Με το ευρώ καλύτερα;

Δε χρειάζεται να είναι κανείς εμβριθής πολιτικός αναλυτής, για να καταλάβει πως ο λαφαζάνης και η πλατφόρμα του προορίζονται για να γίνουν ο βασικός κορμός του νέου αναχώματος για τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών-λαϊκών συνειδήσεων, είτε παραμένοντας στο σύριζα, είτε (το πιο πιθανό) εκτός αυτού. Με άλλα λόγια, αφού ο σύριζα μετεξελίχθηκε στο πασόκ της εποχής μας, κάποιος πρέπει να καλύψει την οργανική θέση, που έχει μείνει κενή. Αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα –χωρίς να καθίστανται πάντως κι αυτονόητα για τον κόσμο πέρα από το δικό μας στενό κύκλο, ακόμα και για τους πιο υποψιασμένους που μπορεί να παίξουν ρόλο κομπάρσου στο νέο εγχείρημα, όταν με το καλό…

Αλλά είναι ένα ζήτημα η επιλογή της κατάλληλης χρονικής στιγμής. Πριν ή μετά την ψήφιση της συμφωνίας (για να τη χρεωθεί η πλευρά του τσίπρα); Και με χρονικό ορίζοντα το έκτακτο συνέδριο του σύριζα. Που πέρα από την πολιτική του ουσία, μπορεί να εξελιχθεί σε μία ακόμα αποθέωση των δημοκρατικών διαδικασιών (χωρίς δηλαδή φραξιονισμούς, παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και λοιπές παθογένειες), στις οποίες έχει μια ελαφρά δυστοκία εσχάτως η πρώτη-φορά-αριστερά, σε όλα τα επίπεδα. Αν όμως οι λαφαζανικοί περιμένουν να πάρουν το κόμμα και τελικά το χάσουν; Δε θα είναι απελπιστικά μικρό το χρονικό διάστημα ως τις εκλογές, για να στηθεί και να σταθεί με αξιώσεις το νέο ανάχωμα, στις κάλπες του φθινοπώρου; Και μήπως χρειάζεται ένα πιο δυνατό όνομα μαρκίζας από το λαφάζα, που ως ομιλητής δεν μπορεί να συγκινήσει ούτε τις κάμπιες και τις πεταλούδες από το λογοτεχνικό παράδειγμα του πι-πι, για να ανοίξουν φτερά και να πετάξουν; Τι ρόλους μπορούν να παίξουν σε αυτές τις διεργασίες πολιτικοί (διάττοντες) αστέρες του συρμού, σαν το βαρουφακη και τη ζωή, που παραμένουν κάτι σα στρατηγοί εν αποστρατεία περιμένοντας να βρουν τον προσωπικό τους στρατό; Ποιος πιστεύει ότι ο πι-πι πήγε χτες απλά σαν τσόντα, με τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, χωρίς να πρεσβεύει τίποτα άλλο –από πολιτική άποψη; Ποιος απλός ριζοσπάστης-αριστερός άκουσε τις χτεσινές ομιλίες στην εκδήλωση της ίσκρα κι ένιωσε να αναριγά κάτι μέσα του, να φουσκώνουν τα στήθη του από αγωνιστική αισιοδοξία και τα μυαλά του από μια τολμηρή, ριζοσπαστική προοπτική; Και τέλος πάντων, πόσο αστείο μπορεί να είναι ένα πολιτικό σύστημα, που περιμένει να ακούσει με αγωνία τι θα πει ο λαφαζάνης; Και πώς αλλιώς μπορούμε να δούμε την καπηλεία του ονόματος της ίσκρα, παρά σαν την ιστορία που επαναλαμβάνεται σα φάρσα (γιατί την τραγωδία τη ζούμε εδώ και καιρό τώρα);

Αλλά αυτά είναι απλώς το περιτύλιγμα. Η ουσία δεν περιορίζεται απλώς στις πολιτικές φιλοδοξίες του υπό εκκόλαψη νέου σύριζα και την επικείμενη συγκρότησή του, αλλά στα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα έχει ως βάση. Και είναι φανερό πως το επόμενο ανάχωμα, με όποια τυχόν μορφή και σύνθεση, θα στηθεί με βασικό πολιτικό άξονά του την έξοδο από την ευρωζώνη, για την παραγωγική ανασυγκρότηση, κτλ. Όμορφες έννοιες, πλαδαρές, αταξικά πλασμένες…

Κι επειδή το ενδεχόμενο μιας τέτοιας εξόδου, κάθε άλλο παρά έχει βγει από το κάδρο, και ο λαός που εκβιάστηκε με το δίπολο γκρέξιτ ή μνημόνιο, θα υποστεί τελικά τις συνέπειες και των δύο, είναι δυο φορές εγκληματικό να προβάλει κανείς μεσοβέζικα μέτρα ως πανάκεια και ως υποκατάστατα της πραγματικής, ουσιαστικής ρήξης που πρέπει να γίνει –κι είτε θα είναι επαναστατική, είτε απλώς δε θα υπάρξει- προκαλώντας ασυγχώρητες συγχύσεις σχετικά με το γκρέξιτ και την πιθανότητα να φέρει κάτι καλό για τα λαϊκά στρώματα και να τα ανακουφίσει. Γιατί με αυτόν τον τρόπο προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες στην υπόθεση της αφύπνισης και χειραφέτησης των λαϊκού κινήματος, όπως έκαναν άλλωστε όλα τα τελευταία χρόνια με τον υποτιθέμενο κρίκο μιας αριστερής, εργατικής, κοκ, κυβέρνησης, που θα καταργούσε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους (σε ένα άρθρο), ή –σε μια παραπλήσια εκδοχή- θα ήταν πιο επιρρεπής στην πίεση και τον μαζικό εκβιασμό των από κάτω, για να εφαρμόσει μια σειρά πτυχές ενός μεταβατικού προγράμματος –που δε θα το πίστευε, αλλά θα το εφάρμοζε, όπως περίπου κάνει θεωρητικά και με το μνημόνιο, τώρα που έπιασε ο άλλος εκβιασμός. Η αυταπάτη πως θα μπορούσαν χωρίς επαναστατική ρήξη να επιβάλουν στην κυβέρνηση κάποια φιλολαϊκά μέτρα –ή πιο πρόσφατα, την ερμηνεία του «όχι» στο δημοψήφισμα- βρίσκει το αντίστοιχό της στον επικίνδυνο βαυκαλισμό πως ένα γκρέξιτ σχετικά και χρονικά αυτονομημένο από το στρατηγικό στόχο μπορεί τάχα να ανοίξει το δρόμο για αυτόν, ότι είναι ένα ανοιχτό πεδίο, όπου μπορεί να επικρατήσουν και να επιβληθούν οι δικοί μας όροι.

Και το χειρότερο που υπάρχει ως κοινή συνισταμένη στα δύο παραδείγματα είναι σε τελική ανάλυση η δυσφήμηση του πραγματικού εναλλακτικού δρόμου («είδαμε και την αριστερά τι έκανε»), η απαξίωσή του που θα στρώσει το έδαφος σε ακόμα πιο αντιδραστικά σενάρια, ανοιχτά φασιστικών «διεξόδων».

Από αυτή την άποψη είναι τελείως αναμενόμενη η χυδαία, οξυμένη και συντονισμένη επίθεση στο κόμμα, η χοντροκομμένη (σαν το σκαρί και τη σκέψη του καζάκη) διαστρέβλωση των θέσεών του (που είχε ξεκινήσει από μια παλιά δήλωση της αλέκας που έγινε ανάρπαστη), τόσο από το λαφαζανέικο, όσο και από άλλες δυνάμεις, όπως το επαμ του φυρερίσκου. Η απόλυτη τραγική ειρωνεία να μιλάει για μπαμπουίνους και διανοητικό επίπεδο ο καζακοπίθηκας και η αγέλη του, με το συνολικό IQ τρία, που κάνει μπαμ από μακριά και στις συγκεντρώσεις τους: ό-χι, ό-χι…

Η θέση του κουκουέ για το ζήτημα του νομίσματος είναι κρυστάλλινη και χωρίς περιθώρια παρερμηνειών. Ενώ οι δυνάμεις αυτές είναι (στην καλύτερη περίπτωση κι εφόσον δεν εξυπηρετούν άλλου είδους συμφέροντα) τόσο αφελείς, που φαντασιώνονται πως δρουν σε συνθήκες εργαστηρίου, μες σε δοκιμαστικό σωλήνα, που μένει καθαρός και ανεπηρέαστος από τις πιέσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος. Κάνουν λοιπόν αφαίρεση από αυτές τις ενοχλητικές λεπτομέρειες, για να εξετάσουν αυστηρά και μόνο το επίπεδο συνείδησης του μέσου νοικοκυραίου, που πρέπει να προχωρήσει βήμα-βήμα, στράτα-στρατούλα, για να μην τρομάξει και κλειστεί στο καβούκι του. Το πρόβλημα δεν έγκειται μόνο στην υποκατάσταση του αναγκαίου επαναστατικού άλματος με μια σειρά ελαφρά πηδηματάκια (που είναι πάντα προς τα πίσω αν όχι στο κενό) αλλά στο ότι τηρουμένων των αναλογιών, είναι σα να θέλουμε να περάσουμε στην άλλη πλευρά ενός φαραγγιού που είναι σε απόσταση βολής, να προκρίνουμε αντί για το άλμα ένα σχοινί ισορροπίας (που είναι ούτως ή άλλως πιο δύσκολο αν όχι ουτοπικό σχέδιο), και απέναντι να μας περιμένει ο κακός της υπόθεσης, που θα τηρήσει όμως το ευ αγωνίζεσθαι και δε θα κουνήσει το σχοινί, όσο είμαστε πάνω του.

Κι ενώ η τυπική λογική θερίζει κόκαλα, κάθε φορά που «φίλοι» κι εχθροί θέτουν το ερώτημα γιατί το κουκουέ δεν είναι υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη, αφού θέλει την αποδέσμευση από την εε –ή βγάζουν το αήττητο συμπέρασμα πως οι κομμουνιστές είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ, αν τους πεις πως δεν είναι αυτό το βασικό ζήτημα- οφείλει να αναλογιστεί ο καθένας, χωρίς προκαταλήψεις, αν με αυτά τα δεδομένα και στην παρούσα κατάσταση, με το γκρέξιτ να βρίσκεται πάνω στο τραπέζι και να εξετάζεται σαν ενδεχόμενο, η τοποθέτηση του ζητήματος με βάση το δίπολο «ευρώ ή δραχμή» βοηθάει τη μέση συνείδηση να πιαστεί από κάτι, για να ξεδιαλύνει την κατάσταση και να προχωρήσει παρακάτω ή συσκοτίζει εντελώς την ουσία.