Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά

Αν κοιμηθώ αργά, θα σηκωθώ αργά, και όταν θα κάνω ζάπινγκ θα ‘ναι πάλι αργά

Αν κοιμηθώ νωρίς, θα σηκωθώ νωρίς και θα προλάβω το τέλος της βουλής

Τελικά την κορύφωση της ολονύχτιας βουλής δεν την πρόλαβαν οι ξενύχτηδες, αλλά οι πρωινοί τύποι. Κι έτσι σε όσα λέγαμε για τη χτεσινή, σημαδιακή μέρα και το ιστορικό της φορτίο, μπορούμε να προσθέσουμε και μια σημερινή επέτειο (απόψε που σκοτώνουν τον Πλουμπίδη) και να συνδέσουμε συνειρμικά τους στίχους με την περίσταση της αγαστής συνεργασίας κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης στην ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά (στα οποία πέταξε τους σφους του ο Τσίπρας, όπως είπε χτες η πρόεδρος της Βουλής). Και παράμερα κάποια λυκόσκυλα, που το παίζουν πως αυτοί δεν είναι γερμανικοί ποιμενικοί, για να στήσουν το νέο ανάχωμα.

Σε κάθε περίπτωση, οι συνηθισμένες κοινοβουλευτικές παραστάσεις, που στήνονται σε τέτοιες περιστάσεις, κατρακυλούν ολοένα και πιο χαμηλά, πέρα από τα όρια της γραφικότητας, φτάνοντας πρωτόγνωρα επίπεδα γελοιότητας κι εξευτελισμού, με την αναπαράσταση του κλασικού μαρτυρίου-βασανιστηρίου της αϋπνίας. Κι απ’ αυτήν την άποψη, καλά έκανε και τους γλέντησε τρολάροντας η Ζωή, που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της, για να οδηγηθούμε ντε φάκτο στην υλοποίηση της δικής της πρότασης (να πάει η ολομέλεια για το πρωί, όπως και έγινε βασικά στην πράξη). Και μου θύμισε εκείνον το Χιλιανό τενίστα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας (άλλη μια χτεσινή επέτειος), που εξαντλημένος από το τουρνουά του διπλού που είχε προηγηθεί, έκανε συστηματικά καθυστέρηση σε κάθε φάση στον τελικό του μονού, παίζοντας με τα όρια της υπομονής και τα νεύρα του αντιπάλου, για να κερδίσει μερικές ανάσες.

Η Ζωή μπορεί να μην κέρδισε ακριβώς τη μάχη, πήρε όμως πολλούς επικοινωνιακούς πόντους, για να υπηρετήσει την προσωπική της στρατηγική –που γίνεται ολοένα πιο φιλόδοξη κι επικίνδυνη. Και βλέποντας τη διαδικασία να τραβάει μέχρι τις δέκα το πρωί (και να μην τελειώνει ούτε καν τότε), θα τραγουδούσε ικανοποιημένη από μέσα της εκείνο το γηπεδικό σύνθημα που έλεγε: πώς τα φέρνει η σουζάνα η ζωή, πώς τα φέρνει η σουζάνα η ζωή…

Για να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση, όπως λέει κι η Ζωή

Κι όπως κελαηδάει ένα σφος στο τουίτερ, αφού κλονίστηκε αυτό το διάστημα η μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα της ΕΕ, και απαξιώθηκε πλήρως η εικόνα του αστικού κοινοβουλίου, στην επόμενη ολομέλεια μπορεί να τεθούν και πιο προχωρημένα ζητήματα πχ ιδιοκτησίας. Καλομελέτα και έρχεται από μια άποψη, αφού δεν είναι μακριά οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας από τράπεζες.

Κατά τα άλλα, η διαδικασία δεν είχε ιδιαίτερες εκπλήξεις. Ο Παναγούλης (στην επέτειο της απόπειρας του αδελφού του και της ομάδας του να εκτελέσουν το δικτάτορα Παπαδόπουλο) μπορεί να ετοιμάσει μια κρεμάλα για τον εαυτό του –όπως είχε προτείνει για κάθε μνημονιακό βουλευτή. Η Τζάκρη συνέχισε το δικό της άχαστο σερί, παρά την ενδιάμεση μετακίνησή της –ενώ συνήθως οι πιο πολλοί μετακινούνται για να αποφύγουν και να γλιτώσουν τη μνημονιακή ρετσινιά. Και ο Ψαριανός συνεχίζει μια τρομερή δική του παράδοση, που τον θέλει να αλλάζει κόμματα σαν τα γιλέκα, αλλά να κρατάει πάντα τον ίδιο σάπιο, αντιδραστικό πυρήνα στις ιδέες του.

Κι αν κάποιος ψάχνει να βρει και να κρατήσει την ουσία από τη χτεσινοσημερινή ολονυχτία –αλλά του πέφτει βαρύς και «ξύλινος» ο Κουτσούμπας, για να ακούσει την ομιλία του- μπορεί να σταθεί σε μια αποστροφή του λόγου του Μεϊμαράκη (που όσο τραμπούκος-Ρέιντζερ γίνεται, άλλο τόσο ικανός και έξυπνος ρήτορας είναι) για τον περιβόητο διαχωρισμό μνημονιακών-αντιμνημονιακών δυνάμεων. Ένας διάδρομος μας χωρίζει μόνο, τον κάνουμε πέρα και συζητάμε… Η πρόβα του μεγάλου συνασπισμού, που έρχεται (στη θέση της ελπίδας). Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά…

Κατά τα άλλα, ο Τσίπρας θα ζητήσει μέχρι το τέλος του μήνα ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, για να διαχωρίσει με έναν πολύ έξυπνο τακτικό ελιγμό τις διαρροές του «παρών» από το «όχι» της πλατφόρμας και να πάει σε εκλογές, πιθανότατα μες στο Σεπτέμβρη και κατά πάσα πιθανότητα εις βάρος του Φεστιβάλ και της κορύφωσης των εκδηλώσεών του στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Ενώ έπαιξε για πολλοστή φορά το χαρτί της μη ύπαρξης ρεαλιστικής εναλλακτικής (κι έχει δίκιο από την πλευρά του, εφόσον μιλάμε για το κυρίαρχο αστικό πλαίσιο και τις βασικές σταθερές του) καθώς το μοναδικό δίλημμα που έμπαινε ήταν μνημόνιο με δραχμή ή μνημόνιο με ευρώ! Είναι λοιπόν στο χέρι όλων εμάς που βρεθήκαμε χτες στην πορεία του Παμε (σεχταριστικά απομονωμένοι για άλλη μια φορά από τις μάζες των λουόμενων και το κίνημα του ελεύθερου κάμπινγκ) να δείξουμε τη δική μας εναλλακτική πρόταση στον κόσμο και να το συσπειρώσουμε σε τροχιά σύγκρουσης και ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.