχώρησή του από τη διαδικασία της αναθεώρησης του Συντάγματος, το 07'. Μια κίνηση που έγινε σίγουρα κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων για το άρθρο 16 και τη δημόσια δωρεάν παιδεία, αλλά παρουσιάστηκε από όλους σχεδόν -πλην Λακεδαιμονίων- ως μεγάλη νίκη, κι όχι ως αυτό που πραγματικά ήταν: δηλ τακτικός ελιγμός για τον αποπροσανατολισμό και τον αφοπλισμό του κινήματος, κι όχι επιστέγαση κάποιου θριάμβου του.

Έκτοτε δεν έχουν λείψει -σε γενική κλίμακα, πέρα απ' τους φοιτητές- οι κινητοποιήσεις κι οι μαζικοί, διεκδικητικοί αγώνες. Έλειψαν όμως οι πραγματικές νίκες, που θα έδιναν μια ουσιαστική ώθηση στο κίνημα. Περίσσεψαν οι αυταπάτες κι οι φρούδες ελπίδες, που εκφράστηκαν κατεξοχήν με τον Σύριζα κι αντί για άμεση ανακούφιση, ρήξη και λύσεις "εδώ και τώρα" σκόρπισαν μεγαλύτερη απογοήτευση κι απελπισία-αδράνεια. Χορτάσαμε από ρηχές, θριαμβευτικές αναλύσεις για το κίνημα που πετάει από κορυφή σε κορυφή, ξαποσταίνει λίγο καιρό και ξανά προς τη δόξα τραβά, χωρίς να διδάσκεται τίποτα από τα λάθη του.

Το πρόβλημα όμως δεν ήταν η ισχύς του κινήματος κι αν πέτυχε όντως κάποια νίκη, αλλά η λογική που καλλιεργήθηκε (και συνεχίζει να καλλιεργείται, όπως φάνηκε κι από τη σύνθεση της εκδήλωσης) κι αν αυτή τελικά ενίσχυσε ή αποδυνάμωσε το κίνημα. Και μου έρχεται πάντα συνειρμικά μια αφίσα της ΑΡΕΝ που είχε διασκευάσει στο φότοσοπ το Λαϊκό Στρώμα, γράφοντας από κάτω το σύνθημα: Ευρω-ομόλογο τώρα.
Τότε αυτά μπορεί να φαίνονταν αστεία, σήμερα δυστυχώς δεν είναι, γιατί τα ξεπερνά (ή τα μιμείται) η πραγματικότητα.

Τι έκανε όμως η δική μας πλευρά για να αποτρέψει αυτήν την εξέλιξη και πώς αποτιμάται η στάση της -πέρα από το σημείο που μπαίνει στην εισαγωγή, για την κακή σχέση της με το αυθόρμητο;
Η συνέχεια σε επόμενο επεισόδιο...

16 σχόλια:

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

''Μια κίνηση που έγινε σίγουρα κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων για το άρθρο 16 και τη δημόσια δωρεάν παιδεία, αλλά παρουσιάστηκε από όλους σχεδόν -πλην Λακεδαιμονίων- ως μεγάλη νίκη, κι όχι ως αυτό που πραγματικά ήταν: δηλ τακτικός ελιγμός για τον αποπροσανατολισμό και τον αφοπλισμό του κινήματος, κι όχι επιστέγαση κάποιου θριάμβου του.''

Εγω θα λεγα Απολιθωμα οτι ειναι και τα 2, και το ιδιο συμβαινει με ολες τις συνδικαλιστικες νικες.

bluecheer80 είπε...

Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα,ο ελιγμός του ΠΑΣΟΚ δεν αναιρεί τη νίκη(έστω προσωρινή) του φκ.

jesus είπε...

η ανάλυση δεν είναι ούτε καν λάθος.

https://en.wikipedia.org/wiki/Not_even_wrong

zoot horn rollo είπε...

Μετανοειτε.

Ανώνυμος είπε...

Το ότι το σύνταγμα συνεχίζει να έχει μια γενικόλογη αναφορά για δημόσια και δωρεάν παιδεία δεν αλλάζει το γεγονός ότι αυτό δεν επηρεάζει την ζωή κανενός. Οι νίκες φέρνουν προσωρινή ανακούφιση ή τουλάχιστον μία παρακαταθήκη σε συνειδήσεις. Παρακαταθήκη δεν υπήρχε. Οι στρατηγικές επιλογές της α.τ. για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ δεν επηρεάστηκαν στο ελάχιστο από την ύπαρξη του άρθρου 16.

Ντε και καλά να ξαναφέρουμε την ενότητα της αριστεράς και τα κοινά πλαίσια πάνω στο πρόβλημα από το παράθυρο μετά από τόσα καταστροφικά παραδείγματα εφαρμογής τους.

Ο.Χ.Ε.Π.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Ποιά "νίκη" ρε, θα με τρελλάνετε;
Νίκη των μικροαστών ήταν, ενάντια στο εργατικό κίνημα, με την ανοχή των μεγαλοαστών!
Αν η "νίκη" αποδιοργάνωσε το εργατικό κίνημα, τίνος "νίκη" ήταν;
Και αν δε φτάνει η απόδειξη, ότι μετά από αυτή τη "νίκη" διαλύθηκε η όποια αντίσταση, τότε τι ψάχνουμε;
Κι άλλες τέτοιες "νίκες";
Κουραδομαγκιές των μικροαστών, που μόλις είδανε ότι οι "δανειστές" δεν δίνουνε άλλη πίστωση, κλάσανε μαλλί, και τώρα παρακαλάνε να "κλείσει η αξιολόγηση"!

Ανώνυμος είπε...

"Γιατί θεωρείται τόσο σημαντικός κι εξακολουθεί να μας απασχολεί σήμερα, έστω και επετειακά;"

Λυπάμαι αλλά η αλήθεια είναι ότι απασχολεί επετειακά μόνο κάποιους λίγους απ' όσους συμμετείχαν. Για λόγους νοσταλγίας και αναμνήσεων φαντάζομαι, σίγουρα όχι για την παρακαταθήκη που άφησε είτε κινηματικά είτε ...συνταγματικά.

ΓΜ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΓΜ, το ότι από τότε ουσιαστικά δεν υπάρχει φοιτητικό κίνημα, δεν είναι θέμα αναμνήσεων αλλά ουσίας, που συνδέεται άμεσα με την αποτίμηση εκείνης της περιόδου.

ΠΓ, αυτό που λέω είναι ότι δεν έχει νόημα να αναλωνόμαστε αν ήταν νίκη ή ήττα. Θα μπορούσες να το πεις και ισοπαλία, με τη διαφορά ότι είναι μπάσκετ και έχει παράταση, υπάρχει πάντα νικητής και ηττημένος.
Οπότε το βασικό είναι πώς πλασαρίστηκε, για να το εκλάβει ο κόσμος που συμμετείχε τότε. Κι εγώ λέω ότι η θριαμβολογία τότε καλλιέργησε αυταπάτη και εφησυχασμό, τον αφοπλισμό του κινήματος, ο οποίος φάνηκε δυστυχώς με τον πιο εμφατικό τρόπο τα επόμενα χρόνια.
Εκεί δεν είναι η ουσία;

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Aπολιθωμα, το παιχνιδι ειναι μονιμως στις καθυστερησεις μεχρι την ελευση του παγκοσμιου κομμουνισμου/σοσιαλισμου.
Μιλαμε για μια συνεχη παλη των 2 βασικων ταξεων της κοινωνιας και καθε αγωνας ειναι μονο μια επι μερους μαχη στον πολεμο αυτον, που απεχει πολυ για να τελειωσει.

Το λεω ξεκαθαρα οτι πιστευω οτι η αρνητικη σταση πολλων σχολιαστων απεναντι στον Φλεβαρτη οφειλεται καθαρα σε ψυχολογικους λογους και αντιπαθεια απεναντι σε ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ που εχουν κανει το αρθρο 16 σημαια τους, παρα σε σοβαρους πολιτικους λογους.

Κατακτησεις γκρεμιζονται συνεχως, κατακτησεις που αποτελουσαν παλιες νικες του κινηματος. Τι σημαινει, οτι οι νικες αυτες, δεν ηταν νικες? Αν μια κατακτηση αναιρεθει σε δευτερο χρονο, σημαινει οτι δεν ηταν ποτε νικη? Αντιδιαλεκτικο τελειως.

Το λαικο κινημα γενικα ειναι σε διαλυση, οχι μονο το φκ. Μην αποδιδουμε την αποδιοργανωση του φκ στην περιοδο '06-'07 γιατι ξερουμε πολυ καλα οτι δεν οφειλεται εκει.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΠΓ, δε γράφω πουθενά ότι το 06-07 διέλυσε το φκ, και ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω αν απαντάς σε εμένα ή σε κάποιους σχολιαστές. Δεν κρίνω σκόπιμο να επαναλάβω με άλλα λόγια, πράγματα που έγραψα παραπάνω, οπότε το αφήνω εδώ.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Aπολιθωμα, αυτο για την διαλυση του φκ το γραψε τωρα ο Σεχταρ, και σε προηγουμενο θεμα αλλοι σχολιαστες, δεν πηγαινε σε σενα.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Οχι, γάτε, 15 Μαρτίου 2017 - 4:58 μ.μ., έχει κι άλλους, πιο υπαρξιακούς μύθους το αριστεροχώρι, που τους αντιμετωπίζω πιο ψύχραιμα (π.χ. "Τζανεττάκης"). Τους "ψυχολογικούς λόγους" δεν τους απορρίπτω, αλλά, χρειάζονται και τα πάθη στην πολιτική πάλη, γιατί έχουν αιτίες, κι αυτές πρέπει να μας απασχολούν. Οι κινητοποιήσεις των μικρομεσαίων στρωμάτων, που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, πιστεύω πως δεν είχαν τίποτε το προοδευτικό, και ο λόγος είναι πως αυτά τα στρώματα δεν μπορούν να έχουν προοδευτική παρουσία στην πολιτική παρά μόνο σαν σύμμαχοι της ε.τ. και καθοδηγούμενοι από αυτήν, όπως τότε, με το ΕΑΜ. Πόσο μάλλον τώρα, που βρίσκονται στην δύση τους, εδώ στην Ελλάδα περισσότερο.
Τώρα για τις "νίκες". Πολλή βαβούρα για το σχεδόν τίποτε. Οποιος έχει ζήσει η έστω διαβάσει την ταξική πάλη ξέρει πως η αστική τάξη "ταϊζει τα σκυλιά της" με κανα ξεροκόμματο. Να θυμίσω πως ο Ανδριανόπουλος υποστήριζε το "κίνημα των καταλήψεων" το '78-'80; Και πάντα έθετα ένα ερώτημα, που κανείς δεν τολμάει να μου απαντήσει: Τι θα είχε γίνει, αν οι ταραχές του '08, είχαν οργανωθεί και εκτελεστεί από την ΚΝΕ; Θα είχαν μείνει τα ..."αγαλματάκια ακούνητα"; Κάτι ανάλογο ισχύει, τηρουμένων των αναλογιών, και για τον Μαγιούνη η ξερωγώ Φλεβάρτη, χωρίς να θεωρώ το (μικροαστικό πάντα) φοιτηταριό "σκυλιά της αστικής τάξης". Δεν είναι, όμως και ο κύριος εχθρός της, άλλο τι αρέσκονται να φαντασιώνονται τα φοιτητούδια.
Εύκολη η δουλειά των "πασόκων", δύσκολη η δική μας.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Συμπληρωματικά, γελάστε με την ....
Πρωτοβουλίες αγωνιστικής απάντησης από ταξικά σωματεία και συλλογικότητες!!!
...και πιο πολύ με τα σχόλια, από κάτω.
Πρωτοβουλίες της καμαρίλας, ανυπόγραφες.... ψάχνονται κι οι ίδιοι, "τι να λέμε ότι είμαστε"!
Αλλά, δεν κωλώνουν.
Είπαμε, το πασόκ είναι εδώ, ακόμη και μισοψόφιο, δεν παραδίνει το πνεύμα.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Σεχταρ, δεν προκυπτει απο καπου οτι οι φοιτητες ειναι κυριως μικροαστοι ή οτι οσοι συμμετειχαν και στηριξαν τις κινητοποιησεις ηταν μικροαστοι. Εκτος και αν εχεις στοιχεια για το αντιθετο.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ;
Γάτε, η συμπεριφορά κάθε ανθρώπου υπόκειται στον έλεγχο της συνείδησής του, δηλαδή ορίζεται από αυτήν, όταν δεν υπόκειται σε σκληρό καταναγκασμό. Η συνείδηση μακροχρόνια και σταστιστικά προσδιορίζεται από την ταξική θέση, όπως διδάσκει ο ιστορικός υλισμός.
Τώρα, βραχυχρόνια και ιδωμένο (διαλεκτικά....) μέσα στο ιστορικό πλαίσιο εξέλιξής του, ....βράστα!
Η ταξική ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας, που πέρασε μια φάση εκτεταμένης μικροϊδιοκτησίας κεφαλαίου και εν δυνάμει κεφαλαίου, είναι κατά τη γνώμη μου αρκετά περίπλοκη, ιδίως όταν πρόκειται για δυναμικό φαινόμενο, που εξελίσσεται. Το που θα "κάτσει" βέβαια, το ξέρουμε όλοι.
Και πέρα από αυτά, το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει ακόμη εργατική ταξική συνείδηση στην Ελλάδα, το βλέπουμε μπροστά μας, το βλέπουμε στις γλίσχρες και "ψόφιες" κινητοποιήσεις, δε χρειάζεται βαρειά ανάλυση.
Για να μη μακρηγορώ, με όλο αυτό το σκεπτικό, δε βλέπω πως ειδικά το φοιτηταριάτο, grosso motto, μπορεί νάχει άλλη συμπεριφορά από μικροαστική, και με αυτό το σκεπτικό το λέω, και μου φτάνει για τις εκτιμήσεις μου σχετικά με το φοιτητικό κίνημα.
Δεν είναι οφθαλμαπάτη η κυριαρχία των συντηρητικών δυνάμεων, με τα διάφορα περιτυλίγματα, που με αφήνουν παγερά αδιάφορο, και θεωρώ ηρωϊκή την επιρροή της ΚΝΕ και κάποιων μικροτέρων δυνάμεων εργατικού προσανατολισμού σε αυτό τον χώρο, όπως άλλωστε και στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Σεχταρ, μιλαω για το αν ειναι μικροαστοι η πλειοψηφια τους ως ταξη, οχι ως πολιτικη συμπεριφορα. Αν χρησιμοποιησες την λεξη μικροαστος με την πολιτικη εννοια τοτε συμφωνω μαζι σου.

Οταν επιβιωνει στην τριτοβαθμια η σαπιλα ονοματι ΔΑΠ με ποσοστα που ουτε η ιδια η ΝΔ χτυπαει πλεον, αυτο λεει πολλα για την συνειδηση των φοιτητων. Αλλα αυτο δεν ειναι κατι που δεν μπορει να αλλαξει.