Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Σεχταρισμός, ε;

Καλορίζικο, το νέο μνημόνιο. Να ζήσουμε να μας πεθάνει και να το θυμόμαστε –ή να μας θυμάται αυτό. Αναρωτιέμαι αν θα κυκλοφορήσουν και λίστες καταζητούμενων βουλευτών, που ψήφισαν το μνημόνιο, όπως είχε γίνει στα προηγούμενα δύο. Αλλά αυτό είναι ίσως το λιγότερο σημαντικό κι εν πάση περιπτώσει, αυτά έχουμε χρόνο να τα αναλύσουμε, εν καιρώ.

Αλλά προς το παρόν, ας περιοριστούμε σε κάτι άλλο, «δευτερεύον». Έχουμε ακούσει άπειρες φορές τα τελευταία χρόνια, λάβρα σχόλια για τον καταστροφικό σεχταρισμό του κουκουέ, που ζημιώνει τόσο το ίδιο, όσο και το μαζικό κίνημα. Μια κατηγορία που βασίζεται στη λογική πως δε συνεργάζεται με άλλες πολιτικές δυνάμεις στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, δεν επιδιώκει κοινή δράση σε επιμέρους ζητήματα, κτλ. Κι η οποία εντάθηκε την τελευταία τριετία για τις ιστορικές ευθύνες του, επειδή δεν μπήκε και δεν υποστήριξε την κυβέρνησης της «πρώτη φορά αριστεράς».

Αλλά ας πάρουμε να τα δούμε ένα προς ένα.
Το παμε κατηγορείται για σεχταρισμό, επειδή δε συμμετέχει πχ στις συγκεντρώσεις της γσεε κι επιλέγει τις ξεχωριστές πορείες. Μιλάμε για την ίδια γσεε, που τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του «ναι» στο πρόσφατο δημοψήφισμα, δηλ της οικειοθελούς αυτοχειρίας του ελληνικού λαού. Κι η οποία δεν προκήρυξε απεργία, έστω μια 24ωρη τη μέρα ψήφισης, μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων ή ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας ενάντια στο αντιλαϊκά, μνημονιακά μέτρα, για τα μάτια του κόσμου. Τελικά επιβεβαιώνεται ή όχι το παμε για αυτή τη στάση του, για την απομόνωση του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και των εργατοπατέρων της γσεε, που δεν κρατάνε πλέον ούτε τα προσχήματα;

Το κουκουέ κατηγορείται πως απώλεσε μια ιστορική ευκαιρία, επειδή δε συνεργάστηκε για την κυβέρνηση της αριστεράς, να γίνει κομπάρσος της και να δώσει άλλοθι στον αυταρχισμό και το τρίτο μνημόνιο. Ναι ρε, αλλά άμα είχε γίνει αυτό κυβερνητικός εταίρος αντί των ανελ, τώρα θα είχε καταψηφίσει, και θα έριχνε την κυβέρνηση. Σατανικό, ε; Παρεμπιπτόντως, μιλάμε για μια κυβέρνηση, που ψάχνεις να βρεις τις διαφορές της με τις προηγούμενες και άντε να βρεις καμία στις λεπτομέρειες, όπως σε εκείνο το παιχνίδι στα σταυρόλεξα, με τις δύο παρόμοιες εικόνες. Σε τι ακριβώς διαφέρει ο σύριζα; Τα δικά του χημικά μυρίζουνε σουβλάκι; Τα δικά του, αριστερά μνημόνια έχουνε μπούκοβο και μουστάρδα, αντί για τζατζίκι; Το αστυνομικό ελικόπτερο είναι κατά βάθος της κοε, για να γίνουμε αργεντινή –μια νύχτα μαγική, ουστ; Ή μήπως σε αυτό που είπε ο τσίπρας για την επιμήκυνση (του χρέους), που έχει ωραία σημειολογία και όλοι ξέρουμε ποιος θα τη λουστεί στο τέλος; Και ποιος μπορεί να ξεχάσει (άσχετα που με τον ορυμαγδό των εξελίξεων παρέπεσε λίγο) την αγαστή συνεργασία των «αριστερών» του «όχι» με την αστυνομία, για να διώξουν τους κομμουνιστές από τα εκλογικά κέντρα την κυριακή του δημοψηφίσματος;

Μήπως είναι σεχταρισμός η άρνηση συνεργασίας με τις ενωμένες σέχτες της ανταρσυα –που ως λογικό σχήμα και μόνο είναι παράδοξο, όπως και να το κάνουμε –και του εξωκοινοβουλίου; Η οποία έχει συμμετάσχει σε ανοιχτά φιλοκυβερντικές συγκεντρώσεις, καλλιεργώντας εμμέσως, με τον τρόπο της, αυταπάτες για τον πραγματικό της ρόλο. Και της οποίας τα –σχετικά άμαζα και χωρίς περιφρούρηση- μπλοκ διαλύθηκαν σχετικά εύκολα (άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο) κι έγιναν για πολλοστή φορά σάκος του μποξ για τα «παιδιά» με τις κουκούλες και τις μολότοφ.

Εν κατακλείδι: αυτές οι μέρες έβαλαν ταφόπλακα στο ιδεολόγημα της «ενότητας» της αριστεράς ή στο μαζικό κίνημα. Η αριστερή κυβέρνηση και η γσεε (που μόνο τα εργατικά συμφέροντα δεν υπηρετούν) χρεοκόπησαν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, για όποιον δεν κωφεύει σκοπίμως, για να μην έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Και τα διδάγματα αυτής της περιόδου, ας τα θυμούνται όλοι το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, με το νέο ανάχωμα που ετοιμάζεται, την αριστερή πλατφόρμα, με το βασικό σύνθημα για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, και το λαφαζάνη να βγαίνει χτες από τη βουλή και να τραγουδά κι αυτός (τι πρωτότυπο;) ύμνους για την ενότητα.


Το σύριζα είναι εδώ, ενωμένο δυνατό...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ίσως γίνομαι βαρετός αλλά θα επανέλθω στο θέμα της ΓΣΕΕ (πάντα βέβαια με την υποσημείωση ότι η άποψη μου έχει για αντικειμενικούς λόγους εξαιρετικά μικρή αξία). Οι τελευταίες μέρες νομίζω ότι έχουν κάνει ορατή τη πλήρη χρεοκοπία αυτού που λέγεται ΓΣΕΕ. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να διατηρείται στη ζωή ούτε καν για τους τύπους, δεν έχει πλέον απολύτως τίποτε να προσφέρει και δε βλέπω και το πώς θα μπορούσε να το κάνει ύστερα από νοθείες και αποκλεισμούς τόσων ετών (ποιός για παράδειγμα θα πάει να επαναδραστηριοποιηθεί σε ένα συνδικάτο όταν θα αρχίσουν να του ζητούν εισφορές για τα παρελθόντα έτη που απλά δε μπορεί να πληρώσει;). Η ΔΑΣ και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ-κατά τη γνώμη μου πάντα-θα πρέπει να ανακοινώσουν την άμεση αποχώρησή τους από τη ΓΣΕΕ. Στη συνέχεια να γίνει όσο πιο μεγάλη προσπάθεια να κηρυχτεί απεργία χωρίς καμιά ανάγκη κάλυψής της από τη ΓΣΕΕ το Σεπτέμβρη (ή Οκτώβρη) όταν θα έρθει για κύρωση στη Βουλή και το τελικό κείμενο του μνημονίου του Τσίπρα. Να γίνει μια τέτοια απεργία με επιτυχία και αμέσως μετά να προχωρήσει η συγκρότηση του φορέα που θα αντικαταστήσει τη ΓΣΕΕ. Εκείνα τα χίλια συνδικάτα που είχαν συμμετάσχει στο πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ τη 1η Νοέμβρη 2014 θα μπορούσαν να δώσουν την απαραίτητη μαγιά και από εκεί και πέρα να προχωρήσει και η συγκρότηση νέων συνδικάτων που θα αχρηστεύσουν όλα όσα έχουν καταντήσει απλές σφραγίδες (και μάλιστα σφραγίδες που αποκλείουν και τη παραμικρότερη πιθανότητα μετατροπής τους σε κάτι χρήσιμο για το εργατικό κίνημα). Δε βλέπω πώς η ανασυγκρότηση του εργατικού μπορεί να επιτευχθεί μέσα στους κόλπους της ΓΣΕΕ. Μόνο ένα ισχυρό δημιουργικό σοκ (για να δανειστώ λίγο τη φρασεολογία του τελευταίου 5μήνου) μπορεί να ταρακουνήσει τα πράγματα προς μια θετική κατεύθυνση.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα επίσης να αναρωτηθώ αν μπορούμε τελικά να είμαστε απολύτως σίγουροι ότι πάμε 100% για κόμμα-ανάχωμα. Όπως το βλέπω δυο καθαρές λύσεις υπήρχαν για τους Λαφαζανικούς. Η μια ήταν: "καταψηφίζουμε καθότι διαφωνούμε με τα μνημόνια, παραιτούμαστε διότι αναγνωρίζουμε τις καλές προθέσεις της πλειοψηφίας που όμως δε μπορούμε να κάνουμε αποδεκτές και προχωράμε άμεσα στην ίδρυση κόμματος". Η άλλη ήταν: "καταψηφίζουμε για να πέσει η κυβέρνηση του μνημονίου και ανεξαρτητοποιούμαστε προχωρώντας άμεσα στην ίδρυση κόμματος". Δεν επιλέχτηκε καμιά καθαρή λύση. Επιλέχτηκε το να εξασφαλιστεί η κύρωση του μνημονίου (και το αρχικό κείμενο τώρα και το τελικό κείμενο το Φθινόπωρο) και η παράλληλη χυδαία διατήρηση των βουλευτικών προνομίων. Επιλέχτηκε η βρώμικη λύση και όταν επιλέγεις τη βρώμικη λύση τότε ενίοτε δεν έχεις και τους καθαρότερους των σκοπών. Νιώθω επίσης ότι παρόλο που οι Λαφαζανικοί επέλεξαν μιας εντελώς βρώμικη λύση οι αντιδράσεις της πλειοψηφίας δεν ήταν και τόσο ισχυρές-οι ισχυρότερες των οποίων μάλλον προέρχονται από νυν βουλευτές παρά από υπουργούς. Είναι γιατί αμφότεροι θέλουν να αναβάλλουν τη σύγκρουση τους για το Φθινόπωρο οπότε και οι Λαφαζανικοί σε ανίερη συμμαχία με τον Yanis Ρόντος και τη Ζωή θα πάνε τότε σε δραχμικό κόμμα ή μήπως τελικά η διαφωνία είναι υπαρκτή μεν αλλά όχι σε τόσο βάθος όσο φαίνεται και η λύση του "δυο κόμματα σε ένα" βοηθά καλύτερα στο να μην απεγκλωβιστούν μάζες από το Σύριζα μέχρις ότου υπάρξει μια ενδεχομένως πιο οργανωμένη παρέμβαση στο προσεχές μέλλον μιας εξωευρωπαϊκής δύναμης στην οποία έχουν επενδύσει άπαντες εκεί μέσα (και την οποία έχουν την ίδια ξετσιπωσιά με το Σημίτη στο να ευχαριστούν);

Και μιας και έχω πέσει στη σεναριολογία ας γράψω και τα κάτωθι παριστάνοντας τον Κλουζώ:

Υπάρχει αισθάνομαι ένα νήμα που ενώνει τις περυσινές εξελίξεις στην Ουκρανία με τις φετινές στην Ελλάδα (και ένα νήμα που ενώνει την Ουκρανία πέρυσι με τις εξελίξεις στην Ελλάδα του 2009-2010 αλλά αυτό είναι πιο μεγάλη κουβέντα). Στην Ουκρανία η ΕΕ ήταν η πρώτη χώρα (με την εξαίρεση της Κύπρου) που προσπάθησε να επεκταθεί χωρίς πρώτα να έχει πάει εκεί το ΝΑΤΟ. Στα χαρτιά φαινόταν εύκολη υπόθεση μιας και αρχικά είχε εξασφαλίσει τη συμφωνία του "φιλορώσου" Γιανούκοβιτς. Αυτό που στα χαρτιά φαινόταν εύκολη υπόθεση τελικά οδήγησε στο τραυματισμό των σχέσεών της με τη Ρωσία. Και αυτό επισφραγίστηκε με το "Fuck the EU" που υπέκλεψαν και φανέρωσαν οι Ρώσοι.
Φέτος η Ευρωζώνη (και η ΕΕ) έστειλε ως λυκοσυμμαχία ξεκάθαρο μήνυμα ότι στα του οίκου της τον λόγο τον έχει αυτή. Αυτή βάζει τους κανόνες που είναι αυστηροί και ενιαίοι για όλους. Και σ' όποιον αρέσει. Για να το ακούσουν αυτό όλοι, από το Τσίπρα στην Αθήνα ως τον Κάμερον στο Λονδίνο και ακόμα παραπέρα... Και είναι ενδιαφέρον ότι η Γερμανία έχει βαλθεί, ακόμα και έχοντας ήδη πετύχει όλους τους στρατηγικούς της στόχους, προσπαθεί μανιωδώς να αποδείξει σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι δεν εκβιάζεται με κανένα Grexit. Κι ας βγάζει από την Κυριακή το απόγευμα όταν και έγινε γνωστό το "σχέδιο Σόϊμπλε" φλύκταινες σύσσωμος ο αγγλοσαξωνικός τύπος. Και μάλιστα κάνει επίδειξη δύναμης έχοντας υποστηρικτές της στην εντός ΕΕ πολιτική της κάποιες από τις πιο φιλοαμερικανικές χώρες όπως πχ το τρίο της Βαλτικής. Ενώ διαρρέει η ίδια "αυθάδη" σχόλια που λέγονται στον ΥΠΟΙΚ των ΗΠΑ από το γερμανό ομόλογό του. Γίνεται χοντρό παιχνίδι και τίποτε καλό δε φαίνεται στον ορίζοντα. Να σημειώσω ότι κάποια πράγματα που ακούγονται σχετικά με κάποιες κινήσεις τελευταία του Κοτζιά με την Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο βρωμάνε πολύ. Ειδικά που η ΕΕ και η Γερμανία προσπαθούν εσχάτως να αποχτήσουν καλές σχέσεις με τη Σερβία. Και ίσως στενοχωρήσω λίγο το Σεχτάρ που νομίζω ότι τον ήξερε παλιότερα αλλά ούτε ο Κοτζιάς μου φαίνεται καθαρό πιόνι στη πολιτική σκηνή. Να σημειωθεί επίσης ότι το τελευταίο καιρό έχουν αυξηθεί οι αποκαλύψεις για παρακολουθήσεις των αμερικάνων εις βάρος ευρωπαίων και ότι Siemens και Deutsche Bank έχουν πληρώσει ακριβό τίμημα στους αμερικάνους.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Aυτό που προτείνεις ρα θέλει προσεκτικό χειρισμό και αρκετή δουλειά (και σίγουρα θα γίνουν πολλά πράγματα το επόμενο διάστημα, ήδη έχουν παρθεί πρωτοβουλίες). Πχ απεργία δεν μπορεί να προκυρηχθεί αύριο έτσι από το παμε, χρειάζεται προεργασία.

Θα δούμε και τι θα γίνει με το επερχόμενο ανάχωμα, είναι πολλοί οι υποψήφιοι, αλλά κάποιοι από αυτούς έχουν ήδη καρέκλες που ίσως να μην θέλουν να αποχωριστούν τόσο σύντομα. Τον πιλαφ ήδη τον παίρνουν πολλοί στο ψιλό, η Ζωή απ'την άλλην σκίζει και κανένας δεν αναρωτιέται γιατί δεν έχει παραιτηθεί ακόμη. Ένα ενδεχόμενο ίσως είναι να τους σουτάρουν, οπότε μετά θα ξαναμπούν πιο τσαμπουκαλεμένοι στον αγώνα (της καρέκλας πάντα). Επίσης να σημειωθεί ότι γίνονται και προσπάθειες να πάρει λίγο μπρος το σαπιοκάραβο της ανταρσυα, ίσως μαζεύοντας πίσω σιγά σιγά κι όσους από τους υπερμετωπικούς 400-500-999 φεύγαν κατά καιρούς με μανιφέστα κτλ. Ήδη έχουν στήσει σελίδα, κι ο ΠιΣωτήρης έβγαλε και δυο άρθρα στο jacobin, στο ένα καλεί το λαφαζανέικο για γάμο, στο άλλο παρουσιάζει στον υπόλοιπο κόσμο το κρυμμένο διαμάντι του ανταριζα (κάτι για τα social roots των ανταρυωτών έλεγε στην αρχή, κάπου εκεί σταμάτησα να διαβάζω γιατί πήγα να πνιγώ κι είπα δεν θα με ξεκάνουν έτσι οι μαλάκες).

Ijon Tichy

Ανώνυμος είπε...

Εξακολουθώ να πιστεύω πως η αστική τάξη της χώρας δε χρειάζεται μια μεγαλύτερη ή καινούρια "Ανταρσύα", μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, αλλά μεγαλύτερα ή καινούρια "Ποτάμια".

Δε νομίζω πως ένα κόμμα Ζωής - Λαφαζάνη θα είχε εκλογική τύχη. Το ξέρουν και οι ίδιοι αυτό και για αυτό δεν έχουν κάνει μια "ηρωική έξοδο".

Αντίθετα, υπάρχουν πολλές διεργασίες για δημιουργία κόμματος "νέων" πολιτικών τύπου ποταμιού.

Δείτε και τη δημοσκόπηση του Παλμού για την εφημερίδα των Συντακτών. Ποτάμι 8%, Πασοκ 6%, ΚΚΕ 5,5%, ΑΝΕΛ στα όρια του 3%. Βολεύει και τον Τσίπρα να βάλει σύμμαχο το Ποτάμι, αντί των ΑΝΕΛ.
Η αστική τάξη θέλει τον Τσίπρα πρωθυπουργό και ταυτόχρονα προετοιμασία του κεντροδεξιού χώρου για εναλλακτική λύση. Συρρίκνωση ΑΝΕΛ και ΧΑ, ροκάνισμα χρόνου με Μεϊμαράκη και την κατάλληλη στιγμή ένας νέος καλοστημένος κεντροδεξιός αρχηγός που θα ενώσει την πολυκατοικία και θα διαδεχτεί τον τότε φθαρμένο Τσίπρα.

Στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν υπάρχουν "αδιέξοδα".

Τι περιμένω από το ΚΚΕ; Ισχυροποίηση στο κίνημα, μάχη ενάντια στη ΓΣΕΕ, κέρδισμα νέου κόσμου, οργάνωση της αλληλεγγύης. Αν γίνουν αυτά θα υπάρξει και δυνάμωμα σε πολιτικό επίπεδο.

ARGIE