Καλτσόν ή μνημόνια

Πού να τρέχεις τώρα μες στο 15αύγουστο να σκίζεις μνημόνια… Ενώ τα καλτσόν, με τόση ζέστη, αχρείαστα μας είναι. Συνεπώς, γιατί όχι;

Από το τρίτο μνημόνιο που έρχεται προς ψήφιση, πόσο είναι άραγε το τοξικό μέρος (το «το» με άλφα) και πόσο θα εφαρμόζαμε ούτως ή άλλως από μόνοι μας;

Με τούτα και με εκείνα, πάλι ξημερώματα θα ολοκληρωθεί η διαδικασίας ψήφισής του. Παρασκευή πρωί, λα-λα-λα λα-λα-λα-λα, (φσστ, φσστ, φσστ) απ’ όλα τα μνημόνια του Σύριζα μ’ αρέσει.

Η κυβέρνηση βέβαια δεν πανηγυρίζει για τη μνημονιακή συμφωνία. Που παρεμπιπτόντως πάντως είναι γαμάτη. Κότσο τους πιάσαμε τους δανειστές-εταίρους, με ήπια προσαρμογή κι όλες τις ανέσεις. Με γεια και καλοφόρετο.

Επειδή πάντως έχει παραγίνει το κακό με την επίκληση του Λένιν και του Μπρεστ Λιτόφσκ (γιατί ως γνωστόν γι’ αυτό έμειναν στην ιστορία οι μπολσεβίκοι κι όχι για την Οχτωβριανή, που δεν πιάνει μία μπροστά στη μεγάλη αλλαγή της 25ης Γενάρη), πρέπει να τα λέμε όλα. Αν ο συμβιβασμός είναι επώδυνος αλλά αναγκαίος κι αναπόφευκτος (που δεν είναι, αλλά ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας), και η αριστερή πλατφόρμα κάτι μεταξύ Τρότσκι και Μπουχάριν, που διαφώνησαν τυχοδιωκτικά και τα έκαναν χειρότερα, επηρεάζοντας αρχικά το κόμμα με τις απόψεις τους, τότε πρέπει να βρούμε κι ένα πολιτικό αντίστοιχο για τη ΝΔ του Σαμαρά, που με βάση αυτό το αήττητο σκεπτικό, φαίνεται να δικαιώνεται. Γιατί αν είχαμε υπογράψει μια ώρα αρχύτερα, μέιλ Χαρδούβελη κτλ, θα πετυχαίναμε λιγότερο επώδυνους όρους, ενώ τώρα τα λουζόμαστε…

Άσε που τότε, ούτε τον πόλεμο γλιτώσαμε τελικά, ούτε τις οδυνηρές συνέπειες της συνθήκης. Όπως και σήμερα δηλ, που και το μνημόνιο έρχεται (αντικαθιστώντας προσωρινά την ελπίδα που κόλλησε στο δρόμο) και το γκρέξιτ είναι αρκετά πιθανό. Είναι να μην έχεις τον μπολσεβίκο μέσα σου… Και ας λένε διάφοροι δημοσιολόγοι ότι φοβούνται μη τυχόν οδηγηθούμε σε έναν εμφύλιο (προφανώς με τους λευκοφρουρούς, που όμως θα ψηφίσουν σήμερα μαζί με το Σύριζα το μνημόνιο).

Επίσης, την επόμενη φορά που θα στριμωχτούν οι Συριζαίοι και θα κληθούν να υπογράψουν ή να ψηφίσουν κάτι αντίστοιχο (καλομελέτα κι έρχεται) μπορούν να επικαλεστούν το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, ότι δηλ υπογράφουν για να κερδίσουν χρόνο και να ξεγελάσουν τον αντίπαλο, θέτοντας κρυφά σε εφαρμογή το εναλλακτικό τους σχέδιο. Κρίμα πάντως που οι σοβιετικοί δεν είχαν τόσο ικανό επικοινωνιακό επιτελείο και δε σκέφτηκαν να το υπογράψουν και αυτοί μες στο 15αύγουστο, αντί για τις 23 Αυγούστου, για να περάσει στα ψιλά της επικαιρότητας και να πέσει πάνω στα μπάνια του λαού, στην Κριμαία.

Α, κι αν μας πουν κάτι για τη διεθνή απομόνωση της χώρας, πχ στην περίπτωση ενός γκρέξιτ, μπορούμε να ρίξουμε το σύνθημα του σοσιαλισμού σε μια χώρα ή κάτι άλλο αντίστοιχο που να μην τρομάζει τη μεσαία τάξη, πχ του μνημονιακού αντινεοφιλελευθερισμού (διαλεκτική ένωση και πάλη των αντιθέτων είναι αυτά αστοιχείωτοι) σε μία χώρα και μία Ευρώπη που αλλάζει (αυτό που το πας;)

Εν τω μεταξύ, η αυτοκριτική του Λαφαζανικού ρεύματος για τις αυταπάτες που έσπειρε (και τώρα θερίζει μνημόνια και συντάξεις) είναι τόσο συγκινητική κι ειλικρινής, που δεν έχει αλλάξει ούτε ένα γιώτα σε όσα έλεγε (και να πώς φαίνεται η συνέπεια των μεγάλων ανδρών στο πρόγραμμα του καλού, αντιμνημονιακού Σύριζα). Απλά πρόσθεσαν ένα επίθετο («ριζοσπαστικής») μες στο «κυβέρνηση της Αριστεράς» και συνεχίζουν απτόητοι, τα ίδια Παναγιώτη μου, τα ίδια Παναγή μου.

Κάτσε όμως πρώτα να μπουν στη Βουλή…

Αλλά και να μη μπουν δεν πειράζει. Κι ο Συνασπισμός είχε μείνει οριακά εκτός του 93’ (όπως πρώτος ο Αγγουράκης είχε προβλέψει) αλλά μόλις είκοσι χρόνια μετά «ο κυβερνητισμός δεν είναι ουτοπία». Άσε που τώρα ο πολιτικός χρόνος είναι συμπυκνωμένος κι η ιστορία θα επαναληφθεί σαν φάρσα και τραγωδία μαζί. Με τη μετάβαση από τον πατέρα της Ζωής στην κόρη και τον Αλαβάνο και τις κρίσιμες εξωκοινοβουλευτικές ενέσεις, για να μη γίνει κι ο συνασπισμός εξωκοινοβούλιο. Κι όσο για τα υπόλοιπα, ιστορία ερχόμαστε…

Είναι βέβαια κι ο Λαπαβίτσας, που διαπίστωσε πως ο Σύριζα εξελίσσεται σε μνημονιακό κόμμα και μας έριξε από τα σύννεφα. Αλήθεια Κώστα μου; Ποιος να το περίμενε, ε; Και εκείνο το τραγουδάκι που μας είπες στην εκλογή σου –κι ας μην τους ήξεραν όλοι γύρω σου τους στίχους; Μήπως θυμάσαι Κώστα μου; Γελάει μέχρι κι η Ραχήλ Μακρή (Βάρκιζα τέλος…)

Κρίμα πάντως να υπάρχει τόση αχαριστία για μια κυβέρνηση που φροντίζει να γεμίζει ευχάριστα το καλοκαίρι μας και τις άδεις ζωές μας, για να μην πλήττουμε. Και ποιο είναι το δικό μας ευχαριστώ; Αντιδράσεις και διαδηλώσεις και μάλιστα μες στο 15αύγουστο. Μα δεν έχουν ιερό και όσιο αυτοί οι κομμουνιστές. Αντί να δώσουν λίγο χρόνο στην κυβέρνηση να δούνε πού το πάει (άσε που δεν είχαν συνεργαστεί μαζί της και κλότσησαν μια ιστορική ευκαιρία…)

Κι εντάξει, αυτοί το έφεραν τώρα για ψήφιση, γιατί… πιέζουν τα χρονοδιαγράμματα. Πρέπει όμως κι εμείς να κάνουμε την ίδια μέρα πορεία; Μα τόσος ετεροπροσδιορισμός πια; Τσ, τσ, τσ…